ဦးၿခိမ္႔၏ "ကြ်န္ေတာ္ႏွင္႔ ၁၀ ပံုရိပ္မ်ား (၁) "

ဦးၿခိမ္႔ ၿမန္မာၿပည္က ၿပန္လာၿပီးေနာက္ ၿမန္မာက်ဴးပစ္ဖုိရမ္မွာ ေရးထားတဲ႔ အခန္းဆက္ပို႔စ္ေလးေတြပါ။ ဘေလာ႔ဂ္လာဖတ္သူမ်ားလဲ စိတ္၀င္စားမယ္ထင္လို႔ ရွယ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ စာေရးသားရာမွာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မတူကဲြၿပားတာေတြ ေတြ႔မွာပါ။ မဆြိတီက အေၿပာင္အပ်က္၊ ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါး၊ ဟိုေရာက္ဒီေရာက္ေတြ ေရးတာမ်ားတယ္။ ဦးၿခိမ္႔ကေတာ႔ ႏိူင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ အေတြးအေခၚေတြ၊ ေလးေလးနက္နက္ေတြ ေရးတာမ်ားပါတယ္္။ အၿပင္ေလာကမွာလဲ ဒီအတိုင္းပါပဲ။ ကိုယ္က အားရင္ စ ေန၊ ေၿပာင္ေနသူ။ သူကရုပ္တည္ၾကီးနဲ႔ ေနတတ္တယ္။ သူေရးတာေတြက အမ်ားအားၿဖင္႔ေတာ႔ တၿခားသူေတြ အသိအၿမင္ၿဖစ္ၿဖစ္၊ ဗဟုသုတၿဖစ္ၿဖစ္ ရတာမ်ားပါတယ္။ အားေပးၾကပါဦး။
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ကြ်န္ေတာ္ႏွင္႔ ၁၀ ပံုရိပ္မ်ား- နိဒါန္း


ကြၽန္ေတာ္ ျမန္မာျပည္က ျပန္လာျပီး ေတြ႕ခဲ႔ရတဲ့လူတခ်ိဳ႕နဲ႕ စကားစမည္ေျပာမိရင္းကေန သိလိုက္ရတဲ့ အေၾကာင္းကို ကိုယ္ခံစား နားလည္သလို ျပန္ေရးခ်ဖို႔ အရွိန္ယူေနတာ အေတာ္ၾကာခဲ့ျပီ။

ကြၽန္ေတာ္ေရးမဲ့ အေၾကာင္းကို နာမည္လွလွေလးလဲ ေပးခ်င္တယ္။ စာမေရးခင္ နာမည္ကို စဥ္းစားတာကတင္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ၾကာသြားတယ္။ (အဲဒီေလာက္ စာေရးေတာ္တာ) ။ ေခါင္းစဥ္ရျပီလားဆိ္ုရင္ ကြၽန္ေတာ္အေျဖမထြက္ေသးဘူး။ ၁၀ ပုံရိပ္မ်ားလို႔ ေပးရင္ေကာင္းမလား၊ ပုံရိပ္မ်ားမွ ၁၀ လို႕ ေပးရင္ေကာင္းမလား၊ တစ္ဆယ္ပုံရိပ္မ်ားလို႔ ေပးရင္ေကာင္းမလား ခုခ်ိန္အထိ ကြၽန္ေတာ္ ေ၀ခြဲလို႕မရေသးဘူး။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ ... ေခါင္းစဥ္ ေနာက္မွ ေပးမယ္ကြာ... အရင္ခ်ေရးလိုက္မယ္ဆိုျပီး ဆုံးျဖတ္ခ်က္က်တာပါပဲ။

ကြၽန္ေတာ္ ျမန္မာျပည္မွာ လူတန္းစား အလႊာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႕ခဲ႔ရတာေလးကို ျပန္ေရးျပမွာပါ။ ဒီပုံရိပ္ေလးေတြက ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ ေနာက္ဆုံးေန႔ရက္ေတြမ်ားမွာ ကြၽန္ေတာ္ေတြ႕ခဲ႔ရတာပါ။ လူဦးေရ ၅၄ သန္းထဲက လူ ၁၀ေယာက္ေလာက္ကို စကားေျပာျပီး ေရးထားတာဆိုေတာ့ စာရင္းေကာက္မွဳအရ ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ ေကာက္ခ်က္ေတြက ၁၀၀ ရာခိုင္ႏွဳန္းမွန္ပါတယ္လို႕ ကြၽန္ေတာ္ မဆိုလိုပါဘူး။ သို႕ေသာ္လည္း တစိတ္တပိုင္းေလာက္ ျမန္မာလူေနမွဳ ေလာကကို ထင္ဟပ္ေနမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။

ေနာက္ျပီး ကြၽန္ေတာ္ေရးသားထားတာေတြကို မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုမွ နစ္နာေစလိုတဲ့ ဆႏၵနဲ႕ေရးသားတာမ်ိဳးမဟုတ္ရပဲ ကြၽန္ေတာ္ေရးသားတာေတြေၾကာင့္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ သို႕မဟုတ္ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ သူမ်ားကို အက်ိဳးျဖစ္ထြန္းေစမယ္ဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္ အထူး၀မ္းေျမာက္မိမွာပါ။

နိဒါန္းေတြ မ်ားသြားျပီ။ ေတာ္မွ။

ေနာက္တပို႕စ္မွာ ဆက္လက္ဖတ္ရွဴလိုက္ပါဗ်ာ။

ေမာင္ျခိမ့္
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ကြ်န္ေတာ္ႏွင္႔ ၁၀ ပံုရိပ္မ်ား (၁)
ကြၽန္ေတာ္ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္တိုင္း ေတြ႕ျဖစ္ေအာင္ေတြ႕ေသာ ကြၽန္ေတာ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရွိပါသည္။ သူႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ တကၠသိုလ္ပထမႏွစ္မွ စတင္ရင္းႏွီးခဲ့ေပမဲ့ ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း သူငယ္တန္းကတည္းက ေပါင္းသင္းလာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လို ခင္မိပါသည္။ သူကလည္း ကြၽန္ေတာ္အေပၚတြင္ သူငယ္ခ်င္းလိုသာမက ညီတစ္ေယာက္လိုပင္ ခင္မင္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕တြင္ သုံးစြဲရန္အတြက္ လိုအပ္ေသာေငြကို သူထံတြင္ ၾကိဳက္သလို ယူသုံးစြဲကာ ႏိုင္ငံျခားျပန္ေရာက္မွ ေအးေအးေဆးေဆး လဲႊတတ္ပါသည္။ ထုိအျပင္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕တြင္ စားေသာက္သမွ်အားလံုးကို ကြၽန္ေတာ္လက္ထဲမွ တစ္ျပားဖိုးမွ် အထုတ္မခံပဲ သူက အိပ္ထဲမွာ အကုန္စိုက္ထုတ္တတ္ပါေသးသည္။ ေခါင္းေလွ်ာ္မလား၊ အႏွိပ္ခံမလား၊ စင္တင္မ်ားကိုသြားကာ အဆိုေက်ာ္ေကာင္မေလးမ်ားကို သြားျပီး မစားရအေညွာ္ခံ ပန္းကုံးသြားစြပ္မလား။ အမည္သာ သတ္မွတ္လိုက္ပါ။ အေရာက္လိုက္ပို႕မည္ဆိုေသာ ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ ငယ္သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ပါ။

ကြၽန္ေတာ္သူငယ္ခ်င္းက ရန္ကုန္ျမိဳ႕တြင္ စားေသာက္ကုန္လုပ္ငန္းတစ္ခုကို ပြဲရုံဖြင့္ကာ ျမန္မာႏိုင္ငံေအာက္ပိုင္း၊ တနၤသာရီတိုင္း၊ မြန္ျပည္နယ္တို႕ကို ျဖန္ခ်ီေနေသာ ပြဲရုံပိုင္ရွင္ သူေဌးေလးတစ္ေယာက္ပါ။ သူ ပြဲရုံလုပ္ငန္းကို တစ္စိုက္မတ္မတ္ စတင္လုပ္ခဲ့သည္မွာ ၁၉၈၈ အေရးအခင္း ျပီးဆုံးသည္မွ ယခုအခ်ိန္ထိ။ သူရရွိေသာ အျမတ္အစြန္းမ်ားမွာ သူမ်ား၏ ငိုစားရယ္စားမ်ား မဟုတ္ပဲ သမာအာဇီ၀က်က် နဖူးကေခြၽး ေျခမ တစ္ေပါက္ေပါက္က်ေအာင္ ရွာေဖြထားေသာ သူေဌးေလးလို႕ဆိုရင္ မမွားပါဘူး။ သူ႔ကို သူေဌးေလးတစ္ေယာက္လို႕ ဘာလို႔ ကြၽန္ေတာ္ဆိုရသလဲ ဆိုေတာ့ သူရဲ႕အျမတ္ ဘယ္ေလာက္ရသလဲဆိုတာ ခဏေဘးဖယ္။ သူရဲ႕ပိုင္ဆိုင္ထားေသာ အိမ္ယာမ်ားကို ခဏေဘးဖယ္။ တစ္လ တစ္လ သူရဲ႕ ပြဲရုံရဲ႕ ေရာင္းအားက ျမန္မာက်ပ္ေငြ သိန္းေပါင္း တစ္ေသာင္းေက်ာ္ ရွိေနေသာ လုပ္ငန္းတစ္ခုျဖစ္ေနလို႕ပါပဲ။

ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ ေျမနီကုန္း စီးတီးမတ္ေအာက္တြင္ ဖြင္လွစ္ထားေသာ ေျခေထာက္ အႏွိပ္ခံေသာ အခန္းတြင္ ဇိမ္ခံယူကာ အႏွိပ္ခံရင္းနဲ႕ စကားေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။

" ေမာင္ျခိမ့္.. မင္းက ပလန္နင္ေတြ ဘာေတြ လုပ္ဖူးေတာ့ ငါမင္းကို ေမးခ်င္လို႕ကြာ၊ အခုႏွစ္ကုန္ေတာ့မယ္ မဟုတ္လား၊ ငါ့တပည့္ေတြ အလုပ္သမားေတြကို ႏွစ္ကုန္ ေဘာနပ္စ္ေပးခ်င္တယ္၊ ဘယ္လို စံႏွဳန္းေတြနဲ႕ ေပးရင္ေကာင္းမလဲ၊ အရင္တုန္းကလဲ ငါေပးေတာ့ ေပးတာပဲ.. ဒါေပမဲ့ ငါ့မွာ ေသေသခ်ာခ်ာ တြက္ခ်က္ထားတာ မဟုတ္ပဲ ယခင္ႏွစ္ေတြက ေပးခဲ့တာ လက္ရွိ ကုန္ေစ်းႏွဴန္းအေျခအေနေတြနဲ႕ ခန္႕မွန္းျပီး ေပးတာကြာ။ ငါအေနနဲ႕ ဘယ္လုိတြက္ခ်က္သင့္သလဲ အၾကံေပးပါဦး"

အဲဒီလိုနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ကြၽန္ေတာ္ မွတ္သားထားဖူးတာေလးေတြ၊ ဘယ္လို အမ်ိဳးအစားေတြ ခြဲေ၀ေပးသင့္တာ၊ ဘယ္လို ဆုေပး ဒါဏ္ေပးစနစ္ အသုံးျပဳျပီး ေပးသင့္တယ္ဆိုတာမ်ားကို အၾကံေပးလိုက္ပါတယ္။ ၀န္ထမ္း အလုပ္သမား ၉၃ ေယာက္ရွိတဲ့ သူရဲ႕ ပြဲရုံက ၀န္ထမ္းမ်ား၊ ကြၽန္ေတာ္႔အၾကံေပးမွဳမ်ားနဲ႕ ေပါင္းစပ္ျပီး ဒီႏွစ္ လစာအျပင္ ေပးအပ္လိုက္တဲ့ ေဘာနပ္ကေတာ့ သိန္း ၂၅၀ ပါတဲ့ဗ်ာ။

သူက ရန္ကုန္မွာ ေနစဥ္အတြင္း ကြၽန္ေတာ္သြားေလရာ အဆင္ေျပေအာင္ ကားတစီးနဲ႕ ဒရိုင္ဘာ ဦးေလးၾကီးကို ေပးထားပါတယ္။ ဦးေလးၾကီး သမီးကလဲ ပဲြရံုမွာ စာရင္းကိုင္လုပ္ပါတယ္။ အဲဒါနဲ႕တစ္ေန႕ အဲဒီဦးေလးၾကီးကို စပ္စုမိေတာ့ ဒီတလေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ရယ္၊ ကြၽန္ေတာ္သမီးရယ္ ေဘာနပ္နဲ႕ လစာေပါင္း ၇ သိန္း-၈သိန္းေလာက္ရမယ္ထင္တယ္ ဆိုျပီး ေျပာပါတယ္။

သူနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္ စကားေျပာဆိုတုံးက ကြၽန္ေတာ္အတြက္ မွတ္မွတ္ရရ စကားတစ္ခြန္းကေတာ့...

" ငါ႔ကုိ ေရာင္းခ်တဲ့ ပင္ရင္းေတာင္သူကိုလဲ အဆင္ေျပေစခ်င္တယ္။ သူ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕မွ ငါ့ကို ကုန္ေရာင္းႏိုင္မွာေလ၊ ငါကိုယ္တိုင္လဲ အဆင္ေျပ၊ ငါကေန တဆင့္ေရာင္းခ်လိုက္တဲ့ လက္လီ ကုန္သည္ကိုလည္း အျမတ္က်န္ေစခ်င္တယ္။ ေနာက္ျပီးကြာ ငါ့အလုပ္သမားေတြလဲ အဆင္ေျပေစခ်င္တယ္။ ငါတို႕လုပ္ငန္းက ဒီေလးဦးစလုံး အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕မွာ ငါတို႕ စီးပြားေရး စက္၀ိုင္းၾကီး အဆင္ေျပမယ္မဟုတ္လား"

"ဟေကာင္ရ အဲဒါ Win-Win Situation လို႕ေခၚတယ္ကြာ ... အဲဒီအိုင္ဒီယာက ကမၻာမွာ အခုေခတ္ ေျပာဆိုေနၾကတဲ့ သီအိုရီ တစ္ခုေပါ့ကြာ" လို႕ ကြၽန္ေတာ္ ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့ ...


" သူတို႕က ႏွစ္ဦး ႏွစ္ဖက္ပဲ စဥ္းစားတာကြ.. ငါက ေလးဦးစလုံး အဆင္ေျပရမယ္ကြာ၊ ငါရဲ႕Supplier ငါ့ရဲ႕ Customer ငါ့ရဲ႕ ၀န္ထမ္း နဲ႕ ငါ ကိုယ္တိုင္ ေလးေယာက္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ငါက Win-Win Situation မဟုတ္ဘူး 4 Win Situation ကြာ ဟား..ဟား.... ၾကိဳက္တယ္ကြာ.. ဒီစကားလုံးေတြနဲ႕ ငါ့ရဲ႕ ေစ်း၀ယ္ေတြကို ေျပာျပရမယ္..."

တကယ္ေတာ့ သူေျပာသလိုလဲ ဟုတ္ေပးတာပဲ။ သူရဲ႕ အဲဒီလို စိတ္ေစတနာေကာင္းမွဳေၾကာင့္ေပလား၊ ကုသိုလ္ကံေၾကာင့္လား ႏွစ္စဥ္ ႏွစ္တိုင္း သူ႔ရဲ႕ သမာအာဇီ၀ စီးပြားေရးဟာ တိုးပြားလာျပီး အခုဆိုရင္ ကိုရီးယားကိုေတာင္မွ တင္ပို႕ေနပါျပီ။ ၂၀၁၀မွာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ တိုးပြားမွဳကို ၾကည့္ရင္း ၾကည္ႏွဳးမိခဲ့တဲ့ ပုံရိပ္ေလး တစ္ခုပါပဲ။

ေမာင္ျခိမ္႔

(ပံုရိပ္ (၂) နဲ႔ (၃)က ေတာ႔ မုူလတန္းေက်ာင္းေစ်းေလးမွာ မုန္႔ကြ်ဲသည္းေရာင္းတဲ႔ မိန္းခေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ေနၿပည္ေတာ္ေလဆိပ္မွာ မဆလာသယ္တဲ႔ ခေလးမေလးတစ္ေယာက္ အေၾကာင္းၿဖစ္ပါတယ္။ ဆက္ပါမည္။)