Luke Nguyen's Myanmar food show in Inn Lay

ဟိုေန႔က share ခဲ႔တဲ႔ Luke Nguyen ရဲ အစားအေသာက္ show က အဆက္ၿဖစ္ပါတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ႔ အင္းေလးေဒသကို သြားေရာက္ၿပီး တို႔ဟူးေႏြး၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးသုတ္၊ ၾကက္သြန္ၿမိတ္ေၾကာ္ အစရွိသၿဖင္႔ ခ်က္ၿပခဲ႔ပါတယ္။

အစားအေသာက္ရိွဳးဆိုတာထက္ အင္းေလးေဒသရဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ အလွအပ၊ သဘာ၀၊ တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးေတြရဲ႔ ယဥ္ေက်းမွဳေတြပါ တေစ႔တေစာင္း ရိုက္ၿပထားေတာ႔ အင္မတန္ ၾကည္႔ေကာင္းတဲ႔ ရိွဳးေလးပါ။







Credit to original uploader from Youtube.


အန္တီဆြိေတာ႔ ဒီရိွဳးၾကည္႔ၿပီး တို႔ဟူးေႏြးစားခ်င္တာနဲ႔ပဲ ေနာက္ေန႔႕႔  ခ်က္စားလိုက္ေသးတယ္။ မေန႔ကပဲ ေဖ႔စ္ဘြတ္ခ္ထဲေတာ႔ ပံုေတြ တင္ထားတာ။ စားၾကပါဦးေနာ္။ း)

အန္တီဆြိရဲ႔ တို႔ဟူးေႏြး

စကၤာပူ အမွတ္တရ Kway Chap

အန္တီဆြိ စကၤာပူမွာေနတံုးက ပါစီပါဂ်န္းမွာ နာမည္ၾကီး ေကြ႔ခ်ပ္ဆိုင္ရွိတာ ရံုးနဲ႔နီးေတာ႔ ခဏခဏ သြားစားၿဖစ္တယ္။ ရံုးကအဖဲြ႔ကလဲ လူညီတယ္။ ပါစီပါဂ်န္း ေကြ႔ခ်ပ္ဆိုင္ဆို ဘယ္သူမွ မၿငင္းဘူးဗ်။ အဲဒါ ဒီဖက္လာခါနီးေတာ႔ ေကာင္ေလးေတြက ဆြိ နင္ ဟိုေရာက္ရင္ ေကြ႔ခ်ပ္စားရေတာ႔မွာမဟုတ္ဘူးတဲ႔။ ဒီေတာ႔ ဒီမွာရွိတံုး အ၀စားသြားဆို ေနာက္ဆံုးအပတ္ကို ေန႔တိုင္းနီးပါး အဲဒီဆိုင္သြားၾကတယ္ဗ်ာ။ ကိုယ္ကေတာင္ ေကြ႔ခ်ပ္က ၀က္အူေတြ၊ ကလီစာေတြဆိုေတာ႔  အဆီမ်ားလို႔ ေန႔တိုင္းေတာ႔ မလုပ္ပါနဲဟယ္။ ေတာ္ေန ငါမသြားခင္ နင္တို႔အကုန္ (ဂန္႔ကုန္) ဒုကၡေရာက္ကုန္ဦးမယ္ဆို ေၿပာယူရတယ္။ 

တကယ္လဲဟုတ္တယ္။ ဒီဖက္မွာ စကၤာပူအစားအစာ ၾကက္ဆီထမင္းတို႔၊ လက္ဆာတို႔၊ စကၤာပူစတိုင္ ေခါက္ဆဲြေၾကာ္ (Mee Goreng) တို႔၊ ေကြ႔သေယာင္တို႔ အစရွိသၿဖင္႔ အကုန္ရေပမဲ႔ အဲဒီ ၀က္အူ၊ ကလီစာေတြကို ၿပဳတ္ၿပီးေရာင္းတဲ႔ Kway Chap ကေတာ႔ ဒီမွာ ဘယ္ေနရာမွ မရွိဘူးခင္ဗ်။ မဆြိတီတို႔လဲ စကၤာပူေရာက္စက ေကြ႔ခ်ပ္တို႔၊ ဘာကူးေတတို႔ မၾကိဳက္ေပါင္။ ေဆးနံ႔က နံပါဘိသနဲ႔။ ဘယ္လိုအနံ႔ၾကီးမွန္း မသိဘူးေပါ႔။ ေနာက္ေတာ႔ ၀က္သားတုတ္ထိုးငတ္တာနဲ႔ ၀က္အူၿပဳတ္ကို ၀က္သားတုတ္ထိုး အမွတ္နဲ႔ စားရာကေန ေကြ႔ခ်ပ္ကိုပါ ၾကိဳက္သြားပါေရာ။ အိမ္မွာၾကီးေတာ္ကလဲ ေကြ႔ခ်ပ္ပရိတ္သတ္ပဲ။  ၾကီးေတာ္တင္မက၊ ဂ်ဴဂ်ဴေလးကပါ အဲဒီကပါတဲ႔ ၀က္စတူးက အရမ္းႏူးအိေနေတာ႔ သူပါၾကိဳက္ၿပီး ၅၂လမ္း ေဟာ္ကာက ေကြ႔ခ်ပ္ဆိုင္မွာလဲ week end ဆို မိသားစု သြားသြား စားၾကေသးတယ္။ အဲဒီထဲက ၾကက္ဥၿပဳတ္ကိုလဲ ဂ်ဴဂ်ဴတို႔ သိပ္ၾကိဳက္။ အမွန္က ေကြ႔ခ်ပ္ဆိုတာ အရည္နဲ႔ ေဖ်ာ္ေသာက္တဲ႔ ၿမန္မာလို ညွပ္ေခါက္ဆဲြ အၿပားၾကီးကို ေခၚတာပါ။ သူတို႔က ၀က္အူေတြကို တရုတ္ spice ေတြ၊ ေဆးေတြနဲ႔ၿပဳတ္လိုက္ေတာ႔ ဘာညီွနံ႔မွ မထြက္ေတာ႔ဘူး။ ၀က္သားဆိုလဲ ၀က္စတူးသေဘာမ်ိဳး ႏူးအိေနတာပဲကိုး။ ၾကက္ဥေတြ၊ ၀က္သားအေရၿပား၊ ပဲၿပားေၾကာ္၊ ပဲၿပားအစိမ္းေတြ လဲ  ထည္႔ၿပဳတ္ေသးတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႔လဲ ေၿမပဲ ၿပဳတ္ေတြ၊ မုန္ညင္းခ်ဥ္ၿပဳတ္ေတြပါ ထည္႔ေပးတယ္။

မေန႔က ခ်က္နည္းေလးသိခ်င္လို႔ အင္တာနက္ထဲ ၀င္ေမႊရင္းနဲ႔ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ စကၤာပူရဲ႔ အေကာင္းဆံုးေတြထဲက တစ္ခုေသာ ေကြ႔ခ်ပ္ဆိုင္ဆိုၿပီး အေပၚကေၿပာတဲ႔ ပါစီပါဂ်န္းဆိုင္ကို စကၤာပူ ဘေလာ႔ဂ္တစ္ခုမွာ ေတြ႔လိုက္လို႔ ဆိုင္လိပ္စာေလး သိရေအာင္ လင္ခ္႔ေလး ေပးလိုက္ပါတယ္။
 Tong Lok Kway Chap
ခဏခဏသာ သြားစားေနတယ္၊ ဆိုင္နာမည္ကို တစ္ခါမွ သတိမထားမိဘူးဂ်ာ။ ခုမွ  Tong Lok Kway Chap ဆိုင္ဆိုတာ သိရေတာ႔တယ္။  အဲဒီဘေလာ႔ဂ္က ပံုေတြၾကည္႔ရင္းနဲ႔ ဒီလို ေကြ႔ခ်ပ္ေတြ ၿပင္ဆင္ထားတာ၊ ဆိုင္ပိုင္ရွင္ေတြရဲ႔ ပံုေတြ ၿပထားတာ ၿမင္ဖူးသလိုလိုပဲဆို ေတြးေနတာ။ ေနာက္ ဆိုင္လိပ္စာေတြ႔မွ ကိုယ္သြားစားေနက် ဆိုင္မွန္းသိေတာ႔တယ္။ အဲေလာက္နာမည္ၾကီးမွန္းကို မသိခဲ႔တာပါ။ တစ္ခါ အိမ္ကလူေတြ စားရေအာင္ဆို အဲဒီဆိုင္ေခၚသြားတာ Sunday ၾကီးၿဖစ္ေနလို႔ မဖြင္႔ဘူးတဲ႔ ခင္ဗ်။ စလံုးက ေကြ႔ခ်ပ္ပရိတ္သတ္ေတြ သြားစားခ်င္ရင္ တနဂၤေႏြ၊ တနလၤာနဲ႔ အစိုးရ ရံုးပိတ္ရက္ေတြမွာ ပိတ္ပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ကို ေကာင္းပါတယ္။ ေစ်းလဲ မၾကီးပါဘူး။ ေဟာ္ကာစင္တာမွာ ေရာင္းတဲ႔ ေစ်းႏံွဳးထက္ေတာင္ သက္သာပါေသးတယ္။
 

ဒီဖက္မွာ ဗီယက္နန္ေတြ တရုတ္ေတြေပါေတာ႔ ၀က္သားကလီစာ အကုန္၀ယ္လို႔ရပါတယ္။ ၀က္အူအၾကီးဆို တစ္ေကဂ်ီ ၈က်ပ္ေလာက္ပဲရွိပါတယ္။ အူခ်ိဳေလးေတြလဲ ရပါတယ္။ ခါတိုင္းဆိုရင္ေတာ႔ ဗမာစတိုင္ ၀က္သားတုတ္ထိုး လုပ္စားတာမ်ားတယ္။ ေဆးရေၾကာရတာ မသက္သာလို႔ မစားၿဖစ္တာေတာင္ၾကာလွေပါ႔။ ေနာက္ဆံုးအေခါက္က ေဆးရတာေတာ္ေတာ္ လက္၀င္ၿပီး အနံ႔လဲ သိပ္မေပ်ာက္လို႔ေလ။ ဒါနဲ႔  ဒီအပတ္ စေနက ေစ်း၀ယ္ေတာ႔ မထင္မွတ္ပဲ ကိုယ္၀ယ္ေနက်ဆိုင္မွာ ေတြ႔တာနဲ႔ အူအၾကီး (ဘာအူ ေခၚလဲမသိ) ၅၀၀ဂရမ္ ၀ယ္လာခဲ႔တယ္။ မေန႔က ေရခဲေသတၱာထဲ ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ဟိုတစ္ခါ စကၤာပူက အစ္မ လက္ေဆာင္ေပးခဲ႔တဲ႔ ေကြ႔ခ်ပ္ spice အမွဳန္႔ထုတ္ေတြ႔တာနဲ႔ ေကြ႔ခ်ပ္ပဲ လုပ္စားေတာ႔မယ္ဆို ၀က္အူကို စၿပီး ေရေဆးရပါေတာ႔တယ္။ 

၀က္အူက ကိုင္ၿပီး၊ ေဆးၿပီးသားေပမဲ႔ အနံ႔ကေတာ္ေတာ္က်န္ေသးေတာ႔ မန္က်ည္းမွည္႔နဲ႔ ဆားၾကမ္းနဲ႔ နာနာပြတ္ၿပီး အၿပင္ဖက္ ၃ခါ၊ အတြင္းဖက္လွန္ၿပီး ၃ခါေလာက္ ပြတ္ေဆးရပါတယ္။ စားခ်င္ေတာ႔လဲ ဒုကၡခံရပါတယ္။ ၀က္သားကိုလဲ  ၂၅၀ဂရမ္ေလာက္ အတံုးလိုက္ လွီးထားပါတယ္။ ၀က္သားသံုးထပ္သားဆို ပိုေကာင္းပါတယ္။ ေနာက္ ပဲၿပားေတြ ၀ယ္ထားတာ ရွိတာနဲ႔ ပဲၿပားေတြလဲ အဆင္သင္႔ တစ္၀က္စီ လွီးထားပါတယ္။ ၾကက္ဥ ၃လံုးကိုလဲ ေရေဆးၿပီး ထည္႔ၿပဳတ္ဖို႔ အဆင္သင္႔ၿပင္ထားပါတယ္။

၀က္အူကို မညွီေအာင္၊ အနံ႔မထြက္ေအာင္ လုပ္နည္းေတြ႔လို႔ မွ်ေ၀ပါမယ္။ ဒယ္အိုးထဲကို ဆီအနည္းငယ္ ထည္႔ပါ။ ဆီက်က္လာရင္ ေစာနက ေဆးထားတဲ႔ ၀က္အူကို ဒီအတိုင္း လံုး၀မလွီးပဲ ဆီက်က္ထဲကို ထည္႔ေၾကာ္ပါတယ္။ ေရခန္းလာရင္ ၀က္အူ တစ္၀က္ေလာက္ၿမဳတ္ေအာင္ ေရထပ္ထည္႔ ၿပဳတ္ထား ၂မိနစ္ေလာက္ေနလို႔ ေတာ္ေတာ္ပြက္လာရင္ အဲဒီ ေရေတြကို ငွဲ႔ပစ္ပါတယ္။ အဲဒါမ်ိဳး၃ခါေလာက္ ေရေတြကို ထည္႔လိုက္၊ ငွဲ႔လိုက္ရင္ ၀က္အူဟာ အညွီနံ႔ လံုး၀နီးပါးေပ်ာက္သြားပါတယ္။ ေနာင္ ၀က္သားတုတ္ထိုးလုပ္ရင္လဲ ဒီနည္းပဲ သံုးပါေတာ႔မယ္။

ေကြ႔ခ်ပ္ spice ၿဖစ္ပါတယ္။ ေအာ္ဇီမွာလဲ တရုတ္ဆိုင္ေတြမွာ ရွိပါတယ္။ ေစ်းမၾကီးပါဘူး။ တစ္ထုတ္ ၂က်ပ္ခဲြေလာက္ေတာ႔ ရွိမယ္။

 

 ေနာက္ေတာ႔ soup လုပ္ဖို႔ ေဆာ႔စ္အတြက္ ပဲငံၿပာရည္ အေနာက္ရည္ စားပဲြဇြန္း ၃ဇြန္း၊ အၾကည္ေရ ၂ဇြန္း၊ ၾကက္သားမွဳန္႔ လဖက္ရည္ တစ္ဇြန္းခန္႔ကို ေရနဲ႔ေဖ်ာ္ထားပါတယ္။ ေကြ႔ခ်ပ္ၿပဳတ္မဲ႔ အိုး ၾကီးၾကီး ေဇာက္နက္နက္ထဲကို ဆီ စားပဲြဇြန္း တစ္ဇြန္းခန္႔ထည္႔ၿပီး ဂ်င္း ပါးပါးလွီးထားတာ ၄-၅ ခုေလာက္၊ ၾကက္သြန္ၿဖဴကို အခြံမႏႊာပဲ ၄-၅ဥေလာက္၊ နာနက္ပြင္႔ တစ္ပြင္႔ ၂ပြင္႔ခန္႔ကို  ဆီက်က္ရင္ ထည္႔ဆီသတ္ပါတယ္။ (Kway chap spice ထုတ္မွာ တရုတ္မဆလာ five spice တို႔ ဘာတို႔ အစံုပါၿပီးသားဆိုေတာ႔ ဟင္းခပ္အေမႊးအၾကိဳင္ေတြအမ်ားၾကီး ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ ထည္႔ဖို႔ မလိုေတာ႔ပါဘူး။) ဆီသတ္တာ အနံ႔နဲနဲေမႊးလာရင္ မီးပိတ္ၿပီး အေပၚက ေရနဲ႔ေဖ်ာ္ထားတဲ႔ ေဆာ႔စ္ကို ေလာင္းထည္႔ပါတယ္။ (မီးမပိတ္ရင္ ဆီက်က္ေနတံုးမိွဳ႔ မီးထေတာက္မွာ ေၾကာက္ရပါတယ္)။ ေနာက္ထပ္ ေရကို (ထည္႔မဲ႔ ပစၥည္းေတြ ၿမဳတ္ရံု) အိုးနဲ႔ အၿပည္႔နီးပါးထည္႔ၿပီး အေပၚကေန ေကြ႔ခ်ပ္ spice အထုတ္ရဲ႔ တစ္၀က္ကို ေလာင္းထည္႔ပါတယ္။ ေနာက္ ခ်ိဳေအာင္ brown sugar ( သို႔ ) ထန္းလွ်က္ ၃လံုးေလာက္ ပစ္ထည္႔ပါတယ္။ အဲဒါဆို soup က အဆင္သင္႔ၿဖစ္ပါၿပီ။  Soup ကို ဆူပြက္ေနေအာင္တည္ထားပါတယ္။ soup ကို ကိုယ္႔စိတ္ၾကိဳက္အရသာရေအာင္ ပဲငံၿပာရည္ အၾကည္ေရ၊ ထန္းလွ်က္ အစရွိသည္တို႔ကို လိုရင္ ထပ္ထည္႔ေပးပါဦး။

Soup ရၿပီဆို အေပၚက ၀က္အူရယ္၊ ၀က္သား၊ ပဲၿပား၊ ၾကက္ဥတို႔ကို soup ထဲ ထည္႔ မီးေအးေအးနဲ႔ နာရီ၀က္ တစ္နာရီခန္႔ ထည္႔ၿပဳတ္ရပါတယ္။ ၾကက္ဥၿပဳတ္က်က္ရင္ အခြံခြါၿပီး soup ထဲ ၿပန္ထည္႔ၿပဳတ္ပါတယ္။ 

 

 အသားေတြက အက်က္မညီလို႔ တည္ေနတံုး ၿမည္းစမ္းၾကည္႔ၿပီး က်က္တာကို အရင္ေကာ္ထားေစခ်င္ပါတယ္။ ၀က္အူက ႏူးလြယ္ေတာ႔ အရမ္းေပ်ာ႔အိသြားရင္ မေကာင္းလို႔ အေနေတာ္ေလးမွာ  ပန္းကန္တစ္လံုးနဲ႔ ဆယ္ထားရပါတယ္။

၀က္အူနဲ႔ အသား၊ ပဲၿပားတို႔ကို အဆင္သင္႔ၿဖစ္ေအာင္ ပါးပါးလွီးထားပါတယ္။

အမွန္က ပဲၿပားကို ေၾကာ္ထားတာလဲ ထည္႔ၿပဳတ္ရင္ပိုေကာင္းပါတယ္။

တကယ္ေတာ႔ အန္တီဆြိ၀ယ္တာ  ေကြ႔ခ်ပ္ အစစ္မဟုတ္ပါဘူး။ ေကြ႔ခ်ပ္အစစ္က မညွပ္ရေသးတဲ႔ ညွပ္ေခါက္ဆဲြ အခ်ပ္လိုက္ၾကီးပါ။ ေစ်းက လြယ္တာပဲ ၀ယ္ခဲ႔ပါတယ္။

အခ်ဥ္ Sauce အတြက္ေတာ႔ ၿမန္မာ ၀က္သားတုတ္ထိုး sauce ကိုပဲ အခ်ဥ္ကဲၿပီး ခပ္ခ်ဥ္ခ်ဥ္ေလး လုပ္လိုက္ပါတယ္။


စားခါနီးက် ေစာနက Kway Chap soup ကို ဆူပြက္ေနေအာင္ အရင္တည္လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ႔မွ လွီးထားတဲ႔ အသားေတြ၊ အူေတြ၊ ပဲၿပားေတြကို တစ္ခုခ်င္းစီ သံစကာေလးနဲ႔ soup ထဲ နွစ္ၿပီး ပန္းကန္ၿပားခပ္ၾကီးၾကီးထဲထည္႔ ၿပီး ၿပင္ဆင္ပါတယ္။

ေကြးခ်ပ္ (ညွပ္ေခါက္ဆဲြ)ကိုလည္း ပန္းကန္လံုးေလးထဲထည္႔ ဟင္းရည္ ပူပူ ေလာင္းထည္႔ပါတယ္။

တဲြစားရေအာင္ အရြက္မပါလို႔ Bok Choi ကို ခရုဆီနဲ႔ ေၾကာ္လိုက္ပါတယ္။

စားရန္ အဆင္သင္႔ၿဖစ္ပါၿပီခင္ညာ။ စလံုးက ပရိ္တ္သတ္ကေတာ႔ ဒုကၡခံလုပ္စရာမလိုဘူးေပါ႔။ စလံုးမွာ ဆိုင္ေတြ ေပါမွေပါကိုး။ ႏိူင္ငံၿခားေရာက္ ေကြ႔ခ်ပ္ ပရိတ္သတ္ေတြ ခ်က္စားရေအာင္ ရွယ္ေပးလိုက္ၿခင္းၿဖစ္ပါတယ္။

Luke Nguyen's Myanmar food show in Yangon

တစ္ေန႔က ေအာ္ဇီခ်ယ္နယ္ SBS က လႊင္႔သြားတဲ႔ ၿမန္မာၿပည္က အစားအေသာက္အေၾကာင္းရိုက္ၿပထားတဲ႔ documentary  ယူက်ဴ႔မွာတက္လာပါၿပီ။

Luke Nguyen ဆိုတာ ေအာ္ဇီက ဗီယက္နန္လူမ်ိဳး နာမည္ၾကီး chef ပါ။ သူ႔ရဲ႔ documentary အစားအေသာက္ရိွဳးေတြ ယူက်ဴ႔မွာ အမ်ားၾကီး ေဒါင္းၾကည္႔လို႔ရပါတယ္။ သူက ဆစ္ဒ္နီမွာ ရက္စ္ေတာရန္႔ဖြင္႔ရာကေန နာမည္ၾကီးလာတာပါ။ သူ႔ရဲ႕ ရက္စ္ေတာရန္႔ကို Red Lantern လို႔ေခၚၿပီး restaurant and catering association ရဲ႔ အေကာင္းဆံုး စားေသာက္ဆိုင္ဆုကို ၂ၾကိမ္တိုင္ရရွိထားပါတယ္။ ခု ေအာ္ဇီ SBS ခ်ယ္နယ္ကေန ၾကာသပေတးေန႔တိုင္း ည၇နာရီခဲြမွာ ၿပေနပါတယ္။ သူ႔ရဲ႔ ရိွဳးက အာရွက အစားအေသာက္ေတြအၿပင္ အာရွက ဓေလ႔ထံုးစံ၊ ေနရာေဒသ၊ ပတ္၀န္းက်င္ အလွအပေတြပါ ၿပေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ေတာ႔လူၾကိဳက္မ်ားပါတယ္။ မဆြိတီတို႔ မိသားစုေတြလည္း အားလံုးၾကိဳက္ၾကလို႔ သူလာမဲ႔ အခ်ိန္ဆို ေစာင္႔ၾကည္႔ၾကပါတယ္။သူ႔ရဲ SBS official link  ၿဖစ္ပါတယ္။။ အဲဒီမွာ သူ႔ရိွဳး ေတြ အစအဆံုးၾကည္ၾကည္လင္လင္ ၾကည္႔ႏိူင္ပါတယ္။ ယူက်ဴ႔ မွာလည္း ၾကည္႔ႏိူင္ပါတယ္။

ၿမန္မာၿပည္ရဲ႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ေတာ္ကိုလည္း သူေရာက္ရွိခဲ႔ပါတယ္။ အဲဒီမွာ မုန္႔ဟင္းခါးခ်က္နည္း၊ ေကာ္ၿပန္႔စိမ္းလုပ္နည္းေတြကို ၿပသခဲ႔ပါတယ္။ ေဖ႔စ္ဘြတ္ခ္ေတြမွာေတာ႔ ရွယ္ထားၾကၿပီးပါၿပီ။ မၾကည္ရ႔ေသးတဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္ ပရိတ္သတ္ အတြက္ပါ။ ၿမန္မာၿပည္ အလြမ္းေၿပ ရန္ကုန္အလြမ္းေၿပ ၾကည္႔ၾကပါဦး။

နေမာ္နမဲ႔၊ နမူးနထိုင္း ႏွင္႔ at the same time

ကိုယ္႔အိမ္ကလူသည္ အင္မတန္ နေမာ္နမဲ႔ႏိူင္သည္။ ညားကာစက လင္မယား လမ္းအတူေလွ်ာက္ၾကရာတြင္ ခလုပ္ေတြတစ္ခုၿပီး တစ္ခု တိုက္သည္။ ဘယ္႔နွာပါလိမ္႔၊ ခဏေန တိုက္ၿပန္ၿပီ၊ သူပဲ တိုက္ တိုက္ႏိူင္လြန္းသည္ဟု စိတ္ကထင္ေနသည္။ သူကေတာ႔ ငယ္စဥ္က သူတို႔အိမ္တြင္ ၾကမ္းကို ေၿပာင္ေနေအာင္တိုက္ထားရာ ေၿခရာမေပေအာက္ ေၿခဖ်ားေလးေထာက္ကာ လမ္းေလွ်ာက္ရသည္ဆိုသည္။ ထိုမွစ၍ လမ္းေလွ်ာက္ရာတြင္ အက်င္႔ပါကာ ေၿခဖ်ားေထာက္ေလွ်ာက္လို႔ ခဏခဏ ခလုပ္တိုက္မိေၾကာင္း အေၾကာင္းၿပခ်က္ေပးသည္။ သို႔ေပမဲ႔ ဆြိဆြိတီ၏စိတ္ထဲတြင္ ထိုအခါမွစ၍ ကိုယ္႔အိမ္ကလူ၏ နေမာ္နမဲ႔ ႏိူင္မွဳကို စတင္သတိထားမိပါသည္။

အိမ္မွာ သူႏွင္႔ ငယ္စဥ္ကတည္းက အတူေနဖူးေသာ ၾကီးေတာ္ေရာက္လာေတာ႔ သူငယ္ငယ္က နေမာ္နမဲ႔ႏိူင္ပံုမ်ားကို ဇာတ္ေၾကာင္းၿပန္ ေၿပာၿပပါသည္။ ငယ္စဥ္က သူတို႔အိမ္တြင္ ဇီးပင္ရွိရာ လမ္းေလွ်ာက္လာရာတြင္ ထိုဇီးကိုင္းကို မၿမင္။ ဇီးကိုင္းမ်က္ေစ႔တည္႔တည္႔ထိုးရာ မ်က္လံုးကို ေတာ္ေတာ္ ေဆးကုယူလိုက္ရသည္တဲ႔။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ႏွင္႔ မ်က္မွန္တပ္လိုက္ရၿခင္းသည္ ထိုဇီးကိုင္း စနက္မကင္းဟု ၾကီးေတာ္က စြတ္စဲြသည္။ သူငယ္ငယ္က အိမ္တြင္ အထည္ဆိုင္ဖြင္႔ထားရာ ေန႔လည္စာကို ထမင္းခ်ိဳင္႔ပို႔ရသည္မွာ သူ႔တာ၀န္ၿဖစ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ထမင္းခ်ိဳင္႔မပါပဲ သြားလိုသြားသည္။ တစ္ခါတရံ လမ္းမွာ ေငးေမာကာ ခလုပ္တိုက္၍ ထမင္းခ်ိဳင္႔ေမွာက္က်ေသာ အခါမ်ားကလည္း မေရတြက္ႏိူင္ပါတဲ႔။

အိမ္ေထာင္က်ေတာ႔ သူ၏နေမာ္နမဲ႔ ႏိူင္မွဳမ်ားကို တေၿဖးေၿဖး ပိုသတိထားမိလာသည္။ သူသည္ အေရးၾကီးေသာ ကိစၥမ်ားကို အေလးထားသေလာက္၊ အေရးမၾကီးေသာ ကိစၥမ်ားမွာေတာ႔ အၿမဲလို နေမာ္နမဲ႔ၿဖစ္ၿမဲ။ အၿပင္သြားလွွ်င္ အက်ီၤ၀တ္လွ်င္ ေၿပာင္းၿပန္၀တ္သည္။ ရိုးရိုးရွပ္အက်ီဆို အတြင္းအၿပင္ ေၿပာင္းၿပန္၀တ္သည္။ တီရွပ္ဆိုလွ်င္ အေရွ႕အေနာက္ ေၿပာင္းၿပန္၀တ္သည္။ တစ္ခါဆိုလွ်င္ တီရွပ္ကို အတြင္းအၿပင္ေရာ အေရွ႔အေနာက္ပါ ေၿပာင္းၿပန္ၿဖစ္ေအာင္ ၀တ္ဖူးေလရာ  ေဘးကၾကည္႔သူမွာ အေတာ္ပင္ မ်က္စိလည္ရေလသည္။

တစ္ခါသား MRT  ႏွင္႔ခရီးသြားၾကရာ သူ႔ကိုၾကည္႔ရသည္မွာ စိတ္ထဲ တစ္မ်ိဳးၿဖစ္ေနသည္ထင္သည္။ သူ႔လည္ပင္းၾကီးပဲ အစ္ေနသလိုလို။ သူ႔ၾကည္႔ရတာ ကိုယ္တိုင္ပင္ အစ္တစ္တစ္ၾကီးၿဖစ္ေနသည္။ အသက္ရွဴပင္က်ပ္သလို။ ေသခ်ာၾကည္႔မွ အလိုေလး ေမာင္မင္းၾကီးသား တီရွပ္ကို ေရွ႔ေနာက္ ေၿပာင္းၿပန္၀တ္ထားၿခင္းၿဖစ္သည္။ ေဘးကလူေတာင္ အသက္ရွဴက်ပ္တာ၊ ကာရကံရွင္၀တ္ထားသူက သိပင္ မသိသည္႔အၿဖစ္မွာ ရယ္ခ်င္စရာေကာင္းလွသည္။ သူ႔ၾကည္႔ကာ သားအမိေတြ တူအရီးေတြ တခစ္ခစ္ရယ္သည္တြင္ သူ႔မွာ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းႏွင္႔ လူရွင္းသည္႔ ဘူတာရံုေရွ႔ဆံုးကခံုေလးတြင္  ေၿပာင္းၿပန္လွန္၀တ္ရသည္။ တစ္ခါတစ္ရံလဲ ဓာတ္ေလွခါးထဲမွာ ၿပန္၀တ္ရဖူးသည္။ ကားေမာင္းရင္း လမ္းတြင္ ခဏရပ္ကာ ၿပန္၀တ္ရတာမ်ိဳးလဲ ၾကံဳဖူးသည္။

ဒီေရာက္ေတာ႔ သူအမ်ားဆံုး နေမာ္နမဲ႔ အႏိူင္ဆံုးမွာ ရံုးသြားလွ်င္ ကမန္းကတမ္းထြက္သြား၊ ခဏေနေတာ႔ ကားၿပန္ေမာင္းလာကာ ပစၥည္းတစ္ခုခု ေမ႔က်န္၍ ၿပန္လာယူရၿခင္းၿဖစ္သည္။ ရံုးက ကြန္ၿပဴတာ access ေသာ႔၊ ဟမ္းဖုန္း၊ ထမင္းဗူး အစရွိသည္တို႔ၿဖစ္သည္။ ေမ႔က်န္ခဲ႔ၿပီဆို အိမ္ကေသာ႔ခတ္ၿပီးသားၿဖစ္ေနေတာ႔ "မိန္းမေရ" ဆို သူေခၚမည္။ တံခါးကို ေခါက္မည္။ ထိုအခ်ိန္ ဆြိဆြိတီကလဲ အိမ္ေနာက္ေဖး သမီးထမင္းခ်ိဴင္႔အတြက္ အလုပ္ရွဳပ္ေနရာ တံခါး၂ဆင္႔ပိတ္ထားေသာ မီးဖိုေခ်ာင္မွ ဘာသံမွမၾကားရ။ ဒီေတာ႔ ဖုန္းကို လွမ္းေခၚမည္။ တစ္ခါတစ္ေလလဲ ၾကားပါသည္။ သြားဖြင္႔ေပးပါသည္။ ထိုအခါ သူကပင္ တၿပန္ ကိုယ္႔ကို " ဒီေလာက္ေအာ္ေခၚေနတာေတာင္ မၾကားဘူးလား။ ညည္းကေတာ႔ နမူးနထိုင္းနဲ႔ ေခၚမၾကားေအာ္မၾကားပဲ ... "  ဟု အၿပစ္တင္လိုက္ေသးသည္။ ဤကဲ႔သို႔ အသံမ်ားမွာ အိမ္မွာ ၾကားေနက် နံနက္ခ်ိန္ခါ ေတးသံသာမ်ား ၿဖစ္ပါသည္။

ေနာက္ သူနေမာ္နမဲ႔ႏိူင္ပံုမ်ား မိန္းမက မနက္ရံုးသြားဖို႔ ထမင္းခ်ိဳင္႔ၿပင္ကာ အိမ္ေရွ႔ ထြက္ခါနီး အေပါက္၀နားက စင္ေပၚတင္ေပးထားသည္။ တစ္ခါသားတြင္ ထမင္းခ်ိဳင္႔ထည္႔သည္႔အိတ္ အနီေရာင္ကေန အၿဖဴေရာင္ေၿပာင္းရာ ၃ရက္ေလာက္ ထမင္းခ်ိဳင္႔ မပါပဲ ရံုးသြားေလသည္။ တင္ေနက် ဒီေနရာ ဒီစင္ေပၚပဲ တင္ထားရာ အိတ္အေရာင္ေၿပာင္းသြားေတာ႔ ၿမင္ေနက်အိတ္မဟုတ္၍ ေမ႔က်န္ေလသတတ္။

ဟိုေန႔ကလဲ သူရံုးကို ထြက္သြားလို႔ ကိုယ္က အိမ္ေနာက္ေဖး သမီးထမင္းခ်ိဳင္႔အတြက္ ကုန္းလုပ္ေနတံုးရွိေသး လွစ္ခနဲဆို သူအခန္းထဲ ေၿပး၀င္ တစ္ခုခုယူၿပီး ၿပန္ထြက္လာတာ ေတြ႔လိုက္သည္ ။ "အေဟာ္ ... ေတာ္ တစ္ခုခု ေမ႔က်န္ခဲ႔ၿပန္ပလား... " ဆိုေတာ႔ ဘာမွ ၿပန္ေၿဖမေပးသြား။ တက္သုတ္ရိုက္ကာ ၿပန္ထြက္သြားသည္။ အမ္မယ္ ... ဒီတစ္ခါေတာ႔ ငါ႔လဲ ဖုန္းမေခ ၚ ၊ နမူးနထိုင္းေတြ

ေခၚမၾကား ေအာ္မၾကားေတြလဲ ေၿပာမသြားပါလားေပါ႔ ... စဥ္းစားေနတံုးရွိေသး ...

" ေမေမ ....." တဲ႔ ။ အိပ္ရာထဲမွ မဂ်ဴဂ်ဴး ခပ္က်ယ္က်ယ္ ခပ္ခြ်ဲခြ်ဲ ေအာ္ေခၚလိုက္သည္႔ အသံ ...

မီးဖိုေခ်ာင္ထဲအထိ အသံက ၾကားရသည္။  ခါတိုင္းေတာ႔ အဲဒီ အိပ္ပုပ္မ ဂ်ဴဂ်ဴကို မေအက ေက်ာင္းသြားခါနီးမွ အတင္းႏိွဳးရသည္။ ႏိွဳးတာေတာင္ ေပကပ္ အိပ္ခ်င္ေနေသးတာ။ ေဟာ ဒီေန႔ေတာ႔ ထူးထူးၿခားၿခား ဂ်ဴဂ်ဴတို႔ အေစာၾကီးႏိုးေနပါလား။ မနက္တိုင္း မဂ်ဴဂ်ဴတို႔ ႏိူးလွ်င္ သူ႔ဟာသူဘယ္ေတာ႔မွ အိပ္ရာကမထ။ အေမကို ခ်ဲြကာပတ္ကာ ဖတ္ကာၿဖင္႔ မ်ိဳးစံုဂ်ီက်ၿပီးမွ ထေလ႔ရွိသည္။

"ငါ႔သမီးေလး ဒီေန႔ အေစာၾကီး ႏိူးေနပါလား ဘယ္လိုၿဖစ္တံုး ... " ဆို ထုံးစံအတိုင္း သားအမိ၂ေယာက္ ဖက္ကာ နမ္းကာၿဖင္႔ ၾကည္ဆယ္ ကလူေနၾကသည္။ ခဏေနေတာ႔ ဂ်ဴဂ်ဴက စိတ္ဆိုးဆိုးႏွင္႔ ေၿပာသည္။

" ေမေမ .. သိလား ..  ေဖေဖက အေစာၾကီး ႏိွဳးလို႔ ဂ်ဴဂ်ဴ ႏိူးသြားတာ ... ဂ်ဴဂ်ဴက ဆက္အိပ္ခ်င္ေသးတာကို " တဲ႔ ။

ဟင္ ... ဘာလို႔ သမီးကို ႏိွဳးပါလိမ္႔ေပါ႔။ စဥ္းစားေနတံုး ရွိေသး။ မဂ်ဴဂ်ဴ ဆက္ရွင္းၿပမွ ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္ ၿဖစ္ရပါေတာ႔သည္။

" ေဖေဖက တံခါးကို ေခါက္တယ္။ ေမေမ႔ကို အက်ယ္ၾကီးေခၚတယ္။ အဲ႔မွာ ဂ်ဴဂ်ဴလဲ လန္႔ႏိုူးသြားတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ဂ်ဴဂ်ဴတို႔အခန္းက  ၿပတင္းေပါက္ကိုလဲ ေခါက္တယ္။ ဂ်ဴဂ်ဴ႔ကိုႏိွဳးတယ္။  at the same time ဂ်ဴဂ်ဴ႔ ေဘးက တယ္လီဖုန္းၾကီးကလဲ ထၿမည္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ ဂ်ဴဂ်ဴလဲ ထၿပီး ေဖေဖ႔ကို တံခါးဖြင္႔ေပးလိုက္ရတာေပါ႔    ..."

ဂ်ဴဂ်ဴရဲ႔ at the same time ဆိုတဲ႔ေနရာလဲ ေရာက္ေရာ။ အန္တီဆြိတို႔ ရယ္တာ ရယ္တာ အူေတာင္နာေတာ႔မည္။ သူတို႔ သားအဖအၿဖစ္ကို ၾကည္႔ၿပီးေတာ႔။ ခေလးပီပီ အိပ္ေကာင္းၿခင္းအိပ္ေနတာ ... သူ႔အေဖ နေမာ္နမဲ႔နဲ႔ သူ႔အေမ နမူးနထိုင္းတို႔ၾကား ထၿပီး တံခါးဖြင္႔ေပးလိုက္ရတာ။ ဒီခေလး မႏိူးပဲ ရွိမလား ။     ။

အလႅာပ သလႅာပ

အန္တီဆြိလဲ ေၿပာခ်င္တာေတြ ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္ မ်ားေနလို႔ အကုန္ေပါင္းၿပီးေရးလိုက္ေတာ႔မယ္။

 ဂ်ဴဂ်ဴေလး ပညာေရး
ပထမဆံုး ဂ်ဳဂ်ဳေလးအေၾကာင္းေၿပာရဦးမယ္။ သူ႔ေက်ာင္း ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ေပါ႔။ ကို WD တို႔လို ခေလးအေဖေတြ အေမေတြ စိတ္၀င္စားၾကမယ္ထင္ပါတယ္။

သမီးကို ဒီဖက္ေၿပာင္းေတာ႔ ပရက္ရွာ မေပးခ်င္တာေရာ၊ ေရာက္ခါစ သူေပ်ာ္ပါေစဆို မနွစ္က တစ္ႏွစ္လံုး ဒီတိုင္းပဲ ထားခဲ႔တာ။ ဒါေတာင္ ကူမြန္က ဒီမွာ ဆက္တက္ေတာ႔ အဲဒီအိမ္စာ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ ေက်ာင္းက အိမ္စာက ၁၀မိနစ္ ၁၅မိနစ္ေလာက္ပဲ လုပ္ရတာ။ သခၤ်ာမွာေတာ႔ ကူမြန္ေက်းဇူးနဲ႔ ၂တန္းေက်ာေနတာ။ သမီးအတြက္ သခၤ်ာကေတာ႔ စိတ္ပူစရာ မရွိဘူးေပါ႔ ။ ဒါေပမဲ႔ ကူမြန္အိမ္စာက ထပ္ခါထပ္ခါ repeat ေတြမ်ားေတာ႔ သမီးက ပ်င္းလာတယ္။ သူ ကူမြန္မတက္ခ်င္ေတာ႔ဘူး ေၿပာေနတာၾကာၿပီ။ ဒါေပမဲ႔ သူ႔ကို သခၤ်ာ အေၿခခံေလးေကာင္းသြားေအာင္ဆို သည္းညည္းခံၿပီး ဆက္ထားတာ။

ဒီႏွစ္ year 3 မွာ Naplan စာေမးပဲြကရွိေတာ႔ နဲနဲေတာ႔ ၿပန္ကိုင္မွဆို သူ႔ကို အဂၤလိပ္စာ ေမးခြန္းေဟာင္းေတြ ၿပန္ေၿဖခိုင္း၊ essay writing တို႔ ၿပန္လုပ္ခိုင္းေတာ႔ အဲမွာ စေတြ႔ေတာ႔တာပဲ။ သမီးဟာ အိမ္မွာလဲ ၿမန္မာလိုပဲေၿပာ၊ ဒီက ေက်ာင္းေတြကလဲ grammar ကို ေသခ်ာ မသင္လို႔လားမသိ၊ သမီးဟာ စာကို ေကာင္းေကာင္းမေရးတတ္ဘူးၿဖစ္ေနတယ္။ အရင္ စကၤာပူမွာ အနည္းအက်ဥ္းသင္ဖူးတဲ႔ Tense တို႔ ဘာတို႔ ေတြပါ ေမ႔ကုန္ၿပီး အဂၤလိပ္စာမွာ ေတာ္ေတာ္အားနည္းေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ ဒါနဲ႔ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာေတြ႔ေနက် ၿမန္မာ သူငယ္ခ်င္းအခ်ိဳ႔နဲ႔ တိုင္ပင္ၿပီး သမီးကို က်ဴရွင္အပ္ဖို႔ လုပ္ရေတာ႔တယ္။ ကူမြန္ကိုရပ္လိုက္ၿပီး ဒီက နာမည္ရွိတဲ႔ couching class တစ္ခုမွာ သြားအပ္လိုက္ရတယ္။ အိမ္မွာလဲ စကၤာပူက ေမးခြန္းေဟာင္းေတြ အထုပ္လိုက္ၾကီးကို တစ္ေန႔ တစ္စံုလုပ္ခိုင္း၊ grammar ကိုလဲ ၿပန္သင္ေပးရတယ္။

အမွန္က သမီးကို pressure မေပးခ်င္ဘူး။ ဒီမွာ ေၿပာင္းေနတဲ႔ရည္ရြယ္ခ်က္ကိုက ခေလးလဲ stress နည္းေစဖို႔ ၊ အားလံုး ေပ်ာ္ရႊင္ေအးခ်မ္းတဲ႔ မိသားစုဘ၀ေလးရဖို႔ ရည္ရြယ္ထားတာမဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္ေနတဲ႔ အရပ္က ေက်ာင္းေကာင္းလို႔ဆို ေရြးလိုက္တာမွာ အမ်ားစုတက္တဲ႔သူေတြက အင္မတန္ kia su တဲ႔ ၿပည္ၾကီးတရုတ္၊ ကိုရီးယား၊ ဗီယက္နန္၊ စကၤာပူတရုတ္ စတဲ႔ ေအရွန္းေတြပဲ ၿဖစ္ေနေတာ႔ သူတို႔ေတြက ပညာေရးကို စလံုးတံုးကအတိုင္း အသည္းအသန္ ခေလးေတြကိုဖိအားေပးလုပ္ေနၾကေတာ႔ ကိုယ္႔မွာ အခက္ၾကံဳရတယ္။ အန္ဆီဆြိစိတ္နဲ႔သာဆိုရင္ေတာ႔ သမီးဥာဏ္ရည္နဲ႔ အလည္အလတ္ေလာက္ ၾကိဳးစားအားထုတ္မွဳနဲ႔ အခ်ိန္တန္ တကၠသိုလ္ တစ္ခုေလာက္ ၀င္ႏိူင္ရင္ေတာ္ၿပီလို႔ မွန္းထားတာ။

 ဒီမွာလဲ Opportunity class တို႔၊  selective school တို႔လို အမွတ္ေကာင္းမွ တက္ႏိူင္တဲ႔ အတန္းေတြ၊ ေက်ာင္းေတြကို ခဲြထားေတာ႔ ေအရွန္းမိဘေတြက ခေလးေတြကို ပရက္ရွာေတြ ေပးေနၾကတာ။ ေကာ႔ေကးရွန္းေတြ ေအာ္ဇီေနးတစ္ဖ္ေတြကေတာ႔ ခေလးေတြ အမ်ားၾကီးေမြးၾကတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ေက်ာင္းမွာ ေတာ္ရံုပဲ။ ခေလးေတြကို သိပ္လဲ ဂရုစိုက္မေနဘူး။ သူတို႔အတြက္က အခ်ိန္တန္ ခေလးက သူ႔လမ္းသူသြားမွာပဲ။ သူ႔ဟာသူ လူတလံုးသူတလံုးေတာ႔ ၿဖစ္မွာပဲ ဆို ပရက္ရွာလဲ မေပးဘူး။ ကိုယ္ေတြသာ ေအရွန္းေတာထဲမွာေနေနရေတာ႔ ဒုကၡေရာက္တယ္။

ဒီမွာ ခေလးအေမေတြေတြ႔ရင္ အဲဒီ ခေလးေက်ာင္းအေၾကာင္း။ ဆရာမေတြအေၾကာင္း၊ ဘာသာရပ္ေတြ၊ က်ဴရွင္ေတြ၊ တၿခား အၿပင္ပန္း class ေတြကို အၿပိဳင္အဆိုင္ ထားၾက၊ အဲဒီအေၾကာင္းေတြ ေၿပာၾကနဲ႔။ ကိုယ္က အဲဒီလိုဆို ၿပံဳးၿပံဳးေလးပဲလုပ္ေနတယ္။ ဘာမွကို ၀င္မေၿပာဘူး။ ဒီလိုပရက္ရွာေတြ မလိုခ်င္လို႔ ဒီဖက္ေၿပာင္းလာခါမွ ဒုကၡလို႔သာေတြးမိတယ္။ သူတို႔ကေတာ႔ ကိုယ္႔ကို ပညာမတတ္၊ဘာမတတ္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ထင္ၾကမလားေတာ႔ မသိဘူး။

ၿပီးခဲ႔တဲ႔ အပတ္ကေတာ႔ ဂ်ဴဂ်ဴေလးလဲ ေတာ္ေတာ္ထရိန္းလိုက္ေတာ႔ အဂၤလိပ္က အေၿခအေန ၿပန္ေကာင္းလာပါၿပီ။ အတန္းထဲမွာ သူတို႔ရဲ႔ performance ကိုၾကည္႔ၿပီး ဘာသာရပ္အလိုက္ gold card တို႔ ဘာတို႔လို ကတ္ၿပားေလးေတြ တစ္လတစ္ခါ ေပးရာမွာ ဂ်ဴဂ်ဴေလးက writing အတြက္ gold card ေလးရလာလို႔ပါပဲ။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ က်ဴရွင္ကလဲ အက္ေဆး အတြက္ အဲလိုမ်ိဳး ခပ္ဆန္ဆန္ စာရြက္ေလးရလာတယ္။ အမွန္က ကိုယ္ကသာ သမီးကို စိတ္ပူေနတာ။ သူကအရင္ထဲက ေၿပာဖူးပါတယ္။ သူအတန္းထဲမွာ essay ေရးရင္ ဆရာမက good လို႔ေၿပာတယ္ ဘာညာေပါ႔။ အတန္းထဲမွာေတာ႔ သမီးက ကိုယ္ထင္ထားသေလာက္ေတာ႔ ည႔ံပံုမေပၚပါဘူး။ ကိုယ္ကသာ အားမရတာ ေနမွာ။

အမွန္က သမီးက ဥာဏ္လဲေကာင္းပါတယ္။ စာေတာ႔ လုပ္ရမွာ ပ်င္းတယ္။ သမီးဟာ နဲနဲေလးလုပ္ေပးတာနဲ႔ အခ်ိန္တိုအတြင္းမွာ တိုးတက္လာေတာ႔ အန္တီဆြိမွာ ၀မ္းသာရပါတယ္။ ကူမြန္ၿဖဳတ္လိုက္တာ သူလဲ အရမ္း၀မ္းသာတယ္။ က်ဴရွင္အသစ္က အိမ္စာေတြကေတာ႔ စဥ္းစားရတယ္၊ ပိုၿပီး စိတ္၀င္စားစရာလဲေကာင္းေတာ႔ သူလုပ္ရတာ အရမ္းေပ်ာ္ပါတယ္။ ဒီမွာလဲ IQ စစ္သလိုမ်ိဳး General ability ဆိုတဲ႔ ဘာသာရပ္တစ္ခုပါတယ္။ အေထြေထြ ဗဟုသုတနဲ႔၊ IQ ကို ထရိန္းေပးတာပါ႔။ အဲဒီဘာသာရပ္ကို သမီးက သိပ္စိတ္၀င္စားတယ္။ သူ႔အေဖကေတာ႔ သူ႔သမီးေၿဖတာေတြ မွန္တယ္။ ေတာ္တယ္ခ်ည္းေၿပာေနတာပဲ။ အဲ႔သားအဖ ကိုယ္႔ငါးခ်ဥ္ ကိုယ္ခ်ဥ္ေနၾကတာ။

က်ဴရွင္က တနဂၤေႏြေန႔ ၃ဘာသာေပါင္း ( English, Numeracy, General ability and Writing) ကို ၃နာရီသင္ပါတယ္။ သမီးကေတာ႔ မပင္ပန္းဘူးေၿပာတာပဲ။ က်ဴရွင္ခက စုစုေပါင္း ၃နာရီကို ေအာ္ဇီ ၅၈ က်ပ္ ေပးရတယ္။ တစ္ပတ္စာေပါ႔။ အိမ္စာအၿပင္ အတန္းထဲမွာလဲ စာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လုပ္ရပါတယ္။  တက္တဲ႔သူလဲ ေတာ္ေတာ္နည္းပါတယ္။ သမီးတို႔ အတန္းမွာ ၄ေယာက္ပဲ ရွိတယ္။ ဒီမွာေတာ႔ သူမ်ားထက္ ပိုခြ်န္ခ်င္မွ က်ဴရွင္တက္ၾကတယ္ ထင္တာပဲ။ ဒီမွာဘယ္ေလာက္ပဲ စာလုပ္ရတယ္ေၿပာေၿပာ စကၤာပူမွာနဲ႔စာရင္ေတာ႔ သက္သာပါေသးတယ္။ ေနာက္သူတို႔ စာေမးပဲြေတြကလဲ တစ္ႏွစ္ၿခားမွ တစ္ခါသာ ေၿဖရတာဆိုေတာ႔ ကိုယ္႔ခေလးကို Opportunity class တို႔၊  selective school တို႔ မွန္းမထားဘူးဆိုရင္ေတာ႔ သက္သာပါတယ္။  အန္တီဆြိအေနနဲ႔ကေတာ႔ သမီးကို ပံုမွန္သာလုပ္ေစခ်င္ေပမဲ႔ ကိုယ္က အာရွေတာမွာေနေနရေတာ႔ သူမ်ားေနာက္ေကာက္က်မွာလဲ ေၾကာက္ရေသးေတာ႔ နဲနဲေတာ႔ လုပ္ရပါတယ္။ သမီးကို ပ်င္းသြားမွာလဲ ေၾကာက္လို႔ပါ။

တရုတ္စာနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔လဲ ေၿပာခ်င္ေသးတယ္။ ဟိုမွာေနတံုးက ကိုယ္လဲေသခ်ာမသိေတာ႔ ဒီေရာက္ရင္ တရုတ္စာၿဖစ္ၿဖစ္ ႏိူင္ငံၿခားဘာသာရပ္တစ္ခုကို မယူမေန ယူရမယ္ထင္ထားတာ။ သမီးမႏွစ္က တရုတ္စာယူေတာ႔ ဆရာမက စလံုးမွာတံုးကလို serious မရွိဘူး သင္တာက။ အဲမွာ တရုတ္ခေလးအေမေတြ ကြန္ပလိမ္႔မ်ိဳးစံုတက္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းကသင္တာမေကာင္းလို႔ ေနာင္ႏွစ္က်ရင္ေတာ႔ စုၿပီး တရုတ္က်ဴရွင္တက္ၾကဖို႔ေတာင္ ေၿပာေနၾကတာ။ ဒီႏွစ္ႏွစ္စလဲ ဖြင္႔ေရာ သမီးက သူ႔သူငယ္ခ်င္း တရုတ္မေလးေတြ တရုတ္စာခန္းထဲမွာ မေတြ႔ေတာ႔ဘူးတဲ႔။ ဖုန္းဆက္ၿပီး အေမေတြေမးေတာ႔ သူတို႔လဲ အက်ိဳးမရွိေတာ႔ ဆက္မထားေတာ႔ဘူး ၿဖဳတ္လိုက္ၿပီတဲ႔။ ကဲ။ ဒါနဲ႔ပဲ အန္တီဆြိလဲ ႏွေၿမာေၿမာနဲ႔ တရုတ္ေတြေတာင္ မယူတာဆို ၿဖဳတ္လိုက္ေတာ႔တယ္။ သမီးက တရုတ္စာေကာင္းခဲ႔ေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ေတာ႔ ႏွေၿမာတယ္။ သင္ထားခဲ႔ က်က္ထားခဲ႔ရတာေတြ။ ဒီေတာ႔ အဂၤလိပ္မွာေတာ႔ ပိုၿပီး ဖိလုပ္ႏ္ိူင္တာေပါ႔။ အဂၤလိပ္ကေတာ႔ ဒီမွာ အရမ္းအေရးၾကီးတယ္ေလ။

 ဒါကေတာ႔ ဒီက လက္ရွိ ဂ်ဳဂ်ဳေလး ပညာေရး အေၿခအေနပါ။ ေမလမွာ Naplan လို႔ေခၚတဲ႔ အစိုးရစစ္ စာေမးပဲြေၿဖရမယ္။  အဲဒီက ခေလး အေၿခအေန၊ ေက်ာင္းေတြရဲ႔ အေၿခအေနပဲၾကည္႔တာ။ အစိုးရစစ္ေပမဲ႔ serious ေတာ႔ သိပ္မရွိလွဘူး။

 ေအာ္ဇီက အိမ္ေစ်းေတြ

ေအာ္ဇီမွာ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ၃-၄ႏွစ္ေလာက္က အိမ္ေစ်းေတြက ၃သိန္းခဲြ ၄သိန္း ပတ္၀န္းက်င္ေလာက္ပဲ။ ပံုမွန္ မိသားစု အေၿခခံလူတန္းစားေနတဲ႔ အိပ္ခန္း၃ခန္း အိမ္ေလာက္ေပါ႔။ ခုေတာ႔ ကိုယ္ေတြ ေနတဲ႔အရပ္မွာဆို အိမ္ေစ်းေတြက ၂ဆေလာက္ၿဖစ္သြားၿပၤီ။ အိမ္ေဘးကပ္ရပ္က  အိမ္ကိုေရာင္းလိုက္တာ ၅သိန္း ၈ေသာင္းတဲ႔ဗ်ာ။ ဒါေတာင္ အိမ္က အရမ္းေဟာင္းေနၿပီ။ ကိုယ္သာဆို ဒီေလာက္ေဟာင္းတဲ႔အိမ္ အဲဒီေစ်းနဲ႔ မ၀ယ္ဘူးလို႔  ေၿပာေနတာ။ ဒီနားပတ္၀န္းက်င္က ၿမိဳ႔နဲ႔ အရမ္းမေ၀းတဲ႔ အၿပင္ ေက်ာင္းေတြကေကာင္းလို႔ဆို ေအရွန္ေတြက ေစ်းၾကီးေပးၿပီး အိမ္ေတြကို ၀ယ္ၾက၊ ငွါးၾကဆိုေတာ႔ ေစ်းက ေၿမာက္တက္သြားတာေပါ႔။ တၿခားမၾကည္႔နဲ႔ ။ ကိုယ္ေတြလဲ ဒီအိမ္ငွါးတံုးက အိမ္ကိုေတာင္းတဲ႔ ေစ်းထက္ တစ္ပတ္ကို ၃၀ပိုေပးၿပီး ငွါးခဲ႔ၾကတာ။ မရလိုက္မွာ ေၾကာက္လို႔ေလ။ အိမ္တစ္အိမ္ဖြင္႔ၿပီဆို လာၾကည္႔တဲ႔လူေတြက ၁၀ဦး ၁၅ဦးေလာက္ရွိတယ္။ 

တကယ္တန္း ၀ယ္ၿဖစ္မယ္ဆိုရင္ေတာင္ ဒီဖက္မွာေတာ႔ ၀ယ္ႏိူင္မယ္မထင္ဘူး။ ေစ်းပိုသက္သာတဲ႔ ၿမိဳ႔လည္ေခါင္နဲ႔ေ၀းတဲ႔အရပ္မွာပဲ ၀ယ္ဖို႔မွန္းထားတယ္။ အဲဒီမွာ အိမ္ေလးေတြက လွလဲလွ၊ ၿခံနဲ႔အိမ္နဲ႔မွ ေစ်းလဲ ဒီေလာက္ မၾကီးဘူး။ အရင္ ဒီလာမယ္ဆို  ဗီဇာေလွွ်ာက္တဲ႔ အခ်ိန္ (၂၀၀၇ေလာက္က)ေလာက္က တြက္ေရးက စက္သူေထးေပါ႔။ အိမ္ကလဲ စလံုးေစ်းနဲ႔ အတူတူ။ ေငြလဲလွယ္ႏံွဳးကလဲ တူတူဆိုေတာ႔။ ဟိုကအိမ္ေရာင္းၿပီး ဒီမွာ ၀ယ္ရံုေပါ႔ အဟက္ အဟက္ ဆို။ ခုေတာ႔ အန္တီဆြိတို႔လဲ တြက္ၾကည္႔မွ စက္မရွိၿဖစ္ေနရတာ။ ေငြလဲလွယ္ႏံွဳးကလဲ 1.3 ဆိုေတာ႔ေလ .. အဟင္႔။  ဒီမွာ mortgage အတိုးႏံွဳးကလဲ အရမ္းမ်ားတယ္။ ဟိုတေလာက ၾကည္႔လိုက္တာ ၆.၈ % ဆိုေတာ႔ ေငြေခ်း၀ယ္မယ္ဆို အိမ္က မူရင္းတန္ဘိုးတက္ ၂ဆခဲြေလာက္ေတာင္ၿဖစ္သြားေတာ႔မယ္။ ဒီလာခ်င္တဲ႔သူေတြ အဲဒီကိစၥေလးေတြ ထည္႔စဥ္းစားေစခ်င္တယ္။ 

အန္တီဆြိတို႕႔နားက အိမ္ေစ်း

 အဲလိုေနရာေလးေတြမွာက ပိုသက္သာတယ္။

အားလံုးတြက္ၾကည္႔ၿပီးတဲ႔ေနာက္မွာ ခုအိမ္ေလးမွာငွါးေနတာက အိမ္၀ယ္ေနတာထက္အစစ၊ အရာရာ သက္သာေနလို႔ ဒီမွာပဲ ေနဦးမယ္လို႔ မွန္းထားတယ္။ အိမ္ကလဲ သိပ္မစုတ္ဘူး၊ ေက်ာင္းကလဲ ေကာင္းတယ္၊ သမီးကလဲ ေက်ာင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေနသားက်ေနၿပီဆိုေတာ႔ေလ။ အိမ္ေစ်းေတြ က်သြားၿပီ။ ဟိုကအိမ္ကလဲ PR ထပ္တိုးမရလို႔ မေရာင္းမၿဖစ္ ေရာင္းရၿပီဆိုရင္ေတာ႔ တစ္မ်ိဳးေပါ႔ေလ။ 

စကၤာပူ PR ကိစၥ

PR ထပ္တိုးမရဆိုလို႔ စပ္ဆက္သြားလို႔ ေၿပာရဦးမယ္။ အန္တီဆြိတို႔ ဒီဖက္ေၿပာင္းမယ္ဆိုေတာ႔ အဲဒီအခ်ိန္ စလံုးအစိုးရက PR ေတြကို ႏိူင္ငံသားေလွွ်ာက္ဖို႔ ဖိအားေပးတဲ႔အခ်ိန္။ ဦးၿခိမ္႔ေတာင္ ပို႔စ္တစ္ပုဒ္တင္ခဲ႔ေသးတယ္။ သူတို႔ရည္မွန္းတာက အဓိက မေလးရွန္း လူမ်ိဴးေတြ သူတို႔ႏိူင္ငံမွာေနၿပီး ႏိူင္ငံသားမခံပဲ PR အေနနဲ႔ေနေနၾကတာကို ေၿပာလိုတာ။ သူတို႔၂ ႏိူင္ငံခ်င္း ႏိူင္ငံေရးေတြလဲ ပါမွာေပါ႔။ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက အန္တီဆြိတို႔က စိ္တ္ပူတာ။ မေတာ္လို႔ PR မ်ား သက္တန္း ထပ္တိုးလို႔ မရခဲ႔ရင္ ဘယ္႔ႏွယ္ လုပ္ၾကပါ႔မလဲေပါ႔။ ကိုယ္ေတြကလဲ ဒီပညာေတြပဲတတ္တာ။  ဒါနဲ႔ပဲ လုပ္စားတတ္တာကိုး။ အဲလိုစိတ္ပူေနတဲ႔ အခ်ိန္ ေအာ္ဇီပီအာေလးရလာေတာ႔ ၀မ္းသာတာေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ ေနာက္ပိုင္း ဒီမွာလဲ ဦးၿခိမ္႔က အလုပ္က ရွာမရနဲ႔ က်ီးလန္႕႔စာစား ၿဖစ္ေနရတဲ႔ဘ၀။ ေနာက္မွ အလုပ္ေလးမေမ်ွာ္လင္႔ပဲ ရလာေတာ႔ ၀မ္းသာသြားတာ။ ဒီဖက္က back up ေလးရွိေနေတာ႔ ဟိုက PR ထပ္တိုးလို႔မရေတာ႔ရင္ ဆိုတဲ႔ စိုးရိန္စိတ္ေတာ႔ ေလ်ာ႔သြားတာေပါ႔။

ဒါနဲ႔ ဟိုေန႔က စလံုးက ကိုယ္႔ကိစၥအ၀၀ ကူညီလိုက္လုပ္ေပးတဲ႔ ေမာင္၀မ္းကဲြေလး ဖုန္းဆက္လာတယ္။ သူတို႔ PR သက္တန္းတိုးတာ ၾကာေနၿပီ။ က်မလာဘူးဆိုပဲ။ ကိုယ္လဲ အရမ္းစိတ္ပူေနတာ။ အမွန္က သူတို႔က ဒီဇင္ဘာထဲက သက္တန္းကုန္တာ ေမ႔ေနလို႔  ဇန္န၀ါရီလမွ သက္တန္းတိုးတာတဲ႔။ အဲဒါ မက် .. မက်နဲ႔ အင္မီဂေရးရွင္းကို ၄ခါေလာက္သြားေတြ႔ ေမးၿမန္းၿပီး ေနာက္ဆံုး ၃လေနမွ က်လာေတာ႔ သက္တန္း တစ္ႏွစ္ပဲ ရပါသတဲ႔။ ၾကားဖူးၾကပါသလား PR ကုိ တစ္ႏွစ္ပဲ တိုးေပးတာ။ HDB မွာလဲ အိမ္ပိုင္နဲ႔၊ လုပ္ေနတဲ႔ ကုမဏီကလည္း နာမည္ၾကီး ကုမဏီအၾကီးၾကီးမွာ။ခေလးမရွိတာပဲ အားနည္းခ်က္ရွိတာ။ တစ္ခါတစ္ရံမွာ စလံုးအစိုးရရဲ႔ လုပ္ပံုေတြက သိပ္ရယ္ရတယ္။ ေပးခ်င္တံုးကလဲ သူတို႔ပဲ PR ေတြ Citizen ေတြခ်ေပး။ လမ္းမွာ ေခြးၿဖတ္သြား။ ေခြးေတာင္ အၿမီးၿဖတ္ၿပီး PR ေပးတယ္ဆို ေၿပာၾကေသးတာ။  ခုလဲ အဲဒီ PR သက္တန္းတိုးတဲ႔ အေၿခအေနက တစ္လနဲ႔ တစ္လေတာင္ မတူဘူးလို႔ေၿပာေနၾကတယ္။ သူတို႔ သတိေမ႔ေနတဲ႔ ဒီဇင္ဘာလကသာ တင္လိုက္ရင္ ပံုမွန္ ၅ႏွစ္ရႏိူင္ေပမဲ႔ ဇန္န၀ါရီက် ဘာေပၚလစီ၊ ညာေပၚလစီ၊ ဟိုလူၾကီးက ဘာေၿပာတာ၊ ဒီ၀န္ၾကီးက ညာေၿပာတာ ေတြပါ အက်ိဳးသက္ေရာက္ၿပီး ကံဆိုးမိုးေမွာင္က် ေပၚလစီခ်ိန္းတာနဲ႔ သြားၾကံဳေတာ႔ အဲလိုေတြၿဖစ္ကုန္တာတဲ႔။ တစ္ခါတစ္ေလက် စလံုးအင္မီဂေရးရွင္းက လုပ္ပံုေတြက ေတာ္ေတာ္ကို စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းပါတယ္။ ဘာမူ၊ ဘာသတ္မွတ္ခ်က္မွ တိတိက်က်မရွိပဲ စိတ္ထဲရွိသလို ထင္ရာစိုင္းေနသလိုပဲ။

ေနာက္ EP ေတြလဲ ေတာ္ေတာ္ရစ္ေနၾကတယ္ၾကားတယ္။ သက္တန္းကုန္လို႔ သက္တန္းတိုးရာမွာ reject ထိတဲ႔သူေတြ ေတာ္ေတာ္ၾကားေနရပါတယ္။ သြားေမးရင္ေတာ႔ အေၾကာင္းၿပခ်က္ေပးပါသတဲ႔။ အလုပ္မွာ လခက စလုပ္ကတည္းကမတိုးလို႔၊ တိုးတက္မွဳမရွိလို႔၊ ရာထူးမတက္လို႔၊ ဘာသင္တန္းမွ တက္ထားတာ မရွိလို႔ အစရွိသၿဖင္႔ မ်ိဴးစံုရစ္ေနပါသတဲ႔။ အဲဒါေၾကာင္႔ကိုယ္႔ အရည္အခ်င္းေလးေတြ ကိုယ္ေသြးထားၾကပါ။ အလုပ္မွာ အေထာက္အကူၿပဳမဲ႕႔ သင္တန္းေလးေတြတက္ထားၾကပါ ေၿပာလိုပါတယ္။

ဒါေတြေၿပာေနတာက အန္တီဆြိက ဒီဖက္ေရာက္ေတာ႔ ငါေတာ႔လြတ္ၿပီ ကြ်တ္ၿပီဆို လက္ခေမာင္းထခတ္ ၿပီေၿပာေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီဖက္မွာလဲ ကိုယ္ေတြက PR ပဲေလ။ အလုပ္ေတြဘာေတြကလဲ အရမ္းအဆင္ေၿပေနတာေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ဟိုဖက္ကထက္ အလုပ္အကိုင္ေတြ လူေနမွဳဘ၀ေတြ ပိုေပ်ာ္စရာေကာင္း သက္သက္သာသာေနရတာက လဲြလို႔ အစစအရာရာ ေစ်းၾကီးတဲ႔ သူမ်ားႏိူင္ငံမွာ ေနရတဲ႔ ဘ၀က က်ီးလန္႔စာစားဘ၀ပါပဲ။

ကားေလးနဲ႔ အန္တီဆြိ

ကားေလး၀ယ္ၿပီးတဲ႔ ေနာက္မွာ ဘ၀ၾကီးကေတာ႔ ေနရတာ ပိုေကာင္းလာတာေပါ႔ေလ။ သက္သာလာတာေပါ႔ေနာ္။ ဘယ္႔ႏွယ္႔ေၿပာပါလိ္မ္႔။ စိတ္သြားတိုင္းကိုယ္ပါ သြားလိုရာ သြားႏိူင္တဲ႔ ဘ၀ေရာက္ၿပီဆိုေတာ႔ ဘ၀က ေတာ္ေတာ္ အဓိပါယ္ရွိလာပါတယ္ ... ရလဲ႔ ...။ သမီးကလဲ အရင္က ေက်ာင္းသြား ေက်ာင္းၿပန္ ေနပူပူ၊ မိုးရြာရြာ၊ ဘယ္ေလာက္ေအးေအး သားအမိ၂ေယာက္ ဒုကၡခံ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ႔ၾကေပမဲ႔ ခုေတာ႔ ဒီေန႔ေတာ႔သမီးေရ ရာသီဥတုေလးေကာင္းတယ္ အေမ အၿပန္ လမ္းေလွွ်ာက္လာၾကိဳမယ္ဆိုရင္ကို မရေတာ႔ဘူး။  ေမေမ ကားနဲ႔ပဲ လာၾကိဳပါ ဆို သက္ေတာင္႔သက္သာသြားရတဲ႔ ဘ၀ကို သေဘာက်ေနၿပီ။ ငပ်င္းမေလးၿဖစ္ေနၿပီ။ အန္တီဆြိကလဲ သမီးအေၾကာင္းၿပခ်က္နဲ႔ လမ္းကို မေလွွ်ာက္ေတာ႔ဘူးဂ်ာ။ ဦးၿခိမ္႔ကေတာ႔ သားအမိေတြ ေပ်ာ္ေနတယ္ အဆင္ေၿပတယ္ဆိုရင္ကိုပဲ သေဘာေတြက်ေနတာပါပဲ။

ကားေလးက ေသးေတာ႔ အရင္ကလို ကားပါ႔ကင္ မခက္ဘူး။ ေမာင္းရတာလဲ ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါးရွိတယ္။ ဒီကလမ္းေတြ က်ဥ္းတာနဲ႔လဲ အကိုက္ပါပဲ။ ေမာင္းစရွိေတာ႔ ကားေမာင္းရမွာလဲ မေၾကာက္ေတာ႔ဘူး။ အန္တီဆြိကေတာ႔ အဲဒီကားေလး ၀ယ္မိတာ ဘယ္ေတာ႔မွ ေနာင္တရမွာမဟုတ္ဘူး။ ဘ၀ဆိုတာ တစ္ခါတစ္ေလ ေနရက်ိဳးနပ္ေအာင္ စိတ္အလိုေလးလဲ လိုက္ႏိူင္မွ ေနရတာ ေနေပ်ာ္မွာ မိွဳ႔လား။ ေငြေတြရွာ မြန္းက်ပ္ေနၿပီး ေပ်ာ္စရာ ထြက္ေပါက္မရွိရင္လဲ အလကားပဲေလ။ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား ပိတ္သတ္ၾကီး ...။ း)

Job ..  Job.. Job

 ကားေလးကရွိလာေတာ႔ အန္တီဆြိလဲ အနီးအနား အလုပ္ေလးဘာေလး ထြက္လုပ္မလား စိတ္ကူးမိတယ္။ cashier လို၊ စားပဲြထိုးလို၊ child care လို casual  job ေလးေတြေပါ႔။ ၾကာေတာ႔လဲ အိမ္ထဲမွာ တကုတ္ကုတ္နဲ႔ ဘ၀ကို ပ်င္းခ်င္သလို ၿဖစ္လာတဲ႔ အၿပင္၊ ကိုယ္ပိုင္ ၀င္ေငြေလးလဲ ရွာခ်င္ေသးတာကိုး။ ဦးၿခိမ္႔နဲ႔ တိုင္ပင္ၾကည္႔ေတာ႔ သူက မလုပ္ေစခ်င္ဘူး။ ဒီမွာက မိသားစု life ကို ဦးစားေပးေတာ႔ အလုပ္မလုပ္ရင္သာ အစိုးရက ေထာက္ပံ႔ေၾကးေပးထားတာ။ ကိုယ္က မစို႔ မပို႔ part time ေလာက္ေလး လုပ္မယ္ဆိုရင္ေတာ႔ၿဖင္႔ ေငြေရး၊ ေၾကးေရးအရ ေထာက္ပံ႔ေၾကးကလဲ မရေတာ႔မဲ႔ အၿပင္ ခေလး child care ေတြက အရမ္းေစ်းၾကီးတာေရာ၊ tax ေပးရမွာေရာ  အဲဒါေတြ အကုန္ၿပန္တြက္ရင္ သိပ္မကိုက္ပါဘူးတဲ႔။ လုပ္တာနဲ႔ မလုပ္တာ ေငြေရးေၾကးေရးက မထူးပါဘူးတဲ႔။ အိမ္က အလုပ္ေတြ လစ္ဟင္းမယ္။ ၂ေယာက္လံုး အလုပ္လုပ္ေတာ႔ pressure မိမယ္။ အိမ္မွာ မခ်က္ႏိူင္လို႔ အၿပင္မွာစားရင္လဲ ဒီမွာက အရမ္းေစ်းၾကီးတာကိုး။

ဒီမွာ ကိုယ္က အရင္ အလုပ္အေတြ႔အၾကံဳအတိုင္း လခေကာင္းေကာင္းနဲ႔ professional full time လုပ္မယ္ဆိုရင္လည္း ဟိုမွာ အိမ္အကူရွိတာေတာင္ အန္တီဆြိ ညည္းလြန္းလို႔ သည္းညည္းမခံႏိူင္တာ ဒီမွာဆို ပိုဆိုးေတာ႔မွာေပါ႔ဆို ဦးၿခိမ္႔က မလုပ္ေစခ်င္ၿပန္ဘူး။ ကိုယ္ကေတာ႔ အေတြ႔ အၾကံဳေတြ တတ္ထားတာေတြကိုေတာ႔ ႏွေၿမာမိတာ အမွန္ပဲ။ ကိုယ္႔အလုပ္ကံေလး ၿပန္စမ္းခ်င္လို႔ အလုပ္ရရ မရရ၊ CV ေလး ၿပင္ၿပီး အင္တာဗ်ဴး အေတြ႔ အၾကံဳေလးပဲရရ အလုပ္ေလွွ်ာက္ၾကည္႔ခ်င္ေနမိတယ္။ ကိုယ္႔စိတ္ၾကိဳက္ေၿပာရရင္ေတာ႔ အရင္ အလုပ္အေတြႊ အၾကံဳအတိုင္း အိမ္မွာ CAD ေဆာ႔၀ဲလ္ေလးသံုး  ME ဒီဇိုင္းေလးလုပ္ႏိုင္တဲ႔ အလုပ္မ်ိဳးေလး လုပ္ခ်င္လိုက္တာ ။ အဟက္ ေၿပာတတ္တယ္ေနာ္ ... အန္တီဆြိက  း)

ဒီမွာ ခေလးေတြနဲ႔ လင္မယား၂ေယာက္လံုး အလုပ္လုပ္တဲ႔ family ေတြလဲ ရွိတာပဲ။ သူတို႔ကိုေတာ႔ အန္တီဆြိက အင္မတန္ကို ခ်ီးက်ဴးပါတယ္။ ဥပမာ ဘေလာဂါ ကိုအန္ဒီတို႔ မိသားစုလိုေပါ႔။ အိမ္မွာလဲ စလံုးမွာလို အကူေခၚလို႔မရဘူးေလ။ အဲသလိုဆိုလဲ ၿဖစ္ေတာ႔ ၿဖစ္သြားတာပါပဲ။  ဒါေပမဲ႔ အေပၚကေၿပာသလိုေပါ႔။ တစ္မိသားစုလံုး pressure မိမယ္ ။ အိမ္မွဳကိစၥေတြ လစ္ဟင္းမယ္ေပါ႔။ ဒါနဲ႔ပဲ အန္တီဆြိေတာ႔ ေစ်းေလးပတ္လိုက္၊ သမီးၾကိဳလိုက္၊ ဘေလာ႔ေလးေရးလိုက္ အြန္လိုင္းတက္လိုက္နဲ႔ ေနေနရတယ္။

Inspection ေန႔

full time အိမ္ရွငိမဆိုေတာ႔ အိမ္ကိုေတာ႔ သန္႔ရွင္းေအာင္ထားပါတယ္ခင္ည။ အဲ အင္စပက္ရွင္ လာရင္ေတာ႔ ဒီထက္ပိုကဲၿပီး တစ္အိမ္လံုး ပစၥည္းေတြ ရွဳပ္မေနေအာင္ပဲ ဘီရိုေတြထဲ ထည္႔ၿပီးရွင္းရပါတယ္။ အဲေန႔က အမွတ္တရ ရိုက္ထားတာပါ။

ဒီကအိမ္ေတြက စလံုးက အိမ္ေတြေလာက္ေတာ႔ အထဲမွာမသစ္ဘူး။ ဒါေတာင္ ဒီအိမ္က renovation လုပ္ထားတာ မၾကာေသးဘူး။ ဒီလို လံုးခ်င္းအိမ္မဟုတ္ villa မွာေတာင္ ဒီဖက္မွာ ဒီေလာက္အေၿခအေနကို ေအာ္ဇီ ဖြတ္ကလိဒဂၤါး ၆သိန္းေလာက္နီးပါးဆိုေတာ႔လဲ ဟင္းးးး.... ဆို သက္ပ်င္းသာ ခ်မိပါတယ္။

ဗိုက္ေအာင္႔တဲ႔ေန႔ ...

original picture  link

ဆြိဆြိတီေလး အပ်ိဳေဖာ္၀င္စ ၁၃-၄ႏွစ္က စသည္။ အေမတို႔က ထိုအေၾကာင္း  ၾကိဳေၿပာထားေပမဲ႔ 

အဲဒီထဲမွာ ဗိုက္ေအာင္႔မယ္၊ ခါးကိုက္မယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ အေၿခအေနဆိုးရင္ ေပါင္ရင္းေတြပါ တဆစ္ဆစ္ကိုက္မယ္ဆိုတာ မပါ။ မွတ္မွတ္ရရ ထိုေ၀ဒနာေတြ စ ခံစားရခါစက ဆြိဆြိတီေလးမွာ ၿမိဳ႔ထဲမွာ က်ဴရွင္ေတြ တက္ေနသည္။ ၈တန္းေအာင္ၿပီးကထဲက အေမတို႔က ၁၀တန္းအမွတ္ေကာင္းေအာင္ဆိုကာ ၁၈မိုင္ေလာက္ေ၀းသည္႔ ၿမိဳ႔ထဲက နာမည္ၾကီးက်ဴရွင္ေတြ တက္ခိုင္းထားသည္။ အဲသည္တံုးက က်ဴရွင္တက္ရင္း အဲသလို ကိုက္သည္႔ခဲသည္႔ ဒါဏ္ေတြ ခံခဲ႔ရသည္။ ဒါကၿဖစ္စမိွဳ႔ ။ ေနာက္ၾကီးလာလို႔ မွန္သြားရင္ ေပ်ာက္သြားမွာပါဆို ေၿပာၾကသည္။ 

ေနာက္နဲနဲၾကီးလာေတာ႔ သူတို႔ေၿပာသလို သက္သာပါသည္။ ဒါေပမဲ႔ တစ္ခါတစ္ရံ လၹက္လို၊ ဇီးၿဖဴသီးလို ခပ္ဖန္ဖန္ ခ်ဳပ္စာေတြ စားမိလွ်င္၊ အေအးခံမိလွ်င္၊ ေရေအးႏွင္႔ ေခါင္းေလွ်ာ္မိလွ်င္ ဆီးစပ္ေနရာအထက္နားက မခံမရပ္ႏိူင္ေအာင္ ေအာင္႔ၿမဲ။ အေဆာင္မွ သူငယ္ခ်င္းေတြက အားေပးၿပန္သည္။ ေယာက္်ားရလ်ွင္ ဒီေ၀ဒနာေတြ ေပ်ာက္သြားမွာတဲ႔။

ဆြိဆြိတီေလး ေယာက္်ားရၿပန္ၿပီ။ လစဥ္ ကိုက္ခဲသည္႔ ေ၀ဒနာကေတာ႔ ေပ်ာက္မသြား။ ပိုဆိုး၍ပင္လာသည္။ အိမ္ေထာင္သည္ အစ္မေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြက အားေပးၿပန္သည္။ ခေလး ေမြးလိုက္လွ်င္ ေပ်ာက္သြားမွာပါတဲ႔။ ေအာ္ ဒီတစ္ခါေတာ႔ မွန္ေလာက္ပါရဲ႔ေပါ႔။

သမီးေလးေမြးေတာ႔ ခေလးက breech ၿဖစ္ေန၍ ရိုးရိုးမေမြးပဲ ခဲြေမြးလိုက္ရသည္။ ခေလးေမြးၿပီးေတာ႔ လစဥ္ေ၀ဒနာေတြ ေပ်ာက္ေတာ႔မွာလားေပါ႔။ သို႔ေပမဲ႔ အခ်ိန္တန္ေတာ႔ ေ၀ဒနာက ေပၚလာၿမဲ။  နင္က ခဲြေမြးတာကိုးတဲ႔။ ရိုးရိုးအတိုင္းေမြးလွ်င္ ေပ်ာက္သည္တဲ႔။

ေနာက္ေတာ႔ နာလြန္းအားၾကီး၍ ေကေကမွ ဆရာ၀န္အိုဂ်ီေတြႏွင္႔ၿပရာ အထဲမွာ အလံုးရွိသည္ဆိုသည္။ ထိုအလံုးက ထိုအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ နာရန္ အားေပးသည္ဆိုသည္။ သို႔ေပမဲ႔ အလံုးက ေသးေနေသးရာ ခဲြထုတ္ဖို႔မလို။ ၆လခန္႔စီ ၂ႏွစ္အထိ ေစာင္႔ၾကည္႔ၿပီး ၾကီးမလာရာ ခဲြရန္မလိုေသးဆို၍ ေဆးေလးေသာက္ကာ လစဥ္၀တ္ခံေနရၿပန္သည္။ ေဆးေတြကလဲ လံုး၀အရွင္းမေပ်ာက္။ အနည္းငယ္သက္သာရံုသာ သက္သာသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ဘယ္လိုမွကိုမေန။

ထားပါေတာ႔ေလ။

ဆြိဆြိတီ တစ္ၿဖစ္လဲ အန္တီဆြိသည္ ထိုေန႔က မနက္ခင္း အိပ္ရာက ၈နာရီထသည္။ သမီးက်ဴရွင္ပို႔စရာရွိေတာ႔ မနက္ေစာေစာ ေရခ်ိဳးသန္႔ရွင္းထားသည္။ ၿပီးေတာ႔ မနက္ထဲက ဗိုက္က ေအာင္႔ခ်င္သလိုလိုၿဖစ္ရာ အိမ္ကလူမ်ားကို ေၾကၿငာထားရသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဗိုက္ေအာင္႔ရံုမက စိတ္ကလဲ စိတ္တို၊ စိတ္ဆတ္တတ္ရာ ဗိုက္ေအာင္႔ေနတယ္ေနာ္ အိမ္ကလူေတြ ပါးပါးလွ်ားလွ်ား ေနၾကဟူ၍ ေၿပာထားရသည္။

သမီးအတြက္ ၿပင္ဆင္ ဘရိတ္ဖက္စ္လုပ္ေပးၿပီး သြားခါနီးမွ ကိုယ္တိုင္ ဘရိတ္ဖတ္စ္စားရန္သတိရသည္။ လြယ္လြယ္ကူကူ ႏြားႏိူ႔နွင္႔ ဆီရီယယ္ေလး ကမန္းကတမ္းေသာက္ၿပီး ဗိုက္ေအာင္႔ေပ်ာက္ေဆး ၂လံုး ေရႏွင္႔ေမွ်ာခ်လိုက္သည္။ ကားေမာင္းသူေဘးကခံုမွ ၀င္ထိ္ုင္ရင္း GPS မွ ေစ်းေနရာတစ္ခုခု ငံု႔ရွာစဥ္ လူက ဗိုက္ထဲမွာ ကားမူးသလို သရိုးသရီၿဖစ္လာသည္။ အက်င္႔က ကားသြားေနရင္း တစ္ခုခု ငံု႔လုပ္လွ်င္ ကားမူးတတ္သည္။ သမီးက်ဴရွင္ပို႔ရင္းႏွင္႔ အၿပန္ တစ္ခါတည္း ေစ်း၀ယ္ၾကမည္မွန္းထားရာ က်ဴရွင္ကၿပန္ေတာ႔ လူက မရေတာ႔။ ဗိုက္ထဲက ေအာ္ဂလီဆန္ၿပီး အန္ခ်င္လာသည္။ ေအာင္႔ေနက်ေနရာကလည္း ေအာင္႔လာရာ အိမ္ကိုသာ တစ္ခါထဲေမာင္းပါ ေၿပာရသည္။

အိမ္ေရာက္ေတာ႔ အိမ္ေရွ႔က ဆိုဖာေပၚအသာလွဲ၊ ဆိုဖာေပၚတင္ထားသည္႔ ေစာင္အထူေလးၿခံဳကာ အံခ်င္စိတ္ ေပ်ာက္လိုေပ်ာက္ညား သမီးအိုင္ပက္ေလးၿဖင္႔ ဂိမ္းကစားေနလိုက္သည္။ ေနာက္ေတာ႔ လူက အိပ္ခ်င္မူးတူးၿဖစ္လာရာ ဦးၿခိ္မ္႔မွ ဗိုက္ေပၚတင္ထားသည္႔ အိုင္ပက္ကို သိမ္းကာ ေန႔လည္စာ ဘာခ်က္ေပးရမလဲ လာေမးေနေသးသည္။ ၀က္သားေလးသာ ထုတ္ခ်က္လိုက္ပါ။ တစ္အိမ္လံုးစားလို႔ရေအာင္ အခ်ိဳေလးခ်က္လို႔ ေၿပာၿပီး လူက အိပ္ငိုက္လာသည္။ ဗိုက္ကလည္း နဲနဲၿပန္ေအာင္႔လာရာ အိပ္လိုက္ေတာ႔ေကာင္းတာေပါ႔။ ေ၀ဒနာေတြ သက္သာသြားတာေပါ႔ဆိုေတြး မီးဖိုေခ်ာင္ဖက္မွ ဦးေမာင္ၿခိမ္႔၏ ငရုပ္သီးေထာင္းသံ၊ လွီးသံခြ်တ္သံ၊ ဓားေသြးသံ၊ ဟင္းအိုးေမႊသံေတြကို တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ေတာ႔ ၾကားေနရသည္။ ၿပီးေတာ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။

ေမွးကနဲအိပ္ေပ်ာ္သြားရာက ႏိူးလာေတာ႔ ႏွာေခါင္းမွ ၀က္သားဟင္းနံ႔က သင္းေနသည္။ ထို႔ အၿပင္ ရေနက် ၀က္သားဟင္းနံ႔မဟုတ္။ သစ္ဂ်ပိုးေခါက္ေခၚ ဆင္နမင္ (cinnamon) နံ႔ ၿဖစ္သည္။ ဦးၿခိ္မ္႔သည္ ဆင္နမင္နံ႔ကို မၾကိဳက္။ တစ္ခါသား ၾကက္သားကုလားပဲဟင္းခ်က္သည္တြင္ ေမႊးေအာင္ အဆန္းထြင္၍ ဆင္နမင္မ်ားထည္႔ခ်က္ရာ   ထိုေန႔က ထမင္းေကာင္းေကာင္း မစားေခ်။ သူသည္ ဤအန႔ံကို အလြန္ပင္မုန္းေၾကာင္း၊ ေနာက္ဟင္းခ်က္လွွ်င္ ထည္႔မခ်က္ဖို႔ ခါးခါးသီးသီးေၿပာဖူးသည္။ ခုဘယ္႔ႏွာေၾကာင္႔ ဒီ၀က္သားအခ်ိဳခ်က္က ဆင္နမင္နံ႔ သင္းေနရသနည္း။

ခဏနားေနၿပီးမွ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ၀င္ ဟင္းၿမည္းရင္း ...

" ေတာ႔ ကေမာင္ၿခိမ္႔  ... ေတာ႔ဟင္းက ဆင္နမင္နံ႔ နံလွခ်ည္လား ... ဆင္နမင္ မၾကိဳက္ဘူးလဲ ဆိုေသး ... ဆင္နမင္နံ႔ကို တစ္အိမ္လံုး ေထာင္းေထာင္းထေအာင္ ခ်က္ထားတာ ...."

" ေအာ္ ... ကိုယ္႔ မိန္းမက ၾကိဳက္တယ္ဆိုေတာ႔လဲ ခ်က္ရတာေပါ႔။ အိမ္မွာ five spice ရွာတာ ဘယ္မွာမွ မေတြ႔ေတာ႔ ေတြ႔တဲ႔ အမွဳန္႔ထည္႔လိုက္တာ ... ဆင္နမင္ေတြၿဖစ္ေနတာ ... ဟားဟား  "

အန္တီဆြိတို႔ သေဘာေပါက္သြားပါၿပီၤ။ အိမ္ေထာင္သက္ ၁၄ႏွစ္ရွိၿပီ။ သူ႔အေၾကာင္း ခ်က္ဆို နခြက္က မီးေတာက္ၿပီးသား။ အမွန္က ဆင္မနင္ေတြကို five spice ထင္လို႔ ထည္႔လိုက္တာ ၿဖစ္မည္။ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ ...

" five spice ေတြ မေကာင္းေတာ႔လို႔ က်ဳပ္အကုန္ လႊင္႔ပစ္လိုက္ၿပီေလ။ ေတာ္ကလည္း ၀က္သားကို ဆင္နမင္နဲ႔ ခ်က္ရတယ္လို႔ပဲ... က်ဳပ္ေတာ႔ ေတာ္ခ်က္မွပဲ ဆင္နမင္နဲ႔ ၀က္သားအခ်ိဳခ်က္ စားဖူးေတာ႔မယ္ ... ဟင္း ဟင္း  ... "

" ေအးပါကြာ  ... ၿပီးေတာ႔ မုန္ညင္းရြက္ေတြ လွီးထားေသးတယ္။ မုန္ညင္းရြက္ကို ခရုဆီနဲ႔ ေၾကာ္မယ္ ... "

သူစီစဥ္သည္႔ဟင္းကလည္း မုန္ညင္းရြက္ခရုဆီေၾကာ္ႏွင္႔ ၀က္သားအခ်ိဳခ်က္တဲ႔။ အခ်ဥ္မပါေတာ႔ ဟင္းက အီေတာ႔မည္။ 

" အိမ္မွာ ခရုဆီ ကုန္ေနတာၾကာလွၿပီ  ... ဟိုတစ္ခါ မိွဳတက္ကတည္းက မ၀ယ္ေတာ႔တာေလ ..."

ေၿပာေနရင္း သူသမီးက်ဴရွင္ၾကိဳဖို႔ထြက္သြားေတာ႔ ကိုယ္လဲ အေတာ္သက္သာလာၿပီမိွဳ႔ ၀က္သားဟင္းႏွင္႔လိုက္ေအာင္ မေန႔ကမွ ၿမန္မာဆိုင္မွ ၀ယ္ထားေသာ ခ်ဥ္ေပါင္၊ မွ်စ္ ခ်ဥ္ဟင္းေလး ကမန္းကတမ္း ခ်က္လိုက္သည္။ ကန္ဇြန္းရြက္ႏွင္႔ မုန္ညင္းရြက္အနည္းငယ္ပါ ေရာခ်က္လိုက္သည္။

ငရုပ္သီးေထာင္းမည္လုပ္ေတာ႔ ရယ္ဒီမိတ္ ငရုပ္သီးေၾကာ္ေလး မေန႔ကမွ ၀ယ္ထားတာ သတိရသည္ႏွင္႔ ပုလင္းေလးဖြင္႔ကာ စားပဲြေပၚတင္ထားလိုက္သည္။ ထိုေန႔က ထမင္းမွာ ငရုပ္သီးေၾကာ္ႏွင္႔ ဆင္နမင္နံ႔ႏိူင္းခ်င္း ၀က္သားအခ်ိဳခ်က္ကလည္း၊ အအီေၿပ ခ်ဥ္ေပါင္မွ်စ္ဟင္းႏွင္႔ လိုက္ဖက္လွပါသည္။ သမီးကလည္း က်ဴရွင္မွ အၿပန္ ၀က္သားအခ်ိဳခ်က္  ေဖေဖခ်က္တာလား ေကာင္းတယ္ ဆိုကာ ဆာဆာႏွင္႔ အေတာ္ စားရွာသည္။

ထမင္းစားၿပီးေတာ႔ 

" 'ဒီမယ္ ... ဒီေန႔ ကိုယ္႔လက္ရာ ၀က္သားဟင္း ေကာင္းရဲ႔လား ... "

" ေကာင္းပါ႔ေတာ္ .. ဆင္နမင္နံ႔က လဲြလို႔ေပါ႔ ... "

ဆိုကာ ဦးေမာင္ၿခိ္မ္႔ႏွင္႔ ေဒၚဆြိတီမွာ ထမင္းလံုးစီရင္း အလႅာပ၊ သလႅာပ စကားလက္ဆံု က်ေနၾကပါေတာ႔သည္။  ။

ကြ်န္မနဲ႔ နားကပ္မ်ား

 (အသစ္မတင္ႏိူင္ေသးလို႔ ဖိုရမ္မွာ တင္ဖူးတဲ႔ အေဟာင္းေလးပဲ တင္ေပးလိုက္ပါသည္ ...)

ငယ္ငယ္က အကိုေတြရွင္ၿပဳေတာ႔ အဘြားကေမးသည္။ နားသမွာ ပါရေအာင္ နားေဖာက္ပါလားတဲ႔။ ဒီေတာ႔ ကိုယ္က အသားနာမွာေၾကာက္လို႔ ၿငင္းသည္။ အဖြားက ေၿပာၿပန္သည္။ နားေဖာက္ၿပီးရင္ စိန္နားကပ္၀ယ္ေပးမည္တဲ႔။ စိန္ဆိုတာေတာင္ မၿမင္ဘူးသည္႔ ၉ႏွစ္သမီးက စိန္နားကပ္ဆိုသည္ႏွင္႔ အသားအနာခံကာ နားေဖာက္ေလသည္။

အဘြားအိမ္ေရွ႔က ဆရာ၀န္မဆီမွာ ထံုေဆးေလးတို႔ကာေဖာက္သည္။ အပ္က ေရႊပန္းပြင္႔ကေလးထိပ္မွာပါသည္႔ ေရႊအပ္ကေလးႏွင္႔။ ေဖာက္ၿပီးေတာ႔ ေနာက္က အပိတ္ေတြဘာေတြမပါ။ အပ္ကေလးကို ေနာက္က ေကာက္ထားလိုက္သည္။ အဘြားေၿပာသည္႔ စိန္နားကပ္ဘယ္ဆီေနလည္းမသိ။ ေရႊနားကပ္ေလးကိုပင္ ေက်နပ္ေနသည္။

ငယ္ငယ္က ဇာၿခင္ေထာင္ေတြႏွင္႔႔အိပ္ရေတာ႔ နားေပါက္ေနာက္က ေကြးထားတဲ႔ အပ္ကေလးက ဇာၿခင္ေထာင္ႏွင္႔ ခဏခဏၿငိသည္။ မၾကာခဏ ေသြးထြက္သံယိုၿဖစ္ေပမဲ႔ လွခ်င္လြန္းေတာ႔႕ မၿဖဳတ္ပစ္မိ။ ေနာက္ဆံုး ၿငိပါမ်ား၍ ေကြးထားသည္႔ အပ္ကေလး က်ိဳးမွသာ နားကပ္ၿဖဳတ္ရသည္႔ဘ၀ ေရာက္ေလသည္။

နားကပ္မရွိေတာ႔ နားေပါက္ေဟာင္းေလာင္းဘ၀ႏွင္႔ ဒီတိုင္းသာေနသည္။ အေမတို႔ကလည္း ေနႏိူင္သည္။ သမီးေလးတစ္ေယာက္တည္းရွိသည္ကို ၀ယ္မေပး။ နားေပါက္ကား နားကပ္မရွိ၍ ပိတ္ေခ်ၿပီ။ အပ်ိဳအရြယ္ေလးေရာက္လာေတာ႔ လွခ်င္လာသည္။ နားကပ္္ပန္ခ်င္လြန္း၍ ကပ္နားကပ္ဟုေခၚေသာ နားရြက္ကို ဖိညွစ္၍တပ္ရေသာ နားဆဲြမ်ား၊ နားကပ္မ်ား အသားအနာခံကာ တပ္ၿပန္ေလသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်း၊ စေကာ႔ေစ်း ေရာက္တိုင္း ၾကည္႔လိုက္ရသည္႔ နားကပ္ေတြ၊ နားဆဲြေတြ။ ခ်ိတ္ထားသည္႔ စင္ေလး ပတ္ခ်ာလည္ကာ ေခါင္းမူးသည္အထိ ၾကည္႔သည္၊ ေရြးသည္။

တစ္ခါတြင္ နားေပါက္ကို ကလိရင္းၿဖင္႔ ပိတ္ေနေသာ နားအေပါက္ ၿပန္ပြင္႔ေလသည္။ နားအေပါက္ပြင္႔ၿပန္ေတာ႔လဲ အေမတို႔က နားကပ္၀ယ္မေပး။ အဖြားေၿပာသည္႔ စိန္နားကပ္လဲ ဘယ္ဆီေနသည္မသိေခ်။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူဘ၀တစ္ေလ်ာက္လံုး ဖန္စီ နားကပ္အတုမ်ားႏွင္႔သာ ႏွစ္ပါးသြားခဲ႔ရေလသည္။ (ထိုအခ်ိန္တံုးက အကိုႏွစ္ေယာက္လံုး ႏိူင္ငံၿခားမွာ အလုပ္လုပ္ေနသည္။ အေမ၀ယ္ေပးမည္ဆိုက ၀ယ္ေပးႏိူင္ပါသည္။ အကိုေတြပို႔သည္႔ေငြေတြကုိ ေရႊလက္ေကာက္အလံုးၾကီးေတြသာ လုပ္ထားသည္။ လွခ်င္လြန္းသည္႔ သမီးၿဖစ္သူ နားေပါက္ေဟာင္းေလာင္းကို နားကပ္မဆင္တာ အေမတို႔ ေမ႔ေနတာလား ... ခုထိမသိေခ် ... )

ေက်ာင္းၿပီး အလုပ္၀င္ခါနီးေတာ႔ တစ္ရက္ အေမက နားကပ္ေလးတစ္ရံလာၿပသည္။ အၿပာေရာင္ေက်ာက္ေလးႏွင္႔ေရႊကို ပန္းပြင္႔ပံုေလးေဖာ္ထားသည္။ နီလာနားကပ္ဟုဆိုသည္။ အေပါင္ဆံုးလာသည္႔ပစၥည္း ၀တ္မလားတဲ႔။ ဆရာမေလးၿဖစ္ေတာ႔မွာဆိုေတာ႔ ေရႊနားကပ္ကေလးနဲ႕ အိေၿႏၵေလးရခ်င္ေတာ႔ မၿငင္း။ နားကပ္ေလးကလဲ လွသည္ေလ။ ၿပီးေတာ႔ ေရႊနားကပ္အစစ္ေလးမိွဳ႔ ၾကိဳက္ပါသည္။

ဘ၀ေတြ အလွည္႔အေၿပာင္းႏွင္႔ စင္ကာပူၿမိဳ႔ၾကီး ေရာက္လာသည္။ ေယာက္်ားရသည္။ ေက်ာင္းတက္သည္။ ရသည္႔ေယာက္်ားကေတာ႔ သိတတ္ပါေပသည္။ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး တစ္ႏွစ္ပင္မၿပည္႔ေသး၊ ရွိစုမဲ႔စုေလးၿဖင္႔ မိန္းမကို စိန္နားကပ္ဆင္ေလသည္။ အဘြားေၿပာသည္႔ နားကပ္ ၀တ္ဘူးေလၿပီတကား။

ေက်ာက္ပဲြစား သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရွိသည္။ လက္၀တ္ရတနာေတြ ေရာင္းသည္။ ေက်ာင္းတံုးက အရမ္းခင္ၿပီး ကိုယ္႔အေပၚ ေငြေရးေၾကးေရးကအစ ကူညီခဲ႔သည္႔ သူငယ္ခ်င္း။ ေက်းဇူးရွိသည္မိွဳ႔ ရန္ကုန္ၿပန္တိုင္း သူ႔ပစၥည္းေလးေတြ အားေပးရင္းၿဖင္႔ ကိုယ္႔မွာလည္း နားကပ္ကေလးေတြ အေရာင္ပိုစံုလာသည္။ ေယာက္်ားကလဲ ႏွစ္ပတ္လည္ ဘာညာဆို အဖြားေၿပာသည္႔ နားကပ္ေလးေတြ ၀ယ္ေပးေသးသည္။

ခုတေလာ စိတ္ရွဳပ္လွသည္။ ရံုးမွာလဲ အလုပ္ရွဳပ္၊ လူကလဲ မအားေတာ႔ ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါးေနခ်င္သည္။ ညအလုပ္ကၿပန္ေရာက္ အိပ္ရာေပၚလွဲၿပီ၊ နားၿပီဆို အဘြားေၿပာသည္႔ နားကပ္က နားႏွင္႔ေခါင္းအံုးၾကားညပ္ကာ နာက်င္သည္ဟုထင္ေနသည္။ ဒါကို သီးညည္းမခံႏိူင္ ၿဖစ္ရသည္။ နားကပ္အပိတ္က ၀က္အူရစ္မိွဳ႔ ၿဖဳတ္ခ်င္ရင္လဲမလြယ္။ ေပါ႕ေပါ႕ပါးပါး ခြ်တ္အိပ္ၿပန္ေတာ႔ မနက္ရံုးသြား ၿပန္တပ္ ကရိကထ မ်ားလွသည္။ နားေပါက္ေဟာင္းေလာင္းၾကီးနဲ႔ေတာ႔လဲ ရံုးကမသြားခ်င္ေသး။

ဒီေတာ႔ ဟိုေန႔က ေစ်းပတ္ရင္းနဲ႔ ေပါေပါပဲပဲ ၄-၅ က်ပ္တန္ ခြ်တ္ရ တပ္ရလြယ္သည္႔ ဖန္စီ နားကပ္ကေလး ၃-၄ ရံ ၀ယ္ထားလိုက္သည္။ ၀က္အူရစ္လဲ မပါေတာ႔ ခြ်တ္ရ တပ္ရလဲလြယ္သည္။ ခုေတာ႔ ရံုးသြားလဲ အဲဒီ နားကပ္ေလးေတြႏွင္႔၊ ဘယ္သြားသြား ဒါေလးေတြႏွင္႔ ဟန္က်ေနပါသည္။

ခုခ်ိန္မွာေတာ႔ ေရႊေတြ၊ စိန္ေတြ မကပ္ခ်င္ပါ။ ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါးသာ ေနခ်င္ပါသည္။       ။

ဥေပေစၦတကကံ ... အပိုင္း (၂)

 ဥေပေစၦတကကံ ... မွ အဆက္

ဆြိဆြိတီေလးမွာ ထိုေန႔ညက ေဒၚေလးက အေဖာ္ေခၚထား၍ ထိုတိုက္ခန္းက ကိုေဇာ္တို႔ မေဆြတို႔ အိပ္ေသာ ကုတင္ၾကီးေပၚတြင္ ေဒၚေလးရယ္၊ ေမာင္၀မ္းကဲြေလးရယ္ႏွင္႔ အိပ္လိုက္ရပါသည္။ ကိုေဇာ္ႏွင္႔ မေဆြတို႔မွာ ဥေပေစၦတကကံ ႏွင္႔ေသဆံုးခဲ႔ရပါသည္။  ႏွစ္ေယာက္လံုးအတြက္ အင္မတန္ပင္ စိတ္မေကာင္းၿဖစ္ရပါသည္။ လူၿပိန္းစကားေၿပာလွ်င္ အစိမ္းေသဟုပင္ ေၿပာလို႔ ရပါသည္။ သို႔ေပမဲ႔ သူတို႔ အိမ္တြင္ေနစဥ္ေရာ ညေရးညတာ အိပ္ရာေပၚမွာေရာ ေၿခာက္ေၿခာက္ၿခားၿခား ဘာတစ္ခုမွ မၿဖစ္ခဲ႔ပါ။ ႏွစ္ေယာက္လံုး စိတ္ေကာင္းႏွလံုးေကာင္းသူမ်ားၿဖစ္ရာ ေကာင္းရာ မြန္ရာပဲ တစ္ခါထဲ ေရာက္သြားၾကသည္လား စဥ္းစားေနမိပါသည္။

ေနာက္မွ ေဒၚေလးတို႔ ေၿပာၿပလို႔ သိရသည္မွာ မေဆြတို႔သည္ ထိုအခ်ိန္က အလြန္နာမည္ၾကီးေသာ ရဟႏၱာဟု သမုတ္ခံရေသာ စစ္ကိုင္းၿမိဳ႔ ေရႊဟသၤာဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးအား ကိုးကြယ္ရာ ဆရာေတာ္မွ သူတို႔အား ဥေပေစၦတက ကံၿဖင္႔ ကြယ္လြန္ကိန္း ၿမင္သည္ဟု ေဟာၾကားခဲ႔ဖူးသည္ဟူ၍ၿဖစ္ပါသည္။

**************************************************************************

ထုိအၿဖစ္ အပ်က္မ်ား ၿဖစ္ပြားခဲ႔ၿပီး ေနာက္ အႏွစ္ ၂၀ခန္႔အၾကာ ...

စကၤာပူၿမိဳ႔ ဧရာရာဂ်ာ (AYE) အၿမန္လမ္းမၾကီးေပၚတြင္ ကားေလးတစ္စီးသည္ အရွိန္အဟုန္ၿဖင္႔ ေၿပးလွ်က္ ရွိသည္။ ကားေပၚတြင္ အယ္လ္စိုင္းဇီ၏ အလြမ္း သီခ်င္း ေဆြးေဆြး ေၿမ႔ေၿမ႔က လြင္႔ၿပန္႔ေနသည္။

အၾကင္နာ ဇာတ္လမ္းေလး ...

 အလြမ္းေၿပာင္းေရးဖို႔ ...

 ေသြးနည္းနည္း ေအးေအာင္ ... 

အခ်ိန္ေပးပါဦးကြယ္ ...

အခ်ိန္ကား ည၈နာရီ ရွိၿပီ။ ဆြိဆြိတီ တစ္ၿဖစ္လဲ အန္တီဆြိသည္ အလုပ္မွ ၿပန္လာၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။ ည ၈နာရီဆိုေတာ႔ AYE ေပၚမွာ ခါတိုင္းရံုးဆင္းခ်ိန္လို ကားေတြ က်ပ္မေန။  ထို႔ေၾကာင္႔ ကားကို ပံုမွန္ထက္ အရွိန္ၿမွင္႔ကာေမာင္းလိုက္သည္။ ကားေမာင္းရင္း ေန႔တိုင္းဖြင္႔လြန္း၍ အလိုလိုအလြတ္ရေနေသာ သီခ်င္းကို ဆိုေနက်အတိုင္း လိုက္ညည္းေနသည္။ သီခ်င္းသာ လိုက္ညည္းေနသည္။ စိတ္သည္ကား သီခ်င္းမွာမရွိ။ ရံုးမွ အလုပ္မ်ား ေခါင္းထဲပါလာသည္။ လက္ရွိဘ၀အေၾကာင္း ေတြးေနမိသည္။

ခုတစ္ေလာ အန္တီဆြိတစ္ေယာက္ ေနရတာမေပ်ာ္ပါ။ ေယာက်္ားလုပ္သူသည္ ဘ၀ အဆင္ေၿပေရးအတြက္ တကြ်န္းသို႔ အလုပ္သြားရွာရာ ၆ လၾကာၿပီ။ အလုပ္မရေသး။ အဆင္မေၿပလွ်င္ ၿပန္လာရေတာ႔မည္။ အန္တီဆြိကိုယ္တိုင္လည္း အလုပ္မွာ အခက္အခဲ အက်ပ္အတည္းမ်ား ရင္ဆိုင္ေနရသည္။  ကိုယ္နွင္႔အလုပ္တဲြလုပ္သူက ရုပ္တရက္ၾကီး ေဟာလီးေဒးဆိုကာ ခြင္႔ ၂ပတ္တိတိယူသြားသည္။ သူ၏မၿပီးၿပတ္ေသးေသာ အလုပ္မ်ားအားလံုး ကိုယ္႔အေပၚလႊဲခဲ႔သည္႔အၿပင္ ကိုယ္တာ၀န္ယူေနရေသာအပိုင္းကလဲ ဆီးရီးယက္စ္ ၿဖစ္ေနသည္။ ေနာက္သူသံုးသည္႔ ေဆာ႔ဖ္၀ဲႏွင္႔ ကိုယ္သံုးသည္႔ ေဆာ႔ဖ္၀ဲကမတူ။ ကိုယ္ကြ်မ္းက်င္သည္႔ ေဆာ႔ဖ္၀ဲသံုးလွ်င္ နာရီ၀က္ၿဖင္႔ၿပီးႏိူင္ေသာအလုပ္ကို သူ႔ေဆာ႔ဖ္၀ဲၿဖင္႔လုပ္ေတာ႔ တစ္ေနကုန္လုပ္တာေတာင္ အဆင္မေၿပ။ ကုမၸဏီကလည္း ထိုပေရာဂ်က္ကို ေနာက္ဆံုးေဆာ႔ဖ္၀ဲၿဖင္႔သာ သံုးေစခ်င္သည္။ အန္တီဆြိတို႔ အခက္ေတြ႔ပါၿပီ။ ပံုမွန္အားၿဖင္႔ အန္တီဆြိသည္ ရံုးတြင္ ဘယ္ေတာ႔မွ ညဥ္႔နက္မိုးခ်ဳပ္ လုပ္ေလ႔ မရွိ္ပါ။ စေန၊ တနဂၤေႏြ ၿပန္လာ လုပ္ေလ႔လည္းမရွိပါ။ ယခုေတာ႔ ပေရာဂ်က္က အရမ္းအေရးၾကီးသည္႔အခ်ိန္ အတူတဲြလုပ္သူက ခြင္႔ယူသြားရာ ၿပသနာအားလံုး သူ႔ေခါင္းေပၚ ပံုက်ကုန္သည္။

ဒီၾကားထဲ ညေနၿပန္ခါနီး R&D မန္ေနဂ်ာက (ကိုယ္႔အထက္က မန္ေနဂ်ာကို ေက်ာ္၍) စားပဲြနားကပ္ကာ လာေၿပာသည္။ ဒီအပတ္ စေန (သို႔) တနဂၤေႏြ လာဆင္းႏိူင္ပါမည္လားတဲ႔။ သူေၿပာေတာ႔ ပထမေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ကြ်ဲၿမီးတိုသြားသည္။ အရင္ကလို ဆိုလွ်င္ၿဖင္႔ ေယာက္်ား အားကိုးႏွင္႔ ဒီအလုပ္ထြက္ရလဲ ဘာအေရးလဲဆိုကာ ဘုေတာမိမည္။ ခုေတာ႔ "ငါ ကတိေတာ႔ မေပးဘူး။ လာႏိူင္ဖို႔ ၾကိဳးစားပါ႔မယ္"ဟုသာ ေၿပာခဲ႔သည္။ အန္တီဆြိသည္ အလုပ္တြင္ Productive ၿဖစ္သည္ဟု နာမည္ၾကီးရာ ၈ႏွစ္ေက်ာ္လုပ္ခဲ႔ေသာ ဤကုမဏီတြင္ သူအလုပ္တစ္ခုကို အခ်ိန္ပိုေတြ လုပ္ေနရၿပီ ဆိုလွ်င္ၿဖင္႔ ကုမၸဏီက မေတာ္မတရား ေစခိုင္းထားၿပီဟု အၿမဲတြက္တတ္ရာ ဒီတစ္ခါေတာ႔ ရွိေစေတာ႔ဟု စိ္တ္က ေတးထားလုိက္သည္။

အိမ္ေရာက္ေတာ႔လဲ စိတ္က အလုပ္ထဲမွာ။ အန္တီဆြိတို႔သံုးေသာ ေဆာ႔ဖ္၀ဲစစ္စတန္အရ အိမ္သို႔လဲ အလုပ္သယ္လုပ္လို႔မရပါ။ ဒီေတာ႔ အလုပ္က ၿပသနာကို ဘယ္လိုေၿဖရွင္းရမည္လဲ စိတ္ကအၿမဲေတြးေနသည္။ သို႔ႏွင္႔ စေနေန႔ ေရာက္လာေတာ႔ မနက္အေစာၾကီး ၃နာရီေလာက္ႏိူးေနသည္။ စိတ္က ေၿဖရွင္း၍မရေသာ ၿပသနာကို တစ္ခ်ိန္လံုးစဥ္းစား အၾကံထုတ္ေနၿပန္သည္။ ေနာက္ဆံုး အၾကံတစ္ခုရလာသည္။  ဤတြင္ စိတ္ၿမန္ေသာ အန္တီဆြိသည္ ခ်က္ခ်င္း ေရထခ်ိဳး ၿပင္ဆင္ကာ ရံုးသို႔ ေၿပးေလေတာ႔သည္။ အခ်ိန္ကား မနက္ ၆နာရီခဲြသာရွိေသး၍ AYE မွာ ကားကလဲ ရွင္းလွသည္။ ကားကို တဟုန္ထိုးေမာင္းေလရာ ခါတိုင္း traffic ၿဖစ္ေသာအခ်ိန္ နာရီ၀က္၊ ၄၅ မိနစ္ေမာင္းရေသာခရီးကို ၈မိနစ္ႏွင္႔ ရံုးေရာက္ေလသည္။ အမွန္ကေတာ႔ အႏၱရာယ္ အလြန္မ်ားပါသည္။ အန္တီဆြိသည္ ရံုးမွအလုပ္ အဆင္မေၿပတာေရာ၊ ဘ၀တြင္ အဆင္မေၿပတာပါေရာ၍ အရဲြ႔တိုက္ကာ ၿဖစ္ခ်င္ရာၿဖစ္ စြတ္ေမာင္းၿခင္းၿဖစ္ရာ ကံေကာင္းေထာက္မ၍ အသက္ေဘး မေရာက္ခဲ႔ပါ။ ( ဦးၿခိမ္႔ေဟာခဲ႔ေသာ ဥေပေစၦတကကံႏွင္႔ ေသကိန္းမပါခဲ႔ဆိုသည္မွာ မွန္ခ်င္ မွန္ႏိူင္ပါသည္။)

ရံုးေရာက္ေတာ႔ တစ္ရံုးလံုး ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း။ မနက္ ၁၁နာရီေလာက္က်မွ EE ဖက္မွ တစ္ေယာက္ေရာက္လာသည္။ မနက္က စဥ္းစားမိသည္႔  အၾကံအတိုင္း လုပ္ၾကည္႔ရာ အနည္းငယ္ အဆင္ေၿပလာ၍ ၀မ္းသာရသည္။ အလုပ္လုပ္ေနစဥ္ ဖံုး၀င္လာသည္။ ကိုင္လိုက္ေတာ႔ က်သြားသည္။ ဤသို႔ ၃ၾကိမ္ခန္႔ၿဖစ္ေနရာ အလုပ္ရွဳပ္ေန၍ ဖံုးနံပတ္လဲ မၾကည္႔အား။ ေနာက္မွ မသကၤာ၍ ေခၚသူကို ၾကည္႔လိုက္မွ အေမတို႔ဆီမွ ဖုံးၿဖစ္ေနသည္။ ရန္ကုန္မွ အေမတို႔ ဖံုးဆက္လိုေသာ္ ဤသို႔ ေခၚေနက်ၿဖစ္သည္။ 

အေမ႔ကို ၿပန္ေခၚေတာ႔မွ စိတ္မေကာင္းစရာ သတင္းကိုၾကားလိုက္ရသည္။ စိတ္ထဲမွာ မိုးၾကိဳးပဲ ပစ္ခ်လိုက္သလို။ ရင္ထဲမွာ ၀မ္းနည္းလိုက္တာ။ ေဒၚေလးတစ္ေယာက္ ဆိုင္ကယ္တိုက္ခံရလို႔ ဆံုးရွာၿပီတဲ႔။ စိတ္ထဲမွာေတာ႔ ၀မ္းနည္းၿခင္း၊ ႏွေၿမာၿခင္း၊ ယူၾကံဳး မရၿခင္း အားလံုးၿပည္႔ေနသည္။

ညေနရံုးကၿပန္ေတာ႔ စိတ္မေကာင္းစရာ၊ လူ႔ဘ၀၊ လူ႔ေလာက၊ အလုပ္က အဆင္မေၿပမွဳ၊ ဘ၀ အဆင္မေၿပမွဳေတြ ေရာေထြးကာ အန္တီဆြိတစ္ေယာက္ ဖြင္႔ထားေတာ႔ အယ္လ္စိုင္းဇီသီခ်င္းလဲ မညည္းႏိူင္ေတာ႔ပါ။ ေလာကၾကီးအား စက္ဆုတ္ကာ အေတြးေတြကလဲ ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္၊ ေရာက္ယက္ခတ္ ကားကိုသာ စြတ္ေမာင္းရင္း၊ ငိုခ်င္စိတ္ကို ၿမိဳခ်ကာ ကိုယ္႔ အေပၚ အၿမဲ ေကာင္းခဲ႔တဲ႔  ေဒၚေလး၏ ဘ၀ အေၾကာင္း ေနာက္ေၾကာင္းၿပန္ စဥ္းစားေနမိေတာ႔ပါသည္။

***************************************************************************

ေဒၚေလးအေၾကာင္းေၿပာရလွ်င္ ဦးေလးအေၾကာင္းအရင္စ ေၿပာမွ ၿဖစ္မည္။ အေဖ႔ညီအငယ္ဆံုး ဦးေလးကို ဆြိဆိြတီတို႔ ေမာင္ႏွမေတြ အားလံုးက "ေလးေလး" ဟုေခၚသည္။ ေလးေလးသည္ ငယ္ငယ္က ၿမင္းလွည္းေမာင္းကာ အသက္ေမြးသည္။ ၿမင္းလွည္းေမာင္းကာ၊ ၿမင္းစာ ေၿပာင္းရိုးေတြ ေရာင္းကာ အေမႏွင္႔ အစ္မ အဖြားၿဖစ္သူကို လုပ္ေကြ်းသည္။ ေနာက္ပိုင္း အားကစားဖက္လိုက္သြားရာ  စစ္ကိုင္းတိုင္း၏ နာမည္ၾကီး အေၿပးခ်န္ပီယံ ၿဖစ္လာသည္။ ဆြိဆြိတီတို႔ ငယ္ငယ္က ေအာင္ဆန္းကြင္းတြင္ ေလးေလး အေၿပးၿပိဳင္စဥ္ သြားၾကည္႔ဖူးသည္။ ေလးေလးက ၿပိဳင္ပဲြတိုင္း အၿမဲ ပထမရသည္ကို မွတ္မိသည္။ ေလးေလးက ထက္ၿမက္သူ၊ ေခါင္းေဆာင္တတ္သူၿဖစ္ေလေတာ႔ အားကစားသမားမ်ားၾကား ထင္ေပၚသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ တိုင္းအားကစားမွဴးအၿဖစ္ ရာထူးတိုးကာ နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဒိုင္းမရရွိခဲ႔ေသာ စစ္ကိုင္းတိုင္းသည္ ေလးေလး အားကစားမွဴးၿဖစ္သည္႔ႏွစ္မွာ တိုင္းႏွင္႔ၿပည္နယ္ဒိုင္းကို ရခဲ႔ပါသည္။ မ၀ိပၸံတို႔လို နာမည္ေက်ာ္မ်ားသည္ ေလးေလးထရိန္းေပးခဲ႔ေသာ ေလးေလး၏ တပည္႔ရင္းမ်ားၿဖစ္ပါသည္။

ေနာက္ေတာ႔ ေလးေလးလဲ အားကစားသမားဘ၀မွ အနားယူကာ ကိုယ္ပိုင္ သစ္စက္ေထာင္ စီးပြားေရး အၾကီးအက်ယ္လုပ္သည္။ ေလးေလးသည္ အားကစားသမားမ်ားကို ထရိန္းေပးခဲ႔၍လားမသိ။ သစ္စက္တြင္လည္း အလုပ္သမားမ်ားႏွင္႔အလုပ္လုပ္ရာတြင္ နွဳတ္အလြန္ၾကမ္းေလသည္။ သို႔ေပမဲ႔ ေစတနာပါသည္ကို သိေတာ႔ အလုပ္သမားမ်ားက ခ်စ္ေၾကာက္ရိုေသၾကသည္။ သစ္စက္အလုပ္သည္ လႊသြားမ်ားၾကား သစ္လံုးအေလးအပင္မ်ားႏွင္႔ အလုပ္လုပ္ၾကရရာ အႏၱရာယ္အလြန္မ်ားသည္ၿဖစ္ရကား အလုပ္သမားမ်ား မထိခိုက္ေစေရးအတြက္ ဂရုဏာေဒါေသာႏွင္႔ ေအာ္ဟစ္ေၿပာဆိုေနၿခင္းသာၿဖစ္ေၾကာင္း သေဘာေပါက္ၾကသည္။

ထို႔အၿပင္ ေလးေလးသည္ သူ႔အိမ္ပတ္၀န္းက်င္ ရပ္ကြက္ထဲမွ ခေလးမ်ား၊ ဆင္းရဲသူမ်ားကို သစ္စက္ထဲတြင္ လႊစာၾကံဳး၊ ေသတၱာရိုက္ အစရွိသၿဖင္႔အလုပ္ေပးထားေသးသည္။ လုပ္ခကိုလည္းမႏွိမ္သည္႔အၿပင္ သူမ်ားေပးသည္ထက္ ပိုေပးသည္။ သူ႔ အလုပ္သမားမ်ားအတြက္ဆို လက္ကလဲ ဖြာသည္။ ဟင္းခ်က္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားငွါးကာ ေန႔လည္စာ၊ ညစာ အိုးၾကီး အိုးငယ္ ခ်က္ေကြ်းေသးသည္။  အေပါက္ဆိုးသေလာက္ ေစတနာေကာင္းေသာ ေလးေလးပါ။ ထိုစဥ္က ဆြိဆြိတီတို႔ ေက်ာင္း၃ႏွစ္ပိတ္၍ ေလးေလး သစ္စက္ထဲ အလုပ္လုပ္ဖူးရာ သူ႔ဦးေလးႏွင္႔ သူ႔သစၥာေတာ္ခံ အလုပ္သမားဦးေလးၾကီးေတြ ခါးကုန္း၊ လက္ေနာက္ၿပန္ပစ္ကာ ဟုတ္ကဲ႔ အကိုၾကီးဆိုကာ  စကားေၿပာဆိုေနသည္ကို ၾကားတိုင္း ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားတစ္ကားၾကည္႔ေနရသလို၊  ေဂါ႔ဖားသားကားမွ မာလြန္ဘရန္ဒိုၾကီးသာ ေၿပးၿမင္မိပါသည္။ (သစ္စက္လုပ္ငန္းသည္ ထင္သည္ထက္ ပို၍ ရွဳပ္ေထြးကာ လူၾကမ္း၊ လူဆိုး၊ သစၥာေစာင္႔အလုပ္သမား၊ ပုလိပ္၊ ေတာေခါင္း၊ ေထာက္လွမ္းေရး တို႔ပါ ပါ၀င္ပတ္သတ္ပါသည္။)

ေဒၚေလးႏွင္႔အိမ္ေထာင္က်ေတာ႔ ေဒၚေလးက အစိုးရ၀န္ထမ္း။ ေဒၚေလးသည္ကား ဦးေလးႏွင္႔ ဆန္႔က်င္ဖက္။ အင္မတန္ နွုတ္ခ်ိဳသည္။ လူခ်စ္လူခင္မ်ားသည္။ အလုပ္သမားမ်ားႏွင္႔ ေဟလား၀ါးလား ေနသည္။ ေပ်ာ္တတ္သည္။ ေနတာထိုင္တာ ရိုးကုတ္သည္။ သစ္စက္ပိုင္ရွင္ဟု မထင္ရ။ အလြန္လည္း အားနာတတ္သည္။ လက္ဖြာေသာေလးေလးႏွင္႔ ဆန္႔က်င္ဖက္ အလြန္ႏွေၿမာတတ္သည္။ ဆြိဆြိတီေလး အလုပ္လုပ္ေနစဥ္ ကာလတစ္ေလွ်ာက္လံုး သူတို႔အိမ္တြင္ ၀မ္းကဲြေလးေတြႏွင္႔ အတူေနရာ ဆြိဆြိတီေလးကို သူ႔သားသမီးေတြႏွင္႔ တန္းတူ သေဘာထားပါသည္။ ေခၚပံုကလဲ ငါ႔သမီး၊ ငါ႔သမီးဟု ပါးစပ္ဖ်ားမွမခ်။ ဆိုင္ကယ္စီးသင္ေပးသည္။ အပ်ိဳ အရြယ္ေလး ၀တ္ခ်င္စားခ်င္မွာပဲ ဆိုကာ အ၀တ္အစားလည္းဆင္ေသးသည္။ တူ၀ရီး၂ေယာက္လံုး ေလးေလးကို ေၾကာက္ရသည္ၿဖစ္ရာ ေလးေလးနွင္႔ယွဥ္ေသာ္ စပ္မွေတာ္ရေသာ အေဒၚက ပိုရင္းေနသလိုပင္။ တူ၀ရီး၂ေယာက္ တိုးတိုးေဖာ္ တိုင္ပင္ဖက္လည္းၿဖစ္သည္။

ေဒၚေလးအေၾကာင္းေၿပာေနရင္းႏွင္႔ ဦးေလးႏွင္႔ပတ္သတ္၍ သတိရသည္မွာ ေလးေလးသည္ လူကသာ အလုပ္သမား လူၾကမ္းၾကီးမ်ားႏွင္႔ အတူတဲြကာ သူကိုယ္တိုင္လဲ လူၾကမ္းစိတ္ၾကမ္းဆိုသလို ၿဖစ္ေနေပမဲ႔  တစ္ခ်ိဳ႔ေနရာမ်ားတြင္ အလြန္ေၾကာက္တတ္သည္။ တစ္ခါသား ေလးေလးဆိုင္ကယ္ေနာက္က လိုက္ဖူးသည္တြင္ ေလးေလးသည္ ဆိုင္ကယ္ကို အၿမန္မေမာင္း ေႏွးေႏွးသာေမာင္းသည္။ ေမာင္းရင္းႏွင္႔လည္း ဆိုင္ကယ္ ေမာင္းရာတြင္ သတိထားဖို႔၊ အတင္႔မရဲဖို႔ သတိေပးေနသည္။ ေလးေလးသည္ ဘယ္အလုပ္မဆို သတိ၀ီရီယနွင္႔ လုပ္သူ၊ ေဘးအႏၱရာယ္ထိခိုက္မည္ကို အင္မတန္ စိုးရိန္တတ္သူလည္း ၿဖစ္ပါသည္။

ေနာက္ၿပီး ဦးေလးသည္ သူ႔ဘ၀တြင္ ၁၀တန္းပင္မေအာင္ခဲ႔ရာ သူ႔တူ၊ သူ႔တူမမ်ားကို ပညာတတ္ၾကီးေတြ ၿဖစ္ေစခ်င္သည္။ ထိုစဥ္က ဆြိဆြိတီမွာ စက္မွဳတကၠသိုလ္ ဒုတိယနွစ္ၿဖစ္ရာ အလြန္ဂုဏ္ယူေလသည္။ တစ္ခါသားတြင္ သူ႔သစ္စက္မွ အင္ဂ်င္ေတြ ပတၱားၾကိဳးေတြနွင္႔ စက္ရံုအသစ္ေဆာက္ဖို႔အလုပ္ရွဳပ္ေနသည္။ အနားမွာရွိေသာ အင္ဂ်ုင္နီယာေက်ာင္းသူ ဆြိဆြိတီေလးကို ပတၱားၾကိဳး အရွည္၊ ေမာ္တာ စက္ပတ္ေရ၊ စက္သီး စက္ပတ္ေရ (RPM)  အစရွိသည္တို႔ တြက္ခိုင္းေလရာ  တတ္သမွ်၊ မွတ္သမွ် တြက္ေပးလိုက္ရာ လူလာတိုင္း ကြ်န္ေတာ႔တူမ တြက္ေပးတဲ႔ စက္ဆိုကာ ဂုဏ္ယူကာေၿပာတတ္သည္။ (ယခုအခ်ိန္ထိ အလည္ေရာက္တိုင္းလည္း  ညည္း တြက္ေပးသည္႔ စက္ဆိုကာေၿပာေလ႔ရွိပါသည္။)

ေနာက္တစ္ခု မွတ္မိသည္မွာ ထိုအခ်ိန္ကတည္းက ဦးေလးသည္ အားကစားသမားေဟာင္းပီပီ အားကစားလည္း လိုက္စားရာ  ေဒၚေလးကို ေခၚကာ မနက္တိုင္း လမ္းေလွွ်ာက္ထြက္ေလ႔ရွိသည္။ အန္တီဆြိမွာ ေဒၚေလးရယ္၊ ခေလး၂ေယာက္ရယ္ႏွင္႔ အတူအိပ္ရာ "ကိုေကးေရ"  ... " ၿမင္႔ေရ.."  ႏွင္႔ မနက္ခင္း လမ္းေလွ်ာက္ခါနီး လင္မယား၂ေယာက္ ေၿပာဆိုေနသံမ်ား၊ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ႏိွဳးသံမ်ားက မနက္တိုင္းၾကားေနက်၊ ရင္းႏွီးေနက် အသံမ်ား ၿဖစ္ပါသည္။

ေနာက္ပိုင္း ဆြိဆြိတီေလး စကၤာပူေရာက္ေတာ႔ ေဒၚေလးမွ အရြယ္ေရာက္လာၿပီၿဖစ္ေသာ သူ႔ခေလးေတြကို ရွဳပ္ေထြးၾကမ္းတမ္းလွေသာ ဒီသစ္စက္မွာပဲ၊ ဒီၿမိဳ႔ေလးမွာပဲ ဘ၀တစ္ခုလံုး ၿမွဳတ္ႏွံကာ မေနေစလို။ တကၠသိုလ္မွ ဘဲြ႔အသီးသီးရၿပီးေသာ ခေလး ၂ေယာက္လံုးကို ဂ်ပန္ပို႔ကာ ပညာသင္ အလုပ္သြားလုပ္ေစသည္။ ထိုအခ်ိန္ ေလးေလးလဲ က်န္းမာေရး သိပ္မေကာင္းေတာ႔ ေဒၚေလးကို အစိုးရ အလုပ္မွထြက္ကာ သစ္စက္ကို ဦးေဆာင္လုပ္ေစသည္။ သစ္စက္အၿပင္ တည္းခိုခန္းလုပ္ငန္းကလည္း အေတာ္တိုးတက္ေနၿပီၿဖစ္ရာ ထိုလုပ္ငန္းကိုလည္း ဦးေဆာင္ေစၿပန္သည္။ ေဒၚေလးဦးစီးၿပီးေနာက္ပိုင္းတြင္ ေဒၚေလး၏ ဆက္ဆံေရး အဆင္ေၿပမွဳ ၊ ေလးေလး၏ ေနာက္ပိုင္းမွ ပံ႔ပိုးမွဳမ်ားၿဖင္႔ စီးပြားေရးသည္ ယခင္အခ်ိန္မ်ားႏွင္႔မတူ တမူထူးၿခားကာ အလြန္တိုးတက္လာသည္ဆိုပါသည္။

*******************************************************************************

 အန္တီဆြိသည္ ကားေမာင္းရင္း ေဒၚေလးတို႔ ေလးေလးတို႔ အေၾကာင္း ေတာင္စဥ္ေရမရ ေတြးမိေတြးရာ ေတြးေနရာ  ကားပါ႕ကင္မွာ ကားရပ္ေတာ႔မွ လက္ရွိ ပစၥက အခ်ိန္ၿပန္ေရာက္သည္ကို သတိရလာသည္။ အိမ္ေရာက္ေတာ႔ ေလးေလးကို ဖုံးေခၚရန္ ၾကိဳးစားသည္။ သို႔ေပမဲ႔ မေခၚၿဖစ္ခဲ႔ပါ။ ေလးေလးသည္ ယခုအခ်ိန္တြင္ အရြယ္ေရာက္ေနၿပီၿဖစ္ေသာ သားေလးေရာ သမီးေလးပါ ႏိူင္ငံရပ္ၿခားေရာက္ေန၍ တစ္ေယာက္တည္း အားငယ္ေနေရာ႔မည္။ သို႔ေပမဲ႔ အန္တီဆြိ ဖံုးေခၚလွ်င္ စိတ္ကို ထိန္းႏိူင္မည္မဟုတ္ပါ။ ငိုခ်မိမည္ေသခ်ာသည္။ ကိုယ္ေခၚ၍ အားမေပးႏိူင္သည္႔အၿပင္ သူ႔ေ၀ဒနာ ပိုဆိုးေစမည္ကို မလိုလားပါ။ အေဖတို႔ထံ ဖုံးဆက္ အၾကိဳးအေၾကာင္းထပ္ေမးေတာ႔ အေဖကေတာ႔ သူ႔ညီထံ  အေရးေပၚ ရထားလက္မွတ္၀ယ္ကာ သြားပါၿပီတဲ႔။

 

ေနာက္ဆံုး အေဖ႔ထံမွ ၿဖစ္ပံုပ်က္ပံု သတင္းစံုၾကားရသည္တြင္ ထိုေန႔က ေလးေလးႏွင္႔ေဒၚေလး ခါတိုင္းလိုပဲ လင္မယား ၂ေယာက္ ေစာေစာထ လမ္းေလွ်ာက္ၾကသည္။ စစ္ကိုင္းတံတားနားေရာက္ေတာ႔ တံတားၿပင္ေနသည္။ တံတားေပၚက လမ္းေလးေအာက္ေၿခနားမွာ ေက်ာက္တံုး၊ ေက်ာက္ခဲေတြ လုပ္လက္စ ၿပန္႔က်ဲရွဳပ္ပြေနသည္တဲ႔။ ၂ေယာက္အတူ ေလွ်ာက္စရာပင္ လမ္းကမရွိေတာ႔  ေလးေလးက ေနာက္က၊ ေဒၚေလးက ေရွ႔ကေလွ်ာက္သည္တဲ႔။ အဲဒီ႔အခ်ိန္မွာ ေဒၚေလးဟာ တံတားလမ္းေလးေပၚကေန ကားလမ္းမေပၚ ေၿခေခ်ာ္အက်၊ အရွိန္ၿပင္းၿပင္းေမာင္းလာသည္႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွ ဆိုင္ကယ္က ၀င္တိုက္ခဲ႔သည္တဲ႔။ ေဒၚေလး ေအာက္ကို လဲအက် လမ္းေပၚမွ ေက်ာက္ခဲၾကီးနဲ႔ ေခါင္းနဲ႔ အက်မွာ ေသြးခ်င္းခ်င္းနီေနသတဲ႔။ သူ႔ေရွ႔မွ အၿဖစ္အပ်က္ေတြကို အစအဆံုး ၿမင္လိုက္ရသည္႔ေလးေလးဟာ ေနရာမွာပင္ ရူးမတတ္ပဲၿဖစ္ခဲ႔သည္တဲ႔။ ဘယ္အရာမဆို မေတာ္တဆၿဖစ္မွာေတြ ေၾကာက္လို႔ အၿမဲ ဂရုစိုက္ခဲ႔တဲ႔ ေလးေလး၊ သူ႔ေရွ႔နားတင္ ေဒၚေလးတစ္ေယာက္လံုး မရွဴမလွၿဖစ္ေနတာကို ဘာမွမကယ္ႏိူင္၊ မကူႏိူင္ခဲ႔၊ မဟန္႔တားႏိူင္ခဲ႔ပါေပ။ ေသြးအိုင္ထဲလဲေနသည္႔ ေဒၚေလးကို ေပြ႔ၿပီး " ၿမင္႔ .. ၿမင္႔... သိပ္နာေနလား ..." လို႔ ေမးေတာ႔ အၿမဲ အားနာတတ္တဲ႔  ေဒၚေလးက မနာဘူးဆို ေခါင္းရမ္းၿပၿပီး ဇက္ေလးက်ိဳးက်သြားသည္တဲ႔။ အၿဖစ္အပ်က္ကို ၾကားရေတာ႔ ပို၍ပင္ရင္နာရပါသည္။ ၿဖစ္မွၿဖစ္ရေလ ေဒၚေလးရယ္ ....

 ေဒၚေလး၏ရုပ္အေလာင္းကို ေနာက္ေန႔ ခ်က္ခ်င္းသၿဂိဳလ္ရာ ဘုန္းၾကီးမွ တရားေပးေတာ႔ ေလးေလးတစ္ေယာက္ ငိုတာ ငိုတာ ထိမ္း၍ပင္မရပါတဲ႔။ ေလးေလး အရမ္းခံစားေနရသည္ ၾကားေတာ႔ ဆြိဆြိတီတစ္ေယာက္ အားေပးရန္ ဖုံးကို ေကာက္ႏွိပ္သည္။ ဟိုဖက္က လာကိုင္သူက ခဏကိုင္ထားပါတဲ႔။ ေနာက္ ေလးေလး အသံၾကားရသည္။  " ေအး ... ဆြိတီလား ..." .... ေလးေလး၏ အသံ၀ါ၀ါၾကီးၾကားရေတာ႔ ဆြိဆြိတီလဲ မေနႏိူင္ေတာ႔။ " ေလးေလး ေနေကာင္းလား.. " ဆိုသည္ကလဲြ၍ စကားလဲ ဆက္မေၿပာႏိူင္ေတာ႔။ တရံွဳ႔ရံွဳ႔ႏွင္႔သာ ငိုေနေတာ႔သည္။ ဟိုဖက္က ကာရကံရွင္ ေလးေလးကပဲ တဖန္ ၿပန္အားေပးေနရတဲ႔ အၿဖစ္။ " ေအးပါေအ ...  သူ႔မွာ  ဥေပေစၦတကကံက ပါလာတယ္ ...  ဒီေလာက္ပဲ ေနရမယ္ ... ကံက ဒီေလာက္ပဲပါတယ္ ဆိုေတာ႔ ဘယ္တတ္ႏိူင္မွာလည္း  ... ... ... "

ေဒၚေလးရဲ႔ ေနာက္ဆံုးခရီးသည္ အလြန္စည္ကားလွသည္တဲ႔။  သတင္းကို ၾကားသည္ႏွင္႔ သူႏွင္႔ ေက်းဇူးရွိခဲ႔ဖူးေသာ ရြာမ်ားမွ ရြာလံုးကြ်တ္ပင္လာေရာက္ၾကပါသည္တဲ႔။ သူေစ်း၀ယ္ဖူးေသာ ေစ်းမွ ေစ်းေတြပိတ္ကာ လာၾကသည္တဲ႔။ ေနာက္ေန႔ပင္ ခ်က္ခ်င္းခ်ေသာ္လည္း ေဒၚေလးရဲ႔ အသုဘမွာ ကားအစီးေရမ်ားစြာၿဖင္႔ ၿမိဳ႔ေလးတစ္ခုလံုး က်ပ္ညပ္သြားပါသည္တဲ႔။

ေနာက္ေတာ႔ ဂ်ပန္က ၀မ္းကဲြေမာင္နွမလည္း ရရာ ေလယာဥ္ၿဖင္႔ ၿပန္လာၾကရာ အေမ႔ရုပ္အေလာင္းကို သူတို႔ မမီွလိုက္ၾကပါ။ အေမကို အလြန္ခ်စ္ေသာ၊ အေမက အလြန္ခ်စ္ေသာ သနားစရာ ေမာင္ႏွမပါ။

 ေမာင္ႏွမ ၂ေယာက္ စိတ္ထားေလးေတြ ေကာင္းရွာသည္။ ဆိုင္ကယ္တိုက္သြားသည္႔ ေကာင္ေလးလဲ ထိခိုက္ဒါဏ္ရာရကာ ေဆးရံုေရာက္ေနေတာ႔ ဟိုက၊ ဒီက မေက်နပ္လို႔ တရားဆဲြမယ္ ဘာမယ္၊ ရိုက္မယ္၊ ႏွက္မယ္နဲ႔ ၾကိမ္းေမာင္းတဲ႔ လူအုပ္ကို တရားခ်သည္။ " ခ်ိဳေမက ေသသြားၿပီပဲ...  ဘာမွလုပ္လို႔ မရေတာ႔ဘူး၊ ၿပန္လဲမရွင္ေတာ႔ဘူး၊ သူလဲ တမင္၀င္တိုက္တာမွ မဟုတ္တာ ... " ဆိုကာ သူ႔အေမအတြက္ ရတဲ႔ အလွဴေငြေတြနဲ႔ ေကာင္ေလး ေဆးကုသစံရိတ္အတြက္ ၿပန္လွဴလိုက္ၾကသည္တဲ႔...။

ဥေပေစၦတကကံ ႏွင္႔ ရုပ္တရက္ အသက္ဆံုးပါးခဲ႔ရေသာ ေဒၚေလးႏွင္႔ အစ္ကိုၿဖစ္သူ ကိုေဇာ္၊ မေဆြ တို႔ အားလံုး ေကာင္းရာ မြန္ရာ ေရာက္ၾကပါေစေသာ္ ... ။          ။

ၿပီးပါၿပီ။

ဥေပေစၦတကကံ ...

ကိုေမာင္ၿခိမ္႔သည္ ေဗဒင္လကၡဏာ အလြန္၀ါသနာပါရာ ဆြိဆြိတီ၏လက္ဖ၀ါးေလးကို ကိုင္ၾကည္႔ကာ လကၡဏာဖတ္ေလ႔ရွိသည္။ ၿပီးေတာ႔ ေဗဒင္ဆရာလို ဟန္ပါပါၿဖင္႔ " ၾကည္႔စမ္း ညည္းအသက္လမ္းေၾကာင္းၾကီးက ရွည္လိုက္တာ ၿပီးေတာ႔ ၿဖဴးေနတာပဲ .... ဥပေစၦတကကံ နဲ႔ေတာ႔  ေသမွာ မဟုတ္ဘူး" ဟု ေၿပာေလ႔ရွိသည္။ ဆြိဆြိတီေလးမွာ "ဥေပေစၦတကကံ" ဆိုသည္ကို နားမလည္၊ ဘာတုန္းလို႔ ေမးလွ်င္ ကားတိုက္တာတို႔၊ ေလယာဥ္ပ်က္က်တာတို႔၊ သူမ်ားသတ္လို႔ ေသရတာတို႔လို  ရုတ္တရက္ အေသဆိုးၿဖင္႔ မေသရာ ဟူ၍ ၿဖစ္ေလသတတ္။

***********************************************************************************

လြန္ခဲ႔ေသာႏွစ္ေပါင္း ၃၀ေက်ာ္ခန္႔ကၿဖစ္သည္။

 ဆြိဆြိတီေခၚ ဘုတ္အီးမေလးသည္ အစိမ္းပုပ္ေရာင္စကပ္ အကြက္က်ား၊ စကပ္ႏွင္႔အဆင္တူ ေကာ္လံအကြက္က်ားေလးပါသည္႔ အစိမ္းေဖ်ာ႔ေရာင္ ေဖာ႔ရွမ္အက်ီ လက္ေဖာင္းေလးကို ၀တ္ကာ  ေအာက္ကိုငံု႔ၾကည္႔လိုက္၊ မွန္ၾကည္႔လိုက္ႏွင္႔ သူ႔ကိုသူ ၾကည္႔မ၀ၿဖစ္ေနသည္။ ၀တ္စံုသည္ကား ထိုေခတ္အခ်ိန္က နာမည္ၾကီး  "ေဘာ္ဘီ" ဆိုေသာကားထဲမွ ကုလားမင္းသမီးေလး ၀တ္ေသာ ၀တ္စံုၿဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ႔ သူ႔အေမ သိမ္ၾကီးေစ်းမွ ၀ယ္လာေသာ အစိမ္းေရာင္ ေဒါက္ၿမင္႔ဖိနပ္ကို စီးကာ အိမ္ထဲတြင္ပင္ တေဒါက္ေဒါက္ႏွင္႔ လမ္းေလွ်ာက္ေနၿပန္သည္။ ေဘးမွၾကည္႔ေနသာ အေမႏွင္႔ ေဒၚေလးတို႔ကလဲ "ခေလးႏွင္႔ အေတာ္ပါပဲ ဒီေလာက္ဆို ... " ဟု ဆိုကာ  စကားစၿမည္ေၿပာေနၾကသည္။ 

အေမတို႔ေၿပာစကားမ်ားအရ ဘုတ္အီးမေလးသည္ ေဒၚေလးႏွင္႔အတူ မဂၤလာေဆာင္တစ္ခုသုိ႔ လိုက္သြားရမည္။ ထိုအတြက္ ၀တ္စံုကို အစမ္း၀တ္ၾကည္႔ေနၿခင္းၿဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ႔  မဂၤလာေဆာင္ကလဲ သာမန္ေညာင္ည မဟုတ္၊ ဘုတ္အီးမတို႔လို ၀န္ထမ္းတန္းလွ်ားတြင္ေနေသာ အသိုင္းအ၀ိုင္းႏွင္႔ လံုး၀ မစပ္ဆက္ေသာ အင္းယားကန္ဟိုတယ္တြင္ က်င္းပမည္႔ မ်က္ႏွာၾကီး အသိုင္းအ၀ိုင္းမွ မဂၤလာေဆာင္ၿဖစ္ေလသည္။ 

 ဤေနရာတြင္ ေဒၚေလးအေၾကာင္း ေၿပာရဦးမည္။ ေဒၚေလးဆိုသည္ကား ဦးေလးႏွင္႔စပ္မွ ေတာ္ရေသာ (အေဖ႔ညီအငယ္ဆံုး) ဦးေလးမိန္းမၿဖစ္ပါသည္။ သူတို႔သည္ သူ႔အကိုမဂၤလာေဆာင္တက္ရန္ တစ္နယ္တစ္ေက်းမွ လာၾကၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။ ရန္ကုန္တြင္ တည္းခိုရန္ ေဆြမ်ိဳးဆို၍ ဆြိဆြိတီတို႔အိမ္သာရွိရာ ေရာက္တိုင္း ဒီမွာသာ တည္းၾကသည္။ ေဒၚေလးသည္ ခေလးခ်စ္တတ္သူၿဖစ္ရာ ဘုတ္အီ္းမေလးကို အလြန္ခ်စ္သည္။ တူမေလး၊ တူမေလး ပါးစပ္ဖ်ားမွမခ်။ ဘယ္သြားသြား အေဖာ္ေခၚသြားေလ႔ရွိသည္။ ခုလည္း သူ႔အစ္ကို မဂၤလာေဆာင္ကို ေခၚသြားဦးမည္တဲ႔။

မဂၤလာေဆာင္မည္႔ သတို႔သား၊ ေဒၚေလးအစ္ကို ဆိုသည္ကိုေတာ႔ ဘုတ္အီးမ တစ္ခါမွ်ပင္ မၿမင္ဖူးပါ။ တရက္ကေတာ႔ ေဒၚေလးက သတို႔သမီးအိမ္ သြားၾကမည္ဆိုကာ ဟိုက ကားလႊတ္ေပးလိုက္သည္။ ဟိုင္းလတ္စ္ကားေလးက လမ္းမၾကီးမွသည္ လမ္းသြယ္ေလးေတြ၊ ေနာက္ ၿခံက်ယ္၊ ၀န္းက်ယ္ေတြရွိေသာေနရာသို႔ ေကြ႔၀င္ကာ ဂိတ္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးၿဖတ္ကာသြားေနသည္။  ဂိတ္တစ္ခုေရာက္တိုင္း ကားေမာင္းသူက အေလးၿပဳလိုက္၊ ဂိ္တ္ေစာင္႔က အေလးၿပန္ၿပဳလိုက္ႏွင္႔ သတိထားမိသည္။

မၾကာမီမွာပင္ ၂ထပ္တိုက္ အၿမင္႔ၾကီးေဆာက္ထားေသာ ခန္းနားလွပေသာ ၿခံက်ယ္ၾကီးထဲသို႔ ေကြ႔၀င္ကာ ကားေပၚတီကိုေအာက္တြင္ ရပ္လိုက္သည္။ ေဒၚေလးက သမီးလာဆိုကာ အ္ိမ္ထဲ၀င္ၾကသည္။ အိမ္ထဲေရာက္ေတာ႔ ဆိုဖာၾကီးေတြ အၾကီးၾကီးေတြေပၚမွာ အသက္ ၅၀ေလာက္ရွိသည္႔ ရုပ္ရည္ ခန္႔ခန္႔ေခ်ာေခ်ာ ဘဘၾကီးႏွင္႔ အန္တီၾကီးတို႔ ထိုင္ေနၾကသည္။ အန္တီၾကီးမွ " ေဟာ ေရာက္လာၾကပလား.." ေမးကာ ေဒၚေလးႏွင္႔ စကားစၿမည္ေၿပာေနၾကသည္။ ဘဘၾကီးသည္ ထိုေခတ္အခ်ိန္က အရွိန္ၾသဇာၾကီးမားေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တစ္ေယာက္ၿဖစ္သည္ဟု ေနာက္ပိုင္းမွ သိရပါသည္။ ဒါေပမဲ႔ သူတို႔မွာ မာန္မာန အရိပ္အေရာင္မ်ားကိုေတာ႔ မေတြ႔ရပါ။ ဆြိဆြိတီေလးကိုလည္း ၿပံဳးၿပံဳး ၿပံဳးၿပံဳးႏွင္႔ သမီး နာမည္ဘယ္လိုေခၚလဲ ဘယ္ႏွစ္တန္း ေရာက္ၿပီလဲဟု ႏွုတ္ဆက္ပါသည္။ ထိုစဥ္က ေက်ာင္းေတြ ပိတ္ထားခ်ိန္ၿဖစ္ရာ " ငါးတန္းေၿဖထားတယ္။ ေနာက္ႏွစ္ဆို ေၿခာက္တန္းတက္ရမွာ" ဟု ၿပန္ေၿပာေလရာ ဘဘၾကီးက "ေအး အဲဒါဆို ေနာက္ႏွစ္ေတာ႔ ေၿခာက္တန္းဆို ငါးေၿခာက္ေစာ္နံေတာ႔မွာပဲ ဟား..ဟား " ဟုပင္ ရယ္စရာေၿပာလိုက္ေသးသည္။

ေနာက္ေန႔ မဂၤလာေဆာင္ပဲြကလဲ အလြန္ပင္စည္ကားလွပါသည္။ သတို႔သမီးကလဲ ေၾကြရုပ္ကေလးလို ေခ်ာေမာလွပပါသည္။ သတို႔သားကလဲ အသားညိဳညိဳ၊ အရပ္ၿမင္႔ၿမင္႔ ေယာက္်ားပီသ ခန္႔ညားကာ အေနာက္တိုင္း၀တ္စံုကို စမတ္က်က် ၀တ္ထားရာ သတို႔သမီးႏွင္႔ လိုက္ဖက္ညီလွပါသည္။ (သတို႔သားသည္ စစ္ဗိုလ္တစ္ေယာက္ၿဖစ္သည္ဟု ေနာက္ပိုင္းတြင္ သိရပါသည္။) တီး၀ိုင္းမွလဲ နာမည္ၾကီး အႏုပညာသည္ အဆိုေတာ္မ်ားမွ အခါေတာ္ေပးၾက၊ သီဆိုၾကႏွင္႔ အစားအေသာက္မ်ားမွာလဲ ကိတ္မုန္႔၊ ဆိတ္သားပတ္ဖ္၊ ေရခဲမုန္႔ အစရွိသည္တို႔ကို လွလွပပ၊ ၿပင္ဆင္ထားရာ ဒီလိုပဲြမ်ိဳး တစ္ခါမွ်မၿမင္ဖူးေသာ ဘုတ္အီးမေလးမွာ ၿမင္သမွ် အထူးအဆန္းခ်ည္းသာ ၿဖစ္ေနပါေတာ႔သည္။ 

*************************************************************************

 ေနာက္ပိုင္း ဘုတ္အီးမတို႔မိသားစုလည္း ၀န္ထမ္းအိမ္ရာမွ ေၿပာင္းကာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔စြန္တြင္ အိမ္ေလးတစ္လံုး၊ နွင္းဆီစိုက္ရန္ ၿခံေလး တစ္ၿခံ ၀ယ္ကာ ေၿပာင္းေနၾကသည္။ ေဒၚေလးတို႔  လင္မယားလဲ ရန္ကုန္ကို မၾကာခဏလာလည္၊ဘုတ္အီးမေလးလဲ ေတာ္ေတာ္သိတတ္သည္႔အရြယ္ ေရာက္ပါၿပီ။ ေဒၚေလးတို႔လာတိုင္း သူ႔အစ္ကိုေနသည္႔ ရန္ကင္းတိုက္ခန္းဖက္ သြားသြားလည္ရာ ထံုးစံအတိုင္း ဘုတ္အီးမတို႔က ကန္႔လန္႔ပါၿမဲပင္။ ေဒၚေလးကလဲ မိန္းခေလး အေဖာ္မရိွရာ ဒီတူမလုပ္သူကို အေဖာ္စပ္ၿမဲ။

ေဒၚေလးနွင္႔အတူ ရန္ကင္းက တိုက္ခန္းေလး သြားလည္တိုင္း ေဒၚေလးအစ္ကိုကို ေတြ႔သည္႔အခါမ်ားတြင္ အိမ္ေရွ႔က ခံုမွာ ထိုင္ေနသာတာမ်ားသည္။ ဘယ္မွ ထသြားထလာလဲ မေတြ႔ရ။ စစ္၀တ္စံုလည္း ၀တ္သည္မေတြ႔ရ။ အရပ္၀တ္ေဘာင္းဘီရွည္ေလးႏွင္႔ စာအုပ္ဖတ္ခ်င္ဖတ္ ေအးေအးေအာေအာ ထိုင္ေနသည္သာ မ်ားသည္။စကားေၿပာရာတြင္လည္း ခပ္ေအးေအး၊ ညင္ညင္သာသာေပမဲ႔ အသံ၀ါၾကီးႏွင္႔ေၿပာတတ္သည္။ငယ္ငယ္က ေဒၚေလးတို႔ ေၿပာတာေတြနားမလည္ေသး၍ ေနာက္ပိုင္းမွသိရသည္မွာ
 ေဒၚေလးအစ္ကိုသည္ တိုက္ပဲြတြင္ မိုင္းထိကာ ေၿခေထာက္ ၂ဖက္စလံုး ၿဖတ္ထားရသူၿဖစ္သည္။ မဂၤလာေဆာင္စဥ္က ေၿခေထာက္အတုတပ္ထားၿခင္းေၾကာင္႔ ဆြိဆြိတီေလးက မသိၿခင္းၿဖစ္သည္။

 ေၾကြရုပ္ေလးလိုေခ်ာေမာေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တစ္ေယာက္၏သမီးက အညတရ ေၿခ၂ဖက္မရွိသည္႔ စစ္ဗိုလ္ေလးကို လက္ထပ္သည္႔ မဂၤလာသတင္းသည္ ထိုေခတ္ ထိုအခ်ိန္က အလြန္နာမည္ၾကီးခဲ႔ပါသည္။ အဆိုေတာ္ ေမဆြိပင္ သူတို႔ အေၾကာင္းစပ္ထားေသာ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ဆိုခဲ႔ဖူးပါသည္။ ဆြိဆြိတီေလးက သူတို႔ကို ကိုေဇာ္ႏွင္႔ မေဆြဟုေခၚပါသည္။ မေဆြသည္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္သမီးေပမင္႔ ရုပ္ရည္ေလး ေခ်ာေမာသလို မာန္မာနမရွိ၊ စိတ္ရင္းေကာင္း၊ သေဘာမေနာေကာင္းသူတစ္ဦးၿဖစ္ပါသည္။ တစ္ခါတရံ ဆြိဆြိတီေလးကိုလည္း ညီမေလးအတြက္ဆိုကာ ႏိူင္ငံၿခားၿဖစ္မိတ္ကပ္ဗူးမ်ား၊ မုန္႔ဖိုးမ်ားလည္း ေပးတတ္ပါေသးသည္။

 

မေဆြမွာ သားေလးတစ္ေယာက္၊ သမီးေလးတစ္ေယာက္ေမြးထားၿပီး အမ်ားအားၿဖင္႔ ႏိူင္ငံၿခားထြက္ အလုပ္လုပ္ေနတတ္သည္။ ေယာက္်ားက ဒုကၡိတမိွဳ႔ ေဆြကိုယ္တိုင္ စီးပြားထြက္ရွာရမယ္ဆိုကာ ဂ်ပန္သို႔သြားကာ အလုပ္လုပ္သည္ဆိုသည္။ အလြန္လည္း ထက္ၿမက္ေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးၿဖစ္ပါသည္။  ေနာက္ပိုင္း မေဆြလည္း သားသမီးေလးေတြ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ေရာက္လာေတာ႔ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္တည္း စိတ္မခ်တာေရာ၊ ေငြေၾကးလည္း အတန္ငယ္ၿပည္႔စံုလာလာတာေရာ၊ အိုးမကြာ အိမ္မကြာ ဒီမွာပဲ စီးပြားရွာမည္ဆိုကာ  ၿပန္လာသည္။  ထိုအခ်ိန္တြင္ သူ႔အေဖ ဘဘၾကီးမွာ လယ္ယာႏွင္႔သစ္ေတာ ၀န္ၾကီးၿဖစ္ေနပါၿပီ။

မေဆြၿပန္လာေတာ႔ ဂ်ပန္မွ အထပ္သားစက္၊ လွွ်ာထုိးစက္မ်ား သစ္အေခ်ာထည္စက္ အစရွိသၿဖင္႔ သစ္လုပ္ငန္းႏွင္႔ပတ္သတ္ေသာ စက္အေကာင္းစားေတြ ၀ယ္ခ်လာသည္။ ေနာက္ေတာ႔ ေမွာ္ဘီ၊ ဖက္မွာထင္သည္၊ ေၿမကြက္၀ယ္ကာ သစ္သားအေခ်ာကိုင္စက္ရံုအၾကီးၾကီး ေဆာက္သည္ၾကားသည္။ စက္ရံုကို အလြယ္တကူၾကည္႔ရွဳစီမံႏိူင္ေအာင္ စက္ရံုႏွင္႔ မနီးမေ၀းမွာလဲ  အိမ္ေလးတစ္လံုးေဆာက္ထားေသးသည္။

တစ္ရက္ေတာ႔ အေမကေၿပာသည္။  ေဒၚေလးတို႔ ရန္ကုန္ေရာက္ေနသည္တဲ႔။ ေဒၚေလးတင္မက ေဒၚေလးအထက္က အစ္မ အေမသန္းလဲ ပါသည္တဲ႔။ ၿပီးေတာ႔ အေမကဆက္ေၿပာေသးသည္။ ကိုေဇာ္ႏွင္႔ မေဆြေတာ႔ ေမွာ္ဘီမွာ ကားအက္ဆီးဒင္႔ၿဖစ္လို႔ ၂ေယာက္လံုး ဆံုးသြားၿပီဟု။ ဆြိဆြိတီေလးမွာ ကိုယ္႔နားကိုပင္ ကိုယ္မယံုႏိူင္၊ ဟုတ္မွဟုတ္ရဲ႔လား။ အၿဖစ္ဆိုးလိုက္တာ မေဆြနဲ႔ ကိုေဇာ္တို႔ရယ္ ... ၿဖစ္မွၿဖစ္ရေလဆိုကာ စိတ္မေကာင္းၿခင္းၾကီးစြာၿဖစ္ရသည္။ ေနာက္ေတာ႔ အေမနွင္႔ ေဒၚေလးတို႔တည္းရာ ရန္ကင္းက ကိုေဇာ္တို႔ိအိမ္သြားၾကသည္။ ခေလးေတြကိုေတာ႔ အဘိုးေတြ အဘြားေတြ အိမ္ပို႔လိုက္ပါၿပီ။

ေဒၚေလးႏွင္႔ေတြ႔ေတာ႔ အက်ိဴးအေၾကာင္း အစံုအလင္ သိရပါသည္။ ထိုေန႔က စက္ရံုနားက အိမ္မွာ မေဆြတို႔မိသားစု ခေလးေတြေရာ ေခၚကာ ညအိပ္ၾကသည္။ မနက္ေစာေစာ ခေလးေတြ မႏိူးေသးခင္ လင္မယား၂ေယာက္ စက္ရံုဖက္ကို ကားေလးေမာင္းကာ သြားၾကည္႔ၾကသည္။  အၿပန္မွာ အိမ္ရွိရာ လမ္းသို႔ ေကြ႔ရန္ ဘယ္ဖက္မီးကို အခ်က္ၿပသည္။ ဤတြင္ ေနာက္မွာပါလာေသာ အေ၀းေၿပးကားၾကီး တစ္စီးသည္၊ အခ်က္ၿပနားလည္မွဳလဲြကာ ေက်ာ္ခိုင္းသည္ထင္၍ ေက်ာ္အတက္၊ မေဆြကလည္း ကားကို ေကြ႔အခ်မွာ ကားကို ခါးလည္ကၿဖတ္တိုက္လိုက္ရာ ကိုေဇာ္ကေတာ႔ ပဲြခ်င္းၿပီး ေသဆံုးခဲ႔သည္။ မေဆြကေတာ႔ ေဆးရံုေရာက္မွ ဆံုးသြားသည္တဲ႔။ မေဆြသည္ကား ေသဆံုးခ်ိန္ထိ ေယာက္်ားၿဖစ္သူကို စိတ္မခ် ။ ကိုေဇာ္ .. ကိုေဇာ္ ... ဟု ေခၚကာ ေဆးရံုကားေပၚ ပါသြားသည္ဆိုပါသည္။

အၿဖစ္မွာ ရင္နာစရာေကာင္းလွပါသည္။ အေ၀းေၿပးလမ္းမေပၚ၀ယ္ စာအုပ္မ်ားတြင္မေရးထားေသာ လမ္းစည္းကမ္း၊ ကားသမားအခ်င္းခ်င္း နားလည္မွဳမ်ားရွိရာ ဘယ္မီးၿပလွ်င္ ေက်ာ္တက္ဟု အဓိပါယ္ရပါသည္။ ဤသည္ကို မသိခဲ႔ေသာ ဂ်ပန္မွ ၿပန္ေရာက္ကာစ  ကားေမာင္းလည္းၾကမ္းၿပီး သူမွန္လွ်င္လံုး၀ မေလွ်ာ႔သည္ဟု နာမည္ၾကီးေသာ၊ ဘယ္ေကြ႔မည္ အခ်က္ၿပကာ ရဲရဲေကြ႔၀င္ခဲ႔ေသာ မေဆြေမာင္းသည္႔ကားကို ၿဖတ္တိုက္မိၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။ ဘာမဟုတ္သည္႔ မွားယြင္းမွဳေလးၿဖင္႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ ၂ေယာက္လံုး ဆိုးဆိုးရြားရြား အသက္ဆံုးရံွဳးခဲ႔ရပါသည္။

ဆြိဆြိတီေလးမွာ ထိုေန႔ညက ေဒၚေလးက အေဖာ္ေခၚထား၍ ထိုတိုက္ခန္းက ကိုေဇာ္တို႔ မေဆြတို႕႔ အိပ္ေသာ ကုတင္ၾကီးေပၚတြင္ ေဒၚေလးရယ္၊ ေမာင္၀မ္းကဲြေလးရယ္ႏွင္႔ အိပ္လိုက္ရပါသည္။ ကိုေဇာ္ႏွင္႔ မေဆြတို႔မွာ ဥေပေစၦတကကံ ႏွင္႔ေသခဲ႔ရပါသည္။  ႏွစ္ေယာက္လံုးအတြက္ အင္မတန္ပင္ စိတ္မေကာင္းၿဖစ္ရပါသည္။ လူပိန္းစကားေၿပာလွ်င္ အစိမ္းေသဟုေၿပာလို႔ ရပါသည္။ သို႔ေပမဲ႔ သူတို႔ အိမ္တြင္ေနစဥ္ေရာ ညေရးညတာ အိပ္ရာေပၚမွာေရာ ေၿခာက္ေၿခာက္ၿခားၿခား ဘာတစ္ခုမွ မၿဖစ္ခဲ႔ပါ။

ဆက္ပါဦးမည္ ....