ဘ၀အနားဖြာ ...

မေမာ္က လွသလို အလွအပလဲ သိပ္ၾကိဳက္တယ္။ ၾကည္႔လိုက္ရင္ သူ႔ေဖးဘရိတ္ ႏွဳတ္ခမ္းနီ အနီေရာင္ေလးနဲ႔ ရဲလို႔။ မ်က္ခံုးေမႊးကိုလဲ လွလွပပ ပံုေဖာ္ၿပီး ႏွုတ္ထားေသးတယ္။ မ်က္လံုးကိုလဲ ခါခ်ယ္ေလးအၿမဲဆိုး။ မ်က္ေတာင္ေကာ႔ေအာင္ မက္စ္ကာရာေလး တင္ထားတယ္။ ေမးရိုးေလးေတြေပၚေအာင္ ပါးေပၚမွာ ပါးအို႔နီေၿပေၿပေလးလဲ ဆိုးတတ္ေသးတယ္။ မေမာ္ကို ၾကည္႔လိုက္ရင္ၿဖင္႔ ေခတ္မီသပ္ရပ္ၿပီး သိပ္လွတာပဲလို႔ ခံစားရတယ္။

မေမာ္ ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းေတြပိတ္ေတာ႔ အထည္ခ်ဳပ္စက္ရံုတစ္ခုမွာ အလုပ္လုပ္ဖူးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က စက္ရံုမွာ Levi's ေဘာင္းဘီအတိုေတြ ခ်ဳပ္တယ္။ Levi's အစစ္ေတြေနာ္။ အေနာက္တိုင္းႏိူင္ငံေတြကို ပို႔တာတဲ႔။ အဲဒီမွာ လုပ္ရတဲ႔ အလုပ္က အင္စပတ္တာ တဲ႔။ နာမည္ကသာအပ်ံစား။ ဘာလုပ္ရလဲဆိုေတာ႔ အထည္ေတြကို စစ္ရတာ။ ပလပ္စတစ္အိပ္နဲ႔ ပက္ကင္ပိတ္ခါနီး အထည္ေတြကို တစ္ထည္ခ်င္း ခ်ဳပ္ရိုးေတြ ၿပဳတ္ေနလား၊ ခ်ဳပ္ရိုးေတြ မလွဘူးလား၊ ခ်ည္ေတြ ထြက္ေနလား၊ အထည္သားမွာ ေရစီးေၾကာင္းေတြပါလား၊ အစြန္းေတြပါလား အစရွိသၿဖင္႔ စစ္ၿပီး အၿပစ္ေတြ႔ၿပီဆို အနီေရာင္ စတစ္ကာေလးကပ္ၿပီး ၿပင္တဲ႔ေနရာပို႔ရတယ္။ အမ်ားအားၿဖင္႔ေတာ႔ ခ်ည္ေတြညွပ္တာ က်န္တာပါပဲ။ သူတို႔ေရွ႔မွာ ခ်ည္ညွပ္တဲ႔အဖဲြ႔ ရွိတယ္ေလ။ အဲလိုဆိုရင္ေတာ႔ မေမာ္တို႕လို အထည္စစ္တဲ႔သူေတြက က်န္တဲ႔ခ်ည္ေတြကို ကပ္ေၾကးေလးကိုင္ၿပီး တဂ်ပ္ဂ်ပ္နဲ႔ ညွပ္ေပးလိုက္တာပဲ။

အဲဒီအထည္ခ်ဳပ္စက္ရံုမွာ လုပ္ဖူးကတဲက မေမာ္ဟာ အကႌ်ၿဖစ္ၿဖစ္ အ၀တ္အစား အသစ္၀ယ္လာရင္ အက်ႌကို ေၿပာင္းၿပန္လွန္ ကပ္ေၾကးေလးတစ္ေခ်ာင္းကိုင္ၿပီး အပိုထြက္ေနတဲ႔ အပ္ခ်ည္ၾကိဳး အစ၊ အနေတြ ညွပ္ေတာ႔တာပဲ။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ အ၀တ္အစား ဘရမ္းေကာင္းေကာင္းေတြဟာ ဘယ္ေတာ႔မွ ခ်ည္တမွ်င္ အထြက္မခံဘူး။ အ၀တ္အစား ဘရန္းအေကာင္းစားေတြ မ၀တ္ႏိူင္ေပမဲ႔ သူ၀တ္တဲ႔အက်ႌေလးေတြ ခ်ည္တစ္စက္မွ မထြက္ပဲ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ၀တ္ခ်င္တဲ႔ သေဘာေပါ႔။

ခုေတာ႔ မေမာ္လဲ စကၤာပူမွာ အိမ္ေထာင္ရက္သားက်လို႔ သမီးေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ အလုပ္လုပ္ရင္း ဘ၀ကို ေနသားက်ေနၿပီ။ ေန႔စဥ္ရံုးသြား၊ ရံုးၿပန္၊ ခေလးေက်ာင္းပို႔၊ အားရက္ေတြမွာ ခ်က္ၿပဳတ္ ၊ အၿပင္ေလးဘာေလးထြက္ လံုးလည္လိုက္ေနေပမဲ႔ ခ်စ္ရတဲ႔ သမီးေလးနဲ႕႔ ေယာက္်ားတို႔နဲ႔ အတူဆိုေတာ႔ ဘ၀ကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပဲေနတယ္။ ရတဲ႔ အခ်ိန္ေလးနဲ႔ ေစ်း၀ယ္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ၀တ္စားဆင္ယဥ္ လွလွပပေနၿမဲပဲ။

တစ္ရက္ေတာ႔ ေယာက်္ားလုပ္သူက သူ႔ခါးေအာင္႔ေအာင္႔ေနသတဲ႔။ ေၿပာေနတာၾကာၿပီဆိုေတာ႔ ဆရာ၀န္သြားၿပၾကည္႔ပါလားဆို စစ္ေဆးရာကအစ သူ႔မွာ ကင္ဆာက်ိတ္တစ္ခုကို ရွာေဖြေတြ႔ရွိခဲ႔တယ္။ မေမာ္ေတာ႔ သတင္းၾကားၾကားခ်င္း ၿပာေ၀သြားတယ္။ မူးလဲ မတတ္ၿဖစ္တယ္။ သိပ္ထိခိုက္လြယ္တဲ႔ ေယာက္်ားကိုသနားတာေရာ သူ႔ဘ၀ ကမၻာပ်က္မတတ္ပဲ။  ေယာက္်ားေရွ႔ ငိုခ်လိုက္ရမလား၊ ေအာ္ ငါငိုေနရင္ သူက ပိုဆိုးမေပါ႔ဆို ကြယ္ရာမွာသာ မ်က္ရည္က်တယ္။ က်ိတ္ကာ ရိွဳက္တယ္။ သမီးေလးမ်က္ႏွာၾကည္႔ရင္း ၀မ္းနည္းနည္း လာတတ္တယ္။ ေယာက္်ားအတြက္ ေဆးကုသမွုေတြ စလုပ္ရေတာ႔မွာမိွဳ႔ ေယာက္်ားက အလုပ္ကေန ၄လေလာက္ နားလိုက္တယ္။

ေယာက္်ားလုပ္သူက ကီမိုသြင္းလိုက္၊ ေရဒီယိုသရပီနဲ႔ ကုလိုက္နဲ႔ ေဆးရံုကို ၂ပတ္ဆက္တိုက္သြားရတယ္။ ေယာက္်ားကို ေဆးရံုလိုက္ပို႔၊ အလုပ္တစ္ဖက္ ခေလး ေက်ာင္းတစ္ဖက္နဲ႔ အေတာ္လဲ ကသီတယ္။ အိမ္ကိုလာ သတင္းေမးသူေတြကို ဧည္႔ခံရတယ္။ ေယာက္်ားအတြက္ နားစြန္နားဖ်ားၾကားတဲ႔ ေဆးမီးတို သေဘၤာရြက္သုတ္ေကြ်းတာတို႔၊ဘာတို႔ သက္သာမယ္ထင္ရာ ရွာလုပ္ေပးေသးတယ္။ ကီမိုသြင္းထားတဲ႔ ေယာက္်ားလုပ္သူက အစားပ်က္၊ ဘာမွစားလို႔မရလို႔ အမ်ိဳးေတြ အသိေတြကိုေတာင္ အကူအညီေတာင္းယူရတယ္။ ကိုယ္တိုင္လဲ တတ္ႏိူင္သမွ် ခ်က္ၿပဳတ္ေကြ်းရွာပါတယ္။ ကင္ဆာလို႔ သိလိုက္ရတဲ႔ အခ်ိန္ကစလို႔ မေမာ္ရဲ႔ ဘ၀ၾကီးတစ္ခုလံုး ေၿပာင္းလဲသြားတယ္။ စိတ္ဓာတ္ေရးရာအရေရာ၊ အၿပင္ပန္း ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ လူမွဳပတ္၀န္းက်င္ ဘ၀ေတြပါ ေၿပာင္းလဲသြားတယ္။ စိတ္ေတြ ညစ္ညူးရွဳပ္ေထြးေနတယ္။ ေလေၿပေလး သာေနရာကေန ေလၿပင္းမုန္တိုင္းတ၀ုန္း၀ုန္းနဲ႔ တိုက္လိုက္သလိုပဲ။ ဘ၀ဟာ ေနသားက်ေနရာကေန အားလံုး ရွဳပ္ေထြး ၿပန္႔က်ဲကုန္တယ္။

ဟိုေန႔က ေယာက္်ားက ကီမို တစ္ရက္နားလို႔ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသြားခ်င္သတဲ႔။ သမီးေလးကို ေရမိုးခ်ိဳး၊ အစာမစားႏိူင္လို႔ ဗိုက္ကေနေဖာက္ၿပီး အစာသြင္းေနရတဲ႔ ေယာက္်ားအတြက္ လုပ္ကိုင္ေပး၊ ကိုယ္တိုင္လဲ ကမန္းကတမ္းေရခ်ိဳး။ မ်က္နွာကိုလဲ တို႔ပတ္ေလးနဲ႔ တက္သုတ္ရိုက္ၿပင္၊ နွဳတ္ခမ္းနီေတာင္ဆိုးဖို႕႔ အခ်ိန္မရေတာ႕။ အက်ႌလဲမလို႔ ကမန္းကတမ္း ဘီရိုအေပၚဆံုးက ေတြ႔တဲ႔ တစ္ထည္ ေကာက္ဆဲြၿပီး စြပ္ခ်လိုက္တယ္။ ၀တ္ရလြယ္တဲ႔ အက်ီအရွည္ေလး။ ၀တ္ၿပီးမွ မွန္ကို တစ္ခ်က္အၾကည္႔ အက်ီေလးက လည္ပင္းနားတစ္၀ိုက္မွာ ခ်ဳပ္ရိုးေတြေၿပလို႔ အနားေတြ ဖြာထြက္ေနတယ္။ ဘယ္နား ဘာနဲ႔ ၿငိလိုက္တယ္မသိ။ သိသိသာသာကို စုတ္ေနတယ္။

ပထမေတာ႔ အက်ီေလး ၿပန္လဲမလို႔ စိတ္ကူးေသးတယ္။ ေနာက္မွ သြားဖို႔ ေစာင္႔ေနတဲ႔ ေယာက္်ားရယ္ သမီးေလးရယ္ကိုၾကည္႔ၿပီး" ေအာ္ ... ဘ၀ေတြေတာင္ ဒီေလာက္စုတ္ၿပီး ၿပာယာခတ္ေနမွေတာ႔ ဒီအကႌ်ေလး စုတ္တာ ဘာအေရးလဲ " ေတြး နာနာက်ည္းက်ည္း ခပ္ေထ႔ေထ႔ ၿပံဳးလိုက္ၿပီး ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို ဒီအတိုင္းသာလိုက္ခဲ႔ေတာ႔တယ္။ ။