Screw Driver ကိုင္ခဲ႔ရ ကြ်န္မဘ၀ပါရွင္ (၁)...

ဆရာမၾကီး ပတၱၿမားခင္ကို ေနာက္တာေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ဆရာမၾကီးက ငယ္ငယ္ကတည္းက ၾကိဳက္ခဲ႔ရတဲ႔ ဆရာမၾကီးမိွဳ႔ ခုခ်ိန္ထိ ေလးစားအားက်လွ်က္ပါ။ ခုတေလာ ဆရာဦး၀င္းၿငိမ္းရဲ႔ ေဆာင္းပါးေတြကေန ဆရာမၾကီးလက္ရာေလးေတြ ၿပန္ဖတ္ေနရေတာ႔ ဆရာမၾကီးရဲ႔ အရင္ေရးခဲ႔ဖူးတဲ႔ ေခါင္းစဥ္ေလးသတိရသြားရင္း ကိုယ္႔အေၾကာင္းေလးလဲ ေရးခ်င္လာလို႔ပါ။

႔မဆြိတီမယ္ ဘေလာ႔ေတြ ဖိုရမ္ေတြထဲ ဟင္းခ်က္နည္းေတြသာ တြင္တြင္ ေရးေနတာ။ တကယ္႔ ကန္လန္႔ကာေနာက္ကြယ္က ဇာတ္လမ္းကေတာ႔ ေန႔စဥ္ Screw Driver ေတြ၊ ပလာယာေတြ၊ တြီဇာေတြကိုင္ၿပီး အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း လုပ္ကိုင္ေနရတဲ႔ ဘ၀ပါ။ R&D အင္ဂ်င္နီယာ ဘ၀မယ္၊ CAD နဲ႔ modeling လုပ္ၿပီးရင္ ပစၥည္းေတြကို prototype လုပ္ရတယ္။ အစမ္းဆင္ၾကည္႔ရတယ္ေပါ႔။ အဲဒီအဆင္႔ေတြက designer ကိုယ္တိုင္ Screw Driver ေတြ၊ ကရိယာတန္ဆာပလာေတြ သံုးၿပီး တပ္ၾကည္႔၊ ဆင္ၾကည္႔ရတယ္။ ဟိုးေနာက္ဆံုး mass production ေရာက္တဲ႔ အထိ ကိုယ္က process engineer ကိုလည္း ေတာက္ေလွ်ာက္ သင္ေပးရေသးတာ ဆိုေတာ႔ အဲလို Screw Driver လို tools ေတြနဲ႔က အၿမဲရင္းႏွီးေနရတာ။

ဒီေတာ႔ တစ္ခါတစ္ေလ ေရွာ႔ပင္သြားရင္ DIY လို Home fix လို ဆိုင္ေတြ ေရာက္ရင္ Screw Driver ေတြ အေသး၊ အၾကီး၊ အလွ၊ အၿပား၊ cross ၊ မ်ိဳးစံုရွာ၀ယ္ေတာ႔တာပဲ။ အဲဒီမယ္ floral စကတ္လွလွ၊ နွဳတ္ခမ္းနီ၊ ပါးနီနဲ႔ မမလွလွ(အဲေလ အန္တီ ၀၀) တစ္ေယာက္ ကုန္းကုန္း၊ ကုန္းကုန္းနဲ စိတ္၀င္တစား screw driver တန္းေရွ႔မွာ ေငးေနမယ္၊ေရြးေနမယ္၊ ရွာေနမယ္ဆို တီတီဆြိလို႔သာ မွတ္ေပေရာ႔ပဲ။ ကိုယ္႔မွာ အဲလို ပစၥည္းေတြထည္႔တဲ႔ tool box ရွိတယ္။ လူမ်ားဆီက မငွါးခ်င္တာနဲ႔ ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ အၿပည္႔အစံု၀ယ္ထားတာ။ အထဲမွာ screw driver ဆိုဒ္မ်ိဳးစံုရွိတယ္။ တီြဇာ၊ ပလာယာ၊ ဂြရွင္၊ အယ္လန္ကီး၊ ကတ္ေၾကး၊ ဓား၊ ၀ါယာညွပ္တဲ႔ ကပ္ေၾကး၊တူေသးေသးေလးေတြ၊ vernier clipper ၊ ေပတံမ်ိဳးံစံု အစံုပလံုပါပဲ။ အမ်ားဆံုးကေတာ႔ အဲဒီ Screw Driver ဆိုဒ္စံုေတြပါပဲ။

အင္ဂ်င္နီယာဆိုလို႔ ေနာက္ေၾကာင္းၿပန္ရရင္ ေဆးၿပဳတ္ၿပီး အင္ဂ်င္နီယာလိုင္းရတယ္ဆိုေတာ႔ အေမ ပထမဆံုးေၿပာတဲ႔ စကားက ငါ႔သမီးရယ္တဲ႔ မိန္းခေလးနဲ႔ အင္ဂ်င္နီယာနဲ႔ ၿဖစ္ပါ႔မလားေအ တဲ႔ ။ မိန္းခေလးဆိုေတာ႔ အလုပ္ရွာရခက္မွာပဲ တဲ႔။ အင္ဂ်င္နီယာၿဖစ္ရတဲ႔ ၾကားထဲ ဒုတိယႏွစ္မယ္ လိုင္းခဲြေတာ႔ အမွတ္နည္းလို႔ civil ကို ကပ္ၿပဳတ္ၿပီး စက္မွဳဖက္ေရာက္ခဲ႔ၿပန္တယ္။ အေမ႔မယ္ ေၿပာစရာ စကားမရွိေတာ႔ၿပီ။ မိန္းခေလး စက္မွဳအင္ဂ်င္နီယာဆိုေတာ႔ စက္ေတြထဲ ၿဖစ္ပါ႔မလားေအ တဲ႔။ သူ႕သမီး ပိန္ေညွာ္ေညွာ္ ယဲ႔တဲ႔တဲ႔ကို စိုးရိန္တၾကီးေၿပာရွာတယ္။ စကၤာပူဖက္ ေက်ာင္းတက္မယ္၊ အလုပ္ရွာမယ္ဆို္ၿပန္ေတာ႔လဲ အေမ႔မယ္ စိတ္ပူၿပန္တယ္။ မိန္းခေလး၊ စက္မွဳ အလုပ္ရွာလို႔ လြယ္ပါ႔မလား ..... .... .... ....

မဆြိတီ NUS မွာ ေက်ာင္းတစ္ႏွစ္ခဲြေလာက္ဆက္တက္ၿပီးေတာ႔ ဘဲြ႔လြန္တစ္ခုထပ္ရတယ္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ႔ အဲဒီအခ်ိန္က ေက်ာင္းၿပီးၿပီးခ်င္း အလုပ္အရမ္းေပါတဲ႔ အခ်ိန္ၿဖစ္ေနတယ္။ ၂၀၀၀ ပတ္၀န္းက်င္ေလာက္ေပါ႔။ အလုပ္ေတြ သတင္းစာကေန ပစ္တယ္။ အဲဒီတံုးကသိပ္ေတာ႔ မေရြးဘူး။ မဲမဲၿမင္ရာ ပစ္တာပဲ။ လူကလဲ ေက်ာင္းၿပီးကာစ အလုပ္လုပ္ရေတာ႔မယ္ဆိုေတာ႔ သိပ္တက္ကြ်ေနတဲ႔ အခ်ိန္ေပါ႔။ ပထမဆံုး အင္တာၿဗဴး ၃ခုသြားရတယ္။ လစာကေတာ႔ ၂၀၀၀ ပတ္၀န္းက်င္။ ကံေကာင္းခ်က္ကေတာ႔ ၃ခုလံုးက အလုပ္ခန္႔တယ္ဗ်ာ။ ပထမဆံုးတစ္ခုက ခ်န္ဂီနားဆိုေတာ႔ အေ၀းၾကီးတဲ႔၊ ဦးၿခိမ္႔ကပယ္တယ္။ အဲဒီမယ္ ၾကံဳလို႔ေၿပာရဦးမယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ဦးၿခိ္မ္႔ကလဲ အလုပ္ရွာေနတာ။

ေနာက္ေၾကာင္းထပ္ၿပန္ရရင္ သူ႔ခမ်ာမယ္ AIT မွာ စေကာလာနဲ႔ မာစတာၿပီးေတာ႔ စလံုးမယ္ အလုပ္လာရွာတာ အဆင္မေၿပဘူး။ ။ ဦးၿခိမ္႔က အလုပ္နဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ ကံသိပ္မေကာင္းဘူး။ ဒီၾကားထဲ ၉၇ ႏွစ္ အကုန္ေလာက္ ဆိုးရို႕စ္ - အာရွ စီးပြားကပ္ဆိုက္ခ်ိန္။ အလုပ္ကလဲ ရွားေနခ်ိန္ဆိုေတာ႔ ပိုဆိုးတယ္။ အင္တာဗ်ဴးေလး တစ္ခုရဖို႔ကို မလြယ္ဘူးတဲ႔။ အလုပ္ကၿငိၿပန္ေတာ႔ EP က ဂ်က္တယ္။ ေနာက္ဆံုး ၾကံရမရတဲ႔ အဆံုး ေအးဂ်င္႔နဲ႕ ဆက္ၿပီး work permit နဲ႔ စက္ရံုတစ္ခုမယ္ operator ေလာက္အဆင္႔နဲ႔ စလုပ္ခဲ႔ရတာ။ PCB ထုတ္တဲ႔ စက္ေတြကို ပ်က္ရင္ လိုက္ၿပင္ေပးရတဲ႔ EA (Engineering assistant) ။ မဆြိတီနဲ႔အိမ္ေထာင္က်ၿပီး EA ဘ၀နဲ႔ပဲ မိန္းမကိုေက်ာင္းထား၊ ညဆိုင္းေတြဆင္းၿပီး အေတာ္ေလး ကသီလင္တနဲ႔။ မဆြိတီေက်ာင္းၿပီးခါနီးေတာ႔ သူလဲ စာခ်ဳပ္ၿပည္႔ၿပီဆိုေတာ႔ ရတဲ႔ ဘဲြ႔နဲ႔ ကိုက္မယ္႔ တူတူတန္တန္ အလုပ္တစ္ခုရွာေနတာ။ အဲဒီေတာ႔ ၂ေယာက္လံုး အလုပ္ေတြ ပစ္ၾကသေပါ႔။ ကိုယ္ကအားေနေတာ႔ သူ႔အတြက္လဲ ပစ္ေပးေပါ႔။

အဲဒီ ပထမဆံုး ခ်န္ဂီကအလုပ္က လင္မယား၂ေယာက္လံုးကို အင္တာဗ်ဴးေခၚသဗ်ာ။ အခ်ိန္ကလဲ ေရွ႔ဆင္႔ေနာက္ဆင္႔ဆိုေတာ႕ လင္မယား၂ေယာက္ အတူသြားၾကတာေပါ႔။ ဘတ္စကားၾကီးစီးၿပီးေတာ႔သြားၾကတာ။ ၂ေယာက္လံုးတလွည္႔စီ အင္တာဗ်ဴးၿပီး အင္တာဗ်ဴးတဲ႔ သူက လင္မယားဆိုေတာ႔ အံ႔ၾသေနတာ။ အင္တာဗ်ဴးခန္းထဲမွာ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ သူေဌးက အသက္ ၁၀ႏွစ္ေလာက္ပဲရွိတဲ႔ သူ႕သားကို ပါေခၚထားသဗ်ာ။ သားလုပ္သူကလဲဟိုဟာေမး ဒါေမးနဲ႕ အင္တာဗ်ဴးသေပါ႕။ ၁၀ႏွစ္ေလာက္ခေလးက အင္တာဗ်ဴးတာဆိုေတာ႔ အဲဒီအထဲက ဦးၿခိမ္႔က ေတာ္ေတာ္ စိတ္တိုေနၿပီ။ သူကလဲ သူတို႔ႏွစ္မွာ စာေတာ္တဲ႔ထဲပါေတာ႔ သူကလဲ သူ႔ ဘဲြ႕ကို သိပ္ အေလးထားတာ။ သူ႕ pride ကို ထိတယ္၊ ဘာညာေပါ႔။

ေနာက္၂ရက္၃ရက္ေလာက္ေနေတာ႔ ကုမၸဏီက မဆြိတီကိုၿပန္ေခၚတယ္။ ဦးၿခိ္မ္႔ကိုေတာ႔ ၿပန္မေခၚေတာ႔ဘူး။ အလုပ္ကလဲ ပထမဆံုးရတယ္ဆိုေတာ႔ မဆြိတီက ဘရိတ္အုပ္လို႔မရဘူး။ အရမ္းကို လုပ္ခ်င္ေနၿပီ။ ဦးၿခိ္မ္႔က ဖ်က္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။ ေ၀းတာေရာ၊ သူတို႔ရဲ႔ ပံုစံကို မၾကိဳက္တာေရာ။ အဲဒီမွာ မဆြိတီ ေတာ္ေတာ္စိတ္ဆိုးတယ္။ မိဘေတြကို ေပးခ်င္ ကမ္းခ်င္၊ ကိုယ္ပိုင္ ၀င္ေငြရွာခ်င္ေနၿပီဆိုေတာ႔ အဲဒီအလုပ္ကို လုပ္ခ်င္လိုက္တာ တပိုင္းကိုေသလို႔။ လင္မယား ေတာ္ေတာ္စကားမ်ားၾကတယ္။ မဆြိတီတို႔ ဆိုးခ်က္ေတာ႔ ေယာက္်ားကို ရန္ေထာင္တယ္။ ေတာ္က ၂ေယာက္ အင္တာဗ်ဴးတာခ်င္း၊ ေတာ႔ကို မေခၚလို႔ က်ဳပ္ကို မလုပ္ခိုင္းတာလားေတြ ဘာေတြ ၿဖစ္ကုန္တယ္။ အမွန္က အဲဒီအခ်ိန္က မဆြိတီတို႕က ကလမန္းတီးမွာေနတာဆိုေတာ႔ စကၤာပူ အေရွ႕နဲ႔ အေနာက္ အရမ္းေ၀းတာ လဲပါတယ္။ ဦးၿခိမ္႔က ေနာက္အလုပ္ေတြလဲေတြ႔ဦးမွာပါ။ ရွာပါဦးလို႔သာေၿပာတယ္။

ဒုတိယတစ္ခုက ကုမၸဏီက ေသးေသးေလး။ ေသးတာမွ ေဘာ႔စ္ရယ္ ကိုယ္ရယ္ ၂ေယာက္တည္းလို႔ေတာင္ေၿပာရမယ္။ ေဘာ႔စ္ကေတာ္ေတာ္လဲ သေဘာေကာင္းသဗ်။ အင္တာဗ်ဳးတာမွာ စကားေၿပာလို႔ သိပ္ေကာင္းတာပဲ။ ကတ္တေလာက္မွာထည္႔ဖို႔ အတြက္ စက္ပစၥည္း အစိတ္အပိုင္းေလးေတြကို Auto CAD နဲ႔ ပံုေတြ ဆဲြေပးရမတဲ႔။ သူကဂ်ဴေရာင္းဖက္မွာ။ ဦးၿခိ္မ္႔ကေတာ႔ ကုမၸဏီေသးတယ္။ အာမခံခ်က္မရွိဘူးတဲ႔။ မလုပ္ပါနဲ႔တဲ႔ ဆိုေတာ႔ မလုပ္ရၿပန္ဘူး။ တတိယတစ္ခုက်ေတာ႔ ဂ်ပန္ကုမၸဏီဗ်ာ။ Auto CAD နဲ႔ပဲ 3D ပံုေတြဆဲြရမယ္။ 3D modeling လုပ္ရမယ္ေပါ႔။ လစာလည္း ပိုတာနဲ႔ အဲဒီမွာပဲ လုပ္ဖို႔ ဆံုးၿဖတ္လိုက္တယ္။

(ေရးရင္း ရွည္သြားလို႔ ေနာက္မွ ဆက္ေရးပါမည္။)

ဂ်ဴဂ်ဴေလး ၇ႏွစ္ေၿမာက္ေမြးေန႔ ...

ဂ်ဴဂ်ဴေလး ဒီဇင္ဘာ ၁၇ရက္ေန႔က ၇ႏွစ္ၿပည္႔ခဲ႔ပါတယ္။ ပံုမွန္အားၿဖင္႔ေတာ႔ သမီးအတြက္ေမြးေန႔ပဲြ လုပ္ေလ႔မရွိပါဘူး။ ဒီဇင္ဘာထဲမွာ ေဟာလီးေဒးမိွဳ႔ ဟိုသြား၊ ဒီသြားနဲ႔ ဂ်ဴဳ႕ဂ်ဴ႕ေမြးေန႔ေတြဟာ တစ္ခါတရံ ေဟာ္တယ္ေတြမွာ ၿဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ တစ္ခါတရံ ၿမန္မာၿပည္က သူ႔အဖြားအိမ္မွာ၊ တစ္ခါတရံ ေလယာဥ္ပ်ံေပၚမွာေတာင္ က်တတ္ပါတယ္။ အိမ္မွာရွိၿပန္ေတာ႔လဲ ခေလးအတြက္ လက္ေဆာင္၀ယ္ေပး၊ ဘာေပးနဲ႔ ဖိတ္ရမဲ႔သူေတြ ဒုကၡေရာက္မွာ စိုးတာရယ္၊ လူလဲ ပင္ပန္းမွာေၾကာက္တာရယ္နဲ႔ ဂ်ဴဂ်ဴ႔ေမြးေန႔ေလးေတြဟာ အိမ္ကမိသားစုနဲ႔ပဲ အက်ဥ္းရံုးလုပ္ၿဖစ္တာမ်ားပါတယ္။

ဒီႏွစ္ေတာ႔ သမီးက သူ႕သူငယ္ခ်င္း ေမြးေန႔ေတြသြား ဂါ၀န္လွလွ၀တ္၊ ကိတ္မုန္႔ေတြခဲြၾက၊ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြေဖာက္ၾက၊ happy birthday သီခ်င္းဆိုၾကနဲ႔ သူလဲ တစ္ခါတစ္ေလ ေမြးေန႔ရွင္ၿဖစ္ခ်င္ပံုရပါတယ္။ မေအကို ေမြးေန႔ပဲြလုပ္ေပးဖို႔ ပူဆာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္လဲ သူငယ္တံုးေလး ဆႏၵၿပည္႔၀ပါေစဆိုၿပီး သမီးေမြးေန႔ေလး လုပ္ၿဖစ္ပါတယ္။ ဖိတ္တဲ႔လူေတြကေတာ႔ အိမ္နီးနားခ်င္း၊ သူ႔အေဖရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႔ သမီးေတြ ေဆာ႔ေဖာ္ေဆာ႔ဖက္ ဗမာခေလး ၆အိမ္-၇အိမ္ေလာက္ပဲ ဖိတ္ၿပီး လုပ္ၿဖစ္ပါတယ္။ လူၾကီးေတြအတြက္ ပလာတာ၊ ၾကက္သားဟင္း၊ ဆိတ္သားဟင္း၊စမူစာပဲရည္သုတ္၊ အခ်ိဳပဲြမ်ိဳးစံု အစရွိသၿဖင္႔ စီစဥ္ထားၿပီး ခေလးပရိတ္သတ္အတြက္ေတာ႔ KFC က ၾကက္သားေၾကာ္မွာၿပီး ေကြ်းပါတယ္။

ဂ်ဴဂ်ဴေလးဟာ အသက္ေလးလဲနဲနဲၾကီးလာၿပီဆိုေတာ႔ တခ်ိဳ႔ကိစၥေလးေတြမွာ သူ႔ဟာသူ စီစဥ္၊ သူ႕ဟာသူ ဆံုးၿဖတ္တတ္ေနပါၿပီ။ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုၿပန္ေပးဖို႔ Goody bag အတြက္ ဘာပစၥည္းေတြ အထဲထည္႔မလဲ ဆိုတာ သူအၾကံေပးပါတယ္။ သူမ်ားအိမ္က ေမြးေန႔ပဲြေတြမွာ ၿမင္ေနက် decoration ေလးေတြလဲ လုပ္ေပးဖို႔ သူေတာင္းဆိုတတ္ေနပါၿပီ။ ေမြးေန႔အတြက္ ေစ်း၀ယ္ေတာ႔ သားအမိ၂ေယာက္ တိုင္ပင္ၿပီး ၀ယ္ၾကေတာ႔ စိတ္ထဲမွာ ဂ်ဴဂ်ဴေလးေတာင္ အေတာ္သိတတ္ အရြယ္ေရာက္ေနပါပေကာလို႔ ေတြးမိပါတယ္။ ဂါ၀န္ေလး၀ယ္ေတာ႔လဲ သူက princess ၿဖစ္ခ်င္သူဆိုေတာ႔ ပရင္႔ဆက္ေတြ၀တ္တဲ႔ ဂါ၀န္ကားကားကို သူ႔ဟာသူေရြးခ်ယ္ပါတယ္။ သူေရြးတဲ႔ ဂါ၀န္ေလးက သူနဲ႔ အလိုက္ဖက္ဆံုးလဲၿဖစ္ေနပါတယ္။ သူက ေခါင္းမွာ crown ေလးလဲ တပ္ခ်င္တာ။ ရွာဖို႔ အခ်ိန္လဲ သိပ္မရတာနဲ႔ Goody bag ထဲက crown ေလးနဲ႔ပဲ ေက်နပ္လိုက္ရပါတယ္။

ဂ်ဴဂ်ဴေလးဟာ ရွားရွားပါးပါး က်င္႔ပေပးတဲ႔ သူ႔ေမြးေန႔ေလးမွာ သိပ္ကို ေပ်ာ္ပါတယ္။ ခင္မင္ရတဲ႔ ဓာတ္ပံုဆရာ ေမာင္ေလးတစ္ေယာက္မွ ဓာတ္ပံုေတြလဲ အမ်ားၾကီး မွတ္တမ္းတင္ေပးခဲ႔ပါတယ္။














ဂ်ဴဂ်ဴေလးရဲ႔ေမြးေန႔မွ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ အသက္ရွည္ပါေစ။ လိမ္မာေရးၿခားရွိၿပီး အသိဥာဏ္ပညာ ထက္ၿမက္ေသာ၊ က်န္မာရႊင္လန္းေသာ သမီးေလးၿဖစ္ပါေစလို႔ ေမေမမွ ဆုေတာင္းရင္း။

ပီအာ ... ပီအာ ... ဘာေၾကာင္႔ဂ်က္ ...

(ခုေလာေလာဆယ္ စကၤာပူမွာ ပီအာေတြ ရီဂ်က္မိေနတာနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး ဦးၿခိမ္႔က သူ႔ရဲ႕ သေဘာထား အၿမင္ကို ဖိုရမ္မွာ ေရးထားတာေလး တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ )

လြန္ခဲတဲ့ ၾသဂုတ္လမွာ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္လီစန္လုံးက ႏိုင္ငံသားစီစစ္ေရးနဲ႔ ပီအာေပးတာနဲ႕ပါတ္သက္ျပီး လက္ရွိျပည္ထဲေရး၀န္ၾကီးေဟာင္း ၀မ္ကန္ဆင္းကို တာ၀န္ေပးလိုက္တယ္။ ၀မ္ကန္ဆင္းနဲ႕ အဖြဲ႕က ႏိုင္ငံသားေလွ်ာက္လႊာေတြ၊ ပီအာေတြနဲ႔ပတ္သက္ျပီး စီစစ္မဲ့တာ၀န္ယူမယ္။ ျပန္လည္စစ္ေဆးမယ္လို႔ သိရတယ္။

လြန္ခဲ့ေသာ ၂၀၀၅ ကေန ၂၀၀၈ ႏွစ္လည္အထိ ပီအာေတြကို လြယ္လင့္တကူခ်ေပးခဲ့တယ္။ ဒီေနရာမွာ မည္သူ႔ကိုမွ် မရည္ရြယ္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံျခားသားအားလုံးကို ဆိုလိုပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္အထိ လြယ္လင့္တကူခ်ေပးခဲ့သလဲဆိုရင္ စကၤာပူႏိုင္ငံကို ေရာက္တာ ၃လပဲ ရွိေသးတယ္။ ပီအာတင္လိုက္တယ္။ စကၤာပူႏိုင္ငံကိုေရာက္တာ ၆လပဲ ရွိေသးတယ္။ ပီအာရသြားတယ္ ဆိုတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳး ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ယခင္တုန္းက ပီအာေလွ်ာက္တဲ့အခါမွာ ပီအာေလွ်ာက္တဲ့သူရဲ႕ ၀င္ေငြ၊ မိသားစု၊ သူရဲ႕ ပညာေရးအဆင့္အတန္း၊ စကၤာပူႏုိင္ငံတိုးတက္မွဳမွာ သူရဲ႕ လုပ္ေဆာင္မွဳ၊ လုပ္ငန္းဆိုင္ရာ ကြၽမ္းက်င္တတ္ေျမာက္မွဳ(Skill talent) ၊ စကၤာပူႏိုင္ငံအတြင္းမွာ ေရာက္ရွိျပီး စကၤာပူ လူမ်ိဳး ေရေျမေတြမွာ ရင္းႏွီး ကြၽမ္းက်င္မွဳေပၚမွာ မူတည္ျပီးမွ ပီအာ ေပးေလ့ရွိပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ၂၀၀၅ ကေန ၂၀၀၈ ခုႏွစ္အတြင္း ေလွ်ာက္တဲ့သူတခ်ိဳ႕မွာ ပညာအရည္အခ်င္းအားျဖင့္ မျပည္စုံတာ၊ skill အားျဖင့္ သာမန္မွ်ရွိတာ၊ စကၤာပူလူမွဳ၀န္းက်င္မွာေတာင္ မက်င္လည္ေသးတဲ့ သူေတြကို ပီအာေပးခဲ့တဲ့အတြက္ စကၤာပူလူမ်ိဳးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ျပသာနာရွာျခင္းကို ခံရလို႔ အစိုးရအေနနဲ႔ ေနာက္ပိုင္း ပီအာေပးမယ္၊ ပီအာကို သက္တန္းထပ္တိုးမယ္ဆိုရင္ ထပ္မံစစ္ေဆးရမယ္ဆိုတဲ့ လမ္းညြန္မွဳမ်ိဳးေပးထားပါတယ္။ အဲဒီလိုလမ္းညြန္မွဳမ်ားေၾကာင့္ ပီအာသက္တမ္းတိုးရာမွာ ေႏွာင့္ေႏွးတာမ်ိဳးေတြ၊ ပီအာေတြကိုရီဂ်က္ေပးတာမ်ိဳးေတြျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ဘယ္ေလာက္အထိေတာင္ျဖစ္ခဲ့သလဲဆိုရင္ မိဘ ၂ေယာက္လုံးပီအာ၊ ၂ ေယာက္လုံး အလုပ္အကိုင္နဲ႕ ၀င္ေငြအားျဖင့္ မိသားစု၀င္ေငြ ၆၀၀၀-၇၀၀၀ ေလာက္ရွိေသာ္လည္း ေမြးကင္းစ ခေလးကို မွီခိုပီအာခ်မေပးတာေတြ အထိ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီလိုမ်ိဳးအေျခအေနေတြမွာ ဘယ္ႏိုင္ငံသားေတြ ပိုထိသလဲလို႔ဆိုရင္ ျမန္မာေတြ၊ ဖိလစ္ပိုင္ေတြ ထိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ျမန္မာေတြ ဖိလစ္ပိုင္ေတြက ပညာျပည့္စုံေသာ္လည္း တျခားျမဳပ္ကြက္တခ်ိဳ႕ကို မျပည့္စုံလို႔ပါ။ အဲဒီမွာ လ၀က က ေသေသခ်ာခ်ာ စစ္ေဆးမွဳကို မလုပ္ေတာပဲ ျမန္မာနဲ႔ ဖိလစ္ပိုင္ေတြကို အမ်ားအားျဖင့္ ရီဂ်က္ေပးလိုက္တာ မ်ားပါတယ္။

စကၤာပူမွာ အဓိက လူမ်ိဳးအားျဖင့္ တရုပ္၊ မေလး၊ အိႏၵိယ ႏြယ္ဖြား ဆိုၿပီးရွိပါတယ္။ အဲဒီ ၃မ်ိဳးမွာ မေလး က ကေလးမ်ားမ်ားေမြးပါတယ္။ တစ္မိသားစုကို ကေလး ၃ေယာက္က အနည္းဆုံးေလာက္ရွိပါတယ္။ တရုပ္နဲ႔ အိႏၵိယက ကေလးမရတာနဲ႔ ရရင္လဲ တစ္ေယာက္ေလာက္ပဲ ပ်မ္းမွ်ရွိပါတယ္။ မူလစကၤာပူလူမ်ိဴးကို Balance လုပ္ဖို႕အတြက္ မေလးမ်ားတာကို လူမ်ိဳးေရးမွ်ေအာင္လုပ္ဖို႕ တရုပ္လူမ်ဳိးနဲ႔ အိႏၵိယ ႏြယ္ဖြားကို မ်ားမ်ားျဖည့္ဖို႔ လုိအပ္ပါတယ္။ သူတို႔လိုခ်င္တာ ျမန္မာနဲ႔ ဖိလစ္ပိုင္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ျပည္ၾကီးတရုပ္နဲ႔ အိႏၵိယ လူမ်ိဴး ပီအာ ႏိုင္ငံသားသြားေလွ်ာက္ရင္ လြယ္ကုူျပီးေတာ့ တျခားလူမ်ိဴးမ်ား သြားေလွ်ာက္ရင္ မုခ် ရီဂ်က္မိဖို႔ အေျခအေန ရွိေနပါေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အျမင္ ရိုးရိုးေလး တင္ျပပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခုက ပီအာနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ပတ္၀န္းက်င္မွာ အမွန္တကယ္ျဖစ္သြားတဲ့ အေၾကာင္းအရာပါ။

လြန္ခဲ့တဲ့ ၈ႏွစ္ေလာက္က ျမန္မာလူမ်ိဳးေယာက္်ားေလး တစ္ေယာက္ စကၤာပူက စေကာ္လားရွစ္ေပးလို႔ ဒီမွာ စကင္ဒရီ ၃ မွာ ေက်ာင္းလာတက္တယ္။ ခေလးက ေတာ္ေတာ္ေလးကို စာေတာ္ပါတယ္။ သ႔ူမိဘက စကၤာပူမွာ ေက်ာင္းထားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ၀င္ေငြ မရွိပါဘူး။ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ျမိဳ႕ငယ္ေလး တစ္ခုကေန စကၤာပူအစိုးရကေန ေခၚလို႔ ၀င္ေရာက္စာေမးပြဲ ေျဖဆိုရာကေန စေကာ္လားရွစ္ရပါတယ္။ သ႔ူမိဘ ဒီကို လိုက္မလာႏုိင္ပါဘူး။ အဲဒီခ်ာတိတ္က သူရဲ႕ ရပ္ေဆြရပ္မ်ိဳး ကြၽန္ေတာ္႔သူငယ္ခ်င္းက စိတ္ဓါတ္အားျဖင့္ ေစာင့္ေရွာက္တာပါ။ အဲဒီခ်ာတိတ္က ကြၽန္ေတာ္တို႕နဲ႕ အတူတူ ေက်ာင္းပိတ္တိုင္း လာရင္းနဲ႕ ၁၃-၁၄ ႏွစ္သား ဘ၀ကေန ယခုဘြဲ႔ရတာပါ။

ဂ်ီစီအီး အိုလယ္ဗယ္ေျဖတယ္။ အမွတ္ေကာင္းတယ္။ ဂုဏ္ထူးေတြ အမ်ားၾကီးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဂ်ဴနီယာေကာလိပ္ကို စေကာ္လားရွစ္ အသစ္နဲ႕ ထပ္တက္ရတယ္။ အဲဒီေနာက္ ဂ်ီစီအီး ေအ လယ္ဗယ္ေျဖတယ္။ ဂုဏ္ထူးေတြပါတယ္။
အဲဒီေနာက္ NUS မွာ စေကာ္လားရွစ္နဲ႕ ေက်ာင္းတက္တယ္။ ေက်ာင္းတက္တဲ့ အခ်ိန္တြင္းမွာလဲ သူက စာလဲေတာ္ အမ်ားကလဲ တင္ေျမွာက္လို႔ NUS အေဆာင္ေတြမွာ ေဟာက်ဴတာ အျဖစ္သတ္မွတ္ခံရတယ္။ ေက်ာင္းမွာလဲ ထူးခ်ႊန္တဲ့ ေက်ာင္းသားအျဖစ္ သတ္မွတ္ခံရတယ္။ လစဥ္ လစဥ္ အတန္းငယ္ေတြ က်ဴရွင္ျပစားျပီး ၀င္ေငြရွာတာ ေက်ာင္းမျပီးခင္ကတည္းက တစ္လကို ေဒၚလာ ၂၅၀၀ ေလာက္ရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ဘြဲ႕ရတယ္။ ဘြဲ႕ရေတာ့လည္း Uppper Second class နဲ႕ ေအာင္တယ္။ သူ႕ကို ကုမၸဏီၾကီးတစ္ခုကေန အခုမွ ေက်ာင္းျပီးေပမဲ့ (အလုပ္အေတြ႕အၾကဳံမရွိပါ) လခ ၃၅၀၀ နဲ႕ ခန္႕လိုက္တယ္။ ပီအာေလွ်ာက္ပါတယ္။

တကယ္တမ္းဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အျမဲေနာက္ေျပာင္ေျပာေနက်စကားနဲ႕ ေျပာရရင္ အဲဒီခ်ာတိတ္ကုိ စကၤာပူရဲ႕ ေမြးစားသား လို႕ ဆိုရမွာပါ။ စကၤာပူေရာက္ခါစကေန ယခုအခ်ိန္အထိ စကၤာပူႏိုင္ငံက ေပးတဲ့ စေကာ္လားရွစ္နဲ႔ ေက်ာင္းတက္တယ္။ စေကာ္လာက ပိုလို႔ ျမန္မာျပည္မွာ က်န္တဲ့ မိဘကိုေတာင္ ေထာက္ပံႏိုင္ပါေသးတယ္။

သူပီအာေလွ်ာက္တဲ့ အခါမွ ပီအာရီဂ်က္မိပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ သူလို ေမြးစားသားကိုေတာင္ ပီအာ မေပးတဲ့ အေျခအေနပါ။ ပညာေရးအေနနဲ႔ ေတာ္တယ္။ စကၤာပူမွာ ေနလာတာ ၈ ႏွစ္ ေက်ာ္ပါျပီ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီခ်ာတိတ္ ပီအာ မရပါဘူး။

ဒါေၾကာင့္ လက္ရွိအေျခအေနကို အားလုံး သိေအာင္ေျပာျပတာပါ။ ပီအာေလွ်ာက္ေနတဲ့ သူေတြ ဘာလို႔ ပီအာမရတာလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းမေမးခင္ ကြၽန္ေတာ္အခု ေရးထားတဲ့ ခ်ာတိတ္အေၾကာင္းကို အရင္ၾကည့္လိုက္ပါ။

အခုေလာေလာဆယ္ ပီအာတင္မယ္ဆိုတဲ့သူမ်ား သတိထားရေအာင္ ေျပာျပလိုက္ပါတယ္။ ၈၀ ရာႏွဳန္းေလာက္က ရီဂ်က္မိဖို႔ မ်ားပါတယ္။
စိတ္ဓာတ္က်ေအာင္ေၿပာတာေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ အားလံုး အမွန္ၿဖစ္ပ်က္ေနတာေတြကို သိၿမင္ေအာင္လို႔ပါ။ ေရြးေကာက္ပဲြအၿပီး စကၤာပူအစိုးရ မူ၀ါဒမ်ားေၿပာင္းလဲၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၿမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား ပီအာမ်ားမ်ား ခ်ေပးဖို႔ ေမွ်ာ္လင္႔ရံု၊ ဆုေတာင္းရံုသာ ရွိပါေတာ႔တယ္ ခင္ဗ်ာ။
ေမာင္ျခိမ့္

Relax ....

Flower ...
အိမ္ေရွ႔မွာ ပန္းေလးေတြ ပြင္႔ေနတယ္။ တံခါးဖြင္႔လိုက္တိုင္း ပန္းနံ႔ေလး တသင္းသင္းနဲ႔။ မိုးသိပ္မရြာမွပဲ ပြင္႔ေတာ႔တယ္။ ၀ယ္ကာစ တစ္ခါပဲ တစ္ပင္လံုး ၀ါထိန္ေနေအာင္ပြင္႔ဖူးတယ္။

Puppies ...
ဂ်ဴဂ်ဴေလးရဲ႕ အခ်စ္ေတာ္ေလးေတြပါ။ အဲဒါေလးေတြနဲ႔ အတူအိပ္ပါတယ္။ ၃-၄ လ တစ္ခါေလာက္ အဲလိုေလွ်ာ္ေပးရတယ္။
မေန႔က ရံုးကၿပန္လာေတာ႔ အိမ္ေရွ႔မွာ ေလွ်ာ္ၿပီး လွမ္းထားတာေတြ႔လို႔ မွတ္တမ္းတင္ထားလိုက္တာ။


အေပၚက ၂ပံုက တစ္ခ်ိန္တည္းရိုက္ထားတာပါ။ Flash ပါတာနဲ႔ မပါတာနဲ႔ အဲသေလာက္ကို ကြာပါတယ္။ Something wrong with my camera ???

Snack ...
မုန္႔လက္ေကာက္ ဗားရွင္းတစ္မ်ိဳးေပါ႔။ မုန္႕ပန္းပြင္႔ေပါ႔ဂ်ာ။ ေကာက္ညွင္းမွဳန္႔ကို ေရ၊ ေဆာ္ဒါ၊ ဆားနဲ႔နယ္၊ ပန္းပြင္႔ေလးေတြ လုပ္ၿပီး ဆီနဲ႔ ေၾကာ္လိုက္ပါတယ္။ ထန္းလွ်က္ရည္က ခ်ိဳလို႔ ဂ်ဴဂ်ဴတို႕သိပ္ၾကိဳက္။


Lunch Box ...
ဒီေန႔ရံုးကို ထုတ္သြားတဲ႔ မန္းေလးမုန္႔တီပါ။ မန္းေလး စတိုင္အတိုင္း ခ်က္ထားပါတယ္။ ခ်က္နည္းကုိေတာ႔ ေနာက္မွ တင္ေပးပါမယ္ ခင္ညား။ ၾကက္သားကို ခ်က္ၿပီး ေရခဲေသတၱာထဲ ခဲထားေတာ႔ တစ္ပတ္လံုး စားခ်င္တဲ႔ အခ်ိန္ ထုတ္စားလို႔ရေနပါတယ္။ အန္တိဆြိတို႔ တစ္အိမ္လံုး မန္းေလးမုန္႔တီ ၾကိဳက္တယ္ ခင္ည။



JuJu
ေမေမ ။ ။ ဂ်ဴဂ်ဴေရ ... သမီးရဲ႕ ဆရာမေတြထဲက ဘယ္သူ႔ကို အခ်စ္ဆံုးလဲ။
တရုတ္ဆရာမလား၊ အဂၤလိပ္ဆရာမလား၊ ကူမြန္ကလား၊ ပီယာႏိူက Miss Selina လား။

ဂ်ဴဂ်ဴ ။ ။ ခဏေလးေနာ္ ေမေမ .... ဂ်ဴဂ်ဴ စဥ္းစားလိုက္ဦးမယ္။

အတန္ၾကာ တိတ္ဆိတ္ေနရာမွ ...

ဂ်ဴဂ်ဴ ။ ။ အဂၤလိပ္က Miss Jane ကို ။

ေမေမ။ ။ ဘာလို႔လဲ သမီး။

ဂ်ဴဂ်ဴ။ ။ Miss Jane က ဟိုေန႔က ဂ်ဴဂ်ဴတို႔ကို အတန္းထဲမွာ ကစားခိုင္းတယ္။
ၿပီးေတာ႔ အိမ္စာလဲ မေပးလိုက္ဘူးေလ။



Update news for KNIFE
ေနာက္ဆံုးေဖာင္ပိတ္သတင္းကေတာ႔ ဦးၿခိမ္႔တစ္ေယာက္ NTUC မွ ဓားတစ္ေခ်ာင္း ထပ္ထုတ္ထားပါတယ္။ ကြန္႔မန္႔ေပးသူမ်ား သတိၿပဳဖြယ္ပါ။
(ေအာက္ထပ္အိမ္က ေဘာက္ခ်ာ ၄ရြက္ လာေပးလို႔ ထုတ္လို႔ရသြားတာပါ။ ေဘာက္ခ်ာ ၁၂ရြက္ + ၁၂က်ပ္ ၉၅ၿပား ေပးခဲ႔ရပါတယ္ ...)

ဓား ပလိုမိုးရွင္းတဲ႔လား ...

ဟင္းေတြသာ ခ်က္ၿပီး ဘေလာ႔ဂ္ေပၚတင္ေနတာ။ အိမ္မွာ မီးဖုိေခ်ာင္ပစၥည္း ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ရယ္လို႔ မရွိပါဘူးဗ်ာ။ အိုးခြက္ပန္းကန္က စလို႔ေပါ႕။ ဦးၿခိမ္႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ပထမဆံုးအိမ္ခဲြေနတံုးက တစ္က်ပ္တန္ မယ္လမင္း အတု ပန္းကန္ေလးေတြ အစံု၀ယ္ဖူးတယ္။ အဲဒီတံုးကေတာ႔ ေငြေရးေၾကးေရးကလဲ သိပ္အဆင္မေၿပေတာ႔ ဒီေလာက္၀ယ္တာကို မ်ားလွၿပီထင္ေနတာ။ အဲဒါေလးေတြကလဲ ေဟာင္းတယ္ရယ္လို႔မရွိေတာ႔ လႊင္႔ပစ္ရမွာ ႏွေၿမာတာနဲ႔ ဆက္သံုးေနမိတာ။ တစ္ႏွစ္ကမွ ဦးၿခိမ္႔က ပန္းကန္ေတြ ေဟာင္းလွၿပီ။ အသစ္ကေလးေတြနဲ႔ ေၿပာင္းစားရေအာင္ဆိုလို႔ ၀ဲလိုက္ရတယ္။ အိမ္မွာ အလွဴလုပ္ရင္၊ ဧည္႕သည္ေဆာင္သည္လာရင္ သံုးဖို႔ ၀ယ္ထားတဲ႔ မယ္လမင္းဆက္ကေလးေတြေတာ႔ ရွိတယ္။ သိပ္အေကာင္းစားလဲ မဟုတ္ပါဘူး။ ေတာ္ရံုတန္ရံုပါပဲ။

အပ်ိဳဘ၀တံုးကေတာ႕ စိတ္ကူးယဥ္တာေပါ႔ေလ။ ဟင္းခ်က္တာလဲ ၀ါသနာပါေတာ႔ ကိုယ္႔အိမ္ေထာင္နဲ႔ကိုယ္က်ရင္ မီးဖိုေခ်ာင္ပစၥည္း အစံု၀ယ္လိုက္မဟဲ႔ဆို တကယ္တန္းေတာ႔လဲ မ၀ယ္ၿဖစ္ပါဘူး။ ပစၥည္းအေဟာင္းေတြက သံုးမကုန္တာရယ္၊ ၀ဲရမွာ ႏွေၿမာတာရယ္၊ အိမ္မွာသိမ္းရင္ ပစၥည္းေတြမ်ားလာမွာ ေၾကာက္တာရယ္၊ ပိုက္ဆံ ေခြ်တာတာရယ္၊ အစံုပါပဲ။ မ၀ယ္ၿဖစ္တဲ႔ အေၾကာင္းက။ အိမ္ကလူကေတာ႔ ၀ါသနာပါတယ္ဗ်။ သူက တစ္ခါတစ္ေလ ေစ်းသြားရင္ ပန္းကန္ေလးေတြ လိုက္ၾကည္႔ၿပီး ၀ယ္ခ်င္ေနတတ္တယ္။ ဟိုတစ္ေလာကလဲ ေၾကြပန္းကန္ၿဖဴၿဖဴ ပါးပါးေလးေတြ၊ ပန္းေလးေတြနဲ႔၊ လွေတာ႔လွတယ္။ သူကေအာက္က်ရင္လဲ ေတာ္ရံုနဲ႔ မကဲြဘူးဆိုလား။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္ကကိုင္ၾကည္႔ၿပီး ပါးလြန္းေတာ႔ ကဲြမွာေၾကာက္ၿပီး အူယားေနလို႔ မ၀ယ္ဘူးေၿပာရတယ္။ ေစ်းကလဲ မေသးဘူးကိုး။ တစ္ပန္းကန္ စလံုး ၆က်ပ္ ၇က်ပ္။ ပစၥည္းေကာင္းေတာ႔ လူတိုင္းၾကိဳက္တာေပါ႔ေနာ။ ဒါေပမဲ႔ အဲေလာက္ေပး၀ယ္ရမွာကိုလည္း ႏွေၿမာေနမိတယ္။

အဲလိုေတြ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မ၀ယ္ရရွာတဲ႔ ဦးၿခိမ္႔အတြက္ အခြင္႔အေရးတစ္ခု ေပၚလာပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ ခုတေလာ NTUC မွာ ပရိုမိုးရွင္းေတြေပးတယ္။ ေစ်း၀ယ္လို႔ ၃၀ဖိုးေက်ာ္ရင္ ေဘာက္ၿခာစာရြက္ တစ္ရြက္ရတယ္။ အဲလိုေဘာက္ၿခာေလးေတြ စုထား၊ ၁၀ရြက္ရရင္ non-sticker ဒယ္အိုး၊ ဒန္အိုး၊ ေၾကြပန္းကန္ၿပား အစရွိသၿဖင္႔ ဘရန္းေကာင္းေကာင္း၊ ပစၥည္းေကာင္းေကာင္းေလးေတြကို ပိုက္ဆံ အလိုက္နဲနဲထပ္ေပးၿပီး ထုတ္လို႔ရတယ္။ အဓိကကေတာ႔ ပရိုမိုးရွင္းဆိုေတာ႔ ေစ်းေခ်ာင္တယ္ဆို ၀ယ္ခ်င္တာလဲပါတာေပါ႔။ အိမ္က NTUC တာ၀န္ခံ ဂ်ဴဂ်ဴတို႔ ၾကီးေတာ္ခၿမာလဲ အဲဒီစာရြက္ေလးေတြ စုရတာ အေမာ။ ညေနတိုင္ဆို သူ႔မွာ အဲဒီေဘာက္ၿခာေလးေတြ ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီဆို ထုတ္ထုတ္ေရရတာ အလုပ္တစ္ခု။ သူကလဲ အဲလိုေလးေတြ ထုတ္ရတာ ၀ါသနာပါသဗ်။ ေလာကၾကီးမွာ အဲလိုလူေတြ ရွိတယ္ေနာ္။ ဘာရယ္မဟုတ္၊ ပရိုမိုးရွင္းဆိုတာနဲ႔ ေစ်းေခ်ာင္တယ္ဆို သြားထုတ္မယ္ဆိုတာခ်ည္းပဲ။ မဆြိတီကေတာ႔ အစကထဲက ပရိုမိုးရွင္းေတြ၊ ကံစမ္းမဲေတြ ဒီေလာက္ၾကီး ၀ါသနာမပါေတာ႔ သူတို႔ဟာ သူတို႔ လုပ္ေနတာသာ အသာၾကည္႔ေနလိုက္တာပဲ။

ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ဒီတစ္ခါ NTUC က ပရိုမိုးရွင္းက " ဓား " ပါတဲ႔ဗ်ား။ အိမ္မွာလဲ ဓားေတြက ၃-၄ ေခ်ာင္းဆိုေတာ႔ ဘာလုပ္မလဲ။ ကိုယ္က ဓားေလာက္ေတာ႔ စိတ္မ၀င္စားေပါင္။ အဲဒါ အိမ္က ပရိုမိုးရွင္း ေမာင္ႏွမကေတာ႔ စိတ္၀င္စားတယ္ဗ်ား။ ေဘာက္ၿခာဘယ္နွစ္ရြက္ဆို ဓားအၾကီးရမယ္၊ ေငြ ၁၀ထပ္ေပးရမယ္၊ ဓားအေသးဆို ဘယ္ေလာက္ အလိုက္ေပးရမယ္ အစရွိသၿဖင္႔ ေၿပာေနတာပဲ ၾကာလွေပါ႔။

တစ္ေန႔ကေတာ႔ ၾကီးေတာ္က လာေၿပာတယ္။ သူ႔မွာ ေဘာက္ၿခာစာရြက္ ၂၀ ေက်ာ္ေနၿပီဆိုပဲ။ ဓားထုတ္လို႔ရေနၿပီေပါ႔။ ဒီေတာ႔ကိုယ္က ဖ်က္တယ္။ အစ္မကလဲ ဘာလုပ္မလဲ။ အိမ္မွာလဲ ဓားေတြ အမ်ားၾကီးပဲဟာကို။ ၿပီးေတာ႔လဲ အၿပင္မွာ ၃-၄ က်ပ္ေပးရင္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္းရတဲ႔ဓား၊ ခု ေဘာက္ၿခာေတြလဲေပးရမယ္၊ ပိုက္ဆံလဲ ၁၀ေတာင္ အလိုက္ထပ္ေပးရမယ္ဆိုေတာ႔ မတန္ပါဘူးဗ်ာ ဆိုေတာ႔ ခၿမာမွာ တသသနဲ႔ စုေဆာင္းထားတဲ႔ ေဘာက္ၿခာေလးေတြ အသာၿပန္သိမ္းၿပီး သြားမထုတ္ရဲဘူးေပါ႔။

ဦးၿခိမ္႔ ရံုးကၿပန္လာေတာ႔ ၾကီးေတာ္က သူထုတ္ခ်င္တာ မထုတ္ရေတာ႔ ၿငီးေၿပာေလးနဲ႔ သူ႔မွာ ေဘာက္ၿခာေလးေတြ ရွိေနၿပီ ဆိုတဲ႔အေၾကာင္း သတင္းထပ္ထုတ္တယ္။ ဦးၿခိမ္႔က ဟင္ ခင္ညား ခုခ်ိန္ထိ မထုတ္ရေသးဘူးလား ... က်ဳပ္က ထုတ္ၿပီးေလာက္ၿပီထင္တာဆို ေၿပာေတာ႔ ၾကီးေတာ္ခၿမာ ပဲၾကီးေလွာ္ၾကား ဆားညပ္ၿဖစ္သြားတယ္။ ဒီေတာ႔ မဆြိတီက အိုေတာ္ ေတာ႔ဓားက ေဘာက္ၿခာေပးတာေတာင္ ၁၀ ထပ္ေပးရမွာဆိုေတာ႔ ေစ်းမၾကီးလြန္းဘူးလား။ ခုအိမ္မွာရွိတဲ႔ဓား ၃ႏွစ္ရွိၿပီ။ ၄က်ပ္လားေပးရတယ္။ ကြ်န္မကေတာ႔ မထုတ္ခ်င္ေပါင္ေတာ္ ဆိုေတာ႔ ညည္းကဘာသိလို႔လဲ ... အဲဒါ ဘရမ္းအေကာင္းစားဓားကြ။ အၿပင္္မွာ၀ယ္ရင္ ဘယ္ေလာက္ေပးရမယ္ထင္လဲ ... ဘလာ ...ဘလာ ... ဘလာ ... ဆိုတာနဲ႔ ကိုယ္လဲ ဘာမွ ထပ္ေၿပာမေနေတာ႔ပါဘူး။

ဒီေန႔ရံုးကၿပန္ေရာက္ေတာ႔ မီးဖိုခံုေပၚမွာ အဲဒီပလိုမိုးရွင္းဓား တင္ထားတာေတြ႔တယ္။ ေအာ္ ဓားထုတ္လာပလားေပါ႔။ ဓားကေတာ္ေတာ္ေတာ႔ ၾကီးတယ္။ ဓားဦးကလဲခြ်န္တယ္ဆိုေတာ႔ အႏၱရယ္ေတာ႔မ်ားတယ္ဆို ေတြးေနတာ။ ဦးၿခိမ္႔တစ္ေယာက္ကေတာ႔ ရံုးကၿပန္ေရာက္၊ ထမင္စားေသာက္ၿပီး သူ႔ဓားအေကာင္းစားၾကီးကို ထုတ္ၾကည္႔ၿပီး တသသနဲ႔ ခ်ီးမြန္းခန္းဖြင္႔ေနတာ။ ေကာင္းလိုက္တဲ႔ ဓားကြာတဲ႔။ ေလးလဲ အေလးၾကီးပဲတဲ႔။ ကိုင္ရတာ အားရခ်က္တဲ႔။ သူေၿပာမွပဲ ကိုယ္႔ဗိုက္ေတာင္ နာခ်င္သလိုၿဖစ္လာတယ္။ ေၿပာရင္း ဓားကလဲ တ၀င္႔၀င္႔ဆိုေတာ႔ မနဲေရွာင္ေနရတယ္။ ပီးေတာ႔ မိန္းမေရ တဲ႔ဆို ေခၚၿပေသးတယ္။ ဒီမွာေတြ႔လားတဲ႔ ၁၀ႏွစ္ ဂရမ္တီ ဆိုပဲ။ ၾကီးေတာ္ကလဲ ဟိုကေကာင္းလြန္းပါတယ္ဆိုမွ အဆင္းေလး ဘီးတပ္ၿပီး သူနဲ႔အတူထုတ္တဲ႔ အမ်ိဳးသမီးကေတာ႔ ရွိသမွ် ၁၀ေခ်ာင္းေလာက္ အစံုလိုက္ထုတ္သြားပါသတဲ႔။ သူ႔မွာလဲ ဓားအေသးတစ္ေခ်ာင္း ထပ္ထုတ္ဖို႔ ေဘာက္ၿခာေတြ အလံုအေလာက္ ရွိေသးတယ္ဆိုပဲ။

အင္း ဒီပရိုမိုးရွင္းေမာင္နွမနဲ႔ေတာ႔ ... ဒီပရိုမိုးရွင္းဓားေတြ အကုန္ထုတ္ၿပီးမွ နားေအးမဲ႔ သေဘာပါကလား။ ။

ရှမ်းဟင်းထုတ် မွှေးမွှေးလေး ...

မဆွိတီတို့ အိမ်အောက်ထပ်မှာ တောင်ကြီးဖက်က အစ်မတွေ နေတယ်။ သူတို့အိမ်က ရှမ်းစာတွေချက်ရင် လာပို့လေ့ရှိတယ်။ မဆွိတီက ဆီတို့ဟူးသိပ်ကြိုက်တော့ သူတို့အိမ်ကပေးတဲ့ ဆီတို့ဟူးကတော့ ဘယ်ကဝယ်တဲ့ ဆီတို့ဟူးနဲ့မှမတူ ထူးခြားကောင်းမွန်လှတာကို သတိထားမိတယ်။ ခလေးတွေကလဲ စလုံးမှာမွေးပေမဲ့ ရှမ်းစာတွေကြိုက်လို့ ဆီတို့ဟူးတို့၊ ပဲပုပ်တို့၊ ပဲငပိတို့ဆိုတာ ရှမ်းပြည်ကနေ နှစ်စဉ် ပုံးလိုက်ကို မှာရပါသတဲ့။ ခလေးတွေမွေးပြီး ၃-၄နှစ်လောက် ရှမ်းပြည် ပို့ထားတော့ သူတို့တွေ ရှမ်းစာတွေနဲ့ ရင်းနှီးနေတာတဲ့။ ဂျူဂျူလေးနဲ့ ဆော့ဖော် သူငယ်ချင်းတွေပါ။

အဲဒီနေ့ကလည်း ရုံးကပြန်ရောက်ပြီး အိမ်မှာ ဒညင်းသီးနဲ့ ဝက်သား၊ ချဉ်ပေါင်-မျှစ်ချဉ်ဟင်းချက်တော့ လူကစားသောက်ပြီး ဗိုက်လေးလို့ ကွန်ပြူတာရှေ့ အသာနှပ်နေတာ။ သမီးကြီးတော်က အောက်ထပ်က လာပို့ထားတာ၊ ရှမ်းဟင်းထုတ်တဲ့ဆို ငှက်ပျောရွက်နဲ့ထုတ်ထားတဲ့ အထုတ် ခပ်ကြီးကြီး ၄-၅ထုတ်လာပြပြီး စားမလားတဲ့ လာမေးတယ်။ ဗိုက်က လေးနေတော့ စိတ်က မဝင်စားဘူး။ အော် လာပို့သလား။ အများကြီးပဲ အားနာစရာကြီး။ မစားသေးဘူးလို့ပဲ ပြန်ပြောလိုက်တယ်။

နောက် ညဉ့်နက်လာတော့ ဗိုက်ကဆာလာပြီလေ။ ဒီတော့ထုံးစံအတိုင်း ရေခဲသေတ္တာပြေးဖွင့်တယ်။ ဘာရှိတုံးပေါ့။ အဲသမှာ မီးဖိုချောင်ခုံပေါ်တင်ထားတဲ့ ဟင်းထုတ်ကိုတွေ့လို့ မိုက်ခရိုဝေ့ထဲ အသာနွှေးပြီး ဖက်ကို ဖြေလိုက်တာ .... အောင်မလေးဗျာ မွှေးလိုက်တဲ့ ရှမ်းဟင်းထုတ်။ တစ်ခါမှ မြင်လဲမမြင်ဖူး၊ စားလဲမစားဖူးတဲ့ ရှမ်းဟင်းထုတ်၊ တစ်ခါထဲကို ကြိုက်သွားတော့တာပဲ။ သူက ကြက်သွန်မြိတ်နံ့နဲ့ ငှက်ပျောဖက်ဖက်နံ့ပေါင်းပြီး တော်တော်ကို မွှေးတာပါကလား။ အရသာကလဲ မြန်မာ မုန့်ဦးနှောက်လို ခပ်ဆိမ့်ဆိမ့်။ ကြက်သွန်ဖြူ -ငရုပ်သီးဆီချက်လေးဆမ်းပြီး စားရတာပါ။ အဲဒါကြိုက်လွန်းတော့ နောက်နေ့ရုံးသွားတော့လဲ ရုံးမှာ နေ့လည်စာ စားရအောင်ပါ ထည့်သွားလိုက်သေးတယ်။

ထမင်းချိုင့်ကို အဲသလို ထုတ်သွားတာပါခင်ဗျာ။

ကြိုက်မိပြီဆိုတော့ ဒေါ်ဆွိတီတို့ မနေပါဘူးခင်ညာ။ နောက် ၂ပတ်လောက်ကြာတော့ လက်တည့်စမ်းပါတော့တယ်။ သမီးကြီးတော်ကလဲ တော်တော်ကြိုက်တော့ ညီအစ်မ၂ယောက်တက်ညီလက်ညီပေါ့။

ဈေးက ကြက်သွန်မြိတ် ကီလိုဝက်ဝယ်၊ ငှက်ပျောဖက် ၁ကျပ်ဖိုးဝယ်လာခဲ့ပါတယ်။ ဒီနေရာမှာ စလုံးမှာနေရတာ အစားအသောက်နဲ့ ပတ်သတ်လို့ အဲဒီတစ်ခုတော့ စိတ်ချမ်းသာရပါတယ်။ မြန်မာပြည်မှာတောင် ငှက်ပျောရွက်လိုချင် ဘယ်မှာသွားဝယ်ရမှန်းမသိတာ စလုံးမှာတော့ မလေးဆိုင်လေးတွေရှိနေတော့ ငှက်ပျောဖက်၊ ဒညင်းသီး၊ ပိန္နဲသီးစိမ်း၊ မြင်းခွါရွက်၊ ပင်စိမ်းရွက်၊ ငှက်ပျောဖူး၊ငှက်ပျောအူ၊ ဂွေးသီး၊ ငရုပ်သီးမိုးမျှော်သေးသေးလေးတွေကအစ လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် ဈေးပေါပေါနဲ့ ဝယ်လို့ရပါတယ်။ တောသည်လေးတွေတွေ့ရင် အာဗြဲခြောက်တို့ ငပိကောင်တို့ပါ ပါလိုက်သေး။

ကြက်သွန်မြိတ် ၄ပုံတစ်ပုံလောက်ကို ပါးပါးလှီး၊ ဆန်မှုန့် ဆန်ချင်ခွက် ၅ခွက်လောက်ကို ရေနဲ့နယ်၊ ခနော ဟင်းခတ်မှုန့် စားပွဲဇွန်း ၂ဇွန်း၊ ဆီ တစ်ဇွန်း၊ ဆား သင့်သလိုထည့်ပြီး ပထမ မုန့်သားကျအောင် နယ်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ကြက်သွန်မြိတ်နဲ့ရောပြီး နှံ့အောင်နယ်ပါတယ်။ ငှက်ပျောဖက်ကို ထုတ်လို့ကောင်းအောင်မီးကင်ပါတယ်။ ငှက်ပျောဖက်ကို အကျောလေးတွေ အတိုင်း ၁၀လက်မလောက်စီဖြတ်၊ ၂ထပ်ထပ်ပြီး မုန့်နယ်ထားတာကို ဇွန်း တစ်ကော်စာလောက်ထည့်ပြီးထုတ်ပါတယ်။ သွားကြားထိုးတံလေးနဲ့ ပိတ်ပြီး ပထမဆုံးတစ်ထုတ်ကို အခြေအနေကြည့်ရအောင် အစမ်းပေါင်းပါတယ်။ မိနစ် ၂၀လောက်ကြာတော့ ဖြည်ကြည့်တော့ မွှေးတော့မွှေးပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ မုန့်က မာဆတ်ဆတ်နဲ့ မကောင်းပါဘူး။ ကြည့်ရတာ လွယ်သလိုနဲ့ တကယ်လုပ်ကြည့်တော့ နည်းသေချာမသိရင် မကောင်းပါဘူးဗျာ။

ဒါနဲ့ အောက်ထပ်က အစ်မကို အကူအညီခေါ်ရပါတော့တယ်။ အစ်မက နယ်ထားတဲ့ မုန့်ကိုကြည်ပြီး ကြက်သွန်မြိတ်နည်းတယ်။ ကီလိုဝက် အကုန်ထည့်ရမတဲ့။ အိမ်ကကြီးတော်ပြောသလိုဆို ကြက်သွန်မြိတ်ကို အားမနာပါးမနာ ဒင်းကြမ်းကို ထည့်ရတာပါ။ ပြီးတော့ ဆီကိုလဲ နောက်ထပ် စားပွဲဇွန်း ၄ဇွန်းထပ်တည့်ပါတယ်။ ဆီနည်းလို့ မုန့်က မအိတာပါတဲ့။

ပြီးတော့ သူကိုယ်တိုင်ပဲ ဟင်းထုတ်ကလေးတွေ ထုတ်ပေးသွားတာကို ဓာတ်ပုံရိုက်ထားလိုက်ပါတယ်။ ထုတ်ပြီးတော့ အပေါ်က ငှက်ပျောရွက်တွေ စွန်းထွက်နေတာကို ကတ်ကြေးနဲ့ တိအောင် ညှပ်ချသေးတယ်။ သူထုတ်တဲ့ ဟင်းထုတ်ကတော့ အိအိလေးနဲ့တော်တော်ကောင်းပါတယ်။ ဟင်းထုတ်ပေါင်းတော့ နတ်တင်တယ်ဆိုပြီး သေးသေးလေး ၂ထုတ် အဖို- အမဆိုပြီး ပေါင်းတဲ့အထဲ ညှပ်ထည့်လိုက်သေးတာ မှတ်မိတယ်။ ရိုးရာ အယူအဆအရ အဲလိုထည့်မှ မုန့်က မပျက်ပဲ ကောင်းပါသတဲ့။

ရှမ်းဟင်းထုတ်အတွက် နောက်ဆုံးမှတ်ထားတဲ့ အတိုင်းအတာများ ဖြစ်ပါတယ်။ ၆ထုတ်-၇ထုတ်လောက်ရပါတယ်။ လုပ်နည်းကတော့ အပေါ်မှာ ရေးခဲ့တဲ့ အတိုင်းပါပဲချင့်။

ဆန်မှုန့် ဆန်ချင်ခွက် ၅ခွက်

ရေ တစ်ခွက်ခွဲ နီးပါး (အတိအကျဆို ၁.၂၅ ခွက်)

ကြက်သွန်မြိတ် ကီလိုဝက်

ဆီ စားပွဲဇွန်း ၅ဇွန်း

ခနော ဟင်းခတ်မှုန့် စားပွဲဇွန်း ၂ဇွန်း

ဆားသင့်သလို

အဲသလို ကြက်သွန်မြိတ်ကို မဟားဒယား ထည့်ရတာပါ။

ဖက်ကို မုန့်ထည့်ဖို့ ခွက်ကလေးရအောင် အဲလိုလေး ကိုင်ရပါသတဲ့။


ဖက်ကို ခေါက်တော့ ငှက်ပျောဖက်က ကွဲထွက်တတ်တယ်။ ဒါကြောင့် ၂ထပ်ထုတ်တာပါ။ ငှက်ပျောရွက် မီးကင်တာနဲရင် ကွဲထွက်တတ်ပါတယ်။ ထပ်ဖြည့် - ရေနဲ့ ပြုတ်ရင်လဲရပါတယ်။ ရေပွက်ပွက်ဆူထဲ ၅မိနစ်လောက်တော့ ပြုတ်ပါ။




ထုံးစံအတိုင်း ထမင်းပေါင်းအိုး ပေါင်းချောင်ထဲ ထည့်ပေါင်းလိုက်တာပဲ။ ၄၅မိနစ်လောက်တော့ ပေါင်းရပါတယ်။



သူက အသားမပါ ဘာမပါနဲ့ စားလို့ကောင်းတာဆိုတော့ သတ်သတ်လွတ်သမားများအတွက်လဲ သင့်တော်ပါတယ်။ ရှမ်းပြည်မှာတော့ ငါးတို့၊ ဝက်သားတို့နဲ့လဲ ထုတ်ပါသတဲ့။ စားကြပါဦး။

ဂ်ဴဂ်ဴေလးရဲ႔ ပညာရည္တိုးတက္မွဳမွတ္တမ္း ...

ဂ်ဴဂ်ဴေလးဟာ ၂ႏွစ္သမီးထဲက Play group လို႔ ေခၚတဲ႔ မူၾကိဳေက်ာင္းလိုဟာမ်ိဴး တက္ရတယ္။ တစ္ေန႔ကို တစ္နာရီသြားပို႔ရတာပါ။ အေရာင္ေလးေတြၿခယ္ရတယ္၊ ကဗ်ာေလးေတြဆိုရတယ္။ လက္မွဳပစၥည္းေလးေတြ လုပ္ရတယ္။ အေပ်ာ္ေက်ာင္းေပါ႔။

ေက်ာင္းစတက္တဲ႔ေန႔က အမွတ္တရ (၂ႏွစ္နဲ႔ ၂လ )...




ပထမဆံုးတက္တက္ခ်င္း ပံုေလးေတြကို အေရာင္ၿခယ္ရတယ္။

" A " တို႔ " B " တို႕ဆိုေတာ႔ စစတက္ခ်င္း ၿခယ္ထားတာၿဖစ္မယ္။ date ကေတာ႔ ၃လပိုင္း ၂၀၀၆။




ပူစီေလး မ်က္နွာကို ၿခယ္ထားတာမ်ား ခပ္တည္တည္ပဲေနာ္။


" X " ဆိုေတာ႔ ေနာက္ပိုင္း ၿခယ္တာေတြ ၿဖစ္မယ္။ date ကေတာ႔ ၁၀လပိုင္း၊ ၂၀၀၆။ ၇လအတြင္း ပညာရည္ေတြ တိုးတက္လာတာေပါ႔။


သမီး ၃ႏွစ္ၿပည္႔ေတာ႔ အိမ္ေအာက္ထပ္က PAP ကဖြင္႔တဲ႔ မူၾကိဳမွာ ဆက္ထားတယ္။ အဲဒီမွာပဲ ေက်ာင္းၾကီး မတက္ခင္ မူၾကိဳ၊ K1, K2 စုစုေပါင္း ၃ႏွစ္ တက္ခဲ႔ရပါတယ္။
ဒီပံုေလးကေတာ႔ မူၾကိဳမွာ ၿခယ္ထားတာပါ။ ၂၀၀ရ- ၁၀လပိုင္းဆိုေတာ႔ တစ္ႏွစ္အတြင္း ဂ်ဴဂ်ဴတို႔ ပညာရည္တိုးတက္မွဳ ... အဲေလ အေရာင္ၿခယ္ တိုးတက္မွဳ မွတ္တမ္းကိ္ု ၿမင္ေအာင္သာၾကည္႔ၾကပါေတာ႕။




ခုမွ ပညာရည္ တိုးတက္မွဳမွတ္တမ္း အစစ္လာပါၿပီ။

ဂ်ဴဂ်ဴေလးဟာ P1 (Primary 1) ေနာက္ဆံုးစာေမးပဲြမွာ သခၤ်ာေတြ အမ်ားၾကီး မွားခဲ႔ပါတယ္။ အေမတူသမီး လ်ွပ္ၿပာ၊ လွ်ပ္ၿပာနဲ႔ မမွားသင္႔ပဲ လွ်မ္းၿပီး မွားခဲ႔တာေတြ အမ်ားၾကီးပါပဲ။ သခၤ်ာကို အမွတ္ၿပည္႔နီးပါး မွန္းထားတာ၊ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ အမွတ္၉၀ နဲ႔ပဲ ႏွစ္သိမ္႔လိုက္ရပါေတာ႔တယ္။ မထင္မွတ္တဲ႔ တရုတ္စာကေတာ႔ အမွတ္ မဆိုးဘူးၿဖစ္ေနပါတယ္။ သူက ၇၀ -၈၀ ေလာက္ပဲ မွန္းထားထာ ၉၆ မွတ္ရပါတယ္။ အဂၤလိပ္ကလဲ ေနာက္ဆံုး comprehension ေၿဖတဲ႔ထဲက ေတာ္ေတာ္မွားလာေတာ႔ ၉၃ မွတ္ပဲ ရပါတယ္။

အဆံုးသတ္ေသာ္ ဂ်ဴဂ်ဴတို႔ ဒီႏွစ္အတြက္ ေက်ာင္းစာနဲ႔ ပတ္သတ္တဲ႔ ဆုမခ်ိတ္ပါဘူးခင္ဗ်ာ။ ဆုေပးပဲြက အတန္းထဲမွာ ပထမရသူတစ္ေယာက္တည္းကိုသာ ဆုခ်ီးမွ်င္႔ပါတယ္။ (ဂ်ဴဂ်ဴက တတိယပါ) ။ ဒါေပမဲ႔ ၀မ္းသာစရာတစ္ခုက သမီးဟာ အတန္းထဲမွာ performance ဆုေရာ၊ best character ဆုပါ ရရွိခဲ႔ပါတယ္။ ဂ်ဴဂ်ဴတို႔အေဖကေတာ႔ သူ႔သမီးအတြက္ ဂုဏ္ယူမဆံုးေပါ႔။

ဒါကေတာ႔ First Semester တံုးက ပညာရည္တိုးတက္မွဳ မွတ္တမ္းပါ။



ဒါကေတာ႔ P1 တစ္ႏွစ္လံုး အတြက္ ပညာရည္တိုးတက္မွဳ မွတ္တမ္းပါ။







ဂ်ဴဂ်ဴတို႔ ဒီေန႔ကစၿပီး ေက်ာင္းေတြ ပိတ္ပါၿပီ။ ဇန္န၀ါရီ ၃ရက္ေန႔မွ ၿပန္တက္ရပါမယ္။ P1 ေက်ာင္းပိတ္ခါနီး အမွတ္တရ ရိုက္ထားတဲ႔ေက်ာင္းသူၾကီး မဂ်ဴဂ်ဴ ပံုပါ။ (၇ႏွစ္ ၿပည္႔ခါနီး ၁လအလို)

စြယ္ေတာ္ေၿမမွ ပံုရိပ္ေဟာင္းမ်ား ...

မေကမွ ဘ၀တူ ေက်ာင္းလြမ္းသူ အခ်င္းခ်င္း တက္ဂ္လာတဲ႔ ပို႔စ္ေလးၿဖစ္ပါတယ္။ ပံုေလးေတြ အမ်ားၾကီးရွိတဲ႔ထဲက စိတ္၀င္စားစရာ ပံုအခ်ိဳ႕ကို ေရြးထုတ္ၿပီး မွတ္မိတဲ႔ အေၾကာင္းအရာတခ်ိဳ႔ကို ပဲ ေရးေပးလိုက္ပါတယ္။

မဆြိတီ ေက်ာင္းသြားရ၊လာရတာ ကားရွားတာ တစ္ေၾကာင္း၊ ေမွာ္ဘီကားခေတြ ေစ်းၾကီးလာတာ တစ္ေၾကာင္းေၾကာင္႔ ေနာက္ပိုင္းႏွစ္ေတြမွာ အေဆာင္မွာေၿပာင္း ေနခဲ႔တယ္။ 4th yr ႏွစ္ သဇင္မွာ ခဏပဲေနလိုက္ရတယ္။ ေနာက္ဆံုး၂ႏွစ္ကို ဂ်ီေဟာမွာ ေနခဲ႔တယ္။ တစ္ခန္းမွာ လူ၄ေယာက္ေနရတယ္။ အရင္ပို႔စ္မွာ ေရးခဲ႔တဲ႔ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းရယ္၊ ေနာက္သူနဲ႔ တဲြေနမဲ႔ သူငယ္ခ်င္း၂ေယာက္ရယ္ေပါ႔။ ေနာက္ပိုင္းေတာ႔ ဒီေကာင္ေတြနဲ႔လဲ အရမ္းခင္သြားၿပီး ေၿပာမနာ၊ ဆိုမနာ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းေတြ ၿဖစ္သြားပါတယ္။

မဆြိတီ အေဆာင္ေနခဲ႔တဲ႔ အေၾကာင္းေၿပာရရင္ ေဘးခန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ အေၾကာင္းလဲ မပါ မၿဖစ္ပါဘူး။ ဘာၿဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ ေဘးခန္းက အင္မတန္ ေသာင္းက်န္း၊ ဗရုတ္က်တဲ႔ ၃ေယာက္နဲ႔ မဆြိတီတို႔ အခန္းက ၄ေယာက္ ေပါင္းၿပီး တစ္ခန္းနဲ႔ တစ္ခန္း စၾက ေနာက္ၾက၊ ေပ်ာ္ခဲ႔ၾကတာေတြဟာ ေနာက္ပိုင္း အေဆာင္မွဴးသိၿပီး ေခၚအဆူခံရတဲ႔ အထိ ဂ်ီေဟာမွာ ေၿပာစမွတ္ၿဖစ္ခဲ႔လို႔ပါပဲ။ ဒီအေၾကာင္းေတြ ေနာက္မွပဲ ေရးပါေတာ႔မယ္။

ေအာက္က ပံုကေတာ႔ အခန္း၂ခန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ အေဆာင္ dinner ညမွာ အမွတ္တရ ရိုက္ခဲ႔ၾကတဲ႔ ပံုပါ။ မဆြိတီရဲ႔ ခ်စ္သူနယ္ခ်င္းၾကီးကေတာ႔ dinner မတက္လို႔ သူ႔ပံုေတာ႔ မပါပါဘူး။ အဲဒီ dinner ကို ေယာက္်ားေလးေဆာင္ A,B,C,D,E,F နဲ႔ ေမာင္ႏွမေဆာင္မိွဳ႕ " ၾကိဳ႕ကုန္းေဆာင္မ်ား Dinner " ဆိုၿပီး တဲြလုပ္ေတာ႔ ဂ်ီေဟာသူမ်ားဟာ ေယာက္်ားေလးေဆာင္ေတြကို သြားတက္ရတာပါ။ ေက်ာင္း၀န္းထဲမွာပဲဆိုေတာ႔ ၅မိနစ္ေလာက္ပဲ ေလွ်ာက္ရပါတယ္။ အင္းစိန္လမ္းမကေန ေက်ာင္း၀န္းထဲ လွမ္းၾကည္႔လိုက္ရင္ ၿမင္ေနရတဲ႔ အေဆာင္ေတြပါ။

အဲဒီမွာ အေဆာင္သူေတြ အေၾကာင္းၾကံဳလို႔ ေၿပာရရင္ အဲဒီဒင္နာကို အေဆာင္သူေတြက လွတပတ ၀တ္စားဆင္ယဥ္ၿပီးမွ သြားတက္ၾကတာ။ ပထမေတာ႔ ကိုယ္လဲ အေဆာင္ေရာက္စဆိုေတာ႔ ဘယ္သိမလဲ။ ဒင္နာအတြက္ သူတို႔ေတြ အၿပတ္ၿပင္ဆင္ေနၾကေတာ႔ ကိုယ္လဲ ဘာ၀တ္ရမွန္းမသိ။ ေစ်းၾကီးတဲ႔ ရယ္ဒီမိတ္ အသစ္ေတြလည္း မ၀ယ္ႏိူင္နဲ႔ ၿဖစ္ေနတံုး တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ အဲဒီအခ်ိန္ အစ္ကို မေလးရွားက ပို႔တဲ႔ ပိ္တ္စေလး ဆိုင္အပ္ၿပီး အသစ္တစ္ထည္ ခ်ဳပ္လိုက္ရပါေရာလား။ အဲဒီတံုးကေတာ႔ ေတာ္ေတာ္လွတယ္ထင္တာ။ ခုေတာ႔ ေတာေဂၚဒီဇိုင္းေပါ႔ဂ်ာ။

အဲဒီမွာဗ်ာ။ ဟိုေကာင္ေတြက အက်ႍေတြတင္သာမက ဖိနပ္ေတြပါ ေလဒီရွဴးေတြ၊ဘာေတြ စီးၿပီး ရိွဳးထုတ္ၾကတာကလား။ အဲဒီေခတ္က ေလဒီရွဴးဆိုတာ ေတာ္ရံုလူ စီးတာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ သိပ္လဲ ေပၚၿပဴလာ မၿဖစ္ေသးပါဘူး။ အဲဒါ စီးေနက်မဟုတ္ေတာ႔ အၿပန္က် ဖိနပ္ေတြ ေပါက္ၿပီး အဲဒီေကာင္ေတြ လမ္းေလွ်ာက္တိုင္း ေထာ႔က်ိဳးေတြနဲ႔ တအားအား၊ တအီးအီး ေအာ္ ေလွ်ာက္ေနၾကတာ ။ ေနာက္ေတာ႔ မခံႏိူင္လို႔ ဖိနပ္ေတြ ခြ်တ္ၿပီးေလွ်ာရေတာ႔တာ။ အလာတံုးေတာ႔ ရိွဳးစမိုးအၿပည္႔နဲ႔ ေကာင္ေတြ အၿပန္က် ဖိနပ္မပါတာၾကည္႔ၿပီး မဆြိတီတုိ႔က ၀ိုင္းဟားၾကတာ တလမ္းလံုး ရယ္ေနရတယ္။


ဒီပံုကလဲ ဒင္နာညကပဲ။ ဒင္နာကၿပန္လာလာခ်င္း ဟိုဘက္ခန္းက ဗရုတ္ေကာင္ေတြက လာေၿပာတယ္။ သူတို႔ အခန္းမွာ ဘူးသီးၾကီးတစ္လံုး ေရာက္ေနတယ္တဲ႔။ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ဗ်ာ။ ဘူးသီးနဲ႔ အေဆာင္ ဘာဆိုင္တံုး။ အေဆာင္မွာ ဟင္းလဲ ခ်က္စားလို႔ရတာမဟုတ္။ ဗရုတ္က်ခ်င္လို႔ကို သက္သက္ သယ္လာတာ။ အဲဒီအခန္းက ေမငယ္ဆိုတဲ႔ေကာင္က သူ႔ေယာက္္ဖၾကီးက လက္ေဆာင္ေပးလို႔ ယူလာတယ္ဆိုလားပဲ။ ေပးစရာရွားလို႔ ဘူးသီးတဲ႔ဗ်ာ။ ဒီဘက္ခန္းကေကာင္ေတြကလဲ ဗရုတ္က က်ခ်င္ေတာ႔ ဘူးသီးၾကီးနဲ႔ ဓာတ္ပံုရိုက္ၾကမယ္ဆို အမွတ္တရ ရိုက္ထားၾကတာ။ (ေဘာင္းဘီေတြကေတာ႔ ဓာတ္ပံုရိုက္မွာမိွဳ႕ ရိွဳးထုတ္ၿပီး ၀တ္ထားၾကတာပါဗ်ာ။ ပံုမွန္ အေဆာင္မွာ လံုၿခည္ပဲ၀တ္ၾကပါတယ္။)


ဒါကေတာ႔ ဒင္နာမွာ Decoration လုပ္တဲ႔ပံုေတြနဲ႔ ရိုက္ထားတာပါ။ ကာတြန္းဆဲြတဲ႔သူက အဖဲြ႔ထဲက တစ္ေယာက္နဲ႔ သက္ဆိုင္သူမိွဳ႕ ပဲြအၿပီးမွာ ၿဖဳတ္ၿပီး ေပးလိုက္တာပါ။


ဒါကေတာ႔ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ လက္တဲြကာ ေၿပးလႊား ေပ်ာ္ပါးခဲ႔စဥ္က။ ဖီးဆစ္ ဒီပတ္မန္႔နားမွာ ထင္တာပါပဲ။


ဒါကေတာ႔ အင္းယားလိပ္နားက စက္မွဳ (၁) မွာ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ field ဆင္းေတာ႔ သင္တန္းၿပီးခါနီး သူငယ္ခ်င္းေတြ အမွတ္တရ ရိုက္ထားတဲ႔ ပံုၿဖစ္ပါတယ္။ ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ေန႔လည္စာစားရင္း အမွတ္တရ ရိုက္ထားတာပါ။ ဒီထဲက ေယာက္်ားေလး သူငယ္ခ်င္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတာ႔ စကၤာပူမွာ ရွိေနပါတယ္။ ရုပ္ေၿပာင္ေနတဲ႔ ပံုေတြ အမွတ္တရပါ။ ခြင္႔ေတာင္းဖို႕ကလဲ တစ္ေယာက္နဲ႔မွ အဆက္အသြယ္ မရွိေတာ႔လို႔ ဒီတိုင္းပဲ တင္လိုက္ပါတယ္။ ပံုေတြ မေက်နပ္လို႔ ကန္႔ကြက္တဲ႔သူရွိရင္ တစ္ပတ္အတြင္း လာကန္႔ကြက္ႏိူင္ပါတယ္။ ပန္းကေလးမ်ားနဲ႔ ဖံုးေပးပါမယ္ခင္ည။


ဒါကေတာ႔ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ ၾကံခင္း၊ ထံုးဖိုဖက္ ေလ႕လာေရး ခရီးထြက္ခဲ႔တံုးက အမွတ္တရ ရိုက္ခဲ႔တဲ႔ပံုပါ။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စုရိုက္တဲ႔ ပံုေတြေတာ႔ ပါမလာပါဘူးခင္ည။ အဲဒီတံုးက ကား ၄-၅ စီးနဲ႔ ကိုယ္တို႕ စက္မွဳေတြခ်ည္းပဲ ထြက္ခဲ႔ၾကတာ။ သိပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္။ ဟိုးေတာထဲက စက္အၾကီးၾကီးေတြ၊ ေမာ္ေတာ္ကား ထုတ္တဲ႕ စက္ရံုေတြၾကည္႔ၿပီး ပါးစပ္အေဟာင္းသားၿဖစ္ခဲ႔ရတာ မွတ္မိတယ္။ BE ဆင္း စက္ရံု၀န္ထမ္းေတြရဲ႔ ဘ၀ကိုလဲ အံ႔ၿသခဲ႔ရပါတယ္။ အဲဒီညက မီးပံုပဲြမွာ ကိုယ္တို႔အတန္းထဲက နာမည္ၾကီး ေတာ္ဟန္၀င္းရဲ႔ ၿမန္မာအက အလြန္နာမည္ၾကီးခဲ႔ေၾကာင္း မသက္ေ၀မွ တစ္ခါေရးဖူးပါတယ္။ အဲဒီပို႔စ္ေၾကာင္႔လဲ သူ႕ကို မသက္ေ၀ၿဖစ္ေၾကာင္း ရိပ္မိခဲ႔တာပါ။


ဒါကေတာ႔ ပု၀ါ၂စ အသာခ် ဆရာမဘ၀ မွာ ရိုက္ထားတဲ႔ ပံုပါ။ အေတာ္ရင္႔ က်က္သြားတယ္ေနာ္ ... ((ဟမ္))


ေနာက္ဆံုးပံု၂ပံုကိုေတာ႔ ဦးေမာင္ၿခိမ္႔ပံုေတြနဲ အဆံုးသတ္ပါမယ္ခင္ညာ။ ဒါကေတာ႔ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ ME တန္းေတြ ဆရာကန္ေတာ႔ပဲြ ဲၿဖစ္ပါတယ္။ ၾကံဴလို႔ေၿပာရရင္ ဦးေမာင္ၿခိမ္႔က မဆြိတီထက္ ၂ႏွစ္ စီနီယာက်ပါတယ္။


Mechanical က သူတို႔ EC ေတြ စုရိုက္ထားတဲ႔ ပံုၿဖစ္ပါတယ္။


ဒါကေတာ႔ ကိုေမာင္ၿခိမ္႔ ခိုးထုတ္ ခိုးထည္နဲ႔မိတာ မဟုတ္ပါဘူးခင္ဗ်ာ။ သူက အဲဒီတံုးက AME (Association of Mechanical Engineering) အသင္းရဲ႔ အတြင္းေရးမွဴးဆိုေတာ႔ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ အဲလို စာအုပ္ေတြ သယ္ရထမ္းရတာေတြလဲ တကယ္လုပ္ခဲ႔ရပါသတဲ႔ဗ်ား။ (အဲဒီတံုးက ME ေက်ာင္းသားေတြ အတြက္ စာအုပ္ေတြ၊ Tutorial , practical စာရြက္စာတန္းေတြ အကုန္လံုးကို AME အသင္းကပဲ ေရာင္းခ်ေပးပါတယ္။ )


(ကိုယ္က ရယ္စရာ ဗရုတ္သုတ္ခေတြပဲ ေရးေနက်ဆိုေတာ႔ အေဆာင္သူေတြ အေၾကာင္း ဟာသလုပ္သလိုၿဖစ္သြားရင္ ခြင္႔လႊတ္ၾကပါ။ တကယ္ေတာ႔ အေဆာင္သူေတြ စာလဲ အလြန္ၾကိဳးစားၿပီး စာအလြန္ေတာ္ၾကပါတယ္။ မဆြိတီတို႔ဘက္ရွ္က ေမဂ်ာေပါင္းစံုက Roll 1 ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဂ်ီေဟာမွ မိန္းခေလးမ်ားၿဖစ္ပါသည္ခင္ဗ်ာ။ ပံုထဲက မဆြိတီရဲ႔သူငယ္ခ်င္း အရင္းေခါက္ေခါက္ တစ္ေယာက္ကလဲ နာမည္ၾကီး ေမဂ်ာတစ္ခုက Roll 1 ပါ။ )