ပါစီပန္ဂ်န္း ဘ၀ တစ္ဆစ္ခ်ိဳး ....

မဆြိတီ ကားေမာင္းတတ္ခါစက ရံုးကိုေမာင္းရင္ ဦးၿခိမ္႔က AYE က မေမာင္းရဘူးတဲ႔။ AYE က ကားေတြ အရမ္းေမာင္းလို႔ စိတ္ပူၿပီး west coast ဟိုင္းေ၀းကေန ေမာင္းခိုင္းတယ္။ အဲဒီလမ္းက ကားလဲအရမ္းရွင္းၿပီး ကားၾကီးေတြကလဲ သိပ္ၿမန္ၿမန္မေမာင္းေတာ႔ အႏၱရာယ္ကင္းတယ္ေပါ႔။ ၿပီးေတာ႔ လမ္းကလဲ အေၿဖာင္႔ၾကီးဗ်ာ။ မဆြိတီတို႕ရံုးနားက ပါစီပန္ဂ်န္းလမ္း (pasir panjang ) ကို ကူးေတာ႔မယ္ဆိုရင္ အဲလိုတစ္ေၿဖာင္႔တည္းသြားေနရာကေန ဘယ္ဘက္ကို လံုး၀ၾကီးကို ခ်ိဳးခ်လိုက္ရတာ။ အဲဒီလမ္းဆံုက ကားအရမ္းရွဳပ္ေတာ႔ လမ္းခ်ိဳးနားေရာက္ရင္ လမ္းေၿပာင္းရတာ ေတာ္ေတာ္ကို ဂရုစိုက္ရတယ္။ ေကြ႔ၿပီးၿပန္ရင္လဲ ညာဘက္ကို ခ်က္ခ်င္း ထပ္ခ်ိဳးရမွာဆိုေတာ႔ ကားက၄လမ္းရွိတာမွာ ဘယ္အစြန္လမ္းကေန ညာအစြန္ဆံုးလမ္းကို ေထာင္႔ၿဖတ္ၾကီးကို ၿဖတ္ခ်ရတာ။ အဲဒီေတာ႔ west coast တေလွ်ာက္ တေၿဖာင္႔တည္းေမာင္းေနရာကေန ပါစီပါဂ်န္းလမ္းထဲ၀င္ဖို႕ရာ တစ္ဆစ္ခ်ိဳးက ေတာ္ေတာ္သတိထား ေမာင္းရတဲ႔ အေၿပာင္းအလဲ၊ အခ်ိဳးအေကြ႔ၾကီးေပါ႔ဗ်ာ။ ကားကလဲ ေမာင္းတတ္ကာစကိုး။

မဆြိတီတို႔ လူ႔ဘ၀မွာလဲ အဲသလို ဘ၀တစ္ဆစ္ခ်ိဳးေတြ၊ အခ်ိဳးအေကြ႕ေတြ အမ်ားၾကီးရွိခဲ႔ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ တစ္ခါတစ္ေလ လမ္းေလးဆံုေရာက္တယ္။ ဘယ္လမ္းကိုသြားရမလဲ ေရြးရတယ္။ ဒါက ဘာနဲ႔တူလဲဆိုေတာ႔ ၁၀တန္းစာေမးပဲြနဲ႔တူတယ္။ ဘ၀အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းဖို႔အတြက္ ေဆးေက်ာင္းသြားမလား၊ စက္မွဳသြားမလား၊ ၀ိဇၹာသိပၸံလား၊ အီကိုလား လမ္းေတြကို ေရြးရတာ။ ဒါေတာင္ တစ္ခ်ိဳ႕လမ္းေတြက ကိုယ္၀င္ခ်င္တိုင္းေတာင္ ၀င္လို႔မရဘူး။ ကန္႔သတ္ခ်က္ေတြ အရည္အခ်င္းေတြၿပည္႕စံုမွ ၀င္ခြင္႔ရတာကလား။


မဆြိတီရဲ႕ဘ၀ကို ၿပန္ၾကည္႔မယ္ဆိုလဲ အဲလိုဘ၀တစ္ဆစ္ခ်ိဳးေတြ အမ်ားၾကီး ရွိခဲ႔ဖူးတယ္။ ၁၀တန္းေအာင္ေတာ႔ လမ္းေလးဆံုကေန ဘ၀အတြက္ ေကာင္းမယ္ထင္တဲ႔ လမ္းတစ္လမ္းကို ခ်ိဳးေကြ႔လိုက္ရတယ္။ ေက်ာင္းၿပီးေတာ႔ ဆရာမဘ၀ အခ်ိဳးအေကြ႕ကေတာ႔ ဒီေလာက္ၾကီး မေၿပာပေလာက္ဘူး။ ခပ္ေၿပေၿပ အေကြ႕ေလးလို႔ ေၿပာလို႔ရမယ္။ ဒီေက်ာင္းမွာပဲ ဆရာမၿပန္လုပ္၊ ေက်ာင္းသူဘ၀ ေနခဲ႔တဲ႔ အေဆာင္ေဘးက ဆရာမေဆာင္မွာေန၊ ၆ႏွစ္ေလာက္က်င္လည္ခဲ႔ဘူးတဲ႔ အရပ္ဆိုေတာ႔ အေၿပာင္းအလဲက သိပ္မသိသာလွဘူး။ ေဟာ မႏၱေလး စက္မွဳတကၠသိုလ္ဘက္ တစ္ႏွစ္ကေတာ႔ မိဘေတြနဲ႔ေ၀း၊ ရတဲ႔လစာကမေလာက္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေတာ႔ ကသီလင္တႏိူင္ခဲ႔တယ္။ သူကေတာ႔ က်င္းေတြ၊ ခလုပ္ေတြရွိတဲ႔ လမ္းေလးထဲေရာက္သြားသလိုဆိုေတာ႔ ယိုင္လဲမသြားေအာင္ေတာ႔ တန္းကို ၿမဲၿမဲကိုင္ထားရတယ္ေပါ႔။

မန္းေလးမွာ ဆရာမဘ၀ A1 ေဆာင္ေရွ႔


ရန္ကုန္ၿပန္ေရာက္ၿပီး တစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ႔ ေနာက္ထပ္အခ်ိဳးအေကြ႕တစ္ခုက အေပၚကေၿပာတဲ႔ ပါစီပန္ဂ်န္းအေကြ႕လိုပဲ တစ္ဆစ္ခ်ိဴးၾကီးပါပဲဗ်ာ။ အဲဒီတစ္ဆစ္ခ်ိဳးကေတာ႔ လံုး၀မေမ်ွာ္လင္႔ပဲ စကၤာပူမွာ ေက်ာင္းဆက္တက္ဖို႔ရာ ၿဖစ္လာတာပါပဲ။ အၿဖစ္က နဲနဲထူးလို႔ ေၿပာၿပရဦးမယ္။ မဆြိတီ မန္းေလးကေန ရန္ကုန္စက္မွဳတကၠသိုလ္ထဲ ၿပန္ေရာက္ေတာ႔ အခန္းေဖာ္ေနတဲ႔ဆရာမက အတန္းတူ၊ ေမဂ်ာကဲြသူငယ္ခ်င္း။ သူက ေက်ာင္းမွာကထဲက စာေတာ္တယ္၊ လွလွပပ ေက်ာ႔ေက်ာ႔ေလး ေနတတ္တယ္။ သူ႕ကို ခ်စ္စႏိူးနဲ႔ ပဲၾကဴလို႔ ေခၚၾကတယ္။ သူက သူ႕ရဲ႕အလုပ္ကိုလဲ တိတိက်က်လုပ္တယ္။ သူ႕ဌာနမွာ စာသင္ေကာင္းတယ္၊ ေတာ္တယ္လို႔လဲ နာမည္ၾကီးတယ္။ ေနတာထိုင္တာလဲ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းနဲ႔၊ သူနဲ႔ေနရတာ အခန္းသန္႔ရွင္းေရးကေတာ႔ လုပ္စရာမလိုဘူးဗ်။ မိုးလင္း အိပ္ရာက မႏိူးေသးဘူး။ ကိုယ္အိပ္တဲ႔ ကုတင္ေအာက္ တံၿမက္စည္း၀င္လွည္းေနတဲ႔သူမ်ိုဳး။ သူက တစ္ခ်ိဳ႕ကိစၥေတြမွာ အင္မတန္ပ်င္းတယ္။ ဥပမာ အစိုးရကိစၥ၊ စာရြက္စာတန္းကိစၥ၊ ေဖာင္ၿဖည္႔ရမဲ႔ကိစၥ၊ အဲလိုဟာမ်ိဳးေတြ သူပ်င္းတယ္။ လွလွပပေလး၀တ္စား၊ ခေလးေတြကို စာသင္နဲ႔ သူ႕ဟာသူ ေရာက္တဲ႔ဘ၀မွာ ေအးေအးေနခ်င္တဲ႔သူမ်ိဳး။ ခု မဆြိတီ စလံုးေရာက္လာတဲ႔ ကိစၥကလည္း သူအဲဒါေတြ အပ်င္းၾကီးတာနဲ႔ စပ္ဆက္ေနတယ္။

RIT ဆရာမမ်ားေဆာင္မွာ ... (ပဲၾကဴတံၿမက္စည္း၀င္၀င္လွည္းတဲ႔ ကုတင္ပါခင္ညာ ... ေစာင္ကလဲ သူ႔ေစာင္ၾကီး ငွါးအုပ္ထားတာ ..)

တစ္ရက္ ပဲၾကဴနဲ႔ေက်ာင္းတံုးက အရမ္းတဲြခဲ႔တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ အေဆာင္ကို ေပါက္ခ်လာတယ္။ သူက NUS မွာ ေက်ာင္းတက္ခ်င္လို႔ ေက်ာင္းေလွ်ာက္မလို႔ဆိုပဲ။ ကိုယ္ေတြက ဆရာမေတြ၊ ေက်ာင္းအသိုင္းအ၀ိုင္းနဲ႔ နီးစပ္သူေတြဆိုေတာ႔ တစ္ခုခုဆို အကူအညီ ေပးႏိူင္တယ္ေလ။ အဲဒါ ပဲၾကဴကို သူနဲ႔အတူ ေက်ာင္းလိုက္ေလွ်ာက္ၿပီး စာရြက္စာတန္းကိစၥေတြ အတူလိုက္လုပ္ဖို႔ ေခၚတာ ပဲၾကဴက လံုး၀စိတ္မ၀င္စားဘူးဗ်ာ။ အဲလို စာရြက္စာတမ္း ေဖာင္ၿဖည္႕ရမွာေတြ၊ ေနပူထဲ သြားရ၊ လာရ၊ လုပ္ရမွာေတြ သူပ်င္းတယ္။ အဲဒါ နင္အားရင္ နင္ပဲ လိုက္လုပ္ေပးလိုက္ပါဟာတဲ႔။ ေၿပာရရင္ မဆြိတီကလဲ အဲဒီအခ်ိန္မွာ စလံုးေရာက္ေနတဲ႔ ဦးၿခိမ္႔နဲ႔ ကန္ဇြန္းခင္းကလဲ ၿငိေနၿပီကိုး။ ဦးၿခိမ္႔ကို တိုင္ပင္ေတာ႔ NUS စေကာ္လာေလး၊ ဘာေလး ရလိုရၿငား ေလွ်ာက္ၾကည္႕ပါလားဆိုတာနဲ႔ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းနဲ႔ လိုအပ္တာေတြ လိုက္ကူညီရင္း အတူေလွ်ာက္လိုက္ၾကတာ။ အဲဒီအခ်ိန္တံုးက ေက်ာင္းေလွ်ာက္ရင္ sponsor လိုတယ္ဗ်။ ႏိူင္ငံၿခားေငြ amount (ဘယ္ေလာက္လဲေတာ႔ မသိဘူး) ရွိတဲ႔လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဏ္႔အေကာင္႔ကို ေကာ္ပီကူး။ စေကာ္လာမရခဲ႔ရင္လဲ ေက်ာင္းတက္ဖို႕ တာ၀န္ယူပါတယ္ဆိုတာမ်ိဳး ေထာက္ခံစာ ေရးေပးရတာ။ ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ေလ်ွာက္ရင္ေတာ႔ အဲဒီစပြန္စာ ဘယ္ဆီက သြားရွာရမယ္မသိဘူး။ သူငယ္ခ်င္းမက သူေဌးေတြဆိုေတာ႔ သူ႔အမ်ိဳး ဦးေလးတစ္ေယာက္ဆီကေန စပြန္စာေတာင္းၿပီး ေလွ်ာက္ၾကတာ။ (အမွန္က သူငယ္ခ်င္းက သူ႕အတြက္လိုလို႔ ေတာင္းတာပါ။ မဆြိတီကသာ ကပ္ေလွ်ာက္တဲ႔ သေဘာ။)

အဲဒါ NUS ၀င္ခြင္႔ေတြထြက္ေတာ႔ မဆြိတီသာ ေက်ာင္းတက္ခြင္႔ရၿပီး သူငယ္ခ်င္းကေတာ႔ မရဘူးဗ်ာ။ ကိုယ္ကလဲ စေကာလာေတာ႔မရပါဘူး။ ကိုယ္႔ပိုက္ပိုက္နဲ႔ ကိုယ္တက္ေပါ႔။ အဲဒီတံုးက ကိုယ္က နားမလည္၊ ပါးမလည္ဆိုေတာ႔ စပြန္စာေပးတဲ႔လူက ၂ေယာက္ပူးၾကီးကို စပြန္စာတစ္ေစာင္ထဲအတူတူ ေကာ္ပီေပးလိုက္လို႔နဲ႔တူတယ္ဆိုၿပီး သူငယ္ခ်င္းမရတာ ကိုယ္႔ေၾကာင္႔ၿဖစ္ရတယ္ဆိုၿပီး စိတ္မေကာင္းၿဖစ္ရေသးတယ္။ အမွန္က သူမရတာက သူေလွ်ာက္တဲ႔ ေမဂ်ာက ေလွ်ာက္တဲ႔သူ တအားမ်ားလို႔ ၿဖစ္ႏိူင္တယ္ဆိုတာ ေနာက္မွ ဦးၿခိမ္႔ေၿပာလို႔ သိရတယ္။ (ခုေတာ႔ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းေရာ၊ ပဲၾကဴေရာပဲ စလံုးေရာက္ေနတာ ၾကာပါၿပီ။ ) ဒါနဲ႔ပဲ မဆြိတီတို႔အေမ အစိုးရအလုပ္က ရ ထားတဲ႔ ေၿမာက္ဒဂံုက အိမ္ေလးေပါင္ၿပီး စင္ကပူၿမိဳ႕ၾကီးကိုတဲ႔ ... ေယာင္လည္လည္ ေရာက္လာခဲ႔တယ္ ... မ်က္လံုးေလး ကလည္ကလည္ ဆိုသလို ေတာသူၿမိဳ႔ေရာက္ မဆြိတီတစ္ေယာက္ လမ္းတစ္ဆစ္ခ်ိဳးကုိ အေၿပးေလးေကြ႕၀င္လာပါေတာ႔တယ္ခင္ဗ်ား။


တစ္ဆစ္ခ်ိဳးမွာ ဟိုဘက္မွာ ေၿပာေၿပာေနတဲ႔ culture shock ဆိုတာၾကီးကိုလဲ အလူးအလဲ ခံခဲ႔ရပါတယ္။ မဆြိတီဟာ ဘ၀ကို တစ္ဆစ္ခ်ိဴးတာမွ ႏိူင္ငံရပ္ၿခား ေၿပာင္းရတယ္၊ အိမ္ေထာင္က်တယ္၊ ေက်ာင္းတက္ရတယ္၊ အားလံုးတစ္ၿပိဳင္နက္တည္း။ ေက်ာင္းတက္ရေတာ႔လဲ ကိုယ္က အဂၤလိပ္စာ သိပ္မေကာင္းေတာ႔ စာေမးပဲြေအာင္ပါ႔မလား၊ ဆရာေတြ ရွင္းၿပတာ နားလည္ပါ႔မလား တစ္ခ်ိန္လံုး စိတ္ပူေနခဲ႔တယ္။ အေရးထဲ အဲဒီအခ်ိန္တံုးက မွတ္မွတ္ရရ အံဆံုးကေပါက္ေနေတာ႔ အဲဒါကလဲ နာၿပီး ေတာ္ေတာ္ဒုကၡေပးခဲ႔တာ။ ဦးၿခိမ္႔နဲ႔ မဂၤလာေဆာင္တဲ႔ ေန႔က သြားကတခ်ိန္လံုးကိုက္ေနၿပီး ပါးတစ္ၿခမ္းေတာင္ ေယာင္ေနတယ္။ ေနာက္ ခေလးမရေအာင္ဆိုၿပီး စားတဲ႔ ေဆးက ႏွလံုးေတြတုန္၊ ေမာပန္းၿပီး ရင္တလွပ္လွပ္နဲ႔၊ ေယာက္်ားဆိုတာကလဲ စာနဲ႔ အဆက္အသြယ္သာရွိခဲ႔ၿပီး အၿပင္မွာ ၃-၄ခါေလာက္ပဲေတြ႔ဘူးခဲ႔သူ။ အစံု အစံုပါပဲ။ ဒီအခ်ိဳးေကြ႕ကလဲ ပါစီပန္ဂ်န္း အေကြ႔လိုပဲ ေတာ္ေတာ္ၾကမ္းခဲ႔ပါတယ္။ ၁၉၉၈ ဇူလိုင္ ပါ။

ေက်ာင္းၿပီးအလုပ္၀င္ေတာ႔ ေနာက္ အေကြ႕ေၿပေၿပေလးေပါ႔ခင္ညာ။ အဲဒီလမ္းကလဲ တစ္ခါတစ္ခါ မထင္မွတ္ပဲ ခ်ိဳင္႔ေတြ က်င္းေတြထဲ ၀ုန္းကနဲ ၿပဳတ္က်တတ္တာမ်ိဳးေတြရွိတယ္။ အလုပ္က တစ္ခါတစ္ေလ ၿပသနာတက္လာတဲ႔အခါ၊ ၿပသနာကို အခ်ိန္မီ မေၿဖရွင္းႏိူင္တဲ႔အခါ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ သတ္ေသခ်င္ေလာက္ေအာင္ကို stress ေတြ မ်ားတာပါပဲ။ ၿပဳတ္မက်ေအာင္ တန္းကို ၿမဲၿမဲ ဆုတ္ကိုင္ထားရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က်ေတာ႔ မွီစရာ၊ ႏဲြ႕စရာ ေဘးမွာ ပုခံုးတစ္ခုက အပိုရွိေနေတာ႔၊ (ပုခံုးကလဲ မွီေနက်၊ ရင္းႏွီးသြားၿပီဆိုေတာ႔ ေပါ႔ေလ) အရင္ကေလာက္ေတာ႔ မၾကမ္းခဲ႔ဘူးေပါ႔ခင္ညာ။ ေနာက္ပိုင္းေတာ႔ stress ေတြ မခံႏိူင္တာနဲ႔ အဲဒီပုခံုးၾကီးပဲ မွီေနဖို႔ရာ အလုပ္က ထြက္ပလိုက္တယ္။ ၂၀၀၂ ဧၿပီေလာက္ကပါ။ အလုပ္ကထြက္လိုက္လို႔ ေအးသြားလားဆိုေတာ႔ မေအးၿပန္ပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္က ဦးၿခိမ္႔ လစာကလဲ သိပ္မေကာင္း၊ ကိုယ္ကလဲ နဲနဲသံုးခ်င္၊ စဲြခ်င္၊ မိဘေတြကိုလဲ ေထာက္ပံ႔ခ်င္၊ ကိုယ္ပိုင္၀င္ေငြကလဲမရွိေတာ႔ depression ၀င္ပါတယ္။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ အိမ္အလုပ္ေတြလုပ္၊ ထမင္းဟင္းခ်က္၊ မီးပူတိုက္ဘ၀နဲ႔ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ဆံုးသြားတာကို မေက်နပ္ၿပန္ပါဘူး။

အဲဒီအခ်ိဳးအေကြ႕အခ်ိန္ကလဲ ပုခံုးၾကီးသာရွိေနတာ ေတာ္ေတာ္ေတာ႔ ဘ၀င္မက်ခဲ႔ဘူး။ ဒါနဲ႔ အလုပ္ၿပန္ရွာ။ ရွာၿပန္ေတာ႔ ဒီတစ္ခါေတာ႔ stress မမ်ားေအာင္ ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါး draft man ေလးပဲ လုပ္မဟဲ႔ဆို လိုက္ရွာတာ ဖေနာင္႔သာ ပါးသြားတယ္အလုပ္က ရွာမရၿပန္ဘူး။ အင္တာဗ်ဴး ၁၀ခုေလာက္သြားၿပီး ဘယ္အလုပ္မွ ကိုယ္႔ကို ၿပန္မေခၚေတာ႔ တစ္ခုခုမ်ား မွားယြင္းေနသလားဆို ၿပန္ဆန္းစစ္ယူရတယ္။ ေနာက္ဆံုးတရားခံက အလုပ္ေလွ်ာက္လႊာထဲမွာေတာ႔ NUS မာစတာဆို ေရးထားၿပီး ေလ်ွာက္တာက draft man ဆိုေတာ႔ over qualify ၿဖစ္လို႔ မေခၚတာထင္လို႔ အရင္အလုပ္ title အတိုင္း ၿပန္ေလွ်ာက္ေတာ႔ အလုပ္က တန္းရခဲ႔ပါတယ္။ အလုပ္က over qualify ၿဖစ္ရင္လဲ ဒီလူဟာ ဒီလစာနဲ႔ ဒီေနရာမွာ ၿမဲၿမဲလုပ္ပါ႔မလားဆို မယံုပါဘူး။ မခန္႔ပါဘူးခင္ဗ်ာ။ မွတ္သားစရာပါ။


ဒီလို အလုပ္ရွာရတာေတြ၊ အင္တာဗ်ဴးသြားရတာေတြ၊ လူအသစ္အသစ္ေတြ၊ အလုပ္အသစ္အသစ္ေတြ၊ software အသစ္အသစ္ေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရမွာ ေၾကာက္လြန္းလို႔ မဆြိတီဟာ ခုလက္ရွိအလုပ္မွာပဲ ေက်ာက္ခ်ၿပီး လုပ္ေနခဲ႔တာ ၈ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ႔ၿပီ။ သမီေလး တစ္ေယာက္ရလို႔ ဘ၀ဟာလဲ ေတာ္ေတာ္ေလး တည္ၿငိမ္ေနခဲ႔ပါၿပီ။ အလုပ္ကလဲ အရင္ကေလာက္ stress မမ်ားေတာ႔ပဲ ေနသားက်ေနခဲ႔ပါၿပီ။ ၈ႏွစ္ေလာက္ အလုပ္တစ္ခုတည္းမွာ လုပ္ခဲ႔လို႔ တစ္ခါတစ္ရံ အလုပ္ ၿငီးေငြ႕တာေတာ႔ ရွိပါတယ္။ အိမ္မွာဆိုလည္း သမီးၾကီးေတာ္က အိမ္မွဳကိစၥ၊ သမီးေ၀ယ်ာ၀စၥေတြသာမက ဦးၿခိမ္႔ကိစၥကပါမက်န္ ဘာမွလိုေလေသးမရွိ လုပ္ေပးေနေတာ႔ အိမ္မွာလဲ အေတာ္သက္ေတာင္႔သက္သာ ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔လဲ ဘေလာ႕ေလးေရးလိုက္၊ ဖိုရမ္၀င္လိုက္နဲ႔ မဆြိတီတို႔ လပ္လ်ားလပ္လ်ားေနႏိူင္ေနတာပါ။


မဆြိတီဟာ ဒီလိုေနသားက်ေနရာကေန ခု ေနာက္ထပ္ဘ၀တစ္ဆစ္ခ်ိဳးတစ္ခုကို မၿဖစ္မေန ခ်ိဳးေကြ႔ရေတာ႔ပါမယ္။

အဲဒါကေတာ႔ မဆြိတီတို႔ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ၃-၄ႏွစ္ေလာက္က ဆရာကန္ေတာ႔ပဲြမွာ ခင္မင္ခဲ႔တဲ႔ ဆရာတစ္ေယာက္က ဦးၿခိမ္႔ဆီကို အၿမဲအီးေမးလ္ေလးေတြ ပို႔ေပးေနရာက စပါတယ္။ တစ္ခါသားေတာ႔ ဆရာက ဘာစိတ္ကူးေပါက္တယ္မသိ၊ ဦးၿခိမ္႔ကို ေအာ္စီဘက္ကို ေၿပာင္းခဲ႔ပါလား။ ဒီမွာေနရတာ life က ပိုေအးခ်မ္းတယ္။ ပိုသက္ေတာင္႔သက္သာရွိတယ္။ အလုပ္အတြက္မပူနဲ႔။ လူသာ အရင္ေရာက္ေအာင္လာ ဆို ၿပီး လမ္းစတစ္ခု ဖြင္႔ေပးခဲ႔ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက အဲဒီကိစၥ ေခါင္းထဲရွိေနခဲ႔တာ၊ တစ္ခါေတာ႔ ဦးၿခိမ္႔နဲ႔အေတာ္ရင္းႏွီးတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ရုတ္တရက္ဆိုသလို တစ္မိသားစုလံုး စလံုးကေန ကေနဒါဘက္ကို ေၿပာင္းၾကပါတယ္။ အဲဒီက်မွ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းဟာ ကေနဒါမွာ ပီအာရၿပီး အလုပ္ရလို႔ မိသားစုလိုက္ ေၿပာင္းၾကတယ္ဆိုတာ သိရပါတယ္။ ေနာက္ ကေနဒါ PR ကို ဘယ္လိုေလွ်ာက္ရတယ္၊ ဘယ္လိုလုပ္ရတယ္၊ လိုက္ခဲ႔ပါ၊ လာခဲ႔ပါဆိုေၿပာသြားလို႔ ဦးၿခိမ္႔ကလဲ စိတ္၀င္စားၿပီး ေလွ်ာက္ပါတယ္။

ေနာက္ေတာ႔ ကေနဒါမွာရာသီဥတုက အင္မတန္ေအးတယ္၊ ၾကမ္းတယ္ဆိုတာ ၾကားဘူးနား၀ရွိေနေတာ႔ေတာ႔ ရိုးရိုးတန္းတန္း အဲကြန္းနဲ႔ ၂၅ ဒီဂရီေလာက္ကို ခိုက္ခိုက္တုန္ေနတဲ႔ မဆြိတီက အၿပင္းအထန္ ကန္႔ကြက္ပါတယ္။ တစ္ခါေတာ႔ အိမ္မက္မက္ပါတယ္။ အိမ္မက္ထဲမွာ လူက ေအးခဲေနတဲ႔ ကေနဒါကို ေရာက္ေနပါတယ္။ လူသူပါးရွားေၿခာက္ကပ္တဲ႔ အရပ္တစ္ခုမွာ ရာသီဥတုက မိွဳင္းၿပၿပ မံွဴရီရီနဲ႔၊ ေအးလြန္းလို႔ သစ္ပင္ေတြဟာ နွင္းေတြကိုက္ၿပီး ညိွဳးေရာ္က်ေနတဲ႔ပံုက အိပ္ရာကႏိူးတဲ႔အထိ မ်က္စိထဲမွာ ၿမင္ေယာင္ေနေတာ႔တာပဲ။ မုန္႔ဆီေက်ာ္က ဘယ္ေနတယ္မသိ၊ ႏွဳတ္ခမ္းနာနဲ႔တည္႔ပါ႔မလားပဲဆိုဆို အင္မတန္ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႕စရာ အိမ္မက္ကိုမက္ၿပီးသကာလ ဦးၿခိမ္႔ကို ကေနဒါေလွ်ာက္မဲ႔ အစားေတာ႔ ေအာ္စီဘက္ပဲ ေလွ်ာက္ပါလား ေယာက္်ားရယ္ဆိုၿပီး နားခ်ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ႔ ဦးၿခိမ္႔ကိုယ္တုိင္ပဲ အစစ အရာရာ စဥ္းစား ခ်င္႔ခ်ိန္ၿပီး ေအာ္စီဘက္ကို ပီအာေလွ်ာက္ၿဖစ္ၾကပါတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ႕အမ်ိဳးမ်ိဴးပါပဲ။ အဓိကကေတာ႔ ေအာ္စီက အသက္ၾကီးလာရင္ ေနလို႔ေကာင္းတယ္။ လူ႔အခြင္႔အေရးေတြ စင္ကာပူထက္ပိုတယ္။ အလုပ္မွာလဲ သက္ေတာင္႔ သက္သာပိုရွိတယ္။ အစရွိသၿဖင္႔ေပါ႕။ ဒါေတြေတာ႔ေနာက္မွပဲ ပို႔စ္တစ္ခု အက်ယ္ေရးပါေတာ႔မယ္။


ပီအာေလွ်ာက္ဖို႔ ပထမဆံုး လင္မယား၂ေယာက္လံုး IELTS စေၿဖရတယ္။ IS လို႔ အတိုေကာက္ေၿပာၾကတယ္။ လင္မယား၂ေယာက္ အသက္ၾကီးကာမွ စာအတူက်က္ၾက၊ ေမးၾက ေၿဖၾကနဲ႔ သူငယ္ၿပန္သလိုေတာင္ၿဖစ္ေနလို႔ အဲဒီတံုးက ရယ္ေနရေသးတယ္။ ကဲ ရွည္မွာစိုးလို႔၊ ဒီလိုနဲ႔ အတိုခ်ံဳးရရင္ ပီအာေလွ်ာက္ၿပီး တစ္ႏွစ္ေလာက္ေနေတာ႔ ပီအာရေၾကာင္း စာရပါတယ္။ ေအာ္စီသံရံုးမွာ တံုးထုၿပီး ပထမဆံုး အ၀င္ၿပဖို႕ Perth ဆိုတဲ႔ ေအာ္စီက ေဒသတစ္ခုစီ မိသားစု အလည္သြားခဲ႔ၾကပါတယ္။ ၂၀၀၉ ေမလပါ။

အဲဒီေရာက္ေတာ႔ မဆြိတီဟာ အလြန္ပ်င္းပါတယ္။ ေၿပာရရင္ မဆြိတီဟာ စကၤာပူမွာ ေပ်ာ္ပါတယ္။ ေရွာ႔ပင္း၀ါသနာပါေတာ႔ စလံုးမွာ လူစည္စည္နဲ႔ ေရွာ႔ပင္းေလွ်ာက္သြားရတာကို ေပ်ာ္ပါတယ္။ မဆြိတီဟာ လူထူထူဆို အလကားေနရင္း ေပ်ာ္ေနတတ္တဲ႔ အစားမ်ိဳးထဲကပါ။ ဒီမွာက ေတြ႕ရာေနရာ ၿမန္မာလူမ်ိဴးကလဲ ေပါေတာ႔ တစ္ခါတရံ ကိုယ္႔တုိင္းၿပည္ကိုယ္ ၿပန္ေရာက္ေနသလိုပါပဲ၊ မထူးေတာ႔ပါဘူး။ အိမ္နားမွာလဲ ဦးၿခိမ္႔သူငယ္ခ်င္းေတြအၿပင္၊ တၿခား ၿမန္မာလူမ်ိဴး မိသားစုေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးေနၿပီး၊ တစ္အိမ္၀င္ တစ္အိမ္ထြက္ၾက၊ အလွဴလုပ္ၾက၊ အတူသြားလာၾကနဲ႔ ဒီက life မွာ ေတာ္ေတာ္ကို ေပ်ာ္၀င္ေနပါၿပီ။ အစားအေသာက္ကလဲ တရုတ္စာ၊ ၿမန္မာစာ၊ ကုလားစာ အကုန္ အလြယ္တကူရတာကို သေဘာက်တယ္။ လိုကယ္အစားအေသာက္ေတြနဲ႔လဲ ရင္းနွီးၿပီး ၾကိဳက္ေနပါၿပီ။

ဟိုမွာေတာ႔ဗ်ာ လမ္းမွာကို လူေတာ္ေတာ္နည္းပါတယ္။ ေရွာ႔ပင္းစင္တာသြားရင္လဲ က်ီးနဲ႔ဖုတ္ဖုတ္ ဆိုသလိုပါပဲ၊ လူအင္မတန္ရွင္းၿပီး ေၿခာက္ကပ္ကပ္ပါ။ ညေန၆နာရီေလာက္ဆို ရွိသမွ်ေရွာ႔ပင္းစင္တာ အကုန္ပိတ္ပါၿပီ။ ညက် လမ္းမွာလဲ သူရဲေၿခာက္မွာေတာင္ ေၾကာက္ရပါတယ္။ ရာသီဥတုကလဲ ေဆာင္းတြင္းဆို အရမ္းအေအးၾကီးမဟုတ္ေပမဲ႔ အသားအရည္ေတြ အက္ကဲြတယ္။ ႏွတ္ခမ္းေတြေၿခာက္၊ အသားေတြပတ္ၿဖစ္ေနတာကိုလဲ မၾကိဳက္ဘူး။ ေႏြဆိုလဲ အရမ္းပူတယ္ေၿပာၾကတယ္။ မွတ္မိတာ အဲဒီတံုးက တည္းတဲ႔ အိမ္က အစ္မက ဘဲေတြ၊ ငန္းေတြ ေနတဲ႔ ေရကန္ေလးေတြ၊ ပန္းၿခံေတြ လိုက္ၿပပါတယ္။ အဲဒီမွာလဲ လူသူမရွိေတာ႔ မဆြိတီဟာ အလြန္ပ်င္းရိၿငီးေငြ႔ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြလဲ အဲလို နားေအးပါးေအး၊ ေအးေအးေဆးေဆး ေနခ်င္တဲ႔သူေတြ အမ်ားၾကီးပါ။ မဆြိတီအဖို႔မွာေတာ႔ ေတာင္ေတာရယ္သာ ... ဆိုၿပီး ပ်င္းပ်င္းနဲ႔ သီခ်င္းသာ ေအာ္ဆိုလိုက္ခ်င္ေတာ႔တာပါပဲ။

ေအာ္စီမွာ ၾကိဳက္တာေတြလဲ ရွိတာေပါ႔။ အိမ္ေလးေတြ လွတာၾကိဳက္တယ္။ စလံုးလို HDB apartment ေတြ မဟုတ္ပဲ တစ္ထပ္အိမ္ပုပု၊ လွလွေလးေတြ ကို ၾကိဳက္တယ္။ အိမ္မွာ ကိုယ္႔စိတ္ၾကိဳက္ စားပင္၊ သီးပင္ေလးေတြစိုက္ၿပီး ခူးဆြတ္စားရတာကိုလဲ သေဘာက်တယ္။ (အဲဒါကေတာ႔ အရင္ အသက္ၾကီးရင္ ၿမန္မာၿပည္ၿပန္ ေအးေအးေဆးေဆး ၿခံစိုက္ေနမယ္ဆိုတဲ႔ စိတ္ကူးနဲ႔ ထပ္တူပါပဲ။) အိမ္ေရွ႔မွာ ႏွင္းဆီပန္းေတြ သဘာ၀အေလ်ာက္ ေရာင္စံုဖူးပြင္႔ေနတာကိုလဲ သေဘာက်တယ္။ ကားေတြ ေစ်းေပါေပါနဲ႔ စီးႏိူင္တာလဲ သေဘာက်တယ္။ တေမွ်ာ္တေခၚ ၿမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းေတြကိုလဲ ၾကိဳက္တယ္။ ေနရာေဒသတစ္ခုမွာ အေကာင္းနဲ႔အဆိုးက ဒြန္တဲြေနတာပါပဲ။


Perth က ၿပန္လာၿပီး ေနာက္ ၃-၄လေလာက္ၾကာေတာ႔ ဦးၿခိမ္႔အလုပ္ကထြက္ၿပီး ဆစ္ဒနီမွာ အလုပ္သြားရွာပါတယ္။ ၂၀၀၉ ၾသဂုတ္ပါ။ ၆လေလာက္ၾကာခဲ႔ေပမဲ႔ အလုပ္မရပဲ ၿပန္လာခဲ႔ပါတယ္။ အင္တာဗ်ဴး ၂ခုေလာက္ပဲသြားရၿပီး အလုပ္မၿငိတာနဲ႔ ၿပန္လာ၊ စလံုးမွာပဲ အလုပ္ၿပန္ရွာ လုပ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကလဲ ေတာ္ေတာ္ ခလုပ္၊ကန္သင္းေတြမ်ားတဲ႔ လမ္းခ်ိဳးထဲ ခဏေရာက္သြားသလိုပါပဲ။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ႔ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ဒီဇင္ဘာကပဲ ဆစ္ဒနီက သူ႕လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေဟာင္း ႏိူင္ငံၿခားသားတစ္ေယာက္က သူ႕တို႔ဌာနမွာ လူလိုလို႔ဆို လွမ္းေခၚတာ၊ အလုပ္ေလွ်ာက္၊ အင္တာဗ်ဴးကို ဖုန္းနဲ႔၄ခါေလာက္ဗ်ဴးၿပီးသကာလမွာ ဦးၿခိမ္႔အလုပ္ရပါတယ္ခင္ဗ်ား။ ခုေတာ႔ ဦးၿခိမ္႔ ဆစ္ဒ္နီမွာ အလုပ္၀င္ေနပါၿပီ။


မဆြိတီတို႔လဲ ဘ၀တစ္ဆစ္ခ်ိဳးရပါေတာ႔မယ္။ ၀န္ထမ္းဘ၀နဲ႔ ၁၁နွစ္ေလာက္လုပ္ခဲ႔ရာကေန အိမ္ရွင္မ ဘ၀ေရာက္ပါေတာ႔မယ္။ ဟိုမွာက စလံုးမွာလို အိမ္အကူေခၚဖို႔ရာ လံုး၀မၿဖစ္ႏိူင္ေတာ႔ သမီးတစ္ဖက္နဲ႔ မဆြိတီ အလုပ္လုပ္ဖို႔ရာ ေလာေလာဆယ္ေတာ႔ လံုး၀မၿဖစ္ႏိူင္ပါဘူး။ ေနရာေဒသ အသစ္မွာ အိမ္ရွင္မဆိုတဲ႔ ဘ၀အသစ္နဲ႔ေပါ႔။ (ဘ၀သာသစ္တာ ပုခံုးရွင္ၾကီးကေတာ႔ အေဟာင္းၾကီးေပါ႔ဂ်ာ။ အၿပစ္ကေတာ႔ အဲဒီပုခံုးၾကီး အားကိုးမိတာပါပဲ... း))


မဆြိတီတစ္ေယာက္ ဘ၀တစ္ဆစ္ခ်ိဳးအတြက္ ခုခ်ိန္ကတည္းက ၿပင္ဆင္ေနရပါၿပီ။ ဒီက အိမ္ကို ငွါးခဲ႔ဖို႔၊ ပစၥည္းေတြ ထုတ္ပိုးဖို႔၊ ေၿပာင္းေရႊ႔ဖို႔၊ ဘယ္ပစၥည္းသယ္မလဲ၊ ဘယ္ပစၥည္းထားခဲ႔မလဲ ေရြးရတာကိုက ေတာ္ေတာ္ ဦးေနွာက္စားပါတယ္။ ကားေရာင္းဖို႔၊ သမီးေက်ာင္းထြက္ဖို႔ကိစၥ၊ ကိုယ္တိုင္လဲ အလုပ္ထြက္ဖို႔ကိစၥ၊ ဟိုဘက္မွာ ေက်ာင္းရွာဖို႔၊ ဟိုဘက္မွာ အိမ္ငွါးဖို႔၊ ဒီက တယ္လီဖုန္း အေကာင္႔ေတြ ဖ်က္သိမ္းဖို႔၊ တခ်ိဳ႕အင္ရွဴးရန္႔စ္ေတြရပ္ခဲ႔ဖို႔၊ ေလယာဥ္လက္မွတ္ ၀ယ္ဖို႔၊ သမီးၾကီးေတာ္ၿပန္ဖို႔ကိစၥ၊ ေငြေရးေၾကးေရး စီစဥ္စရာကိစၥေတြ အစံုအစံုပါပဲ။

ေနာက္ထပ္ ပါစီပန္ဂ်န္း ဘ၀အခ်ိဳးအေကြ႕ အၾကီးၾကီး မစ ခင္ ၿပင္ဆင္ေနရပါေတာ႔တယ္ခင္ညား။


(ပံုအခ်ိဳ႕ကို google ကေနယူပါတယ္)