ကြ်န္မေၿပာခ်င္တဲ႔ အခ်စ္အေၾကာင္း

ထိုေန႔ညက ကြ်န္မငိုသည္။ တစ္ညလံုး ငိုသည္။ ငိုလြန္းအားၾကီး၍ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးလဲ မို႔ေမာက္ေနသည္။ ရည္းစားေဟာင္းက အသည္းခြဲသြားတာ ၆လေက်ာ္ၿပီ။ အသည္းကားကဲြ၍ မၿပီးေသး။ မိုးရြာလွ်င္လည္း ကြ်န္မငိုသည္။ ေနပူလွ်င္လဲ ငိုသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ဘတ္စ္ကားစီးရင္း တစ္စံုတစ္ခုကို သတိရကာ မ်က္ရည္ေတြ တြင္တြင္က်တတ္သည္။

အဖြားကေတာ႔ေၿပာသည္၊ သမီးရယ္ ၿဖစ္ၿပီးသားကိစၥေတြကို ကိုယ္မသံုးေတာ႔တဲ႔ ပစၥည္း အမိွဳက္ပံုးထဲထည္႔ပစ္သလို ပစ္လိုက္ပါေတာ႔ကြယ္ တဲ႔။ ခက္သည္က ကြ်န္မ။ ေမ႔မရပါ။ ဘယ္လိုမွ ေမ႔မရေသာ အေၾကာင္းတရားမ်ား ၾကံဳၾကိဳက္လွ်င္ ကြ်န္မ ငိုသည္ခ်ည္း။ တခါတရံလည္း ရိွဳက္ခါရိွက္ခါ ငိုသည္။ တစ္ခါတရံလည္း ေခ်ာင္တစ္ေခ်ာင္မွာ အသံတိတ္ မ်က္ရည္က်လ်က္။

အဲဒီေန႔မနက္က မို႔ေမာက္ေနေသာ မ်က္လံုးအစံုႏွင္႔ အခန္းကို တံမ်က္စည္းလွည္းေနစဥ္ ၿပတင္းေပါက္ကို အမွတ္တမဲ႔ အၾကည္႔၊ အေဆာင္ေရွ႕လမ္းေလးဆီမွ လူ၂ေယာက္ ခပ္သုတ္သုတ္ ေလွ်ာက္လာသည္ကို လွမ္းၿမင္လိုက္သည္။ ၂ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ကေတာ႔ ၿမင္ဘူးသလိုရွိသည္ဟု ထင္ေနတံုး " ေဒၚxxx ဧည္႔သည္ " ဟု အေဆာင္မွ ဦးေလးၾကီးရဲ႕ လွမ္းေအာ္သံ ၾကားလိုက္ရသည္။ လွည္းလက္စ တံမ်က္စည္းကို အသာခ်၊ အနည္းငယ္ သပ္ရပ္ေအာင္ၿပင္ဆင္ရင္း အေဆာင္ေရွ႕တံခါး၀ထံ ကြ်န္မေရာက္သြားသည္။

အေဆာင္တံခါးပင္မဖြင္႔၊ ကြ်န္ေတာ္ မမိညိဳ ရဲ႕ မိတ္ေဆြပါခင္ဗ်ာ။ မမိညိဳက စာတစ္ေစာင္ လူၾကံဳေပးလိုက္လို႔ လာေပးပါတယ္ဆိုကာ ဘာဂ်ာသံတံခါးအေပါက္မွ စာတစ္ေစာင္ လွမ္ေပးေလသည္။ ေပးလာသူက မ်က္မွန္နွင္႔ ေပမဲ႔ ဘာဂ်ာတံခါးၾကားမွ ၾကည္႔လိုက္ေသာ သူ႕မ်က္လံုးအစံုကို မွတ္မိေနသည္။ ဒီမ်က္ႏွာ၊ ဒီပံုစံမ်ိဳး ၿမင္ဘူးသည္။ ေသခ်ာကို ၿမင္ဖူးခဲ႔သည္။ ဒါေပမဲ႔ ဘယ္လိုမွ အစေဖာ္မရ။ သူကလဲ မိညိဳရဲ႕မိတ္ေဆြဆိုသည္မွအပ မိတ္ဆက္ၿခင္းအလွ်င္းမရွိ။ ေပးစရာရွိတာေပးကာ ၿပန္ေလသည္။ သူငယ္ခ်င္းကို လူၾကံဳၿပန္ေပးလိုလွ်င္ သူေနာက္၂ရက္ေန ထပ္လာခဲ႔မည္။ အဆင္သင္႔ၿပင္ထားပါဟုဆိုသည္။

မမိညိဳဆိုသည္ကား ကြ်န္မနဲ႔ ေက်ာင္းတံုးက အေဆာင္ေနစဥ္ အခန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္း အရင္းၾကီး ၿဖစ္ပါသည္။ ေက်ာင္းၿပီးေတာ႔ ယိုးဒယားက နာမည္ၾကီး တကၠသိုလ္တစ္ခုမွာ စေကာ္လာရကာ ေက်ာင္းတက္ေနၿခင္းၿဖစ္သည္။ မိညိဳရဲ႔ စာကို ဖတ္ရေတာ႔ ကြ်န္မ နည္းနည္းေတာ႔ အံ႔ၾသမိသည္။ သူေရးထားသည္ကို အၾကမ္းဖ်ဥ္းေၿပာရလွ်င္ ယခုစာယူလာေပးသူကား မည္သူမည္၀ါၿဖစ္သည္။ (အမွန္က ကြ်န္မတို႔ႏွင္႔ ေမဂ်ာတူ အတန္း ၂တန္းၾကီးေသာ အကိုၾကီး၊ ေက်ာင္းက အသင္းအပင္းကိစၥ၊ လူမွဳေရးကိစၥေတြမွာ ေနရာတကာ ပါလြန္း၍ ၿမင္ဖူးေနၿခင္းၿဖစ္ပါသည္ ) ေက်ာင္းတံုးက ကြ်န္မတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ စုရိုက္ထားေသာပံုကို ၿပမိသည္မွအစ ကြ်န္မကို သေဘာက်ကာ သူငယ္ခ်င္းကို ေအာင္သြယ္ေပးရန္ နားပူသည္ဆိုသည္။ ေအာင္သြယ္ေပးပါမည္႔အေၾကာင္း သူငယ္ခ်င္းက မနက္တိုင္း ဘရိတ္ဖတ္စ္ ဘယ္ႏွစ္ရက္ဆိုလားမသိ ေကြ်းခိုင္းကာ သေဘာတူညီမွဳ ရခဲ႔သည္ဆိုသည္။ အေတာ္ဆိုးသည္႔သူငယ္ခ်င္း။

ေနာက္၂ရက္ေနေတာ႔ ကြ်န္မလဲ မိညိဳအတြက္ လက္ေဆာင္ အက်ီေလးတစ္ထည္ရယ္၊ စာေလးတစ္ေစာင္ေရးကာ အသင္႔ေစာင္႔ေနသည္။ အဲသည္ေန႔က ကြ်န္မလဲ အိမ္ၿပန္စရာရွိသည္ႏွင္႔ ေပးစရာရွိတာေပးၿပီး အိမ္တစ္ခါတည္း ၿပန္မည္ဆိုကာ ေစာင္႔ေနခဲ႔သည္။ သူေရာက္လာေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ေနာက္က်ေနၿပီ။ အေဖာ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ႏွင္႔ အတူ ေရာက္လာၿခင္းၿဖစ္သည္။ အေဆာင္ေရွ႔က ခံုေလးမွာပင္ ကြ်န္မတို႔ စကားအနည္းငယ္ေၿပာၿဖစ္သည္။ စကားစၿမည္ေၿပာေနရင္း သူ႔ပံုစံက အေတြ႔အၾကံဳမရွိေသာ လူပ်ိဳၾကီးတစ္ေယာက္ ရွက္ေနသလိုမ်ိဳး အေယာင္ေယာင္အမွားမွား ရွက္ကိုးရွက္ကန္းပံုၿဖစ္ေနသည္။ ကြ်န္မသည္ကား ထင္ထားသည္ထက္ မ်ားစြာအိေၿႏၵရေနသည္။ စိတ္လွဳပ္ရွားၿခင္း အလွ်င္းမရွိ။ စကားကို အမွားအယြင္းမရွိ၊ ေအးေဆးတည္ၿငိမ္စြာ ေၿပာေနသည္။

သူငယ္ခ်င္းထံေရးေသာစာတြင္ ကြ်န္မအသည္းကဲြခဲ႔တာ၊ ရည္းစားရွိဖူးတာ သူသိရဲ႕လား အစရွိကာ၊ ခံစားခဲ႔ရသည္၊ ၿဖစ္ပ်က္ခဲ႔သည္မ်ားကို သူငယ္ခ်င္းထံ ရင္ဖြင္႔သည္။ မိညိဳထံမွ Life is going on, don't give up my friend, keep on အစရွိေသာ အားေပးစာမ်ားႏွင္႔အတူ ကြ်န္မလည္း အနည္းငယ္ အားရွိလာသည္။ ေနာက္ပိုင္း သူ႕ထံမွ စာေလးမ်ားလည္း တစ္ပတ္တစ္ခါဆိုသလို မွန္မွန္ေရာက္လာသည္။ သူ႔လက္ေရးမ်ားက လက္ေရးပိုင္ရွင္ႏွင္႔ ဆန္႔က်င္စြာ လွလြန္းလွပါတကား။ ထိုစဥ္က ကြ်န္မတို႔ ႒ာနႏွင္႔ ဆရာမေဆာင္ အလြန္နီးရာ စာေရာက္လာလွ်င္ ႒ာနက စာေရးမက ဖံုးဆက္ခါ လာယူခိုင္းေလ႔ရွိသည္။ အေဆာင္သို႕ ဖံုးလာလွ်င္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက စ၍ ေနာက္၍ မဆံုးေတာ႔ၿပီ။

စာေလးေတြေရာက္လာေတာ႔ ကြ်န္မလဲ စာၿပန္ေရးၿဖစ္ပါသည္။ စာမ်ားေရးရင္း၊ ၿပန္ရင္းၿဖင္႔ အတိတ္ဇာတ္ေၾကာင္းမ်ားကို အနည္းငယ္ေမ႔ေပ်ာက္ကာ ကြ်န္မေ၀ဒနာမ်ား အေတာ္သက္သာလာသည္။ သူငယ္ခ်င္းကို အလြန္ပင္ ေက်းဇူးတင္မိပါသည္။ စာမ်ားေရးရင္း၊ ၿပန္ရင္းၿဖင္႔ စာေရးသူ သူ႔ကို သံေယ်ာဇဥ္လိုလို ၊ သတိပဲရသလိုလို စိတ္ထဲမွာ ၿဖစ္လာခဲ႔သည္။ ဒါဟာ အခ်စ္လား။ စိတ္ထဲမွာ ဇေ၀ဇ၀ါ။ စာမ်ား အၿပန္အလွန္ေရးရင္းၿဖင္႔ ၆လ၊ ၇လ လ ၾကာသြားၿပန္သည္။ တစ္ရက္ေတာ႔ စာထဲမွာ သူကြ်န္မကို သံေယ်ာဇဥ္ရွိသည္႔အေၾကာင္း၊ ခ်စ္ေနသည္႔အေၾကာင္း ဖြင္႔ေၿပာလာသည္။ ကြ်န္မကေတာ႔ ေ၀႔လည္ေၾကာင္ပတ္လုပ္ေနသည္။ ကြ်န္မ စဥ္းစားရဦးမည္။ အၿပင္မွာ တစ္ခါ၊၂ခါေလာက္ေတြ႔ဖူးသူကို ကြ်န္မဘယ္လို ေၿပာရမည္လဲ။

တစ္ရက္ သူ႔အိမ္က အေရးတၾကီးကိစၥႏွင္႔ ၿမန္မာၿပည္သို႔ သူခဏၿပန္လာမည္ဆိုသည္။ သူ႔အိမ္ကအၿပန္ ကြ်န္မဆီ၀င္မည္တဲ႔။ စာခ်င္းၿဖင္႔ အတန္ၾကာ ရင္းႏွီးသံေယ်ာဇဥ္ၿဖစ္ေနၿပီဆိုေတာ႔ ကြ်န္မလဲသူ႔ကို ေတြ႔ခ်င္ပါသည္။ စကားေတြ ေၿပာခ်င္ေနမိပါသည္။ အဲဒီေန႔က ဆိုင္ကယ္သံ တဖုတ္ဖုတ္ၾကားေတာ႔ သူကြ်န္မတို႔ ႒ာနနား ဆိုင္ကယ္နွင္႔ေရာက္လာၿခင္း ၿဖစ္ပါသည္။ ထံုးစံအတိုင္း သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ထံမွ ဆိုင္ကယ္ငွါးလာၿခင္းၿဖစ္မည္။ သူႏွင္႔ ေႏြးေအးမွာ သြားထိုင္ၾကသည္။ စကားေၿပာၾကသည္။ ကြ်န္မတို႔ ေက်ာင္းသူဘ၀က drawing ခန္း 7/1-1 နားက ေလွခါးထစ္ေတြမွာထိုင္ စကားေတြ ေၿပာၿဖစ္ၾကသည္။ စကားမ်ားကား ေၿပာမကုန္ၾက။

ဒီၾကားထဲ အေဆာင္မွ သူငယ္ခ်င္းအခ်ိဳ႕က သူႏွင္႔ကြ်န္မကို သေဘာမတူၾကၿပန္။ သူ႕မွာ ဘာအၿပစ္ရွိသည္၊ ညာအၿပစ္ရွိ္သည္ဆိုကာ ဖ်က္ေလသည္။ ကြ်န္မကား ေရွ႔သို႔ တိုးရမည္လား၊ ေနာက္ဆုတ္ရမည္လား ဇေ၀ဇ၀ါ။ ကြ်န္မသူ႔ကိုေတြ႔ေတာ႔ ေၿပာမိသည္။ သူသည္ကား အလြန္စိတ္ဓာတ္ၿပတ္သား ခိုင္မာေသာ သူေပတကား။ လက္ေတြ႔က်ေသာ သူေပတကား။ ဘယ္သူ သူ႔အေၾကာင္းဘာေၿပာေၿပာ သူဂရုမစိုက္ပါတဲ႔။ ငါ႔ညီမအေၾကာင္းေတြေၿပာတာလဲ သူဂရုမစိုက္ပါတဲ႔။ ေလာေလာဆယ္ဘ၀ကိုပဲ စိတ္၀င္စားပါသည္တဲ႔။ လူမ်ားေတြေၿပာတာ ညီမလဲ ဂရုမစိုက္ပါႏွင္႔တဲ႔။ ခု၂ေယာက္ခ်င္း ေတြ႔ေနၿပီပဲ။ မသိတာရွိေမး။ ဆံုးၿဖတ္ခ်က္ကို ၿပတ္ၿပတ္သားသားခ်။ မည္သူ႔မွလဲ သူေကာင္းသည္၊ ဆိုးသည္ မေၿပာ။ ကိုယ္လုပ္ခ်င္ရာကို ကိုယ္တိုင္ဆံုးၿဖတ္ ဆိုေလသတည္း။ ကြ်န္မသူ႕ထံမွာ ခိုင္က်ဥ္ေသာစိတ္ဓာတ္ တစ္ခုကို ေတြ႔လိုက္ရသည္ႏွင္႔ အတူ စိတ္ထဲမွာ သူ႔အရိပ္ေအာက္မွာသာဆိုလ်င္ ကြ်န္မအား အကာအကြယ္ေပးမည္႔သူတစ္ေယာက္ ရွိေနသလို လံုၿခံဳစိတ္ခ်သလို ၿဖစ္သြားသည္။

ေနာက္ေန႔မနက္ သူ႕ေမြးေန႔မွာ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ကားစုတ္ေလးေမာင္းကာ ေရႊတိဂံုဘုရား အတူဖူးရေအာင္ဆိုကာ လာေခၚၿပန္သည္။ ကားစုတ္ေလးကို မေမာင္းတတ္ေမာင္းတတ္ႏွင္႔ေမာင္းကာ ကက္ဆက္ အစုတ္ေလးဖြင္႔ကာ ကြ်န္မတို႔ သြားခဲ႔ၾကသည္။ ဖြင္႔ထားသည္႔သီခ်င္းက Love song collection ထဲ က ၿဖစ္မည္ထင္သည္။ " More than words" ဆိုသည္႔သီခ်င္း။ ကားကသာစုတ္သည္။ ကက္ဆက္ကသာ စုတ္သည္။ ကြ်န္မတို႔ ႏွလံုးသားမ်ား သစ္လြင္ ႏုပ်ိဳခဲ႔ၾကပါကလား။ ဘုရားေပၚ ေလွခါးေတြ ေရကာ တက္ၾကၿပန္သည္။ စိတ္ထဲမွာကား သူ႔ကို ခ်စ္မိၿပီလား၊ မေသခ်ာ။ ကြ်န္မစိတ္ထဲမွာ ရွိခဲ႔သည္ကား သူနဲ႔အတူဆိုလ်င္ ကိုယ္႔ကို စိတ္ဓာတ္ၿပတ္သား ခိုင္က်င္စြာၿဖင္႔ ေစာင္႔ေရွာက္မည္႕သူတစ္ေယာက္အေနႏွင္႔၊ သူအနားမွာရွိလ်င္ ကြ်န္မလံုၿခံဳစိတ္ခ်ေနသည္။ ဒါပဲသိသည္။

Extreme
More than words



(အန္တီသက္ေ၀က အခ်စ္အေၾကာင္းဆို၍ တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ ေရးလိုက္ပါၿပီ၊ ေရွ႔ဆက္ေရးဖို႔ မတတ္ေတာ႔ၿပီ။ ေက်နပ္ႏိူင္ပါေစ။)