ေရတြင္းနဲ႔ ကြ်န္မ

ကြ်န္မ အသက္ ၁၃ႏွစ္၊ ၇တန္းေအာင္ ၈တန္းတက္ရမဲ႔ ႏွစ္မွာ အေဖ၀န္ထမ္းဘ၀ကေန ထြက္တယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔စြန္နားမွာ ႏွင္းဆီပန္းစိုက္စားဖို႔ ၿခံတစ္ၿခံရယ္၊ ေနစရာ အိမ္ေလးတစ္လံုးရယ္ ၀ယ္ၿပီး ေၿပာင္းေနၾကတယ္။ အိမ္ကေတာ႔ ဓနိမိုး ထရံကာ။ အသစ္ဆိုေတာ႔ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေတာ႔ ရွိပါတယ္။ အိမ္ေရွ႕တည္႔တည္႔မွာ ေရတြင္းတစ္တြင္းရွိတယ္။ ၿခံအ၀င္၀ရဲ႕ ညာဘက္ေလာက္မွာ။ အိမ္က ေရတြင္းရဲ႕ေနာက္မွာ ကပ္ရပ္။ ေရတြင္းနဲ႔ အိမ္ဘယ္ေလာက္ နီးလဲဆို အိမ္တံစက္ၿမိတ္က က်တဲ႔ေရက ေရတြင္းထဲ က် မတတ္ပဲ။ အဲဒီေရတြင္းကိုေတြ႔ေတာ႔ တစ္သက္လံုး ေရဘံုဘုိင္ေခါင္းက ထြက္တဲ႔ေရသာၿမင္ဘူးတဲ႔ ကြ်န္မစိတ္ထဲမွာ ဟင္ အိမ္ကလဲ ေရတြင္းၾကီးနဲ႔ ေတာက်လိုက္တာလို႔ ထင္တယ္။

ေရတြင္းကလည္း ၿမင္ဘူးေနက် ေရတြင္းေတြပံုစံမ်ိဳး သပ္သပ္ရပ္ရပ္ အုတ္ေဘာင္နဲ႔ ဘာနဲ႔ မဟုတ္ဘူးရယ္။ ေရတြင္း အေပၚရံနား ေၿမၾကီးနဲ႕ လယ္ဗယ္ညီကေန ေအာက္ဖက္ကို တစ္ေတာင္ေလာက္ပဲ အုပ္စီထားတယ္။ ေၿမေပၚမွာေတာ႔ ေရတြင္း၀နဲ႕ တစ္ေတာင္ အကြာ ပတ္လည္ေလာက္မွာ သစ္သားတိုင္ေလး ၅တိုင္ ၆တိုင္ ပတ္လည္စိုက္လို႔ သံစကာလို႔ေၿပာရမလား။ ေၾကာင္ ၄-၅ေကာင္စာ တစ္ၿပိဳင္နက္ ၀င္ရေလာက္တဲ႔ အေပါက္ၾကီးေတြနဲ႔ လက္သန္းလံုးေလာက္ သံၾကိဳးေတြကို မညီမညာ ရက္ထားသလိုၾကီးကို ပတ္လည္ေခြလို႔ ကာထားတယ္။ ေၾကာင္၄-၅ ေကာင္လို႔ ႏိူင္းရတာက ေနာက္ပိုင္း အိမ္မွာ ေၾကာင္ေတြေမြးေတာ႔ အဲဒီကေန ေရတြင္းထဲ ခဏခဏ ၿပဳတ္က်လို႔ ဆယ္ရတာလဲ ခဏခဏကုိး။

ေရတြင္းက ထံုးစံအတိုင္း စက္သီးနဲ႔ၾကိဳးနဲ႔ ေရငင္ရတာ။ ၾကိဳးက ေမာ္ေတာ္ကားတာယာကို ၾကိဳးၿဖစ္ေအာင္ ပတ္လည္ၿဖတ္ထားတဲ႔ လက္တစ္ဆုတ္စာေလာက္ အတုတ္ရွိတဲ႔ အမဲေရာင္ ရာဘာၾကိဳး။ စက္သီးက တစ္ခါတစ္ခါ ဆီမရွိရင္ တကြ်ိကြ်ိနဲ႔ သံစံုၿမည္တတ္ေသးတာ။ ေနာက္ပိုင္း အရပ္မွီလာေတာ႔ ကြ်န္မကိုယ္တိုင္ၿဖဳတ္ၿပီး စက္ခ်ဳပ္တဲ႔ စက္ဆီထည္႔တယ္။ ထည္႔ၿပီးကာစဆို စက္သီေလးက ေခ်ာမြတ္ေနေတာ႔ ေရငင္ရတာ အေတာ္ သက္သာတယ္လို႔ထင္တယ္။ တကြ်ိကြ်ိ အသံအလဲမၾကားရေတာ႔ဘူး။ တစ္ခါတစ္ရံလဲ စက္သီးထဲ ဆီထည္႔တာမ်ားၿပီး စက္ဆီေတြ ေရတြင္းထဲ ၿပဳတ္က်လို႔ ေရေတြမွာ ဆီေတြေ၀႔ၿပီး သက္တန္႕ေရာင္စံုၿဖစ္တဲ႔ အခါလည္းၿဖစ္ရဲ႕။

ေရပံုးကလဲ ရာဘာနဲ႔ လုပ္ထားတဲ႔ ေရပံုးမ်ိဳး ခပ္ေပ်ာ႔ေပ်ာ႔ အနက္ေရာင္ပဲ။ ေပါ႔ေအာင္ တမင္လုပ္ထားတာၿဖစ္မယ္လို႔ ေတြးမိတယ္။ ေရငင္တဲ႔ၾကိဳးရဲ႔ ေနာက္ဆံုးပိုင္း အဖ်ားကိုလည္း ေရတြင္းေဘးက စက္သီးတိုင္ကို ပတ္ၿပီးခ်ည္ထားရေသးတယ္။ ေနာက္မိွဳ႔ဆို တစ္ခါတစ္ရံ နေမာ္နမဲ႔ ေရခပ္ရင္း လက္ကၾကိဳး လြတ္ထြက္သြားရင္ ၾကိဳးေရာ ေရပံုးေရာ ေရတြင္းထဲေရာက္လို႔ ေဘးအိမ္ကေရတြင္းကေန ေနာက္ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းငွါးၿပီး ၿပန္ဆယ္ရတာေတြလဲ ရွိခဲ႔ဘူးတာကိုး။

ေရတြင္းထဲကို ငံု႕ၾကည္႔မယ္ဆိုရင္ ေရကေတာ္ေတာ္နက္တယ္။ ၀ါး ႏွစ္ၿပန္စာေလာက္ ရွိမယ္။ ေရကအၾကည္။ အထဲကိုေဖာက္ၿမင္ရတယ္။ ေရာက္စက ငံု႔ၾကည္႔ၿပီး ေၾကာက္ေနေသးတယ္။ ေႏြရာသီဆိုေတာ႔ ေရက နက္ၿပီေလ။ ေရတြင္းထဲမွာလဲ နံရံကို တြယ္ကပ္ေပါက္ေနတဲ႔ ေရညွိပင္ အၾကီးစား ခပ္စိမ္းစိမ္းေလးေတြကို ၿမင္ေနရတယ္။ အရြက္ေလးေတြ သိပ္လွလို႔ ေနာက္ပိုင္း တံခ်ဴနဲ႕ ထိုးခ်ၿပီးေတာင္ ခူးေသးတယ္။ နံရံမွာ တြင္းအခ်ိဳ႔လဲရွိတယ္။ စာကေလးေတြ ေႏြပူၿပီဆို အဲဒီတြင္းထဲမွာ လာေနၾကတယ္။ အေအးလာခိုၾကတာေပါ႔။ ၿပီးရင္ အၿငိမ္မေနၾကဘူး။ ေဆာ႕ၾကတယ္။ ေရတြင္းထဲ ေၿမၾကီးေတြ ၿပဳတ္ၿပဳတ္က်တယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ ေၿမၾကီးတင္မက သူတို႔ကိုယ္တိုင္ပါ ၿပဳတ္က်ၿပီး ေရနစ္ေသၾကတယ္။

စာကေလးေသၿပီးစ လတ္လတ္ဆပ္ဆပ္ဆိုရင္ အိမ္က အခ်စ္ဆံုးေၾကာင္ ငမဲေလးကို ေခၚၿပီး ေရထဲက ငင္ၿပီးေကြ်းတယ္။ ရရခ်င္း ခ်ီၿပီး ေၿပးေတာ႔တာပဲ။ စာကေလးမ်ား ရၿပီဆို အဲဒီငမဲေလးဟာ ခ်က္ခ်င္း ဘယ္ေတာ႔မွ မစားဘူး။ အဲဒီစာကေလးကို လက္ကေလးနဲ႔ပုတ္ အေပၚေၿမွာက္လိုက္၊ ပါးစပ္ကေလးနဲ႕ အသာဖမ္းလိုက္ မ်ိဳးစံုကစားတယ္။ ေနာက္ဆံုး စာေသေလးလဲ ႏြမ္းဖတ္ေပ်ာ႔ေခြသြားၿပီ။ သူလဲေဆာ႔လို႔ ေမာၿပီဆိုမွ တကြ်တ္ကြ်တ္နဲ႔ စ စားေတာ႔တာပဲ။ ေၾကာင္ေတြအၾကိဳက္ထဲမွာ စာကေလးနဲ႔ ၾကြက္က ထိပ္ဆံုးကလို႔ ထင္တယ္။ ေရတြင္းထဲ စာကေလးက်တိုင္း သူ႕အတြက္ေတာ႔ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္စားရတဲ႔ေန႔ပဲ။

အိမ္စေၿပာင္းတဲ႔ေန႔က အတူေနတဲ႔ အကို၀မ္းကဲြက ပိန္လွီၿပီး လက္တစ္ဆုတ္ေလာက္သာသာရွိတဲ႔ ကြ်န္မရဲ႕လက္ေမာင္းခပ္ညိဳညိဳကို ၾကည္႔ၿပီးေၿပာတယ္။ ညည္းလက္ေမာင္းလွခ်င္ရင္၊ လက္ေမာင္းၾကီးခ်င္ရင္ ေရငင္ပါလားတဲ႔။ အကိုက ေနာက္ေၿပာတာလားေတာ႔ ကြ်န္မ မသိဘူး။ အဲဒီေနာက္ပိ္ုင္း ကြ်န္မလဲ ေရေတြငင္ရေတာ႔တာပဲ။ အကိုေတြက ႏွင္းဆီၿခံထဲ သြားအလုပ္လုပ္ေနရတာမ်ားေတာ႔ အိမ္မွာဆို ကြ်န္မတစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ႔တာမ်ားတယ္။ အဖြားနဲ႔ အေမကလဲ အိမ္မွာ အားၿပီဆို ၿခံထဲပဲသြားၿပီး လုပ္အားေပးေနေတာ႔ အိမ္မွဳကိစၥေတြ ကြ်န္မလုပ္ရတာမ်ားေတာ႔ ေရလဲငင္ရတာေပါ႔။ ဥပမာ အိမ္မွာ ရွိသမွ်ေသာ ပုရိသအေပါင္း ၀တ္ထားတဲ႔ အ၀တ္ေတြ စုေလွ်ာ္ရတာမ်ိဳး။ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြ အားၿပီဆို ကြ်န္မ လုပ္ငန္းစေတာ႔တာပဲ။ အိမ္က ေနရွင္နယ္ကတ္ဆက္ကို အက်ယ္ၾကီးဖြင္႔ အိမ္ေရွ႕က စဥ္႔အိုးေတြ အကုန္ ေရၿပည္႔ေအာင္ၿဖည္႔။ သီခ်င္းတေၾကာ္ေၾကာ္လိုက္ေအာ္ဆိုၿပီး ေလွ်ာ္ေတာ႔တာပဲ အ၀တ္ေတြ။ သီိခ်င္းေလးဆိုရင္းေလွ်ာ္ေတာ႔ ေမာမွန္းမသိလိုက္ရဘူး။ အိမ္နားက ပရိတ္သတ္ကေတာ႔ အင္မတန္ သနားဖို႔ ေကာင္းတာပါပဲ။

ေရငင္ရတာနဲ႔ အမွ်ကြ်န္မရဲ႕ လက္ေမာင္းေတြ တုတ္လာ မလာေတာ႔ မသိဘူး။ လက္ဖ၀ါးေတြက ၾကမ္းလာတယ္။ အသားမာတက္တယ္ ေခၚရမယ္။ ကြ်န္မတကၠသိုလ္တက္ေတာ႔ တဲြမိတဲ႔သူငယ္ခ်င္းေတြက သူေ႒း သမီးေတြမ်ားတယ္။ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းကလည္း ေတာ္ေတာ္ ခ်မ္းသာတဲ႔ အသိုင္းအ၀ိုင္းက။ အတန္းတစ္တန္းက တစ္တန္းေၿပာင္းခ်ိန္ဆို သူငယ္ခ်င္း၂ေယာက္ လက္ကေလးေတြ ကိုင္ၿပီး ေနရာဦးဖို႔ ေၿပးၾကတာ။ သူ႕လက္ကေလးမ်ား ေခ်ာလို႔ႏုလို႔။ သူကလဲ ကြ်န္မလက္ေတာ႔ အေတာ္ၾကမ္းလွတယ္ ထင္မွာပဲ။ ေနာက္ပိုင္းအရမ္းခင္သြားေတာ႔ ကြ်န္မက ေၿပာၿပပါတယ္။ ငါ႔လက္မွာ အသားမာေတြ တက္တာ အိမ္မွာ ေရငင္ရတယ္။ အလုပ္ၾကမ္းလုပ္ရတယ္လို႕ ဆိုေတာ႔ သိပ္မစပ္စုတတ္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းက ၿပံဳးၿပံဳးေလးသာ နားေထာင္ရွာတယ္။ အလုပ္ၾကမ္းလုပ္ရတယ္ဆိုတာက ကြ်န္မလဲအားရင္ တစ္ခါတရံ ႏွင္းဆီၿခံထဲသြားၿပီး ေၿမဆြ၊ ေပါင္းႏွဳတ္၊ ေၿမၾသဇာေကြ်း၊ ပန္းခူး၊ ကိုင္းေၿခာက္ညွပ္ အစရွိသည္ လုပ္ရတာကို ေၿပာတာပါ။

(ဆက္ပါမည္)