ေအာ္ဇီ မွာ ၾကံဳရသမွ် ...

အန္တီဆြိတို႔ သားအမိ ဧၿပီ၁၆ရက္ေန႔ ညေန ဖလိုက္နဲ႔ စကၤာပူ ကေန ဆစ္ဒ္နီၿမို႔ကို ထြက္ခဲ႔ၾကပါတယ္။ ေလယာဥ္နဲ႔ ခရီး သြားခဲတဲ႔ မဆြိတီဟာ လမ္းခရီးမွာ တစ္ခုခု အဆင္မေၿပမွာကို ေၾကာက္ၿပီး ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ သြားရတာပါ။ ကိုယ္တက္မဲ႔ ေလယာဥ္မွ ရွာေတြ႔ပါ႔မလား၊ အင္မီဂေရးရွင္းေတြမွာ အဆင္မွေၿပပါ႔မလား၊ ကပ္စတန္ေတြမွာ ရစ္ေနမလား အစရွိသၿဖင္႔ေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ ဆစ္ဒ္နီေလဆိပ္ကေန ထြက္လို႔ အၿပင္မွာ ေစာင္႔ေနတဲ႔ ဦးၿခိမ္႔ကို ေတြ႔တဲ႔အထိ အစစအရာရာ ေခ်ာေခ်ာေမြ႔ေမြ႔ပါပဲ။

တစ္ခုပဲ။ စကၤာပူေလဆိပ္မွာ Hand carry ေတြ scan ၿဖတ္အၿပီး ေလယာဥ္ေပၚတက္ခါနီးမွာ ပတ္စ္ပို႔စ္ကို စစ္ဖို႔ေပးလိုက္ေတာ႔ သေကာင္႔သားက ၿမန္မာ ပတ္စ္ပို႔စ္မွန္းလဲသိေရာ ရစ္ပါေလေရာဗ်ာ။ ဟိုက အင္မီဂေရးရွင္း အရာရွိကေတာင္ ဘာမွမေမးပဲ ေအးေဆး pass ေပးလိုက္တာကို သူက ဘယ္ကိုသြားမွာလဲ၊ ဘာလုပ္ဖို႔သြားမွာလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ၾကာမွာလဲ ေမးရံုမက ဗီဇာ စတစ္ကာေလးကိုေတာင္ ေလဆာလို ကရိယာတစ္ခုသံုးၿပီး အနီးကပ္စစ္ၾကည္႔ေနလို႔ အေတာ္ကို စိတ္ပိန္သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ ပတ္စ္ပို႔လဲ ၿပန္ေပးေရာ ေတြ႔ရာလူ အားနာၿပီး ေက်းဇူးတင္ေနတတ္တဲ႔ မဆြိတီဟာ ပတ္စ္ပို႔ကို လက္ထဲက ဆဲြယူၿပီး ပါးစပ္က Thank you လို႔ထြက္ေတာ႔မလို႔ဟာ စိတ္ထဲက ငါဘာလို႔ သူ႔ကိုေက်းဇူးတင္ရမွာလဲ ငါ႔ကို သတ္သတ္ရစ္ေနတဲ႔သူဆိုၿပီး မ်က္ေစာင္းထိုးၿပီး ထြက္ခဲ႔ေတာ႔တယ္။

ေလယာဥ္ကလဲ British Air Way ဆိုေတာ႔ ေလယာဥ္ေစာင္႔ေနကတည္းက တစ္စီးလံုး ႏွာေခါင္းရွည္ရွည္ အသားၿဖဴစပ္စပ္ေတြခ်ည္း ေတြ႔ေနရတယ္။ ေအရွဆိုလို႔ မဆြိတီတို႔ သားအမိရယ္၊ တရုတ္တစ္ေယာက္ရယ္ပဲ ေတြ႔တယ္။ အၿဖဴေတြကို ရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာသာ ခုလို အစုလိုက္အၿပံဳလိုက္ၾကီး ေတြ႔ဖူးတာဆိုေတာ႔ မဆြိတီစိတ္ထဲမွာ ကိုယ္ပဲ ရုပ္ရွင္ထဲ ေရာက္သြားသလိုၾကီး ၿဖစ္ေနလို႔ ကိုယ္႔အေတြးနဲ႔ကိုယ္ ရယ္ခ်င္ေနေတာ႔တယ္။

ေလယာဥ္ေပၚေရာက္ေတာ႔ မဂ်ဴဂ်ဴက ခ်မ္းလို႔ တခ်ိန္လံုး ဂ်ီက်ၿပီး ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မအိပ္ဘူးဗ်ာ။ ကိုယ္ၿခံဳထားတဲ႔ ေစာင္ပါ ၂ထပ္ၿခံဳေပးတာေတာင္ မေလာက္လို႔၊ သူ႔လက္ကေလးေတြကေတာ႔ ေအးေနတယ္။ ေမေမ႔လက္ေတြက ဘယ္လိုလုပ္ထားလို႔ေႏြးေနတာလဲ ဆိုလို႔ သူ႕လက္ကေလးေတြကို ေႏြးသြားေအာင္ မေအလက္နဲ႔ အၾကာၾကီး ဆုတ္ထားလိုက္မွ မေခ်ာက အိပ္ေတာ႔တယ္။ မအိပ္ခင္ ဂ်ဴဂ်ဴ ႏွာေစးခ်င္သလိုၿဖစ္တယ္၊ လည္ေခ်ာင္းနာတယ္ဆိုလို႔ ေလယာဥ္မယ္ဆီက ပါရာစီတေမာေလး ေတာင္းမိတာ မ်ိဳးစံုေမးၿမန္းၿပီး ေနာက္ဆံုး ပနေဒါ တစ္ၿခမ္းနဲ႔ ေရနဲ႔လာေပးတယ္။ ေသာက္လဲၿပီးေရာ Flight incident ဆိုၿပီး ၂မ်က္နွာေလာက္ရွိတဲ႔ေဖာင္ တစ္စံု ၿဖည္႔လိုက္ရပါေရာလား။ ဲၿဖည္႔ရတဲ႔ ေဖာင္နဲ႔ ေသာက္ရတဲ႔ ေဆးနဲ႔ မတန္လိုက္ခ်က္ေတာ႔။

ဆစ္ဒနီ ေရာက္ခါနီးတာ႔ ေလယာဥ္ေမာင္က ေရာက္ေတာ႔မယ္ ဆိုၿပီး ေၾကာ္ၿငာေနတာ။ၾကာေနၿပီ။ ေရွ႔က တီဗီမွာ ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ေလယာဥ္လမ္းေၾကာင္းက စက္၀ိုင္းလိုေလး တစ္ပတ္ၿပန္ေကြ႔ေနတာ ၿမင္ေနရတယ္။ ရာသီဥတုမေကာင္းလို႔ မဆင္းေသးတာနဲ႔တူတယ္လို႔ ထင္ေနတာ။ ဘယ္ဟုတ္မလဲဗ်ာ။ ေနာက္မွ ဦၿခိမ္႔ေၿပာၿပတာက ဆစ္ဒနီေလဆိပ္နားက အိမ္ေတြက မနက္ ၆ နာရီမတိုင္မီ ေလယာဥ္ဆိုက္ရင္ အိပ္မရဘူးဆိုၿပီး ကြန္ပလိမ္႔ တက္ထားလို႔ မနက္ ၆ နာရီေက်ာ္တဲ႔ အထိ ေလယာဥ္က ေစာင္႔ေနရတာပါတဲ႔။ မွတ္သားေလာက္ပါေပတယ္။

အၿဖဴေတြကို ၾကည္႔ရတာ အင္မတန္ ေအးေအး ေဆးေဆးေတြ မ်ားပါတယ္။ ေလယာဥ္ေပၚ ေအးေအးလူလူ သတင္းစာေတြ၊ စာအုပ္ေတြ ဖတ္ၾကတာ မ်ားတယ္။ စလံုးေတြကေတာ႔ Kiasu ဆို နာမည္ၾကီးေတာ႔ အၿမင္မွာကို လူ႕စရိုက္ သဘာ၀ခ်င္း ကြာၿခားေနပါတယ္။ မ်က္နွာ အမူအရာခ်င္း ကြာၿခားပါတယ္။ ေလယာဥ္အဆင္းမွာ အသိသာဆံုးပါပဲ။ အရင္ စလံုးေတြနဲ႔ ခရီးသြားစဥ္က အဆင္းဆို ေလယာဥ္ ဘီးမခ်ေသးဘူး၊ စလံုးလူမ်ိဳးေတြ ထြက္ဖို႕ တာတစူစူ ၿဖစ္ေနၾကၿပီ။ ခု အၿဖဴေတြကေတာ႔ ေအးေဆးပဲခင္ဗ်။ ေလယာဥ္လံုး၀ ရပ္ၿပီဆိုမွ ေၿဖးေၿဖး ...ေၿဖးေၿဖးခ်င္းထြက္ ... နားနားၿပီး ထြက္ပါတယ္။ စလံုးေတြလို ေလာေနတာတို႔၊ ၿပာေလာင္ခပ္ေနတာတို႔၊ တိုးတာ တြန္းတာေတြ မရွိဘူးခင္ဗ်။

အင္မီဂေရးရွင္းၿဖတ္ၿပီး၊ ကပ္စတန္ၿဖတ္ေတာ႔ မဆြိတီတို႔က လဖက္ထုတ္ေတြ သယ္လာေတာ႔ white card ၿဖည္႔ကတည္းက အစားအေသာက္ေတြ ပါတယ္ဆိုတဲ႔ အေၾကာင္း ေၾကၿငာထားၿပီးသားပါ။ လူတန္းကလဲရွည္ေတာ႔ custom officer ကလဲ သိပ္ ရစ္မေနပါဘူး။ လဖက္ထုပ္ၾကီး စကၠဴနဲ႔ ပတ္ထားတာ ကိုင္ၾကည္႔ၿပီး ဒါ ဘာၾကီးတံုးတဲ႔ ေမးတယ္။ အဲဒါ Pickled tea leaves ဆိုေတာ႔ ၿပီးေရာဗ်ာ။ ဘာမွ ထပ္ရစ္မေနဘူး။ ေအာ္ဇီက အဓိက အသားနဲ႔ သစ္ပင္ထြက္ပစၥည္း၊ မ်ိဳးေစ႔လို ၿပန္ပြားလို႔ရမဲ႔ ဟာမ်ိဳး သယ္လို႔မရဘူး။ လံုး၀တားၿမစ္ထားတာ။ သူတို႔ ႏိူင္ငံက မ်ိဳးေကာင္းမ်ိဳးသန္႔ သစ္ပင္ေတြကို တၿခားေနရာက မ်ိဳးေတြ ေရာယွက္၊ မ်ိဳးကူးမွာ ေၾကာက္တယ္ဆိုပါတယ္။ အဲလိုဟာမ်ိဳး ေတြ႔ရင္ေတာ႔ အမိွဳက္ပံုးထဲ ေရာက္ၿပီသာ မွတ္ေပေရာ႔။

ကပ္စတန္ကထြက္၊ အၿပင္ေရာက္ေတာ႔ ရာသီဥတုက ၁၇ ဒီဂရီေလာက္ပဲရွိေတာ႔ သားအမိ၂ေယာက္ အေႏြးထည္ေတြ တစ္ထပ္ၾကီးနဲ႔ ကားဆီေၿပးၾကတာ၊ ကားထဲေရာက္မွ ေႏြးေတာ႔တယ္။ မဆြိတီတို႔ ငွါးထားတဲ႔ အိမ္နဲ႔ ဆစ္ဒ္နီေလဆိပ္က အေၿဖာင္႔တိုင္းဆို ၂၂ကီလို ေလာက္ေ၀းတယ္။ ကားနဲ႔ေမာင္းေတာ႔ ၃၀ကီလိုေလာက္ ေမာင္းရတယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ႔ သားအမိ၂ေယာက္ အိမ္ခန္းေတြ လွည္႔ပတ္ၾကည္႔ၾက၊ အထုပ္ေတြၿဖည္ၾက၊ သိမ္းၾကနဲ႔ေပါ႔။ အိမ္က ပစၥည္းေတြ၊ အ၀တ္ေတြထည္႔ထဲ႔ Build in ဘီရိုေတြ အမ်ားၾကီးပါလို႔ မ်က္ေစ႔ရွဳပ္တာ မၾကိဳက္တဲ႔ မဆြိတီက အၿပတ္သေဘာက်ေနတာ။

ညက်ေတာ႔ ဂ်ဴဂ်ဴးက ခ်မ္းတယ္ဆိုလို႔ သူ႔အေဖက အလိုလိုက္ၿပီး heater ၾကီး ဖြင္႔ေပးထားတာပါဗ်ား။ သူတို႔ဆီမွာ heater ေတြက gas နဲ႔ ရွိတယ္။ လွ်ပ္စစ္နဲ႔ရွိတယ္။ အိမ္မွာေတာ႔ gas heater တစ္ခု အရင္လူက ထားခဲ႔ေတာ႔ ၀ယ္စရာ မလိုေတာ႔ဘူးေပါ႔ဗ်ာ။ Gas heater ဆိုေတာ႔ မက္ကယ္နီကယ္ အင္ဂ်င္နီယာ တီတီဆြိတို႔ သေဘာေပါက္လိုက္တာက အထဲမွာ ဓာတ္ေငြ႕နဲ႔ အင္ဂ်င္ကိုလည္၊ အင္ဂ်င္ကေန ေမာ္တာလည္၊ လွ်ပ္စစ္ထုတ္၊ အဲဒီကေန အဲယားကြန္းလို compressor ေတြ၊ ဘာေတြနဲ႔ ေလကို ေႏြးေအာင္လုပ္ၿပီး ၿပန္ထုတ္ အဲလိုထင္ေနတာ။ ဘယ္ဟုတ္မလဲဗ်ာ။ gas ကို ကိုယ္႔ေရွ႕တင္ တိုက္ရိုက္ၾကီး မီးထြန္းၿပီး လွ်ပ္စစ္မီးဖိုကလို တန္စတင္ေခြလိုဟာမ်ိဳးေလးေတြ ပူေအာင္လုပ္ၿပီး မီးကေန တိုက္ရိုက္ အပူရေအာင္လုပ္ထားတာ ၿဖစ္ပါသဗ်ား။ ဒါလဲ မွတ္သားေလာက္ပါေပတယ္။


ေအာ္ဇီမွာ အိမ္ေတြကလဲ စလံုးလို ေက်ာက္ၿပားခင္း မဟုတ္ဘူးခင္ဗ်။ ရာသီဥတုက တစ္ခ်ိန္လံုး ေအးေနေတာ႔ အိမ္ထဲမွာ အမ်ားအားၿဖင္႔ ေကာ္ေဇာလို ၾကမ္းခင္းမ်ိဳးေတြ ခင္းၾကပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႔ကလဲ သစ္သား လွ်ာထိုးေတြ ခင္းၾကတယ္တဲ႔။ မဆြိတီတို႔ အိမ္မွာေတာ႔ ေရခ်ိဳးခန္း၊ မီးဖိုခန္းကလဲြလို႔ ေကာ္ေဇာကို ခပ္ညစ္ညစ္အေရာင္ ခင္းထားပါတယ္။ အေပအေတခံေအာင္ေပါ႔။ အိမ္အေရာင္ကေတာ႔ ညစ္တစ္တစ္နဲ႔ မလွေတာ႔ဘူးေပါ႔ဗ်ာ။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေတာ႔ အဲဒီ႔အေရာင္ကို ဂ်ီးေရာင္တဲ႔ ေခၚသဗ်။ ေကာ္ေဇာခင္းတာ ေနာက္တစ္ခုမေကာင္းတာက အနံ႔တစ္မ်ိဳးထြက္တာပါပဲ။ အိမ္တံခါးဖြင္႔လိုက္တာနဲ႔ ဖံုနံ႔လိုလို၊ ခပ္ေအာက္ေအာက္ အနံ႔မ်ိဳးထြက္လာတာ အင္မတန္ ဆိုးပါတယ္။

မဆြိတီတို႕ေနတဲ႔ ရပ္ကြက္က ရန္ကုန္ ၀င္ဒါမီယာေအာက္ခ်ိဳင္႔လို သူေငွးေတြ ေနတဲ႔ ရပ္ကြက္လို႔ သိရပါတယ္။ ေရာက္တာ ၃ရက္ရွိၿပီ ခုခ်ိန္ထိ လမ္းေတြမွာလဲ လူသူသြားလာေနတာ မေတြ႔ရပါဘူး။ အိမ္ေတြကလဲ တံခါးေတြ ပိတ္ထားေတာ႔ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးဟာ ေအးစက္ တိတ္ဆိတ္ေနပါတယ္။ သူေငွးေတြသာ ဆိုတယ္ဂ်ာ၊ ညဖက္ဆိုလည္း အိမ္နားမွာ လမ္းမီးမရွိပဲ ေမွာင္မဲေနပါတယ္။ အဲေန႔ညက အမိွဳက္သိမ္းကားလာမွာမိွဳ႕ ည၈နာရီေလာက္ လမ္းမမွာ အမိွဳက္ပံုးေတြ သြားခ်တာ။ အိမ္မွာ ဓာတ္မီးကလဲ မ၀ယ္ထားေတာ႔ hand phone က မီးေရာင္ေလးသံုးၿပီး သြားပို႔တာမွာ၊ လွ်ပ္စစ္မီး ထိန္ထိန္ၿငီးတဲ႔ ၿခေသၤ႔ကြ်န္းက လာတဲ႔ မဆြိတီဟာ မီးမရွိတဲ႔ အေမတို႔ရြာကို အလည္ေရာက္သြားသလား ထင္မွတ္မွားရပါတယ္။ အနားမွာ ေကာက္ရိုးပံုေတြ၊ ေၿပာင္းရိုးပံုေတြ၊ ပဲစဥ္းငံုကိုင္းေတြ၊ ဖံုမထူတာ၊ ႏြားေတြ မရွိတာကလဲြလို႔ တိတ္ဆိတ္မွဳနဲ႔ ေမွာင္မဲေနတာကေတာ႔ တူတူပါပဲဂ်ာ။


ေရာက္ စ ေန႔က ဦးၿခိမ္႔က ခြင္႔ယူထားၿပီး မဆြိတီတို႔ သားအမိ္ကို ပတ္၀န္းက်င္ ၿမိဳ႔ေလးေတြဖက္၊ ေရွာ႔ပင္းစင္တာေတြဖက္ ေလွ်ာက္ၿပပါတယ္။ အဲဒီမွာ ထူးဆန္းတာက ဘယ္႔ႏွယ္ ဆစ္ဒနီသာဆိုတယ္။ မ်ားလိုက္တဲ႔ တရုတ္ေတြဗ်ာ။ အဲဒီ Eastwood ဆိုတဲ႔ အရပ္မွာ လူ ၁၀၀ လမ္းေပၚရွိရင္ ၉၅ ေယာက္က တရုတ္ပဲ။ လမ္းေပၚသြားလာေနၾကတာလဲ တရုတ္ေတြပဲၿမင္ရတယ္။ တရုတ္စားေသာက္ဆိုင္ေတြကလဲ ေပါမွေပါ။ ဘဏ္သြားေတာ႔လဲ ဘဏ္မန္ေနဂ်ာက တရုတ္ပဲ၊ ေရွာပင္းသြားေတာ႔လဲ ဆိုင္ပိုင္ရွင္ေတြက တရုတ္ေတြပဲ။ ေအာ္ ကိုယ္ေရာက္ေနတာ ေအာ္ဇီလား၊ တရုတ္ၿပည္လား ၿပန္ remind လုပ္ေနရပါသဗ်ား။

ေနာက္ေန႔က် ဦးၿခိမ္႔အလုပ္သြားတံုး သားအမိ၂ေယာက္ အလုပ္မရွိအလုပ္ရွာ အိမ္ၿခံ၀န္းထဲမွာ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ၾကတယ္ခင္ဗ်။ ဂ်ဴဂ်ဴေလးတို႔ တက္မဲ႔ေက်ာင္းေတြက ေဟာလီးေဒး ပိတ္ထားတာနဲ႔ တိုက္ဆိုင္ေနလို႔ ဂ်ဴဂ်ဴးလဲ အားေနပါတယ္။ သူ႔ကိုလဲ ေရာက္စ ေပ်ာ္ေအာင္ထားေနရပါတယ္။ အိမ္ေဘးက အုပ္ခင္းထားတာ ၾကားထဲမွာ ေပါက္ေနတဲ႔ ၿမက္ေတြ၊ အပင္အေသးေလးေတြ နွဳတ္ခိုင္းထားပါတယ္။ မဆြိတီလဲ သူနဲ႔ အတူ ၀င္ႏွုတ္ရင္း ငယ္ငယ္က ၀က္ေတြ ေမြးေတာ႔ ေမာင္ႏွမေတြ ၀က္စားဖို႔ ၿမက္နွဳတ္တာေတြ ၊ ႏွင္းဆီပန္းေတြ စိုက္ေတာ႔လဲ နွင္းဆီေဘာင္ေတြၾကား ေမာင္ေလးနဲ႔ ပံုေတြေၿပာရင္း ၿမက္အတူႏွုတ္ၾကတာေတြ သြားသတိရမိပါတယ္။ ခုေတာ႔ သမီးေလးဂ်ဴဂ်ဴနဲ႔ အတူ ၿမက္ႏွဳတ္ေနၾကတာေပါ႔ဗ်ာ။ အေတြ႔အၾကံဳ အသစ္ဆိုေတာ႔ တက္ကြ်တဲ႔ ၾကက္ဖ ဂ်ဴဂ်ဴတို႔ အင္တိုက္၊ အားတိုက္ ၿမက္ေတြ ႏွဳတ္ပါတယ္။ သစ္ရြက္ေၿခာက္ေတြ လွဲပါတယ္။ အမိွဳက္ေတြ က်ံဳးပါတယ္ခင္ဗ်ာ။


ေနာက္ေန႔ ဒီထက္ပ်င္းလာေတာ႔ တစ္ကီလိုမီတာေလာက္ေ၀းတဲ႔ ဂ်ဴဂ်ဴတို႔ ေက်ာင္းဆီ သားအမိ၂ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္ၾကတယ္။ တစ္ေန႔ကလဲ ဂ်ဴဂ်ဴက ပီဇာစားခ်င္တယ္ဆိုလို႔ ပီဇာဆိုင္ လမ္းေလ်ွာက္ၾကတယ္။ အဲဒီမွာ ပီဇာေတာ႔ ေပါသဗ်။ ၁၀လက္မပတ္လည္တစ္ခုကို ေအာ္ဇီ ၅က်ပ္ပဲရွိတယ္။ ဂ်ူဂ်ဴတို႔ အၾကိဳက္ေပါ႔ဗ်ာ။ သူတို႔ပီဇာဆိုင္ေတြကလဲ ထိုင္စားစရာ ေနရာမရွိဘူး ခင္ဗ်။ Delivery လား၊ pick up လား။ ပီဇာလုပ္တာလဲ တရုတ္ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္တည္း ထိုင္လုပ္ေနတာ။ ဆိုင္ေရွ႔မွာ မတ္တတ္ေစာင္႔။ ၅မိနစ္ေလာက္ေန ရေရာပဲ။ ဒီမွာ ပီဇာေရာင္းတာ မဆြိတီတို႔ဆီမွာ မုန္႔ၿပားသလက္ေရာင္းသေလာက္ေတာင္ မထူးဆန္းတဲ႔ သေဘာဗ်။

ပီဇာဆိုင္ အၿပန္လမ္းမွာ ဦးၿခိမ္႔က ဒီမေရာက္ခင္ ခဏခဏ ေၿပာေနတာ။ ကိုယ္လဲ Google Earth ကေန သြားသြားၾကည္႔ေနတဲ႔ ရထားဘူတာရံုေပါ႔ဗ်ာ။ စလံုးလိုဆို MRT station ေပါ႔။ သူက ၿမိဳ႔ထဲပတ္ၿပီး သြားေနတာေပါ႔။ တစ္ခ်ိဳ႔ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလဲ အလုပ္သြား အလုပ္ၿပန္ ရထားစီးၾကတယ္ေၿပာတယ္။ လမ္းက ဂံုးေက်ာ္ တံတားေလးေအာက္ငံု႔ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ရထားဘူတာရံုဆို ခန္းခန္းနားနာ စလံုးက MRT station ေတြ ေၿပးၿမင္တာ တက္တက္စင္ေအာင္လဲြပါေရာလား။ ရထားလမ္းကလဲ ေၿမၾကီးေပၚမွာ ရန္ကုန္က ၿမိဳ႔ပတ္ရထားေတြ အတိုင္း ဒီတိုင္း ေငါင္းစင္းစင္းၾကီးခင္ည။ ဘာမွလဲ အကာအရံမရွိဘူးထင္တာပဲ။ဘူတာရံုကလဲ တိုးေၾကာင္ေလး ဘူတာရံု သာသာပဲရွိပါသဗ်ား။ မဆြိတီကေတာ႔ တိုးေၾကာင္ကေလး ဘူတာလို႔ နာမည္ေပးထားတယ္။

ရာသီဥတုက ေအးေတာ႔ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း လမ္းေဘးက အိမ္ေလးေတြေငး၊ ၿခံစည္းရိုးမွာ အလွစိုက္ထားတဲ႔ ေရာင္စံုပန္းေလးေတြ ေငးၿပီးသြားရတာ ေပ်ာ္စရာေတာ႔ေကာင္းသား။ ပန္းေတြ အပင္ေတြကလည္း ကိုယ္တစ္ခါမွ မၿမင္ဖူးတဲ႔ အပင္ေတြခ်ည္း။ အထူးအဆန္းေတြခ်ည္းပါပဲ။ တစ္လမ္းလံုးလဲ ေတာသူၿမိဳ႔ေရာက္ မဆြိတီတို႔ သားအမိပဲရွိတယ္။ ေအာ္ဇီက လူတိုင္းနီးပါး ကားစီးႏိူင္တယ္။ လူတိုင္းနီးပါး ကားေတြနဲ႔ပဲ သြားေနၾကေတာ႔ လူေတြဟာ အိမ္ထဲမွာ ေနရင္ေန၊ မဟုတ္ရင္ ကားေတြေပၚမွာပဲရွိေနေတာ႔ လမ္းမွာ လူေတြ သြားလာေနတာ မၿမင္ရဘူးေပါ႔ဂ်ာ။ အဟြန္း ... ဒီကလဲ စလံုးလို ပ်ားပန္းခပ္မွ် လူစည္ကားတဲ႔ အရပ္က လာတဲ႔သူဆိုေတာ႔ ေအာ္ဇီနဲ႔ေတာ႔ ခက္ကၿပီပဲ။

မဆြိတီတို႔ အိမ္ကပစၥည္းေတြကို စလံုးက Fright forwards ကုမၸဏီတစ္ခုနဲ႔ သေဘၤာကေန ပို႔လိုက္တာ ၃၃ ပံုး (၅ ကုဗမီတာေတာင္) ရွိပါတယ္ခင္ညာ။ အဲဒါေတြကလည္း အခိ်န္မွန္ ေရာက္မလာပဲ delay ၿဖစ္ေနပါတယ္။ တစ္လၾကာရင္ေရာက္မယ္ဆိုလို႔ ပိုပိုလိုလို တစ္လခဲြ ၾကိဳပို႕လိုက္တာေတာင္ ၃ရက္ေနာက္က်ေနလို႔ ဒီေန႔မွ ေရာက္မွာၿဖစ္ပါတယ္။ ဒီၾကားထဲ အထုတ္ေတြထဲမွာ ၿမန္မာၿပည္က ဂ်ဴဂ်ဴ အစာေၾကေအာင္စားတဲ႔ ေအာင္တံခြန္ ဆင္တံုးမႏြယ္ေဆးဘူး ၁၀ဘူးက ကြာရင္တိုင္း မိေနလို႕ ေအာ္ဇီ ၂၈၀ ေဆာင္လိုက္ရပါေသးတယ္။ ေအာ္ ... ၂၈၀ ေပးရမွာဆိုေတာ႔ ေဆးဗူးေတြ ၿပန္ရမွာေပါ႔ဆိုေတာ႔ ဟုတ္ဘူးတဲ႔ဗ်ာ ။ ေဆးဘူးေတြ မီးရိွဳ႕ဖ်က္စီးခဆိုပဲ။ ေဆးဘူးမွာ အဂၤလိပ္လို ေရးမထားေတာ႔ ဘာမွန္းမသိလို႔ ဖ်က္ဆီးခံရတာပါတဲ႔ဗ်ာ။ အၿဖစ္ကေတာ႔ ကိုယ္႔ေဆးဗူးလဲ ဖ်က္စီၤးခံရေသး။ ဒါဏ္ေငြကလဲေဆာင္ရဆုိေတာ႔ အားလားမား ေအာ္ဇီလို႕သာ ေအာ္လိုက္ခ်င္ပါေတာ႔တယ္။

ဒီမွာ ဦးၿခိမ္႔ကလဲ တစ္ေမွာင္႔ခင္ဗ်ာ။ အိမ္က ပစၥည္းေတြ အကုန္နီးပါး ပို႔လိုက္ၿပီ။ ဘာမွ မ၀ယ္ပါနဲ႔၊ ပိုက္ပိုက္ေတြ ၂ခါကုန္မယ္ဆိုတာကို မေနပါဘူး။ ဟိုဟာေလးကေတာ႔ မရွိမၿဖစ္လိုတယ္၊ ဒါေလးကလဲ လိုအပ္တယ္နဲ႔ ၀ယ္ထားလိုက္တာ ကိုယ္လဲဒီေရာက္ေရာ၊ ဟိုကပစၥည္းေတြ မေရာက္ပဲနဲ႔ကို ေနလို႔ၿဖစ္ေနပါၿပီ။ ဦးၿခိ္မ္႔က အိမ္တစ္ေဆာင္ မီးတစ္ေၿပာင္နဲ႔ ပစၥည္းပစၥယ စံုစံုလင္လင္နဲ႔ ၿဖစ္ေနပါၿပီဗ်ာ။ ကိုယ္အေရာက္ၿမန္ေပလို႔ပဲ။ ဦးၿခိမ္႔မွာ အိမ္ရွင္မပဲ လိုေတာ႔တာဗ်ား း))

ထြက္ေတာ္မူ နန္းကခြါတယ္ ...

ယေန႔သည္ကား မဆြိတီတို႔ သားအမိ ၿခေသၤ႔ကြ်န္းမွ ထြက္ခြါရေတာ႔မည္႔ေန႔ၿဖစ္သည္။ ဒီအိမ္ကို စြန္႔ရေတာ႔မည္၊ ဒီေၿမကိုစြန္႔ရေတာ႔မည္၊ ဒီသူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းမ်ား ခဲြခြါရေတာ႔မည္ဆိုေတာ႔ စိတ္ထဲမွာ အေတာ္မေကာင္းလွ။ ၁၃ႏွစ္အတြင္း အၿဖစ္အပ်က္မ်ားစြာ၊ အမွတ္တရမ်ားစြာ ရွိခဲ႔ဖူးသည္ မဟုတ္လား။ မွတ္မွတ္ရရ တစ္ခုေသာ ၿမန္မာ ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႔မွာ ဒီအိမ္ေၿပာင္းခဲ႔သည္။ ခုလဲ ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႔မတိုင္မီ ေၿပာင္းရၿပန္သည္။ ၈ႏွစ္တိတိ ဤအိမ္တြင္ ၾကာခဲ႔သည္။

ဂ်ဴဂ်ဴေလးအတြက္လဲ စိတ္မေကာင္းၿဖစ္မိသည္။ ကိုယ္ကေတာ႔ လူၾကီးမိွဳ႔ ေလာကဓမၼတာ ခ်စ္ခင္ေပါင္းသင္း ခဲြခြါၿခင္းမ်ားကို နားလည္ထားခဲ႔ၿပီ။ ၾကံဳလဲၾကံဳဖူးခဲ႔သည္မိွဳ႔ ခံႏိူင္ရည္ရွိမည္ဟု ထင္သည္။ ဂ်ဴဂ်ဴေလးကေတာ႔ ငယ္ေသးသည္။ ေမြးစကထဲက ထိန္းေက်ာင္းၿပီး အတူတကြ ေနခဲ႔ေသာ၊ ညစဥ္ အတူအိပ္ခဲ႔ရေသာ ၾကီးေတာ္ၿဖစ္သူႏွင္႔ ခဲြရေတာ႔မည္။ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းမ်ားႏွင္႔ ခဲြရေတာ႔မည္။

တစ္ေန႔ကေတာ႔ ဂ်ဴဂ်ဴ႕သူငယ္ခ်င္းေလးမ်ားအတြက္ လက္ေဆာင္မ်ား ထုတ္ပိုးေတာ႔ သူကတက္ၾကြစြာၿဖင္႔ ကူညီေနသည္။ ၿပီးေတာ႔ တစ္အိမ္တက္ဆင္း လက္ေဆာင္ေလးေတြေပး၊ ကပ္ၿပားေလးေတြမွာ အမွတ္တရ စာေလးမ်ားေရးေနရတာကိုပင္ သူကေပ်ာ္ေနေသးသည္။ ခေလးဆိုေတာ႔ ခဲြခြါရမည္ဆိုတာထက္ သူတစ္ခါမွ မလုပ္ဖူးတာေလးေတြ လုပ္ေနရတာကို ေပ်ာ္ေနၿခင္းၿဖစ္သည္။


တကယ္ေတာ႔ ဂ်ဴဂ်ဴသည္ သူ႕အေဖႏွင္႔တူလွသည္။ အလြန္အေပါင္းအသင္း ခင္သူ၊ အေပါင္းအသင္းမက္သူၿဖစ္သည္။ အေမထက္ပင္ ဆိုရွယ္က်သည္ ေၿပာရမည္။ ဘယ္ေနရာသြားသြား ခေလးခ်င္း အေပါင္းအသင္းၿဖစ္တာ သိပ္ၿမန္သည္။ မွတ္မိသည္က တစ္ခါသား Perth ဖက္ကို သြားလည္စဥ္ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္၏ သမီးေလးက ၄တန္းေလာက္၊ နာမည္ေလးက ေအးၿမၿဖဴတဲ႔။ ဂ်ဴဂ်ဴက K2၊ ေတြ႔ၿပီး ၅မိနစ္ ၁၀မိနစ္ေလာက္သာၾကာသည္။ မမေအးၿမၿဖဴ မမေအးၿမၿဖဴဆိုကာ ႏွုတ္က မခ်။ အတူကစားၾကသည္။ လမ္းတြင္လည္း ႏွစ္ရွည္လမ်ားခင္ခဲ႔သည္႔ သူငယ္ခ်င္းေတြအလား လက္အတူတဲြကာ သီခ်င္းဆိုၾက ေဆာ႔ၾက ခ်က္ခ်င္းၿဖစ္သြားေတာ႔သည္။ အဲဒီကတည္းက မဆြိတီမွာ ဂ်ဴဂ်ဴေလး၏ ဆိုရွယ္စြမ္းရည္ကို သတိထားမိခဲ႔သည္။

အိမ္ကိုဧည္႔သည္လာမည္ဆိုလွ်င္လည္း သူအလြန္ေပ်ာ္သည္။ ဘာရယ္ညာရယ္မဟုတ္ ဘယ္သူပဲလာလာ သူေပ်ာ္သည္။ ဒီေန႔ေတာ႔ အိမ္ကို ဘယ္သူလာမယ္ေဟ႔ဆို ေၿပာမိလွ်င္ အဲဒီတစ္ေန႔လံုး ဂ်ဴဂ်ဴတို႔ ဧည္႔သည္ေစာင္႔ေတာ႔သည္္။ မလာမခ်င္း တဂ်ီဂ်ီႏွင္႔ ေမေမ ဧည္႔သည္က ဘယ္ေတာ႔ လာမွာလဲ၊ မလာေသးဘူးလား၊ ၃နာရီေတာင္ ထိုးၿပီ၊ သူတို႔က ဘာလို႔မလာေသးတာတံုး။ အဲလိုေတြ ေတာက္ေလွ်ာက္ေမးေတာ႔သည္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ႔ ဧည္႔သည္လာမည္ဆို ဂ်ဴဂ်ဴကို မေၿပာရဲေတာ႔၊ လာကာမွလာေရာ႔ပဲ။

မဆြိတီတို႔ အိမ္နားတြင္လည္း ဦးၿခိမ္႔သူငယ္ခ်င္းမ်ားစုေနၾကရာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားမွလဲ သမီးေတြခ်ည္း ေမြးထားသည္ၿဖစ္ရကား သူတို႔အခ်င္းခ်င္းလည္း အလြန္ခ်စ္ၾကသည္။ အားလံုးကလဲ တစ္ႏွစ္ၾကီး တစ္ႏွစ္ငယ္ -၂ႏွစ္ၾကီး ၂ႏွစ္ငယ္ေတြ၊ ဗံုေတြစီထားသလို အသက္ ၁၁ႏွစ္မွသည္ ၅ႏွစ္အထိ ရွိၾကသည္။ ဂ်ဳဂ်ဴသည္ကား ထိုသူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင္႔ အၾကီး အငယ္မေရြး အားလံုးခ်စ္ခင္သည္ခ်ည္းၿဖစ္သည္။ အၾကီးေတြဆိုလည္း အၾကီးမိွဳ႔ သူတည္႔ေအာင္ေပါင္းသည္။ ခင္သည္။ ခေလးမေလးေတြကလဲ အစ္မၾကီးေတြလို ဂ်ဴဂ်ဴ႔ကို ခ်စ္ၾကသည္။ အငယ္ေတြကလည္း မမဂ်ဴဂ်ဴ ... မမဂ်ဴဂ်ဴ ဆိုကာ ခ်စ္ၾကပါသည္။ အိမ္ေအာက္ထပ္က ေမာင္ႏွမ၂ေယာက္ႏွင္႔လဲ အားတိုင္း သူ႔အိမ္သြားလိုက္၊ ကိုယ္႔အိမ္သြားလိုက္ ကစားေနက်ဆိုေတာ႔ အၾကီးမေလးက စိတ္မေကာင္း။ ဂ်ဴဂ်ဴသြားရင္ေတာ႔ ပ်င္းေနေတာ႔မွာပဲ ဆို ခဏခဏေၿပာေနေတာ႔သည္။ တစ္ေယာက္ကလဲ ပထမေတာ႔ သြားေတာ႔မည္ဆို ခဏအလည္သြားမည္ထင္ေနသည္။ ေနာက္အိမ္ေရာက္မွ အၿပီသြားမည္ဆိုတာသိရေတာ႔ ငိုေတာ႔သည္တဲ႔၊ သူ႕အေမက ေၿပာၿပသည္။

မေန႔က ဂ်ဴ႔ဂ်ဴ႕သူငယ္ခ်င္းေလးေတြကလဲ လက္ေဆာင္ေလးေတြ၊ ကပ္ၿပားေလးေတြမွာ စာေလးေတြေရးၿပီး လာပို႔ၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ႔ကလည္း ဂ်ဴဂ်ဴ႔ ဂ်ီေမးမွာ စာပို႔ၾကသည္။ ဂ်ဴဂ်ဴေတာ႔မသိ။ ခေလးေလးေတြစာကို ဖတ္ကာ မဆြိတီမွာ ပိုစိတ္မေကာင္းၿဖစ္ရေသးသည္။ စိတ္မေကာင္း မၿဖစ္ ရွိရိုးလား။ အန္တီသက္ေ၀တို႔၊ အန္တီ တန္ခူးတို႔၊ အန္တီ စုခ်စ္တို႔လို နာမည္ေက်ာ္ ဘေလာ႔ဂ္ဂါေတြပင္ မဆြိတီထံ ဤသို႔စာမေရးဖူးၾကတာကိုး။ (JK).

ခေလးမ်ား၏ အလြမ္းစာမ်ားသည္ ခ်စ္ဖြယ္ေကာင္းလွပါတကား။

မႏၱေလးမုန္႔တီ နန္းၾကီးသုပ္ စားရေအာင္ ...

မဆြိတီတို႔ ငယ္ငယ္က စစ္ကိုင္းက အဘြားဆီသြားလည္ရင္ အဘြားက သူ႔ေၿမးမေလး ဘုတ္အီးမကို မန္းေလး ဘုရားၾကီး ေခၚေခၚသြားတယ္။ အဲဒီမွာ ေၿမးအဘြား၂ေယာက္ ဘုရားဖူးၾက၊ ေရႊသကၤန္းကပ္ၾက၊ လိပ္ေတြအစာေကြ်းၾက၊ ဘုရားၾကီး ေစာင္းတန္းက ဆိုင္ေတြပတ္ ၾကည္႔ၾကေပါ႔။ ၿပန္ခါနီးက် ေမာၿပီဆို အဘြားက လိပ္ကန္နားက မုန္႔တီဆိုင္က မုန္႔တီသုပ္ အၿမဲ ၀ယ္ေကြ်းတယ္။ အမ်ားအားၿဖင္႔ေတာ႔ ငါးဖယ္နဲ႔စားေလ႔ရွိတယ္။ ငါးဖယ္ကိုေၾကာ္ၿပီး ပါးပါးေလးေတြ လွီးခ်က္ထားတာ။ ၿပီးေတာ႔ မုန္႔တီလံုးေတြက ရန္ကုန္က နန္းၾကီးသုပ္လိုမဟုတ္ပဲ အလံုးပိုတုတ္တယ္။ မန္ေလးဘက္ဆိုေတာ႔ ပဲမွုန္႔ကလဲ ေကာင္းေတာ႔ အဲဒီမုန္႔တီက သိပ္အရသာရွိတာ။ ဆီအနီေရာင္မ်ားမ်ားနဲ႔ မုန္႔တီသုတ္က အိၿပီးဆီမ္႔ေနတာပဲ။ ဟင္းခ်ိဳကလဲ ပူပူေႏြးေႏြးနဲ႔ အေတာ္ခ်ိဳတယ္။ အဲဒီမုန္႔တီသုတ္ကို ခုခ်ိန္ထိမေမ႔ဘူးဗ်ာ။

မဆြိတီ မန္းေလးေတာင္ေၿခဖက္ ဆရာမလုပ္ေတာ႔လဲ ေစ်းခ်ိဳဖက္ေရာက္တိုင္း စားၿဖစ္တယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ေခါက္ဆဲြနန္းၿပားနဲ႔လဲ ေကာင္းတာပဲ။ ရန္ကုန္အိမ္မွာ အေမတို႔သုပ္စားတဲ႔ နန္းၾကီးသုပ္ဆိုတာနဲ႔ နဲနဲေတာ႔ ကဲြတယ္။ ရန္ကုန္ကသုပ္တာေတာ႔ နန္းလတ္ကို ငံၿပာရည္ေတြ၊ ၾကက္သားဟင္း၊ သံပုရာသီး၊ ပဲမွဳန္႔ေတြထည္႔ၿပီး အသုပ္စံုနယ္သလို နယ္သုပ္တာ။ မန္းေလးကေတာ႔ နန္းၾကီး အလံုးၾကီးၾကီးေတြထဲ ၾကက္သားဟင္းကို ဆီမ်ားမ်ားထည္႔၊ ပဲမွဳန္႔ထည္႔ၿပီး ဒီတိုင္းခ်ေပးတာ။ မဆြိတီ ခုလုပ္စားတာက မန္းေလးစတိုင္ မုန္႔တီပါ။

မုန္႔တီဖက္ၾကီးၾကီးေတြကေတာ႔ ဂ်ပန္ေတြစားတဲ႔ ေခါက္ဆဲြတစ္မ်ိဳးကို သံုးပါတယ္။ တစ္ထုပ္ကို ၄က်ပ္ေလာက္ေပးရတယ္။ စလံုးက NTUC မွာ ၀ယ္လို႕ရပါတယ္။ သူက နန္းၾကီးထက္နဲနဲေတာ႔ ပိုအိတယ္။ အလြမ္းေၿပေလာက္ေတာ႔ စားလို႔ရပါတယ္။

ဟင္းခ်ိဳအတြက္
ၾကက္ရိုး ၃-၄က်ပ္ဖိုးေလာက္၀ယ္ အပိုင္းၾကီးၾကီး ခုတ္ထစ္ၿပီး ဆား၊ ငံၿပာရည္နဲ႔နယ္၊ စပါးလင္၊ ဂ်င္း၊ ၾကက္သြန္နီဥၾကီး ၃လံုး ေလာက္ပစ္ထည္႔ၿပီး မီးေအးေအးနဲ႔တည္ထားပါ။ နာရီ၀က္ ၄၅မိနစ္ေလာက္ၾကာရင္ ေရခမ္းရင္ ေရထပ္ထည္႔ ၿပန္ဆူေအာင္တည္ အေပါ႔အငံၿမည္း၊ ၾကက္သားမွဳန္႕ေလး ပိုခ်ိဳေအာင္ထည္႔၊ ငရုပ္ေကာင္းေလး နဲနဲ ေမႊးေအာင္ထည္႔ၿပီး ခ်လို႔ရပါၿပီ။ (ၾကက္ရိုးကဆီေတြထြက္လာရင္ အဲဒါေတြကို ၾကက္သားဟင္းအိုးထဲသာ ခပ္ထည္႔လိုက္ပါ။)


ၾကက္သားဟင္းအတြက္
ၾကက္သား ရင္ပံုသား ၂ခုေလာက္ကို အတံုးေလးေတြလွီးၿပီး ဆႏြင္းမွဳန္႔ႏိူင္ႏိူင္နဲ႔ ငံၿပာရည္၊ ဆားထည္႔ၿပီး နယ္ထားပါတယ္။ ဆႏြင္းမ်ားမွ ဟင္းအႏွစ္က ၀ါ၀ါရဲရဲေလးနဲ႔ ပိုေကာင္းပါတယ္။ ၾကက္သားအညွီနံ႔လဲ ေပ်ာက္တာေပါ႔။


ၾကက္သားဟင္းအႏွစ္အတြက္ ၿပင္ဆင္ထားရမွာေတြပါ။ ၾကက္သြန္နီ ဥၾကီး ၃ လံုးေလာက္ကို chopper နဲ႔ chop လုပ္ထား၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီး ၃လံုးေလာက္ကိုလည္း အႏွစ္ရေအာင္ လွီးထား၊ ၾကက္သြန္ၿဖဴ ဥၾကီး တစ္ဥခန္႔ ေထာင္းထား၊ ဂ်င္းနဲ႔ စပါးလင္ ၃ေခ်ာင္းေလာက္ကိုလဲ ပါးပါးလွီးၿပီး ေရာၾကိတ္ထားပါ။ ခရမ္းခ်ဥ္သီးကေတာ႔ တစ္ခ်ိဳ႔ကလဲ မထည္႔ၾကပါဘူး။ မထည္႔လဲ စားလို႔ ေကာင္းပါတယ္။ ငရုပ္သီးအေရာင္တင္မွဳန္႔ကိုလည္း ဆီပူထဲ ရုပ္တရက္ထည္႔လိုက္ရင္ တူးကုန္မွာစိုးလို႔ ေရေလးနဲ႔ ေဖ်ာ္ၿပီးမွ ဆီသတ္တဲ႔ထဲထည္႔ပါတယ္။ စားပဲဇြန္း ၂ဇြန္႔ခန္႔ပါ။


ၿပီးရင္ ဆီသတ္လို႔ေကာင္းေအာင္ Non-sticker ဒယ္အိုးခပ္ၾကီးၾကီထဲ ဆီမ်ားမ်ားထည္႔ပါတယ္။ ဟင္းေကာ္တဲ႔ဇြန္းၾကီးနဲ႔ လူတစ္ေယာက္ တစ္ဇြန္းႏံွဳးနဲ႔ ၁၀ဇြန္းေလာက္ကို ထည္႔ရပါတယ္။ ဆီကေတာ႔ အမ်ားၾကီးကုန္ပါတယ္ခင္ဗ်။

ဆီနဲနဲပူလာရင္ ဆႏြင္းမွုန္႔ေလး ဆီ၀ါတဲ႔အထိ ပစ္ထည္႔၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးကလဲြလို႔ အႏွစ္ေထာင္းထားေတြထည္႔ၿပီး ေမႊပါတယ္။


မိနစ္၀က္ ေလာက္ၾကာေတာ႔ ၾကက္သားလွီးထားတာေတြထည္႔ပါတယ္။ အစာေတြ နဲနဲညွိဳးတာနဲ႔ၾကက္သားကို ထည္႔ပါတယ္။ ဒါမွ ၾကက္သားလဲ အရည္ခြံတင္းတဲ႔ အခ်ိန္နဲ႔ ဆီသတ္တာ ေမႊးတဲ႔အခ်ိန္ ကြက္တိပါပဲ။


ဆီသတ္တာ ေမႊးၿပီးကပ္လာရင္ ငရုပ္သီးရည္ေဖ်ာ္ထားတာ ထည္႔ၿပီး ေၿခာက္သြားတဲ႔ထိ ေမႊေပးပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွ ခရမ္းခ်ဥ္သီးထည္႔ ၿပီး ခရမ္းခ်ဥ္သီး ေပ်ာက္္ၿပီး အႏွစ္ၿဖစ္သည္အထိ ဆက္ေမႊေပးပါ။ ေနာက္ဆံုး ၾကက္ရိုးၿပဳတ္ရည္ထဲက အခ်ိဳေရကို ၿမဳတ္ေအာင္ထည္႔ၿပီး မီးေအးေအးနဲ႔ နာရီ၀က္ေလာက္ႏွပ္ထားရပါမယ္။ ဆီေၿခာက္ၿပီး ကပ္တဲ႔အထိမထားပဲ ေရနည္းနည္းေလးက်န္တာနဲ႔ ခ်ပါတယ္။



ၿပင္ဆင္ထားရမည္႔ အဆာပလာမ်ား

ငရုပ္သီးအက်က္မွဳန္႔ကို ဆီနဲနဲသတ္ၿပီး ၿပန္ေၾကာ္ပါတယ္။ ဟင္းအိုးထဲက ဆီမေလာက္မွာေၾကာက္လို႔ တစ္ခါတရံ ဆီ၀ါ၊ ဆီနီခ်က္ထားပါတယ္။ က်န္တာေတြေတာ႔ အားလံုးသိၿပီးသားေတြ ဆိုေတာ႔ ပံုမွာသာ ၾကည္႔ၾကပါေတာ႔။ ပံုထဲမွာ ပဲမွဳန္႔ေတာင္ က်န္သြားတယ္။ ပဲမွဳန္႕ကေတာ႔ ေမႊးတံဆိတ္ အက်က္မွဳန္႔ကို သံုးပါတယ္။

ပဲြၿပင္ဖို႔ရာ
မန္းေလးစတိုင္ဆိုေတာ႔ မုန္႔တီဖတ္အလံုးၾကီးေတြ အရင္ထည္႔၊ အေပၚက ၾကက္သားဟင္းအႏွစ္ကိုထည္႔ (ဆီမ်ားမ်ားထည္႔ရပါတယ္ ခင္ဗ်ာ) ပဲမွုန္႔ကိုေတာ႔ စားပဲြဇြန္း တစ္ဇြန္းေလာက္ပဲ ထည္႔ပါတယ္။ အေပၚက ၾကက္သြန္နီၾကိဳက္တတ္ရင္ထည္႔၊ ၾကက္ဥၿပဳတ္၂စိတ္ေလာက္ထည္႔၊ နံနံထည္႔၊ ၿပီး ေမႊစားလို႔ရပါၿပီခင္ဗ်ာ။



ၾကက္ရိုးဗလာဟင္းခ်ိဳေလးကလည္း ေမႊးၿပီး ခ်ိဳေနတာပဲဆိုေတာ႔ဗ်ာ။ ရွလြတ္။ သၾကၤန္တြင္း စတုဒီသာပါဗ်ာ။ အန္တီသက္ေ၀လို ဒုကၡမေရာက္ခ်င္ရင္ေတာ႔ ေအာက္ကပံုကို ၂ခါ မကလစ္ၾကနဲ႔ဂ်ာ။




Tag:  မႏၱေလးမုန္႔တီ  နန္းၾကီးသုပ္  မုန္႔တီသုပ္   မုန္႔တီ နန္းၾကီးသုတ္

အန္တီဆြိနဲ႔ အိမ္ရွင္ အိမ္ငွါး ဒရမ္မာ (၂)...

(ကိုယ္ကလဲ ပန္ကို လာခဲ႔လို႔ ေၿပာၿပီးေနၿပီ။ အိမ္ကိုလဲ view တာ ရပ္လိုက္ၿပီလို႔ ကတိကေပးၿပီးသြားၿပီ။ ညေနက် ပန္နဲ႔ အိမ္ၾကည္႔တဲ႔သူေတြ ဘာၿဖစ္ၾကဦးမလဲ ေငြေရာင္ ပိတ္ကား ... အဲေလ ေငြေရာင္ဘေလာ႔ဂ္ စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ ဆက္ၾကည္႔ၾကပါကုန္။ )

တကယ္တန္းက် အန္တီဆြိလဲ အဲလို ထိပ္တိုက္ၾကီးေတြ႔ေပးဖို႔ ဘယ္သတၱိရွိမလဲဗ်ာ။ ပဲြစားအစ္မကို ေသခ်ာေခၚေၿပာၿပီး အၾကံဥာဏ္ေတာင္းၾကည္႔ေတာ႔ သူတို႔က အားလံုးေခၚၿပီးၿပီမိွဳ႔ ဖ်က္မရေတာ႔ဘူးတဲ႔။ မဆြိပဲ အလုပ္မ်ားတာ အေၾကာင္းၿပၿပီး ေနာက္ေန႔ခ်ိန္းလိုက္ပါတဲ႔ဆိုတာနဲ႔ ပန္ကို ေနာက္ပိုင္း အလုပ္အားတဲ႔ေန႔မွပဲ လာခဲ႔ပါလို႔ ခ်ိန္းလိုက္ရတယ္။

ညက်ေတာ႔ အိမ္ငွါးေတြ လာၾကည္႔တာ အမ်ားၾကီးဆိုေတာ႔ မဆြိတီတို႔ အိမ္ေရွ႕တိုက္ေအာက္ေတြမွာ ပဲြစားေတြ၊ အိမ္ငွါးေတြ ေၿခခ်င္းလိမ္လို႔ေပါ႔ဗ်ာ။ ပဲြစားအစ္မက တစ္ဖဲြ႔ခ်င္းစီ ေခၚေပမဲ႔ တခ်ိဳ႔ေတြကလဲ မေစာင္႔ႏိူင္ေတာ႔ အိမ္ထဲမွာလဲ အိမ္ၾကည္႔သူေတြ တရုန္းရုန္းေပါ႔ဗ်ာ။ မေလး-တရုပ္မေလးေတြတစ္ဖဲြ႕နဲ႔ က်န္တာေတြက ကုလားလူမ်ိဳးေတြခ်ည္းပဲ။ အဲဒီထဲမွာမွ ပထမဆံုးလာၾကည္႔တဲ႔ ကုလားလင္မယားက ညားကာစတဲ႔ ခင္ဗ်။ သူတို႔ အေဖ၊ အေမနဲ႔ ပဲြစားပါ ပါလာၿပီး အိမ္လာၾကည္႔ၾကတာ။ အိမ္ကို အၿပန္ၿပန္၊ အလွန္လွန္ၾကည္႕ၾကၿပီး သူတို႔အိမ္ကို အင္မတန္ၾကိဳက္တဲ႔အေၾကာင္း လင္မယား၂ေယာက္ထဲေနမွာမိွဳ႔ သူတို႔ကိုပဲ ငွါးပါဆို မဆြိတီကို အေဖလုပ္သူက တိုက္ရိုက္လာေၿပာတယ္။ မဆြိတီကလဲ ေအးဂ်င္႔ကို ေၿပာပါေပါ႔။ ဆိုလိုတာက သူတို႔ ဘယ္ေလာက္ ေအာ္ဖာလုပ္မလဲ၊ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေနမလဲ ဆိုတာ၊ ေနာက္ဆံုး အဖဲြ႔အကုန္လံုးက ေဖာင္တစ္ခုမွာၿဖည္႔ၿပီး ေအးဂ်င္႔ကို ေပးခဲ႔ရမွာမိွဳ႔ပါ။

ေနာက္ဆံုး အဖဲြ႕ေတြအကုန္ၾကည္႔ၿပီး ေဖာင္ေတြၿဖည္႔ထားခဲ႔၊ တစ္နာရီအတြင္း ေအးဂ်င္႔ကေခၚၿပီး black and white အေၾကာင္းၿပန္ရမယ္႔ အခ်ိန္အထိ အဲဒီကုလားလူမ်ိဳး လင္မယားနဲ႔ အဖဲြ႕က မၿပန္ပဲ အိမ္ေရွ႕၀ရမ္တာမွာ ေစာင္႔ေနတယ္ခင္ဗ်။ အဲဒါနဲ႔ သူတို႔ ဘယ္ေလာက္ offer ေပးလဲ ပဲြစားအစ္မကို ေမးၾကည္႔ေတာ႔ ၁၈၀၀ တဲ႔ခင္ဗ်ာ။ ၁၈၀၀ နဲ႔ ငွါးဖို႔အေရး ပဲြစားအစ္မနဲ႔ အိမ္ေရွ႔မွာ ဒူးတိုက္ေဆြးေႏြးေနၾကတာ။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ အစ္မကမႏိူင္ေတာ႔ လို႔ ကဲ အိမ္ရွင္ကိုပဲ တိုက္ရိုက္ေမးပါေတာ႔ဆို မဆြိတီဘက္ ၿမားဦးလွည္႔လာတယ္။ ဒီေတာ႔လဲ မတတ္ႏိူင္ေတာ႔ ပြင္႔ပြင္႔လင္းလင္းပဲ အိမ္ကို ေၾကာ္ၿငာတာ ၂၅၀၀ နဲ႔၊ ၁၈၀၀ကေတာ႔ ဘယ္လိုမွ မၿဖစ္ႏိူင္ပါလို႔ ၿငင္းလိုက္ရေတာ႔တယ္။

ဒါကိုပဲ သူတို႔ပဲြစားက ၂ေယာက္ထဲေနမွာမိွဳ႔ ၁၈၀၀ ေပးတာ၊ ၆ေယာက္ေလာက္ေနတဲ႔သူေတြ ၂၃၀၀-၂၄၀၀ ေပးတာနဲ႔ မယွဥ္ပါနဲ႔ဆို လာေၿပာေနလို႔ အေတာ္ကို လက္ေပါက္ကပ္ေအာင္ ေၿဖရွင္းေနရတယ္။ တၿခားအဖဲြ႔ေတြကေတာ႔ ၂၂၀၀-၂၃၀၀ ေလာက္ offer ပါတယ္။ လူကေတာ႔ ထံုးစံ ၆ေယာက္-၇ေယာက္ေတြ။ ၂၄၀၀ ေပးတဲ႔ တစ္ဖဲြ႔ဆို ၈ေယာက္ေတာင္ေနမယ္ဆိုတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ကုလားလင္မယားနဲ႔ အဖဲြ႔လဲ လက္ေလွ်ာ႔ၿပီး ၿပန္သြားၾကေတာ႔တယ္။ တကယ္ကိုဗ်ာ အိမ္ငွါးရတာ လူလဲ ေခါင္းေတြပါကိုက္။ ေၿပာရဆိုရတာေတြကလဲ လူပါ ေငြေစာ္ေတြနံေနတာ။

ေနာက္ေန႔က် ပဲြစားအစ္မက မဆြိတီကိ္ု ဖံုးဆက္ေၿပာတယ္။ အဲဒီကုလားပဲြစားက ေၿပာသတဲ႔။ အိမ္ရွင္က သူ႔ client ကို သေဘာက်ပါရက္နဲ႔ ပဲြစားက ေသခ်ာညွိမေပးလို႔ မငွါးတာပါဆိုၿပီး ဖုန္းဆက္ၿပသနာရွာသတဲ႔။ အစ္မက မ်ိဳးစံုရွင္းၿပေပမဲ႔ မေက်နပ္ႏိူင္ပဲ ကုမၸဏီကိုပါ တိုင္မယ္ေတြ၊ ဘာေတြအထိ ခ်ိန္းေၿခာက္ၿပီး ေၿပာသတဲ႔။ ပဲြစားအစ္မလဲ စိတ္တိုလြန္းလို႔ စကားေၿပာတာေတာင္ အသံေတြ တုန္ေနတယ္။ မဆြိတီလဲ အစ္မကို အရမ္းအားနာၿပီး ေၿဖာင္႔ၿဖရပါတယ္။ ပဲြစားအလုပ္မွာလဲ အဲလိုၿပသနာေတြရွိပါလားလို႔ သိလိုက္ရတယ္။ အစ္မက တဆက္တည္း ဒီေန႔လဲ အိမ္လာၾကည္႔သူ ၆ဖဲြ႔ လာၾကည္႔ဦးမယ္။ အားလံုး ခ်ိန္းၿပီးသြားၿပီတဲ႔ဆို ဖံုးခ်သြားပါေရာ။

ေန႕ခင္းက် ပန္က တေမွာင္႔။ သူဒီေန႔လာခဲ႔မယ္ဆို လုပ္ၿပန္ပါတယ္။ မဆြိတီလဲ ေန႔စဥ္ၾကီး အလုပ္မ်ားတယ္ မၾကည္႔ပါနဲ႔ဆို မေၿပာခ်င္ေနေတာ႔ဘူး။ ဒါနဲ႔ ပြင္႔ပြင္႔လင္းလင္းပဲ ပန္ကို ေၿပာလိုက္ေတာ႔တယ္။ ငါနင္႔ကို အိမ္ကို မၿပေတာ႔ဘူး ကတိေပးမိေပမဲ႔ ပဲြစားေတြကေတာ႔ ေၿပာလို႔မရဘူး။ သူတို႔တာ၀န္ေက်ေအာင္ အိမ္ကို ဆက္ၿပေနဆဲပဲ။ အိမ္လာရင္ နင္ တၿခား အိမ္လာၾကည္႔သူေတြနဲ႔ ေတြ႔ေကာင္းေတြ႔မယ္။ နင္္ deposit ေပးၿပီး လက္မွတ္ထိုးမွ သူတို႔က အိမ္ၿပတာ ရပ္မယ္ေၿပာတယ္ ဆိုေတာ႔ ပန္ကလဲ I am very worry ... I am very worry ... ဆို စိတ္ပူၿပီး ေအာ္ဇီက သူ႕အမ်ိဳးသားဆီဆက္၊ သူ႔အမ်ိဳးသားက မဆြိတီကိုဆက္နဲ႔ မဆြိတီလည္း ဘယ္လုိလုပ္ရမလဲ မသိ ၿဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ဒီည တစ္ခါၿပၿပီးရင္ ကိုယ္႔ဘက္က risk ယူၿပီး ပဲြစားအစ္မကုိ အိမ္ၿပတာ ရပ္ဖို႔ ေၿပာလိုက္ေတာ႔မယ္လို႔ ဆံုးၿဖတ္လိုက္တယ္။ ေနာက္မွ သူတို႕ဘက္က ကတိသစၥာေဖာက္လဲ ကိုယ္ခံ။ ကိုယ္ဆက္ရွာေပါ႔။ ဒီဇာတ္ရွဳပ္ၾကီးေတာ႔ ဆက္မကခ်င္ေတာ႔ဘူး။

ညေနက် ပန္က ေစာေစာလာၾကည္႔ပီး ၿပန္သြားတယ္။ ည၇နာရီေလာက္က် ထံုးစံအတိုင္း တရုန္းရုန္းနဲ႔ အိမ္ၾကည္႔သူေတြ ပဲြစားေတြ တဖဲြ႔ၿပီး တစ္ဖဲြ႔ေပါ႔ခင္ဗ်ာ။ ေအာ္ဖာကေတာ႕ ထံုးစံ ၂၃၀၀-၂၄၀၀ ေလာက္ေပးၾကပါတယ္။ လူကလဲ ၆ေယာက္-၇ေယာက္ေတြ ခ်ည္႔ပဲ။ ကုလားလူမ်ိဳး တစ္ဖဲြ႔က ၆ေယာက္ကို ၂၄၀၀ ေပးေပမဲ႔ မဆြိတီလဲ လူမ်ားလို႔ ၿငင္းလိုက္ရပါတယ္။ အဲဒီက ပဲြစားနဲ႔လဲ သူတို႔ေတာင္းတဲ႔အတိုင္း ေအာ္ဖာေပးပါရက္နဲ႔ ဘာလို႔ မငွါးရသလဲဆို ေတာ္ေတာ္ကို ေၿဖရွင္းရေသးတယ္ခင္ဗ်။ အဲဒီပဲြစားတရုတ္ေလးကလဲ ၿပန္သာသြားတယ္။ သူတို႔မရလိုက္ရတာကို ေတာ္ေတာ္ကို မေက်နပ္ၾကဘူး။ မဆြိတီလဲ ေၿဖရွင္းရတာ အေတာ္မ်က္ႏွာပူေနၿပီ။ ေၿပာရတာေတြလဲ အားနာစရာေကာင္းေနပါၿပီ။


အားလံုးၾကည္႔ၿပီးတဲ႔ အခ်ိန္မွာ မဆြိတီ ပဲြစားအစ္မေတြကို အိမ္ကိုဘာလို႔ open house လုပ္ၿပီး မၿပတာလဲ။ ဘာလို႔ လူအမ်ားၾကီး မေခၚပဲ လူစစ္ခ်ၿပီးမွေခၚၿပသလဲဆိုတာ သေဘာေပါက္ၿပီဆိုတဲ႔ အေၾကာင္း၊ ပန္တို႕မိသားစုအတြက္ ပဲြစားခမယူပဲ ေစတနာနဲ႔လုပ္ေပးတဲ႔ အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္း၊ အိမ္ၿပတာကိုလည္း ရပ္လိုက္ၿပီး ပန္တို႕မိသားစုကိုပဲ ေစာင္႔ပါေတာ႔မယ္ဆိုတဲ႔အေၾကာင္း ေၿပာလိုက္ပါေတာ႔တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ တိမ္ၿပာၿပာဆန္းေဒးေန႔တစ္ေန႔မွာ ပန္တို႔လင္မယား အိမ္တစ္ေခါက္ထပ္ၾကည္႔၊ ညက်ေတာ႔ ပဲြစားေတြပါေခၚၿပီး အိမ္ရွင္၊ အိမ္ငွါး စာခ်ဳပ္မွာ လက္မွတ္ထုိးၾကပါတယ္။ ေနာက္ေန႔ ပဲြစားက အိမ္လာၿပီး HDB ကို on line ကေန ေလွ်ာက္လိုက္တာ ခ်က္ခ်င္းပဲ approve ၿဖစ္လို႔ မဆြိတီလည္း အိမ္ငွါးကိစၥအတြက္ စိတ္ေအးသြားရပါေတာ႔တယ္ခင္ဗ်ား။


ဤတြင္ပဲ အန္တီဆြိနဲ႔ အိမ္ရွင္ အိမ္ငွါး ဒရမ္မာ ဇာတ္လမ္းၿပီးပါၿပီ။ ကားလိပ္ခ်။ း)

Aunty Sweet and first retired feeling

Today I wake up so early about 5 AM. Couldn't sleep well. I have a lot of things to do today. To go to Jurong Point, IMM, 52 street wet market, Vivo city, Golden mile and so on. I plan to go to 52 st market first. Wet markets are open earlier than super market. When I have finished shower, Ju Ju is still in the bed. I decided to go alone. I waited for for the bus about 10 mins at the bus-stop.

When the bus came, it was crowded, but fortunately I got a seat. One of the ladies, with silver lining - grey hair was standing in front of me. I felt like I want to offer my seat to her. At the same time, I didn't want her to feel that she was too old to give up the seat for her. Finally, I decided to continue sitting. When I looked around, most of the ladies are old, they all are so call senior citizen. One of the ladies wears colourful T-shirt, one was SMS-ing, one Malay lady with sarong was sleeping. By seeing them, I feel a bit bored and sad. I miss my life in office, a capable woman with fresh mind. I feel myself, they are old, I am still young and I am still active, I have still youthful face. I even try to be fast my action in front of them to show off  I am still young and active, unlike them. A bit funny, ha ha! like Mr. Bean. Really, I am very bad.

After I went around and around 52 street market, I couldn't find a thing what I wanted to buy and decided to go back home. The weather is very hot like Yangon near Thin Gyan time and I was soaked with sweat. Singapore humidity is very high, easy to sweat when we move fast. My hair was stick with sweat. Before going to the bus stop, I passed by one of clothes retail shop. I saw a big mirror in front of the shop. When I passed there, I accidentally saw my image in the mirror and, ... I realized that Ar La Mah! I am not much different with those old ladies whom I saw in the bus. This may be my first feeling on depression of old age upon early retirement.

(I posted this by iPhone in the bus. Thanks.)

အန္တီဆြိနဲ႔ အိမ္ရွင္ အိမ္ငွါး ဒရမ္မာ (၁)...

အန္တီဆြိတို႔ ဘေလာ႔ဂါမိွဳ႕လားမသိ။ ဘာလုပ္လုပ္ ဇာတ္လမ္းေလးေတြနဲ႔။ ခုအိမ္ငွါးဖို႔ လုပ္ၿပန္ေတာ႔လဲ ဇာတ္လမ္းနဲ႔။ ဟိုဘက္မွာေနဖို႔ ဦးၿခိမ္႔အိမ္ငွါးေတာ႔လဲ ဇာတ္လမ္းေလးေတြရွိတယ္။ အိမ္ကကားေရာင္းေတာ႔လဲ ဇာတ္လမ္းနဲ႔။ မ်ိဳးၾကီးသီခ်င္းလို ေၿဖးေၿဖး ေၿဖးေၿဖး ...ေရး၊ နားနားၿပီး ေရးပါမယ္ ေပါ႔ း))

မဆြိတီတို႔ ဟိုဖက္ကို ေၿပာင္းၾကေတာ႔မယ္ဆိုေတာ႔ အိမ္ကိုမေရာင္းေသးပဲ ပဲြစားလက္အပ္ၿပီ ငွါးထားခဲ႔မယ္ဆို လင္မယား၂ေယာက္ တိုင္ပင္ထားၾကတာ။ ဟိုဖက္ကအေၿခအေနကို ေစာင္႔ၾကည္႔ရဦးမွာဆိုေတာ႔ ေဖာင္မဖ်က္ရဲေသးဘူးကိုး။

ဒီလိုနဲ႔ တကယ္႔ငွါးမဲ႔ အခ်ိန္လဲေရာက္ေရာ ဦးၿခိမ္႔က ဆစ္ဒနီေရာက္ေနၿပီေလ။ ဒီေတာ႔အိမ္ငွါးဖို႔တာ၀န္က မဆြိတီ ပုခံုးေပၚ လံုးလံုးေရာက္လာပါေရာ။ အိမ္ငွါးဖို႔ရာအတြက္ ပထမဆံုး ပဲြစားကို အရင္ေရြးရတယ္ခင္ည။ အသိပဲြစားေတြနဲ႔ စကားေၿပာၾကည္႔ၿပီး ေနာက္ဆံုး ဗမာလို စကားေၿပာလို႔ အဆင္ေၿပတဲ႔ ဗမာပဲြစား ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကိုပဲ အပ္လိုက္တယ္။ အလုပ္အပ္ စာခ်ဳပ္ေတြ၊ ဘာေတြ လက္မွတ္ထိုးေတာ႔ ပဲြစား အစ္မတစ္ေယာက္ပါေခၚလာၿပီး မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ သူတို႔က ဗမာေအးဂ်င္႔အဖဲြ႕၊ အတူတဲြလုပ္ၾကတာေပါ႔။ အဲဒီေအးဂ်င္႔အစ္မအိမ္က မဆြိတီတို႔ အိမ္နဲ႔ နီးေတာ႔ အိမ္ၿပတာေတြဘာေတြ သူကပဲ ဦးေဆာင္လုပ္မဲ႔ သေဘာနဲ႔တူပါရဲ႕။

တကယ္ေတာ႔ မဆြိတီတို႔ အိမ္ကိုအပ္လိုက္တာ ေတာ္ေတာ္ေစာပါတယ္။ ကိုယ္ အလုပ္ကထြက္လို႔ရတဲ႔ အခ်ိန္နဲ႔ကိုက္တဲ႔ေန႔ကို ေရြးလိုက္ေတာ႔ အိမ္ငွါး စ တက္ရမဲ႕ေန႔က ဧၿပီလ ၂၀ရက္ေန႔ၿဖစ္သြားတယ္။ ေအးဂ်င္႔ကို အိမ္ေခၚၿပေတာ႔ အိမ္က စလံုး ၂၄၀၀-၂၅၀၀ ေလာက္ရႏိူင္တယ္။ date ကလည္း အဲဒီေန႔ကို fix လုပ္ထားလို႔ရတယ္ေပါ႔။ လကုန္ရက္မဟုတ္လဲ ကိစၥမရွိဘူးဆိုတာနဲ႔ အဲေန႔ကိုပဲ သတ္မွတ္ လိုက္တယ္။ သူတို႔အေၿပာအရ အိမ္ကေစာၿပီး ေၾကာ္ၿငာရင္လဲ ေ၀းေနေသးေတာ႔ ဘယ္သူမွ စိတ္မ၀င္စားဘူးတဲ႔။ ငွါးဖို႔ တစ္လခဲြ ေလာက္အလိုမွ စ ေၾကာ္ၿငာမယ္ေၿပာပါတယ္။ (အဲဒီအခ်ိန္က ၂လခဲြေလာက္ လိုေသးတာကိုး)

မဆြိတီတို႔ အိမ္အေၾကာင္း စေၿပာရရင္ ဒီအိမ္ကို ၀ယ္ကတည္းက ၾကိဳက္လြန္းလို႔ အပို cash down ေတြ အမ်ားၾကီးေပးၿပီး ၀ယ္ခဲ႔တာပါ။ ပထမဆံုးၾကည္႔တဲ႔အိမ္ ပထမဆံုး ၀ယ္ခဲ႔တာပါ။ Country style home ေခၚပါသတဲ႔။ ပထမအိမ္ပိုင္ရွင္ကိုယ္တိုင္က interior designer မိွဳ႕ သူ႔အိမ္ကို သစ္သားေတြ အမ်ားၾကီးသံုးၿပီး လွေအာင္ ဒီဇိုင္းလုပ္ထားတာပါ။ သုတ္တဲ႔ ေဆးကအစ pattern ေလးေတြနဲ႔။ down light ေတြကလဲ တစ္အိမ္လံုး တပ္ထားပါတယ္။ ညက် မီးေတြ ဖြင္႔လိုက္ရင္ အိမ္က အခန္းအေရာင္နဲ႔ မီးေရာင္နဲ႔ အလြန္လိုက္ဖက္ၿပီး လွပါတယ္။ မဆြိတီတို႔ကလဲ တစ္သက္လံုး ေနရမဲ႔အိမ္ဆိုေတာ႔ ပရိေဘာဂေတြကို ကုတင္ကအစ solid wood ေတြခ်ည္း၀ယ္ၿပီး ေကာင္းတာေတြ ထည္႔ထားတာပါ။ တကယ္ေတာ႔ မဆြိတီ ဒီအိမ္ေလးကို ေတာ္ေတာ္သံေယ်ာဇဥ္ရွိပါတယ္။ အခုထားခဲ႔ရေတာ႔မယ္ဆိုေတာ႔ အင္မတန္ စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ အိမ္ငွါးေတာ႔လဲ အိမ္ငွါးကို ကိုယ္ေတာင္းတဲ႔ rental fees ေပးႏိူင္သူအၿပင္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေနမဲ႔သူကို အဓိက ေရြးခ်င္တာပါ။
( ကိုယ္႔အိ္မ္အေၾကာင္း ေၿပာရတာလဲ ကိုယ္႔ငါးခ်ဥ္ေလး ကိုယ္ခ်ဥ္ပါတယ္ဆို ၾကြားသလိုၿဖစ္ေနၿပီေနာ္ ... သည္းညည္းခံၾကပါ ပိတ္သတ္တို႔ ...း)




ဒီလိုနဲ႔ တစ္လေလာက္ေစာင္႔ၿပီး အိမ္စၿပဖို႔ အခ်ိန္ေရာက္လာပါတယ္။ ပဲြစားအစ္မက ညေန ၇နာရီေလာက္ ဖိလစ္ပင္းေကာင္မေလးေတြ လာၾကည္႔မယ္တဲ႔။ သူတို႔က ၇ ေယာက္ေနမယ္။ ၂၄၀၀ ေပးမယ္ေပါ႔။ ဒါနဲ႔ ညေနလာၾကည္႔ေတာ႔ ေကာင္မေလးေတြက တကယ္႔ကို ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းေလးေတြ။ စကားေၿပာတာက သိပ္ polite ၿဖစ္တယ္။ ပညာတတ္ဆန္္တယ္။ သူတို႔က အိမ္ကိုၾကိဳက္တယ္။ သူတို႔အိမ္လိုသေဘာထား သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းေနမယ္ေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ ထံုးစံအတိုင္း ေစ်းဆစ္တယ္ဗ်ား။၂၃၀၀ ရမလားဘာညာ ဆိုေတာ႔ မဆြိတီကလဲ ခုမွ ပထမဆံုး စၿပတာ ခပ္တင္းတင္းေပါ႔။ ၂၄၀၀ ကေန မေလ်ာ႔ႏိူ္င္။ ေနာက္ၿပီး မဆြိတီတို႔အိမ္က Mio home group plan က တစ္ႏွစ္ လက္က်န္ရွိေသးေတာ႔ သူတို႔က အဲဒါကုိလည္း ဆက္ယူေပးမယ္ဆိုေတာ႔ စဥ္းစားဦးမယ္လို႔ပဲ ေၿပာလိုက္တယ္။ (အဲဒီ plan ကို မသံုးပဲၿပန္အပ္ရင္ Singtel ကို early termination fees စလံုး ၄၀၀ -၅၀၀ ေလာက္ ေလ်ာ္ရမွာမိွဳ႕ပါ။)

ေနာက္ေန႔က်ေတာ႔ ပဲြစားအစ္မက ဖုန္းဆက္ၿပီး ဖိလစ္ပင္းေကာင္မေလးေတြဆို မဆိုးေၾကာင္း၊ ဖိလစ္ပင္းေတြ ဘယ္လိုသန္႔ရွင္း သပ္ရပ္ေၾကာင္း ဆြယ္ပါေလေရာဗ်ာ။ ကိုယ္ကလဲ Mio home plan အပါအ၀င္ ၂၄၆၀ တစ္ၿပားမွ မေလ်ွာ႔။ အဓိကကေတာ႔ လူအရမ္းမ်ားလို႔ ဂ်ီးမ်ားေနတာလဲပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး မဆြိတီကလဲ စိတ္တစ္မ်ိဳး။ သူမ်ား အဲ႔လို ဘလိုင္းၾကီး အတင္းတြန္းတာမ်ိဳးကို မၾကိဳက္ဘူး။ ေနာက္ကြယ္မွာ အေၾကာင္းၿပခ်က္ရွိရမယ္လို႔ စိတ္က သရိုးသရီၿဖစ္ေနတာနဲ႔ပဲ ဖိလစ္ပင္း ပထမ အသုတ္နဲ႔ အဲ႔ဒီအတိုင္း တန္းလန္းၾကီးၿဖစ္ေနတယ္။ (ေနာက္ပိုင္းေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ႔အထိ ပဲြစားက မ်ိဳးစံု ဆက္တိုက္တြန္းေပမဲ႔ လူမ်ားလို႔ဆိုတဲ႔ အေၾကာင္းၿပခ်က္နဲ႔ လံုး၀ကို ၿငင္းလိုက္ပါေတာ႔တယ္။)

ေနာက္၂ရက္ေလာက္ၾကာေတာ႔ ပဲြစားအစ္မက သူတို႔ သတင္းစာမွာ ေၾကာ္ၿငာလိုက္ၿပီ။ အိႏၵိယလူမ်ိဳး ေတြ(ေနာက္ပိုင္း ကုလားလို႔ပဲေရးပါမယ္၊ အိႏၵိယဆို ေၿပာရတာ ေထာက္ေနလို႔ ) ေခၚလိုက္ၾကတာ ... ေခၚလိုက္ၾကတာ အမ်ားၾကီးပဲ မဆြိရယ္တဲ႔။ အမွန္က အိမ္ကို စငွါးကထဲက ေၿပာထားတာ၊ ၿမန္မာ၊ ဖိလစ္ပင္း၊ မေလးတရုတ္ ပထမဦးစားေပးေပါ႔။ ကုလားနဲ႔ ၿပည္ၾကီးတရုတ္ေတြကိုေတာ႔ ဒုတိယဦးစားေပးပဲထားတာ။ (racist လုပ္တာေတာ႔မဟုတ္ပါ။ ေစ်းကြက္မွာ ၿဖစ္ေနတဲ႔ သေဘာအရ ေၿပာရတာပါ။) အဲဒီအစ္မက ဖံုးေခၚကထဲက လူေတြကို စစ္ထုတ္ၿပီးမွ အိမ္ကိုၿပတာပါ။ ဒါေပမဲ႔ သူက ကုလားေတြ ေခၚတာ အရမ္းမ်ားတယ္ေၿပာေတာ႔ ကုလားၿဖစ္လဲ မိသားစုနဲနဲဆိုရင္ေတာ႔ စဥ္းစားမယ္လို႔ ေၿပာလိုက္ပါတယ္။

ညက်ေတာ႔ ကုလားမိသားစု ၃ေယာက္ေနမဲ႔သူရယ္၊ ဗမာ ေကာင္ေလး တစ္ဖဲြ႔ရယ္ လာၾကည္႔ၾကတယ္။ ကုလားအမ်ိဳးသားက လစာေတာ္ေတာ္ေကာင္းတဲ႔သူမ်ိဳး ၿဖစ္ပံုရပါတယ္။ မဆြိတီတို႔နားက Jurong Island မွာ လုပ္တဲ႔သူပါ။ လင္မယား၂ေယာက္ရယ္၊ ၁၆ ႏွစ္အရြယ္ သားတစ္ေယာက္ရယ္ ေနမယ္၊ အိမ္ကိုေတာ႔ ၾကည္႔ၿပီး အေတာ္သေဘာက်ပံု ရပါတယ္။ ၾကည္႔ၿပီး ေခါင္းတစ္ခါခါနဲ႔ ပဲြစားနဲ႔ေၿပာေနတာ။ ဒါေပမဲ႔ ၂၂၀၀ ပဲ offer လုပ္ပါတယ္။ ဗမာေကာင္ေလးေတြကလဲ ၆ေယာက္ေနမယ္ ၂၃၀၀ ေပးမယ္၊ ဒါေပမဲ႔ ဧၿပီ (၁)ရက္ေန႔က စ ၀င္ခ်င္တာဆိုေတာ႔ အဲဒီေကာင္ေလးေတြနဲ႔ ဒီမွာတင္ ကိစၥၿပတ္ပါေရာ။ ေနာက္ေန႔ ပဲြစားအစ္မက ေၿပာတယ္။ သူ႔ဆီကို အဲဒီကုလားရဲ႕ေအးဂ်င္႔က ေတာက္ေလွ်ာက္ဖံုးဆက္ၿပီး ၂၂၀၀ န႔ဲ ငွါးဖို႔ခ်ည္း ဇြတ္ေၿပာေတာ႔တာပဲတဲ႔။ သူ႔ Client က အိမ္ကို ေတာ္ေတာ္သေဘာက်လို႔ ဒီေလာက္ေပးတာတဲ႔။ ပံုမွန္ဆို ၁၈၀၀ ပဲ ေပးတာတဲ႔ဗ်ား။ ဒါေပမဲ႔ ပဲြစားအစ္မက ၃ေယာက္ထဲ လူနဲနဲေလးမိွဳ႕ ၂၃၀၀ နဲ႔ ညွိေပးမယ္ဆိုတာေတာင္ သူတို႔ကမေပးႏိူင္လို႔ အဲဒီမွာတင္ ကိစၥၿပတ္ပါတယ္။


ေနာက္ မဆြိတီ ေရးဖူးတဲ႔ ၿပည္ၾကီးတရုတ္မ မိသားစုတစ္ဖဲြ႔နဲ႔ ဖိလစ္ပင္းမေလးေတြ တစ္ဖဲြ႔။ သူတို႔က သူတိုေအးဂ်င္႔နဲ႔သူတို႔ လာတာ။ ၂ဖက္ေအးဂ်င္႔နဲ႔ အိမ္ကိုၾကည္႔ၾကတာေပါ႔။ သူတို႔ဆီကေန ဘာ offer မရပါဘူးလို႔ ေအးဂ်င္႔အစ္မက ေၿပာပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္တစ္ပတ္ေနေတာ႔ ကုလားမိသားစု ၃ေယာက္ေနမယ္ဆိုၿပီး ကုလားမ ၿဖဴၿဖဴေလးတစ္ေယာက္၊ သမီးေလးလက္ဆဲြၿပီး ေရာက္လာၿပန္တယ္။ နာမည္က " ပန္ " လို႔ ပဲထားလိုက္ပါေတာ႔။ သမီေလးက ၃ႏွစ္ေလာက္၊ ေခ်ာလိုက္တာဗ်ာ။ ကုလားဆိုေပမဲ႔ အသားက ၿဖဴေဖြးေနတာ၊ ဘိုမရုပ္ေလးလိုပဲ။ ပန္ကလဲ အိမ္ကိုၾကည္႔ၿပီးၿပီးခ်င္း သိပ္ၾကိဳက္တယ္။ ဒါေပမဲ႔ ထံုးစံအတိုင္း ကိုယ္ေတာင္းတဲ႔ ေစ်းေတာ႔ မေပးႏိူင္ဘူး။ ၂၂၀၀ ေပးမယ္တဲ႔။ ဒါေတာင္ သူက ၾကိဳက္လြန္းလို႔ဆိုပဲ။ သူတို႔ ဘက္ဂ်က္က ၂၀၀၀ ပဲရွိတာတဲ႔။ ခုကြန္ဒိုမွာေနတာ ၃နွစ္ရွိၿပီ၊ ၂၀၀၀ပဲ ေပးရသတဲ႔႔။ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ႔ မသိ။ သူ႔သမီးေလးေနမဲ႔ေက်ာင္းက ဒီနားမွာမိွဳ႕ေၿပာင္းရမွာတဲ႔။ ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ႔ ေစ်းမွ မေပးႏိူင္ေတာ႔ ကိစၥကမၿပတ္ပဲ ၿပန္သြားတယ္။

ေနာက္ေန႔ က်ေတာ႔ ေအးဂ်င္႔က NTU မွာ ေဒါက္ထရိတ္ (Doctorate) တက္ေနတဲ႔ တရုတ္ေက်ာင္းသား ၄ေယာက္ လာၾကည္႔မတဲ႔။ ညေန ၇နာရီ ခ်ိန္းထားတဲ႔ အခ်ိန္လည္းေရာက္ေရာ ေအးဂ်င္႔က သူတို႔ ေအာက္မွာေရာက္ေနၿပီဆို ဖုံးဆက္လာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာဗ်ာ၊ အိမ္ေရွ႕က ေခါင္းေလာင္းသံၾကားလို႔ ထြက္ၾကည္႔လိုက္တာ၊ ဘယ္သူထင္ပါလဲ ပိတ္သတ္ၾကီး။ ခ်ိန္းလဲမထားပဲနဲ႔ ေရာက္လာတာ။ မေန႔က အိမ္လာၾကည္႔တဲ႔ ကုလားမေလး ပန္တို႔ သားအမိပါပဲဗ်ာ။ ထံုးစံအတိုင္း သမီးေလးလက္ဆဲြလို႔။ အိမ္ေပါက္၀မွာ။ ကိုယ္လဲ အံ႔ၾသသြားတာေပါ႔။ အိမ္တံခါးကို ဖြင္႔ေပး၊ ဧည္႔ခန္း ဆိုဖာေပၚထိုင္ၿပီး သူ စကားေၿပာလို႔ရမလားဆို မဆြိတီကို ေၿပာပါေရာ။ သူ႔ပံုစံက တကယ္႔ကုိ serious ကိစၥတစ္ခု လုပ္ေနသလိုမ်ိဳး။ ၿပဴးတူး၊ ၿပာတာနဲ႔။ ကိုယ္လဲ သိပ္နားမလည္တာနဲ႔ ေအးဂ်င္႔နဲ႔ပဲ ေၿပာဖို႔ ေၿပာလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ႔ သူဒီအိမ္ကို သိပ္ၾကိဳက္တဲ႔ အေၾကာင္း၊ သူ ၂၂၅၀ ေပးပါမယ္၊ ၅၀ တိုးေပးပါမဲ႔အေၾကာင္း၊ သူ႔ကို ငွါးဖို႔အေၾကာင္း ေၿပာပါေလေရာ။ မဆြိတီကလဲ ၂၃၀၀ မရရင္ေတာ႔ မငွါးဘူး။ ဒါေတာင္ နင္တို႔က လူနည္းလို႔ ငါေလွ်ာ႔ထားတာေပါ႔။

အဲလိုနဲ႔ ေၿပာေနၾကတံုး ေအာက္က ေအးဂ်င္႔ ၂ေယာက္ အေပၚတက္လာပါေရာ။ ရုတ္တရက္ၾကီး ပန္တို႔ သားအမိလဲေတြ႕ေရာ အံ႔ၾသသြားၾကတယ္။ အဲဒီမွာေအးဂ်င္႔ေကာင္ေလးက ေလသံမာမာနဲ႔ နင္ အိမ္ငွါးခလဲ ခုခ်ိန္ထိ အိမ္ရွင္ၾကိဳက္တဲ႔ေစ်း မေပးပဲနဲ႔ အိမ္ကိုခဏခဏ မလာပါနဲ႔ ဆို ေၿပာပါေလေရာ။ ၾကိဳက္ရင္ deposit ေပးဖို႔၊ လက္မွတ္ထိုးဖို႔ ေအးဂ်င္႔ေကာင္ေလးနဲ႔ စကားေတြ ဆက္ေၿပာၾကၿပန္တယ္။ ေနာက္ပိုင္း ပန္က ဆစ္ဒနီက သူ႔ေယာက္်ားက မဆြိတီဆီ ဖုံးဆက္ခ်င္လို႔ ဖံုးနံပတ္ေတာင္းတာနဲ႔ ေပးမလို႔ ဒီက ဖုံးေတာင္ ကိုင္ေနၿပီ။ ေအးဂ်င္႔ေကာင္ေလးက အစ္မ သူ႔ဘက္က ဘာမွမေသခ်ာပဲနဲ႔ မေပးပါနဲ႔ဆို အတင္းတားလို႔ ကိုင္ထားတဲ႔ဖံုးေလး အသာၿပန္ခ်လိုက္ရတယ္။ ဘာေတြမွန္းလဲ မသိေတာ႔ဘူး။ ပန္တို႔ သားအမိလဲ မ်က္စိပ်က္၊ မ်က္ႏွာပ်က္နဲ႔ ၿပန္သြားၾကတယ္ဗ်ာ။ ခ်ိန္းထားတဲ႔ ကုလား ေဒါက္တာ ၄ ေယာက္ကေတာ႔ ေမွ်ာ္သာ ေမွ်ာ္သည္ ေပၚမလာ ဇာတ္ခင္းသြားတယ္။ ညေန၉နာရီမွဆို တစ္ခါ ထပ္ခ်ိန္းၿပီး ေနာက္ဆံုး appointment ပ်က္သြားပါေတာ႔တယ္။ (ပထမ တရုတ္ကေန ဘယ္လိုကုလား ဖစ္တြားလဲ မဆြိတီ ခုထိ မသိပါဘူး ... အားနာလို႔ မေမးပါဘူး ...)

ေနာက္ အဲဒီ ပန္တို႔ သားအမိၿပန္သြားေတာ႔ ေအးဂ်င္႔ ၂ ေယာက္လံုးက မဆြိတီကို နားခ်ပါေရာ။ ၂၂၅၀ နဲ႔ မိသားစုက နဲနဲေလး။ ငွါးလိုက္ပါလားေပါ႔။ မဆြိတီကလည္း စေၾကာ္ၿငာေတာ႔ ၂၅၀၀ နဲ႔ ၊ ခု၂၃၀၀ ဆိုတာ အမ်ားၾကီးေလွ်ာ႔ၿပီးသြားၿပီ။ ေတာ္ေလာက္ၿပီ၊ ထပ္ေတာ႔ မေလွ်ာ႔ေတာ႔ဘူး။ အခ်ိန္ေတြ ရွိပါေသးတယ္။ ထပ္ရွာၾကတာေပါ႔ဆို ေၿပာလိုက္တယ္။ ေန႔ခင္းက်ေတာ႔ ရုတ္တရက္ၾကီး၊ မေန႔က ပ်က္သြားတဲ႔ ေဒါက္ထရိတ္ ေက်ာင္းသား ၄ေယာက္လာမယ္ဆိုဖံုးဆက္ၿပီး လာၾကည္႔ၾကၿပန္ပါတယ္။ သူတို႔ကေတာ႔ ေအးဂ်င္႔နဲ႔လာတာ။ ေအးဂ်င္႔ကလည္း ကမန္းကတန္းနဲ႔ဗ်။ ၿမန္ၿမန္ ထက္ထက္ ၾကည္႔ၾကၿပီး ညေန ၅ နာရီ အေၾကာင္းၿပန္မယ္ဆို ၿပန္သြားတယ္။ ကိုယ္ကေတာ႔ ၂၄၀၀ေပးမယ္ဆို ကိစၥက ၿပတ္ခ်င္ေနၿပီ။ ညေန ၆နာရီ ပဲြစားအစ္မဆီကေန SMS ၀င္လာတယ္။ အိပ္ရာ (ကုတင္) ၄ခုရွိလား။ ၂၄၀၀ နဲ႔ ငွါးဖို႔ေသခ်ာၿပီလား၊ confirm လုပ္ပါတဲ႔။ ကိုယ္က အိပ္ရာ ၄ခုလဲရွိတယ္။ ၂၄၀၀ ေသခ်ာတယ္ေပါ႔။ အိမ္တည္႔ေတာ႔မယ္ထင္ေနတာ။

ဒါေပမဲ႔ ေနာက္ေန႔မနက္အထိ သူတို႔ဆီက ဘာသတင္းမွ ထပ္မရဘူး။ ဒါနဲ႔ အတိုခ်ံဳးရရင္ ကိုယ္႔ဖက္က သူတို႔လိုတဲ႔ ေမးတဲ႔ အတိုင္း အားလံုးၿပည္႔စံုေနပါရက္နဲ႔ ဘာလို႔ offer မရလဲဆိုၿပီး ပဲြစားအစ္မကို မဆြိတီက ရန္ေထာင္ပါေရာ။ ဆိုးတယ္ေနာ္။ လူကလဲ နဲနဲ စိတ္တိုေနၿပီကိုး။ ဒီကိစၥၿပတ္ခ်င္ေနၿပီ။ လူက ဦးေႏွာက္ေၿခာက္ေနၿပီ။ ညေန ၅နာရီ Black & White ေၿပာမယ္ ဆိုၿပီး ေနာက္ေန႔ မနက္ထိ အေၾကာင္းမၿပန္ပါလားေပါ႔။ ေအးဂ်င္႔ေတြက ပဲြစားခ ၂ဖက္စလံုးရမွ ေသခ်ာၿငိေအာင္ လုပ္ေပးတာလား။ ဟိုဖက္က ေအးဂ်င္႔ပါရင္ (cobroke ၿဖစ္ေနရင္) ပဲြခမရေတာ႔ အလုပ္မၿဖစ္ေအာင္ ဖ်က္ၾကသလားေပါ႔။ အဲလိုစိတ္ထဲ ၿဖစ္သြားတာ။

အိမ္ၾကည္႔သူ စ လက္ခံကတည္းက ၃ပတ္ရွိၿပီ။ အိမ္ကလဲ ေကာင္းတယ္။ အဲကြန္းကအစ အသစ္လဲထားတာ ၆လပဲ ရွိေသးတယ္။ အိမ္ေဆးသုတ္ထားတာလဲ မၾကာေသးဘူး။ ေစ်းေခၚလို႔ ေကာင္းမဲ႔အိမ္မ်ိဳး။ ေစ်းကလဲ ၂၅၀၀ ကေန ၂၃၀၀ ထိ ေလွ်ာ႔ေပးၿပီးၿပီ ။ ၿပီးေတာ႔ ေၿပာထားတဲ႔ ဧၿပီ ၂၀ရက္ေန႔မွ မဟုတ္။ ေမလ ၁ရက္ေန႔၀င္လည္း လက္ခံတယ္ ။ ၁၀ရက္စာ လဲ အနာခံထားတယ္။ ဒီေလာက္ ေလွ်ာ႔ေပးတာမွ မတည္႔ေသးေတာ႔ စိတ္က နဲနဲမရွည္ခ်င္ေတာ႔ဘူး။ ေအးဂ်င္႔ေတြ ဘာေတြလုပ္ေနၾကလဲ။ သူတို႔ကို သိပ္မယံုခ်င္ေတာ႔ဘူး ၿဖစ္သြားတာဗ်ာ။

ဒါနဲ႔ဦးၿခိမ္႔ကိုလဲ ဖံုးဆက္ၿပီး ေအးဂ်င္႔ကို ဖိအားေပးဖို႔၊ အိမ္ကိုလာၾကည္႔တဲ႔သူကလဲ တစ္ေယာက္စ၊ ၂ေယာက္စပဲ လာတဲ႔အေၾကာင္း၊ လာတဲ႔သူေတြကလဲ သူတို႔ဖက္က ပဲြစားပါရင္ offer မလုပ္ဘူးလို႔ ေၿပာေၾကာင္း၊ ေသခ်ာေၾကာ္ၿငာၿပီး open house ဆို လုပ္လိုက္ရင္ လူမ်ားမ်ားလာၾကည္႔၊ ဒါမွ အၿပိဳင္အဆိုင္ ေစ်းၿဖတ္ၾက အဲလိုၿဖစ္ေစခ်င္ေၾကာင္းေၿပာလိုက္ပါတယ္။ အခ်ိန္ကလဲ သိပ္မက်န္ေတာ႔ဘူးကိုး။ ဦးၿခိမ္႔ကလဲ ေအးဂ်င္႔ကို အိမ္အၿမန္တည္႔ေအာင္လုပ္ေပးပါရန္ ဖိအားေပးဖံုးဆက္လိုက္တယ္ ဆိုပါတယ္။

အဲဒီေန႔ပဲ ေအးဂ်င္႔ေကာင္ေလးက မဆြိတီကို ၂၂၅၀ေပးတဲ႔ ကုလားမေလး ပန္ရဲ႕ဖံုးနံပတ္ေပးၿပီး ကိုယ္တိုင္ဆက္ခိုင္း၊ ေစ်းညိွခိုင္းပါေတာ႔တယ္။ ပံုမွန္အားၿဖင္႔ ဒီလိုကိစၥေတြမွာ ေအးဂ်င္႔ကတဆင္႔ ေၿပာရတာပါ။ အိမ္ရွင္၊ အိမ္ငွါးတိုက္ရိုက္ေၿပာေလ႔မရွိပါဘူး။ အဲဒီေတာ႔မွ ေအးဂ်င္႔ေကာင္ေလးက သူတို႔ ပန္ မိသားစုဆီက agent fees မယူေၾကာင္း ပန္က ၂၂၅၀ ေပးႏိူင္ဖို႔အေရး သူတို႔ ေအးဂ်င္႔ခ မယူပဲနဲ႔ ေလွ်ာ႔ေပးခဲ႔ေၾကာင္းေၿပာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ မဆြိတီလဲ အေတာ္အားနာသြားတယ္။ ကိုယ္က သူတို႔ ေအးဂ်င္႔ခ ၂ဖက္စလံုးရတဲ႔သူမွ အဆင္ေၿပေအာင္ ညွိေပးတယ္လို႔ အထင္လဲြေနတာကိုး။ (ေအးဂ်င္႔ခက တစ္ႏွစ္စာခ်ဳပ္အတြက္ အိမ္ငွါးဆီက တစ္လငွါးခရဲ႕ တစ္၀က္၊ အိမ္ရွင္ဆီက တစ္၀က္ ယူရတာ ထံုးစံပါ၊ ၂နွစ္ဆိုရင္ တစ္လစီ အၿပည္႕ယူပါတယ္ ... စလံုးထံုးစံပါ)

ဒါနဲ႔ ပန္ကို ဖံုးေခၚၿပီး ညွိၾကေတာ႔ ၂၃၀၀ ေပးမယ္ ၿဖစ္သြားတယ္။ ပန္က စကားေၿပာတာလဲ ေအးေအးေလး။ ၀တ္တာ၊ စားတာလဲ ကုလားရိုးရာ ဆာရီေတာ႔ မဟုတ္ဘူးဗ်။ မဂိုကုလားမေတြ ၀တ္တဲ႔ ေဘာင္းဘီပြပြရွည္ရွည္နဲ႔။ တပတ္ကေလး လည္ပင္းပတ္လို႔ ေနပံုထိုင္ပံု အင္မတန္ ရိုးေအးပါတယ္။ တကယ္႔ အိမ္ရွင္မစတိုင္၊ အိမ္ကို ေကာင္းမြန္စြာ ထားမယ္ဆိုတာ သိေနေတာ႔ မဆြိတီ သူတို႔ မိသားစု ၃ေယာက္ကိုေတာ႔ တကယ္ သေဘာက်ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ေစ်းညွိတဲ႔ကိစၥ၂ဦး၂ဖက္ေၿပလည္ၿပန္ေတာ႔ ပန္က deposit ကို ခုမေပးႏိူင္ေသးဘူးတဲ႔ဗ်ား။ ထံုးစံက သေဘာက်ၿပီဆို deposit တစ္လစာေပး စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ၾကေပါ႔။ သူ႔ေယာက္်ားက ေအာ္ဇီကို ခရီးထြက္ေနလို႔ ၿပန္လာမွပဲ deposit ေပးမယ္တဲ႔ဗ်ာ။ ေနာက္တစ္ပတ္ေစာင္႔ရမွာေပါ႔။

ေအးဂ်င္႔ေကာင္ေလးကေတာ႔ အစ္မ မယံုနဲ႔တဲ႔ ။ သူတို႔လဲ အဲလိုၾကံဳဘူးတယ္။ ေနာက္ပို္င္း ေယာက္်ား ၿပန္လာေတာ႔ ေယာက္်ားက မၾကိဳက္ရင္ အစ္မတို႔ ပဲနင္႔နာမွာတဲ႔။ ရေအာင္ လက္မွတ္ထိုးခိုင္းဆို ဟိုကလဲ ဘယ္လိုမွ ေၿပာလို႔မရဘူး။ ၂၃၀၀ ေပးစရာမလိုဘူး၊ ေသခ်ာခ်င္လို႔ ၊ စတိ ၅၀၀ ေလာက္နဲ႔ပဲ လက္မွတ္ထိုးပါဆိုတာကို ေၿပာမရတာဗ်ာ။ ကိုယ္ကလဲ သူ႔ကို သေဘာက်ေနေတာ႔ ၾကံရာမရ၊ နင္အိမ္ကို တကယ္ယူမယ္၊ ၂၃၀၀ ေပးမယ္ဆို ငါ အိမ္ကို view လုပ္တာ ရပ္လိုက္ေတာ႔မယ္၊ SMS နဲ႔ ကတိေပး၊ ၂၃၀၀ နဲ႔ ယူပါမယ္၊ ေယာက္်ားလာလဲ စိတ္မေၿပာင္းပါဘူးဆိုတာ ဆိုေတာ႔ တကယ္ကို SMS ပို႔တယ္ဗ်ာ။

ေန႔ခင္းက်ေတာ႔ ပန္ကလဲ သူအပိုင္ေပါ႔၊ ဒီအိမ္ကို သူရၿပီးေနၿပီဆိုၿပီး ညေနအိမ္ထပ္လာခဲ႔မယ္ လုပ္ပါေလေရာ။ ထားခဲ႔မဲ႔ ပရိေဘာဂေတြ လာၾကည္႔မယ္ဆိုေတာ႔ မဆြိတီကလဲ ဘာရယ္မဟုတ္ လာၾကည္႔ေပါ႔။ အိမ္ပဲ႔ပါသြားတာမွ မဟုတ္တာကို။ ဒီၾကားထဲ ေအးဂ်င္႔ေတြကလဲ ကိုယ္ေတြက ဖိအားေပးထားေတာ႔ ပန္ မိသားစုကို ယံုၿပီး မေစာင္႔ႏိူင္ဘူး။ deposit မေပးပဲနဲ႔ ေစာင္႔တာ ထံုးစံမရွိဘူး။ လုပ္စရာရွိတာ ဆက္လုပ္မယ္ဆိုၿပီး ညက် open house လုပ္မယ္။ အိမ္ငွါး အဖဲြ႕၈ဖဲြ႔ လာၾကည္႔မယ္ဆို ခ်ိန္းပါေလေရာ။

ေအးဂ်င္႔ေတြကလဲ ကတိဖ်က္ရင္ သူတို႔ တာ၀န္မယူႏိူင္ဘူးဆို အိမ္ကို လူ ၈ဖဲြ႔ေတာင္ ညက်ရင္ လာၾကည္႔ေတာ႔မယ္။ အဲဒီထဲကမွ ၾကိဳက္တာေတြ႔ရင္ ေစ်းေကာင္းရရင္ ထပ္ေရြးပါတဲ႔ဗ်ား။ ကိုယ္ကလဲ ပန္ကို လာခဲ႔လို႔ ေၿပာၿပီးေနၿပီ။ အိမ္ကိုလဲ view တာ ရပ္လိုက္ၿပီလို႔ ကတိကေပးၿပီးသြားၿပီ။ ညေနက် ပန္နဲ႔ အိမ္ၾကည္႔တဲ႔သူေတြ ဘာၿဖစ္ၾကဦးမလဲ ေငြေရာင္ ပိတ္ကား ... အဲေလ ေငြေရာင္ဘေလာ႔ဂ္ စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ ဆက္ၾကည္႔ၾကပါကုန္။

(ေရးရတာလဲ အေတာ္ေညာင္းသြားၿပီ။ ညေန ဂ်ဴဂ်ဴးနဲ႔ မဆြိတီတို႔ မိသားစု စြယ္ေတာ္ရိပ္ သၾကႍန္ပဲြ သြားၾကည္႔ၾကပါမယ္ ဆိုတဲ႔ အေၾကာင္း ေၾကာ္ၿငာ၀င္ပါတယ္)

စားပဲြေပၚမွ ေခ်ာကလက္ေလးမ်ား ...

ယေန႔သည္ကား မဆြိတီ ကုမၼဏီတြင္ အလုပ္လုပ္ၿခင္း ေနာက္ဆံုးေန႔ၿဖစ္ပါသည္။ ထြက္စာတင္ၿပီး ၂လတိတိ ေစာင္႔လိုက္ရသည္။ ၈ႏွစ္ခဲြၾကာ ဒရမ္မာကား ၿပီးဆံုးခဲ႔ေလၿပီ။ စိတ္ထဲမွာကား စာေမးပဲြၿပီးေတာ႔မည္႕ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္လို ၿဖစ္ေနတာကလဲြ၍ က်န္တာ ထူးထူးၿခားၿခား မရွိလွၿပီ။ မနက္က ရံုးအလာ လမ္းကေလးမွာ ငါဒီလို လမ္းေလးကို ေလွ်ာက္ၿပီး ရံုးလာရတာ ဒီေန႔ေနာက္ဆံုးေန႔ပါလား။ ေနာက္ဆို ဒီလမ္းေလးကေန ေလွ်ာက္ဖို႔မလိုေတာ႔ပါလား ဆိုတာေတာ႔ စိတ္ကူးယဥ္ဆန္ဆန္ ေတြးမိသည္။ ရံုးမွာလဲ farewell ေတြက ဟိုအဖဲြ႕၊ဒီအဖဲြ႔၊ အဖဲြ႔မ်ိဳးစံုႏွင္႔ ၿပီးခဲ႔တဲ႔ အပတ္ကစ၍ တစ္ပတ္လံုးနီးပါးဆိုေတာ႔ လူက နဲနဲပင္ ၀ခ်င္သလိုပင္ၿဖစ္ေနသည္။ ကားကလဲ မရွိေတာ႔၍ ေန႕စဥ္လမ္းေလွ်ာက္ေနလို႔သာ ေတာ္ေတာ႔သည္။

လဲႊစရာရွ္ိေသာ အလုပ္မ်ားကိုလဲ မနက္ကတည္းက excel sheet မွာ ေသခ်ာၿပင္ကာ link ေတြနဲ႔ ၿပထားသည္မိွဳ႔ ဘယ္ဖိုင္ ဘယ္နားရွိသည္ဆိုတာ ရွင္းၿပစရာမလိုေတာ႔ပါ။ မနက္က ကိုယ္႔အလုပ္ေတြကို ယာယီလဲႊယူမည္႔ Henry ကို CAD file အေၾကာင္းေတာ႔ အေသးစိတ္ေသခ်ာရွင္းၿပခဲ႔ၿပီးပါၿပီ။ အစားထိုးေရာက္မည္႔သူက အမ်ိဳးသားအင္ဂ်င္နီယာသာၿဖစ္သည္မိွဳ႔ သူတို႕ေတြက ေဘာ႔စ္ကို အမ်ိဳးသမီး အင္ဂ်င္နီယာ ခန္႔ပါဟုေနာက္ေနၾကသည္။ မဆြိတီမရွိသည္႔ေနာက္တြင္ ME ဌာနသည္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းၿဖစ္ေတာ႔မည္ ထင္သည္။

ဒီေန႔လဲ ေနာက္ဆံုးေန႔ ပလဲစင္႕အတြက္ ေခ်ာကလက္ ထြက္၀ယ္ရေသးသည္။ မဆြိတီတို႔ကုမဏီတြင္ မည္သူက စတင္တီထြင္ခဲ႔သည္မသိ၊ ေနာက္ဆံုးေန႔တြင္ ေခ်ာကလက္မ်ား လိုက္ေ၀ကာ ႏွဳတ္ဆက္ေလ႔ရွိသည္။ ႏွဳတ္ဆက္ၿပီးေတာ႔စားပဲြေပၚမွာ ေခ်ာကလက္ေလး ၃-၄ခု တင္ကာ ေပးထားခဲ႔သည္။ စားပဲြေပၚက ေခ်ာကလက္ေလးမ်ားက လူတစ္ေယာက္ ႏွဳတ္ဆက္ထြက္ခြါၿခင္း အထိမ္းအမွတ္။ မဆြိတီကား ၈ႏွစ္ေက်ာ္ကာလအတြင္း အလုပ္ထြက္သြားသူေပါင္းစံုမွ ေပးေသာ ေခ်ာကလက္မ်ိဴးစံု စားခဲ႔သည္။ ေခ်ာကလက္ မ်ားစြာ စားခဲ႔ဖူးသည္။ ယေန႔ေတာ႔ ေခ်ာကလက္ေ၀မည္႕သူ ၊ ေခ်ာကလက္ေလးမ်ား စားပဲြေပၚတင္ေပးမည္႕သူ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ၿဖစ္ေနေလၿပီတကား။

ကြ်န္မေၿပာခ်င္တဲ႔ အခ်စ္အေၾကာင္း

ထိုေန႔ညက ကြ်န္မငိုသည္။ တစ္ညလံုး ငိုသည္။ ငိုလြန္းအားၾကီး၍ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးလဲ မို႔ေမာက္ေနသည္။ ရည္းစားေဟာင္းက အသည္းခြဲသြားတာ ၆လေက်ာ္ၿပီ။ အသည္းကားကဲြ၍ မၿပီးေသး။ မိုးရြာလွ်င္လည္း ကြ်န္မငိုသည္။ ေနပူလွ်င္လဲ ငိုသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ဘတ္စ္ကားစီးရင္း တစ္စံုတစ္ခုကို သတိရကာ မ်က္ရည္ေတြ တြင္တြင္က်တတ္သည္။

အဖြားကေတာ႔ေၿပာသည္၊ သမီးရယ္ ၿဖစ္ၿပီးသားကိစၥေတြကို ကိုယ္မသံုးေတာ႔တဲ႔ ပစၥည္း အမိွဳက္ပံုးထဲထည္႔ပစ္သလို ပစ္လိုက္ပါေတာ႔ကြယ္ တဲ႔။ ခက္သည္က ကြ်န္မ။ ေမ႔မရပါ။ ဘယ္လိုမွ ေမ႔မရေသာ အေၾကာင္းတရားမ်ား ၾကံဳၾကိဳက္လွ်င္ ကြ်န္မ ငိုသည္ခ်ည္း။ တခါတရံလည္း ရိွဳက္ခါရိွက္ခါ ငိုသည္။ တစ္ခါတရံလည္း ေခ်ာင္တစ္ေခ်ာင္မွာ အသံတိတ္ မ်က္ရည္က်လ်က္။

အဲဒီေန႔မနက္က မို႔ေမာက္ေနေသာ မ်က္လံုးအစံုႏွင္႔ အခန္းကို တံမ်က္စည္းလွည္းေနစဥ္ ၿပတင္းေပါက္ကို အမွတ္တမဲ႔ အၾကည္႔၊ အေဆာင္ေရွ႕လမ္းေလးဆီမွ လူ၂ေယာက္ ခပ္သုတ္သုတ္ ေလွ်ာက္လာသည္ကို လွမ္းၿမင္လိုက္သည္။ ၂ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ကေတာ႔ ၿမင္ဘူးသလိုရွိသည္ဟု ထင္ေနတံုး " ေဒၚxxx ဧည္႔သည္ " ဟု အေဆာင္မွ ဦးေလးၾကီးရဲ႕ လွမ္းေအာ္သံ ၾကားလိုက္ရသည္။ လွည္းလက္စ တံမ်က္စည္းကို အသာခ်၊ အနည္းငယ္ သပ္ရပ္ေအာင္ၿပင္ဆင္ရင္း အေဆာင္ေရွ႕တံခါး၀ထံ ကြ်န္မေရာက္သြားသည္။

အေဆာင္တံခါးပင္မဖြင္႔၊ ကြ်န္ေတာ္ မမိညိဳ ရဲ႕ မိတ္ေဆြပါခင္ဗ်ာ။ မမိညိဳက စာတစ္ေစာင္ လူၾကံဳေပးလိုက္လို႔ လာေပးပါတယ္ဆိုကာ ဘာဂ်ာသံတံခါးအေပါက္မွ စာတစ္ေစာင္ လွမ္ေပးေလသည္။ ေပးလာသူက မ်က္မွန္နွင္႔ ေပမဲ႔ ဘာဂ်ာတံခါးၾကားမွ ၾကည္႔လိုက္ေသာ သူ႕မ်က္လံုးအစံုကို မွတ္မိေနသည္။ ဒီမ်က္ႏွာ၊ ဒီပံုစံမ်ိဳး ၿမင္ဘူးသည္။ ေသခ်ာကို ၿမင္ဖူးခဲ႔သည္။ ဒါေပမဲ႔ ဘယ္လိုမွ အစေဖာ္မရ။ သူကလဲ မိညိဳရဲ႕မိတ္ေဆြဆိုသည္မွအပ မိတ္ဆက္ၿခင္းအလွ်င္းမရွိ။ ေပးစရာရွိတာေပးကာ ၿပန္ေလသည္။ သူငယ္ခ်င္းကို လူၾကံဳၿပန္ေပးလိုလွ်င္ သူေနာက္၂ရက္ေန ထပ္လာခဲ႔မည္။ အဆင္သင္႔ၿပင္ထားပါဟုဆိုသည္။

မမိညိဳဆိုသည္ကား ကြ်န္မနဲ႔ ေက်ာင္းတံုးက အေဆာင္ေနစဥ္ အခန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္း အရင္းၾကီး ၿဖစ္ပါသည္။ ေက်ာင္းၿပီးေတာ႔ ယိုးဒယားက နာမည္ၾကီး တကၠသိုလ္တစ္ခုမွာ စေကာ္လာရကာ ေက်ာင္းတက္ေနၿခင္းၿဖစ္သည္။ မိညိဳရဲ႔ စာကို ဖတ္ရေတာ႔ ကြ်န္မ နည္းနည္းေတာ႔ အံ႔ၾသမိသည္။ သူေရးထားသည္ကို အၾကမ္းဖ်ဥ္းေၿပာရလွ်င္ ယခုစာယူလာေပးသူကား မည္သူမည္၀ါၿဖစ္သည္။ (အမွန္က ကြ်န္မတို႔ႏွင္႔ ေမဂ်ာတူ အတန္း ၂တန္းၾကီးေသာ အကိုၾကီး၊ ေက်ာင္းက အသင္းအပင္းကိစၥ၊ လူမွဳေရးကိစၥေတြမွာ ေနရာတကာ ပါလြန္း၍ ၿမင္ဖူးေနၿခင္းၿဖစ္ပါသည္ ) ေက်ာင္းတံုးက ကြ်န္မတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ စုရိုက္ထားေသာပံုကို ၿပမိသည္မွအစ ကြ်န္မကို သေဘာက်ကာ သူငယ္ခ်င္းကို ေအာင္သြယ္ေပးရန္ နားပူသည္ဆိုသည္။ ေအာင္သြယ္ေပးပါမည္႔အေၾကာင္း သူငယ္ခ်င္းက မနက္တိုင္း ဘရိတ္ဖတ္စ္ ဘယ္ႏွစ္ရက္ဆိုလားမသိ ေကြ်းခိုင္းကာ သေဘာတူညီမွဳ ရခဲ႔သည္ဆိုသည္။ အေတာ္ဆိုးသည္႔သူငယ္ခ်င္း။

ေနာက္၂ရက္ေနေတာ႔ ကြ်န္မလဲ မိညိဳအတြက္ လက္ေဆာင္ အက်ီေလးတစ္ထည္ရယ္၊ စာေလးတစ္ေစာင္ေရးကာ အသင္႔ေစာင္႔ေနသည္။ အဲသည္ေန႔က ကြ်န္မလဲ အိမ္ၿပန္စရာရွိသည္ႏွင္႔ ေပးစရာရွိတာေပးၿပီး အိမ္တစ္ခါတည္း ၿပန္မည္ဆိုကာ ေစာင္႔ေနခဲ႔သည္။ သူေရာက္လာေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ေနာက္က်ေနၿပီ။ အေဖာ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ႏွင္႔ အတူ ေရာက္လာၿခင္းၿဖစ္သည္။ အေဆာင္ေရွ႔က ခံုေလးမွာပင္ ကြ်န္မတို႔ စကားအနည္းငယ္ေၿပာၿဖစ္သည္။ စကားစၿမည္ေၿပာေနရင္း သူ႔ပံုစံက အေတြ႔အၾကံဳမရွိေသာ လူပ်ိဳၾကီးတစ္ေယာက္ ရွက္ေနသလိုမ်ိဳး အေယာင္ေယာင္အမွားမွား ရွက္ကိုးရွက္ကန္းပံုၿဖစ္ေနသည္။ ကြ်န္မသည္ကား ထင္ထားသည္ထက္ မ်ားစြာအိေၿႏၵရေနသည္။ စိတ္လွဳပ္ရွားၿခင္း အလွ်င္းမရွိ။ စကားကို အမွားအယြင္းမရွိ၊ ေအးေဆးတည္ၿငိမ္စြာ ေၿပာေနသည္။

သူငယ္ခ်င္းထံေရးေသာစာတြင္ ကြ်န္မအသည္းကဲြခဲ႔တာ၊ ရည္းစားရွိဖူးတာ သူသိရဲ႕လား အစရွိကာ၊ ခံစားခဲ႔ရသည္၊ ၿဖစ္ပ်က္ခဲ႔သည္မ်ားကို သူငယ္ခ်င္းထံ ရင္ဖြင္႔သည္။ မိညိဳထံမွ Life is going on, don't give up my friend, keep on အစရွိေသာ အားေပးစာမ်ားႏွင္႔အတူ ကြ်န္မလည္း အနည္းငယ္ အားရွိလာသည္။ ေနာက္ပိုင္း သူ႕ထံမွ စာေလးမ်ားလည္း တစ္ပတ္တစ္ခါဆိုသလို မွန္မွန္ေရာက္လာသည္။ သူ႔လက္ေရးမ်ားက လက္ေရးပိုင္ရွင္ႏွင္႔ ဆန္႔က်င္စြာ လွလြန္းလွပါတကား။ ထိုစဥ္က ကြ်န္မတို႔ ႒ာနႏွင္႔ ဆရာမေဆာင္ အလြန္နီးရာ စာေရာက္လာလွ်င္ ႒ာနက စာေရးမက ဖံုးဆက္ခါ လာယူခိုင္းေလ႔ရွိသည္။ အေဆာင္သို႕ ဖံုးလာလွ်င္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက စ၍ ေနာက္၍ မဆံုးေတာ႔ၿပီ။

စာေလးေတြေရာက္လာေတာ႔ ကြ်န္မလဲ စာၿပန္ေရးၿဖစ္ပါသည္။ စာမ်ားေရးရင္း၊ ၿပန္ရင္းၿဖင္႔ အတိတ္ဇာတ္ေၾကာင္းမ်ားကို အနည္းငယ္ေမ႔ေပ်ာက္ကာ ကြ်န္မေ၀ဒနာမ်ား အေတာ္သက္သာလာသည္။ သူငယ္ခ်င္းကို အလြန္ပင္ ေက်းဇူးတင္မိပါသည္။ စာမ်ားေရးရင္း၊ ၿပန္ရင္းၿဖင္႔ စာေရးသူ သူ႔ကို သံေယ်ာဇဥ္လိုလို ၊ သတိပဲရသလိုလို စိတ္ထဲမွာ ၿဖစ္လာခဲ႔သည္။ ဒါဟာ အခ်စ္လား။ စိတ္ထဲမွာ ဇေ၀ဇ၀ါ။ စာမ်ား အၿပန္အလွန္ေရးရင္းၿဖင္႔ ၆လ၊ ၇လ လ ၾကာသြားၿပန္သည္။ တစ္ရက္ေတာ႔ စာထဲမွာ သူကြ်န္မကို သံေယ်ာဇဥ္ရွိသည္႔အေၾကာင္း၊ ခ်စ္ေနသည္႔အေၾကာင္း ဖြင္႔ေၿပာလာသည္။ ကြ်န္မကေတာ႔ ေ၀႔လည္ေၾကာင္ပတ္လုပ္ေနသည္။ ကြ်န္မ စဥ္းစားရဦးမည္။ အၿပင္မွာ တစ္ခါ၊၂ခါေလာက္ေတြ႔ဖူးသူကို ကြ်န္မဘယ္လို ေၿပာရမည္လဲ။

တစ္ရက္ သူ႔အိမ္က အေရးတၾကီးကိစၥႏွင္႔ ၿမန္မာၿပည္သို႔ သူခဏၿပန္လာမည္ဆိုသည္။ သူ႔အိမ္ကအၿပန္ ကြ်န္မဆီ၀င္မည္တဲ႔။ စာခ်င္းၿဖင္႔ အတန္ၾကာ ရင္းႏွီးသံေယ်ာဇဥ္ၿဖစ္ေနၿပီဆိုေတာ႔ ကြ်န္မလဲသူ႔ကို ေတြ႔ခ်င္ပါသည္။ စကားေတြ ေၿပာခ်င္ေနမိပါသည္။ အဲဒီေန႔က ဆိုင္ကယ္သံ တဖုတ္ဖုတ္ၾကားေတာ႔ သူကြ်န္မတို႔ ႒ာနနား ဆိုင္ကယ္နွင္႔ေရာက္လာၿခင္း ၿဖစ္ပါသည္။ ထံုးစံအတိုင္း သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ထံမွ ဆိုင္ကယ္ငွါးလာၿခင္းၿဖစ္မည္။ သူႏွင္႔ ေႏြးေအးမွာ သြားထိုင္ၾကသည္။ စကားေၿပာၾကသည္။ ကြ်န္မတို႔ ေက်ာင္းသူဘ၀က drawing ခန္း 7/1-1 နားက ေလွခါးထစ္ေတြမွာထိုင္ စကားေတြ ေၿပာၿဖစ္ၾကသည္။ စကားမ်ားကား ေၿပာမကုန္ၾက။

ဒီၾကားထဲ အေဆာင္မွ သူငယ္ခ်င္းအခ်ိဳ႕က သူႏွင္႔ကြ်န္မကို သေဘာမတူၾကၿပန္။ သူ႕မွာ ဘာအၿပစ္ရွိသည္၊ ညာအၿပစ္ရွိ္သည္ဆိုကာ ဖ်က္ေလသည္။ ကြ်န္မကား ေရွ႔သို႔ တိုးရမည္လား၊ ေနာက္ဆုတ္ရမည္လား ဇေ၀ဇ၀ါ။ ကြ်န္မသူ႔ကိုေတြ႔ေတာ႔ ေၿပာမိသည္။ သူသည္ကား အလြန္စိတ္ဓာတ္ၿပတ္သား ခိုင္မာေသာ သူေပတကား။ လက္ေတြ႔က်ေသာ သူေပတကား။ ဘယ္သူ သူ႔အေၾကာင္းဘာေၿပာေၿပာ သူဂရုမစိုက္ပါတဲ႔။ ငါ႔ညီမအေၾကာင္းေတြေၿပာတာလဲ သူဂရုမစိုက္ပါတဲ႔။ ေလာေလာဆယ္ဘ၀ကိုပဲ စိတ္၀င္စားပါသည္တဲ႔။ လူမ်ားေတြေၿပာတာ ညီမလဲ ဂရုမစိုက္ပါႏွင္႔တဲ႔။ ခု၂ေယာက္ခ်င္း ေတြ႔ေနၿပီပဲ။ မသိတာရွိေမး။ ဆံုးၿဖတ္ခ်က္ကို ၿပတ္ၿပတ္သားသားခ်။ မည္သူ႔မွလဲ သူေကာင္းသည္၊ ဆိုးသည္ မေၿပာ။ ကိုယ္လုပ္ခ်င္ရာကို ကိုယ္တိုင္ဆံုးၿဖတ္ ဆိုေလသတည္း။ ကြ်န္မသူ႕ထံမွာ ခိုင္က်ဥ္ေသာစိတ္ဓာတ္ တစ္ခုကို ေတြ႔လိုက္ရသည္ႏွင္႔ အတူ စိတ္ထဲမွာ သူ႔အရိပ္ေအာက္မွာသာဆိုလ်င္ ကြ်န္မအား အကာအကြယ္ေပးမည္႔သူတစ္ေယာက္ ရွိေနသလို လံုၿခံဳစိတ္ခ်သလို ၿဖစ္သြားသည္။

ေနာက္ေန႔မနက္ သူ႕ေမြးေန႔မွာ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ကားစုတ္ေလးေမာင္းကာ ေရႊတိဂံုဘုရား အတူဖူးရေအာင္ဆိုကာ လာေခၚၿပန္သည္။ ကားစုတ္ေလးကို မေမာင္းတတ္ေမာင္းတတ္ႏွင္႔ေမာင္းကာ ကက္ဆက္ အစုတ္ေလးဖြင္႔ကာ ကြ်န္မတို႔ သြားခဲ႔ၾကသည္။ ဖြင္႔ထားသည္႔သီခ်င္းက Love song collection ထဲ က ၿဖစ္မည္ထင္သည္။ " More than words" ဆိုသည္႔သီခ်င္း။ ကားကသာစုတ္သည္။ ကက္ဆက္ကသာ စုတ္သည္။ ကြ်န္မတို႔ ႏွလံုးသားမ်ား သစ္လြင္ ႏုပ်ိဳခဲ႔ၾကပါကလား။ ဘုရားေပၚ ေလွခါးေတြ ေရကာ တက္ၾကၿပန္သည္။ စိတ္ထဲမွာကား သူ႔ကို ခ်စ္မိၿပီလား၊ မေသခ်ာ။ ကြ်န္မစိတ္ထဲမွာ ရွိခဲ႔သည္ကား သူနဲ႔အတူဆိုလ်င္ ကိုယ္႔ကို စိတ္ဓာတ္ၿပတ္သား ခိုင္က်င္စြာၿဖင္႔ ေစာင္႔ေရွာက္မည္႕သူတစ္ေယာက္အေနႏွင္႔၊ သူအနားမွာရွိလ်င္ ကြ်န္မလံုၿခံဳစိတ္ခ်ေနသည္။ ဒါပဲသိသည္။

Extreme
More than words



(အန္တီသက္ေ၀က အခ်စ္အေၾကာင္းဆို၍ တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ ေရးလိုက္ပါၿပီ၊ ေရွ႔ဆက္ေရးဖို႔ မတတ္ေတာ႔ၿပီ။ ေက်နပ္ႏိူင္ပါေစ။)