ဟင္းက်န္စားသူမ်ား အေၾကာင္း

မဆြိတီတို႔ ငယ္ငယ္က အဘြားနဲ႔ေနရတာဗ်။ အဘြားဆိုတာ အေမ႔ရဲ႕ အေမ။ ဟိုး အညာ မိထၳီလာဖက္က ခုခ်ိန္ထိ မီးမရေသးတဲ႔ ရြာေလးတစ္ရြာမွာေနခဲ႔တာ။ အဘြားက စာမတတ္ ေပမတတ္၊ ၀လံုးေတာင္ ပုပ္ေလာက္ေရးၿပလို႔ ဘာမွန္းမသိေပမဲ႔ ယူထားတဲ႔ေယာက္်ားက် ေခတ္ပညာတတ္ ရံုးစာေရးၾကီး။ ကြန္ၿမဴနစ္ေတြ ေခတ္စားလာေတာ႔ အဘိုးလဲ ႏိူင္ငံေရးလုပ္တယ္ဆိုၿပီး ကြန္ၿမဴနစ္ထဲ ၀င္သြားတာမွာ တစ္ေန႔ေတာ႔ အစိုးရတပ္ေတြနဲ႔ တိုက္ပဲြၿဖစ္ၿပီး တိုက္ပဲြမွာ က်သြားတယ္။ အဘြားက အဲ႔သဟာေတြ မလုပ္ပါနဲ႔ဆို တစာစာေၿပာတဲ႔ၾကားက တားမရတဲ႔ အဘိုးကို စိတ္နာလြန္းလို႔ အေလာင္းေတာင္ သြားမေကာက္ဘူးဆိုပဲ။

အဘိုးေသေတာ႔ အဘြားက အသက္အစိတ္။ အရြယ္ေကာင္းတံုး။ အဘြားမ်ား သနပ္ခါးေလး ေၿခဆံုးေခါင္းဆံုးလိမ္းၿပီး အိမ္လည္ထြက္ၿပီဆို ရြာက ကာလသားေတြ ေငးၾကည္႔ရဆိုပဲ။ အဘြားက တရုတ္ေသြးပါေတာ႔ အသားၿဖဴၿဖဴ၊ ေဒါင္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ၾကည္႔ေကာင္းသကိုး။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး မုဆိုးမ ပူပူေႏြးေႏြး အဘြားလဲ ခေလး ၃ေယာက္ လက္ဆဲြၿပီး စီးပြားေရးအတြက္ ရုန္းရေတာ႔တာပဲ။ ရြာမွာ သူတို႔အေခၚ ေစာင္ခ်တယ္။ ပဲစင္းငုံစိုက္တယ္၊ ၀ါစိုက္တယ္၊ ထန္းလွ်က္ဖိုလုပ္တယ္ အစရွိသၿဖင္႔ေပါ႔။ မုဆိုးမဘ၀နဲ႔ ဘ၀ကို အပင္ပမ္းခံ ရုန္းခဲ႔ရလို႔လား မသိ။ အဘြားဟာ အစစအရာရာမွာ အင္မတန္ ကပ္ေစးနဲ၊ ႏွေၿမာတတ္တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ သမီးအၾကီးဆံုးၿဖစ္တဲ႔ မဆြိတီတို႔အေမလဲ အရြယ္ေရာက္၊ အစိုးရအလုပ္၀င္၊ အိမ္ေထာင္က်ေတာ႔ ေယာက္်ားလုပ္သူ တာ၀န္က်ရာ ရန္ကုန္ဖက္ေၿပာင္းလာရတယ္။ မဆြိတီတို႔ အကိုၾကီးဆံုးကိုေမြးေတာ႔ အဘြားက သူ႔ေၿမးဦးေလး လာၾကည္႔မယ္ဆို လာလည္တာမွာ ေၿမးမ်က္နွာလဲ ၿမင္ေရာ၊ ေၿမးသံေယာဇဥ္နဲ႔ အဘြားမၿပန္ႏိူင္ၿဖစ္ရတယ္။ ဒီလို႔နဲ႔ အဘြားဟာ သမီးၿဖစ္သူနဲ႔ အတူေနလာလိုက္တာ ေၿမးေတြတင္မ၊ ၿမစ္ေတြပါ ထိမ္းရတဲ႔ အရြယ္ထိပဲ။ ေနာက္ႏွစ္ဆိုရင္ပဲ အဘြား အသက္၉၀ ၿပည္႔ေတာ႔မယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ႔ အဘြားဟာ သူ႔ဟိုမွာ လုပ္ေနတဲ႔ စီးပြားေတြ အကုန္ပစ္ၿပီး သမီးနဲ႔ အတူလာေနခဲ႔တာ။ မဆြိတီတို႔အေမကလဲ ရံုး၀န္ထမ္းဆိုေတာ႔ သူမွမေနရင္ ဒီေၿမးေလးေတြ ဘယ္သူထိမ္းမွာလဲဆို သူ႔သမီး ကသီလင္တၿဖစ္မွာလဲ ေၾကာက္ဟန္တူပါရဲ႕။

မုဆိုးမသာဆိုတယ္၊ အဘြားလာေတာ႔ ပါလာတာ၊ အေမ႔အတြက္ လက္၀တ္ရတနာ နီလာလို အၿပာေရာင္ တစ္ဆင္စာ၊ ေရႊမွ အေခါက္ေရႊ၊ ၀ါ၀င္း အိေနတာ။ (ေနာက္ပိုင္း မဆြိတီအပ်ိဳၿဖစ္ေတာ႔ လက္က်န္ ဘယက္ကေလး ယူယူဆဲြေနလို႔။ ၿမင္ဘူးေနတာ။) ေနာက္လူၾကီးေၿခမေလာက္တုတ္တဲ႔ ေရႊေၿခက်င္းၾကီး တစ္စံုလဲ ပါလာေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ႔ အဘြားပိုင္တာေတြလဲ မဆြိတီတို႔ ေမာင္နွမေတြေက်ာင္းစံရိတ္ ဘာညာ သံုးတာနဲ႔ ကုန္ရတာပါပဲ။ အဘြားဟာ မီးမလာ၊ ေရရွားတဲ႔ ခပ္ေခါင္ေခါင္ ေတာရြာေလးမွာ မုဆိုးမဘ၀နဲ႔ ဒီလိုအေၿခအေနေရာက္အာင္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၿခစ္ၿခဳတ္စုေဆာင္းခဲ႔ရလဲဆိုတာ မဆြိတီတို႔ ငယ္ေသးေတာ႔ မေတြးမိခဲ႔ဘူး။

မဆြိတီတို႔ အေမရံုးသြားၿပီဆို အဘြားက ေစ်းကားၾကီးနဲ႔ ေစ်းလိုက္၊ ခ်က္ၿပဳတ္၊ ၿပင္ဆင္၊ ေၿမးေတြကို ေက်ာင္းပို႔၊ အကုန္လုပ္ရသကိုး။ ခေလးေတြ ေနမေကာင္းရင္လဲ ေဆးရံုလိုက္ပို႔ရေသးတယ္။ စာမတတ္၊ ေပမတတ္ဆိုေတာ႔ ဆရာ၀န္ေတြက ေငါက္လိုက္ နပ္စ္မေတြက ေငါက္လိုက္နဲ႔ အဘြားဟာ အလြန္အင္မတန္ သနားစရာေကာင္းလွတယ္။ ဒီၾကားထဲ ေၿမးေတြကလဲ ေၿပာစကားနားမေထာင္၊ မလိမၼာဆိုေတာ႔ အဘြားမယ္ သမီးခ်စ္လို႔ ဒုကၡေတာထဲ ခုန္ဆင္း သလိုၿဖစ္ေနတယ္။

ဒါတင္မက အဘြားဟာ အိမ္မွာ ထမင္းဟင္းေတြ ခ်က္ၿပီဆိုရင္ သူဟာ အိမ္မွာအၾကီးဆံုးဆိုၿပီး စားဦး၊ စားဖ်ား စားတယ္မရွိ။ ေၿမးေတြ၊ သမက္ေတြ၊ သမီးေတြ မစားခ်င္လို႔ က်န္မွ ႏွေၿမာလို႔ဆို အုိးလူးခြက္လူးေလးနဲ႔ စားေလ႔ရွိတယ္။ သမီးလုပ္သူက "အေမရယ္ အဲေလာက္လဲ ႏွေၿမာမေနပါနဲ႔၊ စားပါအေမ။ ကြ်န္မတို႔ ဒီေလာက္မဆင္းရဲပါဘူး"ဆို ေကာင္းတာေတြ ၀ယ္ေကြ်းလဲ အနားမွာ၀ိုင္းေနတဲ႔ ေၿမးေလးေတြကိုေကြ်း၊ ပိုမွ၊ က်န္မွ၊ မေကာင္းမွ သူက စားတယ္။ အက်န္ေတြ မစားပါနဲ႔ေၿပာလဲ "အို ... လႊင္႔မပစ္ႏိူင္ပါဘူးေအ။ ပိုက္ဆံရွာရ ဘယ္ေလာက္ခက္လဲ။ ငါးၿပားလဲ ငါးၿပားဖိုး ဆယ္ၿပားလဲ ဆယ္ၿပားဖိုး တန္ဖိုးရွိတာပဲေအ႔"ဆို ေၿပာေလ႔ရွိတယ္။

အဘြားအၿပင္သြားရင္လဲ ေတာရြာဓေလ႔ ခ်ည္ၾကမ္း တဘက္ကေလး ေခါင္းေပၚတင္လို႔ "ငါ အိမ္လည္ထြက္ဦးမယ္ေအ ... " ဆိုၿပီး ေနပူၾကီးထဲ ထြက္သြားေတာ႔တာပဲ။ အဲ ၿပန္လာရင္ လမ္းက သစ္ပင္ေအာက္က က်ေနတဲ႔ ဒုတ္ေခ်ာင္း၊ သစ္ကိ္ုင္းေၿခာက္ေတြ အကုန္ေကာက္လာေတာ႔တာပဲ၊ (သူကေတာ႔ ဒုတ္ခေနာင္းေခၚသဗ်။) အိမ္မွာ မီးေမႊးဖို႔ ထင္းရတယ္တဲ႔။ အိမ္မွာရွိတဲ႔ အ၀တ္အစားေတြဆိုလဲ လႊင္႔မပစ္ဘူး။ အေဟာင္းေတြကို အပ္ခ်ည္ေတြနဲ႔ သူ႔ဟာသူခ်ဳပ္ၿပီး ၀တ္ေနတာပဲ။ မဆြိတီတို႔ ၾကီးလာေတာ႔ အဲဒါေတြ လႊင္႔ပစ္မယ္ဆို အဘြားနဲ႔ ရန္ၿဖစ္ရတာ ခဏခဏပဲ။ မဆြိတီတို႔ ခုဒီအိမ္ေၿပာင္းေတာ႔ စလံုးမွာ လႊင္႔ပစ္ခဲ႔ရတာေတြမ်ား ၿမင္ရင္ တက္မ်ားေသသြားမလား မသိဘူး။

အဘြားဘယ္ေလာက္ ကပ္ေစးနဲလဲဆို အမွတ္ရတာေလးတစ္ခု ေၿပာဦးမယ္။ (ဒီနားကစၿပီး ထမင္းစားေနတံုး မဖတ္ပါနဲ႔။ ;)ALERT !!!)မဆြိတီတို႔ အကိုၾကီး ငယ္ငယ္ တစ္တန္းေလာက္ကေပါ႔။ အကိုၾကီးဟာ ငယ္ငယ္က အင္မတန္ ဆပ္ေဆာ႔တယ္။ သူ႕သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ပိုက္ဆံငါးၿပားေစ႔ေလး ပါးေစာင္ထဲထည္႔၊ ေရေသာက္ၿပ၊ ပိုက္ဆံၿပန္ထုတ္ၿပ လုပ္ေနတာကို၊ သူကလဲအားက်မခံ ပိုက္ဆံ ၁၀ၿပားေစ႔ထည္႔ၿပီး ေရေသာက္ၿပသတဲ႔။ ေနာက္ေတာ႔ ပိုက္ဆံက ဗိုက္ထဲ၀င္သြားေရာ။ အေမတို႔မွာ စိတ္ပူၿပီး ဆရာ၀န္ၿပ။ ဆရာ၀န္က အင္အင္းပါတဲ႔အခ်ိန္ ေစာင္႔ၾကည္႔ပါဆိုေတာ႔ အဲဒီအခ်ိန္ဆို အိမ္ေနာက္ေဖးမယ္ သတင္းစားေလးခင္းၿပီး အကိုၾကီး အင္အင္းပါတာကို မဆြိတီတို႔ တစ္မိသားစုလံုး ငုတ္တုတ္ထိုင္ ေစာင္႔ၾကည္႔ၾကတယ္။ မဆြိတီတို႔ ခေလးေတြကလဲ တယ္စပ္စုသကိုး။ အဲဒါ အင္အင္း ပါၿပီးရင္လဲ ဆယ္ၿပားေစ႔ ထြက္ၿပီလားဆို တုတ္ကေလးနဲ႔ ေမႊေနွာက္ ရွာၾကည္႔ရေသးတယ္။ ပထမတစ္ရက္လဲမပါ၊ ဒုတိယတစ္ရက္လဲ မပါေပါ႔။ အေမတို႔လဲ စိတ္ပူေနၿပီ။ ေနာက္ဆံုးတစ္ရက္ေတာ႔ အဲဒီဆယ္ၿပားေစ႔ ပါလာတယ္။ အဲသမွာဗ်ာ အဘြားလုပ္သူက ၿမန္ခ်က္။ ၿဖတ္ဆို အဲ႔ဆယ္ၿပားေစ႔ေလး တုတ္ကေလးနဲ႔ေကာ္ သတင္းစာစကၠဴေလးနဲ႔ အသာပတ္၊ ေရဘံုဘိုင္ဖက္ယူသြားၿပီး ေရေဆးေနတယ္။ မဆြိတီတို႔အေမက "အေမ႔ ဘာလုပ္တာလဲ လႊင္႔ပစ္လိုက္ပါ " ဆိုေတာ႔ " အမေလး ပိုက္ဆံ ဆယ္ၿပားလဲ ဆယ္ၿပားပဲ လႊင္႔မပစ္ႏိူင္ပါဘူးေအ ... သံုးလို႔ရတယ္ " ဆိုၿပီး ေရေသခ်ာေၿပာင္ေအာင္ေဆးၿပီၤး သိမ္းသြားေလရဲ႔။ ဘယ္မွာမ်ား သြားသံုးလဲေတာ႔ မသိဘူးဂ်ာ။ ဒါကေတာ႔ အထက္က ေခါင္းစဥ္နဲ႔ မဆိုင္ေပမဲ႔၊ အဘြားကပ္ေစးနဲပံုေလး ၾကံဳတံုးေလးပါ။ (ၾကံဳတာေတြ သိပ္မ်ားေနၿပီ း)

ေရွ႔ဆက္ရရင္ ေနာက္ပိုင္း အဘြားလဲ အသက္ၾကီးလာ၊ ဟင္းေတြဘာေတြလဲ မခ်က္ႏိူင္ေတာ႔ အေမပဲ ရံုးတစ္ဖက္နဲ႔ ခ်က္ရတယ္။ မဆြိတီတို႔လဲ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆို ကူ ညီ ညာလုပ္ေပးေပါ႔။ အဲဒီအခ်ိန္က် အဲဒီဟင္းအက်န္ေတြ စားသူဟာ ဟင္းခ်က္သူ မဆြိတီတို႔ အေမပဲၿဖစ္မယ္နဲ႔တူတယ္။ မနက္မနက္ဆို ရံုးသြားခါနီး ကမန္းကတမ္း ဟင္းအက်န္ေလးေတြနဲ႔ စားစားေနတာ ေတြ႔ရတာပဲ။

မဆြိတီေလးလဲ အခ်ိန္တန္ အရြယ္ေရာက္ ၿခေသၤ႔ကြ်န္းမွာ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး အေၿခက်ေနထိုင္ၾက၊ သမီးေလးရလာေတာ႔ သမီးေလး ထိန္းရေအာင္ဆို သမီးၾကီးေတာ္ကိုအိ္မ္မွာ ေခၚထားတယ္။ ထမင္း၊ဟင္းခ်က္ အိမ္ရဲ႔ အိမ္မွဳကိစၥအ၀၀ကို သမီးရဲ႔ ၾကီးေတာ္ကပဲ တာ၀န္ယူ လုပ္ေပးတယ္ေပါ႔။ အဲ႔သမွာလဲ ဟင္းေတြဘာေတြ ခ်က္ရင္ ထမင္းက်န္၊ ဟင္းက်န္ေတြ ပိုတာေတြ ရွိမွာပဲ။ မဆြိတီတို႔ကေတာ႔ ရံုးကေန အိမ္ၿပန္လာ၊ စားေသာက္ ေဆးေၾကာၿပီး ၿပီးသြားတာပဲ။ အဲဒီအက်န္ေတြလဲ စိတ္ထဲ လဲမရွိခဲ႔ဘူး။ ခုမွစဥ္းစားမိတာက အဲ႔လို အက်န္ေတြကို ၾကီးေတာ္ၾကီး စားပဲ စားပစ္လား။ လႊင္႔ပဲ လႊင္႔ပစ္လား။ ၾကီးေတာ္က သိပ္ေတာ႔ႏွေၿမာတဲ႔သူ မဟုတ္ေတာ႔ ကိုယ္လဲ ေသခ်ာမသိဘူးရယ္ေလ။

မဆြိတီ ဒီဖက္ ကြ်န္းၾကီးဖက္ေရာက္ေတာ႔ ၾကီးေတာ္ၾကီး ပါမလာေတာ႔ဘူး။ ေခၚခ်င္တိုင္းလဲ ေခၚလို႔မရတဲ႔ ေသြးၾကီးလွတဲ႔ ကြ်န္းၾကီးကိုး။ ဒီေတာ႔ မဆြိတီမယ္ အိမ္မွဳကိစၥအ၀၀ လုပ္ရကိုင္ရေတာ႔တယ္။ စလံုးမွာတံုးက အလုပ္ကထြက္ေတာ႔မယ္၊ full time house wife လုပ္ေတာ႔မယ္ဆိုေတာ႔ stress အင္မတန္ မ်ားလွတဲ႔ ရံုးကလူေတြက မဆြိတီကို အားက်တဲ႔ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ၾကည္႔ၾကတယ္။ good life, good place ဆိုၿပီး ကြန္ဂရပ္ၾကတယ္။ Sweet ကေတာ႔ Tai Tai ၿဖစ္ၿပီဆိုၿပီး စၾကတယ္။ မဆြိတီကေတာ႔ Tai Tai ေတာ႔မဟုတ္ full time maid ၿဖစ္သြားတာပါဆို ေၿပာရတယ္။ တကယ္လည္း မွန္ပါသဗ်ာ။ ခ်က္တာ၊ ၿပဳတ္တာတင္မက အိမ္သာေဆးတာ၊ ၾကမ္းတိုက္တာကအစ လုပ္ရတယ္။ အိမ္အလုပ္ဆိုတာမယ္ ၿပီးတယ္ရယ္လို႔မရွိ၊ ရွာလုပ္ အလုပ္ကေတာ႔ ရွိေနတာပါပဲ။ အိမ္ေထာင္ရွင္မရဲ႔ တာ၀န္ေတြ ခံစားခ်က္ေတြကိုလဲ သိလာရတယ္။

ေနာက္တစ္ခုက မဆြိတီ ခုတစ္ေလာ အသက္ၾကီးလာလို႔လားမသိ၊ ကပ္ေစးနဲလာတယ္ ေၿပာမလား၊ ႏွေၿမာတတ္လာတယ္။ ဘာကိုမွ အလဟသ မၿဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ ဟင္းေတြ ထမင္းေတြ ခ်က္ၿပဳတ္ စားေသာက္ၿပီး ပိုလာၿပီဆို၊ အေကာင္းၾကီးေတြပဲဆို လႊင္႔မပစ္ရက္ဘူး။ ဦးၿခိ္မ္႔ကလဲ ဟင္းက်န္ မရြံတတ္ပါဘူး။ ကူစားေပးပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ အိမ္ရွင္မၿဖစ္တဲ႔ မဆြိတီကပဲ အဲဒါေတြကို အမ်ားဆံုး စားရတဲ႔သူၿဖစ္လိမ္႔မယ္။ ဒီေန႔မနက္ပဲၾကည္႔ ။ ဦးၿခိ္မ္႔အတြက္ မနက္စာ။ ပလာတာနဲ႔ ပဲၿပဳတ္။ ဂ်ဴဂ်ဴေလးမ်ား စားမလားလို႔ ပဲၿပဳတ္ေလး ပိုေၾကာ္ၿပီး ခ်န္ထားတယ္။ မယ္မင္းၾကီးမေလးက ႏိူးလာေတာ႔ အဲဒါမစားခ်င္ဘူးတဲ႔။ egg scramble လုပ္ေပးပါတဲ႔ဆို လုပ္ေပးရတယ္။ ဒါတင္မၿပီးေသးဘူး egg pamphlet နဲ႔ လိပ္ေပးပါဦးဆို လုပ္ေပးရၿပန္တယ္။ ၾကက္ဥက ၂လံုးေတာင္ဆိုေတာ႔ ေက်ာင္းသြားခါနီး ကမန္းကတန္းနဲ႔ စားလို႔ဘယ္ကုန္မလဲဗ်ာ။ သမီးက်န္တဲ႔ ဟာေတြက စားပဲြေပၚမွာ ပိုးလို႔ ပက္လက္။

သမီးကို ေက်ာင္းပို႔ၿပန္လာေတာ႔ ခ်က္ဖို႔၊ ၿပဳတ္ဖို႔မလုပ္ခင္ မနက္က သားအဖ၂ေယာက္ စားသြားတဲ႔ ပန္းကန္ေတြ ေဆးဖို႔လုပ္ရင္း အေဖက်န္တဲ႔ ပဲၿပဳတ္ေၾကာ္ရယ္၊ သမီးက်န္တဲ႔ ၾကက္ဥလိပ္အက်န္ေတြကို ပါးစပ္ထဲ ပစ္ ပစ္ထည္႔ရင္း ေအာ္ ငါေတာ႔ တကယ္႔ကို ဟင္းက်န္စားသူဘ၀ ေရာက္ပါေပါ႔လား ဆို အဘြားလုပ္သူကိုပင္ သတိရမိသြားပါေၾကာင္း။ ။


မဆြိတီတို႔အဘြား၊ အသက္ ၈၉ႏွစ္ရွိပါၿပီ။


အဖြင္႔ပံုကို ဒီ ေနရာမွ ယူပါသည္။ Credit to original uploader.