မ်က္ရည္ငွက္မ်ား နားေစသတည္း ...

မ်က္ရည္လြယ္ေသာ... သူေလးနဲ႕ အတူ...။ မ်က္ရည္လြယ္ေသာ .. ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ေပါ့ေလ... ေလာကေထာင့္က်ဥ္းတစ္ေနရာမွာ ဆုံတယ္... ၾကည့္ေနရင္း... ၾကည့္ေနရင္း..........။
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

လျပည့္ေန႕ညၾကီးမွာ သီခ်င္းေတြဆိုရင္.. ေၾကာင္သြားျပီနဲ႕ တူပါတယ္လို႕ ထင္ခ်င္ထင္မွာေပါ့ေနာ္။ အဲဒီသီခ်င္းက ကၽြန္ေတာ္တို႕လို႕ အသက္၄၀-၅၀ တန္းေတြေတာ့ သိၾကပါတယ္။ ေက်ာ္ဟိန္းရဲ႕ ပထမဦးဆုံးျဖစ္တဲ့ "မ်က္ရည္ငွက္မ်ား နားေစသတည္း" ဆိုတဲ့ စီးရီးေခါင္းစဥ္ သီခ်င္းပါ။ ေတာ္ေတာ္ေလးကို နားေထာင္ေကာင္းတဲ့ စီးရီးေခြေပါ့။

ထားလိုက္ပါ... ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာ္ဟိန္း သီခ်င္းအေၾကာင္း မေျပာခ်င္ဘူး။ မ်က္ရည္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ငယ္ငယ္က ဆိုရင္ အခုလို သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႕ေတြဆိုရင္ ႏွစ္က်ိပ္ရွစ္ဆူ ေဖ်ာ္ေျဖေရးကားေတြ မၾကည့္ခင့္ ညေနခင္းမွာ အေဖနဲ႕ အေမကို ေမာင္ႏွမတစ္ေတြ လက္ဆယ္ျဖာ ထိပ္၀ယ္မိုးျပီး ကာယကံ ၀စီကံ မေနာကံ ျဖင့္ ျပစ္မွားသည္မ်ား ခြင့္လြတ္ဖို႕ ရွိခိုး ကန္ေတာ့ ေတာင္းပန္ၾကတာေပါ့။ 

 အဲဒီမွာ အေမကေတာ့ "ငါ့သားမ်ားနဲ႕ သမီးမ်ား အျပစ္ရွိခဲ့လ်င့္လည္း အေမက ခြင့္လြတ္ျပီးသားပါကြယ္.... အခုလို ကန္ေတာ့ရတဲ့ အက်ိဳးအားေၾကာင့္ အသက္ရွည္ျခင္း အဆင္းလွျခင္း ဥာဏ္ပညာၾကီးျခင္းတို႕နဲ႕ ျပီးျပည့္စုံၾကပါေစကြယ္" ဆိုတာနဲ႕ အေမရဲ႕ ဆုေပးျခင္း အခမ္းအနားကေတာ့ အဲဒီမွာ ျပီးဆုံးသြားပါတယ္။

 ဒါေပမဲ့ အေဖကေတာ့ လတ္တေလာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုေပၚမွာ မူတည္ျပီးေတာ့ ဘုရားေဟာ သုတၱန္ တစ္ခုခုထဲက ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ကို စတင္ျပီးေတာ့ ေဟာၾကားပါေတာ့မယ္။ ေအးေလ... သူက ဘုန္ၾကီးလူထြက္ပီပီ တရားေဟာျပီးမွ ဆုေပးတတ္တယ္ထင္ပါရဲ႕။.. အဲဒီေနာက္ အေဖက သားေတြ သမီးေတြကို ဆု စတင္ေပးပါေတာ့တယ္။ အဲဒီလို ဆုေပးျခင္း စတင္တာနဲ႕ တျပိဳင္နက္ အေဖက အသံေတြ ယိုင္ျပီး ေခ်ာင္းေတြ တဟြတ္ဟြတ္ ဆိုးပါေတာ့တယ္။ အရင္တုန္းကေတာ့ အေဖက ကြမ္းစားတဲ့ ထုံးစံရွိတာမိုလို႕ ကြမ္းသီးတယ္ထင္လို႕ ကၽြန္ေတာ္က ေရတစ္ခြက္ အေျပးခတ္လို႕ အေဖရဲ႕ မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါေလး ယူေပးေလ့ရွိပါတယ္။ ကြမ္းျဖတ္ျပီးလို႕ ကန္ေတာ့တဲ့ အခါတိုင္းမွာလည္း အေဖမွာေတာ့ ေခ်ာင္းဆိုးတာက ေပ်ာက္မသြားပဲ ဆက္လက္ရွိေနျမဲပါပဲ။ အဲဒီလို က်ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္မိတာကေတာ့ အေဖမ်က္ဝန္းမွာ ဘယ္ကေရာက္လာမွန္းမသိတဲ့ အရည္ေတြ ေရာက္ေနျပီ ... အေဖ..။

ငယ္ငယ္တုန္းကတည္းက အေဖတူသားဆိုတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဲဒီေနရာမွာ မတူခဲ့ဘူးလို႕ ကၽြန္ေတာ္မွတ္ယူထားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ၃-၄ ႏွစ္အတြင္းက ေလာကၾကီးကို စကၠန္႕အနည္းငယ္ေလာက္ အဆက္ျပတ္သြားခဲ့ဖူးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္က ဒီႏိုင္ငံမွာရွိတဲ့ ႏွလုံးအထူးကုေတြနဲ႕ စစ္ေဆးၾကည့္ေပမဲ့လည္း ႏွလုံးေရာဂါရယ္လို႕ ထင္ရွားတဲ့ ေရာဂါေဗဒ ေသေသခ်ာခ်ာ မရွိပါဘူးတဲ့။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ အရင္လို႕ အျမင့္ေတြကေန ေအာက္ကို ငုံၾကည့္ဖို႕ ေတာ္ေတ္ာေလး ေၾကာက္လာမိတယ္။ အရင္ကနဲ႕ေတာ့ မတူေတာ့တာ ေသခ်ာပါတယ္ေလ။

ဒီႏွစ္ဆန္းေလာက္မွာ ဘ၀ရဲ႕ အထုအႏွက္ အရိုက္အပုတ္ေတြကို ေတာ္ေတာ္ေလးခံလာရျပီးတဲ့ေနာက္ အရယ္အျပဳံးေတြ အရင္ကလို ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ခ်စ္ဇနီးတစ္ေယာက္ တစ္ရက္မွာ ေစ်းသြားဝယ္ရင္းနဲ႕ မထင္မွတ္ေလာက္ေအာင္ ပစၥည္းေတြကို ေစ်းခ်လို႕ ကၽြန္ေတာ္ဆီကို အားရဝမ္းသာနဲ႕ ဖုန္းလွမ္းဆက္ျပီး ေျပာတယ္။ ရုတ္တရက္ၾကီး သူရဲ႕ အေပ်ာ္ေတြက ကၽြန္ေတာ္ဆီကို အလိုလို ကူးစက္လာတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ေလ.. ေတာ္ေတာ္ေလးကို ဝမ္းသာသြားမိတယ္။ သူရဲ႕ အေပ်ာ္သံေတြနဲ႕ အတူ ကၽြန္ေတာ္လဲ ေပ်ာ္သြားတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ေလ... ကၽြန္ေတာ္မ်က္လုံးေထာင့္စြန္းမွာ အရည္ေလးေတြ အလိုလို ေရာက္လာျပန္တယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ လက ဒီႏိုင္ငံရဲ႕ အရည္အခ်င္းစစ္ၾကည့္တဲ့ စာေမးပြဲမွာ သမီးက သခ်ၤာနဲ႕ သိပၸံဘာသာရပ္ေတြမွာ အျမင္႔ဆုံး ဂုဏ္ထူးဆု၊ အဂၤလိပ္စာ ဂုဏ္ထူးရတယ္လို႕ ေက်ာင္းကျပန္လာတဲ့ သမီးက ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို ဖုန္းလွမ္းဆက္ျပီး ေဖေဖေရ.. ဂ်ဴဂ်ဴ ဒီလို ဒီလို ျဖစ္တယ္လဲ ဆိုေရာ.. ကၽြန္ေတာ္႔မွာ ေတာ္ေတာ္ဝမ္းသာလိုက္တာ... သမီးဆီက ဖုန္းခ်ျပိးတဲ့ ေနာက္ ကားေပၚမွာ တစ္ေယာက္တည္း ဒါမွ ငါ့သမီးကြ ဆုိျပီး တစ္ေယာက္တည္း ေအာ္ဟစ္ ဂုဏ္ယူမိရင္းကေန ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္က မိဘဆရာ အသင္း ႏွစ္ပတ္လည္ ဆုေတြ တက္ယူတဲ့ အခါမွာလည္း အျမဲအားေပးတတ္တဲ့ အေဖ တစ္ေယာက္ ငါ့လိုမ်ား ျဖစ္မွာပဲေလ..လို႕ ရုတ္တရက္ သတိေတြရရင္းနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္မ်က္ဝန္းမွာ မ်က္ရည္ေတြ စို႔ တက္လာပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ေခ်ာင္းေတြလဲ တဟြတ္ဟြတ္ဆိုး.. အသံေတြလဲ တုန္လိုက္လာတာ.. ငယ္ငယ္တုန္းက အေဖ နဲ႕ အေမကို ကန္ေတာ့ျပီးတိုင္း အေဖ ဆုေပးရင္ ျဖစ္တတ္တဲ့ အတိုင္းပါလားေနာ္.....။

xxxxxxxxxxxxxx
ၾကည့္ေနရင္း ၾကည့္ေနရင္း.. ဘာေၾကာင့္ အားငယ္သလဲ ေျပာစမ္းပါ.. မငိုရဘူး... မင္း ငိုရင္ ငိုခ်င္တယ္...။

ေသခ်ာတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အားငယ္လို႕ ငိုမိတာ မဟုတ္သလို ... အေဖလဲ အားငယ္လို႕ ငိုမိတာ ဘယ္ဟုတ္ပါမလဲ....။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္တူတာကေတာ့ ...........။

ေမာင္ျခိမ့္

လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ႏွစ္ေက်ာ္က ကြယ္လြန္သြားရွာျပီျဖစ္တဲ့ အေဖ နဲ႕အေမကို သတိရျခင္းမ်ားစြာျဖင့္.........

(ဦးၿခိမ္႔ facebook မွာ ေရးထားတဲ႔ ပို႔စ္ေလးပါ)

ဒီေန႔ မနက္ပဲ သမီးေလး OC class ၀င္ခြင္႔ offer ရေၾကာင္း သိခဲ႔ရတယ္။  facebook မွာ စေတးတပ္စ္ တင္ရင္း ....


အန္တီဆြိလဲ ဦးၿခိမ္႔လိုပဲ  ...


မ်က္ရည္ငွက္မ်ား နားေစသတည္း  ...

အဘြားရဲ ႔ ခ်ိတ္ထမီ ...

ေဆာင္းအကုန္ ေႏြအကူးရာသီမယ္ အကၤ်ီအထူေတြသိမ္းရင္းနဲ႔  ဘီရိုေထာင္႔က ကပ္ပံုးေလးတစ္ပံုးေတြ႔ေတာ႔ ဖြင္႔အၾကည္႔ ကြ်န္မရဲ႔ ခ်ိတ္လံုခ်ည္ေလး ထြက္လာတယ္။   အၿပာေရာင္ေနာက္ခံပိုးစမွာ ေရာင္စံုခ်ိတ္အေကြ႔အေကာက္ေတြနဲ႔ လွေတာ႔ လွသားလို႕ထင္မိရဲ႔။ ကြ်န္မ ဘဲြ႔ယူတုန္းက ၀တ္ခဲ႔တဲ႔  တစ္ထည္တည္းေသာ ပိုးလြန္းခ်ိတ္ကေလးေပါ႔။ 

ဒါေလးေတြ႕ေတာ႔ ကြ်န္မတို႔ ငယ္ငယ္က အဘြားရဲ႔  ခ်ိတ္ထမီေလးကို သြားသတိရတယ္။ အဘြားရဲ႔ ခ်ိတ္ထမီကေလးကေတာ႔ ပန္းေရာင္ ေဖ်ာ႔ေဖ်ာ႔နဲ႔အရင္႔ ၂ေရာင္တဲြ ေဖာက္ထားတဲ႔ ပိုးခ်ိတ္ကေလးေပါ႔။ အေရာင္စပ္ထားပံု၊ ပန္းေလးေတြ၊ ခ်ိတ္ကေလးေတြ ေဖာက္ထားပံုက အေတာ္ေလးကို လွတယ္ေၿပာရမယ္။ အဘြားမွာ အဲလို ပဲြသြားလမ္းလာ ခ်ိတ္ထမီလွလွေတြ သံုး-ေလးထည္ ရွိေပမဲ႔ အဲဒါေလးကေတာ႔ အလွဆံုး။ ခေလးမ်က္စိထဲ အ၀င္ဆံုး။ ငယ္ငယ္က ဒါမ်ိဳး လွတပတ မၿမင္ဖူးေလေတာ႔ အဘြားရဲ႔ ခ်ိတ္ထမီေလးေတြ႔ရင္ လိုခ်င္တပ္မက္စိတ္ ၿဖစ္မိတာခ်ည္းပါပဲ။ 

အပ်ိဳအရြယ္ေလးေရာက္လာေတာ႔ ပဲြသြားလမ္းလာရွိတယ္ဆို အဘြားခ်ိတ္လံုခ်ည္ မ်က္ေစာင္းတထုိးထိုးနဲ႔ေပါ႔။ အေမတို႔ကလဲ လွတပတ ၀ယ္ေပးႏိူင္တာမွ မဟုတ္တာကိုး။ အဲလိုဆို  တစ္ခါတစ္ေလ ထုတ္၀တ္ခြင္႔ေပးေပမဲ႔ အပိုင္ေတာ႔မေပးဘူးရယ္ဗ်။ အဲလိုေတာင္းတိုင္း အဘြားက ဘာေၿပာေလ႔ရွိလဲဆို " ဟဲ႔ ငါေသရင္ လႊမ္းဖို႕ ဒါေလးေတာ႔ ခ်န္ထားပါေအ ... " ဆို ေၿပာေလ႔ရွိတယ္။ ဟိုးငယ္ငယ္ခေလးဘ၀ကေတာ႔ "ငါေသရင္လႊမ္းဖို႔ .. " ဆိုတဲ႔ စကား ၾကားဖူးလြန္းလို႔ ရိုးေနေပမဲ႔ အဓိပါယ္ရယ္ ေသခ်ာ သိလွတယ္ မဟုတ္။ ဒီလိုပဲ အဘြားေၿပာတဲ႔ စကားေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးခဲ႔တာ အဓိပါယ္မသိတာေတြ အမ်ားသားလား။

ခု ၾကီးမွ ဒါကို ေသခ်ာၿပန္စဥ္းစားၾကည္႔ေတာ႔ အဘြားေၿပာခ်င္တာက သူ႔မွာ ေသရင္ အေပၚကေနလႊားဖို႔ သူ႔ရဲ႔ အဖိုးအတန္ဆံုး အလွဆံုးလို႔ထင္တဲ႔ ခ်ိတ္လံုခ်ည္ေလးကို သိမ္းထားခ်င္တာ။ သူေသရင္ဒါေလး လွတပတ ၀တ္ၿပီးမွ ေသခ်င္တာ၊ ေသတာေတာင္ လွခ်င္ေနေသးတာ။ ေအာ္ လူေတြက ေသရင္လဲ ေနာက္ဘ၀မကူးခင္ ၀တ္ေကာင္းစားလွေလးေတြနဲ႔ လွလွပပ  ၊ အသုဘ လာရွဳသူေတြေရွ႕မွာ လွလွပပ ၿဖစ္ခ်င္ၾကတာပါကလားလို႔ ေတြးေနမိတယ္။

ကြ်န္မမယ္ ကံေကာင္းသည္လား ကံဆိုးသည္လား မဆိုသာ။ လူမွဳေရးပဲ ေခါင္းပါးခဲ႕သည္လား ၿပန္စဥ္းစားေနရတယ္။ ခုအသက္အရြယ္အထိ အသုဘ တို႔ ၊ သုသာန္တို႔ ပို႔ဖူးတယ္မရွိ။ အမ်ိဳးထဲကၿဖစ္ၿဖစ္ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြ နီးနီးစပ္စပ္ ကြယ္လြန္ဖူးသူမရွိလို႔လား။ ဒီလိုလဲမဟုတ္။ ရွိေနရင္လဲ ကိုယ္နဲ႔ အေ၀းၾကီးမွာ ၿဖစ္ေနေတာ႔ မသြားၿဖစ္တာမ်ိဳး ၿဖစ္မယ္ထင္ပါရဲ႔။ အဲလိုဆိုေတာ႔ ကြ်န္မမွာ အဲလို ေတြ မၿမင္ဖူးေတာ႔ ေသတဲ႔သူေတြက လွတပတ ၀တ္ေကာင္းစားလွေတြနဲ႔ လား။ အၿပင္မွာ ကြ်န္မ မသိဖူး မၿမင္္ဖူးဘူး ၿဖစ္ေနတာ။

 

 အဲဒီ ငါေသရင္ လႊမ္းဖို႕ဆိုတဲ႔ အဘြားလဲ အခုအသက္ၾကီးကာမွ သူ႔ရပ္သူ႔ရြာၿပန္ေခါင္းခ်မယ္ဆိုၿပီး အေမတို႔နဲ႔ တစ္သက္လံုးအတူေနရာကေန သူ႔ရြာသူ ၿပန္သြားတာ ဦးေလးနဲ႔ ညီမ၀မ္းကဲြ ေၿမးမေတြက  ေစာင္႔ေရွာက္ေနရတယ္။ အဘြားအသက္က ၉၀ ေက်ာ္ၿပီ။ အဘြားရဲ႔ ခ်ိတ္လံုခ်ည္ေလးကေရာ အဘြားေလာက္ သက္ဆိုးရွည္ပါ႔မလား ။ ပိုးေတြေပါက္ ေဆြးေၿမ႕ေနေလာက္ၿပီေပါ႔။ အေကာင္းပကတိရွိေနေသးရင္ေတာင္ အဲဒါေလးေရာ အဘြားယူသြားဖုိ႔ သတိရပါရဲ႔လား။ အသက္ၾကီးေတာ႔ သတိေတြလဲ ေမ႔ေလ်ာ႔ ခဲ႔ၿပီ မဟုတ္လား။   

ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ေပါ႔ေနာ္ .. ..။ ကြ်န္မေသရင္ေရာ အဲလိုလွပခ်င္ေနေသးလား။ ခုခ်ိန္ထိေတာ႔ စဥ္းစားလို႔ မရေသးဘူး။ မနက္က ခ်ိတ္လံုခ်ည္ေလးကိုင္ၿပီး စဥ္းစားၿပီး ၿပံဳးေနမိတယ္။ အဘြားေၿပာသလိုေၿပာရရင္ၿဖင္႔ ကြ်န္မမွာလဲ ေသရင္ လႊားဖို႔ ခ်ိတ္လံုခ်ည္ေလး တစ္ထည္ေတာ႔ အဆင္သင္႔ရွိေနၿပီမဟုတ္လား။   ဂ်ဴဂ်ဴ လာေတာင္းရင္ေတာ႔ "အေမေသရင္လႊားဖို႔ ဒါေလးေတာ႔ မယူပါနဲ႔ေအ... " ဆို အဘြားေလသံ ငွါးေၿပာရဦးေတာ႔မလို။  ။