မ်က္ရည္ငွက္မ်ား နားေစသတည္း ...

မ်က္ရည္လြယ္ေသာ... သူေလးနဲ႕ အတူ...။ မ်က္ရည္လြယ္ေသာ .. ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ေပါ့ေလ... ေလာကေထာင့္က်ဥ္းတစ္ေနရာမွာ ဆုံတယ္... ၾကည့္ေနရင္း... ၾကည့္ေနရင္း..........။
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

လျပည့္ေန႕ညၾကီးမွာ သီခ်င္းေတြဆိုရင္.. ေၾကာင္သြားျပီနဲ႕ တူပါတယ္လို႕ ထင္ခ်င္ထင္မွာေပါ့ေနာ္။ အဲဒီသီခ်င္းက ကၽြန္ေတာ္တို႕လို႕ အသက္၄၀-၅၀ တန္းေတြေတာ့ သိၾကပါတယ္။ ေက်ာ္ဟိန္းရဲ႕ ပထမဦးဆုံးျဖစ္တဲ့ "မ်က္ရည္ငွက္မ်ား နားေစသတည္း" ဆိုတဲ့ စီးရီးေခါင္းစဥ္ သီခ်င္းပါ။ ေတာ္ေတာ္ေလးကို နားေထာင္ေကာင္းတဲ့ စီးရီးေခြေပါ့။

ထားလိုက္ပါ... ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာ္ဟိန္း သီခ်င္းအေၾကာင္း မေျပာခ်င္ဘူး။ မ်က္ရည္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ငယ္ငယ္က ဆိုရင္ အခုလို သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႕ေတြဆိုရင္ ႏွစ္က်ိပ္ရွစ္ဆူ ေဖ်ာ္ေျဖေရးကားေတြ မၾကည့္ခင့္ ညေနခင္းမွာ အေဖနဲ႕ အေမကို ေမာင္ႏွမတစ္ေတြ လက္ဆယ္ျဖာ ထိပ္၀ယ္မိုးျပီး ကာယကံ ၀စီကံ မေနာကံ ျဖင့္ ျပစ္မွားသည္မ်ား ခြင့္လြတ္ဖို႕ ရွိခိုး ကန္ေတာ့ ေတာင္းပန္ၾကတာေပါ့။ 

 အဲဒီမွာ အေမကေတာ့ "ငါ့သားမ်ားနဲ႕ သမီးမ်ား အျပစ္ရွိခဲ့လ်င့္လည္း အေမက ခြင့္လြတ္ျပီးသားပါကြယ္.... အခုလို ကန္ေတာ့ရတဲ့ အက်ိဳးအားေၾကာင့္ အသက္ရွည္ျခင္း အဆင္းလွျခင္း ဥာဏ္ပညာၾကီးျခင္းတို႕နဲ႕ ျပီးျပည့္စုံၾကပါေစကြယ္" ဆိုတာနဲ႕ အေမရဲ႕ ဆုေပးျခင္း အခမ္းအနားကေတာ့ အဲဒီမွာ ျပီးဆုံးသြားပါတယ္။

 ဒါေပမဲ့ အေဖကေတာ့ လတ္တေလာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုေပၚမွာ မူတည္ျပီးေတာ့ ဘုရားေဟာ သုတၱန္ တစ္ခုခုထဲက ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ကို စတင္ျပီးေတာ့ ေဟာၾကားပါေတာ့မယ္။ ေအးေလ... သူက ဘုန္ၾကီးလူထြက္ပီပီ တရားေဟာျပီးမွ ဆုေပးတတ္တယ္ထင္ပါရဲ႕။.. အဲဒီေနာက္ အေဖက သားေတြ သမီးေတြကို ဆု စတင္ေပးပါေတာ့တယ္။ အဲဒီလို ဆုေပးျခင္း စတင္တာနဲ႕ တျပိဳင္နက္ အေဖက အသံေတြ ယိုင္ျပီး ေခ်ာင္းေတြ တဟြတ္ဟြတ္ ဆိုးပါေတာ့တယ္။ အရင္တုန္းကေတာ့ အေဖက ကြမ္းစားတဲ့ ထုံးစံရွိတာမိုလို႕ ကြမ္းသီးတယ္ထင္လို႕ ကၽြန္ေတာ္က ေရတစ္ခြက္ အေျပးခတ္လို႕ အေဖရဲ႕ မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါေလး ယူေပးေလ့ရွိပါတယ္။ ကြမ္းျဖတ္ျပီးလို႕ ကန္ေတာ့တဲ့ အခါတိုင္းမွာလည္း အေဖမွာေတာ့ ေခ်ာင္းဆိုးတာက ေပ်ာက္မသြားပဲ ဆက္လက္ရွိေနျမဲပါပဲ။ အဲဒီလို က်ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္မိတာကေတာ့ အေဖမ်က္ဝန္းမွာ ဘယ္ကေရာက္လာမွန္းမသိတဲ့ အရည္ေတြ ေရာက္ေနျပီ ... အေဖ..။

ငယ္ငယ္တုန္းကတည္းက အေဖတူသားဆိုတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဲဒီေနရာမွာ မတူခဲ့ဘူးလို႕ ကၽြန္ေတာ္မွတ္ယူထားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ၃-၄ ႏွစ္အတြင္းက ေလာကၾကီးကို စကၠန္႕အနည္းငယ္ေလာက္ အဆက္ျပတ္သြားခဲ့ဖူးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္က ဒီႏိုင္ငံမွာရွိတဲ့ ႏွလုံးအထူးကုေတြနဲ႕ စစ္ေဆးၾကည့္ေပမဲ့လည္း ႏွလုံးေရာဂါရယ္လို႕ ထင္ရွားတဲ့ ေရာဂါေဗဒ ေသေသခ်ာခ်ာ မရွိပါဘူးတဲ့။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ အရင္လို႕ အျမင့္ေတြကေန ေအာက္ကို ငုံၾကည့္ဖို႕ ေတာ္ေတ္ာေလး ေၾကာက္လာမိတယ္။ အရင္ကနဲ႕ေတာ့ မတူေတာ့တာ ေသခ်ာပါတယ္ေလ။

ဒီႏွစ္ဆန္းေလာက္မွာ ဘ၀ရဲ႕ အထုအႏွက္ အရိုက္အပုတ္ေတြကို ေတာ္ေတာ္ေလးခံလာရျပီးတဲ့ေနာက္ အရယ္အျပဳံးေတြ အရင္ကလို ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ခ်စ္ဇနီးတစ္ေယာက္ တစ္ရက္မွာ ေစ်းသြားဝယ္ရင္းနဲ႕ မထင္မွတ္ေလာက္ေအာင္ ပစၥည္းေတြကို ေစ်းခ်လို႕ ကၽြန္ေတာ္ဆီကို အားရဝမ္းသာနဲ႕ ဖုန္းလွမ္းဆက္ျပီး ေျပာတယ္။ ရုတ္တရက္ၾကီး သူရဲ႕ အေပ်ာ္ေတြက ကၽြန္ေတာ္ဆီကို အလိုလို ကူးစက္လာတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ေလ.. ေတာ္ေတာ္ေလးကို ဝမ္းသာသြားမိတယ္။ သူရဲ႕ အေပ်ာ္သံေတြနဲ႕ အတူ ကၽြန္ေတာ္လဲ ေပ်ာ္သြားတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ေလ... ကၽြန္ေတာ္မ်က္လုံးေထာင့္စြန္းမွာ အရည္ေလးေတြ အလိုလို ေရာက္လာျပန္တယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ လက ဒီႏိုင္ငံရဲ႕ အရည္အခ်င္းစစ္ၾကည့္တဲ့ စာေမးပြဲမွာ သမီးက သခ်ၤာနဲ႕ သိပၸံဘာသာရပ္ေတြမွာ အျမင္႔ဆုံး ဂုဏ္ထူးဆု၊ အဂၤလိပ္စာ ဂုဏ္ထူးရတယ္လို႕ ေက်ာင္းကျပန္လာတဲ့ သမီးက ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို ဖုန္းလွမ္းဆက္ျပီး ေဖေဖေရ.. ဂ်ဴဂ်ဴ ဒီလို ဒီလို ျဖစ္တယ္လဲ ဆိုေရာ.. ကၽြန္ေတာ္႔မွာ ေတာ္ေတာ္ဝမ္းသာလိုက္တာ... သမီးဆီက ဖုန္းခ်ျပိးတဲ့ ေနာက္ ကားေပၚမွာ တစ္ေယာက္တည္း ဒါမွ ငါ့သမီးကြ ဆုိျပီး တစ္ေယာက္တည္း ေအာ္ဟစ္ ဂုဏ္ယူမိရင္းကေန ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္က မိဘဆရာ အသင္း ႏွစ္ပတ္လည္ ဆုေတြ တက္ယူတဲ့ အခါမွာလည္း အျမဲအားေပးတတ္တဲ့ အေဖ တစ္ေယာက္ ငါ့လိုမ်ား ျဖစ္မွာပဲေလ..လို႕ ရုတ္တရက္ သတိေတြရရင္းနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္မ်က္ဝန္းမွာ မ်က္ရည္ေတြ စို႔ တက္လာပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ေခ်ာင္းေတြလဲ တဟြတ္ဟြတ္ဆိုး.. အသံေတြလဲ တုန္လိုက္လာတာ.. ငယ္ငယ္တုန္းက အေဖ နဲ႕ အေမကို ကန္ေတာ့ျပီးတိုင္း အေဖ ဆုေပးရင္ ျဖစ္တတ္တဲ့ အတိုင္းပါလားေနာ္.....။

xxxxxxxxxxxxxx
ၾကည့္ေနရင္း ၾကည့္ေနရင္း.. ဘာေၾကာင့္ အားငယ္သလဲ ေျပာစမ္းပါ.. မငိုရဘူး... မင္း ငိုရင္ ငိုခ်င္တယ္...။

ေသခ်ာတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အားငယ္လို႕ ငိုမိတာ မဟုတ္သလို ... အေဖလဲ အားငယ္လို႕ ငိုမိတာ ဘယ္ဟုတ္ပါမလဲ....။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္တူတာကေတာ့ ...........။

ေမာင္ျခိမ့္

လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ႏွစ္ေက်ာ္က ကြယ္လြန္သြားရွာျပီျဖစ္တဲ့ အေဖ နဲ႕အေမကို သတိရျခင္းမ်ားစြာျဖင့္.........

(ဦးၿခိမ္႔ facebook မွာ ေရးထားတဲ႔ ပို႔စ္ေလးပါ)

ဒီေန႔ မနက္ပဲ သမီးေလး OC class ၀င္ခြင္႔ offer ရေၾကာင္း သိခဲ႔ရတယ္။  facebook မွာ စေတးတပ္စ္ တင္ရင္း ....


အန္တီဆြိလဲ ဦးၿခိမ္႔လိုပဲ  ...


မ်က္ရည္ငွက္မ်ား နားေစသတည္း  ...

အဘြားရဲ ႔ ခ်ိတ္ထမီ ...

ေဆာင္းအကုန္ ေႏြအကူးရာသီမယ္ အကၤ်ီအထူေတြသိမ္းရင္းနဲ႔  ဘီရိုေထာင္႔က ကပ္ပံုးေလးတစ္ပံုးေတြ႔ေတာ႔ ဖြင္႔အၾကည္႔ ကြ်န္မရဲ႔ ခ်ိတ္လံုခ်ည္ေလး ထြက္လာတယ္။   အၿပာေရာင္ေနာက္ခံပိုးစမွာ ေရာင္စံုခ်ိတ္အေကြ႔အေကာက္ေတြနဲ႔ လွေတာ႔ လွသားလို႕ထင္မိရဲ႔။ ကြ်န္မ ဘဲြ႔ယူတုန္းက ၀တ္ခဲ႔တဲ႔  တစ္ထည္တည္းေသာ ပိုးလြန္းခ်ိတ္ကေလးေပါ႔။ 

ဒါေလးေတြ႕ေတာ႔ ကြ်န္မတို႔ ငယ္ငယ္က အဘြားရဲ႔  ခ်ိတ္ထမီေလးကို သြားသတိရတယ္။ အဘြားရဲ႔ ခ်ိတ္ထမီကေလးကေတာ႔ ပန္းေရာင္ ေဖ်ာ႔ေဖ်ာ႔နဲ႔အရင္႔ ၂ေရာင္တဲြ ေဖာက္ထားတဲ႔ ပိုးခ်ိတ္ကေလးေပါ႔။ အေရာင္စပ္ထားပံု၊ ပန္းေလးေတြ၊ ခ်ိတ္ကေလးေတြ ေဖာက္ထားပံုက အေတာ္ေလးကို လွတယ္ေၿပာရမယ္။ အဘြားမွာ အဲလို ပဲြသြားလမ္းလာ ခ်ိတ္ထမီလွလွေတြ သံုး-ေလးထည္ ရွိေပမဲ႔ အဲဒါေလးကေတာ႔ အလွဆံုး။ ခေလးမ်က္စိထဲ အ၀င္ဆံုး။ ငယ္ငယ္က ဒါမ်ိဳး လွတပတ မၿမင္ဖူးေလေတာ႔ အဘြားရဲ႔ ခ်ိတ္ထမီေလးေတြ႔ရင္ လိုခ်င္တပ္မက္စိတ္ ၿဖစ္မိတာခ်ည္းပါပဲ။ 

အပ်ိဳအရြယ္ေလးေရာက္လာေတာ႔ ပဲြသြားလမ္းလာရွိတယ္ဆို အဘြားခ်ိတ္လံုခ်ည္ မ်က္ေစာင္းတထုိးထိုးနဲ႔ေပါ႔။ အေမတို႔ကလဲ လွတပတ ၀ယ္ေပးႏိူင္တာမွ မဟုတ္တာကိုး။ အဲလိုဆို  တစ္ခါတစ္ေလ ထုတ္၀တ္ခြင္႔ေပးေပမဲ႔ အပိုင္ေတာ႔မေပးဘူးရယ္ဗ်။ အဲလိုေတာင္းတိုင္း အဘြားက ဘာေၿပာေလ႔ရွိလဲဆို " ဟဲ႔ ငါေသရင္ လႊမ္းဖို႕ ဒါေလးေတာ႔ ခ်န္ထားပါေအ ... " ဆို ေၿပာေလ႔ရွိတယ္။ ဟိုးငယ္ငယ္ခေလးဘ၀ကေတာ႔ "ငါေသရင္လႊမ္းဖို႔ .. " ဆိုတဲ႔ စကား ၾကားဖူးလြန္းလို႔ ရိုးေနေပမဲ႔ အဓိပါယ္ရယ္ ေသခ်ာ သိလွတယ္ မဟုတ္။ ဒီလိုပဲ အဘြားေၿပာတဲ႔ စကားေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးခဲ႔တာ အဓိပါယ္မသိတာေတြ အမ်ားသားလား။

ခု ၾကီးမွ ဒါကို ေသခ်ာၿပန္စဥ္းစားၾကည္႔ေတာ႔ အဘြားေၿပာခ်င္တာက သူ႔မွာ ေသရင္ အေပၚကေနလႊားဖို႔ သူ႔ရဲ႔ အဖိုးအတန္ဆံုး အလွဆံုးလို႔ထင္တဲ႔ ခ်ိတ္လံုခ်ည္ေလးကို သိမ္းထားခ်င္တာ။ သူေသရင္ဒါေလး လွတပတ ၀တ္ၿပီးမွ ေသခ်င္တာ၊ ေသတာေတာင္ လွခ်င္ေနေသးတာ။ ေအာ္ လူေတြက ေသရင္လဲ ေနာက္ဘ၀မကူးခင္ ၀တ္ေကာင္းစားလွေလးေတြနဲ႔ လွလွပပ  ၊ အသုဘ လာရွဳသူေတြေရွ႕မွာ လွလွပပ ၿဖစ္ခ်င္ၾကတာပါကလားလို႔ ေတြးေနမိတယ္။

ကြ်န္မမယ္ ကံေကာင္းသည္လား ကံဆိုးသည္လား မဆိုသာ။ လူမွဳေရးပဲ ေခါင္းပါးခဲ႕သည္လား ၿပန္စဥ္းစားေနရတယ္။ ခုအသက္အရြယ္အထိ အသုဘ တို႔ ၊ သုသာန္တို႔ ပို႔ဖူးတယ္မရွိ။ အမ်ိဳးထဲကၿဖစ္ၿဖစ္ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြ နီးနီးစပ္စပ္ ကြယ္လြန္ဖူးသူမရွိလို႔လား။ ဒီလိုလဲမဟုတ္။ ရွိေနရင္လဲ ကိုယ္နဲ႔ အေ၀းၾကီးမွာ ၿဖစ္ေနေတာ႔ မသြားၿဖစ္တာမ်ိဳး ၿဖစ္မယ္ထင္ပါရဲ႔။ အဲလိုဆိုေတာ႔ ကြ်န္မမွာ အဲလို ေတြ မၿမင္ဖူးေတာ႔ ေသတဲ႔သူေတြက လွတပတ ၀တ္ေကာင္းစားလွေတြနဲ႔ လား။ အၿပင္မွာ ကြ်န္မ မသိဖူး မၿမင္္ဖူးဘူး ၿဖစ္ေနတာ။

 

 အဲဒီ ငါေသရင္ လႊမ္းဖို႕ဆိုတဲ႔ အဘြားလဲ အခုအသက္ၾကီးကာမွ သူ႔ရပ္သူ႔ရြာၿပန္ေခါင္းခ်မယ္ဆိုၿပီး အေမတို႔နဲ႔ တစ္သက္လံုးအတူေနရာကေန သူ႔ရြာသူ ၿပန္သြားတာ ဦးေလးနဲ႔ ညီမ၀မ္းကဲြ ေၿမးမေတြက  ေစာင္႔ေရွာက္ေနရတယ္။ အဘြားအသက္က ၉၀ ေက်ာ္ၿပီ။ အဘြားရဲ႔ ခ်ိတ္လံုခ်ည္ေလးကေရာ အဘြားေလာက္ သက္ဆိုးရွည္ပါ႔မလား ။ ပိုးေတြေပါက္ ေဆြးေၿမ႕ေနေလာက္ၿပီေပါ႔။ အေကာင္းပကတိရွိေနေသးရင္ေတာင္ အဲဒါေလးေရာ အဘြားယူသြားဖုိ႔ သတိရပါရဲ႔လား။ အသက္ၾကီးေတာ႔ သတိေတြလဲ ေမ႔ေလ်ာ႔ ခဲ႔ၿပီ မဟုတ္လား။   

ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ေပါ႔ေနာ္ .. ..။ ကြ်န္မေသရင္ေရာ အဲလိုလွပခ်င္ေနေသးလား။ ခုခ်ိန္ထိေတာ႔ စဥ္းစားလို႔ မရေသးဘူး။ မနက္က ခ်ိတ္လံုခ်ည္ေလးကိုင္ၿပီး စဥ္းစားၿပီး ၿပံဳးေနမိတယ္။ အဘြားေၿပာသလိုေၿပာရရင္ၿဖင္႔ ကြ်န္မမွာလဲ ေသရင္ လႊားဖို႔ ခ်ိတ္လံုခ်ည္ေလး တစ္ထည္ေတာ႔ အဆင္သင္႔ရွိေနၿပီမဟုတ္လား။   ဂ်ဴဂ်ဴ လာေတာင္းရင္ေတာ႔ "အေမေသရင္လႊားဖို႔ ဒါေလးေတာ႔ မယူပါနဲ႔ေအ... " ဆို အဘြားေလသံ ငွါးေၿပာရဦးေတာ႔မလို။  ။

ၿမန္မာစာသင္ၾကား ဟာသမ်ား

 

ညအိပ္ခ်ိန္ေရာက္ၿပီ။ အိပ္ရာထဲ၀င္ မီးပိတ္ၿပီးေပမဲ႔ ဂ်ဴဂ်ဴတစ္ေယာက္ အိပ္မေပ်ာ္ေသး။ အိပ္မေပ်ာ္ေတာ႔ အေမလုပ္သူကို  ေတာင္ေရာက္ေၿမာက္ေရာက္ ေထြရာေလးပါး ေလ်ွာက္ေၿပာေနသည္။ သင္ထားတဲ႔ ၿမန္မာစာေတြ ၿပန္ေပါင္းခ်င္ ေပါင္းေနတတ္သည္။

ခုလဲ ဟိုတစ္ေလာက  သင္ထားသည္႔  "အန္႔ ... အန္ ... အန္း ... " ကို ၿပန္ေပါင္းၾကည္႔ရင္း "နန္႔ " ဆိုသည္႔ေနရာက်ေတာ႔ အေမကို ေမးသည္။

"ေမေမ 'နန္႔   ' ဆိုတာ ရွိလားဟင္ ..."

တခ်ိဳ႔ ၿမန္မာ စာလံုးေပါင္းမ်ား ရွိေပမဲ႔ အဓိပါယ္ ဆိုလိုရင္း မရွိဘူးဆိုတာ ရွင္းၿပဖူးေတာ႔ "နန္႔ " ဆိုေသာ စကားလံုး၏ အဓိပါယ္ကို ေမးေနၿခင္းၿဖစ္သည္။

" ရွိတာေပါ႔ သမီးရဲ႔ ... နန္႔ဆိုတာ  .. နန္႔တာ ...  အင္းးးးး ....  နန္႔ေၾကာထတာ ... ကို ေၿပာတာ .."


" ဘာလဲဟင္ ... နန္႔ေၾကာထတယ္ ဆိုတာ ..."

 " အင္း ....        နန္႔ေၾကာထတယ္ဆိုတာ ... ကၿမင္းေၾကာထတာ ... ဆတ္စလူးခါတာ အတူတူပဲ ..."

" ဟင္ ေမေမေၿပာတာေတြ ဂ်ဴဂ်ဴဘာမွ နားမလည္ဘူး ...  ေမေမေရာ နန္႔ေၾကာထလား ဟင္ ..."

သူေၿပာမွ ရယ္လိုက္ရတာ ...ဒီအရြယ္ၾကီး နန္႔ေၾကာထလားဆိုေတာ႔ ဘာေၿပာရမွန္းမသိ ..

"ခုေတာ႔ မထပါဘူး သမီးရယ္ ... ငယ္ငယ္ကေတာ႔ ထခဲ႔ မလား မသိ ... "

ဟီးဟီး ... ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ ေၿပာၿပီး ရယ္လိုက္ရတာ။ 


" အဲဒါဆို ဘယ္သူ နန္႔ေၾကာထေသးတံုး ... ဂ်ဴဂ်ဴထသလား ...."

" ငါးသမီးေလးက မထပါဘူး ..."

" အဲဒါဆို ဘုတ္စု ထသလား ... "

ရန္ကုန္က အင္မတန္ အေဆာ႔မက္ေသာ ေမ်ာက္ရံွဳးေအာင္ေဆာ႔ေသာ သူ႔ညီမ ၀မ္းကဲြ ကို ေမးၿခင္းၿဖစ္သည္။ သူ႔အေမကေတာ႔ သူ႔သမီးကို ဆီဖူးခါသည္ဟု အၿမဲေၿပာသည္။

" အင္း ... ဘုတ္စုက နဲနဲေတာ႔ ထတယ္ ထင္တာပဲ ..."

" အင္း ... ငါ႕သမီးလဲ နဲနဲေတာ႔ထတာပဲ ... ညည္းတိ္ု႔ေတြ တူတူပဲပါပဲေအ ..."

ဤသို႔ၿဖင္႔ နန္႔ေက်ာထၿခင္း ဆိုေသာ အဓိပါယ္ကို ဂ်ဴဂ်ဴတို႔ သေဘာေပါက္သြားေလသတည္း။

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

အန္တီဆြိသည္ ဂ်ဴဂ်ဴေလးကို ၿမန္မာစာသင္ေပးေနသည္။

ယေန႔ေရာက္ေနေသာ သခၤန္းစာသည္ ရရစ္ႏွင္႔ ယပင္႔ကို သင္ေပးသည္႔ သခၤန္းစာ ၿဖစ္သည္။ "က် က်ာ က်ား .... "  "က်ိ က်ီ က်ီး .." အစရွိသၿဖင္႔ သင္ေပးၿပီး ေအာက္က ပံုေလးေတြကို လိုက္ဖတ္ခိုင္းေနသည္။ ဂ်ဴဂ်ဴသည္ အထစ္အေငါ႔မရွိ ဖတ္ႏိူင္သည္။

အေမၾကီးမွာ ၀မ္းသာလို႔။ အဟုတ္ပဲ ဂ်ဴဂ်ဴတို႔ ဖတ္တာ ၿမန္ခ်က္ေပါ႔။ ဟယ္ ငါ႔သမီးေလးက တစ္ခါပဲ သင္ရေသးတယ္ ဖတ္တတ္လိုက္တာဆိုေတာ႔ ဘာေၿပာတယ္ ထင္တံုး။

ဂ်ဴဂ်ဴက  အရုပ္ေလးေတြ ၾကည္႔ၿပီး ေၿပာတာ တဲ႔ဗ်ား။ 

အေမၾကီး ခံလိုက္ရတာ။

ဒါနဲ႔ ေအာက္က အရုပ္မပါတဲ႔ စာေတြ ေပါင္းဖတ္ခိုင္းလိုက္တာေပါ႔။

"သေ၀ထိုးကၾကီး ... ယပင္... ေက် ။ ၀တ္ဆံႏွစ္လံုးေပါင္း ေက်း  ... ဇကဲြေရးႏွစ္ေခ်ာင္းငင္ ဇူး .... ေက်းဇူး  " တဲ႔

 ပ်ံသန္း တဲ႔ ...

ပ်ံသန္း ေနရာလဲေရာက္ေရာ ဂ်ဴဂ်ဴကအဓိပါယ္ နားမလည္ေတာ႔ ရွင္းၿပရတယ္။ 

သမီးရဲ႔ ၿမန္မာစာမွာ စကားေၿပာတာနဲ႔ စာေရးတာ ဆိုတာ ရွိတယ္။ ေၿပာရင္ေတာ႔ အလြယ္ပဲ "ပ်ံတယ္" ။ အဂၤလိပ္လိုဆို fly ေပါ႕။ အဲဒါကို ၿမန္မာလို စာနဲ႔ေရးေတာ႔ လွေအာင္ "ပ်ံသန္း" လို႔ ေၿပာတယ္။ "ပ်ံ "ဆိုတာနဲ႔ အတူတူပဲ။ ငွက္ေတြ ပ်ံတယ္ ... ယင္ေကာင္ ပ်ံတယ္ ... တူတူပဲ။

ေဟာ ေနာက္တစ္လံုးက်  "ၿပီးစီး" တဲ႔။

အဲဒါလဲ တူတူပဲ ... စာေရးရင္ "ၿပီးစီးသည္ " လို႔ ေရးတယ္။ .... ေၿပာရင္ "ၿပီးတယ္ " ေပါ႔။ 

ေနာက္ေတာ႔ " ေၿဖၾကား " ။ အဲဒါကလဲ " ေၿဖ" နဲ႔ တူတူပဲ။

ေဟာ ... ေဟာ ေနာက္တစ္လံုးက်

" ခ်ီးက်ဴး " တဲ႔ 

စာရွင္းၿပေနတဲ႔ အေမၾကီး  ဒုကၡေရာက္ပါေလေရာ။ ခ်ီးက်ဴးက်ေတာ႔ အဲဒါလဲ  ေရွ႔က  "ခ်ီး " နဲ႔ အတူတူပဲလို႔ ေၿပာမလို႔ဟာကေန .... အဲဒါက် ခ်ိ ... ခ်ိ ... ခ်ီးနဲ႔မတူဘူး သမီးေရ ... ဆို ေၿပာင္သလို ေနာက္သလို ေၿပာေတာ႔ ဂ်ဴဂ်ဴေလးမွာ ရယ္လိုက္တာ။ 
ခုခ်ိန္ထိ စာသင္တိုင္း အဲဒီ "ခ်ီးနဲ႔ မတူဘူး " ဆိုတာ ေၿပာၿပီး ရယ္တံုး။ ေအာ္ ၿမန္မာ စကားမ်ား ...

ငါးဆုတ္လံုးႏွင္႔ ခ်က္ေသာ မႏၱေလး မုန္႔တီ။

အန္တီဆြိတစ္ေယာက္ ေအာ္ဇီၿပန္ေရာက္ကတည္းက ေရာဂါထတာက မန္းေလးမွာ စားခဲ႔ရတဲ႔ မန္းေလးမုန္႔တီအတိုင္း ၿပန္ခ်က္စားခ်င္ေနတာ။ အန္တီဆြိ ၀ါသနာကိုက တစ္ခုခုစားၿပီးလို႔ ၾကိဳက္တယ္ဆို အဲသလိုမ်ိဳး တူေအာင္ အိမ္မွာ ၿပန္ခ်က္စားေလ႔ရွိတာကိုး။

 အိမ္မွာလဲ ရန္ကုန္မၿပန္မီကတည္းက ၀ယ္ထားတဲ႔ ဂ်ပန္ အူဒံုေခါက္ဆဲြကလဲ ေရခဲေသတၱာထဲ ရွိေနေတာ႔ အေတာ္ပဲ။ ေနာက္ၿပီး မေန႔ကပဲ မုန္႔ဟင္းခါးေလး ဘာေလး ခ်က္စားရေအာင္ဆို ဆယ္လ္မြန္ငါးရိုးေတြ တစ္ေကဂ်ီခဲြေတာင္ ၀ယ္ထားတာေတြလဲ ရွိေနတာ။

မန္းေလးမုန္႔တီကလဲ စားထားတာ မၾကာေသးဘူးဆိ္ုေတာ႔ အားလံုးက အမွတ္တရ ၿဖစ္ေနေသးတယ္။ မွတ္မွတ္ရရကေတာ႔ သူတို႔ခ်က္တဲ႔ ဟင္းခ်ိဳက ငါးဖယ္ဆုတ္ေသးေသးေလးေတြနဲ႔ ခ်က္ထားတာဂ်။ ဟင္းခ်ိဳက ပူပူေႏြးေႏြး ေမႊးၿပီး ခ်ိဳေနတာ။ ၾကက္သားကိုလဲ အႏွစ္နဲ႔ ေရာမခ်က္ပဲ အသားေလးေတြ ၿပဳတ္ၿပီး မြထားတာ။ မုန္႔တီထဲလဲ ငါးဆုတ္လံုးေသးေသးေလးေတြ ထည္႔ေပးတာ သတိရတယ္။ ရန္ကုန္မွာေရာင္းတဲ႔ စတိုင္လို ၾကက္ဥၿပဳတ္ေတြ ဘာေတြ မပါဘူး။ သူထည္႔တဲ႔ အၾကြပ္ေၾကာ္ကလဲ ရန္ကုန္နဲ႔မတူ၊ ေခါက္ဆဲြလံုးေလးေတြကို အၾကြပ္ေၾကာ္ထားတာ။ ခရမ္းခ်ဥ္သီးကိုလဲ အႏွစ္သပ္သပ္ခ်က္ၿပီး ဆီရဲႊရဲႊ၊ ပဲမွဳန္႔မ်ားမ်ားနဲ႔ သုတ္ေပးတာ။ ၿပီးေတာ႔ ၾကက္သြန္နီလွီးထားတာကို ေရာ မသုတ္ပဲ သတ္သတ္ တည္ေပးတာ။

မနက္မိုးလင္းေတာ႔ ခ်က္ခ်င္စိတ္က တားမရတာနဲ႔ ဦးၿခိမ္႔ အိပ္ေနတာကို ႏိွဳးၿပီး ဆြိေလး မန္းေလးမုန္႔တီ ခ်က္စားခ်င္လို႔ပါ ကုိကိုၿခိမ္႔ရယ္ ...  လိုတာေလးေတြ သြား၀ယ္ေပးပါဦးဆို ေၿပာရတယ္။  ၾကက္ရင္ပံုသား တစ္ခုရယ္၊ ငါးဖယ္ဆုတ္အတြက္ေတာ႔ ရရာငါး အသားခ်ည္းပဲ ၅၀၀ ဂရမ္ေလာက္ ၀ယ္ခဲ႔လို႔ မွာလိုက္ရတယ္။

သူထြက္သြားေတာ႔ ညက ေရခဲေသတၱာထဲ ခဲေနတဲ႔ ငါးရိုးေတြကို မိုက္ခရိုေ၀႔ထဲထည္႔  de froze လုပ္ၿပီး တစ္၀က္ေလာက္ခဲြ (၆၀၀ ဂရမ္ခန္႔)၊ အတံုးေတြတံုး၊ အိုးေဇာက္နက္နက္ထဲ ေရလံုေအာင္ထည္႔ၿပီး ၿပဳတ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ႔ ၾကက္သြန္နီ ဥအၾကီးၾကီး တစ္လံုး၊ ဂ်င္း တစ္လမေလာက္ကိုထုရိုက္ၿပီး ထည္႔ၿပဳတ္လိုက္တယ္။ ငံၿပာရည္နဲ႔ ၾကက္သြန္ၿဖဴ ၄-၅ ဥေလာက္လဲ ထည္႔လိုက္ေသးတယ္။

ငါးကိုကို ဒီအတိုင္း ပြက္ပြက္ဆူေအာင္တည္ထားတံုး အူဒံုေခါက္ဆဲြေတြ ေကာင္းေသးရဲ႔လား ၾကည္႔ရေသးတယ္။ အထုတ္ၾကီးထဲမွာ တစ္ေယာက္စာေလာက္ အထုတ္ေသးေလးေတြ ခဲြထုတ္ထားတာဆိုေတာ႔ အေတာ္႔ကို ေကာင္းပါေသးတယ္။ expire date ကလဲ အေ၀းၾကီး လိုေသးတာ။ ဒါနဲ႔ အထုတ္ေတြေဖာက္ၿပီး ေရေႏြးေငြ႔နဲ႔ ေပါင္း၊ ေရေအးႏိူင္ႏိူင္ေဆးၿပီး  ေရစစ္ထားလိုက္တယ္။

ဦးၿခိမ္႔ေစ်းက ၿပန္လာရင္ အဆင္သင္႔ခ်က္ရေအာင္ ဂ်င္း၊ ၾကက္သြန္ၿဖဴ-နီသင္၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီး အလံုးၾကီး ၃လံုးေလာက္ကိုလဲ ေသးေသးေလးေတြ လွီးထားရတယ္။ အႏွစ္ ခ်က္ရေအာင္ေလ။ ၿပီးေတာ႔ ဂ်င္း တစ္လက္မေလာက္၊ ၾကက္သြန္ၿဖဴ ၁၀မႊာေလာက္၊ ၾကက္သြန္နီ ဥၾကီး တစ္ဥေလာက္ကို ပါးပါးလွီးၿပီး ငရုပ္ဆံုနဲ႔ အႏွစ္ရေအာင္ ေထာင္းေတာ႔တယ္။ ဒီေနရာမွာ အႏွစ္ကို ဘလန္ဒါနဲ႔ ၾကိတ္ရင္ လြယ္ကူသက္သာတာ လူတိုင္းသိပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ အန္တီဆြိရဲ႔ အေတြ႔ အၾကံဳအရ၊ ေထာင္းခ်က္တဲ႔ အႏွစ္က ဘလန္ဒါနဲ႔ ၾကိတ္တာထက္ ပိုေမႊးၿပီး ပိုညက္ေတာ႔ ပိုအရသာရွိတယ္လို႔ စိတ္ထဲ ထင္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ အႏွစ္ေတြ ဆီသတ္ရင္ အမ်ားအားၿဖင္႔ ငရုပ္ဆံုနဲ႔သာ ေထာင္းပါတယ္။ ညက္ခါနီးက် ဂ်ဴဂ်ဴေလးလဲ စားလို႔ရေအာင္ဆို မစပ္တဲ႔ ငရုပ္သီးမွဳန္႔ အေရာင္တင္မွဳန္႔ (sweet paprika) လဖက္ရည္ဇြန္း တစ္ဇြန္းေမာက္ေမာက္ကို ထည္႔ေထာင္းလိုက္တယ္။

ေထာင္းေနရင္းပဲ ဦးၿခိ္မ္႔တစ္ေယာက္ေစ်းက ၿပန္ေရာက္လာတာနဲ႔ ၾကက္သားေလး ထုတ္ၿပီး ၃၀၀ ဂရမ္ေလာက္ခဲြ ငံၿပာရည္၊ ၾကက္သားမွဳန္႔နဲ႔ နယ္ထားလိုက္တယ္။ မီးဖိုတစ္ဖက္ အားေနတံုး ဆီသတ္ဖို႔ၿပင္ေတာ႔တယ္။ ဒယ္အိုး တစ္လံုးထဲ ဆီ ၂၅၀ ml ေလာက္ထည္႔ၿပီး ဆီက်က္ေတာ႔ ဆႏြင္းမွဳန္႔ေလးထည္႔  အနွစ္ေထာင္းထားတာ ထည္႔ၿပီး ဦးၿခိမ္႔ကို အဆက္မၿပတ္ ေမႊခိုင္းထားလိုက္တယ္။ ေမႊးလာေတာ႔ ငါးၿပဳတ္အိုးထဲက ငါးၿပဳတ္ေရ လက္ဖက္ရည္ ပန္ကန္တစ္လံုးစာေလာက္ထည္႔၊ ငံၿပာရည္နဲနဲထည္႔၊ သၾကားနဲနဲထည္႔ၿပီး မီးေအးေအးနဲ႔ အႏွစ္ေတြ ႏူးအိတဲ႔ အထိ တည္ထားလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ႔ ေရခဲ ေသတၱာထဲ အဆင္သင္႔ ထည္႔သိမ္းလို႔ရေအာင္ ပလပ္စတစ္ဗူးထဲ ထည္႔ေကာ္ထားလိုက္တယ္။

ငါးဆုတ္လံုးအတြက္ေတာ႔ ငါးအသားေလးေတြကို (၃၀၀ ဂရမ္ခန္႔) ေသးေသးေလးေတြလွီး ဂ်င္းပါးပါး ၃ခု၊ ၾကက္သြန္ၿဖဴ ၁၀ဥ၊ ငံၿပာရည္ လဖက္ရည္ဇြန္း ၂ဇြန္းေလာက္၊ ၾကက္သားမွဳန္႔တို႕နဲ  ေရာၿပီး ဘလန္ဒါနဲ႔ ၾကိတ္လိုက္တယ္။  ငါးဖယ္ၿခစ္လို ညက္ၿပီးစီးလာၿပီဆို ငါးၿပဳတ္အိုးထဲ ရွမ္းေခါက္ဆဲြႏွစ္တဲ႔ စကာေလးနဲ႔ ေသးေသးေလးေတြ လံုးၿပီး ထည္႔ၿပဳတ္လိုက္တယ္။ ၃မိနစ္ေလာက္ ၿပဳတ္ၿပီးေတာ႔ ပန္းကန္ထဲ ဆယ္ထည္႔ထားလိုက္တယ္။

ငါးဟင္းခ်ိဳခ်ခါနီးေတာ႔ နဲနဲပိုေမႊးေအာင္ဆို ဦးၿခိမ္႔စိုက္ထားတဲ႔ စပါးလင္အံုထဲက စပါးလင္ တစ္ပင္နွဳတ္ၿပီး ေထာင္းထုထည္႔လိုက္ေသးတယ္။ ဟိုက္ရွားပါး။ ဟင္းခ်ိဳကေတာ႔ ေဒၚစိုး ဆိုင္မွာ စားခဲ႔ရတဲ႔ ဟင္းခ်ိဳနဲ႔ တစ္ပံုစံတည္း။ ေကာင္းမွေကာင္း။

ၾကက္သားကို လဲ ငါးဟင္းခ်ိဳေလး နဲနဲထည္႔ စပါးလင္ေလး နဲနဲထည္႔ၿပီး ေရခန္းတဲ႔ အထိ ၿပဳတ္လိုက္တယ္။ ၾကက္သားႏႊင္ဖို႔ တာ၀န္ကေတာ႔ ဦးၿခိမ္႔တာ၀န္။ 

ၾကက္သြန္နီ ကိုလဲ ပါးပါးေလးေတြ လွီးၿပီး ေရနဲ႔ေဆး ေရစစ္ထားတယ္။

နံနံပါပါးလွီး ၊ သံပုရာသီးစိတ္။

 ငရုပ္သီးေလွာ္ၿပီးသားကို ဆီပူေလးနဲ႔ ၿပန္ေၾကာ္လိုက္ေသးတယ္။

 ပစၥည္းေတြလဲ စံုၿပီ။ သုတ္ဖုိ႔ရာ အဆင္သင္႔ ၿဖစ္ပါၿပီ။

ဦးၿခိမ္႔အတြက္ တစ္ပဲြ ၿပင္ေပးပါတယ္။

ယာဥ္အႏၱာရယ္ စုေပါင္းကာကြယ္ပါမည္။

ျပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းႏွင့္ ႏွစ္ဆန္းပိုင္းတြင္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕သို႕ အလည္တစ္ေခါက္ ေရာက္ခဲ့ပါသည္။ ရန္ကုန္ေရာက္ခိုက္ ခဏ မိသားစု အေနနဲ႕ မိမိလိုသလို သြားလာႏိုင္ဖို႕ သူငယ္ခ်င္းက သူ၏နံပါတ္ယူျပီးခါစ ကားအသစ္ကေလးကို ကၽြန္ေတာ္လက္အပ္ခါ လိုအပ္သလို အသုံးျပဳဖို႕ ေစတနာဗလပြျဖင့္ ေပးအပ္လာေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အားမနာ လွ်ာမက်ိဳး ေကာင္းေကာင္းၾကီးကို အသုံးခ်မိပါသည္။

ယာဥ္ေၾကာပိတ္ဆို႔မွဳမ်ားႏွင့္ ရန္ကုန္

 ရန္ကုန္မျပန္လာခင္က အြန္လိုင္း၊ ေဖစ္ဘြတ္ခ္၊ ေဖာ္ရမ္ မ်ား၏ ေကာင္းမွဳေၾကာင့္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕အတြင္း ေမာ္ေတာ္ကားမ်ားလာလို႕ ယာဥ္ေၾကာပိတ္ဆို႕မွဳ (Traffic Jam) မ်ား လာသည္ဟု ဆိုေသာေၾကာင့္ တတ္ႏိုင္သမွ် ယာဥ္ေၾကာနည္းမည္ထင္ေသာ ေနရာမ်ားျဖစ္သည့္ လွည္းတန္း၊ ေရႊဂုံတိုင္၊ ဘုရင္ေနာင္ စသည့္ေနရာမ်ားကို တတ္ႏိုင္သမွ် ေရွာင္ဖယ္ကာ ေမာင္းမိပါသည္။ မျဖစ္မေန ေရွာင္ေမာင္းလို႕ မရမွသာ ထိုေနရာမ်ားကို ေမာင္းမိပါသည္။

ရန္ကုန္တြင္ ေမာ္ေတာ္ကားမ်ားကို တင္သြင္းခြင့္ေပးလုိ္က္သည္ႏွင့္အမွ် ေမာ္ေတာ္ကား အေရအတြက္ မ်ားလာေသာေၾကာင့္ ကားမ်ားျပည္က်ပ္လာသည္ဟု ဆိုၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္အေနနဲ႕ မွန္မွန္ကန္ကန္ Statistically data collection ေတြ ေမာ္ဒယ္ေတြ နဲ႕ ေသေသခ်ာခ်ာ တြက္ခ်က္ျပီး မွ မဟုတ္ေပမဲ့ ယိုးဒယား။ မေလးရွား၊ ဆစ္ဒနီ စကၤာပူတို႕တြင္ ကားမ်ားကို ၾကည့္က အေပၚယံသေဘာျဖင့္ ေျပာရမယ္ဆိုလ်င္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕တြင္ ကားမ်ား ၿပည့္က်ပ္မေနေသးပါ။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ လူဦးေရ၊ လမ္းအေရအတြက္ ကားပမာဏအရ ကားမ်ားျပည့္က်ပ္ေနသည္ဟု ေျပာေနသည္မွာ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ ကားမရွိေသးေသာ လမ္းမ်ား ေတာ္ေတာ္မ်ားေနပါေသးသည္။

ကဲ ဆဲလိုလ်င္ ဆဲပါေတာ့။ ရိုးရိုးသားသား ေျပာရရင္ေတာ့ ကားက်ပ္သည္မွာ မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ရန္ကုန္သူ/သားမ်ား ယာဥ္စည္းကမ္း လမ္းစည္းကမ္း ေဖာက္ဖ်က္ေနေသာေၾကာင္ ကားမ်ား ျပည့္က်ပ္ျခင္း ယာဥ္တိုက္မွဳမ်ား ျဖစ္ေနပါသည္။

ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ရပ္နားရန္ေနရာ

ကၽြန္ေတာ္ သိရသမွ် ရန္ကုန္ျမိဳ႕တြင္ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ရပ္နားရန္ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ တည္ရွိေဆာက္ထားေသာေနရာ မရွိလွပါ။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ထဲတြင္ လမ္းေဘးမ်ားတြင္ ကားရပ္ကာ ကားရပ္ခ လိုက္လံေကာက္ေသာ သူမ်ားသာ ရွိပါသည္။ ထိုသူမ်ားကလည္း အဆင္ေျပသလို ေမာ္ေတာ္ကားမ်ား ႏွစ္ထပ္ ရပ္ခိုင္းသည့္အခါလည္း ရပ္ခိုင္းတတ္ပါသည္။ သူတို႕၏ အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ကားတစီးလွ်င္ ေငြ၂၀၀က်ပ္ ေကာက္ခံရန္သာျဖစ္သည္။ လမ္းစည္းကမ္း ယာဥ္စည္းကမ္း နားလည္သည္မရွိပါ။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ထဲတြင္ ပိုဆိုးသည္မွာ တခ်ိဳ႕ေသာ ဆိုင္မ်ားက မိမိဆိုင္ေရွ႕ ကိုယ္ပိုင္ယာဥ္ရပ္ရန္ေနရာဟု သတ္မွတ္ကာ (တခ်ိဳ႕သည္လည္း စည္ပင္တြင္ ေငြသြင္းထားသည္ဟု ဆိုပါသည္) မည္သည္ယာဥ္မွ် မရပ္ေအာင္ လုပ္ထားသည္လည္း ရွိပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ ယာဥ္ေမာင္းလိုင္စဥ္ ေျဖစဥ္က မ်ဥ္းျဖဴနီက်ားတြင္ ယာဥ္လုံး၀ မရပ္ရ၊ လူကူးမ်ဥ္းက်ားႏွင့္ ၃၀ကိုက္အတြင္းလားမသိ မည္သည္ယာဥ္မွ် မရပ္ရ၊ ဘတ္စ္ကားဂိတ္ျဖင့္ ၃၀ကိုက္အတြင္း ယာဥ္လုံး၀မရပ္ရ စသည္ျဖင့္ ယာဥ္စည္းကမ္းမ်ားကို စာေမးပြဲတြင္ ေၿဖခ့ဲရပါသည္။ ယခုေတာ့ ဘတ္စ္ကားဂိတ္လည္း မေရွာင္၊ ၿဖဴနီက်ားလည္းရပ္၊ လူကူးမ်ဥ္းက်ားလဲမဖယ္ေပးႏွင့္ လုပ္ခ်င္သလို လုပ္ေနေတာ့ ထိုရပ္ဆိုင္းထားေသာ ယာဥ္မ်ားေၾကာင့္ မူလလမ္းမ်ား က်ဥ္းေျမာင္းသြားကာ ယာဥ္ေၾကာပိတ္ဆို႕မွဳမ်ားကို အထူးျဖစ္ေပၚေစပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္အေနျဖင့္ စနစ္တက် ေလ့လာတြက္ခ်က္ထားသည္မဟုတ္ပဲ ကၽြန္ေတာ္စိတ္အထင္ အေကာင္းဆုံးဟု အၾကံေပးလိုသည္မွာ ရန္ကုန္ျမိဳ႕လည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္း၊ အေနာ္ရထာလမ္း၊ မဟာဗႏၱဳလလမ္း၊ ကုန္သည္လမ္း ႏွင့္ ကမ္းနားလမ္း တို႕ကို ၇ လမ္းမွ လမ္း၅၀ အတြင္း ထိုလမ္းမၾကီးမ်ားတြင္ မည္သည့္ကားမွ် ရပ္နားျခင္း မျပဳသင့္ပါ။ နံပါတ္ လမ္းမ်ား (ဥပမာ လမ္း ၃၀၊ ၃၁၊ ေရြဘုံသာ၊ ေမာင္ေထာ္ေလး စသည့္ ကန္လန္႕ လမ္းမ်ား) တြင္ ယာဥ္ေၾကာ တဖက္တည္းသာ ရပ္နားခြင့္ ၿပဳသင့္ပါသည္။  ထိုသို႕ ျပဳလုပ္လိုက္လ်င္ ဘတ္စကားမ်ား ရပ္နားရန္ ရွင္းလင္းသြားျ႔ပီး က်န္ အိမ္စီးေမာ္ေတ္ာယာဥ္မ်ားအတြက္ ယာဥ္ေၾကာပိတ္ဆို႕မွဳ ေလ်ာ့နည္းသြားမည္ထင္ပါသည္။ ထိုနည္းလည္းေကာင္း အဓိက လမ္းမမ်ားျဖစ္ေသာ အင္းစိန္လမ္း၊ ၿပည္လမ္း၊ ကမၻာေအး ဘုရားလမ္း သမိန္ဗရမ္းလမ္း တို႕တြင္ ယာဥ္ရပ္နားခြင့္ မေပးပါက ယာဥ္ေၾကာပိတ္ဆို႕မွဳ အလြန္အင္မတန္ နည္းပါးသြားမည္ဟု ထင္ပါသည္။ 

ဘတ္စ္ကားမ်ား စည္းကမ္းလိုက္နာ

ကၽြန္ေတာ္ၾကဳံေတြခဲ့ေသာ ယာဥ္ပိတ္ဆို႕မွဳ တစ္ခုကို ေၿပာျပပါမည္။ ထိုေနရာက ကမၻာေအးဘုရားေရွ႕ မွတ္တိုင္ျဖစ္ပါသည္။ ဘတ္စ္ကားဂိတ္ေရွ႕တြင္ ခရီးသည္မ်ားက ရပ္မေစာင့္ေနပါ။ ဘစ္ကားဂိတ္မတိုင္ခင္ လူကူးမ်ဥ္းၾကားမတိုင္ခင္ေလးတြင္ လူမ်ားရပ္ေနပါသည္။ ထိုနားတြင္ ကားတစ္စီး လမ္းကို ၄၅ဒီဂရီေစာင္းကာ ရပ္ထားပါသည္။ မထသ ဘတ္စ္ကားၾကီးက ရပ္ထားေသာကားေဘးတြင္ ကပ္လ်က္ ရပ္ကာ လူမ်ားကို တင္ပါသည္။ ကမၻာေအး ဘုရားလမ္းမွာ တစ္ဖက္ ၃ လမ္းသြားျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္ထပ္ ဘစ္ကား တစ္စီးမွာ ပထမရပ္ထားေသာ ဘစ္ကားႏွင့္ ယွဥ္ကာ ထပ္ရပ္လိုက္ပါသည္။ ထိုေၾကာင့္ လမ္းေၾကာ ၃ ခုလုံးပိတ္သြားပါသည္ ထိုအခါ ဘယ္ဘက္ အစြန္ဆုံးမွ ေမာင္းလာေသာ ဒိုင္နာမွ ထိုကားမ်ားကို ေက်ာ္ရန္ တစ္ဖက္ ယာဥ္ေၾကာကို ၀င္ကာ ေမာင္းပါသည္။ တစ္ဖက္ ယာဥ္ေၾကာမွ ဘစ္ကားတစီး လာပါသည္။ မေအ ႏွမ စုံေအာင္ ဆဲသံမ်ား ၾကားလိုက္ရပါသည္။ ထိုျဖစ္စဥ္ တခုလုံးမွာ စည္းကမ္းမဲ့ ရပ္ထားေသာ ယာဥ္၊ စည္းကမ္းမဲ့ ဘတ္စ္ကားမ်ား ႏွင့္ တဖက္ ယာဥ္ေၾကာထဲ ၀င္ေရာက္ေမာင္းႏွင္းမွဳမ်ား ၿဖစ္ပါသည္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္က ဘတ္စ္ကားတိုက္မွဳမ်ားကို ၾကည့္လိုက္လ်င္ တဖက္ယာဥ္ေၾကာထဲသို႕ေမာင္းႏွင္မွဳေၾကာင့္ ယာဥ္တိုက္မွဳျဖစ္၊ ဘရိတ္ေပါက္လို႕ ယာဥ္တိုက္မွဳ ျဖစ္ပြား စသည္ျဖင့္ ေတြ႕ရပါသည္။  ၄င္းတို႔သည္ ဘတ္စ္ကားသမားမ်ား၏ မဆင္မျခင္မွဳမ်ားႏွင့္ မိမိယာဥ္၏ၾကံခိုင္မွဳ မစစ္ေဆးျခင္းတို႕ေၾကာင္႔ ျဖစ္ပါသည္။

ထိုကဲ့သို႕ ျဖစ္စဥ္မ်ိဳးမွာ ထိုတေနရာထဲတင္ မဟုတ္ပါ။ လွည္းတန္း၊ အင္းစိန္ ဘူတာရုံလမ္း၊ သံလမ္း စိုက္ပ်ိဳးေရး မွတ္တိုင္ (Juntion square)၊ ေတာ္၀င္စင္တာ၊ လသာလမ္းမွတ္တိုင္ ေၿမနီကုန္း လြစၥလမ္းမွတ္တိုင္၊ အေနာ္ရထာ ဘားလမ္းမွတ္တိုင္၊ ယုဇနပလာဇာ၊ မဂၤလာေစ်း စသည္ ေနရာေတ္ေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ ကၽြန္ေတာ္အထက္က ေျပာေသာ ျဖစ္စဥ္မ်ား ေန႕တိုင္းျဖစ္ေနပါသည္။ မထသ (ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ထိမ္းသိမ္းေရး အဖြဲ႕)က ဘာေတြ ထိမ္းသိမ္းသလဲ မသိပါ။ ထိုကဲ့သို႕ စည္းကမ္းမဲ့မွဳမ်ားကို မ်က္ေစ့စုံမွိတ္ကာ ၾကည့္ေနၾကသည္။ေနာက္ထပ္တခုက ဘစ္ကားမ်ားကို ျမိဳ႕ထဲသို႕ ု စုျပဳံသြားေနသည္ (Centralize) သယ္ယူပို႕ေဆာင္ေရး မ်ိဳးမဟုတ္ပဲ ၿဖန္႕က်က္ သည့္သယ္ယူပို႕ေဆာင္ေရး ၿဖစ္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္လ်င္ ေကာင္းပါသည္။ Transportation Professional မ်ားျဖင့္ တြက္ခ်က္ကာ စီစဥ္လွ်င္ တိုးတက္လာႏိုင္သည္ဟု ထင္မိပါသည္။ ထိုေၾကာင့္ မထသတြင္ ဘတ္စ္ကားမ်ားကို တားကာပိုက္ဆံေတာင္းေနသူမ်ား ခန္႕ထားသကဲ့သို႕ ဘစ္ကားလိုင္းမ်ား တိုးတက္ရန္ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္သည့္ ပညာရွင္မ်ား ခန္႕ထားရန္လည္း လုိအပ္ပါသည္။

ေမာ္ေတာ္ယာဥ္မ်ား ၾကံ့ခိုင္မွဳ

ကၽြန္ေတာ္တို႕ မိသားစု တေနကုန္ လည္ပတ္ျပီး အိမ္ျပန္ခ်ိန္က ညမိုးခ်ဳပ္ ေမွာင္ခိ်န္က်မွ အိမ္ကို ၿပန္ေရာက္သည္က မ်ားပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကားေမာင္းရင္း ေဘး ဘယ္ညာ ေနာက္ၾကည့္မွန္မ်ားကို ၁၀-၁၅ စကၠန္႕တခါ ၾကည့္ခ်င္းအားျဖင့္ ကိုယ္ေမာင္းႏွင္မွဳ အႏၱာရာယ္ ကင္းရွင္းမွဳ ရွိမရွိ အျမဲၾကည့္ပါသည္။ တစ္ညမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ကားေနာက္ ေမွာင္ၾကီးမည္းမည္းတြင္ ေမာ္ေတာ္ကားသ႑ာန္ အရာတခု ကပ္ပါလာသျဖင့္ လမ္းနေဘးသို႕ ခ်ေပးလိုက္ရာ ေရွ႕မီး၊ ေနာက္မီး လုံး၀ မပါရွိေသာ တကၠစီကားတစ္စီးျဖစ္သည္ကို သိလိုက္ရပါသည္။ အလြန္အႏၱာရာယ္မ်ားရာ ထို တကၠစီမွာေတာ႔  ဘာမွ မျဖစ္သကဲ့သို႕ ေမာင္းသြားပါသည္။ ဟိုတစ္ရက္က တကၠစီကားအေဟာင္းမ်ားကို စီးနင္းလိုက္ပါသူနည္းပါးလို႕ ကြန္ပလိမ္႔တက္ေနတာ ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ဖူးသည္႔ ႏိုင္ငံျခားက တကၠစီသမားေတြကေတာ့ ခရီးသည္မရခ်ိန္ ေစာင့္ဆိုင္းေနခ်ိန္မွာ ဒရိုင္ဘာမ်ားက မိမိကားကို သန္႕ရွင္းေအာင္ သုတ္ျခင္း၊ မွန္မ်ားကို ေၿပာင္လက္ေအာင္ တိုက္ျခင္း၊ ကားအတြင္း အနံအသက္ ေကာင္းေအာင္ လုပ္ျခင္းမ်ား ၿပဳလုပ္ၿခင္းၿဖင္႔ မိမိကားကုိ စီးခ်င္စဖြယ္ၿဖစ္ေစပါသည္။ ၿမန္မာျပည္က တကၠစီသမားမ်ားကေတာ့ အားေနခ်ိန္ ပိုက္ဆံပြတ္၊ ကြမ္း၀ါး၊ ႏွစ္လုံးတြက္ အလုပ္မ်ားျဖင့္ ေမာ္ေတာ္ကားမ်ားက စီးခ်င္စရာမေကာင္းေအာင္ ပ်က္စီးေနပါေတာ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္ေနထိုင္ခဲ့ဖူးေသာ စကၤာပူႏိုင္ငံတြင္ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္သက္တမ္း ၃ႏွစ္ေက်ာ္ပါက တႏွစ္တခါ လိုင္စင္၀င္လ်င္ တာယာ၏ လမ္းေပၚတြင္ စိတ္ခ်စြာ ရွိႏိုင္ေသာ အေျခအေန၊ ဘရိတ္၊ ကား ေရွ႕မီး၊ ေနာက္မီး ဘရိတ္မီး၊ ကားေအာက္ပိုင္း ဆီယိုမွဳ ရွိမရွိတို႕ကို ႏြားမ်ားျဖဲၾကည့္သကဲ့သို႕ ေသခ်ာစြာ စစ္ေဆးသည္။ ထိုသို႕ စစ္ေဆးမွဳ ေအာင္ျမင္မွ လိုင္စင္တိုးခြင့္ ရပါသည္။ ထိုနည္းလည္းေကာင္း လက္ရွိေနေသာ ႏိုင္ငံတြင္လည္း ဘရိတ္ႏွင့္ တာယာတို႕၏ အေျခအေနကို စစ္ေဆးပါသည္။

၂၀၁၂ ခုႏွစ္က ၿဖစ္ပြားခဲ့ေသာ ယာဥ္တိုက္မွဳမ်ားတြင္ ေမာ္ေတာ္ကားဘရိတ္ေပါက္၍ ဆိုသည္႔ အၾကီးစားယာဥ္တိုက္မွဳမ်ားျဖစ္ပြားသည္ကို ေတြ႕ရွိရမွာ ၿဖစ္ပါသည္။ ထိုေၾကာင့္ တစ္ႏွစ္တခါ ေမာ္ေတာ္ကားမ်ား လိုင္စင္၀င္ေရာက္ပါက ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ ၾကံခိုင္မွဳ မရွိေသာ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္မ်ားကို ဌာနဆိုင္ရာမ်ားမွာ လာဘ္ေငြ စားေသာက္ျခင္းမျပဳလုပ္ပဲ မွန္မွန္ကန္ကန္ ေကာင္းမြန္မွ သက္တမ္းလိုင္စင္ တိုးေပးသင့္ပါသည္။ ဌာနဆိုင္ရာမွ မလုပ္ႏိုင္လ်င္ ျပင္ပ လုပ္ငန္းမ်ားကို စည္းကမ္းသတ္မွတ္ေပးကာ စစ္ေဆးျပီးမွ ထိုလုပ္ငန္းမ်ားအေနျဖင့္ တာ၀န္ယူ အာမခံေပးမွ သက္တမ္းတိုးေပးသင့္ပါသည္။

မွန္ကန္တဲ့ ယာဥ္ေမာင္းလိုင္စင္

ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ုျမိဳ႕ထဲ ေမာင္းႏွင္ေနလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္၏ ညာဘက္မွေန ေမာ္ေတာ္ကားတစီးသည္ အခ်က္ျပမီးမေပး ဟြန္းသံမေပးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ေမာင္းေနေသာ လမ္းထဲသို႕ အတင္း ၀င္ကပ္ကာ ေမာင္းပါသည္။ အကယ္၍ ကၽြန္ေတာ္ကသာ ဘရိတ္အုပ္ အရွိန္မေလွ်ာ႔လိုက္လ်င္ ထိုကားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တိုက္မိမည္မွာ အေသအခ်ာပင္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထိုကားကို ေနာက္မွလိုက္ကာ ေက်ာ္တက္ၾကည္လိုက္မိေတာ႔ ထိုကားေမာင္းသူ လူငယ္မွာ ေဘးမွန္၊ ေနာက္မွန္ၾကည္ပုံမရပါ။ လမ္းစည္းကမ္းလဲ သိပုံမရပါ။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ထဲတြင္ ေမာ္ေတာ္ကားေမာင္းေနေသာ ကားဒရိုင္ဘာမ်ား အသက္ ၂၀ မွ အသက္ ၃၅ အတြင္း စစ္ေဆးလိုက္ပါက အနည္ဆုံး ၇၀% ခန္႕မွာ ကားေမာင္းလိုင္စင္ကို မွန္မွန္ကန္ကန္ ရယူထားသည္မဟုတ္ပဲ ပိုက္ဆံေပး ရယူျခင္း ယာဥ္ေမာင္းလိုင္စင္ ရုံး ဘယ္ေနရာတြင္ ရွိမွန္းမသိသည္ လူေတာ္ေတာ္ မ်ားမည္ထင္ပါသည္။

ထိုေၾကာင့္ ၿမန္မာႏိုင္ငံတြင္ မည္သည္ေနရာတြင္ျဖစ္ပါေစ ယာဥ္စည္းကမ္း ဥပေဒကို မွန္ကန္စြာ သိနားလည္ေျဖဆိုျခင္း၊ ယာဥ္ေမာင္းလိုင္စင္ကို မွန္ကန္စြာ ေၿဖဆိုျပီးမွ ေပးအပ္သည့္စနစ္ကို က်င့္သုံးသင့္ပါသည္။ အစိုးရဌာနမွ ကၽြန္ေတာ္တို႕ မွန္မွန္ကန္ကန္ လုပ္ေပးေနပါသည္ မေျပာပါႏွင့္၊ လာဘ္ေငြယူျပီး ထုတ္ေပးလိုက္သည္ လိုင္စင္မ်ားမွာ ယာဥ္တိုက္မွဳႏွင့္ အသက္ဆုံးရႈံးမွဳမ်ား ျဖစ္ပြားခဲ့့ပါသည္။ ထိုအတြက္ေၾကာင့္ ယာဥ္ေမာင္းလိုင္စင္ ထုတ္ေပးေသာ ဌာနမ်ားတြင္ အမွန္တကယ္တာ၀န္အျပည့္ရွိပါသည္။

အိမ္ေမာင္း ယာဥ္လိုင္စင္သာမက ဘတ္စ္ကား လိုင္စင္ ယူသူမ်ားကိုပါ ပညာေပးသင့္ပါသည္။ ၾကဳံၾကိဳက္လို႕ ေျပာရလ်င္ ဟံသာ၀တီ အ၀ိုင္းမွ စတင္၍ ဘတ္စ္ကားတစီးသည္ အျဖဳေရာင္ျဖတ္လမ္းကို အလယ္မွ ခြကာ ေမာင္းႏွင္ လာသည္မွာ ေျမနီကုန္းအထိ ျဖစ္ပါသည္။ အျဖဴေရာင္ျဖတ္လမ္းအတြင္းမွ ယာဥ္မ်ား မိမိယာဥ္ေၾကာအတြင္း ေမာင္းႏွင္ပါက သာမာန္ယာဥ္တိုက္မွဳကို ေရွာင္ရွားႏိုင္ပါသည္။ လိုအပ္၍ ေက်ာ္တက္ လမ္းေျပာင္းလွ်င္သာ အျဖဴေရာင္ျဖတ္လမ္းကို ေက်ာ္ကူးခြင့္ ရွိပါသည္။ ေအာက္မွ ပုံကို ၾကည့္ႏိုင္ပါသည္။

စည္းကမ္းမဲ့ ဘတ္စ္ကားတစီး အျဖဴေရာင္မ်ဥ္းကို ခြေမာင္းေနပုံ ႏွႈင့္ စည္းကမ္းမဲ့ လမ္းျဖတ္ကူးသူ

ယာဥ္ထိမ္းရဲမ်ား ယာဥ္ကိုထိမ္း၍ လမ္းစည္းကမ္းလဲ လိုက္နာမယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္မွာ ရွိေနသည္႔ ကာလအတြင္း ယာဥ္ထိမ္းရဲအေနႏွင္႔ ၂ခါ-၃ ခါေလာက္သာ ေတြ႕ခဲ႔ဖူးပါသည္။ က်န္သည္႔ ယာဥ္ထိမ္းရဲမ်ားသည္ မီးပြိဳင္႔မ်ားတြင္ အခိုင္အမာ ေဆာက္ထားသည္႔ အေဆာက္အဦးထဲ ၿငိမ္ျပီး ေငြရေပါက္ကိုပဲ ၾကည့္ေနသည္လား မေျပာတတ္ပါ။ ယာဥ္ေၾကာပိတ္ဆို႕မွဳမ်ားသည္ သူတို႕နဲ႕ လားလားမွ မဆိုင္သကဲ႔သို႔ပင္။ ယာဥ္ေက်ာေတြ မည္မွ်ပိ္တ္ပိတ္ လာေရာက္ရွင္းလင္းေပးဖို႕ စိတ္ကူးရွိပံုမရပါ။ ေနာက္ျပီး သူတို႕တေတြက မေယာင္ရာဆီလူးေနသလားေတာ့ မေျပာတတ္ပါ။ တစ္ခါက ေခ်ာ္တြင္းကုန္း (န၀ေဒး မီးပြိဳင္႔ အလြန္) ေလးတြင္ တစ္ပြင့္နဲ႕ ယာဥ္ထိမ္းရဲ ၃ ေယာက္ ရပ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ထိုေနရာမွ တစ္ျပေလာက္အထိ ကားက ရွင္းေနသည္။ ႏွစ္ျပေလာက္ေနေတာ့ ကားေတြပိတ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကားဆက္ေမာင္းရင္း ေတြ႕လိုက္သည္ကေတာ႔ ကမၻာေအး ဘုရားေရွ႕တြင္ ယာဥ္တိုက္မွဳ ျဖစ္ေနသည္။  ကားမွန္ေတြ တစစီက်ေနသည္။ မည္သည္႔ယာဥ္ထိမ္းရဲမွ အနားတြင္ ရွိမေနပါ။ ေရာက္မလာပါ။ ကၽြန္ေတာ္အံၾသမိသည္က ေစာနက ေတြ႕သည္႔ ယာဥ္ထိမ္းရဲ ၃ ေယာက္ႏွင္႔ ယခု ယာဥ္တိုက္မွဳေနရာမွာ လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ ၁၀မိနစ္ႏွင္႕ ေရာက္ႏိူင္ပါသည္။ သို႔ေပမဲ့ သူတို႕ ဘာလို႕ေရာက္မလာလဲ ဆိုသည္ကိုေတာ့ အံၾသမိသည္။

တစ္ခု သတိထားမိသည္က ရန္ကုန္ျမိဳ႕တြင္ ယာဥ္ေက်ာ ပိတ္ဆို႕မွဳမ်ားကို ကာကြယ္ရန္၊ ယာဥ္ေမာင္းသူေတြ ယာဥ္စည္းကမ္း၊ လမ္းစည္းကမ္း လိုက္နာရန္၊ ပညာေပးရန္အတြက္ ယာဥ္ထိမ္းရဲမ်ား  မ်ားမ်ားခန္႔ဖို႔ လို႕အပ္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္သတိထားမိလိုက္ပါတယ္။ ယာဥ္ထိမ္းရဲေတြ မ်ားမ်ားခန္႕ျပီး ယာဥ္ထိမ္းရဲ ကိုယ္တိုင္ ယာဥ္စည္းကမ္း နားလည္ရန္ႏွင္႔ ယာဥ္ေမာင္းမ်ားထံမွ ေပးစာကမ္းစာ မစားဖို႕ လိုအပ္သည္ဟု အၾကံေပးမိမွာအမွန္ပင္။

ျမိဳ႕ေတာ္စည္ပင္တြင္လည္း တာ၀န္ရွိပါသည္။

ေမာ္ေတာ္ကားမ်ား ကိုယ္လမ္းႏွင့္ကိုယ္ မွန္မွန္ကန္ကန္ သြားလာႏိုင္ရန္ ျမိဳ႕ေတာ္စည္ပင္မွာလည္း လမ္းမ်ားတြင္ အျဖဴေရာင္ျဖတ္မ်ဥ္း၊ အျဖဴေရာင္မ်ဥ္းေသ၊ ပလက္ေဖာင္ ၿဖဴနီက်ား၊ ကားမရပ္ရန္ေနရာမ်ားကို ေသေသခ်ာခ်ာ ထင္ထင္ရွားရွား ေရးဆြဲသင့္ပါသည္။ မဟာဗႏၵဳလလမ္း တစ္ေလွ်ာက္ အျဖဴေရာင္မ်ဥ္းမ်ား မရွိေတာ့ပါ။ အ၀ါေရာင္မ်ဥ္းမ်ား မရွိပါ။ ပ်က္လ်င္ ၿပန္ဆြဲဖို႕ အခ်ိန္မဆိုင္းပါႏွင့္၊ စည္းကမ္းရွိေစလိုပါသည္။

ယာဥ္ေတြ တင္မက လူေတြ နဲ႕ ေခြးေတြပါ စည္းကမ္းရွိရပါမယ္ ။

ေနာက္ထပ္ စည္းကမ္းလိုက္နာသင့္သည္ကေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္သူမ်ားႏွင့္ ေစ်းသည္မ်ားပဲ ျဖစ္ပါသည္။ လမ္းေလွ်ာက္သူမ်ားကလည္း လမ္းစည္းကမ္း နားမလည္ ေလွ်ာက္ခ်င္သလို လမ္းေလွ်ာက္ၾကသည္။ လမ္းမ်ားကို အလ်င္းသင့္သလို ကူးၾကပါသည္။ မီးပြိဳင္မ်ားက ကူးဖို႕ စိတ္ကူးထဲတြင္ မထည့္ၾက။ ၾကဳံသလုိကူးၾကသည္မွာ ငါတို႕ကို ကားေတြက ၾကည့္ေရွာင္မယ္ဆုိသည္ သေဘာမ်ိဳး မိမိကိုယ္ပိုင္လမ္းမ်ားကဲ့သို႕ ျပဳမူၾကပါသည္။ ေန႕လည္ ေနခင္း လင္းလင္းရွင္းရွင္းတြင္ေတာ့ ဟုတ္ပါသည္။ ကားမ်ားက တတ္ႏိုင္သမွ် ေရွာင္ႏိုင္သည္ေပါ့။ သို႕ေသာ္ ညေမွာင္ေမွာင္ လမ္းကူးျပီး လမ္းခလယ္ေကာင္တြင္ တဖက္ကားသြားအလာ အရွင္း ရပ္ေနၾကေတာ့ ေက်ာ္တက္လာေသာ ကားမ်ားက မျမင္ပဲ တိုက္မိၾကသည္မွာလည္း ၾကားဖူးေနက်ၿဖစ္ပါသည္။

တခါက ကၽြန္ေတာ္ ေယာက္ခမ အိမ္သို႕ ေမာ္ေတာ္ကားျဖင့္ ေမာင္းသြားပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေယာက္ခမ ေနရာသည္ ေမာ္ေတာ္ကား မ်ားမ်ားစားစား မလာပါ။ သို႕ေသာ္ လိုင္စင္မဲ့ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ ကယ္ရီမ်ား၊ လမ္းသြားလမ္းလာမ်ား အလြန္အင္မတန္မ်ားပါသည္။ ကတၱရာလမ္းမတြင္ လမ္းသြားလမ္းလာမ်ားက လမ္းေလွ်ာက္ေနသည္မွာ သူတို႕အပိုင္ကဲ့သို႕ပင္။ ေနာက္မွ ကားလာေရာက္သည္ကို သိပါေသာ္လည္း ကားေရွ႕မွ မဖယ္ေပးပါ။ ကၽြန္ေတာ္အေနျဖင့္ ဟြန္းတီးရန္ ၀န္ေလးပါသည္။ ကားလာသည္ကို သိလ်င္ ဖယ္ေပးတန္ေကာင္းရဲ႕ဟု ထင္ရေသာ္လည္း မဖယ္သည့္အဆုံး ကားဟြန္းတီးမွ ေဘးသို႕ ဆင္းေပးပါသည္။ လူမ်ားတင္ မဖယ္ေပးသည္လားဟု မထင္လိုက္ပါႏွင္။ ေခြးမ်ားကလည္း လမ္းမအလယ္ေကာင္တြင္ လဲေလ်ာင္းေနသည္။ ကားလာသည္မွာ သူတို႕ ႏွင့္ မဆိုင္သလို၊ ကားဟြန္းေလးပုတ္လိုက္မွ ေငါက္ခနဲ ထျပီး လမ္းေဘးသို႕ ဖယ္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏိုင္ငံတြင္ လူမ်ားသာ လမ္းစည္းကမ္း မလိုက္နာသကဲ့သို႕ ေခြးတိရိစၧာန္မ်ားလည္း မလိုက္နာပါ။

နမူနာ အေနျဖင့္ ေအာက္ကပုံ (The Voice Journal မွ ယူပါသည္။)

အေနာ္ရထာ လမ္းမအလယ္ လူကူမ်ဥ္းက်ားေပၚတြင္ ေစ်းေရာင္းေနသာ စည္းကမ္းပ်က္ ေစ်းသည္

အခ်ဳပ္အားျဖင့္ ဆိုရေသာ္....

ရန္ကုန္ျမိဳ႕တြင္ ကားက်ပ္ေနသည္ဆိုသည္မွာ ကားမ်ား အလြန္အင္မတန္ မ်ားျပားလာေသာေၾကာင့္ မဟုတ္ပဲ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္၊ ဒရိုင္ဘာ၊ မထသ၊ ယာဥ္ထိမ္းရဲ၊ စည္ပင္၊ လမ္းသြားလမ္းလာ၊ မွန္မွန္ကန္ကန္ လိုင္စင္မ်ား ၿပဳျပင္ရန္ လိုအပ္ေနေသာေၾကာင့္ ယာဥ္ေၾကာမ်ား ပိတ္ဆို႕ျခင္း ယာဥ္တိုက္မွဳမ်ားၿဖစ္ပြားေနၿခင္း ၿဖစ္ပါသည္။ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္မ်ား အရွိန္ျပင္းစြာ ေမာင္းႏွင္ေသာေၾကာင္႔လည္း မဟုတ္ပါ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔တြင္း ကီလိုမီတာ ၆၀ ထက္ေက်ာ္ေအာင္ ေမာင္း၍မရပါ။ စည္းကမ္းရွိမွသာ ထိုျပသနာမ်ား ေပ်ာက္ကြယ္မည္ျဖစ္ပါသည္။

တစ္ခု သိသည္က ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာထက္ ပိုျပီး လိုအပ္တဲ့ အခ်က္ေတြ အမ်ားၾကီး ရွိေနဦးမွာပါ။ ယာဥ္စည္းကမ္းကို  တစ္ဦး၊တစ္ေယာက္ ထဲမွ မဟုတ္ပဲ ဘက္ေပါင္းစုံမွ ၀ိုင္း၀န္းမည္ဆိုပါက ယာဥ္အႏၱာရာယ္ အမွန္တကယ္ ေလ်ာ့နည္းလာမည္ျဖစ္ေၾကာင္း အၾကံေပးလိုက္ရပါသည္။

ေမာင္ျခိမ့္

မွတ္ခ်က္ - ပံုအခ်ိဳ႔ကို google မွ ရယူပါသည္။ Credit to original up loader.

မႏၱေလးသြား ေတာလား ...

မႏၱေလး၊ စစ္ကိုင္း ဦးစားေပး
အန္တီဆြိတို႔ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ႔ ေရာက္ၿပီးေနာက္တစ္ေန႔ပဲ မႏၱေလး၊ စစ္ကိုင္းဖက္ သြားဖို႔ၿပင္ၾကတယ္။ စစ္ကိုင္းမွာ ဦးေလးေတြရယ္ ေမာင္ႏွမ၀မ္းကဲြေတြရယ္ရွိတာ မေတြ႔ရတာၾကာၿပီ။ ဦးေလးကလဲ တူမ မေတြ႔ရတာၾကာေတာ႔ ရန္ကုန္ လာမယ္တကဲကဲလုပ္ေနလို႔ ကိုယ္ကပဲ ငယ္တဲ႔သူဆိုၿပီး ဒီတစ္ေခါက္ေတာ႔ ေရာက္ေအာင္သြားမယ္ဆို ၿပင္ထားတာ။

ကားလက္မွတ္ကို ဦးၿခိမ္႔ရဲ႔ သူငယ္ခ်င္းက ေအာ္ဇီမွာကတည္းက ရက္ေမးၿပီး ၀ယ္ေပးထားတယ္။ ခုနာမည္ၾကီးေနတဲ႔ Elite Express တဲ႔။ ကားေတြကလဲ ကားအသစ္ေတြ အဲကြန္းကလဲ အရမ္းေအးသတဲ႔။ ၿပီးေတာ႔ ဦးၿခိမ္႔သူငယ္ခ်င္းက ကားမယ္ေလးေတြလို႔ ေခၚတဲ႔ ကားစပါယ္ယာမေလးေတြလဲ ပါသတဲ႔။ အန္တီဆြိက အစကထဲက ကားၾကီးစီးၿပီး အဲလိုသြားရတာ ၀ါသနာပါေတာ႔ သြားရမွာ ေပ်ာ္ေနတာေပါ႔။ 

 ကြမ္းယာဆိုင္သာသာ ကားဂိတ္
အဲဒီေန႔ ညေန ၇နာရီေလာက္ ဦးၿခိမ္႔သူငယ္ခ်င္းက သူ႔ လင္ခရူဇာကားၾကီးနဲ႔ ကားဂိတ္သြားဖို႔ လာၾကိဳတယ္။ ကားက ၈နာရီခဲြထြက္မွာဆိုေတာ႔ တစ္နာရီေလာက္ေတာ႔ ေစာေရာက္ေနတာေပါ႔.။ အေ၀းေၿပးကားဂိတ္ဆိုေတာ႔ စိတ္ထဲမွာ ထင္ထားတာ ကား၀န္းၾကီးထဲမွာ ကားေတြလဲ အမ်ားၾကီး လူေတြလဲ အမ်ားၾကီးေပါ႔ဆို ။  ဦးၿခိ္မ္႔သူငယ္ခ်င္း လင္ခရူဇာကားၾကီးက လမ္းေဘးမွာ ရပ္လိုက္ေတာ႔ ဟင္ မေရာက္ေသးပဲ ဘာလို႔ရပ္တာလဲ ထင္တာ။ ဘယ္ဟုတ္မလဲဗ်ာ။ ကားဂိတ္က လမ္းေဘးတင္ကိုး။ ဘတ္စ္ကားဂိတ္ေလးလို ေငါင္းစင္းစင္းေလးရယ္။ အမိုးသာမိုးထားၿပီး ကြန္ကရစ္ေလးေတာင္ ခင္းမထားတဲ႔ ႔ ေၿမၾကီးေပၚအထုတ္ေတြ ခ်ရတယ္။ ေဘးနားမွ ေရဗြက္ေတြေတာင္ရွိေသး။  ေစာေနေသးေတာ႔ အန္တီဆြိတို႔ သားအမိက ေဘးက မုန္႔ေရာင္းေနတဲ႔ ေကာင္ေလးေတြဆီက ေနၾကာေစ႔ေတြ အာလူးေၾကာ္ေတြ ၀ယ္စားၿပီး ကားအလာကို ေစာင္႔ေနတာ။ ဦးၿခိ္မ္႔ကေတာ႔ လက္မွတ္ေရာင္းတဲ႔ ေနရာလို႔ထင္တဲ႔ မလွမ္းမကမ္းက ကြမ္းယာဆိုင္လို တဲေလးထဲမွာ စနည္းနာေနေလရဲ႕..။

 ဦးၿခိမ္႔ရဲ ၃ပြင္႔ဆိုင္ ထိုင္ခံု ဇာတ္လမ္း
စားေနတဲ႔ ေနၾကာေစ႔မွ အထုတ္ ေလးပံုတစ္ပံုမၿပည္႕ေသး ဦးၿခိ္မ္႔တို႔ နားက ကြ်က္စီ ကြ်က္စီနဲ႔ အသံက ထြက္လာတယ္။ ခဏေနေတာ႔ ဦးၿခိ္မ္႔က အနားေရာက္လာၿပီး ထံုးစံအတိုင္း သူ႔မ်က္ေမွာင္ၾကီးကို အစြမ္းကုန္ကုတ္ထားတယ္။ ၿဖစ္ရမယ္ကြာ။ အေဖ႔ေနရာကို ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္နဲ႔ လဲထားတယ္တဲ႔။ သားအမိ သားအဖ၃ေယာက္ အတူတူထိုင္ရေအာင္ ေသခ်ာ၀ယ္ထားတာ ဆရာ၀န္မကလို႔ သမတၿဖစ္ပေစ။ လဲမေပးႏိူင္ဘူးကြာ။ ဒါ သက္သက္ လူလည္က်တာကြ။ ဆို တပ်စ္္ေတာက္ေတာက္နဲ႔ ေၿပာေနတယ္။

အန္တီဆြိကလဲ ၿဖစ္မွၿဖစ္ရေလလို႔။ ထီကနဲဆို ကိုယ္ေတြက်မွပဲ ၿဖစ္ရတယ္ဆို။ အမွန္က ဦးၿခိမ္႔ တၿခားေနရာမွာ သြားထိုင္လဲ ဘာမွ ဒီေလာက္ၾကီးေတာ႔ ၿပသနာမရွိဘူးရယ္။ ၿပသနာက တရားမွ်တမွဳမရွိတာ။ ဆရာ၀န္မိွဳ႔  ကိုယ္ အရင္၀ယ္ထားတဲ႔ ေနရာကို ေပးရမွာလားဆို မေက်နပ္တာ။  အႏိူင္က်င္႔ခံရတယ္္လို႔ ထင္တာပါ။ ခဏေနေတာ႔ ဦးၿခိမ္႔ အဲဒီကြမ္းယာဆိုင္လိုဟာနား ေရာက္သြားၿပန္ေရာ။ ဒီတစ္ခါေတာ႔ အေရာင္းတာ၀န္ခံလို႔ထင္တဲ႔ ကုလားဆင္ အသက္နဲနဲၾကီးၾကီး အကိုၾကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားေၿပာေနတယ္။ ၿဖစ္ခ်င္ေတာ႔ အဲဒီ ထိုင္ခံုကိုပဲ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္က ေန႔မွားၿပီး ၀ယ္ထားတာ။ သူကလဲ ဒီေန႔သြားမွ ၿဖစ္မွာဆို ဂ်ီတိုက္ေနၿပန္တယ္္။ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးက ေစာနက ဆရာ၀န္ဆိုတာနဲ႔ ဘာမွ မဆိုင္ဘူးေနာ္။ သူကတဘာသာ။  

အန္တီဆြိတို႔ မႏၱေလးခရီးကေတာ႔ အစထဲက ယဥ္သကို ဆိုသလို အဲသလို ထိုင္ခံုတစ္ခံုထဲကို သပြတ္အူရွဳပ္တဲ႔ ဇာတ္လမ္း ၃မ်ိဳးနဲ႔ စခဲ႔ရပါသဗ်ာ။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ဦးၿခိမ္႔ကလဲ သက္သက္ကို အေလွ်ာ႔ မေပးခ်င္တာနဲ႔ အေရာင္းတာ၀န္ခံက ဦးၿခိိ္မ္႔ကိုပဲ ေနရာ ေပးလိုက္ပါတယ္။ ကိုယ္ကလဲ အမွန္ပဲကိုး။ ဟိုအမ်ိဳးသမီးကိုလဲ တၿခားတစ္ေနရာ ရေအာင္ စီစဥ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဆရာ၀န္ဆိုတာကေတာ႔ ကားေပၚေရာက္မွ ရွင္းမယ္ဆိုပါတယ္။

အီလိုက္ ကားေပၚ၀ယ္ ..

ဒါနဲ႔ ကားေပၚတက္လို႔ရၿပီဆို တက္ၾကေတာ႔ အာလားမား ... ကားေပၚက အဲကြန္း ေအးခ်က္ကေတာ႔ စင္ကာပူမွာ ၁၄ ႏွစ္ေနဖူးသူ၊ ေအာ္ဇီ ေဆာင္း၂ႏွစ္ေလာက္ေနဖူးသူ လက္ဖ်ားခါတယ္ေၿပာရမယ္။ ကားတစ္စီးလံုးေအးစိမ္႔ က်င္တက္ေနေအာင္ အဲကြန္းကို ဖြင္႔ထားတာပါကလား။ အဲဒါနဲ႔ အန္တီဆြိလဲ အေၿခအေနမဟန္ဘူးဆို  ေအာ္္ဇီမွာတံုးက ၀တ္တဲ႔ winter wear အက်ီ အထူုအရွည္ၾကီးကို ထုတ္၀တ္ရေတာ႔တယ္။ အမွန္က အခ်မ္းေၾကာက္သူဆိုေတာ႔ ပိုပိုလိုလိုယူလာတာ။ ၿပီးေတာ႔  ေၿခအိပ္ေတြ စြတ္၊ သမီးကိုလဲ အေႏြးထည္အထူ ၀တ္ေပးနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ အလုပ္ရွဳပ္သြားတယ္ ။ စိတ္ထဲကလဲ မလိုအပ္ပဲ ဘာလို႔ ဒီေလာက္ အဲကြန္းေတြ ဖြင္႔ရလဲဆိုတာ စဥ္းစားမရေအာင္ၿဖစ္ရတယ္။ ေနာက္ၿပီး သူတို႔က ေစာင္ေတြလဲ ခံုေပၚမွာ အဆင္သင္႔ တင္ေပးထားေသးသဗ်။ အဲဒီမွ သေဘာေပါက္တာက ေအာ္ တို႔ၿပည္ၾကီးမယ္ အဲးကြန္းကို ေသေအာင္ဖြင္႔ၿပီး ေစာင္ၿခံဳေကြးရတာကိုက ဇိမ္ခံနည္း တစ္မ်ိဳးပဲဆိုတာ သေဘာေပါက္သြားတယ္။

 ေနရာမွာထိုင္ေနေတာ႔လဲ ေဘးဖက္က အဲကြန္းအေပါက္ကေန ထြက္လာတဲ႔ အဲကြန္းေလဟာ မ်က္ႏွာေလာက္ကို ၿဖတ္တိုက္ေနတာ ၿပင္းလြန္းလို႔ လံုး၀ကို သည္းမခံႏိူင္ေအာင္ ၿဖစ္ရတယ္။ ဒါနဲ႔ ကားမယ္ေလးကို လွမ္းေခၚၿပီး အဲကြန္းအေပါက္ေလး ပိတ္ေပးပါဆို သူကလဲ လုပ္ေပးေနက်ထင္ပါရဲ႔ တိတ္ေလးတစ္ခုနဲ႔လာပိတ္ေပးသြားတယ္။ ပိတ္မေပးခင္ေတာ႔ အန္တီဆြိကို ဘယ္ေတာက တက္လာလဲ ဆိုတဲ႔ အထာနဲ႔ ၾကည္႔တာေလးေတာ႔ ခံလိုက္ရသေပါ႔ဂ်ာ။

 နား၀င္ပီယံ သူ႔ အသံ ...
ကားေပၚမွာ ဗီဒီယိုလဲ ၿပတယ္။ မင္းသားက ၿမင္႔ၿမတ္ထင္တာပါပဲ။ စိတ္မ၀င္စားလို႔ ဇာတ္ကားလဲ ေသခ်ာမမွတ္မိပါဘူး။ ေနာက္မိုးခ်ဳပ္ အိပ္ခ်ိန္ေရာက္ေတာ႔ တီဗီကို ပိတ္ထားေပးတယ္။ ကားမယ္ေလးကလဲ သူ႔ အသံ ခြ်ဲပစ္ပစ္ ေလးနဲ႔ ဘယ္ေရာက္ၿပီ ဘယ္မွာေတာ႔ နားမယ္ဆို ေၿပာေနတာေလးကို ၾကားေနရတာ အူယားစရာေလးဗ်ာ။ ဦးၿခိမ္႔တို႔လို  ေယာက္က္်ားေတြေတာ႔ မသိဘူ။ အန္တီဆိုလို မိန္းမၾကီးေတာင္ အဲဒီ အသံေလးၾကားရတာ ၾကာလာေတာ႔ နား၀င္ပီယံၿဖစ္လြန္းလို႔ သူေၿပာတိုင္း ၿပံဳးၿပီး နားေထာင္ေနမိတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ အမွတ္တရဆို ဦးၿခိမ္႔က အသံေတာင္ သြင္းထားေသးတယ္။ ခေလးမေလးက ၿမန္မာ၀တ္စံုေလးနဲ႔ ပါးကြက္ကေလးနဲ႔ ခ်စ္စရာေလးပါ။

လမ္းမွာနားၾကမယ္၊ စားၾကမယ္ ...
လမ္းေရာက္ေတာ႔ ညအိပ္မေပ်ာ္မွာ ေၾကာက္တဲ႔ အန္တီဆြိက အေအးေၾကာက္တာေရာ ေရာၿပီး ဘာမီတံု တစ္လံုးေသာက္ထားေတာ႔ အိပ္လို႔ေကာင္းလိုက္တာ။ ကားမယ္ေလးက "ခရီးသြာာာာား ... လုပ္သားၿပည္သူ အေပါင္းတို႔ရွင္င္င္င္ .... ကြ်န္မတို႔ရဲ႔႕႕႕႕႕႕ အီလိုက္ အိတ္စပရက္စ္စ္စ္စ္ ... အၿမန္ကားၾကီးဟာာာာာ မၾကာခင္ အခ်ိန္အတြင္းမွာာာာာ ... "  ဆို ၾကားလိုက္မွ လန္႔ႏိူးသြားၿပီး မဆင္းေတာ႔ဘူးလို႔ ဦးၿခိမ္႔ကို လွမ္းေၿပာေပမဲ႔ မဆင္းမေနရ ဆင္းရမွာ ၿဖစ္တဲ႔ အတြက္ ေဘးက ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေနတဲ႔ မဂ်ဴဂ်ဴကိုႏိွဳးရပါေတာ႔တယ္။ ဂ်ဴဂ်ဴေလးကလဲ အိပ္ေကာင္းေနတံုးထရတာဆိုေတာ႔ စိတ္က မၾကည္ပဲ အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ သားအမိ၂ေယာက္ ကားေပၚကဆင္းၿပီး အေပါ႔သြား။ ညလည္ေကာင္ၾကီး မဆာပါဘူးဆိုမွ ဦးၿခိမ္႔က အတင္းစားခိုင္းလို႔ မုန္႔ေတြ နဲနဲပါးပါး စားေသာက္ၿပီး ကားေပၚၿပန္တက္ၾကပါတယ္။ ကားကေတာ႔ အင္မတန္ အခ်ိန္တိက်ပါတယ္။ နာရီ၀က္နားမယ္ဆို နာရီ၀က္ၿပည္႔မွ ကားေပၚတက္ခြင္႔ရၾကပါတယ္။

 မနက္ခင္းနဲ႔ ဇာတ္လမ္းပမာ နားဆင္စရာ
မနက္ အိပ္ရာႏိူးခါနီး ၄နာရီေလာက္က်ေတာ႔ ေဘးက ဦးၿခိမ္႔ေပါ႔ဗ်ာ။ သူ႔အကိုဆရာ၀န္ကလဲ မန္းေလးၿပန္ဖို႔ ရန္ကုန္ကေန ေနာက္ကားတစ္စီးနဲ႔ ပါလာတာ။ အဲဒါ ဟိုေရာက္ရင္ လာၾကိဳတဲ႔ သူေတြ ေနာက္က်ေနမွာ စိတ္ပူတာေတြေရာ၊ သူ႕တူမေတာ္ ေအးမွာ၊ ေနမေကာင္းမွာ စိုးရိန္တာေရာ  ညီအစ္ကို ၂ေယာက္ ဖုန္းေၿပာေနၾကတာ။ အၾကာၾကီးပဲဗ်ာ။ ေနာက္ေတာ႔ သူ႔ေနာက္ကလူေတြလဲ ႏိူးလာၿပီး အားက်မခံ ဖုန္းေတြ ထုတ္ၿပီး ဆက္လိုက္ၾကတာ။ ေစာေစာစီးစီး ကားတစ္စီးလံုး ဆူပြက္လို႔။ ရယ္ရတာက ဒီမွာေတြက ဖုန္းေၿပာရင္ အဂၤလိ္ပ္လိုပဲ ခပ္တိုးတိုး ေၿပာေနတာ ၾကားေနက်ဆိုေတာ႔ အဲလို ၿမန္မာလိုၾကီးေတြ အားရပါးရ ေအာ္ၿပီး ေၿပာေနၾကေတာ႔ စိတ္ထဲမွာ ရယ္ခ်င္သလိုၾကီး။ ဖုန္းထဲကေန ဇာတ္လမ္းပမာနားဆင္စရာေတြ ၃-၄ပုဒ္ တစ္ၿပိဳင္တည္း နားေထာင္ေနရသလိုပဲ။ ေၿပာေနတဲ႔ သူေတြကလဲ သူတို႔ ဇာတ္လမ္းနဲ႕သူ ဟုတ္လို႕ပဲ။

 မန္းေလးေရာက္ၿပီ ...
မန္းေလးေရာက္ေတာ႔ ဦးၿခိမ္႔သူငယ္ခ်င္းက ေနာက္က်ေနတာနဲ႔ ဦးၿခိမ္႔ရဲ႔ တူေတာ္ေမာင္ တစ္ေယာက္က လာၾကိဳတယ္။ သူတို႔ ေဆးရံု၀န္းထဲ နားၿပီး ခဏေနေတာ႔ ဦးၿခိ္မ္႔သူငယ္ခ်င္းေရာက္လာၿပီး မႏၱေလး ဘုရားၾကီးကို အရင္ ဖူးၾကတယ္။ အန္တီဆြိတို႔ေရာက္ေတာ႔ မ်က္နွာသစ္ေတာ္ေရ ကပ္တဲ႔ ဘုန္းဘုန္း ၿပန္ၾကြလာတာနဲ႔ လမ္းမွာတိုးေသးတယ္။ သားအမိသားအဖေတြ ဘုရားေအးေအးေဆးေဆး ကန္ေတာ႔ၾကၿပီး သမီးကို လဲ ဘုရားၾကီး အေၾကာင္းရွင္းၿပေနရတယ္။

အၿပန္က် ေစာင္းတန္းေတြဖက္မွာ ၿမန္မာမုန္႔ေတြ ေရာင္းတာနဲ႔ မုန္႔လိပ္ၿပာ ၅၀၀ ဖိုး၀ယ္လာခဲ႔တယ္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၿမန္မာမုန္႔ငတ္ေနတဲ႔ အန္တီဆြိ ကားေပၚေရာက္ေတာ႔ စားၾကည္႔ေတာ႔ မုန္႔လိပ္ၿပာဟာ ငယ္ငယ္က အဘြား၀ယ္ေကြ်းဖူးတဲ႔ မုန္႔လိပ္ၿပာလို စားလို႔မေကာင္းဘူး။ မုန္႔ထဲ ထည္႔တဲ႔ ပဲယိုက ထန္းညွက္ခဲေလာက္ေလးပဲ ရွိၿပီး ဆန္မုန္႔ၿပားကသာ ၾကီးေနေတာ႔ စားလို႔က အရသာဘယ္ရွိမလဲဗ်ာ။ ေခတ္က တုိးတက္လာေလ၊ ကုန္ေစ်းႏွဳန္းေတြကၾကီးလာေလ၊ အစားအေသာက္ေတြက ခိုလာၾကေလဆိုသလို ၿဖစ္ေနပါလားလို႔ ေတြးမိတယ္။

 နာမည္ၾကီး မုန္႔တီဆိုင္
ေနာက္ေတာ႔ ဦးၿခိမ္႔သူငယ္ခ်င္း အိမ္မွာ ခဏနားၿပီး မႏၱေလးက နာမည္ၾကီး မုန္႔တီ သြားစားၾကတယ္။ ဦးၿခိမ္႔သူငယ္ခ်င္းဆိုလို႔ သူက အရီးေတာင္းရဲ႔ အငယ္ဆံုးသားပါ။ ဦးၿခိမ္႔တို႔နဲ႔ ေမဂ်ာတူ၊ same batch အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းထြက္ၿဖစ္ၿပီး စကားေၿပာေကာင္း၊ ဟိတ္ဟန္မရွိ၊  ေက်ာင္းမွာ ကထဲက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္သူလို႔ နာမည္ၾကီးပါတယ္။ ခု သူကိုယ္တိုင္ စီးပြားေရးကို ဦးစီးၿပီးလုပ္ေနတာ။ ခုအရီးေတာင္းကထြက္တဲ႔ ပစၥည္း အသစ္ေတြ၊ လဖၻက္ဗူးေတြက သူကိုယ္တိုင္ တီထြင္ထားတာ ဆိုပါတယ္။သူေနာက္ဆံုးထြင္ထားတဲ႔ can ဗူးလို လၹက္ဗူးေတြေတာင္ လက္ေဆာင္ေပးလိုက္ပါေသးတယ္။
နာမည္ၾကီး စီးပြားေရးသမားဆိုေပမဲ႔ တကယ္ကို ဟိတ္ဟန္မရွိ၊ ေလးစားစရာေကာင္းပါတယ္။

မုန္႔တီဆိုင္ဆိုလို႔ ေခၚသြားတာ ေဒၚစိုးဆိုင္တဲ႔။ ဟိုးအရင္ ၆ႏွစ္ေလာက္ကလဲ အန္တီဆြိသူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္လိုက္ပို႔ဖူးတဲ႕ ဆိုင္ပါပဲ။ ဟိုးလြန္ခဲ႔တဲ႔ ၄ႏွစ္ေလာက္ကလည္း ဒီဦးၿခိမ္႔သူငယ္ခ်င္းပဲ လိုက္ပို႔လို႔ စားခဲ႔ဖူးပါတယ္။ စားလို႔ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတဲ႔ ဆိုင္ပါ။ အံ႕ၾသစရာေကာင္းတာက ဆိုင္ဟာ အင္မတန္ ေအာင္ၿမင္ေပမဲ႔ ဆိုင္ရဲ႔ အသြင္အၿပင္က ေၿပာင္းလဲၿခင္းမရွိပါဘူး။ အရင္ပံုစံအတိုင္း အမိုးအကာမရွိ လမ္းေဘးလိုေနရာမ်ိဳးေလးမွာ စားပဲြေလး ၂လံုးေလာက္နဲ႔ ေရာင္းေနၿခင္းပါ။ အန္တီဆြိသာဆိုရင္ေတာ႔ ဒီေလာက္ေရာင္းရၿပီး ဒီေလာက္ေအာင္ၿမင္ေနတာ ဆိုင္ေလး သပ္သပ္ရပ္ရပ္ၿပင္ေဆာက္ၿပီး မိုးလံုေလလံုေလးေဆာက္မယ္စိတ္ကူးတာ။ သူတို႔ေၿပာတာကေတာ႔ ဆိုင္ကို အရင္ပံုစံကို ေၿပာင္းလိုက္ရင္ မေရာင္းရမွာ စိုးလို႔ပါတဲ႔ ဗ်ား။ ဆိုင္သာ မေၿပာင္းတာ ဆိုင္ပိုင္ရွင္ ေဒၚစိုးဆိုသူကေတာ႔ သူ႔၀င္းထဲမွာ အၿပင္ ေနာကိ္ တစ္၀င္းပါထပ္၀ယ္ၿပီး တိုက္အိမ္ၾကီးေတြ ေဆာက္ထားတာမွ ၂ထပ္-၃ထပ္ ဟီးထေနတာပါပဲဗ်ာ။

မုန္႔တီစားၿပီးက်ေတာ႔ စစ္ကိုင္းက ဦးေလးကားလာၾကိဳတာနဲ႔ အန္တီဆြိတို႔ မိသားစုလည္း ဦးေလးတို႔ေနတဲ႔ စစ္ကိုင္းဖက္ကို ဆက္ထြက္ခဲ႔ၾကပါေတာ႔တယ္။

စစ္ကိုင္းကအၿပန္ မႏၱေလးက ဦးၿခိမ္႔အကိုရဲ႔ ေဆးရံု၀င္းထဲမွာ ၂ည ဆက္အိပ္ၿပီး မႏၱေလးေတာင္၊ ေရႊေက်ာင္း၊ ဦးပိန္တံတား၊ ဗထူးကြင္း ၿမီးရွည္ဆိုင္ အစရွိတာေတြကို သြားေရာက္လည္ပတ္ခဲ႔ေၾကာင္းပါ။

ေတာင္တမန္အင္းတြင္ ေလွစီးၾကသည္ ..

ဦးပိန္တံတား အမွတ္တရ (ပထမဆံုး ေရာက္ဖူးၾကၿခင္းၿဖစ္သည္)

ေရႊေက်ာင္းၾကီးတြင္ ...

ဗထူးကြင္းက ၿမီးရွည္သယ္။ နာမည္ၾကီးလြန္းလို႔ သြားစားၾကသည္။

(ကားေပၚမွာ ကင္မရာ အိပ္က ထုတ္ရတာ ခက္လို႔ဆို ကင္မရာ မထုတ္ထားမိလို႔ ဓာတ္ပံုေတြ တစ္ပံုမွ မရိုက္ခဲ႔ရပါဘူး။ မန္းေလးေရာက္မွ ရိုက္ထားတဲ႔ ပံုေတြသာ တင္ေပးထားပါတယ္)