အဘြားေပးတဲ႔ စပ္ထမီ

တစ္ေန႔က ေစ်းပတ္ေတာ႔ ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ပိတ္စေသးေသးေလးေတြကို စပ္ခ်ဳပ္ထားသည္႔ စကတ္ေလးေတြ၊ ဂါ၀န္ေလးေတြ ေတြ႔သည္။ ပန္းပြင္႔ဒီဇိုင္း ေရာင္စံုလြင္လြင္ေလးမ်ားကို စပ္ခ်ဳပ္ထားၿပီး၊ ခ်ဳပ္ပံုကလည္း၊ ခတ္မီကာ အေတာ္လွသည္။ ထံုးစံအတိုင္း သြားကိုင္ၾကည္႔ၿပီး ေစ်းႏံွဳးကပ္ၿပားေလး ဖတ္ၾကည္ရာ ေစ်းမွာ ေၾကာက္ခမန္းလိလိ မ်ားလွသည္။ ပိတ္စေလးေတြကို စပ္ခ်ဳပ္ရေတာ႔ အေတာ္ေတာ႔ လက္ေပါက္ကပ္မည္။ ဒါေၾကာင္႔ေစ်းမ်ားတာၿဖစ္မည္ဟု သေဘာေပါက္လိုက္သည္။

ထိုစပ္ဂါ၀န္ေလးေတြ၊ စကတ္ေလးေတြၿမင္ေတာ႔ မဆြိတီ ငယ္ဘ၀ကို သတိရသြားသည္။ မဆြိတီတို႔ ငယ္ငယ္ကလည္း အဘြားခ်ဳပ္ေပးသည္႔ စပ္ထမီေလးေတြ ၀တ္ဖူးသည္။ အဘြားမွာ အညာက အေဖ႔ဖက္က အဘြား၊ လူကသာ ေက်ာင္းဆရာမ၊ အခ်ဳပ္အလုပ္၊ အခ်က္အၿပဳတ္ အလြန္၀ါသနာပါသည္။ အဘြားသည္ ႏွစ္စဥ္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားတြင္ သူ႔ေၿမးမ်ားရွိရာ ရန္ကုန္သို႔လာလည္တတ္သည္။ လာလွ်င္လည္း ေၿမးေတြအတြက္ သူ႔လက္ၿဖစ္ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေလးမ်ား ယူလာၿမဲၿဖစ္သည္။ အဘြားကိုယ္တိုင္ တီထြင္ခ်ဳပ္လုပ္ထားေသာ မင္းသား၊ မင္းသမီးရုပ္ကေလးမ်ား၊ စပ္ထမီ၊ ခ်ည္ထိုး အကီ္်၊ ေဘာင္းဘီ၊ သိုးေမႊးဦးထုတ္၊ ေၿခအိပ္ ၊ ထိုအရပ္တြင္ေပါသည္႔ ေၾကးလက္ေကာက္မ်ား.၊ အိုးပုပ္မ်ား၊ အစရွိသည္တို႔ ပါလာတတ္သည္။ ထို႔အၿပင္ စားစရာ ေခါပုပ္၊ ပဲၿမစ္၊ ကေရကရာလို၊ ထိုးမုန္႔လို၊ ကန္ဇြန္းဥယိုလို မုန္႔မ်ားလည္း ကိုယ္တိုင္ ထိုးၿပီး ယူလာေသးသည္။ အိမ္ေရာက္လွ်င္လည္း ဒန္ေပါက္၊ အုန္းထမင္း၊ မုန္႔တီလို မုန္႔မ်ိဳးစံုလည္း လုပ္ေကြ်းေသးသည္။ မဆြိတီတို႔ ေမာင္ႏွမမ်ားသည္ အဘြားမိွဳ႔လာလွ်င္ ဟိုဟာစားရ ဒါစားရႏွင္႔ အူအလြန္စိုရာ အလြန္လည္းေပ်ာ္ၾကပါသည္။

အဘြား ပထမဆံုး စပ္ထမီေလးေပးေတာ႔ မဆြိတီမွာ ၄-၅ႏွစ္သမီးမွ်သာ ရွိေသးသည္။ ထမီေလးရေတာ႔ ၀မ္းသာလိုက္သည္႔ၿဖစ္ခ်င္း။ မ၀တ္တတ္၊ ၀တ္တတ္ႏွင္႔ ၀တ္ရာ ထမီမွာမၿမဲ။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ အေမမွ ဂံုနီအိပ္ၾကိဳးၿဖင္႔ ခ်ည္ေပးထားရသည္။ ဆင္းရဲလွေသာ ၀န္ထမ္းလိုင္းခန္းမ်ားမွာ ၄-၅ႏွစ္သမီး မည္သူမွ ဒုကၡခံ ထမီခ်ဳပ္ေပးေလ႔မရွိရာ အိမ္ေဘးမွကစားေဖာ္မ်ားအၾကား စပ္ထမီတကားကားႏွင္႔ စန္းပြင္႔သူမွာ အႏွီဘုတ္အီးမပင္ၿဖစ္ေလသည္။ ခေလးမ်ားမွာလည္း သူတို႔အေမေတြကို ထမီခ်ဳပ္ေပးဖို႔အေရး ပူဆာၾကရာ လူၾကီးမ်ားမွာ အခက္ေတြ႔ရေလသည္။ အေတာ္ၿဂိဳလ္ေမႊသည္႔ စပ္ထမီဟု က်ိန္ဆဲၾကမည္ထင္သည္။

ထိုအခ်ိန္က အဘြား၏ မေတာ္ရေသးေသာ ေခြ်းမ၊ အေဖ႔ေအာက္က ညီ၏ ရည္းစားသည္ ရန္ကုန္ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္တြင္ ေက်ာင္းတက္ေနရာ အေဆာင္တြင္ေနသည္။ ရန္ကုန္တြင္ ေဆြမ်ိဳးမရွိရကား မေတာ္ရေသးေသာ ေဆြမ်ိဳးကို အရင္းလို သေဘာထားကာ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားတြင္ အိမ္လာလည္ေလ႔ရွိသည္။ အေမႏွင္႔လည္း ညီအစ္မလို ခင္ေနသည္။ ခေလးလည္း ခ်စ္တတ္ရာ မဆြိတီတို႔ ေမာင္ႏွမေတြကို ထိမ္းေက်ာင္းေပးရင္း သီခ်င္းေလးတစ္ေအးေအး ဆိုေနေလ႔ရွိသည္။ သူဆိုသည္႔ သီခ်င္းမွာ ထိုေခတ္ အခ်ိန္က အလြန္နာမည္ၾကီးေသာ ေရဒီယိုသီခ်င္းမ်ား။ မဆြိတီနားအစဲြဆံုးသီခ်င္းမွာ "ခ်စ္သူရွိတယ္၊ ငရဲၾကီးလိမ္႔မယ္ " ဆိုေသာသီခ်င္း။ သူကေရွ႔ကဆိုေတာ႔ ၄ႏွစ္သမီး ဘုတ္အီးမေလးကလည္း လိုက္ဆိုရင္း ထိုသီခ်င္း တစ္ပိုင္းတစ္စကို အလြတ္ရသြားေလသည္။

ဖိုးဆိုခ်င္ ဆြိဆြိတီမွာ ေရဒီယိုမွ ထိုသီခ်င္းလာၿပီဆို အဘြားခ်ဳပ္ေပးေသာ စပ္ထမီကို၀တ္ကာ လိုက္ဆိုရင္း ေကြးေနေအာက္ ကေလေတာ႔သည္။ လူၾကီးေတြကလည္း ခေလးက ထမီေလး၀တ္ကာ မပီကလာ ပီကလာႏွင္႔ " ကြ်န္မမွာ ခ်စ္တူရွိရယ္ ... ခ်င္နရဲၾကီးလိမ္႔မယ္ ... အဲဟယ္ ... အဲဟယ္ .." ႏွင္႔ ဆိုသည္ကို အလြန္သေဘာက်ကာ အိမ္ လူလာတိုင္း ေဖ်ာ္ေၿဖခိုင္းေနေတာ႔သည္။ တစ္ခါသား မွတ္မိသည္မွာ ေဘးအိမ္မ်ားမွပင္ လာ၍ ဆိုၿပပါ ကၿပပါ၊ ဆိုသၿဖင္႔ ေဘာင္းဘီတိုေလးၿဖင္႔ ေဆာ႔ေနရာမွ ဘီရိုထဲမွ စပ္ထမီေလး ေၿပးယူကာ သြားကၿပရသည္ကို သတိရသည္။ ဤမွ်ေလာက္ စန္းပြင္႔ပါေသာ စပ္ထမီ၊ အဲ ဘုတ္အီးမပါေပ။

မဆြိတီေလးၾကီးလာေတာ႔ အဘြားေသြး အၿပည္႔ပါေလရာ အခ်ဳပ္အလုပ္ အခ်က္အၿပဳတ္လည္း အလြန္၀ါသနာပါသည္။ ေက်ာင္းေတြ ရက္ရွည္ပိတ္ေတာ႔ စက္ခ်ဳပ္သင္တန္းတက္ရာ အက်ၤီေလးေတြ ခ်ဳပ္ရတာကိုလည္း သိပ္သေဘာက်သည္။ ဆိုင္မွာအပ္ကာ တေမ႔တေမာ ေစာင္႔စရာမလို၊ ခုခ်ဳပ္ ခုၿပီးရာ အိမ္မွာ အဘြားအတြက္၊ အေမအတြက္၊ အေဖအတြက္တင္မက အကိုေတြအတြက္ပါ ခ်ဳပ္ေပးသည္။ တကၠသိုလ္တက္ေတာ႔လည္း အ၀တ္အစားအတြက္ မပူရ။ မ်က္ႏွာမငယ္ရပါ။ ရယ္ဒီမိတ္မ်ား မ၀တ္ႏိူင္ေသာ္လည္း ေစ်းေပါေပါ ပိ္တ္စေလးမ်ား၀ယ္၍ ေခတ္ပံုစံမ်ိဳးစံု ခ်ဳပ္၀တ္ေလသည္။

ထိုမွ ပိတ္စေလးမ်ား၊ အစပိုေလးမ်ားထြက္လာရာ ထိုအစေလးမ်ားကို တဲြစပ္၍ စပ္ထမီခ်ဳပ္ဖို႔၊ အက်ီ္ခ်ဳပ္ဖို႔ကား စိတ္ကူးမွ်ပင္မရပါ။ စက္ခ်ဳပ္တာသာ ၀ါသနာပါသည္။ စက္ခ်ဳပ္သည္႔ အလုပ္သည္ အင္မတန္ပင္ပန္းသည္ဟု ယူဆထားေသာ ဆြိဆြိတီၿဖစ္ပါသည္။ တူမေလးမ်ားသာမက သမီးေလးရေတာ႔လဲ ထိုအစေလးမ်ားကို တစ္ခါမွ်ပင္ စပ္ကာ ခ်ဳပ္ေပးဖို႔ စိတ္ကူးမရပါ။ အပင္ပန္းခံ ပိတ္စမ်ား တဲြစပ္ခ်ဳပ္မည္႔ အစားေတာ႔ အသစ္ပဲ ခ်ဳပ္ပါသည္။ ပိတ္စေလးမ်ားမွာ ေသးေသးေလးေတြ ၿဖစ္ရာ စပ္ထမီကြင္းလံုးၿပည္႔ဖို႔ရာ ခါးကိုက္ေအာင္ ခ်ဳပ္ရမည္ထင္သည္။

ထိုအခါမွ မဆြိတီသည္ အဘြား၏ ေၿမးမ်ားအေပၚ ထားသည္႔ ေမတၱာ၊ ေစတနာကို သေဘာေပါက္ပါသည္။ အဘြားသည္ ေၿမးအတြက္ ထမီအသစ္တစ္ထည္ မတတ္ႏိူင္ရာ ထိုစပ္ထမီေလးခ်ဳပ္စဥ္က အဘြားလည္း ပင္ပန္းပါလိမ္႔မည္။ ခါးနာတတ္ေသာ အဘြားကေတာ႔ ခ်ဳပ္ေနရင္းႏွင္႔ သူ႔ေၿမးမေလး၏ ၀မ္းသာအားရ ေပ်ာ္ၿမဴးေနေသာ မ်က္နွာေလးကို ၿမင္ေယာင္ကာ ပီတိၿဖင္႔ မေမာႏိူင္ မပမ္းႏိူင္ ခ်ဳပ္ေပးတာ ၿဖစ္လိမ္႔မည္။ အဘြားသည္ အတူေနသည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း  ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး ေတြ႔ဆံုရသည္႔ အခ်ိန္ေလးမ်ားမွာေတာ႔ ေမတၱာ၊ေစတနာအၿပည္႔ၿဖင္႔ ကူညီေစာင္႔ေရွာက္ခဲ႔သည္ ခ်ည္းသာၿဖစ္ပါသည္။

ယခုဆိုလွ်င္ အဘြားကြယ္လြန္ခဲ႔သည္မွာ ၄ႏွစ္ၿပည္႔ေတာ႔မည္။  အဘြားဆံုးခါနီး ဖုန္းေလးပင္ ဆက္ေဖာ္မရသည္႔ အဘြား၏ေၿမး မဆြိတီသည္ စပ္ထမီေလးကို အေၾကာင္းၿပဳကာ တမလြန္မွ အဘြားအား ဤစာကို ေရးရင္းၿဖင္႔ သတိရကာ မ်က္ရည္၀ဲမိပါသည္။