ယုဇန လြမ္းခ်င္း ...............

ရံုးမွာ ေန႕လည္ဘက္ ထမင္းစားထြက္ၿပီိဆို လမ္းမွာ ယုဇနပန္းနံ႔ေလးေတြ၊ ဧကၠရာဇ္ပန္းနံ႕ေလးေတြ သင္းပ်ံ႕ေနတဲ႕လမ္းေလးက ေနၿဖတ္ေလ်ာက္ရေလ႔ရွိတယ္။ အဆင္းရနံ႕ေတြဟာ အတိတ္ကိုၿပန္ေဖာ္ႏိူင္မယ္ဆို ဒီယုဇနပန္းရနံ႔ရတိုင္း ကြ်န္မအိမ္ကိုလြမ္းတယ္။ ဒီယုဇနပန္းနံ႔သင္းသင္းမွာပဲ မိသားစုစံုညီ စကား၀ိုင္းေလးေတြ ရွိခဲ႔ဘူးတယ္။ ဒီယုဇနပန္းနံ႔သင္းသင္းမွာပဲ ကြ်န္မ အိမ္သန္႔ရွင္းေရးလုပ္၊ သီခ်င္းေတြေအာ္ဆိုခဲ႔တယ္။ ကြ်န္မရဲ႔ အခ်စ္ေတာ္ ေၾကာင္ကေလးေတြကို ထမင္းေကြ်းခဲ႕႔တယ္။ ဒီယုဇနပင္နား ပက္လက္ကုလားထိုင္ေလးခ်ၿပီး စာေတြေအာ္က်က္ခဲ႕ဘူးတယ္။ ဒီယုဇနပန္းေတြ အဆုတ္အဆုတ္လိုက္ခူးၿပီး ဘုရားတင္ခဲ႔တယ္။ ပန္းမပြင္႔ရင္ေတာင္မွ အစိမ္းေရာင္ခပ္ရင္႔ရင္႔၊ ေတာက္ေၿပာင္ေနတဲ႕ ယုဇနခက္ေတြက ဘုရားပန္း ၿပတ္သြားခ်ိန္မွာ ဘုရားစင္ကို စိမ္းလန္းေစခဲ႔တယ္။

ကြ်န္မခုႏွစ္တန္းေအာင္တဲ႔ႏွစ္ အေဖရာထူးတိုးလို႕ နယ္ေၿပာင္းရမယ္ဆိုေတာ႔ အေမက သူ႕သားသမီးေလးေတြ ပညာေရး ကေမာက္ကမၿဖစ္မွာစိုးရိမ္သတဲ႔။ ဒီလိုနဲ႕ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္တိုင္ပင္ၿပီး ၿမိဳ႕အစြန္မွာ စီးပြားေရးအတြက္ ႏွင္းဆီပန္းစိုက္ဖို႕ ၿခံတစ္ၿခံရယ္၊ ေနဖို႔အတြက္ အသင္႔အတင္႔က်ယ္တဲ႔ အိမ္နဲ႔ေၿမေလးရယ္၀ယ္ၿပီး မိသားစု ေၿပာင္းေနခဲ႔ၾကတယ္။

အဲဒီအိမ္မွာေပါ႕။ အုန္းပင္၊ ဒညင္းပင္၊ ပိႏၷဲပင္၊ ငွက္ေပ်ာပင္၊ ဒန္႔သလြန္ပင္ အစရွိသၿဖင္႔ သစ္ပင္ေပါင္းစံုနဲစိမ္းလန္းခဲ႔တယ္။ အိမ္ေရွ႔အ၀င္နားမွာ စက္သီးနဲ႕ၾကိဳးနဲ႕ဆဲြရတဲ႕ ေရတြင္းေလးရယ္။ ေရတြင္းေဘးမွာေတာ႔ အစိမ္းရင္႔ေရာင္ေတာက္ေတာက္ သစ္ရြက္ေသးေသးေလးေတြနဲ႔ လူ႔အရပ္ေက်ာ္ေလာက္ သိပ္လွတဲ႕ သစ္ပင္တစ္ပင္ရွိတယ္။ ဘာပင္မွန္းမသိ။ ေရတြင္းနားကအပင္ဆိုေတာ႔ ေရေပါေပါရလို႔လားမသိ။ အပင္က အၿမဲစီမ္းလန္းေတာက္ပလို႔။

ဒီလိုနဲ႔ ေရာက္လို႔မွ မၾကာေသး အဲဒီအပင္မွာ အဖူးေတြ ဟိုနားဒီနား အစီအရီထြက္လာတယ္။ ေဟာ မိုးတစ္ၿပိဳက္ႏွစ္ၿပိဳက္ရြာတဲ႕ တစ္မနက္ မိုးလင္းလို႔ သင္းပ်ံ႔ပ်ံ႔ရနံ႔တစ္ခုက ေစာေစာစီးစီး ႏွတ္အဆက္မွာ အနံ႔ေမႊးလြန္းလို႔ အံ႕ၿသစိတ္နဲ႔ ၿပတင္းတံခါးဖြင္႔ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ေရတြင္းနားက အမည္မသိ အစိမ္းေရာင္ သစ္ပင္ဟာ အပြင္႔အၿဖဴေရာင္ အဆုတ္လိုက္ေတြ အနားသတ္လို႔ လွလိုက္တဲ႔ၿဖစ္ခ်င္း။ တစ္အိမ္လံုးလဲ ေလလာတိုင္း ပန္းရနံ႔ေတြသင္းပ်ံ႔လို႔။ပန္းခ်စ္တဲ႔ ကြ်န္မ ပန္းေတြေမာ႔ၾကည္႔ၿပီး ေပ်ာ္လိုက္သည္႔ၿဖစ္ၿခင္း။ ေက်နပ္လိုက္သည္႔ၿဖစ္ၿခင္း။ အိမ္နားက အေဒၚၾကီးက " ဟယ္ ... ယုဇနပန္းေတြေတာင္ပြင္႔ေနၿပီကိုး ... ေမႊးလိုက္တာဟယ္ ... " ဆိုမွ ကြ်န္မ ဒီအပင္ဟာ ယုဇနပင္မွန္း သိရတယ္။ ငယ္ငယ္က ယုဇနတန္းနဲ႔ ဖဲၾကိဳး၀ါဆိုတဲ႔ ရုပ္ရွင္ အခ်စ္ကားေလးၾကည္႔ၿပီး ယုဇနပန္းကို ကဗ်ာဆန္တဲ႔ပန္း၊ အခ်စ္ပန္းအၿဖစ္ သတ္မွတ္ဖူးတဲ႔ကြ်န္မ ယုဇနပင္တစ္ပင္လံုးကိုယ္႔ေရွ႔ေရာက္ၿပီး ဖူးၿပ၊ ပြင္႔ၿပေနတာေတာင္ ယုဇနပန္းမွန္းမသိတဲ႔ အၿဖစ္။

ဒီလိုနဲ႔ တစ္ႏွစ္ကို ၂ခါေလာက္ေတာ႔ ယုဇနပန္းေတြပြင္႔ေလ႔ရွိတယ္။ ပန္းပြင္႔တိုင္း ဦးဦးဖ်ားဖ်ားဘုရားတင္၊ ေဘးအိမ္ေတြေ၀ေပးနဲ႕ အားမနာတမ္းခူးေပမဲ႕ ပန္းေတြက ကုန္သြားတယ္မရွိ။ အေတာ္ကို ပြင္႔ႏိူင္ၾကတယ္။ အပင္ကလဲနိမ္႔ေတာ႕ တံခ်ဴမလို ကိုင္းေလးအသာႏွိမ္႔ ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ႔ ပန္းခက္ခူးရံုပဲကိုး။တစ္ရက္၂ရက္ေလာက္ေနရင္ေတာ႔ ပန္းေတြေၾကြၿပီ။ သစ္ပင္ေအာက္မွာ အၿဖဴေရာင္ပြင္႔ခ်ပ္ ေသးေသးေလးေတြ၊ ၀တ္ဆံရွည္ေလးေတြ၊ ေဖြးေနၿပန္ေရာ။ ကဗ်ာဆန္ဆန္ လွတယ္လို႔ စိတ္ကူးထဲ ထင္မိေနေသး။

ကြ်န္မေက်ာင္းတက္ေတာ႔ အေဆာင္ေန၊ ဆရာမၿဖစ္ေတာ႔လည္း နယ္ေၿပာင္းရ၊ ဘာရနဲ႔ အိမ္မွာအေနနည္းလာတယ္။ ဒါေပမဲ႕ ကြ်န္မအိမ္ၿပန္တဲ႔ အေခါက္တိုင္း ယုဇနပန္းပြင္႔တာနဲ႕ တိုးေနေလ႔ရွိတယ္။ ကြ်န္မရဲ႕ ငယ္ခ်စ္ ယုဇပန္းေလးေတြက အလြမ္းေၿပမ်ား ပြင္႔ေပးေနသလားထင္ရ။ ဒီစကၤာပူကြ်န္းေရာက္ၿပီး တစ္ခါသြားလည္ၿပန္ေတာ႔ ယုဇနပင္ေလး ကတံုးၿဖစ္လို႔ ၊အရြက္ေလးေတြက တစ္ရြက္စ ႏွစ္ရြက္စ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္၊ အပင္အရမ္းၾကီးသြားလို႔ အကိုင္းအသစ္ေလးေတြ ထြက္ေအာင္ ခ်ိဳင္ေပးထားရတယ္လို႔ အေမကေၿပာတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ႔ ၿပန္တိုင္း သမီးတစ္ဖက္၊ မေတြ႔ရတဲ႔ မိဘေတြ တစ္ဖက္နဲ႕႔ အလြမ္းသယ္ရင္း ယုဇနပင္ေလးလည္းေမ႔ေနခဲ႔တယ္။ ရံုးေရွ႕က ယုဇနပင္တန္းနားက ၿဖတ္ေလ်ာက္ရင္ေတာ႔ အလြမ္းသည္ၿမဲ။ သတိရၿမဲ။ ဒီတစ္ေခါက္ၿပန္ရင္ေတာ႔ ယုဇနပင္ေလးနဲ႔ အမွတ္တရၿဖစ္ေအာင္ ဓာတ္ပံုရိုက္မယ္ စိတ္ကူးထားတယ္။

ၿပီးခဲ႔တဲ႔ဒီဇင္ဘာၿပန္ေရာက္ေတာ႔ အေမတို႕အေဖတို႔ နဲ႔ မိသားစုေဆြမ်ိဳးေတြနဲ႔ စကားလက္ဆံုေၿပာမကုန္။ ေန႔ခင္းဘက္ခဏနားတံုး ေရတြင္းနား တိတ္တဆိတ္ သြားအၾကည္႔၊ ကြ်န္မရဲ႕ယုဇနပင္ေလး ရွာမေတြ႔ေတာ႔။ရင္ထဲမွာ ဟာတာတာ။ အုန္းပင္ေတြလဲ မရွိေတာ႔၊ ဒညင္းပင္တစ္ပင္လဲ ေပ်ာက္သြားတယ္။ တစ္ပင္ကေတာ႔ တစ္ၿခမ္းပဲက်န္ခဲ႔တယ္။ အားလံုးနာဂစ္ဒါဏ္ခံလိုက္ရတယ္ဆိုေတာ႔ ယုဇနပင္ေလးလဲ ပါသြားတယ္နဲ႔တူတယ္လို႔ ေတြးေနဆဲ ... ေဘးမွာအေမေရာက္လာၿပီး ေၿပာၿပတယ္။ ယုဇနပင္ေတာ႔ ပိုးေတြကိုက္လို႔ တစ္ပင္လံုး ပင္စည္နားကေန ၿဖတ္ခ်လိုက္ရသတဲ႔။ ေနာက္ေတာ႔ အိမ္ရွဳပ္တာနဲ႕႔ အၿမစ္ပါတူးၿပီး လႊင္႔ပစ္လိုက္သတဲ႔။

ႏွေၿမာသတစိတ္ေတြ၊ အလြမ္းေတြနဲ႔အတူ ကြ်န္မအိမ္မက္ေတြလဲ ေပ်ာက္ဆံုး ... .... .... ....