Blue Mountain ေဆးရံုသို႔ တစ္ေခါက္ ...

အခ်ိန္ကား မနက္ ၁၁နာရီခန္႔။

နယူးေဆာက္ေ၀းၿပည္နယ္ Great Western ဟိုက္ေ၀းလမ္းမၾကီးေပၚတြင္ နီညိုေရာင္ကားေလးတစ္စင္းသည္ ေလးမွပစ္လိုက္သည္႔ၿမားသဖြယ္ အရွိန္ၿပင္းၿပင္းၿဖင္႔ ေၿပးေနေလသည္။ (ရလဲ ႔ ... တယ္ဟုတ္ပါလား ... း)

 ကားေပၚတြင္ကား အသက္ ၄၀ေက်ာ္ခန္႔ ေပမဲ႔အသက္အစိတ္ခန္႔သာထင္ရေသာ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ တီတီဆြိ ဟုအမည္ရေသာ အန္တီၾကီးတစ္ေယာက္၊ မ်က္ေမွာင္ၾကီးကုတ္ကာ ကားေမာင္းေနသူ သူမ၏အမ်ိဳးသား ကု္ိကိုၿခိမ္႔၊ သမီးၿဖစ္သူ အသက္ ၈ႏွစ္ခန္႔ရွိ မဂ်ဴဂ်ဴ၊  ဧည္႔သည္ဟုယူဆရေသာ တီတီေအး ဆိုသည္႔ အမ်ိဳးသမီးႏွင္႔ သူမ၏ အမ်ိဳးသားၿဖစ္သူတို႔ လိုက္ပါလာၾကသည္။

အန္တီဆြိတို႔ မိသားစုသည္ တီတီေအးတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ ဆစ္ဒနီသို႔ အလည္လာခိုက္ ဆစ္ဒနီမွ လည္ ပတ္စရာမ်ား စံုေအာင္ လိုက္လံပို႔ေဆာင္ ၿပသေနၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။ ယခင္က တစ္ခါေရာက္ဖူးေသာ အထင္ကရ ရွဴခင္းလွသည္ဟု နာမည္ၾကီးေသာ Blue Mountains သို႔ သြားေနၾကၿခင္း ၿဖစ္ပါသည္။  ယခင္က ေတာထဲ လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္ရာ၊ အခ်ိန္မရ၍ မေလွ်ာက္ခဲ႔ရ။ ခုတစ္ေခါက္ေတာ႔ forest walk ၀ါသနာပါေသာ တီတီေအးလဲ ပါရာ အေဖာ္ရၿပီ၊ ေလွ်ာက္ၾကမည္ဟု အားခဲထားေလသည္။ 

ရာသီဥတုမွာကား ေႏြရာသီ၊ ပူပူေႏြးေႏြး သာသာယာယာရွိေသာ္လည္း ယခင္က အေတြ႔အၾကံဳအရ အေႏြးထည္မ်ားစြာကို သယ္ယူလာေလသည္။ ထိုစဥ္က စားစရာ၊ ေသာက္စရာအတြက္ အခက္ၾကံဳခဲ႔ရကား အုန္းထမင္းႏွင္႔ ၾကက္သားဟင္းမ်ားကိုလည္း ခ်က္ၿပဳတ္ကာ သယ္လာေသးသည္။

ကန္တူးဘားၿမိဳ႔ေလးကို ေက်ာ္၍ ဘလူးေမာင္းတိန္းဖက္နီးလာရာ အန္တီဆြိမွ တီတီေအးအား ၿမိဳ႔ေလးကိုေက်ာ္၍  တစ္ကီလိုခန္႔ ဆက္ေမာင္းလွ်င္ ဘလူးေမာင္းတိန္းဖက္ေရာက္ၿပီဟု ေၿပာလိုက္သည္။ ဤသို႔ၿဖင္႔ ဆက္ေမာင္းလာရာ ရွဴခင္းသာ Echo Point နားသို႔ ေရာက္လာၾကသည္။

 

ကားေပၚမွ ဆင္းဆင္းခ်င္း တီတီေအးမွ "အား ... ေအးလိုက္တာ .." ဟု ေအာ္လိုက္ရာ အပူခ်ိန္ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ၁၃ ဒီဂရီသာရွိေလသည္။ ယူလာေသာအေႏြးထည္မ်ားကို ကိုယ္စီထုတ္၀တ္ၾကၿပီး ကိုကိုၿခိ္မ္႔ကို ၾကည္႔လိုက္ရာ အက်ီရွပ္လက္တိုႏွင္႔သာ ၿဖစ္ေနသည္။ အေႏြးထည္ ၀တ္မထား။ ေဘာင္းဘီတိုကိုေတာ႔ ဂ်င္းေဘာင္းဘီအရွည္ႏွင္႔ လဲထားၿပီးၿဖစ္သည္။ 

"ေတာ႔ ... ကိုကိုၿခိ္မ္႔ အေႏြးထည္မပါဘူးလား  ... "

"ဟိုမွာ ဒီေလာက္ပူတာ ...  ဒီမွာလဲ ေၿပာရေလာက္ေအာင္ေတာ႔ မေအးေလာက္ဘူးဆို မယူခဲ႔မိဘူးကြာ ..."

တီတီဆြိမွ ဟိုတစ္ေခါက္ကလဲ ဒီလိုၿဖစ္ဖူးၿပီးၿပီ၊  ခုလဲ မပါခဲ႔ၿပန္ဘူးဆိုကာ တပြစိစိႏွင္႔ သူမ၏ ရွိစုမဲ႔စုေသာ ညက္ခံုးေသးေသးေလးေတြကို တိုက္စစ္တဖန္ တန္ၿပန္ၾကဳံ႕ကာ အပိုပါလာေသာ သူ႔မ၏ ဧရာမဂ်က္ကက္ၾကီးကို ၀တ္ထားခိုင္းသည္။ အလြန္ေခါင္းမာေသာ ကုိကိုၿခိမ္႔မွ " ရတယ္၊ ရတယ္ မေအးဘူး ... မလိုဘူး " ဆိုကာ ဘူးခံ၍သာ တြင္တြင္ၿငင္းေလေတာ႔သည္။ ကိုကိုၿခိ္မ္႔သည္ကား တခါတရံ ဤကဲ႔သို႔ ေခါင္းမာသူ ၿဖစ္ပါသည္။

သို႔ႏွင္႔ ရွဴခင္းၾကည္႔ရန္ Echo Point သို႔ လမ္းေလွွ်ာက္လာၾကၿပီး ေဘးပတ္ပတ္လည္ကို ၾကည္႔လိုက္ရာ ၿမဴမ်ားက ပိန္းပိတ္ေအာင္က်ေနသည္။ အၿဖဴေရာင္ၿမဴခိုးထုၾကီးမွလဲြ၍ ဘာရွဴခင္းကိုမွ် မၿမင္ရပါေပ။ တီတီေအးတို႔မွာကား ရွဴခင္းအလွ ၾကည္႔ရေအာင္လာၾကရာ ရွဴခင္းလဲမၿမင္ရ၊ ညီအစ္မ၃ေဖာ္ ေတာင္မ်ားလဲ မၿမင္ရႏွင္႔ လာရက်ိဳးမနပ္လွဟု ညည္းညဴၾကေလသည္။ ဘ၀တူ လာေရာက္ၾကေသာ ခရီးသည္မ်ားလည္း အၿဖဴေရာင္ ၿမဴထုၾကီးကို ၾကည္႔ကာ စိတ္ပ်က္၊ လက္ပ်က္ၿဖစ္ေနၾကသည္။

 ************************************************************************

"ကဲ ... ကဲ  ... အဲဒါဆိုလဲ ဟို ညီအစ္မ ၃ေဖာ္ေတာင္ဖက္ပဲ လမ္းအရင္ဆင္းေလွ်ာက္ၾကည္႔ၾကတာေပါ႔။ အၿပန္က်ရင္ေတာ႔ ၿမဴေတြကဲြေနေလာက္ပါၿပီ ..." 

ကိုကိုၿခိမ္႔မွ ေဆာ္ၾသသည္တြင္ ဆိုင္ကေလးဖက္ ဘယ္ေတာ႔ေလာက္ ႏွင္းကဲြမလဲ ၀င္ေမးကာ ညီအစ္မ ၃ေဖာ္ဖက္ လမ္းေလွ်ာက္ရန္ ထြက္လာၾကသည္။ ၁၀မိနစ္ခန္႔ ေလွ်ာက္ရမည္ၿဖစ္ရာ ယခင္အေတြ႔အၾကံဳအရ သံေလွခါးမ်ားသည္ အလြန္ပင္ မတ္ေစာက္ေၾကာင္း၊ သတိထားဖို႔လိုေၾကာင္း ေၿပာၿပေနသည္။ ဂ်ဴဂ်ဴေလးကလည္း သူသည္ အၿမင္႔ေၾကာက္တတ္ေၾကာင္း တီတီေအးတို႔အား ေၿပာၿပကာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး " ေခ်ာကလက္ ... ေခ်ာကလက္ " ႏွင္႔ ေတာက္ေလွ်ာက္ေအာ္ကာ သူ႔ဟာသူစိတ္ၿငိမ္ေအာင္ ၾကိဳးစားဆင္းေလသည္။ ခေလး မယ္ဒီေတးရွင္း တစ္မ်ိဳးၿဖစ္မည္ဟု တီတီေအးတို႔က အဓိပါယ္ဖြင္႔ကာ သေဘာက်ေနၾကသည္။

အဆင္းကေတာ႔ အတက္ထက္ လြယ္ကူရာ မၾကာမီ ညီအစ္မ၃ေဖာ္ ေတာင္အငူစြန္းသို႔ ေရာက္လာၾကသည္။  တီတီေအးတို႔ ၂ေယာက္ကေတာ႔ သံေလွခါးမ်ားမွ အေပၚေအာက္ အၿပန္အလွန္ ဓာတ္ပံုရိုက္ေနၾကသည္။ အန္တီဆြိမွ ညီအစ္မ၃ေဖာ္အစြန္ဆံုး အငူေလးမွ ကိုကိုၿခိမ္႔ရွိရာ တံတားေလးေပၚ လွမ္းေအာ္ေၿပာလိုက္သည္။

"သံေလွခါးေတြက အရမ္းမက္တယ္ေနာ္ ကိုကိုၿခိမ္႔  ... အေပၚကို ၿပန္တက္ရင္ အရမ္းပင္ပမ္းလိမ္႔မယ္။  ဒီေတာ႔ ေအာက္ထိေရာက္ေအာင္ဆင္း ...  ေတာလမ္းေလးကေန cable car ေနရာအထိကို လမ္းေလွ်ာက္ၾကမယ္ ...   ၿပီးေတာ႔ ကယ္ဘယ္ကားနဲ႔ အေပၚၿပန္တက္ၾကမယ္ ... " 

နီလာ ... နီလာ ... တေယာ ... ဘာအသံၾကားလဲ ...


ကိုကိုၿခိ္မ္႔ထံမွ ဘာသတင္းမွ အေၾကာင္းမၿပန္။

" ဆြိေလးၿဖင္႔ ဟိုတစ္ေခါက္ ကထဲက forest walk  ေလွ်ာက္ခ်င္ေနတာ ...ေလွ်ာက္ၾကရေအာင္ေလ ေနာ္ ..."

" အို ... မေလွ်ာက္ပါဘူး ... ညည္း ဘယ္ေလာက္ေလွ်ာက္ရမယ္ထင္လဲ ... ေကဘယ္ကားက ဟိုးမွာ ၿမင္လား ...  အဲဒီအထိ ေလွ်ာက္ရမွာ ... ကိုယ္ေတာ႔ ပင္ပန္းမခံႏိူင္ဘူး။ ခုလာတဲ႔ ထဲမွာလဲ အဲဒီ အစီအစဥ္ ဘယ္တံုးကမွ မပါခဲ႔ဘူး ... "

" ဟင္ .... အဲဒါဆို ၂ေယာက္က လဲြေနၿပီ။ ဆြိေလးက ဒီကို ခု ဒုတိယေခါက္လာတာကိုက အစ္မတို႔ကို လိုက္ပို႔ရင္းနဲ႔  forest walk ေလွ်ာက္ဖို႔ေလ ... အရင္ အေခါက္ကတည္းက ေၿပာဖူးတယ္ေလ  ...  ေတာ္ အရင္ကေတာ႔ ....*)&^%$#&()) ခုေတာ႔  ... $^)(*&^%#@))....... ...   အမေလး &)))*^ %$#%*())&$$##&&**...  .. ...................... $&&*())*&^%$#@)*^#@!@$&&&%&*()$^&**())*&^%$$## ............................................................................................................................................"

ပဋိပကၡကား စေလၿပီ။ ၂ေယာက္သားအၾကီးအက်ယ္ လဲြေနၾကၿပီ။ အေပၚေအာက္ အၿပန္အလွန္ ၿငင္းခုန္ေနၾကသည္။ ၿငင္းခုန္ရင္း တိုက္ပဲြၿပင္းထန္လာရာ အသံမ်ားလည္း က်ယ္လာသည္။  ေဘးမွ တီတီေအးတို႔လည္း ဘာလုပ္ရမယ္မွန္းမသိ ဓာတ္ပံုေတြသာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ မဲရိုက္ေနၾကသည္။ တီတီေအးကေတာ႔ လမ္းေလွ်ာက္မည္႔ဖက္ မဲသာေနပံုရသည္။ ေနာက္ဆံုး အန္တီဆြိမွ

"အင္း ... အဲဒါဆိုလဲ ခု ေအာက္ကို ေလွွ်ာက္ႏိူင္သေလာက္ ခဏ  ေလွ်ာက္ၾကည္႔ၾကမယ္ေလ။ ေရွ႔က အၿဖဴလင္မယား ၂ေယာက္ ေတြ႔တယ္မလား ။ ...သူတို႔ေနာက္ကို လိုက္ေလွ်ာက္ၾကည္႔ၾကတာေပါ႔ ..."

ကိုကိုၿခိမ္႔မွ မႏိူင္၍ လုိက္ေလ်ာရၿခင္းဆိုတဲ႔ ေလသံႏွင္႔ ...

"ကဲကဲ ... အဲဒါဆိုလဲ ခဏေလွ်ာက္ရင္ ေလွွ်ာက္ကြာ ..." ဆ္ို စိတ္မရွည္ေသာအသံႏွင္႔ ထံုးစံအတိုင္း မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လ်က္ေၿပာလိုက္သည္။

၁၀မိနစ္ခန္႔ သံေလွခါးမ်ား၊ သစ္တံုးေလွခါးမ်ား၊ ေၿမေလွခါးထစ္မ်ားၿဖင္႔ဆင္းၿပီးေသာ္ ေရွ႔မွ အၿဖဴလင္မယားကို အရိပ္အေရာင္မွ်ပင္ မၿမင္ရေတာ႔ေခ်။ သူတို႔က သြားေနက်ထင္သည္။ အလြန္လွ်င္ၿမန္လွေပသည္။ အန္တီဆြိတို႔အဖဲြ႔မွာ ေအာက္ေရာက္ေအာင္ မည္မွ်ဆက္ေလွွ်ာက္ရမည္လဲ။ ေကဘယ္ကားထိေရာက္ေအာင္  မည္သည္႔လမ္းက ေလွ်ာက္ရမည္လဲ မည္သူမွ် မသိေခ်။ ခဏၾကာေတာ႔ ေနာက္မွမွီလာေသာ ေက်ာပိုးအိပ္ကိုယ္စီၿဖင္႔ လူငယ္၂ေယာက္အား ေမးၿမန္းၾကည္႔ေသာအခါ ေကဘယ္ကားသို႔ ေရာက္ရန္ ၃နာရီခန္႔ ေလွ်ာက္ရမည္ဆိုသည္။  ကိုယ္႔အတြက္က ၃နာရီလည္း ေလွ်ာက္ႏိူင္ပါသည္။ ကိစၥမရွိပါ။ သို႔ေပမဲ႔ သမီးဂ်ဴဂ်ဴေလးလဲ ပါရာ ခေလးပင္ပမ္းမည္စိုးရိမ္သည္။ သို႔ႏွင္႔ လမ္းေလွ်ာက္ရန္အစီအစဥ္ကို ဖ်က္သိမ္းၿပီး လာလမ္းအတိုင္း အေပၚၿပန္တက္ၾကရန္ ဆံုးၿဖတ္ၾကသည္။ ကိုကိုၿခိမ္႔ကို ၾကည္႔ေသာ္ "အဟက္ အဟက္ ငါမေၿပာလား ... "  ဟူေသာ မ်က္ႏွာေပးႏွင္႔ ၿဖစ္ပါသည္။

ပံုမွန္အားၿဖင္႔ ကိုကိုၿခိမ္႔သည္ သူ႔၏ ရွဴမၿငီးေသာ ခ်စ္သမီး မဂ်ဴဂ်ဴအား အလြန္ ဥစၥာေၿခာက္ပါသည္။ ယခုကဲ႔သို႔ အတက္အဆင္း အႏၱရယ္မ်ားေသာ ခရီးဆိုလွ်င္ မေအလုပ္သူႏွင္႔ပင္ စိတ္မခ်ပါ။ သူကိုယ္တိုင္ တဲြေခၚ ေစာင္႔ေရွာက္ရမွ ေက်နပ္သူၿဖစ္ပါသည္။ ယခုတီတီေအးတို႔လည္းပါရာ ဂ်ဴဂ်ဴကား အလြန္ၿမန္ေသာ တီတီေအးေနာက္မွ လိုက္ေသာေၾကာင္႔ ဟိုးအေပၚ ေရွ႔ကို ေတာ္ေတာ္ေက်ာေရာက္ေနၿပီ။ ေလွခါးမ်ားမွာ မိုးစိုထား၍ ေခ်ာ္လဲမည္စိုးရကား ဦးၿခိ္မ္႔သည္ တစ္လမ္းလံုး ဂ်ဴဂ်ဴ႔ကို သတိထားဖို႔ ေအာ္ဟစ္ သတိေပးရင္း ေနာက္က မီွေအာင္ မနဲအေၿပးလိုက္ေနရသည္။ အန္တီဆြိမွ ေအာက္ကို လွ်ာရွည္ဆင္းမိေသာေၾကာင္႔ အတက္ခရီးကား ယခင္အေခါက္ထက္ ပိုရွည္ေနသည္။ ထံုးစံအတိုင္း ေနာက္ဆံုးမွ ပန္း၀င္လာသူကား အီးေပါေသာ အန္တီဆြိၿဖစ္ပင္ ၿဖစ္ပါသည္ခင္ညား။ ( ရႊီး းးးးးးးးးးးေၿဖာင္း ... ေၿဖာင္း  ... ေၿဖာင္း ...  း)
************************************************************************

အန္တီဆြိမွာ ေနာက္ဆံုး သံေလွခါးတက္အၿပီး ေမာလြန္း၍ လမ္းေဘးက ခံုေလးေပၚတြင္ ထိုင္ရန္အလုပ္ ဦးၿခိ္မ္႔ကအရင္ထိုင္ႏွင္႔ေနၿပီ။ အနားေရာက္ေတာ႔ ဦးၿခိ္မ္႔ကား ေခါင္းကိုငိုက္စိုက္ခ်ကာ အသက္ကို မနဲရွဴေနရပံု ေပါက္ေနသည္။ အေၿခအေနကေတာ႔ သိပ္ဟန္ပံုမေပၚ။ စကားေၿပာမည္လုပ္ေတာ႔ လက္ကို အသာကာၿပသည္။ အန္တီဆြိလည္း အလြန္စိတ္ပူသြားကာ ...

" ဟင္ ... အေဖ ...  ေမာလို႔လား ... ဘယ္လိုၿဖစ္လဲ ... မူးသလား ... ေနလို႔ မေကာင္းဘူးလား ..." 

တရစပ္ေမးသည္တြင္ လက္ကိုသာ ကာၿပသည္။ ေၿပာေနရင္းနွင္႔ မ်က္လံုးမွိတ္၊ ေနာက္လန္သြားကာ အသက္ကို ရိွဳက္ၾကီး တငင္ရွဴေနသည္။ တီတီေအးတို႔လည္း အနားသို႔ေၿပးလာကာ .. " ဦးၿခိမ္႔ ... ဦးၿခိမ္႔ သတိထား... " ဆိုကာ သတိရလာရန္ ပါး၂ဖက္ကို လက္၀ါးၿဖင္႔ အသာရိုက္ေလသည္။  အန္တီဆြိကား ဦးၿခိ္မ္႔၏ရင္ဘတ္ကို လက္ၿဖင္႔ အသာရိုက္ကာ  "အေဖ ... အေဖ ... သတိထား ... သတိထား ... အသက္မွန္မွန္ရွဴ ..."  ဟု ဆိုကာ စိုးရိမ္တၾကီး ေအာ္ေနေလေတာ႔သည္။  တီတီေအးမွ ဦးၿခိမ္႔၏ မ်က္လံုးကို ၿဖဲၾကည္႔ရာ မ်က္လံုးမွာ သူငယ္အိမ္မၿမင္ရ။ အၿဖဴေရာင္ခ်ည္းသာ ၿမင္ရရာ အန္တီဆြိမွာ အလြန္အမင္းလန္႔ၿဖန္႔ကာ " အစ္မေလး ... အစ္မရယ္ ... လုပ္ပါဦး .... ကယ္ပါဦး ... ကိုယ္က်ိဳးေတာ႔ နဲၿပီ ထင္ပါရဲ႔ ... " ဆို ေအာ္ၿပန္သည္။


အန္တီဆြိမွာကား ခုပဲ ေရႊေတာင္ၾကီးၿပိဳေတာ႔မွာလား၊ ဦးၿခိမ္႔တစ္ေယာက္ ခုပဲ ရုတ္တရက္ၾကီး တစ္ခုခုၿဖစ္ေတာ႔မွာလားဆို အလြန္ပင္ စိုးရိန္ပူပန္ကာ မ်က္ႏွာအပ်က္ပ်က္ႏွင္႔ ေၿခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိၿဖစ္ေနသည္။ အၿဖစ္အပ်က္က ရုပ္ရွင္ထဲတြင္ဆိုလွ်င္ေတာ႔ တေယာသံေလးႏွင္႔ အလြမ္းခန္းၿဖစ္မည္။  ေဘးမွ ခရီးသြားလာသူမ်ားကို ေအာ္ဟစ္ကာ Ambulance ေခၚေပးပါရန္ အကူအညီေတာင္းသည္။ CPR လုပ္ရန္သတိရေသာ္လည္း မလုပ္တတ္၍ ရင္ဘတ္ကိုသာ ပုတ္ကာ စိုးရိန္တၾကီး ေအာ္ေနရွာသည္။ တယ္လီဖုန္းမ်ားကလည္း ကားေပၚတြင္က်န္ခဲ႔ရာ Ambulance ေခၚ၍မရ။  လမ္းေဘးခရီးသြားမ်ားမွ စိတ္မပူရန္၊  Ambulance ေခၚေပးမည္ၿဖစ္ေၾကာင္းေၿပာသည္။ လူေတြကလည္း ၀ိုင္းအံုၾကည္႔ကာ ဇက္ေၾကာႏွိပ္ေပးသူ ႏွိပ္ေပး၊ သတင္းေမးသူေမးႏွင္႔ ရွဳပ္ရွက္ခတ္ေနသည္။ ေနာက္ေတာ႔ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္က  သူနာၿပဳပါဆိုကာ လက္က ေသြးေၾကာကို တိုင္းသည္။ ေသြးခုန္ႏံွဳးကေတာ႔ ပံုမွန္ပဲဆိုကာ ဦးၿခိမ္႔အား ထိုင္ေနရာမွ ခုံတန္းရွည္ေပၚမွာ လွဲခိုင္းလိုက္သည္။ လွဲေနၿပီး ၅မိနစ္ခန္႔ေနေတာ႔ သက္သာလာပံုရကာ ၿပန္ထိုင္ၿပီး သူခဏ သတိေမ႔သြားေၾကာင္း ေၿပာၿပသည္။ သူလမ္းဆက္ေလွ်ာက္မည္ၿဖစ္ေၾကာင္း၊ ေနေကာင္းသြားၿပီၿဖစ္ေၾကာင္းေၿပာေတာ႔ အားလံုးက စိုးရိမ္ကာ Ambulance လာမွသာ ဆက္တက္ရန္ မနဲ ေတာင္းပန္ထားရသည္။

 ေနာက္ေတာ႔ Ambulance သမားေတြ ေရာက္လာကာ ေသြးတိုင္း၊ လုပ္စရာရွိသည္၊ ေမးစရာရွိသည္မ်ားကို အေသးစိတ္ေမးၿမန္းကာ blue mountain ေဆးရံုသို႔ သြားကာ စစ္ေဆးရန္လိုေၾကာင္းေၿပာသည္။ ဦးၿခိမ္႔အား ထမ္းစင္ၾကီးၿဖင္႔ Ambulance ကားနားအထိ ထမ္းေခၚၾကသည္။ လမ္းတြင္ dehydration ၿဖစ္သည္ဟု သံသယရွိ၍ ေရေသာက္ခိုင္းရာ ဦးၿခိမ္႔မွာ ေရတစ္လီတာဗူး တစ္ဗူးလံုးကုန္ေအာင္ ေသာက္ေလသည္။ သူ႔ကို ထမ္းစင္နွင္႔ဆိုေတာ႔ လမ္းမွာေတြ႔ေသာ ခရီးသြားမ်ားက အထူးတဆန္း ဓာတ္ပံုေတြ ရိုက္ၾကသည္ဟု ေနာက္ပိုင္းတြင္ ရယ္ေမာကာ ေၿပာၿပပါသည္။

ဤေနရာတြင္ ဇာတ္ရံ Ambulance သမားေတြ အေၾကာင္းေၿပာဦးမည္။ သူတို႔သည္ အလြန္တာ၀န္ေက်ပြန္ေသာ ၀န္ထမ္းေကာင္းမ်ားၿဖစ္ပါသည္။ လူနာကို လူမ်ိဳးဘာသာမခဲြ၊ အင္မတန္ စိတ္ရွည္ကာ လိုအပ္သည္မ်ားကို ေသခ်ာရွင္းၿပသည္။ ေဘးမွ ၀ိုင္းအံုၾကည္႔သည္ကိုေတာ႔ သူတို႔မၾကိဳက္။ ၀ိုင္းအံုၾကည္႔သူမ်ားအား " ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ ေတာထဲသြား လမ္းေလွ်ာက္ေနၾက" ဆို ေအာ္လႊတ္သည္။ အနားမွ သတင္းေမးလာေသာ အဖိုးၾကီးတစ္ေယာက္ကိုလဲ " ခင္ဗ်ား အလုပ္မဟုတ္ပဲ လွ်ာမရွည္နဲ႔ ... ၀င္မပါနဲ႔ ... " ဆိုကာ ေအာ္လႊတ္ေသးသည္။ သို႔ေပမဲ႔ လူနာစိတ္ခ်မ္းသာေရး၊ အဆင္ေၿပေရး၊ ေရာဂါၿမန္ၿမန္သက္သာေရး စသည္တို႔ အတြက္ေတာ႔ ေသခ်ာေမးၿမန္းကာ အၾကံေပး လုပ္စရာရွိသည္မ်ားကို ေက်ပြန္စြာ၊ ေစတနာၿဖင္႔ လုပ္ေဆာင္ၾကပါသည္။

ေဆးရံုေရာက္ေသာ္ ဆရာ၀န္မွ ခဏတၿဖဳတ္ သတိလစ္ေမ႔ေၿမာၿခင္းဆိုသည္႔ အခ်က္သည္ နွလံုးအတြက္မေကာင္း၊ ႏွလံုးေရာဂါ၊ heart attack ဟု သံသယရွိ၍ အီးစီဂ်ီရိုက္ကာ ၃နာရီခန္႔ ႏွလံုးခုန္ႏံွဳး မွန္မမွန္ ေစာင္႔ၾကည္႔ၾကသည္။ Blue Mountain ေဆးရံုသည္ သာမာန္နယ္ေဆးရံုေလးမွ်သာၿဖစ္ေသာ္လည္. ambulance သမားမ်ား အပါအ၀င္၊ သူနာၿပဳမ်ား၊ ဆရာ၀န္မ်ား အားလံုးသည္ ႏွလံုးႏွင္႔ပတ္သတ္သည္ထင္သည္ႏွင္႔  အေရးေပၚ ဂရုတစိုက္ႏွင္႔ ၀ိုင္း၀န္းေစာင္႔ေရွာက္ ကုသေပးၾကပါသည္။ လူတစ္ေယာက္၏ အသက္ကို လူမ်ဳိး၊ ဘာသာ၊ ႏိူင္ငံသားမေရြး အထူးပင္ ဂရုစိုက္ၾကသည္မွာ အတုယူဖြယ္ၿဖစ္ပါသည္။ ေဆးရံုတြင္ ၃နာရီခန္႔ ေစာင္႔ၾကည္႔ၾကၿပီး ေနာက္ဆံုး ညေန ၄နာရီခန္႔တြင္ ဦးၿခိမ္႔ကို ေဆးရံုမွ ၿပန္ဆင္းခြင္႔ၿပဳကာ၊ ႏွလံုးအထူးကုဆရာ၀န္ထံ ၿပရန္ ေဆးစာေရးေပးလိုက္ပါသည္။

ေဆးရံုတြင္ရွိစဥ္ အန္တီဆြိမွာ လူနာရွင္အၿဖစ္ လူနာအနီး အေရးေပၚခန္းတြင္ ေနခြင္႔ရပါသည္။ မနက္က ခရီးပမ္းထား၍ ဆာေလာင္ေနၾကၿပီၿဖစ္ရာ ဂ်ဴဂ်ဴႏွင္႔ တီတီေအးတို႔ေမာင္ႏွံကို ကားေပၚမွာ သယ္လာေသာ အစားအေသာက္မ်ားကို စားၾကရန္ ေၿပာရသည္။ ဂ်ဴဂ်ဴေလးလဲ အေတာ္ပင္ ထိတ္လန္႔သြားသည္ထင္သည္။ တီတီေအးမွ ေၿပာၿပသည္မွာ ထမင္းစားလ်ွင္ အလြန္ဂ်ီးမ်ားၿပီး " စားဟဲ႔ ... စားပါဟဲ႔ .." ဟု တစ္ခ်ိန္လံုး ေၿပာေနရေသာ ဂ်ဴဂ်ဳေလးသည္ ထိုေန႔က အုန္းထမင္း တစ္ပန္းကန္ၾကီးႏွင္႔ ၾကက္သားဟင္း တစ္၀က္ခန္႔ကို တစ္ေယာက္တည္း ကုန္ေအာင္စားေလ သတဲ႔.။

ဦးၿခိမ္႔မွာ ေဆးရံုက ကုတင္ေပၚ ECG စက္ႏွင္႔ ႏွလံုးခုန္ႏံွဳးကို ေမာ္နီတာ လုပ္ထားရာ ပိုက္တန္းလန္းႏွင္႔ အေပါ႔ အပါးလဲ ထမသြားႏိူင္ပါ။ ၾကာလာေတာ႔ ေစာနက လမ္းတြင္ေသာက္ထားသည္႔  ေရတစ္လီတာသည္ အစြမ္းၿပလာသည္။ နာ႔စ္အား ခြင္႔ေတာင္းသည္တြင္ ပိုက္ကို ၿဖဳတ္ေပး၍မရ။ သြားခ်င္လွ်င္ ကုတင္ေပၚတြင္သာ ပလပ္စတစ္ဗူးထဲ သြားႏိူင္သည္ဆိုသည္။ ဦးၿခိမ္႔မွ ဗူးထဲ မသြားခ်င္ရာ ခဏေအာင္႔ထားေသးသည္။ ေနာက္ဆံုး မေအာင္႔ႏိူင္ေတာ႔၍ နာ႔စ္ထံမွ ဗူးေတာင္းကာ ကုတင္ေပၚမွ အသာဆင္း အန္တီဆြိမွ ဗူးကို ေအာက္မွ ခံေပးထားရသည္။ နာ႔စ္မွ ကုတင္ပတ္ပတ္လည္ လိုက္ကာကို ဆဲြကာေပးထားသည္။ ဦးၿခိမ္႔တစ္ေယာက္ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ေအာင္႔ထားသည္လည္းမသိ။ မၿပီးႏိူင္မစီးႏိူင္ သြားေနရာ အန္တီဆြိ၏ ဗူးကိုင္ထားေသာလက္မွာ တေၿဖးေၿဖး ေလးၿပီး ေညာင္းလာသည္အထိၿဖစ္သည္။ " ေတာ႔ ... ကိုကိုၿခိ္မ္႔ ... ေတာ႔ဟာက မၿပီးေတာ႔ ဘူးလား.. " ဟု ခဏခဏ ေမးေနရသည္။ ဤသို႔ႏွင္႔ ကြမ္းတစ္ယာ ညက္ခန္႔ အၾကာ ...  ကိစၥအၿပီးတြင္ ဆီးဗူးကိုၾကည္႔လိုက္ရာ ဗူးတစ္၀က္ေက်ာ္ေနပါၿပီ။ ဗူးမွ စေကး အမွတ္အသားမ်ားကို ၾကည္႔လိုက္ရာ ဦးၿခိမ္႔ေသာက္ခဲ႔ေသာ ေရ တစ္လီတာသည္ ထိုေရဗူးႏွင္႔ တစ္လီတာ အတိၿပန္ထြက္လာရာ ဗူးၾကီးကို ကိုင္ကာ အန္တီဆြိမွာ တဟားဟားရယ္ေလေတာ႔သည္။

ထိုေန႔က အန္တီေအးတို႔ ေမာင္ႏွံလည္း ၿမဴဖံုး၍ ဘလူးေမာင္းတိန္းကိုလည္း ေကာင္းေကာင္းမၿမင္ရရံုမက၊ သူမ်ား လင္မယား မ်က္ေမွာင္ကုတ္တိုက္ပဲြေတြမွာ ၾကားညပ္လိုက္ေသးသည္။ ထိုမွ်မက ဘလူးေမာင္းတိန္းေဆးရံုသို႔ပင္ ေရာက္သြားေလရာ  သူတို႔အတြက္ အမွတ္တမဲ႔မွ အမွတ္တရ ခရီးစဥ္ၿဖစ္သြားေလေတာ႔သတည္း။ ( အန္တီဆြိမွာ တီတီေအးတုိ႔အား အလြန္ပင္ အားနာမိပါသည္။)



အၿဖစ္အပ်က္မ်ားကို ၿပန္ဆန္းစစ္ေသာ္ အားလံုး တိုက္ဆိုင္သြားၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။ ဦးၿခိ္မ္႔သည္ ထိုခရီးမတိုင္မီ တစ္ရက္ကမွ သူ႔ေမြးေန႔အတြက္ဆိုကာ ေသြးလွဴထားရာ လူက အားနည္းေနသည္။ ( ေသြးလွဴၿပီးၿပီးခ်င္း စားရန္  ေဆးရံုမွေပးေသာ မာလ္ဖင္ကိတ္မုန္႔ကိုမစား၊ အိမ္မွ သမီးအတြက္ဆိုကာ သယ္လာေသးသည္။ ၿပီးေတာ႔ အေဖေသြးႏွင္႔ရင္းၿပီး ယူလာတာ၊ သမီးစား ... သမီးစား ဆို သမီးလုပ္သူကို မ်က္ႏွာလုပ္ကာေကြ်းသည္။  ဦးၿခိမ္႔သည္ သူ႔က်န္းမာေရးႏွင္႔ပတ္သတ္လွ်င္ အလြန္ေပသူၿဖစ္သည္။ ) ထို႔အၿပင္ လြန္ခဲ႔ေသာ တစ္လေက်ာ္ေလာက္ကတည္းက  ေဆးလိ္ပ္ၿဖတ္ေနရာ ထိုေဆးလိပ္ၿဖတ္ေသာေဆးသည္ ေခါင္းမူး အားနည္းတတ္ကာ side effect အလြန္ၿပင္းသည္ဟု နာမည္ၾကီးသည္။ ဦးၿခိမ္႔မွာ သမီးေဇာႏွင္႔ ေလွခါး မတ္မတ္ ၃-၄ဆင္႔ကို ေၿပးအတက္ နဂိုအားနည္းတာ အခံႏွင္႔ အေမာဆို႔တာၿဖစ္မည္ဟု အန္တီဆြိမွ ေကာက္ခ်က္ခ်မိပါသည္။ ထိုေန႔မတိုင္မီက ေသြးလွဴကအၿပန္ မီနီကူးပါးေလး ၀ယ္ေပးဖို႔ ပူဆာမိတာေတာ႔ ဒီကိစၥႏွင္႔ လားလားမွ် ဆိုင္မည္ မထင္ပါေၾကာင္း အန္တီစုစုအပါအ၀င္ သံသယရွိေနသူမ်ား အားလံုးကို ယခုေနရာမွ ေၿဖရွင္းအပ္ပါသည္ ခင္ညား။  ။ း)