ဂ်ဴဂ်ဴ နဲ႔ ေက်ာင္း Orientation

မေန႔က မဂ်ဴဂ်ဴ ေနာက္ႏွစ္မွာ စတက္မဲ႔ မူလတန္းေက်ာင္းမွာ orientation ရွိလို႔ သြားၾကတယ္။ အခ်ိန္က သူ႔ေရကူးသင္တန္းနဲ႔ တိုက္ေနလို႔ ေရကူးသင္တန္းေတာ႔ ဖ်က္လိုက္ရတာေပါ႔။ ဒါေတာင္ ဂ်ဴဂ်ဴ ေရကူးသင္တန္းကိုပဲ သြားခ်င္တယ္ခ်ည္း လုပ္ေနလို႔ သမီးေရ ေက်ာင္းက ပိုအေရးၾကီးတယ္လို႔ ေၿပာရတယ္။ သူကေရကူးသင္တန္းမွာ ေပ်ာ္မွာေပါ႔။ သင္တန္းၿပီးတာနဲ႔ ေရလႊာေလွ်ာစီးတို႔၊ လိွဳင္းစီးတာတို႔က တစ္နာရီေလာက္ ေဆာ႔ေသးသကုိး။

မနက္၈နာရီေလာက္ မဂ်ဴဂ်ဴကိုႏိွဳး၊ ေရမိုးခ်ိဳး၊ ညကတည္းက ၿပင္ထားတဲ႔ ေက်ာပိုးအိပ္ ပင္႔ကာလာ ၀မ္းဆက္နဲ႔ ေက်ာင္းကို ခ်ီတက္ၾကပါေရာ။ လမ္းမွာလဲ ေက်ာပိုးအိပ္ကိုယ္စီနဲ႔ ခေလးေတြ၊ ကေလးမိဘေတြ သုတ္သုတ္ ၊ သုတ္သုတ္နဲ႔ သြားေနၾကတာ ၿမင္ေနရတယ္။ အင္မတန္ စိတ္ေစာတတ္ စိတ္ေလာတတ္တဲ႔ ေဒၚဆြိတီကိုေတာင္ သူတို႔က ေက်ာ္တက္လို႔။ ၿမန္လည္းၿမန္တဲ႔ စလံုးလူမ်ိဳးေတြပဲလို႔ ေတြးမိေတာ႔တယ္။

ေက်ာင္းေရာက္ေတာ႔ ေက်ာင္းေပါက္၀တင္ တန္းၾကီးက အရွည္ၾကီး။ မိဘေတြေရာ ခေလးေတြေရာ ကိုယ္အပူခ်ိန္တိုင္းၿပီးမွ အထဲ၀င္ရတယ္။ အထဲေရာက္ေတာ႔ ေဗာ္လံတီယာ ဆရာ၊ဆရာမေတြက ခေလးက ဘယ္ group ကလဲ ေမးၿပီး ခေလးက သက္ဆိုင္ရာ group မွာ တန္းစီၿပီးထိုင္ခိုင္းတယ္္။ primary စတက္မဲ႔ခေလး ၂၀၀-၂၅၀ေလာက္ေတာ႔ ရွိမယ္ ခန္႔မွန္းရတယ္။

ေနာက္ေတာ႔ မိဘေတြ အေပၚက hall ခန္းထဲသြား ဆိုေတာ႔ ခေလးေတြ ထားခဲ႔ၿပီး အေပၚေရာက္သြားတယ္။ မိဘေတြလဲ သက္ဆိုင္ရာ group မွာထိုင္ၾကရတယ္။ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးနဲ႕ ဆရာ၊ ဆရာမေတြ၊ ေမာ္ကြန္းထိမ္းေတြက ေက်ာင္းအေၾကာင္း၊ ဆရာ ဆရာမေတြအေၾကာင္း၊ Kindergarten ကေန primary 1 အေၿပာင္းအလဲမွာ ခေလးေတြကို ဂရုစိုက္ဖို႔ အလြန္အေရးၾကီးေၾကာင္း အစရွိသၿဖင္႔ တစ္နာရီစာေလာက္ ေဟာေၿပာသြားပါတယ္။ စလိုက္ရိွဳးနဲ႔ တကယ္႔မွ ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါးေလးပါပဲ။ ဆရာမေတြကလဲ ပု၀ါ၂စ အသာခ်စရာ၊ ဆံထံုးေတြထံုးစရာမလို၊ မိ္တ္ကပ္ေတြလဲမပါပဲ ဆံပင္အတြန္႔ေတြသာ ဖားယားခ်ၿပီး ရိုးရိုးလမ္းမွာေတြ႔ေနက် ပံုစံ၀တ္ဆင္မွဳမ်ိဳးနဲ႔ ဆိုေတာ႔ေလ ... စိတ္ထဲ ထူးဆန္းေတာင္ေနေသး။

ၿပီးေတာ႔ မိဘေတြကို group လိုက္ေခၚၿပီး ခေလး ေက်ာင္းအပ္တာနဲ႔ ပတ္သတ္တဲ႔ ေဖာင္ေတြကို စာသင္ခန္းလို အခန္းထဲမွာ ၿဖည္႔ရပါတယ္။ ေက်ာင္းလခက PR ေတြအတြက္ ၃က်ပ္ခဲြပဲ က်ပါတယ္။ မ်က္စိစစ္တာ၊ သြားစစ္တာေတြကိုလည္း ေက်ာင္းကေန တာ၀န္ယူၿပီး စစ္ေပးတာ လက္ခံပါမယ္ဆိုတဲ႔ အေၾကာင္း ေဖာင္ေတြ ၿဖည္႔ရပါတယ္။ ေက်ာင္းလခေပးဘို Gio ေဖာင္လဲ တစ္ခါထဲ ၿဖည္႔ခဲ႔ရပါတယ္။ Primary 1 အတြက္ ၀ယ္ရမဲ႔ စာအုပ္စာရင္းကိုလည္း ခုနကေဖာင္ေတြနဲ႔တဲြၿပီး တစ္ခါတည္း ေပးလိုက္ပါတယ္။

ေဖာင္ကိစေတြၿပီးေတာ႔ ခေလးကို hall ခန္းထဲ သြားၿပန္ေခၚရပါတယ္။ သူတို႔ကိုလဲ ေက်ာင္းပတ္၀န္းက်င္၊ ေက်ာင္းနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ သိသင္႔တာေတြကို ဆရာမေတြက ရွင္းၿပၿပီးပါၿပီ။ ခဏေနေတာ႔ ေအာက္ဆင္း book shop မွာ စာအုပ္၀ယ္မယ္လုပ္ေတာ႔ တန္းၾကီးက ထံုးစံအတိုင္း အရွည္ၾကီး။ ဟာ ဟိုဘက္မွာလဲ တတန္းစီထားတာ ဒီဘက္ထက္ေတာင္ ရွည္ေသးတယ္ဆိုၿပီး ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ေက်ာင္း Uniform အတြက္တဲ႔။ ဒါနဲ႔ သမီးၾကီးေတာ္ကို Uniform ဘက္မွာစီ။ ကုိယ္က စာအုပ္ဘက္မွာစီ စာအုပ္ေတြ အရင္၀ယ္ေပါ႔။ စာအုပ္က စာရင္းထဲက ကိုယ္မယူမဲ႔ မေလးဘာသာနဲ႔ တမီးလ္ဘာသာကို ၾကက္ေၿခခတ္ေလး ခတ္လိုက္ၿပီး စာရြက္ကို စာအုပ္ေရာင္းသူထံ ေပးလိုက္ရံုပါပဲ။ သူက ကယ္ကူလိတ္တာေလးႏွိပ္ၿပီး ၁၆၀နဲ႔ ၃၅ၿပား က်တယ္ဆို အဲဒီစာရြက္ေလးေပၚေရးေပးၿပီး ေငြရွင္းရပါတယ္။ ၿမန္ေအာင္ net တို႔ credit card တို႔ လက္မခံပဲ ေငြသား (cash) ပဲ လက္ခံပါတယ္။ တန္းစီေတာ႔သာ ၾကာတာ ၀ယ္ေတာ႔ ၿမန္မွၿမန္၊ စကန္႔၃၀ေလာက္ပဲၾကာပါတယ္။ သူတို႔ လုပ္ကိုင္တာ အလြန္ကို ၿမန္လွပါတယ္။

စာအုပ္ဆို ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ စာအုပ္က ပံုးလိုက္ကို လာတာပါဗ်ား။ အားလံုးအစံုလိုက္ ၀မ္းဆက္ဆိုေတာ႔ ပံုးက အေတာ္ကို ေလးပါတယ္။ ပရိုင္မာရီ ၀မ္း ေက်ာင္းသူေတာ႔ ဘယ္လိုေနမယ္မသိ။ ေက်ာင္းသူရဲ႔ အေမနဲ႔ ၾကီးေတာ္ကေတာ႔ အဲ႔ပံုးၾကီးကို မ ရတာ မသက္သာလွပါတကား။


ေနာက္ ေက်ာင္းယူနီေဖာင္းတန္းစီတဲ႔ဘက္ေရာက္၊ ေဗာ္လံတီယာေတြက တန္းစီေနတံုး ကိုယ္တိုင္းတိုင္း၊ ဘယ္ႏွစ္စံုစီယူမွာလဲမွတ္ၿပီး စာရြက္ေလးတစ္ရြက္ ေပးထားတယ္။ ကိုယ္႔အလွည္႔ေရာက္ေတာ႔ စာ၇ြက္ကေလးေပးလိုက္ရံုပဲ။ ေနာက္ေတာ႔ ယူနီေဖာင္းထုတ္ေပးၿပီး အားကစားအတြက္ ၂စံုနဲ႔၊ ေက်ာင္း၀တ္စံု ၂စံုစီအတြက္ ကုန္က်ေငြ စလံုး ၆၃က်ပ္ေပးရပါတယ္။ သမီးနဲ႔ေတာ္မေတာ္ ၀တ္ၾကည္႔ၿပီး အားကစားေဘာင္းဘီက ေသးေနလို႔ ၿပန္လဲရေသးတယ္။ ဆိုဒ္တစ္ဆိုဒ္ၾကီးတာကုိ ေငြ၂က်ပ္ထပ္ေပးရပါတယ္။

ဒါနဲ႔သားအမိေတြ ၿပန္လာ စာအုပ္ပံုးၾကီး မႏိူင္လို႔ လမ္းတ၀က္တင္ သူတို႔တူ၀ရီးကို လမ္းမွာေစာင္႔ခိုင္းၿပီး စီးေတာ္ကားကုိ ေၿပးေခၚလိုက္ရေသးတယ္။ ေက်ာင္းနဲ႕က ၁၅မိနစ္ေလာက္ေလ်ာက္ရတာကိုး။ အိမ္ေရာက္ေတာ႔ ေအးေဆးနား၊ မဂ်ဴဂ်ဴကို ေမးရပါေသးတယ္။ သမီးတို႔ကိုေရာ ဆရာမေတြက ဘယ္ေနရာေတြ လိုက္ၿပသလဲ၊ ဘာေတြ သင္လိုက္လဲ ဆိုေတာ႔ ဂ်ဴဂ်ဴတို႔ တက္ရမဲ႔ class ကိုၿပတယ္။ မုန္႕စားတန္းၿပတယ္။ book shop ၿပတယ္။ အတန္းထဲမွာ ဘာေတြ ေရးရလဲဆိုေတာ႔ ဆရာမက assignment စာအုပ္ေလးေပးတယ္တဲ႔။ ကဲ အေမ႔ကို ၿပပါဦးဆိုေတာ႔ ထုတ္ၿပလိုက္တာ အေမညက္လံုးၿပဴးသြားတယ္။ မဂ်ဴဂ်ဴတို႔ အေပၚဆံုးက စာမ်က္ႏွာမွာ သူ႔အေၾကာင္းေရးထားတာ ဖတ္ၿပီးေတာ႔။

သူ႕မွာ အကို ၁၀ေယာက္ နဲ႕ ညီအစ္မ ၃ေယာက္ရွိပါသတဲ႔။ ပထမေတာ႔ စဥ္းစားလို႔မရဘူး။ ဒီဂဏန္းေတြ သူဘယ္ကရသလဲေပါ႕။ ငါလဲ ဒါေတြ မေမြးရပါလားေပါ႕။ မဂ်ဴဂ်ဴတို႔ ရုပ္တည္ၾကီးနဲ႔ ေရးခ်လာတာ။ ေနာက္မွ မေအလုပ္သူက သေဘာေပါက္ေတာ္မူတယ္။ အကို ၁၀ေယာက္ဆိုတာက ဟိုက အကို၀မ္းကဲြ ၉ေယာက္ရယ္၊ အိမ္မွာအိမ္ငွါးေနတဲ႔ တစ္ေယာက္ရယ္ (အသက္ကေတာ႔ သိပ္မၾကီးေသးပါဘူး ... ၃၅ေလာက္) သူေမြးကထဲက အိမ္မွာေနလို႔ အကိုလို ခင္ေနတာ၊ ဟိုတစ္ေလာကေရးဘူးတဲ႔ ဘူးညြန္႔ ေၾကာ္ခ်က္ဇာတ္လမ္းထဲက ဇာတ္လိုက္ေလ။ သူ႔ပါထည္႔တြက္ၿပီး ၁၀ေယာက္ၿဖစ္သြားတာ။ ညီအစ္မ၃ေယာက္ဆိုတာကလဲ မဆြိတီရဲ႔ အကိုေတြက ေမြးတဲ႔ ၀မ္းကဲြ ညီအစ္မ ၃ေယာက္ပါဗ်ား။ သူေရးတာဖတ္ၿပီးၿပီးခ်င္း ကိုယ္က ၾကားထဲက ၀မ္းေရေတြ စပ္ခ်က္ေတာ႔။

သင္းမက္

" ဒီအိမ္က သင္းမက္ နံ႕ ရတယ္ေဟ႕ "

" ဒီနားကၿဖတ္သြားတိုင္း သင္းမက္ နံ႔ ကို သင္းေနတာပဲ ... "

မဆြိတီတို႔ ငယ္ငယ္က အိမ္နားက ၿဖတ္သြားၿဖတ္လာၾကတဲ႔ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြက စ သလိုလို ေနာက္သလိုလိုနဲ႕ ေၿပာသြားေလ႔ရွိတဲ႔ စကားသံေလးပါ။

သင္းမက္ ဆိုတာဘာလဲ ...

သင္းမက္ဆိုတာ အဂၤလိပ္ အမည္တစ္ခု။ အနံ႔အင္မတန္ပ်င္းတဲ႔ အင္ဒရင္းလို ပိုးသတ္ေဆးတစ္မ်ိဳးဆိုရင္ စာဖတ္ပရိတ္သတ္ေတြ အတြက္ထူးဆန္းေနေတာ႔မွာ။

ဟုတ္ပါတယ္။ မဆြိတီတို႔ငယ္ငယ္က အေဖေရာ အေမေရာ ၀န္ထမ္းဆိုေတာ႔ သားသမီး ၅ေယာက္ကို ေက်ာင္းထားႏိူင္ဘို႔ ဆိုတာ လစာတစ္ခုတည္းကို အားကိုးေနလို႔ မရပါဘူး။ ေဘးေပါက္၀င္ေငြရေအာင္ ကိုယ္႔တစ္ႏိူင္တစ္ပိုင္ စိုက္ပ်ိဳးေရး ေမြးၿမဴေရးေလးေတြ လုပ္ၿပီး မိသားစုခါးလွဘို႔ စီးပြားရွာရေသးတယ္။ စေနနဲ႔ ဗုဒၶဟူး ရူးေတာင္ထမင္းမငတ္ ဆိုတာ မွန္တယ္လို႔ အဖြားေၿပာတတ္တာ သတိရတယ္။ ဗုဒၶဟူးသားအေဖနဲ႔ စေနသမီးအေမတို႔ ဘာစီးပြားေရးလုပ္လုပ္ အတူတူလုပ္တာခ်င္း သူမ်ားထက္ အၿမဲတစ္ပန္းသာေနခဲ႔တယ္။ မိသားစုေတြ မခိုမကပ္ပဲ က်ိဳးက်ိဳးစားစား တက္ညီလက္ညီလုပ္ၾကတာလဲပါမယ္ ထင္ရဲ႕။ စံၿပမိသားစုလို႔ ေခၚတာေတာင္ ၾကားခဲ႔ ရဘူးတယ္။

၀က္ေတြေမြးတံုးကလဲ အရမ္းၿဖစ္တာ။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္အက်ိဳးေပးသလဲဆို တစ္ခါ သား ၀က္သားေလးေတြေပါက္ေတာ႔ ၀က္မၾကီး မွာရွိတဲ႔ ႏို႔တိုင္ထက္ ၀က္ကေလးတစ္ေကာင္ပိုေနလို႔ ႏို႔တိုက္ခ်ိန္တိုင္း တစ္ေကာင္ကို လက္ထဲမွာထိမ္းထားၿပီး အလွည္႕နဲ႔ တိုက္ရတယ္။ ေနာက္မို႔ ဆို တစ္ေကာင္နဲ႔တစ္ေကာင္ႏို႔လုရင္း ကိုက္ရင္ အနာေတြၿဖစ္တတ္လို႔။ အေဖဆို ၀က္ေတြေမြးရင္းနဲ႔ ၀က္မေလးတစ္ေကာင္ကို အေတာ္သံေယ်ာဇဥ္ရွိတာကလား။ သူၿမိဳ႕ထဲမွာ တစ္လသင္တန္းသြားတက္ေတာ႔ အဲဒီ၀က္မေလးကို သင္တန္းေခၚ သြားတာ။ သူ႔၀က္မက ရင္က်ပ္လို႔တဲ႔ ။ ၾကားဘူးၾကလားေတာ႔ မသိဘူး ။ အခုၿပန္ေတြးရင္ေတာ႔ ရယ္ခ်င္စရာၾကီး ။ တစ္ခါၾကည္႔ရဘူးတဲ႔ အဂၤလိပ္ကားထဲက ၀က္ကေလးေပြ႕ထားတဲ႔ ခရီးသည္ကိုၿမင္ၿပီး ရယ္ခ်င္ေနတယ္။

၀က္ေတြေမြးရာကေန ေနာက္ပိုင္း ႏွင္းဆီပန္းေတြစိုက္တာ ေခတ္စားလာၿပန္တယ္။ အိမ္နားက ေတာေတာင္အရိုင္းေတြကို ရွင္းလင္းခုတ္ထြင္ၿပီး စိုက္ၾကရတာ။ တစ္ခါသား ရွင္းရင္းနဲ႔ အရင္လူေဟာင္းေတြ စိုက္ခဲ႔တဲ႔ အာတာလြတ္ဥခင္းက ရလာတဲ႕႔အာတာလြတ္ဥ ၿဖဴၿဖဴႏုႏုထြားထြားၾကီး ေတြကို ၿပဳတ္ၿပီး ဆီဆားေလးနဲ႔ တို႔စားၾကတာ သိပ္အရသာရွိတာပဲ။ ခုထိမေမ႔ဘူးရယ္။

ႏွင္းဆီပန္းစိုက္တယ္ဆိုတာ ေၿပာေတာ႔သာလြယ္တာ။ အေတာ္ပင္ပန္းတဲ႔ အလုပ္ပါ။ အေဖေတြ အကိုေတြက ေရထမ္းၿပီး ေရေလာင္းရတယ္။ တစ္ပတ္တစ္ခါ ပိုးသတ္ေဆးၿဖန္းေပးရတယ္။ ဓာတ္ေၿမၿသဇာ၊ ၾကက္ေခ်း၊ ႏြားေခ်း၊ အစရွိုသည္ ထည္႔ေပးရတယ္။ ႏွင္းဆီပင္ေတြက အပြင္႔ကေလးေတြကသာ လွတာ။ သူတို႔က ၾကက္ၿခံေတြကရတဲ႔ ၾကက္ေခ်းဖဲြလို႔ ေခၚတဲ႔ စပါးခြံတစ္၀က္ ၾကက္ေခ်းတစ္၀က္ေရာထားတဲ႔ ေၿမၿသဇာကို သိပ္ၾကိဳက္တာ။ အဲဒါမ်ားထည္႔ၿပီးရင္ အပြင္႔ ေတြက အေရာင္ကေလးေတြ ေတာက္ၿပီး အပင္ကလည္းသန္လာတာ ေၿမစို႔ ၾကီးေတြက မွ်စ္စို႔ေပါက္ၾကီးေတြက်လို႔။

အဲဒီ ၾကက္ေခ်းေၿမၿသဇာေၾကာင္႔လားေတာ႔ မသိဘူး။ ႏွင္းဆီပင္ကို အၿမဲဖ်က္ဆီးတဲ႔ ပိုးတစ္မ်ိဳးရွိတယ္။ ပင္႔ကူနီလို႔ ေခၚတယ္။ သူက အရြက္ေအာက္ကို လွန္ၾကည္႔လိုက္ရင္ အနီေရာင္ ၾကက္သန္းေလာက္အရြယ္ မႊားမႊားေလးေတြ ။ မြစာက်ဲလို႔ ။ အဲလို ႏွင္းဆီပင္ ပင္႔ကူနီက်ၿပီဆို ၿခံတုိင္းလိုလို အားလံုးအတူ က်ၾကတာပဲ။ သူကအရြက္ကေနတဆင္႔ သစ္ပင္က အဟာရေတြ အကုန္စုတ္တာဆုိေတာ႔ သစ္ပင္ကအားၿပတ္ၿပီး ပန္းေတြကလဲ သိပ္မပြင္႔ေတာ႔ဘူး။ အရင္ကေတာ႔ အင္ဒရင္းနဲ႔ဆို ေတာ္ရံုဟာႏိူင္ေပမဲ႔ အဲဒီတစ္ခါေတာ႔ ပန္းစိုက္သမားေတြ အားလံုးငိုရတယ္။ ကမၻာ႔စီးပြားပ်က္ကပ္ စိုက္သလိုပဲ။ အေဖတုိ႔ ပန္းစိုက္သူေတြ အတြက္ စီးပြားပ်က္ကပ္ပဲေပါ႕။

အဲဒီမွာ အဲဒီပိုးကို ႏိူင္တဲ႔ ေဆးတစ္မ်ိဳးကို တစ္ေယာက္ေယာက္က ရွာေဖြေတြ႕ရွိသြားတယ္။ အဂၤလိပ္စာ မေတာက္တစ္ေခါက္တတ္တဲ႔ မဆြိတီတို႔ အေမဟာ ႏိူင္ငံၿခားက သူ႔သူငယ္ခ်င္းပို႔တဲ႔ ႏွင္းဆီပန္း စိုက္ပ်ိဳးေရး စာအုပ္ေလး ဖတ္ရင္း ေတြ႔သြားတာပါ။ အဲဒီေဆးမ်ား ၿဖန္းလိုက္ရင္ ပိုးေတြေသတဲ႔ အၿပင္ အပင္ကိုပါအားေကာင္းေစပါသတဲ႔။ သူက အထက္ကေၿပာခဲ႔သလို အင္ဒရင္းထက္ ပ်င္းၿပီး အနံ႔ အေတာ္ဆုိး၀ါးတယ္။ အဲဒီေဆး ရွိတယ္ဆို ညာလို႔မရဘူး။ ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန အနံ႔ ကရေနၿပီ။ ဒါေပမဲ႔ ၿဖစ္ခ်င္ေတာ႔ အဲဒီေဆးက အဲလိုအနံ႔ ပ်င္းလြန္းလို႔ ဆက္မထုတ္ေတာ႔ဘူး။ ရပ္လိုက္ၿပီတဲ႔။

ဒီမွာ စေန၊ဗုဒၶဟူးအတဲြက ဘာလုပ္လဲဆိုေတာ႔ ရထားၾကီးစီးၿပီး ၀ါခင္းေတြစိုက္ရာ အေမတို႔ ရြာဆီ ခ်ီတက္ ေဆးရွာပံုေတာ္ ဖြင္႔ပါေတာ႔တယ္။
အေမတို႔ ေၿပာၿပခ်က္အရ ရြာမွာလဲ ေဆးကအလြယ္တကူ ရွာမရေတာ႔ဘူးတဲ႔ေလ။ သူတို႔ေတြက အဲဒီေဆးကို နံလြန္းလို႔ ေဆးပုတ္ၾကီးလို႔ ေခၚၾကပါသတဲ႔ ။ ဘယ္သူမွလဲ မသံုးေတာ႔ပါတဲ႔။ ဒါေပမဲ႔ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ႔ ၿပန္ခါနီး တစ္ညေန ရြာကလွည္းၾကံဳစီးၿပီး ဟိုဒီေလွ်ာက္ၾကရင္းနဲ႔ လွည္းေပၚမွာ ပိုးသတ္ေဆးနံ႔ ခပ္ပ်င္းပ်င္း အနံ႔ရေတာ႔ အေဖက၀င္စပ္စုေတာ႔ လားလား ေတြ႕ပါၿပီ။ လွည္းေရွ႔နားမွာ ပင္ပင္ပန္းပန္း လိုက္ရွာေနတဲ႔ ပိုးသတ္ေဆးပံုး။ လွည္းသမားက အိမ္မွာထားတာ နံလြန္းလို႔ သြားလႊင္႔ပစ္ေတာ႔မလို႔ဆိုပဲ။

ေနာက္ဆံုးေတာ႔ အေဖတို႔လဲ လွည္းဆရာကို ၀မ္းသာလြန္းလို႔ မုန္ဘိုးေပးၿပီး ပစၥည္းယူၿပီး ၿပန္ခဲ႔ပါေတာ႕တယ္။ အဲသည္ပိုးသတ္ေဆး ေကာင္းမွုနဲ႔ပဲ မဆြိတီတို႔ ေမာင္ႏွမေတြ အေဖအလုပ္ကထြက္ၿပီး လူငွါးေတြငွါးၿပီး စိုက္ပ်ိဳးေရးကို အၾကီးအက်ယ္ေဇာက္ခ်လုပ္ရင္းနဲ႕ ေက်ာင္းပညာေတြသင္၊ အကိုေတြလဲ ႏိူင္ငံၿခားပို႔ႏိူင္ခဲ႔တယ္။

ေအာ္ ... အခုေတာ႔ အေဖလဲ ဘုရားတရားစလုပ္တဲ႔အခ်ိန္ အသက္၄၀ ေက်ာ္ေလာက္ကစလို႔ ပိုးေကာင္ေလးေတြ သတ္ရတဲ႔ စိုက္ပ်ိဳးေရးကို စြန္႔လႊတ္လိုက္တယ္။ အေဖအၿမဲေၿပာတယ္။ သူ႔ဘ၀မွာ သူအကုသိုလ္ေတြ လုပ္ခဲ႔တယ္။ ၾကည္႔စမ္း ပိုးေတြသတ္ဖို႔ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အကုသိုလ္မ်ားလိုက္လဲတဲ႔။ သူအဲအခ်ိန္က ဘုရားမွန္း၊ တရားမွန္း မသိတတ္ခဲ႔လို႔ နားမလည္ခဲ႔ လို႔ ဆို ေနာင္တရေၾကာင္း တဖြဖြေၿပာေလ႔ ရွိေတာ႔ မဆြိတီအေဖ႔ အတြက္ အေတာ္ စိတ္မေကာင္းၿဖစ္ရတယ္ေလ။

စကၤာပူတြင္ ကားတိုက္မိၿခင္း

ေခါင္းစဥ္ေတြ႔ေတာ႔ လာဖတ္သူေတြ ၿပံဳးမိမလားပဲ။ ဟိုတစ္ေလာကပဲ စကၤာပူတြင္ ကားေမာင္းသင္လိုရင္ ဘာညာနဲ႔ ပို႔စ္တင္ထားခဲ႔တာ မၾကာေသးဘူးမလား။ ခုကားတိုက္မိၿပီ ဆိုေတာ႔ေလ။

လြန္ခဲ႔တဲ႔ ၄-၅လေလာက္က ၿဖစ္ခဲ႔တာပါ။ လိုင္စင္က်ၿပီး တစ္လေလာက္ကေပါ႕။ ၿဖစ္ပံုက ကိုယ္အစားငမ္းလို႔။ အဲေန႔က အိမ္မွာ ငါးထမင္းခ်ဥ္ လုပ္စားတယ္။ ကိုယ္႔အိမ္က လူၾကီး ေစ်းသြားေတာ႔ ငါးထမင္းခ်ဥ္ထဲထည္႔ဖို႔ ၿမန္မာဆိုင္ကေန ပဲပုပ္၀ယ္ခဲ႔ပါ ေၿပာတာ သူက နားၾကားလဲြၿပီး ပဲမွဳန္႔ေတြ ၀ယ္ခ်လာတယ္ေလ။ ငါးထမင္းခ်ဥ္က ပဲပုပ္ေထာင္းမပါပဲနဲ႕ ဘယ္ေကာင္းမလဲေနာ႔။ အဲသာနဲ႔ သမီးေခၚၿပီး သားအမိ၂ေယာက္တည္း ( အဲ႔အခ်ိန္က တစ္ခါမွ သမီးနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္း မေမာင္းဘူးပါ။ ေမာင္းတတ္ကာစမိွဳ႔ ဦးၿခိမ္႔က စိတ္မခ်လို႕ပါ။ ) အဲဒီေရွာ႔ပင္းစင္တာကို ေမာင္းသြားတယ္ေပါ႔။ ဟိုေရာက္ေတာ႔လဲ ကား parking မပတ္တတ္တာနဲ႔ လမ္းေဘးတြင္ ခဏထိုးရပ္ထားခဲ႔ၿပီး အၿမန္ အေပၚတက္၀ယ္တာ။ အၿပန္က်ေတာ႔ fine ခ်တဲ႔ slip ေလးက ေစာင္႔ၾကိဳေနပါေရာ။ ဒါနဲ႔ စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ ၿပန္အလာ အိမ္နားေရာက္ခါနီးမွ မီးပိြဳင္႔ေဘးက slip road ကို ေကြ႔လိုက္တာမွာ ေဘးကလမ္းမၾကီးက ကားတစ္စီး အၿမန္ေမာင္းတာမၿမင္မိဘူး။ အနားေရာက္မွ တိုက္မွာစိုးလို႔ ဘရိတ္အုပ္လိုက္တာ ေနာက္က Taxi က၀င္ေဆာင္႔ပါေလေရာ။ အသာေလးပါပဲ ။ ဘာမွေတာင္ မၿဖစ္ေလာက္ဘူး ထင္တာ။ အဲဒီေန႔က တြတ္ပီတို႕ ကံမေကာင္းဘူး။

ဲဒါနဲ႔ ကားကုိ ေရွ႕က ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္နား အသာထိုးရပ္ေတာ႔ ေနာက္က Taxi ဒရိုင္ဘာက ဆင္းခ်လာၿပီး သူမွားတာပါ ... ဆိုၿပီး မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႕ ေၿပာရွာတယ္။ ကိုယ္႔အေဖ ကိုယ္႔ဦးေလး အရြယ္ေလာက္ တရုတ္ၾကီးပါ။ ေနာက္သူကလဲ မွားပါတယ္ေၿပာလာေတာ႔ အရမ္းကို အားနာသြားတယ္။ ကိုယ္က ဘရိတ္ေဆာင္႔အုပ္လိုက္ေတာ႔ ကိုယ္႔အမွားလဲ ပါတာကိုး။ အေနာက္က တအားကပ္ေမာင္းၿပီး ဘရိတ္ အခ်ိန္မီ မအုပ္လိုက္ႏိူင္တာက သူ႔အမွား။ (တရားဥပေဒေၾကာင္းအရ ကားတိုက္မွဳတစ္ခုၿဖစ္ရင္ ေနာက္ကေန၀င္တိုက္တဲ႔ ကားဘက္က အမွားၿဖစ္ပါတယ္။ အမွားၿဖစ္ဖို႔ chance လဲ ပိုမ်ားပါတယ္။) ဒါနဲ႔ဆင္းၿပီး ကားကိုၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ကားေနာက္က ဘန္ပါတစ္ခုလံုးပါမလာေတာ႔ဘူး။ တိုက္တဲ႔နားမွာ ၿပဳတ္က်ရစ္ခဲ႔ၿပီ။ ၾကိဳးတန္းလန္းေတြနဲ႔ အထဲက ေဘာဒီပါ ပိန္ေနတာၿမင္ရေတာ႔ အေတာ္ၿပာသြားတယ္။ တကၠစီလဲ ေရွ႔က နဲနဲ ပိန္သြားတယ္။ ဦးၿခိမ္႔ေမာင္းတာ ၅ႏွစ္ေက်ာ္ရွိၿပီ ။ ဒီလို တစ္ခါမွ မၿဖစ္ဘူးပဲကိုး။ ဒါနဲ႕ သူ႕ကုိဖုန္းေခၚၿပီး ဓာတ္ပံုေတြရိုက္ IC ေတြေတာင္းၿပီး တကၠစီ ဒရိုင္ဘာနဲ႔ ညွိၾကတာေပါ႔။

ေနာက္ေတာ႔ ဘန္ပါၾကီး ကားထဲထိုးသိပ္ထည္႔ၿပီး ၀ပ္ေရွာ႕ကိုသြားၾကတယ္။ Sunday ဆိုေတာ႔ ၀ပ္ေရွာ႔ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ပိတ္တယ္။ ၀ပ္ေရွာ႔တစ္ခုေတြ႔ၿပန္ေတာ႔ ၿပင္ရင္ ၁၅၀၀-၂၀၀၀ ေလာက္ကုန္မယ္။ ဒါေပမဲ႔ အထဲက ေဘာ္ဒီပါ ထိသြားေတာ႔ သူတို႕မလုပ္ခ်င္ဘူး။ Insurance ကေန တဆင္႔ လုပ္ပါေပါ႔။ အဲဒါမွ ေသခ်ာလုပ္ေပးမွာဆို ေၿပာပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ အင္ရွဴးရန္႔စ္ ထိမွာေၾကာက္ရင္ အခုေငြကိုပဲ ဦးေလးဘယ္ေလာက္ စိုက္ႏိူင္လဲ ေမးေတာ႔ ၅၀၀ေလာက္ပဲ စိုက္ႏိူင္ပါသတဲ႔။ အဲဒီေတာ႔ ကိုယ္က ၁၀၀၀ေက်ာ္ေလာက္ ထပ္စိုက္ရမွာဆို မကိုက္ေသးဘူးဆို အင္ရွဳးရန္႔စ္ကပဲ သြားၾကဘို႕ သေဘာတူပါတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ ဒရိုင္ဘာၾကီးနဲ႔ လမ္းခဲြခဲ႔ၾကပါတယ္။

ဒါနဲ႔ Insurance ကို ဖုန္းေခၚေမးေတာ႔ IDAC ကိုသြားဆိုေတာ႔ ဘုမသိဘမသိနဲ႕ အဲဒီကို ေရာက္သြားၾကတယ္။ Independent Damage Assessment Centres လို႔ေခၚပါတယ္။ ကားတိုက္လို႕ ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ညွိလို႕ မေၿပလည္ရင္၊ အဲဒီမွာသြား report လုပ္ရပါတယ္။ အဲဒီမွာမွ တိုက္ထားတဲ႔ကားေတြမွ ပံုစံမ်ိဳးစံုနဲ႔ ပိန္လိမ္ေနတာပဲ။ ကိုယ္႔ထက္ အေၿခအေနဆိုး ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ေတြ ရပ္ထားတာ ေတြ႔မွ ကိုယ္ကမွ ေတာ္ေသးဆို ေတြးမိပါေသးတယ္။

ပထမဆံုး ေဖာင္ေလးတစ္ေစာင္ၿဖည္႔ရပါတယ္။ ေမာင္းသူဘယ္သူ၊ ကားအမ်ိဳးအစား၊ အင္ရွူးရန္႔စ္ရွိသလား၊ ဘယ္အင္ရွဴးရန္႔ကလဲ၊ ေနာက္က၀င္တိုက္တဲ႔ ကားနံပတ္၊ ေမာင္းသူ၊ ဘယ္လိုဘယ္ပံုတိုက္မိသလဲ၊ ဆိုတာ ပံုၾကမ္းေလးဆဲြၿပၿပီး ရွင္းၿပရပါတယ္။ အဲမွာရယ္စရာတစ္ခုက ဘယ္လိုဆဲြရမလဲဆိုတာ နမူနာၿပထားတဲ႔ ပံုေလးနဲ႔ ေရးပံုကလဲ ကိုယ္တိုက္တဲ႔ ပံုနဲ႔တစ္ပံုစံထဲ။ Slip road က အထြက္မွာ ေနာက္ကား ၀င္ေဆာင္႔တဲ႔ ပံုေလးနဲ႔ဆိုေတာ႔ ကူးေရးလိုက္ရံုပါပဲ။ ေနာက္မွသိရတာက စလံုးမွာ အဲလိုပံုစံမ်ိဳး ယာဥ္တိုက္မွဳက အမ်ားဆံုးပါတဲ႕။

ၿပီးေတာ႔ ကားၿပင္ရေအာင္ ကိုယ္႔မွာ ကိုယ္႔စိတ္ၾကိဳက္ work shop ရွိသလား။ သူတို႔ေၿပာတဲ႔ work shop နဲ႕ၿပင္ခ်င္သလားေမးပါတယ္။ ကိုယ္မွာမရွိေတာ႔ သူတို႔ေၿပာတာနဲ႔ပဲ ၿပင္ပါ႔မယ္ေပါ႔။ ေနာက္ေတာ႔ ကိုယ္႔ကားက အနာအဆာေတြ စစ္ေဆး၊ ဓာတ္ပံုေတြလဲ အမ်ားၾကီးရိုက္၊ ကုန္က်စရိတ္ ဘယ္ေလာက္ရွိႏိူင္မလဲ ခန္႔မွန္းတြက္ခ်က္ေပးပါတယ္။ ကားကို စစ္ေဆးေနတံုး ကားတစ္စီးေမာင္း၀င္လာတယ္။ ကိုယ္တို႔ကားလို ေမာ္ဒယ္တူ အေရာင္ကဲြ နီညိဳေရာင္ေလးနဲ႔ ။ ဆင္းလာတဲ႔သူကေတာ႔ သူတို႔ေၿပာတဲ႔ work shop က ကားၿပင္ဆရာပါ။ တိုက္မိတဲ႔ကားထဲက ပစၥည္းေတြ ဟိုဘက္ကကား နီညိုေရာင္ထဲ ေၿပာင္းထည္႔ေပးပါေၿပာေတာ႔ ကိုယ္မွာ နားမလည္ဘူး။ ေနာက္မွ ကား work shop ပို႔ထားတံုး သံုးရေအာင္ အစားထိုးကားပါ တစ္ခါထဲ ယူလာတာဆိုတာ နားလည္ရပါတယ္။
IDAC က လုပ္ေဆာင္တာေတြကုိ အေသးစိတ္ၾကည္႔ခ်င္ရင္ ေအာက္က web page ေလးကို ကလစ္ၾကည္႔ပါေနာ္။
http://www.gia.org.sg/IDAC/index.html
အဲဒီမွာ Non-injury ကားတိုက္မွဳၿဖစ္ရင္ လုပ္ေဆာင္ဖို႔ အဆင္႔ဆင္႔ကို ရွင္းၿပထားပါတယ္။




အတိုခ်ံဳးရရင္ အဲဒီကပဲ ကိစၥ၀ိစၥေတြ အကုန္လံုးကို ၾကားခံလုပ္ေပးခဲ႔ပါတယ္။ ကုိယ္နားမလည္တဲ႔ ကိစၥေတြကို ၾကားခံ ေဆာင္ရြက္ေပးလို႔ အစစ ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕နဲ႔ ၿပီးခဲ႔ပါတယ္။ ကုန္က်စံရိတ္အားလံုးကို တကၠစီ ဘက္က အင္ရွဳးရန္႔စ္က က်ခံရမွာၿဖစ္လို႕ ကိုယ္႔ဘက္ကေတာ႔ ေငြေရးေၾကးေရး တစ္ၿပားမွ မစိုက္ရေပမယ္႔ ကိုယ္႔ပေရာဂေၾကာင္႔ ဒုကၡေရာက္သြားရတဲ႔ တကၠစီ ဒရိုင္ဘာၾကီးအတြက္ စိတ္မေကာင္းၿဖစ္ရတာ ပိုပါတယ္။

ေနာက္တစ္ပတ္ေနေတာ႔ ကားၿပန္ရၿပီး အဲဒီေန႔ရံုးက ေဘာနပ္စ္ကေလးကလဲ ရလာေတာ႔ ဟိုတကၠစီ အဖိုးၾကီးကို ပိုက္ပိုက္ ၅၀၀ ေလာက္သြားေပးရေအာင္ေလဆိုေတာ႔ ကိုယ္႔အိမ္ကလူက ၿပီးတာၿပီးပါေစေတာ႕၊ သူလဲမစိုက္ရပါဘူး။ Insurance ကပဲယူတာ ဆိုေတာ႔ လက္ေလွ်ာ႔လိုက္ရတယ္။ ခုထိေတာ႔ ကားတိုက္တံုးက အဲဒီ တရုတ္အဖိုးၾကီး မ်က္ႏွာကို ၿမင္ေယာင္တံုး။ သနားတံုးရွိေသး။

Ginger Chicken

ဒီေန႔ေတာ့ မဆိြတီ ဂ်င္းၾကက္သားေၾကာ္ (Ginger Chicken ) ဘယ္လိုေၾကာ္ရလဲ ေၿပာၿပမယ္ေနာ္ ... ကုန္းေဘာင္ၾကီးေၾကာ္နဲ႔ နဲနဲေတာ့ဆင္ပါတယ္ ... သူကဂ်င္းေလးေတြ ပိုမ်ားၿပီး ပိုေမႊးပါတယ္ ... ၀က္သားနဲ႔ ေၾကာ္ရင္လည္း ရပါတယ္ ...

ၿပင္ထားရမဲ႔ပစၥည္းေတြက

၁။ ၾကက္သားရင္ပံု တစ္ခုကို လက္မတစ္ဆစ္ေလာက္ အတံုးေလးေတြ တံုးၿပီး ပဲငံၿပာရည္ အၾကည္ရည္ ဆား သၾကား အခ်ိဳမွဳန္႔ သင့္သလိုနယ္ ၿပီးရင္နာရီ၀က္ေလာက္ႏွပ္ထား၊
၂။ ငရုပ္သီးေၿခာက္ ၁၀ေတာင့္ေလာက္ကို အညွာေခႊၽထား၊
၃။ ဂ်င္းလက္မအရြယ္၅ခုေလာက္ကို ပါးပါးရိတ္ရိတ္ေလးေတြလွီးထား
၄။ Sweet Bean လို႔ေခၚတဲ႔ ပဲသီး ၁၀ေတာင့္ ၁၅ေတာင့္ေလာက္ကို ဟိုဘက္ဒီဘက္ အညွာေခြ်ထား၊ (ေရႊပဲသီးအၿပားေလးေတြဆိုလဲရပါတယ္)
၅။ မံုလာဥနီ တစ္ပိုင္းေလာက္ကို ပါးပါးေလးေတြလွီးထား (လွခ်င္ရင္ေတာ့ ပန္းပြင့္ပံုေလးေတြလွီးေပါ့)
၆။ ၾကက္သြန္နီ ဥၾကီးၾကီး၂လံုးေလာက္ကို ရွစ္စိတ္စီစိတ္ၿပီး အဖတ္ကေလးေတြခြါထား၊
၇။ Spicy black bean sauce တစ္ဇြန္း ေမာက္ေမာက္ (စလံုးမွာေတာ့ ဘယ္ NTUC ဆိုင္မွာမဆို ၀ယ္လို.ရပါတယ္ KUM KEE တံဆိတ္ပါ ပံုမွာၾကည့္ပါ)
၈။ သၾကား စားပဲြဇြန္း တစ္ဇြန္း၊
၉။ ပဲငံၿပာရည္ အၾကည္ရည္္တစ္ဇြန္းေလ်ာ့ေလ်ာ့ (Tiger တံဆိတ္ အနီေရာင္ကိုသံုးပါတယ္၊ အစိမ္းေရာင္က အနီေလာက္မေကာင္းပါ)
၁၀။ ပဲငံၿပာရည္ အေနာက္ရည္ (အေရာင္ေလး လွေအာင္ နဲနဲထည္႕ပါ)
၁၁။ ၾကက္သြန္ၿမိတ္၃-၄ပင္ေလာက္ကို ခပ္ရွည္ရွည္ေလး လွီးထား၊
၁၂။ ဆီ စားပဲြဇြန္း ၄ဇြန္း






အေပၚကပစၥည္းေတြ အားလံုး ၿပင္ၿပီးၿပီဆို ပထမ ဒယ္အိုးၾကီးၾကီးထဲမွာ ဆီထည့္ၿပီး မီးၿပင္းၿပင္းနဲ႔ထားပါ ... ဆီက်က္ရင္ ငရုပ္သီးေၿခာက္ေလးေတြကို ညိဳၿပီး ကြ်တ္လာတဲအထိ ေၾကာ္ၿပီး ဆယ္ထားပါ ...

ၿပီးရင္ အဲဒီဆီထဲမွာပဲ ဂ်င္းပါးပါး လွီးထားတာထဲက တစ္၀က္ေလာက္ထည့္ၿပီး ေမႊေပးပါ ... ဂ်င္းညိွဳးၿပီး ေမႊးနံ.ထြက္လာရင္ ၾကက္သားတံုးေလးေတြထည့္ၿပီး ဆက္ေမႊပါ ... ဂ်င္းနံ႔ေလးေတြၾကက္သားထဲကူးသြားေအာင္ပါ ...

၂မိနစ္ေလာက္ၾကာလို. ၾကက္သားတံုးေလးေတြ အေပၚရံတင္းၿပီးမာလာရင္ နံပတ္၃ကေန နံပတ္ ၁၀ထိ အစဥ္အတိုင္း တစ္ခုစီ ေရာထည့္ၿပီး ဖြဖြေလးေမႊေပးပါ ... ပဲသီးေလးေတ ြက်က္ၿပီဆို အားလံုးလဲက်က္ေလာက္ပါၿပီ ... ၾကက္သြန္ၿမိတ္ေလးထည့္ အေပါ့အငံ ၿမည္း လိုရင္ထပ္ထည့္ၿပီး ခ်လို႔ရပါၿပီ ...
(ပဲသီးေလးေတြ စိမ္းေနတံုးခ်ပါ ... ပဲသီးအေရာင္ ၀ါသြားရင္ စားလို႔လဲမေကာင္း ၾကည့္လို႔လည္း မလွပါ) ... ေအာ္ ...ေမ့လို႔ စားခါနီး ငရုပ္သီးေတာင့္ေၾကာ္ေလးလဲ ေရာထည့္လိုက္ပါအံုး ...





အႏွစ္နဲ. ၾကိဳက္တတ္ရင္ က်က္ခါနီး ေကာ္ရည္ေလးသင့္သလိုထည့္ၿပီး မွ ပ်စ္ပ်စ္ေလး ခ်ပါ ... သၾကားနဲ႔ ပဲငံၿပာရည္ေလး ပိုထည့္ေပါ့ ... မဆိြတီကေတာ့ ေကာ္ရည္မပါတာ ပိုၾကိဳက္ပါတယ္ ...အခုခ်က္တာလည္း ေကာ္ရည္မထည့္ပါ ...


ကဲ ... စားလို.ရပါၿပီရွင္ ဂ်င္းနံ႔သင္းသင္းေလးနဲ.ပါ ... ထမင္းၿဖဴေလးနဲ. လိုက္ပါတယ္ ...ၿပီးေတာ့ထံုးစံအတိုင္း ေရေႏြးၾကမ္းေလးနဲ ေလႊးေပါ့ကြယ္ ...

ကမာၻပ်က္ရန္ တစ္လအလို ...

သူငယ္ခ်င္း မသက္ေ၀နဲ႔ ဖိုရမ္မွာကတည္းက ခင္ခဲ႔တဲ႔ ေမာင္ေလး တင္မင္းထက္ (ကိုကိုထက္) မွ တက္ဂ္ လာလို႔ ေရးပါတယ္ရွင္။

ကမာၻပ်က္ေတာ႔မတဲ႔။ ဒါကို စ ၾကားခဲ႔တာ လြန္ခဲ႔တဲ႔ တစ္ႏွစ္ေလာက္ ကတည္းက ... ဖိုရမ္ထဲမွာ။ ဒီအေၾကာင္း တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ပို႔စ္ေတြ တင္လာခဲ႔တယ္။ တခ်ိဳ႕ကလဲ ေသြးရူးေသြးတန္းနဲ႔။ တကယ္ပ်က္မွာလား။ ဒါဆိုကမာၻက သိပၸံပညာရွင္ေတြ၊ ကမာၻေခါင္းေဆာင္ေတြ ဘာလို႔ ၿငိမ္ေနၾကသလဲ။ ဘာမွ မလုပ္ၾကေတာ႔ဘူးလား ... ဆို ... ေရးလာေတာ႔ ကိုယ္လဲ လန္႔ၿဖတ္ၿပီး အင္တာနက္ထဲ ေလ်ာက္ေမႊ။ ေလ်ာက္ဖတ္ေပါ႔။ အင္တာနက္ထဲမွာ၂၀၁၂, end of the world လို႔ ရိုက္ရွာလိုက္ရင္ အဲဒီသတင္းနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ မဖတ္ခ်င္မွအဆံုး။

မဖတ္ခ်င္မွ အဆံုးဆိုေပမဲ႔လည္း ပုထုစင္ပီပီ ေၾကာက္စိတ္ကေလးက ရွိေလေတာ႔ တကယ္လား။ ဘယ္လိုပံုနဲ႔ ပ်က္မွာလဲဆို မဖတ္တတ္ဖတ္တတ္ ယင္းဂလိပ္စာေလးနဲ႔ ၾကိဳးစားၿပီၤး ဖတ္လိုက္ေတာ႔ အက်ိဳးအေၾကာင္း အတန္အသင္႔ေတာ႔ သိလိုက္ရသေပါ႕။ ဖိုရမ္ထဲမလဲ ေတာ႔ပစ္ၾကီးတစ္ခုဖြင္႔ၿပီး ကိုယ္႔ထက္နားလည္သူေတြ စိတ္၀င္စားသူေတြက ဗမာလို ေသခ်ာ ရွင္းၿပထားတာလဲ ဖတ္ခဲ႔ဘူးပါတယ္။

ေနာက္ေတာ႔လဲ ကမာၻပ်က္တာ၊ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းလဲမဟုတ္ ... လူတိုင္း ေသေၾက ပ်က္စီးၾကမဲ႕ ကိစၥ ပ်က္ကာမွ ပ်က္ေရာဆို (မယံုတာလဲ ပါပါတယ္) ေမ႔ေမ႔ေပ်ာက္ေပ်ာက္ေနလာလိုက္တာ ခုေတာ႔ ဘေလာ႔ဂ္ေတြမွာပါ ဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး သူ႕အၿမင္ ကိုယ္႔အၿမင္ေလးေတြ ေရးထားတာ ဖတ္ရေတာ႔ အေတာ္လဲ ဗဟုသုတရ အေတြးအၿမင္ေလးေတြလဲ ဖလွယ္ခြင္႔ ရခဲ႔ပါတယ္။ တကယ္ ကမာၻမပ်က္ခဲ႔ရင္ေတာင္မွ လူသားအခ်င္းခ်င္း အၿပဳသေဘာေဆာင္ အေတြးအၿမင္ေလးေတြ ဖတ္ရတာ အက်ိဳးရွိလွပါတယ္။

(၁) ဘယ္သူေတြနဲ႔ ရွိေနခ်င္လဲ...

ပထမေတာ႔ စဥ္းစားမိတာ ... ကိုယ္ခ်စ္ခင္တဲ႔ သူေတြနဲ႔အတူ ရွိခ်င္တယ္။ ေသခ်ာၿပန္ေတြးေတာ႔ ကိုယ္ခ်စ္ခင္သူေတြ ကိုယ္႔ေရွ႔တင္ ေ၀နာေတြ ခံစားေနရတာမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ႔ မၿမင္ခ်င္ဘူးကြယ္။ အထူးသၿဖင္႔ သမီးေလး။ မိုးၿခိမ္းရင္ေတာင္ ေမေမဆို ေအာ္ဟစ္ၿပီးရင္ခြင္ထဲ ေၿပး၀င္လာတတ္တဲ႔ သမီးေလး။ ေ၀ဒနာေတြ ခံစားရမယ္ဆိုရင္ေတာ႔ အေမၾကည္႔ရက္မယ္မထင္ဘူး။

(၂) ဘာေတြ ခံစားေနရမလဲ...

ေၾကာက္ရြံ႕ၿပီး ေသြးရူးေသြးတန္းမ်ား ၿဖစ္ေနမလားပဲ။ တိုက္တန္းနစ္ ရုပ္ရွင္ထဲက သေဘၤာၿမဳတ္ခါနီး အသက္ကယ္ဘုတ္ေပၚ
တိုးေ၀ွ႔ွ႔ေနတဲ႔ လူအုပ္ၾကီးကို ၿမင္ေယာင္မိတယ္။ ေသြးပူတတ္တယ္ ၿပာေလာင္ခတ္တတ္တဲ႔ ကိုယ္ဟာ တစ္ခါတရံလဲ အေရးတၾကီး အခ်ိန္ေတြမွာ ေသြးေအးေနတတ္ၿပန္ေတာ႔ ဒီတစ္ခါေရာ ေသြးေအးေအးႏိူင္ပါ႔မလားလို႔ သံတယရွိမိရဲ႔။ (မထင္ ... ဟင္ ... ဟင္ ...)

(၃) ဘာေတြ ျပင္ဆင္ထားမလဲ…

ေသတတ္၊ ေနတတ္ေအာင္ ဘ၀ကူးေကာင္းေအာင္ ၀ိပတ္ႆနာ ကမၼ႒ာန္း၊ ဘာ၀နာတရားကို စတင္ေလ႔က်င္႔ ပြါးမ်ားသင္႔ၿပီ။ ဒါေပမဲ႕ တစ္လတည္းရွိေတာ႔တာဆိုေတာ႔ အခ်ိန္မွ မီပါဦးမလား။

(၄) ၀မ္းနည္းမိမွာက…

မိမိနဲ႔အတူ မိသားစုေဆြမ်ိဳး ခ်စ္ခင္သူေတြ အပါအ၀င္ ကမာၻ႔လူသားမ်ိဳးႏြယ္တစ္ရပ္လံုး ေပ်ာက္သံုးေတာ႔မွာ။ ခ်စ္ခင္သူေတြအားလံုးနဲ႕ ေသကဲြကဲြရေတာ႔မွာ။

(၅) ေၾကာက္လန္႔မိတာက...

ဘယ္လိုပံုစံ ဘယ္လိုနာက်င္မွဳေတြ ၊ ဘယ္လိုပူေလာင္မွဳေတြ၊ ဆင္းရဲဒုကၡေတြနဲ႕ေသရမလဲ။ အဲလိုေတာ႔ မေသခ်င္တာ အမွန္။


(၆) ေဆာင္ထားခ်င္တာ...

ကမာၻပ်က္ၿပီဆိုတဲ႔ ေနာက္ေတာ႔ ေဆာင္ထားလဲ အသံုးက်မယ္မထင္။ (ဒါေပမဲ႔ စလံုးမွာေနတာၾကာေတာ႔ လူက kiasu အက်င္႔က ပါေနၿပီဆိုေတာ႔ ကမာၻၾကီးတကယ္မပ်က္ပဲ ထိခိုက္မိရံုေလးဆို လိုရမယ္ရ သံုးရေအာင္ အေရးေပၚကယ္ဆယ္ေရး ပစၥည္းေတြ၊ ရိကၡာ အေၿခာက္ေတြမ်ား ေဆာင္မိေလမလားပဲ။ ေဒၚသက္ေ၀တို႔ အဲဒီက်မွ သူမ်ားဆီက လာမေခ်းၾကနဲ႔ေနာ္ ... ဒါပဲ း)

(၇) ဘာေတြ ေရးမိမလဲ…

စိတ္ထဲမွာ ေၾကာက္ရြံ႕မွဳနဲ႔ ၿပာေလာင္ခတ္ေနေလာက္ၿပီ ဆိုေတာ႔ စာေရးဘို႔ဆိုတာ သတိရမယ္မထင္။ (အဲဒီအခ်ိန္ဘေလာ႔၀င္ေရးရင္းနဲ႕ ေသမယ္ဆိုတဲ႔ လူေတြလဲ ရွိခ်င္ရွိမွာပါ။ မီးမီးကေတာ႔ ေၾကာက္ေၾကာက္ း))

(ဂ) ေတြးမိေတြးရာ အေတြး…

ကမာၾကီး မၾကာခင္ ပ်က္စီးၿခင္း အလံုးစံုေရာက္ေတာ႔မယ္။ ခုခ်ိန္မွာ မေကာင္းမွဳေတြ အတတ္ႏိူင္ဆံုးေရွာင္၊ ေကာင္းမွဳေတြလုပ္၊ စိတ္ကိုၿဖဴေအာင္ထား။ ခြင္႔လႊတ္ၿခင္းကို လက္ကိုင္ထား။ မိဘေဆြမ်ိဳး သူငယ္ခ်င္းေတြကို ဆုေတာင္းေမတၲာပို႔။


(၉) ဂုဏ္ယူခ်င္တာက…

အဟင္႔ ... ေသရေတာ႔မွာကို .... ဂုဏ္ယူစရာ ရွာမရေသးဘူး။ မရွိတာၿဖစ္မယ္။


(၁၀) ရွာႀကံေျဖသိမ့္မိတာက…
မေသခင္ မိဘမ်ားကို တတ္ႏိူင္သေလာက္ ေက်းဇူးဆပ္ႏိုူင္ခဲ႔တယ္။ သမီးေလးနဲ႕ အိမ္ေထာင္ဖက္ကို အၾကြင္းမဲ႔ ခ်စ္ၿမတ္ႏိူးမွုေတြနဲ႕ ခ်စ္ခဲ႔တယ္။


(၁၁) က်ဴးရင့္ခ်င္တဲ့ ဥဒါန္း…
အို အသင္ေလာက ... လူရယ္လို႔ၿဖစ္လာရင္ တစ္ေန႔ေသရမွာ မုခ်။ မေသခင္ အေနတတ္၊ အေသတတ္ေအာင္ ၾကိဳးစားရဦးမည္ပ။ယေန႔မွ စ၍ ငါအတတ္ႏိူင္ဆံုး ၾကိဳးစားမည္။