ဥေပေစၦတကကံ ... အပိုင္း (၂)

 ဥေပေစၦတကကံ ... မွ အဆက္

ဆြိဆြိတီေလးမွာ ထိုေန႔ညက ေဒၚေလးက အေဖာ္ေခၚထား၍ ထိုတိုက္ခန္းက ကိုေဇာ္တို႔ မေဆြတို႔ အိပ္ေသာ ကုတင္ၾကီးေပၚတြင္ ေဒၚေလးရယ္၊ ေမာင္၀မ္းကဲြေလးရယ္ႏွင္႔ အိပ္လိုက္ရပါသည္။ ကိုေဇာ္ႏွင္႔ မေဆြတို႔မွာ ဥေပေစၦတကကံ ႏွင္႔ေသဆံုးခဲ႔ရပါသည္။  ႏွစ္ေယာက္လံုးအတြက္ အင္မတန္ပင္ စိတ္မေကာင္းၿဖစ္ရပါသည္။ လူၿပိန္းစကားေၿပာလွ်င္ အစိမ္းေသဟုပင္ ေၿပာလို႔ ရပါသည္။ သို႔ေပမဲ႔ သူတို႔ အိမ္တြင္ေနစဥ္ေရာ ညေရးညတာ အိပ္ရာေပၚမွာေရာ ေၿခာက္ေၿခာက္ၿခားၿခား ဘာတစ္ခုမွ မၿဖစ္ခဲ႔ပါ။ ႏွစ္ေယာက္လံုး စိတ္ေကာင္းႏွလံုးေကာင္းသူမ်ားၿဖစ္ရာ ေကာင္းရာ မြန္ရာပဲ တစ္ခါထဲ ေရာက္သြားၾကသည္လား စဥ္းစားေနမိပါသည္။

ေနာက္မွ ေဒၚေလးတို႔ ေၿပာၿပလို႔ သိရသည္မွာ မေဆြတို႔သည္ ထိုအခ်ိန္က အလြန္နာမည္ၾကီးေသာ ရဟႏၱာဟု သမုတ္ခံရေသာ စစ္ကိုင္းၿမိဳ႔ ေရႊဟသၤာဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးအား ကိုးကြယ္ရာ ဆရာေတာ္မွ သူတို႔အား ဥေပေစၦတက ကံၿဖင္႔ ကြယ္လြန္ကိန္း ၿမင္သည္ဟု ေဟာၾကားခဲ႔ဖူးသည္ဟူ၍ၿဖစ္ပါသည္။

**************************************************************************

ထုိအၿဖစ္ အပ်က္မ်ား ၿဖစ္ပြားခဲ႔ၿပီး ေနာက္ အႏွစ္ ၂၀ခန္႔အၾကာ ...

စကၤာပူၿမိဳ႔ ဧရာရာဂ်ာ (AYE) အၿမန္လမ္းမၾကီးေပၚတြင္ ကားေလးတစ္စီးသည္ အရွိန္အဟုန္ၿဖင္႔ ေၿပးလွ်က္ ရွိသည္။ ကားေပၚတြင္ အယ္လ္စိုင္းဇီ၏ အလြမ္း သီခ်င္း ေဆြးေဆြး ေၿမ႔ေၿမ႔က လြင္႔ၿပန္႔ေနသည္။

အၾကင္နာ ဇာတ္လမ္းေလး ...

 အလြမ္းေၿပာင္းေရးဖို႔ ...

 ေသြးနည္းနည္း ေအးေအာင္ ... 

အခ်ိန္ေပးပါဦးကြယ္ ...

အခ်ိန္ကား ည၈နာရီ ရွိၿပီ။ ဆြိဆြိတီ တစ္ၿဖစ္လဲ အန္တီဆြိသည္ အလုပ္မွ ၿပန္လာၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။ ည ၈နာရီဆိုေတာ႔ AYE ေပၚမွာ ခါတိုင္းရံုးဆင္းခ်ိန္လို ကားေတြ က်ပ္မေန။  ထို႔ေၾကာင္႔ ကားကို ပံုမွန္ထက္ အရွိန္ၿမွင္႔ကာေမာင္းလိုက္သည္။ ကားေမာင္းရင္း ေန႔တိုင္းဖြင္႔လြန္း၍ အလိုလိုအလြတ္ရေနေသာ သီခ်င္းကို ဆိုေနက်အတိုင္း လိုက္ညည္းေနသည္။ သီခ်င္းသာ လိုက္ညည္းေနသည္။ စိတ္သည္ကား သီခ်င္းမွာမရွိ။ ရံုးမွ အလုပ္မ်ား ေခါင္းထဲပါလာသည္။ လက္ရွိဘ၀အေၾကာင္း ေတြးေနမိသည္။

ခုတစ္ေလာ အန္တီဆြိတစ္ေယာက္ ေနရတာမေပ်ာ္ပါ။ ေယာက်္ားလုပ္သူသည္ ဘ၀ အဆင္ေၿပေရးအတြက္ တကြ်န္းသို႔ အလုပ္သြားရွာရာ ၆ လၾကာၿပီ။ အလုပ္မရေသး။ အဆင္မေၿပလွ်င္ ၿပန္လာရေတာ႔မည္။ အန္တီဆြိကိုယ္တိုင္လည္း အလုပ္မွာ အခက္အခဲ အက်ပ္အတည္းမ်ား ရင္ဆိုင္ေနရသည္။  ကိုယ္နွင္႔အလုပ္တဲြလုပ္သူက ရုပ္တရက္ၾကီး ေဟာလီးေဒးဆိုကာ ခြင္႔ ၂ပတ္တိတိယူသြားသည္။ သူ၏မၿပီးၿပတ္ေသးေသာ အလုပ္မ်ားအားလံုး ကိုယ္႔အေပၚလႊဲခဲ႔သည္႔အၿပင္ ကိုယ္တာ၀န္ယူေနရေသာအပိုင္းကလဲ ဆီးရီးယက္စ္ ၿဖစ္ေနသည္။ ေနာက္သူသံုးသည္႔ ေဆာ႔ဖ္၀ဲႏွင္႔ ကိုယ္သံုးသည္႔ ေဆာ႔ဖ္၀ဲကမတူ။ ကိုယ္ကြ်မ္းက်င္သည္႔ ေဆာ႔ဖ္၀ဲသံုးလွ်င္ နာရီ၀က္ၿဖင္႔ၿပီးႏိူင္ေသာအလုပ္ကို သူ႔ေဆာ႔ဖ္၀ဲၿဖင္႔လုပ္ေတာ႔ တစ္ေနကုန္လုပ္တာေတာင္ အဆင္မေၿပ။ ကုမၸဏီကလည္း ထိုပေရာဂ်က္ကို ေနာက္ဆံုးေဆာ႔ဖ္၀ဲၿဖင္႔သာ သံုးေစခ်င္သည္။ အန္တီဆြိတို႔ အခက္ေတြ႔ပါၿပီ။ ပံုမွန္အားၿဖင္႔ အန္တီဆြိသည္ ရံုးတြင္ ဘယ္ေတာ႔မွ ညဥ္႔နက္မိုးခ်ဳပ္ လုပ္ေလ႔ မရွိ္ပါ။ စေန၊ တနဂၤေႏြ ၿပန္လာ လုပ္ေလ႔လည္းမရွိပါ။ ယခုေတာ႔ ပေရာဂ်က္က အရမ္းအေရးၾကီးသည္႔အခ်ိန္ အတူတဲြလုပ္သူက ခြင္႔ယူသြားရာ ၿပသနာအားလံုး သူ႔ေခါင္းေပၚ ပံုက်ကုန္သည္။

ဒီၾကားထဲ ညေနၿပန္ခါနီး R&D မန္ေနဂ်ာက (ကိုယ္႔အထက္က မန္ေနဂ်ာကို ေက်ာ္၍) စားပဲြနားကပ္ကာ လာေၿပာသည္။ ဒီအပတ္ စေန (သို႔) တနဂၤေႏြ လာဆင္းႏိူင္ပါမည္လားတဲ႔။ သူေၿပာေတာ႔ ပထမေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ကြ်ဲၿမီးတိုသြားသည္။ အရင္ကလို ဆိုလွ်င္ၿဖင္႔ ေယာက္်ား အားကိုးႏွင္႔ ဒီအလုပ္ထြက္ရလဲ ဘာအေရးလဲဆိုကာ ဘုေတာမိမည္။ ခုေတာ႔ "ငါ ကတိေတာ႔ မေပးဘူး။ လာႏိူင္ဖို႔ ၾကိဳးစားပါ႔မယ္"ဟုသာ ေၿပာခဲ႔သည္။ အန္တီဆြိသည္ အလုပ္တြင္ Productive ၿဖစ္သည္ဟု နာမည္ၾကီးရာ ၈ႏွစ္ေက်ာ္လုပ္ခဲ႔ေသာ ဤကုမဏီတြင္ သူအလုပ္တစ္ခုကို အခ်ိန္ပိုေတြ လုပ္ေနရၿပီ ဆိုလွ်င္ၿဖင္႔ ကုမၸဏီက မေတာ္မတရား ေစခိုင္းထားၿပီဟု အၿမဲတြက္တတ္ရာ ဒီတစ္ခါေတာ႔ ရွိေစေတာ႔ဟု စိ္တ္က ေတးထားလုိက္သည္။

အိမ္ေရာက္ေတာ႔လဲ စိတ္က အလုပ္ထဲမွာ။ အန္တီဆြိတို႔သံုးေသာ ေဆာ႔ဖ္၀ဲစစ္စတန္အရ အိမ္သို႔လဲ အလုပ္သယ္လုပ္လို႔မရပါ။ ဒီေတာ႔ အလုပ္က ၿပသနာကို ဘယ္လိုေၿဖရွင္းရမည္လဲ စိတ္ကအၿမဲေတြးေနသည္။ သို႔ႏွင္႔ စေနေန႔ ေရာက္လာေတာ႔ မနက္အေစာၾကီး ၃နာရီေလာက္ႏိူးေနသည္။ စိတ္က ေၿဖရွင္း၍မရေသာ ၿပသနာကို တစ္ခ်ိန္လံုးစဥ္းစား အၾကံထုတ္ေနၿပန္သည္။ ေနာက္ဆံုး အၾကံတစ္ခုရလာသည္။  ဤတြင္ စိတ္ၿမန္ေသာ အန္တီဆြိသည္ ခ်က္ခ်င္း ေရထခ်ိဳး ၿပင္ဆင္ကာ ရံုးသို႔ ေၿပးေလေတာ႔သည္။ အခ်ိန္ကား မနက္ ၆နာရီခဲြသာရွိေသး၍ AYE မွာ ကားကလဲ ရွင္းလွသည္။ ကားကို တဟုန္ထိုးေမာင္းေလရာ ခါတိုင္း traffic ၿဖစ္ေသာအခ်ိန္ နာရီ၀က္၊ ၄၅ မိနစ္ေမာင္းရေသာခရီးကို ၈မိနစ္ႏွင္႔ ရံုးေရာက္ေလသည္။ အမွန္ကေတာ႔ အႏၱရာယ္ အလြန္မ်ားပါသည္။ အန္တီဆြိသည္ ရံုးမွအလုပ္ အဆင္မေၿပတာေရာ၊ ဘ၀တြင္ အဆင္မေၿပတာပါေရာ၍ အရဲြ႔တိုက္ကာ ၿဖစ္ခ်င္ရာၿဖစ္ စြတ္ေမာင္းၿခင္းၿဖစ္ရာ ကံေကာင္းေထာက္မ၍ အသက္ေဘး မေရာက္ခဲ႔ပါ။ ( ဦးၿခိမ္႔ေဟာခဲ႔ေသာ ဥေပေစၦတကကံႏွင္႔ ေသကိန္းမပါခဲ႔ဆိုသည္မွာ မွန္ခ်င္ မွန္ႏိူင္ပါသည္။)

ရံုးေရာက္ေတာ႔ တစ္ရံုးလံုး ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း။ မနက္ ၁၁နာရီေလာက္က်မွ EE ဖက္မွ တစ္ေယာက္ေရာက္လာသည္။ မနက္က စဥ္းစားမိသည္႔  အၾကံအတိုင္း လုပ္ၾကည္႔ရာ အနည္းငယ္ အဆင္ေၿပလာ၍ ၀မ္းသာရသည္။ အလုပ္လုပ္ေနစဥ္ ဖံုး၀င္လာသည္။ ကိုင္လိုက္ေတာ႔ က်သြားသည္။ ဤသို႔ ၃ၾကိမ္ခန္႔ၿဖစ္ေနရာ အလုပ္ရွဳပ္ေန၍ ဖံုးနံပတ္လဲ မၾကည္႔အား။ ေနာက္မွ မသကၤာ၍ ေခၚသူကို ၾကည္႔လိုက္မွ အေမတို႔ဆီမွ ဖုံးၿဖစ္ေနသည္။ ရန္ကုန္မွ အေမတို႔ ဖံုးဆက္လိုေသာ္ ဤသို႔ ေခၚေနက်ၿဖစ္သည္။ 

အေမ႔ကို ၿပန္ေခၚေတာ႔မွ စိတ္မေကာင္းစရာ သတင္းကိုၾကားလိုက္ရသည္။ စိတ္ထဲမွာ မိုးၾကိဳးပဲ ပစ္ခ်လိုက္သလို။ ရင္ထဲမွာ ၀မ္းနည္းလိုက္တာ။ ေဒၚေလးတစ္ေယာက္ ဆိုင္ကယ္တိုက္ခံရလို႔ ဆံုးရွာၿပီတဲ႔။ စိတ္ထဲမွာေတာ႔ ၀မ္းနည္းၿခင္း၊ ႏွေၿမာၿခင္း၊ ယူၾကံဳး မရၿခင္း အားလံုးၿပည္႔ေနသည္။

ညေနရံုးကၿပန္ေတာ႔ စိတ္မေကာင္းစရာ၊ လူ႔ဘ၀၊ လူ႔ေလာက၊ အလုပ္က အဆင္မေၿပမွဳ၊ ဘ၀ အဆင္မေၿပမွဳေတြ ေရာေထြးကာ အန္တီဆြိတစ္ေယာက္ ဖြင္႔ထားေတာ႔ အယ္လ္စိုင္းဇီသီခ်င္းလဲ မညည္းႏိူင္ေတာ႔ပါ။ ေလာကၾကီးအား စက္ဆုတ္ကာ အေတြးေတြကလဲ ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္၊ ေရာက္ယက္ခတ္ ကားကိုသာ စြတ္ေမာင္းရင္း၊ ငိုခ်င္စိတ္ကို ၿမိဳခ်ကာ ကိုယ္႔ အေပၚ အၿမဲ ေကာင္းခဲ႔တဲ႔  ေဒၚေလး၏ ဘ၀ အေၾကာင္း ေနာက္ေၾကာင္းၿပန္ စဥ္းစားေနမိေတာ႔ပါသည္။

***************************************************************************

ေဒၚေလးအေၾကာင္းေၿပာရလွ်င္ ဦးေလးအေၾကာင္းအရင္စ ေၿပာမွ ၿဖစ္မည္။ အေဖ႔ညီအငယ္ဆံုး ဦးေလးကို ဆြိဆိြတီတို႔ ေမာင္ႏွမေတြ အားလံုးက "ေလးေလး" ဟုေခၚသည္။ ေလးေလးသည္ ငယ္ငယ္က ၿမင္းလွည္းေမာင္းကာ အသက္ေမြးသည္။ ၿမင္းလွည္းေမာင္းကာ၊ ၿမင္းစာ ေၿပာင္းရိုးေတြ ေရာင္းကာ အေမႏွင္႔ အစ္မ အဖြားၿဖစ္သူကို လုပ္ေကြ်းသည္။ ေနာက္ပိုင္း အားကစားဖက္လိုက္သြားရာ  စစ္ကိုင္းတိုင္း၏ နာမည္ၾကီး အေၿပးခ်န္ပီယံ ၿဖစ္လာသည္။ ဆြိဆြိတီတို႔ ငယ္ငယ္က ေအာင္ဆန္းကြင္းတြင္ ေလးေလး အေၿပးၿပိဳင္စဥ္ သြားၾကည္႔ဖူးသည္။ ေလးေလးက ၿပိဳင္ပဲြတိုင္း အၿမဲ ပထမရသည္ကို မွတ္မိသည္။ ေလးေလးက ထက္ၿမက္သူ၊ ေခါင္းေဆာင္တတ္သူၿဖစ္ေလေတာ႔ အားကစားသမားမ်ားၾကား ထင္ေပၚသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ တိုင္းအားကစားမွဴးအၿဖစ္ ရာထူးတိုးကာ နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဒိုင္းမရရွိခဲ႔ေသာ စစ္ကိုင္းတိုင္းသည္ ေလးေလး အားကစားမွဴးၿဖစ္သည္႔ႏွစ္မွာ တိုင္းႏွင္႔ၿပည္နယ္ဒိုင္းကို ရခဲ႔ပါသည္။ မ၀ိပၸံတို႔လို နာမည္ေက်ာ္မ်ားသည္ ေလးေလးထရိန္းေပးခဲ႔ေသာ ေလးေလး၏ တပည္႔ရင္းမ်ားၿဖစ္ပါသည္။

ေနာက္ေတာ႔ ေလးေလးလဲ အားကစားသမားဘ၀မွ အနားယူကာ ကိုယ္ပိုင္ သစ္စက္ေထာင္ စီးပြားေရး အၾကီးအက်ယ္လုပ္သည္။ ေလးေလးသည္ အားကစားသမားမ်ားကို ထရိန္းေပးခဲ႔၍လားမသိ။ သစ္စက္တြင္လည္း အလုပ္သမားမ်ားႏွင္႔အလုပ္လုပ္ရာတြင္ နွဳတ္အလြန္ၾကမ္းေလသည္။ သို႔ေပမဲ႔ ေစတနာပါသည္ကို သိေတာ႔ အလုပ္သမားမ်ားက ခ်စ္ေၾကာက္ရိုေသၾကသည္။ သစ္စက္အလုပ္သည္ လႊသြားမ်ားၾကား သစ္လံုးအေလးအပင္မ်ားႏွင္႔ အလုပ္လုပ္ၾကရရာ အႏၱရာယ္အလြန္မ်ားသည္ၿဖစ္ရကား အလုပ္သမားမ်ား မထိခိုက္ေစေရးအတြက္ ဂရုဏာေဒါေသာႏွင္႔ ေအာ္ဟစ္ေၿပာဆိုေနၿခင္းသာၿဖစ္ေၾကာင္း သေဘာေပါက္ၾကသည္။

ထို႔အၿပင္ ေလးေလးသည္ သူ႔အိမ္ပတ္၀န္းက်င္ ရပ္ကြက္ထဲမွ ခေလးမ်ား၊ ဆင္းရဲသူမ်ားကို သစ္စက္ထဲတြင္ လႊစာၾကံဳး၊ ေသတၱာရိုက္ အစရွိသၿဖင္႔အလုပ္ေပးထားေသးသည္။ လုပ္ခကိုလည္းမႏွိမ္သည္႔အၿပင္ သူမ်ားေပးသည္ထက္ ပိုေပးသည္။ သူ႔ အလုပ္သမားမ်ားအတြက္ဆို လက္ကလဲ ဖြာသည္။ ဟင္းခ်က္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားငွါးကာ ေန႔လည္စာ၊ ညစာ အိုးၾကီး အိုးငယ္ ခ်က္ေကြ်းေသးသည္။  အေပါက္ဆိုးသေလာက္ ေစတနာေကာင္းေသာ ေလးေလးပါ။ ထိုစဥ္က ဆြိဆြိတီတို႔ ေက်ာင္း၃ႏွစ္ပိတ္၍ ေလးေလး သစ္စက္ထဲ အလုပ္လုပ္ဖူးရာ သူ႔ဦးေလးႏွင္႔ သူ႔သစၥာေတာ္ခံ အလုပ္သမားဦးေလးၾကီးေတြ ခါးကုန္း၊ လက္ေနာက္ၿပန္ပစ္ကာ ဟုတ္ကဲ႔ အကိုၾကီးဆိုကာ  စကားေၿပာဆိုေနသည္ကို ၾကားတိုင္း ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားတစ္ကားၾကည္႔ေနရသလို၊  ေဂါ႔ဖားသားကားမွ မာလြန္ဘရန္ဒိုၾကီးသာ ေၿပးၿမင္မိပါသည္။ (သစ္စက္လုပ္ငန္းသည္ ထင္သည္ထက္ ပို၍ ရွဳပ္ေထြးကာ လူၾကမ္း၊ လူဆိုး၊ သစၥာေစာင္႔အလုပ္သမား၊ ပုလိပ္၊ ေတာေခါင္း၊ ေထာက္လွမ္းေရး တို႔ပါ ပါ၀င္ပတ္သတ္ပါသည္။)

ေဒၚေလးႏွင္႔အိမ္ေထာင္က်ေတာ႔ ေဒၚေလးက အစိုးရ၀န္ထမ္း။ ေဒၚေလးသည္ကား ဦးေလးႏွင္႔ ဆန္႔က်င္ဖက္။ အင္မတန္ နွုတ္ခ်ိဳသည္။ လူခ်စ္လူခင္မ်ားသည္။ အလုပ္သမားမ်ားႏွင္႔ ေဟလား၀ါးလား ေနသည္။ ေပ်ာ္တတ္သည္။ ေနတာထိုင္တာ ရိုးကုတ္သည္။ သစ္စက္ပိုင္ရွင္ဟု မထင္ရ။ အလြန္လည္း အားနာတတ္သည္။ လက္ဖြာေသာေလးေလးႏွင္႔ ဆန္႔က်င္ဖက္ အလြန္ႏွေၿမာတတ္သည္။ ဆြိဆြိတီေလး အလုပ္လုပ္ေနစဥ္ ကာလတစ္ေလွ်ာက္လံုး သူတို႔အိမ္တြင္ ၀မ္းကဲြေလးေတြႏွင္႔ အတူေနရာ ဆြိဆြိတီေလးကို သူ႔သားသမီးေတြႏွင္႔ တန္းတူ သေဘာထားပါသည္။ ေခၚပံုကလဲ ငါ႔သမီး၊ ငါ႔သမီးဟု ပါးစပ္ဖ်ားမွမခ်။ ဆိုင္ကယ္စီးသင္ေပးသည္။ အပ်ိဳ အရြယ္ေလး ၀တ္ခ်င္စားခ်င္မွာပဲ ဆိုကာ အ၀တ္အစားလည္းဆင္ေသးသည္။ တူ၀ရီး၂ေယာက္လံုး ေလးေလးကို ေၾကာက္ရသည္ၿဖစ္ရာ ေလးေလးနွင္႔ယွဥ္ေသာ္ စပ္မွေတာ္ရေသာ အေဒၚက ပိုရင္းေနသလိုပင္။ တူ၀ရီး၂ေယာက္ တိုးတိုးေဖာ္ တိုင္ပင္ဖက္လည္းၿဖစ္သည္။

ေဒၚေလးအေၾကာင္းေၿပာေနရင္းႏွင္႔ ဦးေလးႏွင္႔ပတ္သတ္၍ သတိရသည္မွာ ေလးေလးသည္ လူကသာ အလုပ္သမား လူၾကမ္းၾကီးမ်ားႏွင္႔ အတူတဲြကာ သူကိုယ္တိုင္လဲ လူၾကမ္းစိတ္ၾကမ္းဆိုသလို ၿဖစ္ေနေပမဲ႔  တစ္ခ်ိဳ႔ေနရာမ်ားတြင္ အလြန္ေၾကာက္တတ္သည္။ တစ္ခါသား ေလးေလးဆိုင္ကယ္ေနာက္က လိုက္ဖူးသည္တြင္ ေလးေလးသည္ ဆိုင္ကယ္ကို အၿမန္မေမာင္း ေႏွးေႏွးသာေမာင္းသည္။ ေမာင္းရင္းႏွင္႔လည္း ဆိုင္ကယ္ ေမာင္းရာတြင္ သတိထားဖို႔၊ အတင္႔မရဲဖို႔ သတိေပးေနသည္။ ေလးေလးသည္ ဘယ္အလုပ္မဆို သတိ၀ီရီယနွင္႔ လုပ္သူ၊ ေဘးအႏၱရာယ္ထိခိုက္မည္ကို အင္မတန္ စိုးရိန္တတ္သူလည္း ၿဖစ္ပါသည္။

ေနာက္ၿပီး ဦးေလးသည္ သူ႔ဘ၀တြင္ ၁၀တန္းပင္မေအာင္ခဲ႔ရာ သူ႔တူ၊ သူ႔တူမမ်ားကို ပညာတတ္ၾကီးေတြ ၿဖစ္ေစခ်င္သည္။ ထိုစဥ္က ဆြိဆြိတီမွာ စက္မွဳတကၠသိုလ္ ဒုတိယနွစ္ၿဖစ္ရာ အလြန္ဂုဏ္ယူေလသည္။ တစ္ခါသားတြင္ သူ႔သစ္စက္မွ အင္ဂ်င္ေတြ ပတၱားၾကိဳးေတြနွင္႔ စက္ရံုအသစ္ေဆာက္ဖို႔အလုပ္ရွဳပ္ေနသည္။ အနားမွာရွိေသာ အင္ဂ်ုင္နီယာေက်ာင္းသူ ဆြိဆြိတီေလးကို ပတၱားၾကိဳး အရွည္၊ ေမာ္တာ စက္ပတ္ေရ၊ စက္သီး စက္ပတ္ေရ (RPM)  အစရွိသည္တို႔ တြက္ခိုင္းေလရာ  တတ္သမွ်၊ မွတ္သမွ် တြက္ေပးလိုက္ရာ လူလာတိုင္း ကြ်န္ေတာ႔တူမ တြက္ေပးတဲ႔ စက္ဆိုကာ ဂုဏ္ယူကာေၿပာတတ္သည္။ (ယခုအခ်ိန္ထိ အလည္ေရာက္တိုင္းလည္း  ညည္း တြက္ေပးသည္႔ စက္ဆိုကာေၿပာေလ႔ရွိပါသည္။)

ေနာက္တစ္ခု မွတ္မိသည္မွာ ထိုအခ်ိန္ကတည္းက ဦးေလးသည္ အားကစားသမားေဟာင္းပီပီ အားကစားလည္း လိုက္စားရာ  ေဒၚေလးကို ေခၚကာ မနက္တိုင္း လမ္းေလွွ်ာက္ထြက္ေလ႔ရွိသည္။ အန္တီဆြိမွာ ေဒၚေလးရယ္၊ ခေလး၂ေယာက္ရယ္ႏွင္႔ အတူအိပ္ရာ "ကိုေကးေရ"  ... " ၿမင္႔ေရ.."  ႏွင္႔ မနက္ခင္း လမ္းေလွ်ာက္ခါနီး လင္မယား၂ေယာက္ ေၿပာဆိုေနသံမ်ား၊ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ႏိွဳးသံမ်ားက မနက္တိုင္းၾကားေနက်၊ ရင္းႏွီးေနက် အသံမ်ား ၿဖစ္ပါသည္။

ေနာက္ပိုင္း ဆြိဆြိတီေလး စကၤာပူေရာက္ေတာ႔ ေဒၚေလးမွ အရြယ္ေရာက္လာၿပီၿဖစ္ေသာ သူ႔ခေလးေတြကို ရွဳပ္ေထြးၾကမ္းတမ္းလွေသာ ဒီသစ္စက္မွာပဲ၊ ဒီၿမိဳ႔ေလးမွာပဲ ဘ၀တစ္ခုလံုး ၿမွဳတ္ႏွံကာ မေနေစလို။ တကၠသိုလ္မွ ဘဲြ႔အသီးသီးရၿပီးေသာ ခေလး ၂ေယာက္လံုးကို ဂ်ပန္ပို႔ကာ ပညာသင္ အလုပ္သြားလုပ္ေစသည္။ ထိုအခ်ိန္ ေလးေလးလဲ က်န္းမာေရး သိပ္မေကာင္းေတာ႔ ေဒၚေလးကို အစိုးရ အလုပ္မွထြက္ကာ သစ္စက္ကို ဦးေဆာင္လုပ္ေစသည္။ သစ္စက္အၿပင္ တည္းခိုခန္းလုပ္ငန္းကလည္း အေတာ္တိုးတက္ေနၿပီၿဖစ္ရာ ထိုလုပ္ငန္းကိုလည္း ဦးေဆာင္ေစၿပန္သည္။ ေဒၚေလးဦးစီးၿပီးေနာက္ပိုင္းတြင္ ေဒၚေလး၏ ဆက္ဆံေရး အဆင္ေၿပမွဳ ၊ ေလးေလး၏ ေနာက္ပိုင္းမွ ပံ႔ပိုးမွဳမ်ားၿဖင္႔ စီးပြားေရးသည္ ယခင္အခ်ိန္မ်ားႏွင္႔မတူ တမူထူးၿခားကာ အလြန္တိုးတက္လာသည္ဆိုပါသည္။

*******************************************************************************

 အန္တီဆြိသည္ ကားေမာင္းရင္း ေဒၚေလးတို႔ ေလးေလးတို႔ အေၾကာင္း ေတာင္စဥ္ေရမရ ေတြးမိေတြးရာ ေတြးေနရာ  ကားပါ႕ကင္မွာ ကားရပ္ေတာ႔မွ လက္ရွိ ပစၥက အခ်ိန္ၿပန္ေရာက္သည္ကို သတိရလာသည္။ အိမ္ေရာက္ေတာ႔ ေလးေလးကို ဖုံးေခၚရန္ ၾကိဳးစားသည္။ သို႔ေပမဲ႔ မေခၚၿဖစ္ခဲ႔ပါ။ ေလးေလးသည္ ယခုအခ်ိန္တြင္ အရြယ္ေရာက္ေနၿပီၿဖစ္ေသာ သားေလးေရာ သမီးေလးပါ ႏိူင္ငံရပ္ၿခားေရာက္ေန၍ တစ္ေယာက္တည္း အားငယ္ေနေရာ႔မည္။ သို႔ေပမဲ႔ အန္တီဆြိ ဖံုးေခၚလွ်င္ စိတ္ကို ထိန္းႏိူင္မည္မဟုတ္ပါ။ ငိုခ်မိမည္ေသခ်ာသည္။ ကိုယ္ေခၚ၍ အားမေပးႏိူင္သည္႔အၿပင္ သူ႔ေ၀ဒနာ ပိုဆိုးေစမည္ကို မလိုလားပါ။ အေဖတို႔ထံ ဖုံးဆက္ အၾကိဳးအေၾကာင္းထပ္ေမးေတာ႔ အေဖကေတာ႔ သူ႔ညီထံ  အေရးေပၚ ရထားလက္မွတ္၀ယ္ကာ သြားပါၿပီတဲ႔။

 

ေနာက္ဆံုး အေဖ႔ထံမွ ၿဖစ္ပံုပ်က္ပံု သတင္းစံုၾကားရသည္တြင္ ထိုေန႔က ေလးေလးႏွင္႔ေဒၚေလး ခါတိုင္းလိုပဲ လင္မယား ၂ေယာက္ ေစာေစာထ လမ္းေလွ်ာက္ၾကသည္။ စစ္ကိုင္းတံတားနားေရာက္ေတာ႔ တံတားၿပင္ေနသည္။ တံတားေပၚက လမ္းေလးေအာက္ေၿခနားမွာ ေက်ာက္တံုး၊ ေက်ာက္ခဲေတြ လုပ္လက္စ ၿပန္႔က်ဲရွဳပ္ပြေနသည္တဲ႔။ ၂ေယာက္အတူ ေလွ်ာက္စရာပင္ လမ္းကမရွိေတာ႔  ေလးေလးက ေနာက္က၊ ေဒၚေလးက ေရွ႔ကေလွ်ာက္သည္တဲ႔။ အဲဒီ႔အခ်ိန္မွာ ေဒၚေလးဟာ တံတားလမ္းေလးေပၚကေန ကားလမ္းမေပၚ ေၿခေခ်ာ္အက်၊ အရွိန္ၿပင္းၿပင္းေမာင္းလာသည္႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွ ဆိုင္ကယ္က ၀င္တိုက္ခဲ႔သည္တဲ႔။ ေဒၚေလး ေအာက္ကို လဲအက် လမ္းေပၚမွ ေက်ာက္ခဲၾကီးနဲ႔ ေခါင္းနဲ႔ အက်မွာ ေသြးခ်င္းခ်င္းနီေနသတဲ႔။ သူ႔ေရွ႔မွ အၿဖစ္အပ်က္ေတြကို အစအဆံုး ၿမင္လိုက္ရသည္႔ေလးေလးဟာ ေနရာမွာပင္ ရူးမတတ္ပဲၿဖစ္ခဲ႔သည္တဲ႔။ ဘယ္အရာမဆို မေတာ္တဆၿဖစ္မွာေတြ ေၾကာက္လို႔ အၿမဲ ဂရုစိုက္ခဲ႔တဲ႔ ေလးေလး၊ သူ႔ေရွ႔နားတင္ ေဒၚေလးတစ္ေယာက္လံုး မရွဴမလွၿဖစ္ေနတာကို ဘာမွမကယ္ႏိူင္၊ မကူႏိူင္ခဲ႔၊ မဟန္႔တားႏိူင္ခဲ႔ပါေပ။ ေသြးအိုင္ထဲလဲေနသည္႔ ေဒၚေလးကို ေပြ႔ၿပီး " ၿမင္႔ .. ၿမင္႔... သိပ္နာေနလား ..." လို႔ ေမးေတာ႔ အၿမဲ အားနာတတ္တဲ႔  ေဒၚေလးက မနာဘူးဆို ေခါင္းရမ္းၿပၿပီး ဇက္ေလးက်ိဳးက်သြားသည္တဲ႔။ အၿဖစ္အပ်က္ကို ၾကားရေတာ႔ ပို၍ပင္ရင္နာရပါသည္။ ၿဖစ္မွၿဖစ္ရေလ ေဒၚေလးရယ္ ....

 ေဒၚေလး၏ရုပ္အေလာင္းကို ေနာက္ေန႔ ခ်က္ခ်င္းသၿဂိဳလ္ရာ ဘုန္းၾကီးမွ တရားေပးေတာ႔ ေလးေလးတစ္ေယာက္ ငိုတာ ငိုတာ ထိမ္း၍ပင္မရပါတဲ႔။ ေလးေလး အရမ္းခံစားေနရသည္ ၾကားေတာ႔ ဆြိဆြိတီတစ္ေယာက္ အားေပးရန္ ဖုံးကို ေကာက္ႏွိပ္သည္။ ဟိုဖက္က လာကိုင္သူက ခဏကိုင္ထားပါတဲ႔။ ေနာက္ ေလးေလး အသံၾကားရသည္။  " ေအး ... ဆြိတီလား ..." .... ေလးေလး၏ အသံ၀ါ၀ါၾကီးၾကားရေတာ႔ ဆြိဆြိတီလဲ မေနႏိူင္ေတာ႔။ " ေလးေလး ေနေကာင္းလား.. " ဆိုသည္ကလဲြ၍ စကားလဲ ဆက္မေၿပာႏိူင္ေတာ႔။ တရံွဳ႔ရံွဳ႔ႏွင္႔သာ ငိုေနေတာ႔သည္။ ဟိုဖက္က ကာရကံရွင္ ေလးေလးကပဲ တဖန္ ၿပန္အားေပးေနရတဲ႔ အၿဖစ္။ " ေအးပါေအ ...  သူ႔မွာ  ဥေပေစၦတကကံက ပါလာတယ္ ...  ဒီေလာက္ပဲ ေနရမယ္ ... ကံက ဒီေလာက္ပဲပါတယ္ ဆိုေတာ႔ ဘယ္တတ္ႏိူင္မွာလည္း  ... ... ... "

ေဒၚေလးရဲ႔ ေနာက္ဆံုးခရီးသည္ အလြန္စည္ကားလွသည္တဲ႔။  သတင္းကို ၾကားသည္ႏွင္႔ သူႏွင္႔ ေက်းဇူးရွိခဲ႔ဖူးေသာ ရြာမ်ားမွ ရြာလံုးကြ်တ္ပင္လာေရာက္ၾကပါသည္တဲ႔။ သူေစ်း၀ယ္ဖူးေသာ ေစ်းမွ ေစ်းေတြပိတ္ကာ လာၾကသည္တဲ႔။ ေနာက္ေန႔ပင္ ခ်က္ခ်င္းခ်ေသာ္လည္း ေဒၚေလးရဲ႔ အသုဘမွာ ကားအစီးေရမ်ားစြာၿဖင္႔ ၿမိဳ႔ေလးတစ္ခုလံုး က်ပ္ညပ္သြားပါသည္တဲ႔။

ေနာက္ေတာ႔ ဂ်ပန္က ၀မ္းကဲြေမာင္နွမလည္း ရရာ ေလယာဥ္ၿဖင္႔ ၿပန္လာၾကရာ အေမ႔ရုပ္အေလာင္းကို သူတို႔ မမီွလိုက္ၾကပါ။ အေမကို အလြန္ခ်စ္ေသာ၊ အေမက အလြန္ခ်စ္ေသာ သနားစရာ ေမာင္ႏွမပါ။

 ေမာင္ႏွမ ၂ေယာက္ စိတ္ထားေလးေတြ ေကာင္းရွာသည္။ ဆိုင္ကယ္တိုက္သြားသည္႔ ေကာင္ေလးလဲ ထိခိုက္ဒါဏ္ရာရကာ ေဆးရံုေရာက္ေနေတာ႔ ဟိုက၊ ဒီက မေက်နပ္လို႔ တရားဆဲြမယ္ ဘာမယ္၊ ရိုက္မယ္၊ ႏွက္မယ္နဲ႔ ၾကိမ္းေမာင္းတဲ႔ လူအုပ္ကို တရားခ်သည္။ " ခ်ိဳေမက ေသသြားၿပီပဲ...  ဘာမွလုပ္လို႔ မရေတာ႔ဘူး၊ ၿပန္လဲမရွင္ေတာ႔ဘူး၊ သူလဲ တမင္၀င္တိုက္တာမွ မဟုတ္တာ ... " ဆိုကာ သူ႔အေမအတြက္ ရတဲ႔ အလွဴေငြေတြနဲ႔ ေကာင္ေလး ေဆးကုသစံရိတ္အတြက္ ၿပန္လွဴလိုက္ၾကသည္တဲ႔...။

ဥေပေစၦတကကံ ႏွင္႔ ရုပ္တရက္ အသက္ဆံုးပါးခဲ႔ရေသာ ေဒၚေလးႏွင္႔ အစ္ကိုၿဖစ္သူ ကိုေဇာ္၊ မေဆြ တို႔ အားလံုး ေကာင္းရာ မြန္ရာ ေရာက္ၾကပါေစေသာ္ ... ။          ။

ၿပီးပါၿပီ။