မင္းကေတာ္ အေမ

မဆြိတီငယ္ငယ္က နယ္မွာေနတဲ႔ ဦးေလးအိမ္ အလည္သြားေလ႔ရွိတယ္။ ဦးေလးမွာ သားတစ္ေယာက္ သမီးေလးတစ္ေယာက္ ေမြးထားတာမွာ လင္မယား၂ေယာက္လံုး ခေလးေတြကို သိပ္အလိုလိုက္တယ္။ စီးပြားေရးကလည္း အဆင္ေၿပေတာ႔ ခေလးေတြ ဘာလိုခ်င္လဲ၊ ဘာစားခ်င္လဲ လိုေလေသးမရွိ အၿမဲၿဖည္႔ဆည္းေပးေနေတာ႔တာပဲ။  တစ္ခါသား မွတ္မွတ္ရရ ညၾကီး မင္းၾကီး အၾကီးေကာင္ေလးက ၿမိဳ႕ထဲက ေခါက္ဆဲြေၾကာ္စားခ်င္တယ္ဆိုတာနဲ႔ အေမလုပ္သူက  ဆိုင္ကယ္ေလးေပၚတက္ တဖုတ္ဖုတ္နဲ႔ ထြက္သြားၿပီး ၀ယ္ေတာ႔တာပဲ။  ည ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲၾကီးထဲကိုေလ။ ကိုယ္္႔မွာ ေဒၚေလးတို႔ၾကည္႔ၿပီး တရားက်တယ္။ ခေလးေတြ အဲေလာက္အလိုလိုက္ရလားဆို ကရုဏာေဒါေသာၿဖစ္ရတယ္။

ကိုယ္လဲ ခေလးအေမၿဖစ္ေရာ၊ ေဒၚေလးတို႔ထက္ကို သာပါေပ႔တယ္ေၿပာရမယ္။ သမီးဘာစားခ်င္လဲ၊ ဘာလိုခ်င္လဲ အၿမဲၿဖည္႔ဆည္းေပးခ်င္ေနေတာ႔တာပဲ။ သမီးေလး စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္၊ ေပ်ာ္ေအာင္သာ ထားခ်င္ေနတာ။ ေက်ာင္းမွာလဲ သမီးမ်က္ႏွာမငယ္ရေအာင္ လိုေလေသးမရွိ လိုက္လုပ္ေပးေသးတယ္။ ေက်ာင္းမွာ ဒီေန႔ေတာ႔ ဘာပဲြရွိတယ္။ ဘာယူသြားရမယ္ဆို လိုတာကို မ်က္ႏွာမငယ္ရေစဘူး။ အစားအေသာက္ဆိုလဲ ေန႔လည္စာအတြက္တစ္ဖံု၊ recess အတြက္ဆို တစ္မ်ိဳး မပါမေနရေလေအာင္ မ်ိဴးစံုစီမံခ်က္ၿပဳတ္ၿပီး ထည္႔ေပးလိုက္တာပဲ။

တစ္ခါလဲ ေက်ာင္းမွာ မသန္မစြမ္းခေလးမ်ားအတြက္ အလွဴေငြ ထည္႔ရမယ္ဆိုတာကို လမ္းေရာက္မွ သမီးက သတိရတယ္။ ဒါနဲ႔ သမီးကို ေက်ာင္းပို႔ၿပီး ခ်က္ခ်င္း အိမ္တစ္ေခါက္ၿပန္ယူ သမီးအခန္းကို လိုက္ေပးရတယ္။ သမီးတို႔ ေက်ာင္းက မီတာ ၆၀၀-၇၀၀ ေလာက္သာေ၀းတယ္ ဆိုေပမဲ႔ ေက်ာင္းက ကုန္းတက္ေလးေပၚတက္ရေတာ႔ အသြားအၿပန္၄ေခါက္သြားရတာ ေမာတာအၿပင္  လူက ေတာ္ေတာ္လဲၿငီးေငြ႔သကိုး။ ကိုယ္တိုင္က အစကတည္းက တစ္ခုခုေမ႔လို႔ ဒီလမ္းနဲ႔ဒီလမ္း ၂ေခါက္ၿပန္ေလွ်ာက္ရတယ္ဆိုတာမ်ိဳး အင္မတန္ၿငီးေငြ႔တတ္တဲ႔ လူစားမ်ိဴး။ သမီးကိစၥမိွဳ႕သာ လုပ္ေပးရတယ္ေပါ႔။

ဒီေန႔လဲ ေက်ာင္းမွာ movie day တဲ႔။ ခေလးေတြကို ရုပ္ရွင္လိုက္ၿပမယ္ေပါ႔။ ဒါ႔အၿပင္ ရုပ္ရွင္ရံုမွာစားဖို႔ တက္ဒီဘဲရုပ္ ဘီစကစ္ယူရမယ္ဆိုေတာ႔ ကိုယ္က သတိေမ႔တတ္လြန္းလို႔ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ၂ရက္ေလာက္ကတည္းက လြယ္အိပ္ထဲ ၾကိဳထည္႔ၿပီးသား။ ၿဖစ္ခ်င္ေတာ႔ ဒီေန႔မနက္ လြယ္ေနက်အိပ္ေလး ေလွ်ာ္ထားတာ ေၿခာက္လို႔ ေၿပာင္းအထည္႔မွာ အဲဒီ တက္ဒီဘဲ ဘီစကြတ္ထုတ္ေလးေတြ ပါမလာေတာ႔ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ သားအမိ၂ေယာက္ ေက်ာင္းသြားၾက၊ လမ္းက်မွ မဂ်ဴဂ်ဴက သတိရတယ္။ ဒါနဲ႔  ထံုးစံအတိုင္း တက္ဒီဘဲ ဘီစကစ္မပါလို႔ မ်က္ႏွာငယ္မွာစိုးတဲ႔ အေမၾကီးက သမီးေက်ာင္းကို အေမလာပို႔မယ္ဆိုၿပီး ၿပန္ခဲ႔တယ္။ အမွန္က မပါလဲ ဘာမွ မၿဖစ္ေလာက္ဘူး။ ကိုယ္က ခေလး ဆရာမမွာတဲ႔မုန္႔ မပါလို႔ စိတ္အားငယ္မွာ မ်က္ႏွာငယ္မွာစိုးတာ။ သူYအတြက္ ေန႔လည္စာေရာ ရီဆက္အတြက္ပါ   အစံုထည္႔ေပးလိုက္ၿပီးသား။

ေၿပာရရင္ေတာ႔ ဒီလမ္းၾကီးကို တစ္ေခါက္ၿပန္ေလွ်ာက္ သြားေပးရမွာ ၿငီးေငြ႔ေနၿပီ။ လမ္းက ကုန္းတက္ကုန္းဆင္းေတြက မ်ားကမ်ားနဲ႔ဆိုေတာ႔ေလ။ အိမ္ေရာက္ေတာ႔ ဒီေန႔ ဦးၿခိမ္႔ရံုးကို ကားမယူသြားေတာ႔ ကားေလးနဲ႔ ၿပန္သြားမလား စိတ္ကူးေသးတယ္။ ကားေမာင္းမယ္ၾကံေတာ႔ အိမ္ေရွ႔မွာ တစ္ၿခားပါ႔ကင္လုပ္ထားတဲ႔ ကားတစ္စီးက လမ္းကို ပိတ္လုနီးပါးဆိုေတာ႔ လမ္းပဲေလွ်ာက္သြားေတာ႔မယ္ဆို ကမန္းကတန္းေလး အေၿပးကေလး သြားတာေပါ႔။

ေက်ာင္းနားေရာက္ေတာ႔ ေက်ာင္းေရွ႔အ၀ိုင္းမွာ ရုပ္ရွင္သြားဖို႔ထင္တာပဲ၊ ဘတ္စကားၾကီးေတြ ၄-၅စီး လွမ္းၿမင္ေနရတယ္။ ခေလးေတြလဲ ကားေတြေပၚမွာ အၿပည္႔ပဲ။ ေဟာ ၾကည္႔ေနရင္းနဲ႔ ဘတ္စ္ကားၾကီးေတြက တစ္စီးၿပီး တစ္စီး ထြက္သြားၾကတာ ေနာက္ဆံုး၂စီးပဲ က်န္ေတာ႔တယ္။ ဟယ္ ငါေတာ႔ မမီွေလာက္ေတာ႔ဘူးနဲ႔တူတယ္ဆို တက္ဒီဘဲ မုန္႔ထုပ္ေလး၂ထုပ္ကိုင္ ေက်ာင္းကုန္းတက္ေလးေပၚ အေၿပးတက္၊ ေမာခ်က္ေတာ႔။ ဂ်ဴဂ်ဴတို႔ အတန္းေတြ ပါခ်င္မွ ပါဦးမွာပါဆို စိတ္ကေတာ႔ မေလွ်ာ႔ေသးဘူး။ ေက်ာင္းနားလဲ ကိုယ္ကလဲြလို႔ ဘယ္ခေလးအေမမွလဲ မရွိ။  တက္ဒီဘဲမုန္႔ထုပ္ေလးကိုင္ထားၿပီး ဖတ္သီဖတ္သီနဲ႔ ေလွ်ာက္ေနတဲ႔ တီတီဆြိဆိုတဲ႔ ဂ်ဴဂ်ဴတို႔အေမၾကီး တစ္ေယာက္တည္းရယ္။

ဘတ္စ္ကားေတြနားေရာက္ေတာ႔ တစ္စီးက  ခေလးေတြ တက္ေနတံုး။ ေနာက္ ထြက္လုဆဲဆဲ တစ္စီးကိုၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ဂ်ဴဂ်ဴ႕သူငယ္ခ်င္းေလးေတြ ၿပတင္းေပါက္ကေန လွမ္းၿမင္ေနရတယ္။ ဟ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဒါ ဂ်ဴဂ်ဴတို႔ကားပဲဆို တက္ဒီဘဲ ဘီစကစ္ထုပ္ေလး ခုန္ခုန္ ေၿမွာက္ေၿမွာက္ၿပၿပီး ခေလးေတြကို ၿပတယ္။ ခေလးေတြကလဲ ေနကာမ်က္မွန္တပ္ထားတဲ႔ ကိုယ္႔ကို မမွတ္မိတာလား။ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔သာ ၾကည္႔ေနၾကတယ္။ မ်က္မွန္ကိုခြ်တ္ၿပီး ဂ်ဴဂ်ဴ႕အတြက္ မုန္႔ဆို ေၿခဟန္လက္ဟန္နဲ႔ၿပမွ မယ္မင္းၾကီးမေလးမ်ားက သတိၿပဳမိၿပီး ဂ်ဴဂ်ဴရွိတဲ႔ ေနရာကို လက္ညိွဳးထိုးၿပီး ေၿပာတယ္။ ေဟာ ေပးမလို႔ ၾကည္႔ေနတံုးရွိေသး ဘတ္စ္ကားၾကီးက ၀ူးဆို ထြက္သြားပါေလေရာဗ်ာ။ ဟူးးးးးးးးးးးးးးးးးးး .........................

ဂ်ဴဂ်ဴ႔အေမၾကီးမွာ ေမာရက်ိဳး မနပ္ခ်က္။ အဲ႔နားတင္ လူက သာေခြယိုင္ၿဖစ္ခ်င္ေနၿပီ။  ခေလးေတြ ေၿပာလို႔မ်ား ဘတ္စ္ကားဒရိုင္ဘာၾကီးက ကားရပ္ေပးမွာလားလို႔ ဘတ္စ္ကားေနာက္ပိုင္းကို ေငးၾကည္႔ေနမိေသးတယ္။ ဘတ္စ္ကားက တေၿဖးေၿဖး ေ၀းသာသြားတယ္ ရပ္ေပးမဲ႔ အရိပ္အေရာင္မၿမင္မွ တပ္ဆုပ္ၿပန္ဖို႔ သတိရတယ္။ အပင္ပမ္းခံၿပီး လာေပးတာကို ကပ္လဲြသြားေသးတယ္ဆို ယူၾကံဳးမရၿဖစ္။ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္လဲ အၿပစ္တင္။ ငါကိ္ုက အ တာပါ။ ဘတ္စကား ဒရိုင္ဘာၾကီးကို လက္ၿပၿပီးတားရမွာ။ မဂ်ဴဂ်ဴတို႔ကလဲ မေအ လာေပးမယ္ဆိုတာကို လမ္းဖက္ၾကည္႔မေနဘူးေပါ႔။ သူကေတာ႔ ေအးေဆးပဲ။ မေအကို ၿမင္ကို မၿမင္တာဗ်ား။ လာေပးမယ္ ဆိုတာကိုေတာင္ ေမ႔ခ်င္ေမ႔ေနမွာ။

အၿပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးလဲ တက္ဒီဘဲ ဘီစကစ္မုန္႔ထုပ္ေလး၂ထုပ္ကိုင္ၿပီး တေရြ႔ေ႔ရြ႕ ဖတ္သီဖတ္သီနဲ႔ ေလွ်ာက္ေနတဲ႔ အေဒၚၾကီးက အၿဖစ္အပ်က္ေတြကိုေတြး ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ ေၿပးၿမင္လိုက္တာက ငယ္ငယ္က ၾကည္႔ဖူးတဲ႔ ရုပ္ရွင္ "မင္းကေတာ္"ဆိုတဲ႔ ကားထဲက မင္းကေတာ္ အေမၾကီး အၿဖစ္ကိုပဲ။

အဲဒီကားထဲမွာေတာ႔ အေမၾကီးက အေၾကာ္ေရာင္းတာ။ သမီးေလးေက်ာင္းတက္ေတာ႔ ေဗဒင္အရ မင္းကေတာ္ၿဖစ္မဲ႔ သမီးဆိုၿပီး ဒုကၡခံ ေက်ာင္းထား၊ ဖတ္သီဖတ္သီနဲ႔ အေၾကာ္ေရာင္း ေငြရေအာင္ရွာ။ သမီးအတြက္ အစစအရာရာ အနင္႔နာခံ ၿဖည္႔စည္းေပး။ သမီးလုပ္သူကေတာ႔ ေပၚေက်ာ႔။ အေမကိုလဲ မကူ။ အေမက အေၾကာ္သည္မွန္းသိမွာ ရွက္လို႔ အေမလို႔ မေၿပာ နဲ႔ ဇာတ္နာေအာင္ လုပ္ထားတာ။ ၀ထၳဳကလဲ ပညာ၀န္ ဦးဖိုးက်ားေရးတဲ႔ မင္းကေတာ္ ဆိုတဲ႔ ၀ထၳဳပဲ။ သိပ္နာမည္ၾကီးတယ္။ ကိုယ္ကလဲ အလုပ္ကမရွိ၊ ေန႔စဥ္ သမီးေက်ာပိုးအိပ္လြယ္ ဖတ္သီဖတ္သီနဲ႔ ေက်ာင္းလိုက္ပို႔၊ ဘာမွ အလိုက္မသိ၊ နားမလည္တတ္ေသးတဲ႔ သမီးေလးနဲ႔ ကိုယ္႔အၿဖစ္ကို ဇာတ္နာေအာင္ေတြးၿပီး အဲဒီ မင္းကေတာ္ အေမပဲ ေၿပးေၿပးၿမင္မိေတာ႔တာပဲ။

အန္တီဆြိ update

အန္တီဆြိတစ္ေယာက္ေပ်ာက္ေနလို႔ ဂ်ီေမးကေရာ၊ ကြန္႔မန္႔ေတြကေရာ ဟိုက၊ ဒီက ဖိုရမ္ေတြ ေဖ႔စ္ဘြတ္ေတြက လာေရာက္သတင္းေမးၾကတဲ႔ လုပ္သားၿပည္သူ မိဘမ်ားကိုအထူးပဲ ေက်းဇူးဥပကာရ တင္ရွိပါေၾကာင္း ပထမဆံုးေၿပာၾကားလိုပါတယ္။ ရလဲ႔ ... 

(အမ်ားသူငွါ အထင္ၾကီးေအာင္ လူေတြအမ်ားၾကီး လာေရာက္သတင္းေမးၾကသေယာင္ ေရးထားတာပါခင္ည။ အမွန္က ကြန္မန္႔ေတြမွာ ၿမင္ရတဲ႔အတိုင္း ၃ေယာက္တည္း ေမးထွာ း) )

ေပ်ာက္ေနရတဲ႔အေၾကာင္းရင္းက အန္တီဆြိမွာ ရံုးကလဲ မလုပ္၊ ခရီးေတြဘာေတြလဲ မထြက္ၿဖစ္ေတာ႔ ေရးစရာ ရမယ္ရွာမရ ကုန္ၾကမ္းၿပတ္ေနလို႔ပါခင္ညာ။ သနားၾကပါခင္ညာ။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ဒီေယာက္်ား အက်ၤနီညိုေရာင္၀တ္တဲ႔အေၾကာင္း၊ သမီးဘာစားတဲ႔အေၾကာင္းေတြပဲ ေရးေနရတာ။ ေရးစရာကလဲ ရွားသြားၿပီမလား။ ဟိုအစ္မၾကီးလို ၿမန္မာၿပည္ၿပန္ၿပီး ဆိုင္ကယ္ကယ္ရီနဲ႔ အႏွံ႔ပတ္လိုက္ရ ကုန္ၾကမ္းေတြ ေရးစရာ လက္မလည္ၿဖစ္သြားေရာ႔မယ္ ။ း)

ခုလဲ ဘာမွ ေရးစရာမရွိ ရွာၾကံေရးဦးမည္။ ဒန္ ... ဒန္  ...

ယုဇန ေတြလဲ ပြင္႔ကုန္ၿပီ။

 အိမ္နားမွာ ယုဇနပန္းေတြလဲ ပြင္႔ေနၿပီ။ သမီးေက်ာင္းပို႔၊ ေက်ာင္းၾကိဳလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ပန္းနံ႔ေလးကို သင္းေနတာပဲ။

 

ဆံပင္ဒီဇိုင္း အသစ္ႏွင္႔ အန္တီၾကီး

ဆစ္ဒနီမွာ ဆံပင္ညွပ္တာ ၂ခိရွာၿပီ။  ပထမတစ္ခါက ဘုမသိဘမသိနဲ႔ အိမ္နားက အိမ္ဆိုင္လိုေလးမွာဖြင္႔ထားတဲ႔ ဆိုင္မွာ သြားညွပ္တာ။ ညွပ္တဲ႔သူက အၿဖဴမ။ သိပ္လဲ ညွပ္တတ္ပံုမရဘူး။ ဆံပင္ကိုင္တာကိုက ရြတတေလး။ သူ႔ကိုၾကည္႔ရတာ အားမရဘူး။ ညွပ္ၿပီးထြက္လာေတာ႔ ဦးၿခိမ္႔ကေတာ႔ လွပါတယ္ မဆိုးပါဘူးေၿပာတယ္။ (သူကေတာ႔ ဒီလိုပဲေၿပာမေပါ႔ ...)  ေစ်းကလဲ ၾကီးခ်က္၊ ေအာ္ဇီဖြတ္ကလိ ဒဂ္ါး ၃၀ေတာင္ေပးရတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ႔ ၿမိဳ႔နားက တရုတ္ေတြမ်ားတဲ႔ ေရွာ႔ပင္းစင္တာ အေသးေလးမွာ တရုတ္မေတြ ၊ အာရွသူေတြ ညွပ္ေနတာေတြ႔ခဲ႔လို႔ အဲမွာပဲ ၀င္ညွပ္တယ္။ ညွပ္တဲ႔သူက ဗီယက္နန္မ။ မဆိုးပါဘူး ပံုေလးၿပၿပီး step ေလးညွပ္တာ။ ၁၈က်ပ္ပဲေပးရတယ္။ ပံုေလးလဲ ၾကိဳက္တယ္။ သေဘာလဲေကာင္းတယ္။  Eye brow ပံုေဖာ္လားဆိုေတာ႔ ၁၀တဲ႔။ ေစ်းၾကီၤးလို႔ ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ပဲ ဓားေလး၀ယ္ထားတာနဲ႔ ပံုေဖာ္လိုက္တယ္။ စလံုးမွာတံုးကေတာ႔ ပင္နစူးလားက ေမာရွမ္းမွာ ၅က်ပ္ေပးၿပီး လစဥ္သြားရိတ္ေနက်။ အဲဒီမွာ တစ္ေယာက္က ပံုေလးေဖာ္တာ သိပ္လွတာ။

ဆံပင္ပံုအသစ္နဲ႔ ဂိုက္ေပးၾကမ္းေနပံု။ ညက္ခံုးကေတာ႔ ကိုယ္တိုင္က်ဲထားတာ။ ေအာက္က ဓားေလးနဲ႔။ ဘာရမလဲ ... နာကြ း)

 ဘုရားစူး ဆစ္ဒနီ ေႏြ

ဆစ္ဒီမွာ ေႏြေရာက္ၿပီဆိုၿပီးေတာ႔ ဒီဇင္ဘာတစ္ရက္ေန႔ကစၿပီး ေအးလိုက္တာ။ မိုးကလည္း တစ္ရက္မွ မၿပတ္ေသးဘူး။ Spring ေရာက္ေတာ႔ အန္တီဆြိကေၿပာတယ္။ Spring သာဆိုတယ္ ... မပူေသးဘူး ... ေနလို႔ ေကာင္းတယ္။ ေအးေသးတယ္ ... ဆို သူက ဟမ္မေလး ဒီဇင္ဘာ ေႏြေရာက္ရင္ ပူပါလိမ္႔မယ္ဆို တစ္ခ်ိန္လံုး ခ်ိန္းေၿခာက္လာတာ။ ဒီေတာ႔ ပူေတာ႔လဲ အဲကြန္းေလး ၀ယ္တာေပါ႔ဆို အဲကြန္းေတာင္ လိုက္ၾကည္႔မယ္ၾကံေနတာ။ အဲဒါ ခုခ်ိန္ထိ မပူပဲ အပူခ်ိန္က ၁၄ကေန ၂၂ေလာက္အထိ တန္းေနေတာ႔ အဲကြန္း၀ယ္မဲ႔ ကိစၥလဲ ၿပတ္သြားတယ္။ ဆစ္ဒနီ ဒီႏွစ္ေႏြ ေအးတာမွ ၅၂ႏွစ္အတြင္း အေအးဆံုးေႏြဆိုလား သတင္းကေနေၾကၿငာထားတယ္။ ေဆာင္းတြင္းတံုးကလဲ ဘယ္ႏွႏွစ္အတြင္း အေအးဆံုးေဆာင္းဆိုလား။ ေအာ္ ေသမဲ႔ႏွစ္မွ စစ္ထဲ၀င္ဆိုသလိုၿဖစ္ေနၿပီလို႔။ ကိုယ္လာတဲ႔ႏွစ္က်မွပဲ အေအးဆံုးေတြခ်ည္းေတြ႔ေနေတာ႔တယ္။

ဒါေပမဲ႔ ခုလို ေႏြ မွာ ေအးတာကေတာ႔ ေကာင္းသဗ်။ ဆစ္ဒနီက ေနဟာ စလံုးကေနလိုမဟုတ္ပဲ အရမ္းပူၿပီး လူအသားကိုလဲ ေလာင္ေစတာ။ Spring တံုးက ၃၇ ဒီဂရီ တစ္ရက္ၾကံဳဖူးတာ။ ေန႔ရဲ႔ အပူဆံုးအခ်ိန္က သမီး ေက်ာင္းၾကိဳတဲ႔ ၃နာရီေလာက္ဆိုေတာ႔ ပူလိုက္သမွ ေဘးမွာ မီးဖိုၾကီး အလွ်ံတညီးညီးနဲ႔ ေတာက္ေနသလိုပဲ။ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္တိုင္း တရွိန္ရွိန္နဲ႔ ပူခ်က္ေတာ႔။ ဘယ္ဦးထုတ္နဲ႔မွ ရိွဳးထုတ္ၿပီး အၿပင္ထြက္လို႔မရေပဘူး။ အနက္ေရာင္ ထီး အၾကီးၾကီးကို ၿမင္႔ၿမင္႔ေဆာင္းတာေတာင္ ပူေသးတယ္။ အဲဒီကတည္းက အပူကို ေၾကာက္သြားတာ။ ေအးတာကမွ ေတာ္ေသးဟဲ႔ဆို သေဘာေပါက္သြားတယ္။

ပန္းခရမ္း ၿပာ

ဆစ္ဒနီမွာ ပန္းခရမ္းၿပာေနာက္တစ္မ်ိဳးပြင္႔ၿပန္ၿပီ။  ဒီတစ္ခါေတာ႔ ခတၱာပန္းလို အပင္ပုေလးေတြ။ အၿဖဴေရာင္ ခရမ္းေရာင္ ၂မ်ိဳးရွိတာမွာ ခရမ္းေရာင္ေလးေတြ ပိုေပါတယ္။ ဘယ္ေနရာသြားသြား ေတြ႔ေနရတာပဲ။

ဒီဇင္ဘာ ေက်ာင္းပိတ္ရက္

ဂ်ဴဂ်ဴတို႔လဲ ေက်ာင္းေတြ ေနာက္အပတ္ဆို စ ပိတ္ၿပီ။ တစ္လခဲြေလာက္ပိတ္မယ္။ ဒီမွာလဲ ရယ္ရတယ္။ ဒီဇင္ဘာေရာက္ကတည္းက ေက်ာင္းမွာ စာမသင္ေတာ႔ဘူး။ အိမ္စာလဲ မရွိေတာ႔ဘူး။ ေက်ာင္းမွာ ေန႔စဥ္  ေပ်ာ္ပဲြ ရႊင္ပဲြ၊ ေက်ာင္းကပဲြ၊ ခရစ္စမတ္ပဲြ၊ ဘာပဲြ ညာပဲြ ပဲြမ်ိဳးစံုပဲ။ ဒီမွာ စာေမးပဲြမရွိတာကိုက ေတာ္ေတာ္သက္သာတယ္။ ဆုေပးပဲြလဲ ၿပီးခဲ႔တဲ႔ အပတ္ကမွ ၿပီးသြားတယ္။ မဂ်ဴဂ်ဴတို႔ ဒီႏွစ္ ဘာဆုမွ မခ်ိတ္ပါဘူးခင္ညာ။ သူမေၿပာနဲ႔ သူနဲ႔တဲြေနတဲ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္း တရုတ္မ၊ စလံုးမေလးေတြ သူတို႔ အေမေတြက အတင္းတြန္းေနတာေတြေတာင္ ဘာဆုမွ မခ်ိတ္တာ။ ကိုယ္ကလဲ ဒီႏွစ္သမီးကို ဘာမွမွ မတြန္းထားတာ။ ထူးၿပီး ၀မ္းနည္းမေနပါဘူးဂ်ာ။ သမီးက အိမ္မွာ ၿမန္မာလိုပဲ ေၿပာတာဆိုေတာ႔ အဂၤလိပ္စာအေရး၊၊ အေၿပာမွာ နဲနဲ အားနည္းေနတာ။ ေနာက္ႏွစ္ေတာ႔ အဂၤလိပ္စာ က်ဴရွင္ပို႔မယ္ စိတ္ကူးထားတယ္။ ဆုရဖို႔ အတြက္ေတာ႔မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒါက အေရးမၾကီးဘူးလို႔ထင္တယ္။ အဂၤလိပ္စာ တိုးတက္လာဖို႔အတြက္ပဲ။ ဆုရတဲ႔ ခေလးေတြက အဂၤလိပ္ေကာင္းတဲ႔ ေကာ႔ေကးရွန္းေတြမ်ားတယ္။ သခ်ၤာကေတာ႔ ကူမြန္ေက်းဇူုးနဲ႔ ၂တန္းေက်ာေနလို႔ ဆုယူရေသးတယ္။

ဒီေန႔လဲ ေက်ာင္းမွာ Disco dance ရွိတယ္ဆိုၿပီး ၾကိဳက္ရာ ၀တ္လို႔ရသတဲ႔။ ဆံပင္ကို crazy hair style လုပ္ရမယ္ဆိုလို႔ ေစာေစာထၿပီး က်စ္ဆံမီးေတြ တစ္ေခါင္းလံုး က်စ္ေပးရေသးတယ္။ ဂ်ဴဂ်ဴလဲ  ေတာ္ေတာ္ လွခ်င္ေနၿပီ။ ဟိုတစ္ေလာက အေအးမိၿပီး ေနမေကာင္းလို႔ ပိန္သြားတယ္။

 Carpet cleaner

ဒီက  အိမ္ေတြမွာ အခင္းက အ၀တ္ေကာေဇာလိုမ်ဳိး အၿဖဴပ်က္ေရာင္ ခပ္ညစ္ညစ္ကို မီးဖိုေခ်ာင္ ေရခ်ိဳးခန္းမွအပ တစ္အိမ္လံုးခင္းထားတာ။ ၾကာလာေတာ႔ ဟိုေနရာ အမဲစက္ကေလးေတြ ေပ။ ဒီေနရာ အစြန္းေလးေတြေပနဲ႔ တေၿဖးေၿဖးနဲ႔ အခင္းက ၾကည္႔ရတာ ေတာ္ေတာ္ စိတ္မခ်မ္းသာဘူး။ ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ အပင္ပန္းခံ ဖုန္စုတ္လဲ ညစ္ေပေနတာကေတာ႔ မေၿပာင္ဘူးေပါ႔။ အိ္မ္ဘယ္ေလာက္ရွင္းေနေန အဲဒီ အခင္းအမဲကို ၿမင္လိုက္ရင္ စိတ္က ညစ္သြားေရာ။

ဒါနဲ႔ အဲဒီ ေကာေဇာအခင္းကို ဘယ္လို ေလွ်ာ္ၾကလဲဆိုေမးေတာ႔ ဒီက Woolworth တို႔လို ေရွာ႔ပင္းစင္တာေတြကေန စက္ငွါးၿပီး ေလွ်ာ္ရသတဲ႔။ ေစ်းက တစ္ခါငွါး တစ္ရက္ကို  ေအာ္ဇီ၆၀ ကလင္နာ အရည္ဖိုး (detergent) ကလဲ သူတို႔ဆီကေန ၂၀ဖိုးေလာက္၀ယ္ေပါ႔။  အဲဒါက တစ္ရက္တည္းနဲ႔ တက္သုတ္ရိုက္လဲ လုပ္ရဦးမွာဆိုေတာ႔ မတန္ဘူးဆိုၿပီး ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ပဲ ၀ယ္ၿပီးလုပ္မယ္ဆို carpet cleaner တစ္လံုး၀ယ္လိုက္တယ္။ ေအာဇီ ဖြတ္ကလိဒဂ္ါးအၿပား ၂၉၉ တိတိ ထြက္သြားပါတယ္။ အန္တီဆြိတို႔ စိတ္ၾကီးပံုမ်ား။ အဲဒါ၀ယ္ၿပီးၿပီးခ်င္းကေန ေနာက္ေန႔ တစ္ေနကုန္ တစ္အိမ္လံုး စက္နဲ႔ ေလွ်ာ္လိုက္တာ လူလဲ ေတာ္ေတာ္ ပင္ပမ္းသြားတယ္။ စက္ကို တြန္းရတာ လက္ေတြေရာ၊ တကိုယ္လံုးေရာ ေညာင္းညာကိုက္ခဲသြားတာပဲ။ အိမ္အခင္းေလးကေတာ႔ အစြန္းရာ တစ္စက္မွမရွိေတာ႔ ေနရတာ ၾကည္႔ရတာ စိတ္ခ်မ္းသာခ်က္ေတာ႔။ တန္ပါတယ္ ... တန္ပါတယ္ လို႔ပဲ။ ဟူး ....

အဲဒီစက္ေလးနဲ႔ တြန္းၿပီး စုတ္ရတာ။ ေရနဲ႔ detergent ကို လဲေပးရတယ္။ အၿဖဴေလးက ေရဗူး။

အိမ္မွာအရင္ရွိၿပီးသား ဖုန္စုတ္စက္ ၂လံုး။ တစ္လံုးက မိထူးဖို႔၊ တစ္လံုးက ကစ္ဆစ္ဖုဖို႔ ေတာ႔မဟုတ္ဘူး။

တစ္လံုးက စလံုးကပါလာတာ။ တစ္လံုးက စလံုးကဟာက ပါ၀ါ နည္းလို႔ ထပ္၀ယ္တာ။ ဒါေတာင္ ဦးၿခိမ္႔က dust mite ေသတဲ႔ ေနာက္တစ္လံုး အေကာင္းစား ထပ္၀ယ္မလို႔တဲ႔။ အိမ္က carpet ေတြ သန္႔ရွင္းမရွင္းေတာ႔ မသိဘူး။ အဲဒီ carpet ရွင္းတဲ႔ ကိရိယာေတြ စက္ေတြနဲ႔ပဲ အိမ္က ေတာ္ေတာ္ရွဳပ္ေနၿပီဂ်ာတို႔ေရ။

ဖလင္မင္တန္ ေစ်း

ဒီမွာ အရင္ကေတာ႔ စေနေန႔မွ ေစ်းကသြားၿဖစ္တာ။ ခုေတာ႔ ေသာၾကာေန႔တိုင္း သြားၿဖစ္ေနတယ္။ အရင္ကဒီမွာ ေရးဖူးတဲ႔ ဖလင္မန္တန္ အလံုးေစ်းကို သြားတာ။ ဒီေရာက္မွ ခင္မိတဲ႔ စလံုးမ အသိ ကင္ဂ်ဴးဆိုသူက သူသြားတိုင္း ကားေလးနဲ႔ လာလာေခၚလို႔ ဟန္က်ေနတာဂ်။ ကင္ဂ်ဴးအေၾကာင္း ေနာက္မွ ေရးရဦးမယ္။ သူ႔သမီးနဲ႔ ဂ်ဴဂ်ဴးကလဲ ေက်ာင္းမွာ best friend ေတြ။ သူတို႔ကလဲ စလံုးကေန လာတယ္ဆိုတာနဲ႔ကိုပဲ ေဆြမ်ိဳးလို ခင္ေနၾကတာ။ ဒီမွာလဲ အိမ္နီးနားခ်င္း အေရးဟယ္၊ အေၾကာင္းဟယ္ဆို အားကိုးစရာ ရွိမွေလ။ 

အဲဒါ ဖလင္မန္တန္စ်းက ငါးပုဇြန္ေပါေတာ႔ ခုတေလာ အိမ္မွာ သားၾကီးငါးၾကီးေတြထက္ ငါး ပုဇြန္ေတြ ခ်က္စားၿဖစ္ေနတယ္။ အိမ္ကလူက ဟိုေန႔က ေဆးစစ္ေတာ႔ ဗိုက္တာမင္ D အားနည္းလို႔ဆို ငါးစားရမယ္ဆို အေတာ္ပဲၿဖစ္သြားတယ္။ ဒီကလူေတြက တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး ေနေရာင္ေကာင္းေကာင္းမရလို႔လားမသိ။ ဒီမွာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဗိုက္တာမင္ D အားနည္းၾကတယ္။

ပုဇြန္အေသးစားေလးေတြ တစ္ေကဂ်ီမွ ၆က်ပ္ထဲ။ စိမ္းေနတာပဲ လတ္တာမွ။ ခ်ိဳလဲ အေတာ္ခ်ိဳတယ္။ ပုဇြန္အၾကီးထက္ အဲလိုအေကာင္ေသးေလးေတြ ပိ္ုၾကိဳက္တယ္။

 

စကြတ္ရွ္ လဲ လတ္ဆတ္ေတာ႔ ခ်က္စားလို႔ ေကာင္းတယ္။ အေၿပာင္းအလဲ ၿဖစ္ေအာင္သာခ်က္ရတာ ကိုင္ရတာ လက္၀င္တယ္ေနာ္။ 

 

ငါးခူလဲ ရသဗ်။ တစ္ေကဂ်ီမွ ၅က်ပ္ထဲ။ အဲဒါ မုန္႔ဟင္းခါးခ်က္စားတဲ႔ ေန႔က ငါးၿပဳတ္ဖို႔ ၿပင္ထားတာ။ ၃ေကာင္ကို တစ္ေကဂ်ီရွိတယ္။ ေခါင္းလဲမပါဘူး။ ဒါေပမဲ႔ လတ္တယ္ဗ်။  မုန္႔ဟင္းခါးကေတာ႔ အိုးေၿပာင္မွ ဓာတ္ပံုရိုက္ဖို႔ သတိရလို႔။ ခြင္႔လႊတ္ၾကပါ ပိတ္သတ္ၾကီး   း)

ႏွင္းဆီ နီ

အိမ္က ႏွင္းဆီပင္ အနီေရာင္လည္း ပြင္႔ေလၿပီ။ ဒီတစ္ခါေတာ႔ ဘယ္သူ႔ ဘယ္သူမွ မနမ္းလိုက္ရ။ အေရာင္က သိၿပီးသားကိုး။

 Facial

အန္တီဆြိ စလံုးမွာ ေနတံုးက ေစ်းပတ္ရင္းနဲ႔ ဒစ္စေကာင္႔ခ်လို႔ဆို ၀ယ္လာတဲ႔ facial ေလးတစ္ခုကို သိပ္ၾကိဳက္ေနတယ္။ Swiss Rituel  Active Fluid တဲ႔။ ၁၂၀ ml ပါတယ္။ သူက သနပ္ခါးရည္ေလးလိုပဲ။ လိမ္းလိုက္ရင္ အသားေရေလးကို တင္းသြားတာပဲ။ အန္တီဆြိတို႔လို အသက္ၾကီး၊ မ်က္ႏွာမွာ အေရးအေၾကာင္းေတြ မွည္႔ေၿခာက္ေတြနဲ႔ေတာင္ ဒီေလာက္ေကာင္းတာ ငယ္သူေတြအတြက္ဆို ေၿပာမေနနဲ႔ေတာ႔။ သူက လိမ္းၿပီးရင္ အသားအရည္ေလးက ေၿပာင္တင္းေနၿပီး သနပ္ခါးနံ႔လိုေလးေတာင္သင္းလို႔ပဲ။ အရည္က ႏို႔လို အၿဖဴေရာင္ က်ဲက်ဲေလး။ အင္တာနက္ထဲမွာၾကည္႔လိုက္တာ ေစ်းက US 20 ပဲ ရွိတယ္။ ဒီေပ႔ရွ္မွာၾကည္႔လိုက္ပါ။ အဲဒါေလး ေတာ္ေတာ္ေကာင္းလို႔ အမ်ိဳးသမီးထုအတြက္ ေၾကာ္ၿငာေပးလိုက္ပါတယ္။ ဒီ႔ထက္ေကာင္းတာေတြ၊ ေစ်းၾကီးတာေတြလဲ သံုးသူေတြရွိမွာပါ။ အန္တီဆြိၾကိဳက္တာကို ေၿပာတာပါ။

 ခရမ္းသီး မီးဖုတ္ေၾကာ္

ဒါကေတာ႔ ခရမ္းသီးကို အာဗန္ထဲမွာ မီးကင္ၿပီး အခြံခြ်တ္ ၾကက္ဥနဲ႔ၿပန္ေၾကာ္ထားတာ။ ရန္ကုန္ အိမ္မွာေတာ႔ ခရမ္းသီး ဖုတ္သုတ္ေၾကာ္လို႔ ေခၚၾကတာပဲ။ မီးခိုးန႔ံသင္းသင္းေလးနဲ႔ စားေကာင္းခ်က္။ 

ေႏြေရာက္လို႔ ကန္ဇြန္းရြက္ေလးေတြ ၿပန္ေပၚလာတံုး ၀မ္းသာအားရ မိွဳကန္ဇြန္းေၾကာ္စားပလိုက္တယ္ ။ း)

ေထာပတ္သီး ေဖ်ာ္ရည္

ခုခ်ိန္ေထာပတ္သီးေပါပံုကေတာ႔ ေရာင္းေနတဲ႔သူေတြေတာင္ သနားဖို႔ေကာင္းတယ္။ တစ္ေကဂ်ီမွ ၂က်ပ္ထဲ။ ဒီမွာ ႏြားႏို႔ကလဲ ေပါေတာ႔ ညတိုင္း ဘလန္ဒါနဲ႔ ေမႊ႔ၿပီး ေထာပတ္သီးေဖ်ာ္ရည္ေသာက္ေနတာ။ ငယ္ငယ္ကေတာ႔ အေမက ေထာပတ္သီးေတြ၀ယ္လာၿပီး သၾကားနဲ႔ ႏိူ႔ဆီနဲ႔ ေခါက္စားေနတာ။ မစားဖူးေတာ႔ စမ္းမစားၾကည္႔ဘူး။ ေနာက္ေတာ႔ တစ္ခါၿမည္းၾကည္႔ရာကေန ၾကိဳက္သြားတာ။ စလံုးေရာက္ေတာ႔လဲ NUS ကင္တင္းေတြမွာ စားေသာက္ၿပီး အသီးေဖ်ာ္ရည္ေသာက္ၾကမယ္ဆို ေထာပတ္သီးေဖ်ာ္ရည္ပဲေသာက္တာ။ အဲဒီမွာ ေစ်းေပါတယ္။ ခုေတာ႔ ဒီမွာ စိတ္ၾကိဳက္ ႏြားႏုိ႔ပ်စ္ပ်စ္နဲ႔ ညတိုင္းေဖ်ာ္ေသာက္ေနတာ။ ေရခဲေလးေတြပါ ထည္႔ၾကိတ္။ ဂ်ဴဂ်ဴကလဲ ပ်စ္ပ်စ္ေလး အိုက္စခရင္နဲ႔ တူတယ္ဆို အားေပးေနတာ။ သူ႔အေဖလဲ ၾကိဳက္တယ္။

ေထာပတ္သီးက ၀ယ္ရင္ မမွည္႔ေသးတဲ႔ အေရာင္အစိမ္းကို ၀ယ္ရတယ္။ မစားခ်င္ေသးရင္ ေရခဲေသတၱာထဲထည္႔ထား။ စားခါနီး ၂ရက္ေလာက္အလိုမွာ အၿပင္ထုတ္ ။ စားမဲ႔ေန႔က် နဲနဲေလးေပ်ာ႔သြားၿပီ အေတာ္ေလာက္ပဲ။  အရင္ကမသိလို႔ အမဲေရာင္ေတြ၀ယ္တာ။ ခ်က္ခ်င္းမစားရင္ ေနာက္ေန႔က် အတြင္းထဲကပါ မဲကုန္ေရာ။ ေထာပတ္သီး ၾကိဳက္သူေတြ အတြက္ ပါ။ သူက အသားအရည္ကိုလဲ လွေစသတဲ႔။ က်န္းမာေရးအတြက္လဲ ေကာင္းသတဲ႔ဗ်ား။ ေဖ်ာ္ရည္ပံုကေတာ႔ ဓာတ္ပံုမရိုက္ထားမိလို႔ ေနာက္မွ ထပ္ၿဖည္႔ေပးပါမယ္ဂ်ာ။

ပီယာ ႏိူ ..

ေနာက္ဆံုးစက္ပိတ္သတင္းအေနနဲ႔ ဂ်ဴဂ်ဴေလးအတြက္ ပီယာႏိူတစ္လံုး ၀ယ္လိုက္ပါၿပီ။ သူပီယာႏိုသင္တန္းတက္တာ တစ္ႏွစ္နဲ႔ ၂လရွိၿပီဆိုေတာ႔ ၀ယ္ေပးဖို႔သင္႔ၿပီဆို ၀ယ္ေပးလိုက္တာ။ အရင္က ခေလးေဆာ႔တဲ႔ ကီးဘုတ္ေလးနဲ႔ တီးသင္ေနတာ။ ဒီမွာကေတာ႔ စလံုးမွာထက္ ေစ်းပိုေပါပါတယ္။ Kawai second hand ေလးပါ။ ေနာက္မွ မဂ်ဴဂ်ဴ လက္ရာေတြ တင္ေပးပါဦးမည္။ ပိတ္သတ္ၾကီး သည္းခံနားဆင္ဖို႔သာ ၿပင္ၾကေပေတာ႔။

ဤတြင္ ၾကြားစရာမ်ား ၾကြားလို႔ၿပီးပါၿပီ.။ အဲေလ ... သတင္းမ်ားေၾကၿငာလို႔ ၿပီးပါၿပီခ်င္႔။  ၊။

နီညိဳေရာင္ တရားခံ ...

အန္တီဆြိငယ္ငယ္က အသားညိဳေတာ႔ အက်ႌ၊ထမီေလးေတြဆို အေရာင္ရင္႔တာေလးေတြ ေရြး၀တ္တယ္။ နီညိဳေရာင္၊ နက္ၿပာေရာင္၊ အနက္ေရာင္ အစရွိသၿဖင္႔ေပါ႔။ အဲဒီအေရာင္ေလးေတြက အသားေဆာင္တယ္ေပါ႔။ အဲဒီေခတ္ကေပၚတဲ႕ ေၾကာင္ၿခစ္တို႔၊ ဘီဘဲလ္ထမီတို႕ဆို နီညိဳေရာင္၊ နက္ၿပာေရာင္ကေတာ႔ မပါမၿဖစ္ပဲ။ ထမီတိုတို၀တ္၊ အဲဒီထမီအနားေလးေတြေအာက္က ေပၚေနတဲ႔ ေၿခသလံုးသားေလးေတြက ၀င္းေနတာလို႔ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ ထင္ေနတတ္ေသး။ ပါတိတ္ေတြ ဘာေတြဆိုလဲ အဲဒီအေရာင္ေလးေတြပါတာပဲ ၀ယ္ၿဖစ္တယ္။

ကိုယ္႔အိမ္ကလူကေတာ႔ ငယ္ငယ္က အိမ္မွာလဲ အငယ္ဆံုးလဲ ၿဖစ္ၿပန္၊ အကိုေတြကလဲ ၂ေယာက္ေတာင္ရွိေတာ႔ သူ႔မွာ အကိုေတြအက်ပဲ ၀တ္ရသတဲ႔။ အက်ဆိုေတာ႔ ဘာအေရာင္၊ ဘာအဆင္ ေရြးပိုင္ခြင္႔မရွိ၊ က်တာယူပဲေပါ႔။ အဲ ေရြးပိုင္ခြင္႔ရွိၿပီဆိုေတာ႔လဲ သူတို႕ အိမ္က အထည္ဆိုင္ဖြင္႔ထားေတာ႔ ဆိုင္က်အထည္ေလးေတြပဲ ေရြးရတယ္။ ဆိုင္က်ဆိုေတာ႔လဲ အေရာင္မလွ၊ အဆင္မလွတာေတြပဲ က်န္မွာေပါ႔။ အဲဒါသူငယ္ငယ္က "ဟဲ႔ အငယ္ေကာင္ေလး ၾကိဳက္တာတစ္ထည္ယူ"ဆို ဘာအေရာင္ေရြးေလ႔ရွိလဲဆိုေတာ႔ "ဖက္ဖူးစိမ္းေရာင္" တဲ႔ဗ်ား။ ခေလးမ်က္ေစ႔ထဲ ဖက္ဖူးေရာင္ေလးက တၿခားအေရာင္ေတြနဲ႔စာရင္ လွေနပါလိမ္႔မယ္။ ခုေခတ္မေတာ႔ အဲဒီအေရာင္က ထင္သာၿမင္သာ ေတာက္ပလြန္းလို႔ လမ္းလုပ္သားေတြ၊ ညဖက္ ေရာင္ၿပန္ၿပားေတြမွာပဲ ကပ္တဲ႔ အေရာင္ေပါ႔။ အဲဒီအေၾကာင္း အိမ္က ၾကီးေတာ္က ေၿပာၿပေတာ႔ ရယ္လိုက္ရတာ။ ဖက္ဖူးေရာင္ၾကိဳက္တဲ႔ လူၾကီးဆိုၿပီး။ သူကေတာ႔ ထံုးစံအတိုင္း "အို းးးး ..... "ဆိုၿပီး  ရွက္ၿပံဳးၾကီးနဲ႔ေပါ႔။

ဟိုေန႔က အၿပင္သြားေတာ႔ သူက တီရွပ္ နီညိဳေရာင္ ေလးနဲ႔ဗ်။ တစ္ေန႔ကလဲ အိမ္ေနရင္း တီဗီၾကည္႔ေနတဲ႔ သူ႔ကိုၾကည္႔လိုက္တာ နီညိဳေရာင္ တီရွပ္ေလးပဲ ၀တ္ထားတာ။ အမယ္ ငါ႔ေယာက္်ားက နီညိဳေရာင္ေလးနဲ႔ အေတာ္ၾကည္႔ေကာင္းသေပါ႔ေတြး။ မေန႔ကလဲ ေစ်း၀ယ္ၾကမယ္ဆို အက်ႌေလးလဲၿပီး ထြက္လာတာ ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ နီညိဳေရာင္ တီရွပ္နဲ႔ပဲ။ ဘယ္႔နွာေၾကာင္႔ အက်ႌတစ္ထည္တည္းကို ခဏခဏ ၀တ္ေနပါလိမ္႔ေပါ႔။ ဒါနဲ႔ ...

" အေဖေရ ... အေဖ႔ကို  ခုတစ္ေလာ ၾကည္႔လိုက္ရင္ အဲဒီနီညိဳေရာင္ အက်ႌခ်ည္းပဲ ၀တ္ေနတာ ... နီညိဳေရာင္ သိပ္ၾကိဳက္ေနတာေပါ႔ေလ....ဟုတ္လား ..."

" အမယ္ေလးဗ်ာ ... အဲဒီနီညိဳေရာင္က တစ္ထည္တည္း မဟုတ္ရေပါင္ဗ်ာ ... ၿပီးေတာ႔ အဲဒါေတြအကုန္လံုး အေမပဲ ၀ယ္ေပးထားတာပဲေလ ... ဘယ္တံုးကမ်ား ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ ၀ယ္ဖူးလို႔လဲ ... အေမဆင္တာေတြပဲ ၀တ္ေနတာပဲကို ... "

" ဟင္ ... ဟုတ္လား ေသခ်ာေတာင္ မမွတ္မိေတာ႔ဘူး ... အဲဒါေတြအားလံုး  ဆြိေလး၀ယ္ေပးထားတာ ဟုတ္လား ... ဟားဟား ..."

ခုမွ ၿပန္ေတြးၾကည္႔ေတာ႔ သူက အက်ႌအ၀တ္အစား အင္မတန္ ၀ယ္ခဲတယ္။ ၀ယ္ေပးရင္လဲ အတိုက္အခံလုပ္ၿပီး ၀ယ္ေပးမွရတာ။ အက်ႌေတြ လွတယ္၊ မလွဘူး။ လိုက္တယ္၊ ေကာင္းတယ္။ ဘာရယ္မွလဲ အာသီသရွိတာမဟုတ္ပါဘူး။ အၿပင္သြားရင္လဲ ၿဖစ္သလိုပဲ။ ဘီရိုထဲ အေပၚဆံုးက ေတြ႔တာ ေကာက္စြပ္တာခ်ည္းပဲ။ အဲဒါသူ႔ကို တီရွပ္ေလးေတြနဲ႔ လိုက္တယ္ဆို တီရွပ္ေလးေတြေတာ႔ ေတြ႔တိုင္း၀ယ္ေပးထားတာ။ ဟိုးအရင္ကထဲက နီညိုေရာင္ၾကိဳက္တဲ႔ ဓာတ္ခံကရွိေတာ႔ အသားညိဳတဲ႔ေယာက္်ားကို အသားေဆာင္ေအာင္ နီညိဳေရာင္ေလးေတြခ်ည္းပဲ ၀ယ္ေပးၿဖစ္ေနတာ။ တစ္ခါနဲ႔တစ္ခါ ၀ယ္တဲ႔ အခ်ိန္ေတြက မတူေတာ႔ အဲလို နီညိဳေရာင္ေတြ အဲေလာက္မ်ားေနမွန္းလဲ မသိပါဘူး။ ေနာက္ အက်ႌအကြက္ဆို နက္ၿပာေရာင္ အကြက္ေတြမ်ားတယ္။ ေနာက္ နီညိဳေရာင္ၾကိဳက္ဆို အိမ္မွာလဲ ပထမဆံုး၀ယ္တဲ႔ ကားက နီညိဳေရာင္၊ ခုလက္ရွိကားလဲ နီညိဳေရာင္ပဲ ...

ေနာက္ဆံုးေတာ႔ နီညိဳေရာင္ေတြခ်ည္း ၀တ္လွေခ်ရဲ႕ဆို တရားခံက ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ၿဖစ္ေနပါေရာလား ... း)

ထမင္းသုပ္ စားမယ္ ေ၀႔ ...

ထမင္းသုပ္ကေတာ႔ ငယ္ငယ္က ရထားစီးရင္ ၾကက္ေၾကာ္နဲ႔ ထမင္းသုပ္ဆို လိုက္ေရာင္းတာ သတိရတယ္။ အဲဒါ ဘယ္လိုစားခ်င္မွန္းမသိဘူးဗ်ာ။ သူတို႔ထမင္းသုပ္က ထမင္းကို ၾကက္ေၾကာ္ဆီ (ဆႏြင္းမုွန္႔ႏိူင္ႏိူင္နဲ႔) ၀ါထိမ္ေနတာကို ဆမ္း၊ ေၿမပဲဆံေၾကာ္ ကြ်ပ္ကြ်ပ္ေလး။ ငရုပ္သီးေတာင္႔ေၾကာ္ ေမႊးေမႊးေလးနဲ႔ တကယ္႔ကို စားခ်င္စဖြယ္ပဲ။ ငယ္ငယ္ကေတာ႔ ဆင္းရဲေတာ႔ ရထားစီးရင္း သြားေရသာက်ရတယ္။  ေနာက္ပိုင္းၾကီးလာေတာ႔လဲ ဘာလို႔လဲမသိ ၀ယ္မစားၿဖစ္ဘူးခင္ည။   အင္း ... ဒီတစ္ခါၿပန္ရင္ေတာ႔ ရထားစီးၿပီး အဲဒီ ထမင္းသုတ္ ၀ယ္စားဦးမွလို႔ ေတြးေနတယ္။ း)

ခုၾကီးလာေတာ႔ ဟို အစ္မခင္ဦးေမေၿပာသလို သူေငွး ၿဖစ္ၿပီဆိုေတာ႔ အိမ္မွာပဲ ၾကက္သားေၾကာ္ ၿပီး ခဏခဏ ထမင္းသုပ္စားပလိုက္တယ္။ အဲဒီ ထမင္းသုပ္ကိုပဲ ဘယ္လိုသုပ္ရလဲဆိုတာ ညီမတစ္ေယာက္က ဂ်ီေတာ႔ကေန ခဏခဏဂ်ီက်ေနတာနဲ႔ ဓာတ္ပံုရိုက္ထားတာေလးေတြ ရွိလို႔ တင္ေပးလိုက္တယ္။ ရထားေပၚကဟာကေတာ႔ အလြယ္ေပါ႔ေနာ္။ အဲဒါကအေပၚကေၿပာသလိုပဲ လြယ္တယ္။  ခုဟာက ဆိုင္ေတြမွာသုပ္သလိုမ်ိဳး သုတ္စားတာ။

ထမင္းသုပ္မယ္ဆိုရင္ေတာ႔ ထမင္းကို မေပ်ာ႔လြန္း မမာလြန္း အေနေတာ္ေလးၿဖစ္ဖို႔ေတာ႔လိုမယ္ေနာ္။ တခ်ိဳ႔လဲ အာလူးေလးေတြ လွီးၿပီး ထည္႕႔သုတ္တယ္။ ေစးေစးေလးၿဖစ္ေအာင္။

လိုတဲ႔ပစၥည္းေတြက
၁။ ထမင္း
၂။ ၾကက္သြန္ၿဖဴ ဆီခ်က္ (နႏြင္းမွဳန္႔မ်ားမ်ားနဲ႔ ၀ါ၀ါထိမ္ထိမ္ေလးခ်က္ထားပါ)

၃။ ပဲမွဳန္႔ အက်က္မွဳန္႔

၄။ ငရုပ္သီးမွဳန္႔
၅။ မက်ည္းရည္ (ပ်စ္ပ်စ္ေလးေဖ်ာ္ထားပါ)
၆။ ပုဇြန္ေၿခာက္မွုန္႔
၇။ ငါးငံၿပာရည္
၈။ အာလူး (ၾကိဳက္ရင္ ၂လံုးေလာက္ၿပဳတ္ၿပီး ပါးပါးလွီးထားပါ။ အိမ္ကလူက အာလူးမၾကိဳက္လို႔ ထည္႔မသုပ္ပါ)
၉။ ဆီနီခ်က္ (ဆီကို အေရာင္တင္မွဳန္႔ ေလးထည္႔ၿပီး ခ်က္ထားပါ -အေရာင္လွေအာင္ပါ)
၁၀။ ၾကက္သြန္နီ ပါးပါးလွီး (အခိုးထြက္ေအာင္ ေရေဆးၿပီး စစ္ထားပါ။)
၁၁။ နံနံ ၾကိဳက္တတ္ရင္ ထည္႔ရေအာင္ ပါးပါးလွီးထားပါ။
၁၂။ ေၿမပဲဆံ ေၾကာ္ထားပါ။
၁၃။ ပဲပုပ္နဲ႔ ငရုပ္သီးေတာင္႔ ေၾကာ္ထားပါ။
၁၄။ ၾကက္သားေၾကာ္ထားပါ။
၁၅။ ၾကက္ရိုးကို ၿပဳတ္ၿပီး ဗလာဟင္းခ်ိဳေလး လုပ္ထားပါ။ (ၾကက္ရိုးကို ဂ်င္း၊ ၾကက္သြန္ၿဖဴ၊ငံၿပာရည္တို႔နွင္႔ၿပဳတ္ ငရုပ္ေကာင္းမ်ားမ်ားထည္႔ၿပီး ဟင္းခါးခ်က္ပါ)

ၿပီးရင္ သုပ္မဲ႔ ဇလံုခပ္ၾကီးၾကီးထဲကို အေပၚက အဆာပလာေတြ ၁ကေန ၁၁ထိ ထည္႔သုတ္ရတာပါပဲ။ အခ်ိဳးအဆေတြကေတာ႔ အေသးစိတ္ မွတ္မထားေတာ႔ပါဘူး။ ၿမည္းၾကည္႔ လိုတိုး ပိုေလွ်ာ႔ေပါ႔။

ေနာက္မွ အေပၚကေန ေၿမပဲေၾကာ္၊ ပဲပုပ္၊ ငရုပ္သီးေတာင္႔တို႔ကို ထည္႕႔ၿဖဴးၿပီး စားရတာပါ။

 ၾကက္သားေၾကာ္ေလး ကိုက္လိုက္၊ ထမင္းသုပ္ေလးစားလိုက္၊ ငရုပ္သီးေတာင္႔ေလးကိုက္လိုက္နဲ႔ အာဂပါးစပ္ လူၿဖစ္ရက်ိဳးနပ္ေလာက္ရဲ႔။

ဘ၀အနားဖြာ ...

မေမာ္က လွသလို အလွအပလဲ သိပ္ၾကိဳက္တယ္။ ၾကည္႔လိုက္ရင္ သူ႔ေဖးဘရိတ္ ႏွဳတ္ခမ္းနီ အနီေရာင္ေလးနဲ႔ ရဲလို႔။ မ်က္ခံုးေမႊးကိုလဲ လွလွပပ ပံုေဖာ္ၿပီး ႏွုတ္ထားေသးတယ္။ မ်က္လံုးကိုလဲ ခါခ်ယ္ေလးအၿမဲဆိုး။ မ်က္ေတာင္ေကာ႔ေအာင္ မက္စ္ကာရာေလး တင္ထားတယ္။ ေမးရိုးေလးေတြေပၚေအာင္ ပါးေပၚမွာ ပါးအို႔နီေၿပေၿပေလးလဲ ဆိုးတတ္ေသးတယ္။ မေမာ္ကို ၾကည္႔လိုက္ရင္ၿဖင္႔ ေခတ္မီသပ္ရပ္ၿပီး သိပ္လွတာပဲလို႔ ခံစားရတယ္။

မေမာ္ ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းေတြပိတ္ေတာ႔ အထည္ခ်ဳပ္စက္ရံုတစ္ခုမွာ အလုပ္လုပ္ဖူးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က စက္ရံုမွာ Levi's ေဘာင္းဘီအတိုေတြ ခ်ဳပ္တယ္။ Levi's အစစ္ေတြေနာ္။ အေနာက္တိုင္းႏိူင္ငံေတြကို ပို႔တာတဲ႔။ အဲဒီမွာ လုပ္ရတဲ႔ အလုပ္က အင္စပတ္တာ တဲ႔။ နာမည္ကသာအပ်ံစား။ ဘာလုပ္ရလဲဆိုေတာ႔ အထည္ေတြကို စစ္ရတာ။ ပလပ္စတစ္အိပ္နဲ႔ ပက္ကင္ပိတ္ခါနီး အထည္ေတြကို တစ္ထည္ခ်င္း ခ်ဳပ္ရိုးေတြ ၿပဳတ္ေနလား၊ ခ်ဳပ္ရိုးေတြ မလွဘူးလား၊ ခ်ည္ေတြ ထြက္ေနလား၊ အထည္သားမွာ ေရစီးေၾကာင္းေတြပါလား၊ အစြန္းေတြပါလား အစရွိသၿဖင္႔ စစ္ၿပီး အၿပစ္ေတြ႔ၿပီဆို အနီေရာင္ စတစ္ကာေလးကပ္ၿပီး ၿပင္တဲ႔ေနရာပို႔ရတယ္။ အမ်ားအားၿဖင္႔ေတာ႔ ခ်ည္ေတြညွပ္တာ က်န္တာပါပဲ။ သူတို႔ေရွ႔မွာ ခ်ည္ညွပ္တဲ႔အဖဲြ႔ ရွိတယ္ေလ။ အဲလိုဆိုရင္ေတာ႔ မေမာ္တို႕လို အထည္စစ္တဲ႔သူေတြက က်န္တဲ႔ခ်ည္ေတြကို ကပ္ေၾကးေလးကိုင္ၿပီး တဂ်ပ္ဂ်ပ္နဲ႔ ညွပ္ေပးလိုက္တာပဲ။

အဲဒီအထည္ခ်ဳပ္စက္ရံုမွာ လုပ္ဖူးကတဲက မေမာ္ဟာ အကႌ်ၿဖစ္ၿဖစ္ အ၀တ္အစား အသစ္၀ယ္လာရင္ အက်ႌကို ေၿပာင္းၿပန္လွန္ ကပ္ေၾကးေလးတစ္ေခ်ာင္းကိုင္ၿပီး အပိုထြက္ေနတဲ႔ အပ္ခ်ည္ၾကိဳး အစ၊ အနေတြ ညွပ္ေတာ႔တာပဲ။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ အ၀တ္အစား ဘရမ္းေကာင္းေကာင္းေတြဟာ ဘယ္ေတာ႔မွ ခ်ည္တမွ်င္ အထြက္မခံဘူး။ အ၀တ္အစား ဘရန္းအေကာင္းစားေတြ မ၀တ္ႏိူင္ေပမဲ႔ သူ၀တ္တဲ႔အက်ႌေလးေတြ ခ်ည္တစ္စက္မွ မထြက္ပဲ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ၀တ္ခ်င္တဲ႔ သေဘာေပါ႔။

ခုေတာ႔ မေမာ္လဲ စကၤာပူမွာ အိမ္ေထာင္ရက္သားက်လို႔ သမီးေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ အလုပ္လုပ္ရင္း ဘ၀ကို ေနသားက်ေနၿပီ။ ေန႔စဥ္ရံုးသြား၊ ရံုးၿပန္၊ ခေလးေက်ာင္းပို႔၊ အားရက္ေတြမွာ ခ်က္ၿပဳတ္ ၊ အၿပင္ေလးဘာေလးထြက္ လံုးလည္လိုက္ေနေပမဲ႔ ခ်စ္ရတဲ႔ သမီးေလးနဲ႕႔ ေယာက္်ားတို႔နဲ႔ အတူဆိုေတာ႔ ဘ၀ကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပဲေနတယ္။ ရတဲ႔ အခ်ိန္ေလးနဲ႔ ေစ်း၀ယ္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ၀တ္စားဆင္ယဥ္ လွလွပပေနၿမဲပဲ။

တစ္ရက္ေတာ႔ ေယာက်္ားလုပ္သူက သူ႔ခါးေအာင္႔ေအာင္႔ေနသတဲ႔။ ေၿပာေနတာၾကာၿပီဆိုေတာ႔ ဆရာ၀န္သြားၿပၾကည္႔ပါလားဆို စစ္ေဆးရာကအစ သူ႔မွာ ကင္ဆာက်ိတ္တစ္ခုကို ရွာေဖြေတြ႔ရွိခဲ႔တယ္။ မေမာ္ေတာ႔ သတင္းၾကားၾကားခ်င္း ၿပာေ၀သြားတယ္။ မူးလဲ မတတ္ၿဖစ္တယ္။ သိပ္ထိခိုက္လြယ္တဲ႔ ေယာက္်ားကိုသနားတာေရာ သူ႔ဘ၀ ကမၻာပ်က္မတတ္ပဲ။  ေယာက္်ားေရွ႔ ငိုခ်လိုက္ရမလား၊ ေအာ္ ငါငိုေနရင္ သူက ပိုဆိုးမေပါ႔ဆို ကြယ္ရာမွာသာ မ်က္ရည္က်တယ္။ က်ိတ္ကာ ရိွဳက္တယ္။ သမီးေလးမ်က္ႏွာၾကည္႔ရင္း ၀မ္းနည္းနည္း လာတတ္တယ္။ ေယာက္်ားအတြက္ ေဆးကုသမွုေတြ စလုပ္ရေတာ႔မွာမိွဳ႔ ေယာက္်ားက အလုပ္ကေန ၄လေလာက္ နားလိုက္တယ္။

ေယာက္်ားလုပ္သူက ကီမိုသြင္းလိုက္၊ ေရဒီယိုသရပီနဲ႔ ကုလိုက္နဲ႔ ေဆးရံုကို ၂ပတ္ဆက္တိုက္သြားရတယ္။ ေယာက္်ားကို ေဆးရံုလိုက္ပို႔၊ အလုပ္တစ္ဖက္ ခေလး ေက်ာင္းတစ္ဖက္နဲ႔ အေတာ္လဲ ကသီတယ္။ အိမ္ကိုလာ သတင္းေမးသူေတြကို ဧည္႔ခံရတယ္။ ေယာက္်ားအတြက္ နားစြန္နားဖ်ားၾကားတဲ႔ ေဆးမီးတို သေဘၤာရြက္သုတ္ေကြ်းတာတို႔၊ဘာတို႔ သက္သာမယ္ထင္ရာ ရွာလုပ္ေပးေသးတယ္။ ကီမိုသြင္းထားတဲ႔ ေယာက္်ားလုပ္သူက အစားပ်က္၊ ဘာမွစားလို႔မရလို႔ အမ်ိဳးေတြ အသိေတြကိုေတာင္ အကူအညီေတာင္းယူရတယ္။ ကိုယ္တိုင္လဲ တတ္ႏိူင္သမွ် ခ်က္ၿပဳတ္ေကြ်းရွာပါတယ္။ ကင္ဆာလို႔ သိလိုက္ရတဲ႔ အခ်ိန္ကစလို႔ မေမာ္ရဲ႔ ဘ၀ၾကီးတစ္ခုလံုး ေၿပာင္းလဲသြားတယ္။ စိတ္ဓာတ္ေရးရာအရေရာ၊ အၿပင္ပန္း ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ လူမွဳပတ္၀န္းက်င္ ဘ၀ေတြပါ ေၿပာင္းလဲသြားတယ္။ စိတ္ေတြ ညစ္ညူးရွဳပ္ေထြးေနတယ္။ ေလေၿပေလး သာေနရာကေန ေလၿပင္းမုန္တိုင္းတ၀ုန္း၀ုန္းနဲ႔ တိုက္လိုက္သလိုပဲ။ ဘ၀ဟာ ေနသားက်ေနရာကေန အားလံုး ရွဳပ္ေထြး ၿပန္႔က်ဲကုန္တယ္။

ဟိုေန႔က ေယာက္်ားက ကီမို တစ္ရက္နားလို႔ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသြားခ်င္သတဲ႔။ သမီးေလးကို ေရမိုးခ်ိဳး၊ အစာမစားႏိူင္လို႔ ဗိုက္ကေနေဖာက္ၿပီး အစာသြင္းေနရတဲ႔ ေယာက္်ားအတြက္ လုပ္ကိုင္ေပး၊ ကိုယ္တိုင္လဲ ကမန္းကတမ္းေရခ်ိဳး။ မ်က္နွာကိုလဲ တို႔ပတ္ေလးနဲ႔ တက္သုတ္ရိုက္ၿပင္၊ နွဳတ္ခမ္းနီေတာင္ဆိုးဖို႕႔ အခ်ိန္မရေတာ႕။ အက်ႌလဲမလို႔ ကမန္းကတမ္း ဘီရိုအေပၚဆံုးက ေတြ႔တဲ႔ တစ္ထည္ ေကာက္ဆဲြၿပီး စြပ္ခ်လိုက္တယ္။ ၀တ္ရလြယ္တဲ႔ အက်ီအရွည္ေလး။ ၀တ္ၿပီးမွ မွန္ကို တစ္ခ်က္အၾကည္႔ အက်ီေလးက လည္ပင္းနားတစ္၀ိုက္မွာ ခ်ဳပ္ရိုးေတြေၿပလို႔ အနားေတြ ဖြာထြက္ေနတယ္။ ဘယ္နား ဘာနဲ႔ ၿငိလိုက္တယ္မသိ။ သိသိသာသာကို စုတ္ေနတယ္။

ပထမေတာ႔ အက်ီေလး ၿပန္လဲမလို႔ စိတ္ကူးေသးတယ္။ ေနာက္မွ သြားဖို႔ ေစာင္႔ေနတဲ႔ ေယာက္်ားရယ္ သမီးေလးရယ္ကိုၾကည္႔ၿပီး" ေအာ္ ... ဘ၀ေတြေတာင္ ဒီေလာက္စုတ္ၿပီး ၿပာယာခတ္ေနမွေတာ႔ ဒီအကႌ်ေလး စုတ္တာ ဘာအေရးလဲ " ေတြး နာနာက်ည္းက်ည္း ခပ္ေထ႔ေထ႔ ၿပံဳးလိုက္ၿပီး ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို ဒီအတိုင္းသာလိုက္ခဲ႔ေတာ႔တယ္။ ။

ဂ်ဴဂ်ဴေလး အၾကိဳက္ Pancake

 ဒီအပတ္ေတာ႔ pan cake လုပ္နည္းေလး ေၿပာၿပပါ႔မယ္။ ခေလးအေမတစ္ေယာက္ကလည္း ေတာင္းဆိုထားလို႔ပါ။

ပန္ကိတ္လုပ္ဖို႔ လိုတဲ႔ ingredient ေတြက
(ပန္ကိတ္ ၈ခုစာေလာက္ပါ)

၁။ ဂ်ံံဳမွဳန္႔ 500 ml (ပလပ္စတစ္ ဆန္ခ်င္ခြက္ ၃ခြက္ခန္႔)
၂။ ႏြားႏိူ႔  400 ml (ပလပ္စတစ္ ဆန္ခ်င္ခြက္ ၂ခြက္ခဲြခန္႔)
၃။ ၾကက္ဥ ၂လံုး
၄။ ေဆာ္ဒါ  လက္ဖက္ရည္ဇြန္း ၂ဇြန္း ( Bicarbonate soda)
၅။ ေထာပတ္ (ေပ်ာ္ၿပီးသား)  စားပဲြဇြန္း ၃ဇြန္းခန္႔ (မုန္႔ေဖ်ာ္ရန္) ၊ ေထာပတ္ စားပဲြဇြန္း ၁၆ဇြန္းခန္႔ (မုန္႔လုပ္ရန္)
၆။ သၾကား 80ml (ပလပ္စတစ္ ဆန္ခ်င္ခြက္ တစ္၀က္ခန္႔)

ဒီဂ်ံဳမွဳန္႔ကေတာ႔ ဆိုဒါပါၿပီးသားမိွု႔ ဆိုဒါထပ္ထည္႔စရာမလိုတဲ႔ အစားမ်ိဳးပါ။

 

Baking soda

 
မုန္႔ႏွစ္ ေမႊၿပီ ....

ပထမဆံုး မုန္႔ႏွစ္ေဖ်ာ္ဖို႔  ေဇာက္နက္နက္ ခြက္ထဲမွာ ဂ်ဳံ၊ ေဆာ္ဒါ နဲ႔ သၾကားကို အရင္ ေရာနယ္ထားပါ။

ၿပီးေတာမွ ႏြားႏိူ႔ထည္႔ၿပီး ေမႊေပးပါ။ ၾကက္ဥပါထည္႔ၿပီး အားလံုး ႏွံ႔ေနေအာင္ ၾကက္ဥေခါက္တဲ႔ ဇြန္းနဲ႔ နာနာေမႊေပးပါ။ လက္နဲ႔ ဆိုရင္ေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ေမႊရပါမယ္။ (လက္နဲ႔ ေမႊမယ္ဆိုရင္ေတာ႔ အခ်ိဳးအစားနဲနဲသာ လုပ္ပါ)

(သို႔)
အိမ္မွာ mixer ရွိရင္ mixer နဲ႔ ၃မိနစ္ေလာက္ ေမႊေပးပါ။

ပန္ကိတ္ လုပ္ၿပီ ....

 အားလံု ေရာသမေမႊၿပီး သကာလ ...  ပန္ကိတ္ေၾကာ္ရန္ မုန္႔ႏွစ္ရပါၿပီခင္ညာ။ တစ္ခါထဲ မစားခ်င္ရင္ပလပ္စတစ္ဗူးေလးနဲ ႔ေနာက္ေန႔ေတြအတြက္ပါ ေရခဲေသတၱာထဲ သိမ္းထားလို႔ရပါတယ္။ ၂ရက္ ၃ရက္ေတာ႔ ခံပါတယ္။

မီးကို အေအးဆံုးထားပါ။ ဒယ္အိုးထဲ ေထာပတ္အရည္ စားပဲြဇြန္း ႏွစ္ဇြန္းခန္႔ထည္႔ မုန္႕႔ႏွစ္ တစ္ဇြန္းခန္႔ထည္႔ၿပီး မုန္႔ႏွစ္ေတြကို အ၀ိုင္းပံုေလးၿဖစ္ေအာင္ ဒယ္အိုးကို ေစာင္းၿပီး လွည္႔ေပးပါ။

 ၿပီးေတာ႔ အဖံုေလး အုပ္ထားပါ။
 

ခဏေနရင္ ေဆာ္ဒါေၾကာင္႔ မုန္႔ကပြၿပီး အေပါက္ အေပါက္ေလးေတြ ၿဖစ္လာပါလိမ္႔မယ္။ မုန္႔လုပ္ရတာ ငယ္ငယ္က ေၿမၾကီးပံုထဲ ေရေလာင္းခ်ၿပီး ကစားသလိုပဲ ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။

အဲ

မုန္႔က သၾကားပါေတာ႔ ေအာက္ပိုင္းက တူးလြယ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ မီးအေအးဆံုးနဲ႔ တည္ခိုင္းတာပါ။ ေအာက္ကမတူးခင္ အေရာင္အနဲငယ္ညိဳလာရင္ ဇြန္းအၿပား ခပ္ၾကီးၾကီးနဲ႔ အေပၚေအာက္ လွန္ေပးပါ။

 ၂ဖက္လံုး အေရာင္ေလး ညိဳလာရင္ ခ်လို႔ရပါၿပီ။

စားေတာ႔မယ္၊ ၀ါးေတာ႔မယ္ ...

ပန္ကိတ္က အရမ္းၾကီးေတာ႔ မခ်ိဳဘူးခင္ည။ အိမ္မွာေတာ႔ ထန္းလ်ွက္ရည္လို maple syrup နဲ႔ ဆမ္းၿပီးစားၾကတယ္။ ခ်ိဳေတာ႔ ဂ်ဴဂ်ဴတို႔ အၾကိဳက္ ေပါ႔ဂ်ာ။

 မုန္႔က ဘိန္းမုန္႔ေလးလိုပဲ ကြ်ပ္ကြ်ပ္ ပြပြ ခ်ိဳခ်ိဳေလး စားလို႔ အင္မတန္ေကာင္းပါတယ္။ ဘိန္းမုန္႔အလြမ္းေၿပေပါ႔။