ရန္ကုန္ၿပန္ မွတ္တမ္း ...

မဆြိတီတို႔မိသားစုေတြ ၿပီးခဲ႔တဲ႔ ဒီဇင္ဘာက ရန္ကုန္တစ္ေခါက္ ၿပန္ခဲ႔ၾကတယ္။ ရန္ကုန္ဆိုေပမဲ႔ ဦးၿခိမ္႔တို႔ေနတဲ႔ၿမိဳ႔ကိုလဲ ေရာက္ခဲ႔တယ္။ ပံုေလးေတြနဲ႔ပဲ ခရီးသြားမွတ္တမ္းေလး တင္လိုက္တယ္။ သမီးတစ္ဖက္နဲ႔မိွု႕ ဓာတ္ပံုေတြ အမ်ားၾကီး မရိုက္ခဲ႔ရေတာ႔ ပံုေတြကေတာ႔ သိပ္မစံုဘူး။ ခြင္႔လႊတ္ၾကပါ။

၂၄ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၁၀
ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အေမတို႔ေနတဲ႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔စြန္ကအိမ္မွာ တည္းပါတယ္။ ဂ်ဴဂ်ဴးက ညီမ၀မ္းကဲြေလးေတြနဲ႔ ေဆာ႔ရေတာ႔ အဲဒီမွာ အရမ္းေပ်ာ္တယ္။


အေမတို႔အိမ္က ထမင္း၀ိုင္း။ ၾကက္သားဟင္းကလဲ စလံုးကၾကက္ေတြနဲ႔ တၿခားစီလိုပဲ။ စားရတာ ေစးေစးပိုင္ပိုင္နဲ႔ ေလးေလးပင္ပင္ရွိတယ္။ (စလံုးေရာက္စက စလံုးက ၾကက္ေတြက ေအာက္သလိုလို အနံ႔တစ္မ်ိဳးရလို႔ဆို စားလို႕မရဘူး။ ခုေတာ႔ used to ၿဖစ္သြားပါၿပီ။ ) မိွဳကန္ဇြန္းကလဲ ခ်ိဳလိုက္တာဗ်ာ။ မံုလာဥနဲ႔ မုန္ညင္းနဲ႔ကိုေရာၿပီး ခ်ဥ္ေရခ်က္ထားတာလဲပါတယ္။ ငပိရည္ အတို႔၊ အၿမွဳတ္၊ ေၾကာင္လွ်ာသီးေၾကာ္၊ ၀က္သားဆီၿပန္၊ ဂ်ဴဂ်ဴ႕အတြက္ ၾကက္သားေၾကာ္ အစံုပါပဲဗ်ာ။ ၿပီးေတာ႔မွ ငါးက်ည္းေၾကာ္ေမ႔ေနလို႔ဆို လာခ်ေပးေသးတယ္။ အေမတို႔ေနတဲ႔ ေနရာက ၿမိဳ႕စြန္ဆိုေတာ႔ အသီးအရြက္တို႔ဘာတို႔ သိပ္ေပါတာ။ ၿခံေတြမွာ စိုက္ၿပီး လာေရာင္းတာဆိုေတာ႔ ေစ်းလဲေပါတယ္၊ လတ္လဲလတ္ဆတ္တယ္။ အတို႔အၿမွဳတ္ကအစ ပိုခ်ိဳတယ္။ စလံုးကနဲ႔ မတူသလိုပဲ။



၂၅ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၁၀ - ခရစ္စမတ္ေန႔
ေနာက္ေန႔က်ေတာ႔ မဆြိတီရဲ႕ ေက်ာင္းတံုးကတဲြခဲ႔တဲ႔ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းအိမ္က ခရစ္စမတ္ပဲြကို သားအမိ၂ေယာက္သြားၾကတယ္။ ရန္ကုန္ၿပန္တိုင္း အဲဒီခရစ္စမတ္မွာ တၿခားသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔လဲ ဆံုေနက်။ သူငယ္ခ်င္း၂ေယာက္ ဘယ္သူက ပုိ slim ၿဖစ္လဲ ၿပိဳင္ၾကတယ္။ မဆြိတီက လာခါနီး အေသ၀ိတ္ခ်လာတာဆိုေတာ႔ သူ႔ထက္ ၃ေကဂ်ီေလာက္ေလ်ာ႔ေနတာကို ေက်နပ္ဟန္မတူဘူး။ သူတုိ႔အိမ္က ေပါင္ခ်ိန္စက္မွာ ခ်ိန္ခိုင္းၿပီး ဒန္ေပါက္ကို ၂ပဲြတိတိ မကုန္မခ်င္းစားခိုင္းတယ္။ သူနဲ႔ ၀ိတ္ညီေအာင္တဲ႔။ ဆိုးခ်က္။

ေမးခြန္း - ကူရွင္ၾကီးေတြ ဘာလို႔ ကိုင္ထားၾကတာလဲ ... ...???


အဲဒီမွာ အၿဖစ္တစ္ခု ေၿပာၿပဦးမယ္ဗ်ာ။ အဲဒီေန႔က မဆြိတီတို႔သားအမိက ၀ီရိယေကာင္းၿပီး သူငယ္ခ်င္းအိမ္ကုိ မနက္၁၀နာရီေလာက္ ေရာက္သြားတယ္။ တၿခားသူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ႔ ဆရာကန္ေတာ႔ပဲြရွိလို႔ဆို ေန႔လည္ ၂နာရီ၊ ၃နာရီမွလာမယ္တဲ႔။ သူငယ္ခ်င္းကလဲ တစ္ၿခားဧည္႕သည္ေတြ ဧည္႕ခံစရာလဲ ရွိေသးေတာ႔ ကုိယ္႔ကိုဂရုစိုက္ေနရမွာ စိုးတာရယ္၊ ကိုယ္လဲ ေစ်း၀ယ္စရာေလးေတြရွိတာနဲ႔ သူတို႔နားက ေရွာပင္းေမာမွာ ေစ်းသြားပတ္ေနတာ။ ေန႔လည္မွ ၿပန္လာမယ္ေပါ႔။ ဟိုေရာက္ေတာ႔ အဲဒီေရွာပင္းက ေသးေသးေလး။ ကိုယ္လိုခ်င္တာေတြ မရွိဘူး။ ဒါနဲ႔ ယုဇနပလာဇာကို သြား၀ယ္မယ္ဆို အနားမွာရပ္ထားတဲ႔ တကၠစီတစ္စီးကို ေစ်းေမးၿပီး ယုဇနပလာဇာကို သြားၾကတယ္။

ကားထြက္ကာစ ခဏပဲ ေမာင္းရေသးတယ္။ မဆြိတီက သတိရသြားတာ။ ဟာ ဒီေန႔ ခရစ္စမတ္ေန႔ၾကီး ေစ်းဖြင္႔ရဲ႕လားမသိဘူးဆို ေမးမွ တကၠစီသမားက မဖြင္႔ပါဘူးတဲ႔ဗ်ာ။ ဟာ အစ္မက ယုဇနမွာ ေစ်းသြား၀ယ္မွာ။ အဲဒါဆို မသြားေတာ႔ဘူး။ အစ္မကို ခုနေနရာ ၿပန္ပို႔၊ ခုနက ၃၅၀၀ ေၿပာတာ အစ္မ ၁၅၀၀ ေပးမယ္ဆို၊ ေမာင္မင္းၾကီးသားက လူကိုေငါက္ငမ္းၿပီး ခရစ္စမတ္မွာ ေစ်းပိတ္တာေတာင္ မသိဘူးလား။ ဘာညာနဲ႔ ထေကာပါေရာ။ ကိုယ္ဖက္က မွားမွန္းသိလို႔ ေၿပေၿပလည္လည္ေၿပာေနတာကို စြတ္ေကာေနေတာ႔ အဲဒီကတည္းက စိတ္ကတိုခ်င္ေနၿပီ။ ၿပီးေတာ႔ ၃၅၀၀ ပဲ အၿပည္႔ေပးရမယ္တဲ႔။ ကဲ ယုဇနလို ၈မိုင္ေလာက္ေ၀းတဲ႔ေနရာကို ၃၅၀၀ ေပးရတာ ဟုတ္ပါတယ္။ ခုဟာက မိုင္၀က္ေလာက္ပဲ ရွိတဲ႔ခရီးကို ၿပန္သြားရမွာေနာ္။ မဆြိတီလဲ ေတာ္ေတာ္ကို စိတ္တိုသြားတယ္။ လူေတြ မရိုးသားတာ၊ မတရားသၿဖင္႔ လိုခ်င္တာကို ေၿပာတာပါ။ နီးနီးေလးပဲဟယ္ ၃၅၀၀ကေတာ႔ မ်ားတာေပါ႔။ ၁၅၀၀ ပဲယူပါဆိုတာကို ဇြတ္ ၃၅၀၀ပဲ ေတာင္းေနေတာ႔တာပဲ။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္ကလဲ ညစ္တြန္းတြန္ၿပီး ေၿပာလိုက္တာ။ ကဲ အဲဒါဆိုလဲ ယုဇနပလာဇာကိုသာေမာင္း၊ ေတာင္းတဲ႔ အတုိင္း ၃၅၀၀ ေပးမယ္ဆိုမွ ခုနကေနရာပဲ ၁၅၀၀ နဲ႔ ၿပန္ပို႔မယ္ လုပ္ပါေတာ႔တယ္။ ကိုယ္က အမွန္တကယ္ေတာ႔ ေငြကို ကပ္တြက္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ တန္ရာတန္ေၾကးပဲ ေပးခ်င္တာပါ။ ကဲ ရန္ကုန္မွာ အဲလို အၿဖစ္မ်ိဳးေတြ ရွိပါတယ္ဗ်ာ။

သူငယ္ခ်င္းအိမ္က ညေနၿပန္ေတာ႔ အိမ္က အမ်ိဳးေတြေရာ၊ မိသားစုေတြေရာ စားရေအာင္ဆို ၾကက္လွ်ာစြန္းမွာ ဒန္ေပါက္ ၀င္၀ယ္တယ္။ လူၾကီးေတြအတြက္ ႏိူ႔စိမ္းဒန္ေပါက္ လဲပါတယ္။ KSS တဲ႔ ၾကက္လွ်ာစြန္းနဲ႔ မ်က္ေစာင္းထိုးမွာပဲေရာင္းတာ။ ၾကက္လွ်ာစြန္းကိုပဲ ၂ေနရာ ခဲြေရာင္းတာပါ။ ႏိူ႔စိမ္းဒန္ေပါက္က ေသြးတိုးသမားေတြပါ စားလို႔ရတယ္တဲ႔။ စားၾကည္႔ေတာ႔ အရသာလဲ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္။ မဆြိတီကေတာ႔ ရိုးရိုးဒန္ေပါက္ထက္ေတာင္ ပိုၾကိဳက္ေသး။ အစားငမ္းေနတာနဲ႔ ပံုေတြ မရိုက္ခဲ႔ရဘူး။

(ေအာက္ကပံုကေတာ႔ KSS ဒန္ေပါက္ဆိုၿပီး ဂူဂဲကေန ရွာထားတာပါ။ )
)
အိမ္ေရာက္ေတာ႔ ရယ္စရာတစ္ခု ေၿပာၿပဦးမယ္။ အိမ္မွာ မဆြိတီလာမယ္ဆိုေတာ႔ အမ်ိဳးေတြ ေရာက္ေနၾကတာ။ လူေတြလဲ အမ်ားၾကီးေပါ႔။ ဒန္ေပါက္ေတြ စားခါနီး လိုက္ေပးေတာ႔ ထမင္းစားပဲြေဘးက ခံုမွာထိုင္ေနတဲ႔ လူတစ္ေယာက္။ သူကေနာက္လွည္႔ေနေတာ႔ အမ်ိဳးထဲက ဘယ္သူမ်ားလဲေပါ႔။ စဥ္းစားလိုက္ရတာ။ မည္သူလို႔ ထင္ပါသလဲ ပိတ္တတ္ၾကီး။ ဦးၿခိမ္႔ပါခင္ညာ။ မဆြိတီတို႔ သြားၿပီး ေနာက္ေန႔မွ သူလိုက္လာတာပါ။ လာမယ္ဆိုတာလဲ သိပါတယ္။ တစ္ေနကုန္ အမ်ိဳးေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေတြ႕ေနေတာ႔ ေပ်ာ္ေနၿပီး ကိုယ္႔ေယာက္်ားလာမွာကို ေမ႔သြားတာ။ သူ႕သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေလဆိပ္မွာ သြားၾကိဳၿပီး အိမ္မွာ
၀င္ခ်သြားတာပါ။ ဟယ္ ဟိုက လူစိမ္းၾကီး ဘူမ်ားလဲလို႔ ဒီကၾကည္႔ေနတာ ဆုိ မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးၿပီး စ လိုက္ေတာ႔ ဦးၿခိမ္႔က လူကို ညက္ေစာင္းအၾကီးၾကီး ထိုးၿပီး ၾကည္႔ပါတယ္ခင္ညား။
မဆြိတီတို႔မ်ား ရန္ကုန္ေရာက္ရင္ အဲလို ကိုယ္႔ေယာက္်ားကိုယ္ေတာင္ ေမ႔တာ။

၂၆ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၁၀
ေနာက္ေန႔က်ေတာ႔ ၿမိဳ႕ထဲဖက္ သြားရလာရလြယ္ေအာင္ ဦးၿခိမ္႔သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ တည္းခိုခန္းတစ္ခုမွာ သြားေနၾကတယ္။ ကိုယ္ကေတာ႔ အေမတို႔ အိမ္မွာပဲ ေနခ်င္ေသးတာ။ ဂ်ဴဂ်ဴကလဲ မမလဲ႔လဲ႔တို႔အိမ္ ၿပန္မယ္ခ်ည္း ဂ်ီက်ေနေတာ႔တာပဲ။ ဦးၿခိမ္႔ကေ၀းလို႔တဲ႔ေလ။

မနက္ဖက္ ဦးၿခိမ္႔သူငယ္ခ်င္းက မနက္စာ စားရေအာင္ဆို မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္တစ္ဆိုင္ လိုက္ပို႔ေပးတယ္။ လူကံုထံေတြေနတဲ႔ ရပ္ကြက္က မူလတန္းေက်ာင္းေဘးမွာ ကပ္ဖြင္႔ထားတဲ႔ ဆိုင္ပါဗ်ာ။ မုန္႔ဟင္းခါး ဘူးသီးေၾကာ္၊ ငါးဖယ္ေၾကာ္ တစ္ပဲြကို ၁၅၀၀ က်ပ္ပါတဲ႔ အရပ္ကတို႕ေရ။ စားလို႔ေတာ႔ ေကာင္းပါတယ္။ အရည္က်ဲက်ဲ ခ်ိဳခ်ိဳနဲ႔ ငါးမ်ားမ်ားနဲ႔ ခ်က္ထားတာ။ ထူးဆန္းတာက ေက်ာင္းေဘးနားက အဖီတဲမွာ ဖြင္႔တဲ႔ဆိုင္ကို လာစားသူေတြက ပါက်ဲရိုးတို႕၊ လင္ခရူဆာတို႔လို ကားေကာင္းေတြနဲ႔ လာစားၾကတာပါပဲ။ ေက်ာင္း၀န္းကက်ယ္ေတာ႔ ကားရပ္လို႔ရတယ္ေလ။ သူတို႔ေတြလာစားေတာ႔ မုန္႔ဟင္းခါးက အလိုလို ေစ်းေၿမာက္သြားၿပီး ဆိုင္ရွင္ကလဲ အင္မတန္ၾကီးက်ယ္တယ္ဆိုပဲ။ မုန္႔ဟင္းခါး အေၾကာ္ တစ္ပဲြ ဘယ္ေလာက္လဲ ေစ်းေမးရင္ကို မၾကိဳက္ဘူးတဲ႔ဗ်ာ။ အထူးအဆန္းအေနနဲ႔ အဲလို ဆိုင္မ်ိဳး ေရာက္ဖူးေအာင္ဆို လိုက္ေကြ်းတာပါတဲ႔ ... ကဲ ။ ရန္ကုန္မွာ ဒါမ်ိဳးေတြလဲ ရွိတယ္။


မနက္စာစားၿပီးအၿပန္ ဦးၿခိမ္႔က သူ႕သူငယ္ခ်င္းဆီသြား။ သားအမိ၂ေယာက္က စိတ္မေလွ်ာ႔ဘူး။ ယုဇန ပလာဇာမွာ ေစ်းပတ္ၾကတယ္။ အေဖ႔အတြက္နဲ႔ ဦးၿခိမ္႔ဖို႔ သိုးေမႊးဆြယ္တာေတြ၊ ပုဆိုးေတြ၊ စြတ္က်ယ္ေတြ ၀ယ္လာခဲ႔တယ္။ ယုဇနပလာဇာက ေစ်း၀ယ္လို႔ သိပ္ေကာင္းတယ္။ ဆိုင္ေတြကလည္း အမ်ားၾကီး၊ ပစၥည္းေတြလည္း အမ်ားၾကီးေရြးလို႔ရတယ္။ သိုးေမႊး ဆြယ္တာ တစ္ထည္ ၇၀၀၀ ပါ။ ပုဆိုးက ဦးဂ်မ္း ၁၂ထည္၀ယ္တာ ေစ်းကေတာ႔ ေမ႔ၿပီ။ သမီးက ကာတြန္းကားေခြေတြ ပူစာလို႔ ၀ယ္ေပးရေသးတယ္။ (အိမ္ေရာက္ေတာ႔ ဖြင္႔ၾကည္႔တာ အဆင္မေၿပပါ။)


သားအမိ၂ေယာက္ ယုဇနပလာဇာေရွ႕ငုတ္တုတ္ထိုင္ ကားေစာင္႔ရင္း ရိုက္ထားတာ။ ဂ်ဴဂ်ဴက သူၾကိဳက္တဲ႔ barbie princess ဇာတ္လမ္းေတြ အမ်ားၾကီးပါတဲ႔ အေခြရလာေတာ႔ အရမ္ေပ်ာ္ေနတာ။ အဲဒီအေခြေလး တကိုင္ကုိင္နဲ႔။


ေန႔ခင္းစာကို လွည္းတန္းက ဓႏုၿဖဴ ေဒၚေစာရီမွာ စားၾကတယ္။ မဆြိတီက ငရန္႔အူဟင္း၊ ဦးၿခိမ္႔က ငါးဖယ္ဆီၿပန္၊ ကင္ပြန္းခ်ဥ္နဲ႔ ပုစြန္ဆိတ္ကေလးေတြ ေၾကာ္တာ၊ ေနာက္ၾကက္သားေၾကာ္ကို အသားေလးေတြဖဲ႔ၿပီး ၿပန္သုတ္တာ အစံုပါပဲ မွာစားၾကတယ္။

ညေနက်ေတာ႔ ေရႊတိဂုံဘုရားေပၚ တက္ၾကတယ္။
ေရႊတိဂံုေပၚမွ ဗုဒၶဟူးသားအဖ။ ဦးၿခိမ္႔ကေတာ႔ ဘာေတြ ပီတိၿဖာေနသည္မသိ။


အင္တာနက္ထဲမွာ အင္မတန္ ေရပန္းစားလွေသာ လူတစ္ေယာက္ႏွင္႔ ဘုရားေပၚမွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ နီးပါးမွ် ဆံုခဲ႔ရသည္။ ဦးၿခိမ္႔က ဒီေနရာ လူရွင္းတယ္ဆို ဓာတ္ပံုေတြ ရိုက္ေပးေနတာ။ ရွင္းမွာေပါ႔ ေသာၾကာသား လာမွာမိွဳ႕ ရွင္းထားတာကို။ ေသာၾကာေထာင္႔မွာလဲ အနီေရာင္ ေကာေဇာၾကီး ခင္းထားတယ္။ အစိမ္းေရာင္ေတြကလဲ ေဗ်ာက္ေတြနဲ႔ တကိုင္ကိုင္နဲ႔၊ သတိေတာ႔ထားမိသား။ ေသာၾကာသားၾကီး ကုိယ္တိုင္မွန္းေတာ႔ ဘယ္သိမတံုး။ လံုၿခံဳေရးက လမ္းေလးေတြ ရွင္းေပးပါတဲ႔ဆိုမွ ၾကည္႕လိုက္ေတာ႔ ေအာင္မေလးဗ်ာ ေသာၾကာသားက ကိုယ္တို႔ေရွ႕နားမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ေရာက္ေနၿပီ။
သူနဲ႔က်မွ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ... ပလပ္ေပါက္ကိုကိုင္။


ဘုရားရိပ္ တရားရိပ္ကေတာ႔ တကယ္ေအးခ်မ္းပါတယ္။
ေအာင္ေၿမနင္းၾကတယ္။




ညက်ေတာ႔ ၁၇လမ္းက ၀က္သားတုတ္ထိုးစား၊ ေရႊပုဇြန္မွာ ဖာလူဒါေသာက္၊ ေမ 11 မွာ ေခါင္းသြားေလွ်ာ္ၾကတယ္။
(သတိ ... စာဖတ္ပိတ္တတ္မ်ား ေအာက္က ၀က္သားတုတ္ထိုးဘန္းကို ၂ခါ မကလစ္ပါႏွင္႔။ ကလစ္မိပါက ကိုယ္႔အၿပစ္နဲ႔ ကိုယ္ေနာ္ း ))... ကိုၾကီးေက်ာက္ သြားကလစ္တယ္နဲ႔ တူတယ္ ... )



၂၇ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၁၀
ေနာက္ေန႔ မနက္ မနက္စာကို Feels မွာ သြားစားၾကတယ္။ management ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတဲ႔ဆိုင္ပါ။ ၀န္ထမ္းေတြေရာ အစားအေသာက္ေတြေရာ သန္႕သန္႕ရွင္းရွင္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္နဲ႔။ ၿမန္မာအစားအေသာက္ အကုန္နီးပါး ရတယ္။ မဆြိတီတို႔အတြက္ေတာ႔ ေရငတ္တံုးေရတြင္းထဲ ၿပဳတ္က်သလိုပဲ။ ေရြးစရာေတြမ်ားလြန္းလို႔ ဘာစားရမယ္မွန္းေတာင္ မသိေတာ႔ပါဘူး။ အသိက ေၿပာၿပတာေတာ႔ မူရင္းဆိုင္ပိုင္ရွင္က ေတာ္ေတာ္႔ကို ေစတနာေကာင္း၊ စိတ္ႏွလံုးေကာင္းရွိ္တဲ႔လူပါတဲ႔။ အခု အဲဒီ ဖီးလ္ဆိုင္ေတြကို အရင္းေက်ေတာ႔ သူ႔တပည္႔ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြကို အပိုင္လဲႊေပးလိုက္သတဲ႔။ အစားအေသာက္လုပ္ငန္းလုပ္ရာမွာ ေစတနာက အင္မတန္ အေရးပါပါတယ္။

မနက္ခင္းမွာ ဒီေဖာင္ (D Form) သြားလုပ္ၿပီး အကူအညီေပးတဲ႔ ေမာင္ေလးနဲ႔အတူ ေန႔ခင္းစာကို ၈မိုင္က ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ရွမ္းေခါက္ဆဲြသြားစားၾကပါတယ္။

ညေနက်ေတာ႔ အလွဴဒါန ၿပဳၾကသူငါ အစီအစဥ္ပါ။ လိွဳင္ၿမိဳ႔နယ္မွာရွိတဲ႔ ေမတၱာ၀ါဓီ ပရဟိတ မိဘမဲ႔ ခေလးေက်ာင္းမွာ ေငြသြားလွဴၾကတယ္။


အၿပန္က် ဦးၿခိမ္႔သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ XXX XXXX ယာဥ္ေတြထုတ္တဲ႔စက္ရံုကို သြားၾကည္႔ၾကတယ္။ အလုပ္သမားေလးေတြ သနားပါတယ္ဗ်ာ။ သြပ္ေခါင္မိုးပူပူေအာက္မွာ မီးေတြ ၀ရိန္ေတြနဲ႔ လုပ္ေနရတာ။ ပန္းပဲထုေနတဲ႔ လူေတြလဲရွိတယ္။ တြင္ခံုေလး နဲနဲေတြ႔ရတာကလဲြလို႔ ဟိုးေရွးေခတ္ကအတိုင္း လူအားကို သံုးၿပီး လုပ္ေနရတံုးပါ။ အဲမွာလဲ ထူးဆန္းတာေတြ ေတြ႔ခဲ႔ရေသးတယ္။ စက္ရံုမွာ စက္ေတြသာ ထုတ္ေနတာ၊ အင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္မွ မရွိဘူးတဲ႔ဗ်ာ။ BE မေၿပာနဲ႔ AGTI ကို မရွိတာပါ။ တရုတ္ကလာတဲ႔ ဒီဇိုင္းကို တစ္စစီၿဖဳတ္ၾကည္႔၊ ပစၥည္းတစ္ခုခ်င္းဆီကို တိုက္ရိုက္အတုခိုးၿပီးထုတ္ေတာ႔ drawing ဆိုတာေတာင္ လက္ကေလးနဲ႔ အၾကမ္းဆဲြထားတဲ႔ ပံုေလးနဲ႔ပါ။ အဲဒါလဲ စက္ရံုပိုင္ရွင္ကိုယ္တိုင္ ဆဲြတာေနာ္။ သူလဲေတာ္တယ္လို႔ ေၿပာလို႔ရမယ္။ သူ႔ဟာသူ အတုခိုးခိုး ဘာၿဖစ္ၿဖစ္။ ဘဲြ႔မရေပမဲ႔ ရွိတဲ႔ပစၥည္း၊ ရွိတဲ႔ပညာနဲ႔ ဒီလို တစ္ေန႔ကို စက္ ၂စီးေလာက္ထြက္တဲ႔ စက္ရံုတစ္ခုကို စီမံခန္႔ခဲြေနတာ။ ၿပည္တြင္းသံုးအတြက္ အေတာ္အေထာက္အကူၿပဳတယ္ေနာ္။ မက္ကယ္နီကယ္အင္ဂ်င္နီယာ လင္မယားကေတာ႔ လက္ဖ်ားေတြခါၿပီး စက္ရံုကေန ၿပန္လာၾကပါေတာ႔တယ္။
ကဲ ... ရန္ကုန္မွာ အဲလိုမ်ိဳး စက္ရံုေတြလဲ ရွိပါတယ္ဗ်ာ။

ညက်ေတာ႔ ဖိုရမ္က မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ အကင္ဆိုင္တစ္ခုမွာ ေတြ႔ၾကတယ္။ အြန္လိုင္းမွာေတြ႔ၾကေပမဲ႔ တကယ္႔ မိတ္ရင္းေဆြရင္းေတြလို စၾက ေနာက္ၾကနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ခဲ႔ၾကပါတယ္။

ေနာက္ေန႔ မနက္ ဦးၿခိမ္႔တို႕ၿမိဳ႕ကို သြားမွာၿဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်ား။ ။



(ပံု၂ပံုကို မဇၹ်ိမ နဲ႔ http://thetyadanarlattfamily.blogspot.com လင္႔ခ္ကေန ယူထားပါတယ္။ စာေတြခ်ည္းဆို ဖတ္သူေတြ ပ်င္းမစိုးလို႕ ပံုေလးေတြ ၾကားညွပ္ထည္႔ခ်င္လို႔ပါ။)