ေက်ာင္းတံုးက အမွတ္တရ ...

မဆြိတီတို႔ ေက်ာင္းတက္တံုးက တဲြခဲ႔တဲ႔သူက အေဆာင္ ကြင္းန္ (beauty queen ) ၿဖစ္လို႔ေနသည္။ ေက်ာင္းမွာ fresher queen ဆိုၿပီး ထပ္မေရြးေတာ႔ အေဆာင္queen ကပင္လ်င္ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ရဲ႕ queen လို ၿဖစ္သြားသည္။ ပထမႏွစ္တက္တံုးကေတာ႔ တစ္ေယာက္ႏွင္႔တစ္ေယာက္ ႏွဳတ္ေတာင္ မဆက္ဖူးၾက။ တစ္ရက္ အတန္းထဲမွာ ဆရာ မလာခင္ လက္ခုတ္တီးသံေတြ၊ ေအာ္ဟစ္သံေတြ ဆူညံသြားလို႔ ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ဗိုလ္ဆန္ဆန္ မ်က္ႏွာႏွင္႔ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ အတန္းေရွ႕မွ ၿဖတ္ေလွ်ာက္သြားသည္ကို ၿမင္လိုက္သည္။ သူမလမ္းေလွ်ာက္ပံုမွာ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းႏိူင္လွသည္။ " အဲဒါ အေဆာင္ကြင္းန္" ဟု ေဘးက လက္တို႔ေတာ႔ လွတယ္လို႔ေတာ႔ ေၿပာမိသည္ထင္သည္။

ကိုယ္က ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ထဲဘက္က ေက်ာင္းတက္သည္႔သူလည္းမဟုတ္၊ အေဆာင္ကလည္း မဟုတ္၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႏွင္႔ဆန္႔က်င္ဘက္ အရပ္ကေန ၅၁ကား(သို႔) ေမွာ္ဘီကားစီးကာ ေက်ာင္းတက္သူဆိုေတာ႔ ပထမႏွစ္စမွာ အေတာ္ဂြတီးဂြက်ႏိူင္သည္။ အေဆာင္သူမ်ားကလည္း ရန္ကုန္ကဟုဆိုကာ သိပ္မေပါင္းၾက။ အေဆာင္သူအခ်င္းခ်င္းသာ လံုးၾကသည္။ ရန္ကုန္သူမ်ားကလည္း ပိန္ေညာင္ေညာင္၊ ကုပ္ခ်ိခ်ိႏွင္႔ ေတာသူမပံုကို အေဆာင္မွဟုထင္ကာ သိပ္မေခၚၾက။ သူတို႔ ဖယ္ရီအတူတူစီးသူခ်င္းသာ ပိုခင္ၾကသည္။ ေနာက္ပိုင္း အေၾကာင္းသိသြားၾကမွ အေဆာင္မွ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဖဲြ႔ႏွင္႔ တဲြမိသြားသည္။

ဤသို႔ၿဖင္႔ ပထမႏွစ္ကုိ အူလည္လည္ ဂြက်က်ႏွင္႔ ၿဖတ္ေက်ာ္ၿပီး သကာလ ဒုတိယႏွစ္ စတက္ေတာ႔ lab ခန္းေတြ၊ က်ဴတိုရီရယ္ခန္းေတြမွာ သူမႏွင္႔ စတင္ရင္းႏွီးဖို႔ ၿဖစ္လာသည္။ လူ၁၀ေယာက္၊ ၁၅ေယာက္သာရွိေသာ ပရယ္တီကယ္ အဖဲြ႔တစ္ဖဲြ႔တြင္ သူမႏွင္႔ကိုယ္က roll ခ်င္း အနီးကပ္ဆံုး မိန္းခေလး အေဖာ္ၿဖစ္လာသည္။ အဲဒီတံုးက ကိုယ္တို႔ေတြ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ နာမည္ပင္မေခၚၾက။ ခံုနံပါတ္ေတြကိုသာ ေခၚသည္။ သူက ကိုယ္႔ကို ႏိူင္းတီႏိူင္းတဲ႔။ ကိုယ္ကေတာ႔ ၀မ္းတင္းန္လို႔ေခၚသည္။

ပထမဆံုး ပရယ္တီကယ္က စည္းကမ္းၾကီးသည္ဟု နာမည္ၾကီးေသာ ဆရာမ ေဒၚေသာင္းခင္၏ chemistry lab ၿဖစ္သည္။ အုပ္စုထဲမွာ မိန္းခေလး ကိုယ္တို႔ ၂ေယာက္သာပါသည္။ ၂ေယာက္တဲြ တစ္ဖဲြ႔စီခဲြေတာ႔ သူမနဲ႔ကိုယ္နဲ႔ တဲြလိုက္သည္။ အဲဒီေန႔က ကိုယ္တို႔၂ေယာက္ ေပါက္ကရေတြခ်ည္း ၿဖစ္ေနသည္။ test tube ေလးထဲ ဓာတုေဗဒ အရည္ေတြ တစ္မ်ိဳးၿပီး တစ္မ်ိဳး ေရာထည္႔ရသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ဘာအေရာင္ေၿပာင္းရမည္ဆို မေၿပာင္းပဲ တလဲြေတြၿဖစ္ေနသည္။ ငိုအားထက္ရယ္အားသန္ကာ ေပါက္ကရေတြ ၿဖစ္ေနသည္ကိုပင္ ႏွစ္ေယာက္သား ရယ္ေနၾကသည္။ ေရႊေရာင္အနည္ေလးေတြ က်ရမည္ဆိုလည္း မက်။ အေရးထဲ အဖဲြ႔ထဲက အူေၾကာင္ေၾကာင္ ရယ္စရာမ်က္ႏွာနဲ႔ စာေၾကာင္တစ္ေယာက္ကိုၾကည္႔ၿပီး က်ိတ္ရယ္ၾကေသးသည္။ မရယ္ပဲေနရိုးလား။ သူက test tube ထဲက အရည္က အေရာင္တစ္ခုေၿပာင္းသြားတိုင္း၊ test tube ၾကီးကိုင္ကာ ေပ်ာ္ၿပီး ထထခုန္ေနသည္ကိုး။ ကိုယ္တို႔၂ေယာက္ကေတာ႔ ေနာက္ဆံုး အခိ်န္ေစ႔ခါနီးအထိ လိုခ်င္သည္႔ အနည္က မက်ေတာ႔ ေဘးက တစ္ေယာက္ရဲ႕ test tube ၾကီး ဆဲြေၿပးကာ ဆရာမကို သြားၿပရသည္႔ အဆင္႔ေရာက္သြားသည္။ ထိုကဲ႔သို႔ ပထမဆံုး lab ကို အခက္အခဲမ်ား၊ ရယ္စရာမ်ားၿဖင္႔ေက်ာ္ၿဖတ္ၿပီး ကိုယ္တို႔နွစ္ေယာက္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ တတဲြတဲြ ခင္မင္မိသြားၾကေလေတာ႔သည္။

အမွန္က သူမခမ်ာ ကြင္းန္ ဆိုေတာ႔ လူၾကည္႔ခံရပါမ်ားလြန္းလို႔၊ အစခံရပါမ်ားလြန္းလို႔သာ ရွက္ကိုးရွက္ကမ္းပံု ေပါက္ေနတာ။ ေပါင္းၾကည္႔မွ သူလဲ ကိုယ္႔လို ငေၿပာင္ပဲဆိုတာ သိလိုက္ရသည္။ စဥ္းစားၾကည္႔ၾကပါဦး။ RIT လို ေယာက္်ားေလးေတြ ေပါမ်ားလွတဲ႔ေက်ာင္းမွာ ခုလို မိန္းခေလးေခ်ာေခ်ာေလးဆို အႏွီပုရိသ ပုပုကြကြမ်ားရဲ႕ စူးရွလွတဲ႔ အၾကည္႔ဒါဏ္က ခံႏိူင္ဖို႔ဆိုတာကလဲ မလြယ္လွေပပဲကိုး။ ေနာက္ပိုင္း ခင္သြားေတာ႔ ကိုယ္တို႔ ၂ေယာက္ေပါင္းၿပီး ဗရုပ္က်သည္။ ဘတ္စ္ကားစီးရင္း၊ စာအတူၾကည္႔ရင္း၊ ခေရပင္ေအာက္မွာ ထိုင္ၾကရင္း၊ အခန္းေၿပာင္းခိ်န္ေတြမွာ လက္တဲြကာ ေၿပးလႊားရင္း၊ LCR မွာ နားေနရင္း၊ ရယ္စရာ ကေမာက္ကမေတြကို ရွာေဖြကာ ရယ္ေမာၾကသည္။ မိန္းခေလးလွလွၿမင္လည္း ငမ္းေသးသည္။ သစ္ရြက္လွဳပ္တာေတာင္ရယ္ခ်င္တဲ႔ အရြယ္ကို ေက်ာ္လြန္ခဲ႔ေပမဲ႔ ကိုယ္တို႔ေတြ ၾကံဳရသမွ် ဟာသလုပ္ကာ ေပ်ာ္ခဲ႔ၾကပါသည္။ ကိုယ္႔ဘ၀ရဲ႔ ေရႊေရာင္ေန႔မ်ားထဲမွာ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းႏွင္႔ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ႔ရသည္႔ ထိုေန႔မ်ား ပါ၀င္ပါသည္။

ဒီလိုႏွင္႔ တစ္ရက္ ေက်ာင္းခ်ိန္အၿပီး သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ လွည္းတန္းဘက္သြားၾကဖို႔ ကားဂိတ္ဆီ ခ်ီတက္လာၾကသည္။ ထြက္လုဆဲဆဲ ခ်က္ပလက္ ၄၅ ကားၾကီးက လူေစာင္႔ေခၚေနတာနဲ႔ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ အေၿပးအလႊား တက္လိုက္ၾကသည္။ ကားေပၚေရာက္ေတာ႔ ကိုယ္တို႔ကို စပယ္ယာက ေရွ႕ကို အတင္းတိုးခိုင္းေနသည္။ ေရွ႔တိုးရင္း၊ တိုးရင္းနဲ႔ ကိုယ္တို႔ ေရွ႕က ဒရိုင္ဘာ ေနရာကို ကာထားသည္႕သံတန္းေလးကို မ်က္ႏွာမူရပ္ေနသည္႔ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို သတိထားလိုက္မိသည္။

ဇင္းမယ္ထမီအညိဳေရာင္၊ အကၤ်ီခါးတိုႏွင္႔ က်စ္ဆံၿမီးေလးက်စ္ထားတဲ႔ ေကာင္မေလးရဲ႔ ေနာက္ပိုင္းအလွက သိပ္ေၿပၿပစ္ေနေတာ႔ ကိုယ္တို႔ေတြ ေငးၾကည္႔ေနမိၾကသည္။ ၿပီးေတာ႔ ႏွစ္ေယာက္သား မ်က္ခံုးပင္႔ၾကည္႔ၾကသည္။ မ်က္လံုးခ်င္းဆံုၾကည္႔ၾကသည္။ ဟိုက္ရွားပါး ... လွ လွခ်ည္လား ဆိုတဲ႔ သေဘာ။ ေနာက္ပိုင္း တက္သူ ဆင္းသူနဲ႔ ကားေခ်ာင္သြားေတာ႔ ကိုယ္တို႔ေတြ ေကာင္မေလးရဲ႔ မ်က္ႏွာေလးကို ၿမင္ခ်င္လာသည္။ စပ္စုခ်င္လာသည္။ ေကာင္မေလး ေနရာရသြားေတာ႔ ကိုယ္တုိ႔ သူကေလးရဲ႕အလွကို ၿမင္ခြင္႔ရသြားသည္။ အသားအနည္းငယ္ ညိဳခ်င္ေပမဲ႔ မ်က္ႏွာက်ေလးကလဲ မဟာဆန္သည္ဆိုမလား ရုပ္ရွင္မင္းသမီးတစ္ေယာက္လို ေၿပၿပစ္ေခ်ာေမာ လွပါသည္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ႔ ေကာင္မေလးအေၾကာင္း ေမ႔ေမ႔ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ၿဖစ္သြားၾကသည္။

တစ္ရက္ေက်ာင္းကင္တင္းမွာ ေန႔လည္စာ စားဖို႔အသြား၊ ၄၅ကားေပၚက လွတပတ ေကာင္မေလးကို အမွတ္တမဲ႔ ၿမင္လိုက္ၾကသည္။ သိပ္စံုစမ္းၾကည္႔စရာပင္ မလိုလိုက္ပါ။ သူမရဲ႕ လွပတဲ႔ ဂုဏ္သတင္းႏွင္႔အတူ ကိုယ္တို႔ထက္ ဂ်ဴနီယာက်ေသာ အတန္းမွ Fresher ေလးၿဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္ရသည္။ အဲဒီေတာ႔မွ သူကေလးက ကိုယ္တို႔ေက်ာင္းကပဲကိုးလို႔ အံ႔ၾသမိၾကသည္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ႔ အဲဒီေကာင္မေလးနဲ႔ ေတြ႔တိုင္း သူကလဲ ၿပံဳးၿပ၊ ကိုယ္တို႔ကလဲ ၿပံဳးၿပနဲ႔ သူကေလးက မ်က္ႏွာခ်ိဳသူေလး၊ သေဘာေကာင္းသူေလးၿဖစ္တယ္ဆိုတာလဲ သိလိုက္ရသည္။ တတိယႏွစ္ေရာက္ေတာ႔ ကိုယ္တို႔ေတြနဲ႔ ေမဂ်ာတူ၊ ညီမငယ္တစ္ေယာက္ၿဖစ္လာခဲ႔သလို သူမရဲ႕နာမည္ကလဲ အၿပင္ေလာကမွာ တစ္စ တစ္စ ထင္ေပၚေၾကာ္ၾကားသူ တစ္ေယာက္ၿဖစ္လာပါေတာ႔သည္။

ခုေတာ႔ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္း သဇင္ကြင္းန္လဲ ခေလး ၂ေယာက္အေမၿဖစ္ေနပါၿပီ။ ခေလးေတြ ေက်ာင္းပို႔၊ ေက်ာင္းၾကိဳ ၿပဳစု ထိမ္းသိမ္းေစာင္႔ေရွာက္ကာ အိမ္ေထာင္ရွင္မၾကီး စစ္စစ္ၿဖစ္ေနပါၿပီ။ ကိုယ္လည္း အမိေၿမနဲ႔ေ၀းကြာလို႔ တိုးတက္တယ္လို႔ဆိုၾကတဲ႔ ကြ်န္းကေလးမွာ ဂ်ဴဂ်ဴဆိုတဲ႔ သမီးေလးရဲ႕ အေမၿဖစ္ခဲ႔ၿပီ။ ၄၅ကားေပၚက လွတပတ သူကေလးကေတာ႔ ခုခ်ိန္ထိ တကိုယ္တည္း အပ်ိဳၾကီး၊ ေမာ္ဒယ္မ်ားရဲ႕ မိခင္ ေဒၚတင္မိုးလြင္ ဆိုတာ ၿဖစ္ေနေပါ႔ကြယ္။ ။