ၾကက္ကင္ သံေ၀ဂ ...

ကြ်န္မတို႔အိမ္မွာ ၾကားရက္ တစ္ပတ္လံုး ဗမာစာ၊ တရုတ္စာ အစရွိသၿဖင္႔ အိမ္မွာပဲ မ်ိဳးစံု ခ်က္စားၾကတယ္။ စေနေန႔က်ရင္ေတာ႔ မီးခိုးတိတ္။ မိသားစု နားနားေနေန အၿပင္ေလးဘာေလးေလွ်ာက္သြားရင္းနဲ႔ အၿပင္မွာပဲ စားၾကေလ႔ရွိတယ္။ အဲဒီလိုက်ရင္ သားအမိ သားအဖ ၃ေယာက္မွာ ဘာစားၾကမလဲဆို ပ႗ိပကၡၿဖစ္ၾကတယ္။ အၿမဲ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ စားခ်င္တာေတြက မတူၾကဘူးကိုး။ 

ဂ်ဴဂ်ဴတို႔အေဖကေတာ႔ အမ်ားအားၿဖင္႔ တရုတ္စာ ေခါက္ဆဲြေၾကာ္လို၊ soup လိုဟာမ်ိဳး၊ ကိုရီးယားစာ၊ ဗီယက္နမ္စာေတြ အၿပင္ ကုလားစာ အစရွိသၿဖင္႔ စားခ်င္တယ္။ ဂ်ဴဂ်ဴတို႕ကေတာ႔ ခေလးပီပီ Mc Donald , KFC , Hungry Jack လို fast food ေတြ စားခ်င္တယ္။ ကြ်န္မကလဲ ဂ်ဴဂ်ဴတို႔ အေဖလို ကိုးရီးယားစာ တရုတ္စာေတြ စားခ်င္တာ မ်ားပါတယ္။ အဲလိုေတြ တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳးၿဖစ္ေနေတာ႔ food court ေတြ ဘာေတြသြားရင္ေတာ႔ အဆင္ေၿပပါရဲ႔။ ကိုယ္ၾကိဳက္တာ ကိုယ္ ေရြးစားၾကရံုေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ ကိုရီးယားစာလို ဟာမ်ိဴးက်ေတာ႔ သူတို႔သီးသန္႔ဖြင္႔တဲ႔ ရက္စ္ေတာရန္႔ေတြမွာမွ ရတာဆိုေတာ႔ အဲလိုမ်ိဳးဆို သားအဖ၂ေယာက္ တစ္ပတ္စီ အလွည္႔ေပးရတယ္။ ဒီအပတ္ ကိုးရီးယားစာဆို ေနာက္အပတ္ ဂ်ဴဂ်ဴ႔ အတြက္ စပါယ္ရွယ္ Hungry Jack မွာ ဘာဂါ သြားစားၾကတယ္။ ဒီမွာလဲ ဘာဂါဆိုတာမ်ိဳးဟာ အထူးအဆန္းမွ မဟုတ္ေလေတာ႔ အဲလိုဆိုင္ေတြမွာစားတာဟာ ေခြ်တာရာေတာင္ ေရာက္ပါေသးတယ္။ အဲလို fast food ဆိုင္ေတြမွာဆို သာမန္ ဆင္းရဲသားေတြ၊ လူလတ္တန္းစားေတြသာ စားေလ႔ရွိၾကတာကိုး၊ ကြ်န္မတို႔မွာ အထူးစပါယ္ရွယ္အေနနဲ႕ သြားစားေနရေတာ႔ ၿပံဳးေတာင္ ၿပံဳးမိေသး။ (Hungry jack က ဘာဂါကေတာ႔ ကြ်န္မလဲ ေတာ္ေတာ္ၾကိဳက္္တဲ႔ အထဲပါပါတယ္။ )

မေန႔ကေတာ႔ တနဂၤေႏြေန႔။ မနက္မိုးလင္းကထဲက ဂ်ဴဂ်ဴတို႔ အေဖက ေလာေလာ ေလာေလာနဲ႔ ထေတာ႔ေလ။ ဟင္းခ်က္ရဦးမယ္ေလ နဲ႔ လူကို လာလာႏိွဳးေနတာ။ ကြ်န္မက အဂၤါေန႔နဲ႔ ၾကာသပေတးေန႔ေတြမွာ အလုပ္သြားရေတာ႔ သူက အဲဒီေန႔ေတြ အတြက္ကို ၾကိဳခ်က္ၿပီး ေရခဲေသတၱာထဲ ထည္႔ထားခ်င္တာ။ ကြ်န္မကလဲ ေရခဲေသတၱာ ဖရီဇာထဲ ခဲထားတဲ႔ အစားအေသာက္ စားရတာေလာက္ ဖီလင္ေအာက္တာမရွိေတာ႔ ခ်က္မထားခ်င္ဘူး။ လူကလဲ မေန႔က အၿပင္မွာ တစ္ေနကုန္သြားထားေတာ႔ ပ်င္းေနတာရယ္ ေနာက္ ဘုရားေလးဘာေလးရွိခိုး၊ တရားေလးဘာေလးထိုင္ တနဂၤေႏြမနက္ကို ေအးေအးေဆးေဆး ေနခ်င္ေသးတာနဲ႕ ေန႔လည္စာကို ၾကက္ကင္တစ္ေကာင္ပဲ ၀ယ္စားေတာ႔မယ္၊ ညေန ေနေစာင္းမွပဲ dinner အတြက္ ေအးေဆးခ်က္စားမယ္ဆို ေၿပာလိုက္တယ္။ ဒါနဲ႔ မနက္ခင္းမယ္ ခ်က္ၿပဳတ္စရာေတြ၊ လုပ္ကိုင္စရာေတြ  ေခါင္းထဲ ထည္႕ထားစရာမလိုပဲ ဘုရားေ၀ယ်ာ၀စၥလုပ္၊ တရားေအးေအးေဆးေဆး ထိုင္လိုက္ႏိူင္တယ္။ ေအးခ်မ္းလွတဲ႔ မနက္ခင္းတစ္ခုကို ၾကက္ကင္ ၁၂က်ပ္တန္နဲ႔ ၀ယ္လိုက္တဲ႔သေဘာေပါ႔ေလ။

ၾကက္ကင္ဆိုလို႔ ၾကက္ကင္ကေတာ႔ ထံုးစံ ဂ်ဴဂ်ဴတို႔ အၾကိဳက္ေပါ႔။    အိမ္မွာ ကိုယ္ေတြက တၿခားဟင္းေတြ ခ်က္စားရင္လဲ ဂ်ဴဂ်ဴ႔အတြက္ ဗိုလ္စာလို အဲလိုမ်ိဳးေတြ ထပ္စီစဥ္ေပးရတာေတာ႔ သူစားတာ ကိုယ္ပါ ၀င္စားလိုက္ေတာ႔ အထူးအေထြ ဘာခ်က္ရမလဲ စဥ္းစားစရာမလိုေတာ႔ဘူးေပါ႔။ အိမ္မွာ ၾကက္ကင္နဲ႔ တဲြစားရေအာင္ coleslaw ေလးသုတ္၊ garlic bread ေလးေတြကင္နဲ႔ ၿပင္ဆင္ရံုေပါ႔။ ေနာက္ coke ဗူး တစ္ဗူးဖြင္႔။ အေတာ္သက္သာပါတယ္။ ၾကက္ကင္ကလဲ တစ္ေကာင္မွ ၁၀ - ၁၂ ေဒၚလာေလာက္ပဲဆိုေတာ႔ အကုန္အက်ကလဲ သက္သာေသး။  တစ္ခါတစ္ရံလဲ ၾကက္ကင္ဖို႔ လုပ္ထားတဲ႔ ready made ၾကက္သားအေကာင္လိုက္ကို spices ေတြနဲ႔ နယ္ထားတာေတြ ေရာင္းတယ္။ အဲဒါကို အာဗံထဲ ထည္႔ကင္ၿပီးလဲ တစ္ခါတစ္ရံစားတယ္။ ဆိုလိုခ်င္တာက အိမ္မွာပ်င္းတဲ႔ ေန႔ေတြဆို ၾကက္ကင္၀ယ္စားတယ္။ တစ္ခါတရံ ကိုယ္တိုင္ ကင္စားတယ္ေပါ႔။

အဲလိုၾကက္ကင္အေၾကာင္းေၿပာမိေတာ႔ ကြ်န္မငယ္ငယ္က ရွားရွားပါးပါး ၾကက္ကင္စားခဲ႔ဖူးပံုေလး သတိရလို႔ ေၿပာၿပဦးမယ္။  ငယ္ငယ္ကေတာ႔ ဆင္းရဲေတာ႔ ဆိုင္ေတြဘာေတြမွာ စားဖို႔ အခြင္႔အေရးက အင္မတန္မွ ရွားပါးခဲ႔ပါတယ္။ အဲဒီၾကက္ကင္ကလဲ စားဖူးကထဲက စားေကာင္းလြန္းလို႔ ဘ၀မွာ အၿမဲအမွတ္ရေနမိတဲ႔ အစားအေသာက္တစ္ခုမိွဳ႔ တခုတ္တရ ေၿပာရတာပါ။

ကြ်န္မအေဖမွာ ညီ၂ေယာက္ရွိရာမွာ အဲဒီအခ်ိန္က ညီအၾကီးက ၿမန္မာႏိူင္ငံ အလည္ပိုင္း မံုရြာနားက ၿမိဳ႕ငယ္ေလးတစ္ၿမိဳ႔မွာ သမ၀ါယမ လူၾကီးၿဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေခတ္အခါက ဦးေလးဟာ ထံုးစံ သမလူၾကီးဆိုေတာ႔ ေငြေရးေၾကးေရး အေတာ္ကို ေပါမ်ားတဲ႔ အခ်ိန္ေပါ႔။ အဲဒီအခ်ိန္က ေတာရြာၿမိဳ႔ကေလးေတြဟာ အဲဒီသမ၀ါယမဆိုင္က ပစၥည္းေတြကိုပဲ အားထားေနရတာပါ။ သမဆိုင္ကို ဘယ္ပုဂၢလိက ဆိုင္ကမွ မယွဥ္ႏိူင္ပါဘူး။  အရင္က ဦးေလးတို႔က ဆင္းရဲပါတယ္။ လင္မယား၂ေယာက္လံုး၀န္ထမ္း၊ သားသမီး ဘုစုခရု ၅ေယာက္နဲ႔ မနဲရုန္းကန္ေနရတာပါ။ ဦးေလးက အလုပ္မွာေတာ႔ ေတာ္တယ္လို႔ နာမည္ၾကီးပါတယ္။  ကံအားေလွ်ာ္စြာ ဦးေလးသမလူၾကီးၿဖစ္တဲ႔ အခ်ိန္ကစလို႔  ဦးေလးတို႔ သံုးတာ ၿဖဳန္းတာ ေနတာ ထိုင္တာ သိပ္ကို သိသာလွပါတယ္။ အဲဒီေခတ္က ေခတ္စားတဲ႔ GQ တို႔ဘာတို႔လို စပို႔စ္ရွပ္ေတြဆို ဒါဇင္လိုက္ ၀တ္ၾကတာ။ (ဆိုင္ကပစၥည္းေတြလားေတာ႔ မသိပါ) ကြ်န္မေတာင္ ဦးေလး လက္ေဆာင္ေပးလို႔ GQ ရွပ္တစ္ထည္ ရဖူးတယ္။ အၿဖဴေရာင္ေဖ်ာ႔ေဖ်ာ႕ ၾကည္ၾကည္ေလး။ ခါးေလာက္မွာ ေထာင္႔ၿဖတ္စင္းအသားနဲ႔ တဲြခ်ဳပ္ထားတာ။ GQ နဲ႔ မိန္းခေလး ဘာဆိုင္လဲ ေမးရင္ေတာ႔ အဲဒီေခတ္က ထမီတိုတိုနဲ႔ အဲလို စပို႔စ္ရွပ္ ပြပြၾကီးေတြ တဲြ၀တ္တဲ႔ေ ခတ္ဆိုေတာ႕ ကြ်န္မ သိပ္ၾကိဳက္ခဲ႕ေတာ႔ ခုခ်ိန္ထိ မွတ္မွတ္ရရရွိေနခဲ႔တာပါ။

ဦးေလးေပးတဲ႔ GQ ေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီေခတ္က ၀တ္စားဆင္ယင္ပံုကို မ်က္ေစ႔ထဲ ၿမင္ေအာင္လို႔ပါ။

ဦးေလးအေၾကာင္းဆက္ရရင္ အရင္က ရန္ကုန္လာရင္ ရိုးရိုးကုတ္ကုတ္နဲ႔ အိမ္မွာပဲ တည္းေလ႔ရွိတဲ႔ ဦးေလးဟာ အဲဒီေနာက္ပိုင္းေတာ႔ ရန္ကုန္လာရင္ ဟိုတယ္မွာသာ တည္းပါတယ္။ ဆိုင္အတြက္ ပစၥည္း၀ယ္ဖို႔ ကားၾကီးတစ္စီးနဲ႔ သူ႔ေနာက္လိုက္ ေနာက္ပါ အေခြ်အရံေတြအၿပင္ ေငြထည္႔တဲ႔ အိပ္ၾကီး အၾကီးၾကီးဆဲြလို႔ အိမ္ကို ခဏသာ ေရာက္ပါေတာ႔တယ္။ အဲဒါဆို ဦးေလးက အေမ႔ကို သူ႔ ေငြအိပ္ၾကီး အပ္အပ္ထားတာ။ အစ္မတို႔လဲ ေငြအဆင္မေၿပရင္ အဲဒီထဲက ယူထားဆိုလဲ ေၿပာေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ဦးေလးလဲ အလုပ္ကၿပဳတ္ေတာ႔ ရတဲ႔ အခ်ိန္ စုစု ေဆာင္းေဆာင္းမရွိေတာ႔ အရင္အတိုင္း ဒံုရင္းဘ၀ ၿပန္ေရာက္သြားတယ္။ အေမကဆို "ဟယ္ ငါ အဲဒီအခ်ိန္က သူေၿပာသလို ယူထားမိ အေကာင္းသား။ သူတို႔ ခုလို အဆင္မေၿပခ်ိန္ ၿပန္ေပးလို႔ရတာေပါ႔ .. " ဆို တဖြဖြေၿပာရွာတယ္။ အရင္က ၿမိဳ႕နယ္က လူၾကီးေတြ တရုန္းရုန္းနဲ႔ စည္စည္ကားကား ဦးေလးအိမ္ဟာလဲ က်ီးနဲ႔ ဖုတ္ဖုတ္သာ က်န္ေတာ႔တယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ႔ ဦးေလးဟာ စိတ္နာလြန္းလို႔ သူၿမိဳ႔မွာ မေနေတာ႔ပဲ စစ္ကိုင္းေတာင္ဖက္က ဘုရားတစ္ဆူမွာ အလွဴခံ ေကာက္တဲ႔ ဘုရားလူၾကီးအၿဖစ္နဲ႔ တစ္သက္လံုး အရိုးထုတ္သြားပါတယ္။ ေလာကဓံဆိုတာ တကယ္ကို ေပၚလိုက္ ေပ်ာက္လိုက္ ၾကက္ခြပ္ပမာဆိုတာ သံေ၀ဂ ရစရာပါ။

အဲဒီလိုဦးေလး တန္ခိုးထြားေနတဲ႔အခ်ိန္ ကြ်န္မလဲ တကၠသိုလ္ေတြ ၃ႏွစ္ပိတ္တဲ႔ အခ်ိန္ ဦးေလးအငယ္ သစ္စက္မွာ သြားအလုပ္လုပ္ေနတာ။ ညီမ၀မ္းကဲြေတြ (ညီအစ္ကို ၃ေယာက္ကေမြးတဲ႔ ညီအစ္မ၀မ္းကဲြေတြ ၅ေယာက္ရွိပါတယ္) ခ်စ္ၾကေတာ႔ မိုင္ ၅၀ေလာက္ေ၀းတဲ႔ အဲဒီဦးေလးအၾကီး ေနတဲ႔ ေနရာကိုလည္း သြားလည္ၾကတယ္။ အဘြားလဲပါတယ္။ အဲလိုသြားလည္တဲ႔ေန႔ပဲ ညေနစာအတြက္ ဦးေလးက ၾကက္အေကာင္လိုက္ကင္ တစ္ေကာင္နဲ႔ တၿခားစားစရာေတြကို ရက္စေတာရန္႔ကေန ၀ယ္ေပးလိုက္တာပါ။ ဦးေလးရဲ႔ သမကားၾကီးနဲ႔ လာၾကတာဆိုေတာ႔ ကားေဆာင္႔ ဘာေဆာင္႔နဲ႔ ခရီးကလဲ ပမ္းလာေတာ႔၊ ဆာကလဲ ဆာ၊ ဦးေလးအိမ္ေရွ႔က ကြပ္ပ်စ္ေလးမွာပဲ အဲဒီ ၾကက္ကင္နဲ႔ တၿခား ရက္စ္ေတာရန္႕က အစားအေသာက္မ်ားနဲ႔ စားရတာ အလြန္မွပဲ ခံတြင္းၿမိန္လွပါတယ္။ 

အိမ္မွာပဲ အေမရံုးသြားခါနီး ကမန္းကတမ္းခ်က္ထားတဲ႔ အိမ္ဟင္းေတြနဲ႔သာ စားဖူးတဲ႔ ကြ်န္မအတြက္ေတာ႔ ရက္စေတာရန္႔က ဟင္းမ်ားရဲ႔ အရသာဟာ အင္မတန္မွ ထူးကဲလွပါတယ္။ ၾကက္ကင္ဟာ ဘာဟင္းခတ္အေမႊးအၾကိဳင္ေတြနဲ႔မ်ား လုပ္ထားလဲ မသိပါ။ အသားကလဲ ႏူးအိေနၿပီး ေမႊးေနပါတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ၾကီးက လာခဲ႔ေပမဲ႔ ေအာ္ ေငြရွိရင္  ဒီလိုရြာသာသာၿမိဳ႔ေလးမွာလဲ ဒီလို စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ေတြကို စားႏိူင္တာပဲဆိုတာလဲ အသိတစ္ခုရခဲ႔ပါတယ္။ စားေနရင္းနဲ႔လဲ ငါတို႔ေတြ ငယ္ငယ္က ထမင္းစားရင္းနဲ႔ ဟင္းမေကာင္းရင္ ေမာင္ႏွမတေတြ ဟင္းေတြကို ပါးစပ္ကေန တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳး အလွည္႔က် မ်ိဳးစံုေၿပာ စားၾကတာသတိရပါတယ္။ ငါတို႔ မစားရ၀ခမန္း ေၿပာခဲ႔ၾကတဲ႔ ၾကက္ေကာင္လံုးကင္၊ ၀က္ေကာင္လံုးကင္ ဆိုတာေတြဟာ တကယ္ကို အရသာရွိလွပါလားဆို မွတ္မွတ္ရရၿဖစ္မိပါတယ္။

ခုေတာ႔လဲ အဲလို ၾကက္ကင္မ်ိဳးကို မစားခ်င္မွ အဆံုး ဟင္းခ်က္ပ်င္းတိုင္း စားရတဲ႔ ဟင္းေတာင္ၿဖစ္ေနေပမဲ႔ ငယ္ငယ္က စားခဲ႔ဖူးသလို ခံတြင္းၿမိန္ခဲ႔တဲ႔ အရသာကိုေတာ႔ ဘယ္ေတာ႔မွ ၿပန္မရေတာ႔ပါၿပီ။ ဒီမွာလဲ နာမည္ၾကီး ဆိုင္ၾကီးေတြကဆိုေတာ႔ သူတို႔လုပ္ထားတာလဲ ငယ္ငယ္က ေတာၿမိဳ႔ေလးမွာ စားဖူးတာထက္မသာရင္ေတာင္မွ အဲသေလာက္ အရသာေတာ႔ ရွိေလာက္မွာၿဖစ္ေပမဲ႔ ပါးစပ္ေတြက စားရပါမ်ားလို႔ ထံုေနလို႔ ေတာ္ရံုအရသာ ထိုးမေဖာက္ႏိူင္တာ ၿဖစ္ေလာက္မယ္ထင္ပါရဲ႔။

ဟိုတစ္ေလာကေတာင္ ဦးေလး သမီးအငယ္ဆံုးေလး မဂၤလာေဆာင္လို႔ အေဖတု႔ိကေၿပာလို႔ လက္ဖဲြ႔ပို႔ေပးလိုက္ေသးတယ္။  ေအာ္ ခုခ်ိန္ ဦးေလးတစ္ေယာက္လဲ အသက္ ၇၀ေလာက္ရွိေရာေပါ႔။ ဘုရားလူၾကီးဘ၀နဲ႔ ဘ၀ကို ခ်ိဳ႔ခ်ိဳ႔ငဲ႔ငဲ႔ ၿဖတ္ေက်ာ္ခဲ႔တဲ႔ ဦးေလး ၾကက္ကင္ေတာင္မွ စားႏိူင္ပါဦးမလား ... ၾကက္ကင္တစ္ခု အရင္းၿပဳ ဦးေလးရဲ႔ အၿဖစ္ကို  သံေ၀ဂ ယူႏိူင္ၾကပါေစ။  ။

(ပံုမ်ားကို google မွ ယူပါသည္ ။ 

credit to original uploader.)

မုန့်ဟင်းခါးတော့ မုန့်ဟင်းခါး ...

အန်တီဆွိဟာ အင်မတန် အပျင်းထူလှတယ်။ စလုံးမှာနေတုံးကတော့ အိမ်မှာ ကြီးတော်ကြီးရှိနေတော့ ကြီးတော်က အကုန် လုပ်ကိုင်ပေးတော့ စားချင်တာပြောလိုက်ရုံပဲ။ သူက ချက်ဖို့ အကုန်ပြင်ဆင်ပေးတာကိုး။ ခုဒီရောက်တော့ ဘာမဆို ကိုယ့်ခြေ က်ိုယ့်လက်ဆိုတော့ ပင်ပမ်းမှာ ကြောက်တာနဲ့ ဘာမှ သိပ်လုပ်မစားဖြစ်တော့ဘူး။ ခု အလုပ်လုပ်တော့ ပိုတောင် ဆိုးသေး။ လွယ်တာတွေပဲ ချက်လိုက်တာပဲ။

ဒါတောင် ဟိုးလွန်ခဲ့တဲ့ ၇လလောက်က မုန့်ဟင်းခါးစားချင်တာနဲ့ သွေးတောင်းလွန်းလို့ ဖလင်မန်တန်ဈေးမှာ ငါးခူတွေလဲ ရလာတာနဲ့ ၂ကေဂျီလောက်ဝယ်ပြီး ငါးကို ဆီသတ်ထားလိုက်တာ။ မုန့်ဟင်းခါး ရယ်ဒီမိတ်ထုပ်တွေတော့ အထုပ်နံ့တစ်မျိုး ထွက်လို့ဆို မစားတာ ၄-၅နှစ်လောက်ရှိပြီ ထင်တာပဲ။ အဲဒီနေ့က ထူးထူးဆန်းဆန်း စပါးလင်တွေလဲပေါလို့ဆို ဝယ်လာတာ စပါးလင်တင် ၇ကျပ်ဖိုးဗျာ။ မုန့်ဟင်းခါး ဆီသတ်ချက်တာတော့ ပင်ပမ်းတာပေါ့။ လက်က ကိုက်တတ်တော့ ပိုဆိုးသေး။ ဆီသတ်ပြီးတဲ့ ညကျရင် လက်ကကိုက်တာနဲ့ ကောင်းကောင်းအိပ်လို့မရဘူး။

ါးလေးဆီသတ်ပြီး နောက်တစ်နေ့ပဲ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ဘုန်းကြီးကျောင်းမှာ လုပ်အားပေးရှိတာရယ် ကိုယ့် မွေးနေ့ရယ် တိုက်ဆိုင်နေတာနဲ့ ကုသိုလ်လေးလုပ်ချင်လို့ အဲဒီ ငါး ၂ကေဂျီ ဆီသတ်ထားတာ အကုန် ချက်လိုက်တယ်။ နောက် ကုလားပဲတွေစိမ်ပြီး ပဲကပ်ကြော်တယ်၊ ကြက်ဥတွေပြုတ်-လှီး၊ ငါးခြစ်တွေ ကို ငါးဖယ်ကြော်လို ကြော်-လှီး၊ မုန့်ဖတ်တွေပြုတ်၊ ဆီချက်တွေချက်၊ ငရုပ်သီးကိုလဲ ကိုယ်တိုင် လှော်ထောင်း၊ နံနံတွေ၊ သံပုရာတွေလှီး အစုံပေါ့၊ ငါးခူနဲ့ ချက်တဲ့ မုန့်ဟင်းခါး ကိုယ့်ဟာကိုတော့ ရှယ်ပေါ့ဗျာ။ အဟက် ... တကယ်တန်းတော့ မုန့်ဟင်းခါး မုန့်ဟင်းခါးနဲ့ ပြောတော့သာလွယ်တာ လုပ်ရတာ ဟိုဟာနဲနဲ ဒီဟာနဲနဲနဲ့ ပင်တော့ အတော်တော့ပင်ပမ်းသားဗျ။ မုန့်ဟင်းခါးချက်ရောင်းသူတွေ၊ အလှူပေးသူတွေ အင်မတန် ချီးကျူးပါသဗျား။

ချက်ပြုတ်ပြီးတော့ အိုးက်ို အဖုံးလုံအောင် တိပ်တွေနဲ့ ပိတ်၊ သယ်စရာတွေလဲ ငံပြာရည်က အစ ဗူးလေးတွေထဲ ထည့်ပြီး ဘုန်းကြီးကျောင်းသယ်သွားတာ။ ဟိုရောက်တော့ မုန့်အိုးကို ပြန်နွှေးပြီး ကျွေးရအောင် စားပွဲပေါ် အဆင်သင့်တင်ထားတာပေါ့။ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် အဲဒီနေ့မှာပဲ ဘုန်းကြီးကျောင်းမှာ အမြဲချက်ပြုတ်နေတဲ့ အန်တီကြီးတွေကလဲ လုပ်အားပေးတွေကို ထမင်းကျွေးဖို့ ချက်ပြုတ်ပြင်ဆင်နေကြတာ။ ကိစ္စမရှိဘူးပေါ့။ ထမင်းစားကြပြီး နေ့လည် ဆာရင် မုန့်ဟင်းခါးလေး အဆာပြေ စားကြပေါ့။ ဒါနဲ့ သူတို့ချက်ပြုတ်နေရာ ကိုယ်လဲ ခဏ ဝင်ကူပြီး သမီးကျူရှင် ကြိုစရာရှိတာနဲ့ သွားကြိုဖို့ ထွက်လာခဲ့တယ်။

ူး

သမီးလေး ကြိုပြီးပြန်ရောက်တော့ လူတွေမျက်နှာကြည့်ရတာ တစ်မျိုးပေါ့။ ကိုယ့်ကိုပဲ ဦးစားပေးသလိုလို၊ အားပဲနာနေသလိုလိုပေါ့။ ကိုယ့်မုန့်ဟင်းခါးအိုးတော့ မတွေ့တော့ပြီ။ စားလို့ ကုန်သွားတာလား၊ ထူးတော့ ထူးသားပေါ့။ မေးတော့ မေးမနေပါဘူး။ သူတို့တွေ စကားပြောတဲ့နား ထိုင်မိမှ ညီမလေးတစ်ယောက်က အစ်မရေ သိပြီးပလားတဲ့ ... အစ်မ မုန့်ဟင်းခါးအိုးထဲ ပဲကုလားဟင်းတွေရောမိလို့ အကုန် သွန်ပစ်လိုက်ရတယ် ဆိုပဲ ... အန်တီဆွိမှာဗျာ ... လူကသာ ဟန်မပျက် ပြုံးနေရတယ် ... ရှားရှားပါးပါး ဘယ်တော့မှ အပင်ပမ်းမခံတဲ့သူက ကိုယ်အပင်ပမ်းခံချက်ထားတာလေး၊ ဘယ်သူမှ မစားလိုက်ရပဲ အကုန်သွန်လိုက်ရတယ်ဆိုတော့ အတော် ခံစားသွားရတာ။ ဘာမှလဲ ဆက်မေးမနေတော့ပါဘူး၊ ဖြစ်ပြီးပြီပဲ ရှိပါစေတော့ပေါ့။  အဲဒါလဲ စိတ်ထဲ တော်တော်မကောင်းလို့ ၂ညလောက် လူက အိပ်မပျော်ဘူး။

  စိတ်မကောင်းတာက ၂မျိုးဗျ။ ပထမက မုန့်ဟင်းခါး အပင်ပမ်းခံချက်ထားတာလေး သွန်ပစ်လိုက်ရလို့။ နောက်တစ်မျိုးက အဲဒါနဲ့ ပတ်သတ်ပြီး ဟိုညီမလေး တစ်ယောက်ကလွဲလို့ ကာရကံရှင်အပါအဝင် ဘယ်သူကမှ ကိုယ့်ကို အကျိုးအကြောင်းပေါ့လေ  အဲလိုတော့ဖြစ်သွားတယ်ပေါ့ စိတ်မကောင်းပါဘူး။ " စောရီး ပါ " ဆိုတာလေး တစ်လုံးတောင် မပြောတာပဲ။ လူလူချင်း respect မရှိဘူး၊ အချင်းချင်း လေးစားမှုမရှိဘူးလို့ ထင်မိလို့ပါပဲ။ အမှန်ကတော့ သူတို့လဲ အားနာလွန်းလို့ ဘာပြောရမှန်း မသိတာလဲ ဖြစ်ချင်ဖြစ်မယ်။ ဒါပေမဲ့ပေါ့လေ ဒါပေမဲ့ပေါ့ဂျာ .....  နောက်ပြီး  အော် ငါ့မှာ တစ်ခါတစ်ရံလေး ကုသိုလ်လုပ်ချင်မှ ဖြစ်ရတယ်ပေါ့။  အဲဒီကတည်းက မုန့်ဟင်းခါးကို စိတ်နာလို့ ချက်မစားဖြစ်တာ တော်တော်ကြာပြီ။ မွေးနေ့ကတည်းကဆို တွက်ကြည့်တော့ ၇လလောက်ရှိပြီပေါ့။ ဒီကြားထဲ ဖလင်မန်တန်ဈေးလဲမရောက်ဖြစ်တော့  စပါးလင် ဝယ်မရတာလဲပါတယ်။

အိမ်မှာ ချက်မစားဖြစ်ပေမဲ့ ဘုန်းကြီးကျောင်းဈေးရောင်းပွဲတို့၊ အသိအိမ်က အလှူတို့ ဘာတို့တော့ စားဖြစ်ပါတယ်။ သူတို့လဲ ပုံမှန်အားဖြင့်တော့ မုန့်ဟင်းခါး အထုပ်တွေဖောက်ပြီး ချက်ကြတာပါပဲ။ စားလို့လဲ တော်တော် ကောင်းပါတယ်။ ဒါနဲ့ပဲ အော် ... သူတို့တောင် ချက်တာ ကောင်းသေးတာ ငါလဲ ဆီတွေ အပင်ပမ်းခံ သတ်မနေတော့ပါဘူး။ အထုပ်ဖောက်ချက်ကြည့်ဦးမယ်ဆို ဟိုနေ့က မြန်မာဆိုင်ရောက်တော့ မုန့်ဟင်းခါးထုပ်လေး တစ်ထုပ် ဝယ်လာခဲ့တယ်။

ဒီနေ့မနက်တော့ အိပ်ရာက ထ ကတည်းက မုန့်ဟင်းခါးလေး ချက်စားမယ်စိတ်ကူးနေတာ။ နိူးနိူးချင်းပဲ သမီးကိုကျောင်းပို့ဖို့ သူ့အဖေကိုပဲ ပြင်ဆင်ခိုင်းလိုက်ပြီး မုန့်ဟင်းခါး အထုပ်ဖောက်ချက်ဖို့ ပြင်ဆင်ပါတယ်။

ရေနွေးဆူအောင်တည် ပဲမှုန့်၊ ဆန်မှုန့် ရေဖျော်ထည့်၊ ကြက်သွန်နီ ဥကြီး ၃-၄ဥထည့်၊ ကြက်ဥ ၃လုံးထည့်ပြုတ်၊ စပါးလင်တွေ ထုရိုက်ထည့်၊ မုန့်ထုပ်ထဲပါတဲ့ ငါးဆီသတ်တွေထည့်၊ ပိုချိုအောင် အိမ်မှာရှိတဲ့ ငါးကိုလည်း မုန့်ဟင်းခါးအိုးထဲ ထည့်ပြုတ် ပြီးတော့ ဘလန်ဒါနဲ့မွှေ ပြန်ထည့်၊ ကြက်ဥပြုတ် အခွံသင်၊ တစ်လုံးကို ပါးပါးလှီးထည့် ... နောက်ထန်းလျက်လေး ၂လုံးလောက် ပစ်ထည့်၊  မီးဖိုပေါ် မီးအေးအေးနဲ့ နာရီဝက်လောက်တည်။ အိုးကျတော့ အပေါ့ အငံမြည်း ...

ကျက်ပါပြီဂျာ ...  မုန့်ဟင်းခါး။ ဟိုက်ရှားပါး ... အထုတ်ဖောက် ချက်တာလဲ ထင်သလောက်မဆိုးပါကလား ... မုန့်ဟင်းခါးများငတ်ပြီဆို ဘာဖြစ်ဖြစ် စားကောင်းနေတာပဲကိုး။ တကယ့်ကိုမှ ကိုယ့်စိတ်ကြိုက် ရန်ကုန်စတိုင် အရောင် ခပ်ညိုညိုနဲ့ မုန့်ဟင်းခါးပါ ခင်ည။

 ကဲ ... မုန့်ဟင်းခါးတော့ မုန့်ဟင်းခါး ... အထုပ်ဖောက် ချက်တဲ့ မုန့်ဟင်းခါး ... စားကြပါဦး ...

အော် စောနက မုန့်ဟင်းခါး ကုလားပဲဟင်းး) ဇာတ်လမ်း ပြန်ဆက်ရရင် အဲလို ရောမိပြီး ဘယ်သူမှ စစချင်း မသိဘူးတဲ့ဗျ။ အဲဒါ တစ်ယောက်က မုန့်ဟင်းခါးစားချင်တယ်ဆိုမှ ပြင်ပေးတော့မှ ဘယ်နှယ့် သူ့မုန့်ဟင်းခါးထဲ အာလူးတွေရော၊ ပဲသီးတွေရော ခရမ်းသီးတွေရော ပါနေလို့ဆို ငိုအားထက်ရယ်အားသန်တောင် ဖြစ်ရသေး။ အဲဒီ ပဲကုလားဟင်းချက်လာတဲ့ အစ်မကလဲ ဒီရောက်မှ ကိုယ်နဲ့ အတော်ခင်တဲ့ အစ်မဖြစ်နေတော့ ခုတော့ ပြောပြီး ရယ်နိူင်ကြပါပြီပေါ့လေ။

Bonus

တစ်ခါတစ်ရံ အဲလိုဟင်းမျိုး အရမ်းစားချင်တာ။ ၇ွှေခေါင်းပြောင်ဟင်း ခေါ်ကြတယ်။

ဝက်သား ဒညင်းသီးချက် အန်တီဆွိ ဖေးဘရိတ်ပေါ့။ စင်္ကာပူမှာတုံးကတော့ ဒညင်းသီး လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် စီးစီးတွေ စားရတယ်။ ဒီရောက်တော့ ရေခဲစိမ်တွေပဲစားရတယ်။

ဆူးမိန် ...siu mai ကလဲ ဂျူဂျူလေးလဲ ကြိုက်လို့ လုပ်စားဖြစ်တယ်။

ချဉ်ပေါင်၊ မျှစ်၊ ကန်ဇွန်းရွက်ချဉ်ရည် ငရုပ်သီးထောင်း - ဒါလဲ ဝက်သားအချိုချက်လေးနဲ့ ဆို ရှယ်ပဲ။

နာနက္သီး ထမင္းေက်ာ္- ဂ်ဴဂ်ဴ႔အတြက္ပါ။

Chicken pop corn ဒါလဲ သမီးအတွက် ချစ်ကန်း ပေါက်ပေါက် ဆို ဂျူဂျူတို့ သိပ်ကြိုက် ..

bok choy ကြော်လဲ စားကောင်းတယ်။

ငပိကြော်  ၊ အပေါ်ကလို ချဉ်ပေါင်ဟင်းနဲ့ဆို အသားဟင်းတောင် မလိုပေါင်ဗျာ။

ချဉ်ပေါင် ပုဇွန်ကြော် ဒါလဲ ဖေးဘရိတ်ပဲ ...

သူ႔အေဖရယ္ ေၿပာမွ ေၿပာတတ္ပေလတယ္ ....

မဆြိတီသည္ တစ္ခါတစ္ရံ သူ႔ကိုယ္သူ guilty ၿဖစ္သည္ဟု အၿမဲေတြးေနတတ္သည္။ အတိတ္က မလုပ္ခဲ႔မိေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ေတြးကာ ေအာ္ ငါ ဘာလို႔ ဒါမလုပ္ခဲ႔ပါလိမ္႔ ဒါေလးကို ငါဘာလို႔ သည္းညည္းမခံပါလိမ္႔ ဆိုကာ ေနာင္တလည္း  ရ တတ္ေသးသည္။

ဥပမာ ဂ်ဴဂ်ဴေလးကိစၥ။ ဘ၀တြင္ အၿမဲပဲ guilty ၿဖစ္ေနခဲ႔သည္႔ ကိစၥတစ္ခု။ သမီးေလးေမြးေတာ႔ အိမ္မွာ ထိမ္းရေအာင္ ၾကီးေတာ္ ေခၚထားရာမွ အစၿပဳသည္။ သမီး ရက္သားေလးမွာ ဦးၿခိ္မ္႔က အလုပ္ဆင္းစရာရွိ၍ အိပ္ေရးပ်က္မည္စိုးကာ ၾကီးေတာ္က အၿပင္ထြက္အိပ္ခိုင္းသည္။ မဆြိတီတို႔ အိပ္ရာတြင္ သမီးက အလည္က ၾကီးေတာ္နဲ႔အေမက တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ အိပ္ၾကရာ သမီးသည္ ထိုအခ်္ိန္က jaundice ၿဖစ္ကာ ေဆးရံုမွာ ၂ရက္ထားခဲ႔ရေတာ႔ ေဆးရံုကတိုက္သည္႕ႏိူ႔ဘူးကို စဲြကာ အေမႏို႔ကို ေကာင္းေကာင္းမစို႔။ အေမကလဲ ႏို႔က သိပ္မထြက္ေတာ႔ မေအႏို႔တိုက္တိုင္း ခေလးမွာ စိတ္တိုကာ ငိုေလသည္။ ပံုမွန္ဆို ဘာသံမွမၾကားရသည္႔ခေလးက မေအႏို႔ႏွင္႔ေတြ႔မွ အရြယ္ႏွင္႔မလိုက္ ေဒါသတၾကီးေအာ္ေနတတ္သည္။ သူလိုသေလာက္ ႏို႔က မလိုက္၍ၿဖစ္မည္။ ထိုအခါတြင္ ၾကီးေတာ္ၿဖစ္သူမွာ သူ႔တူမ ေပါက္စႏွီးမ၏ငိုသံကို မၾကားရက္ရကား ခ်က္ခ်င္း ႏို႔ဘူးေဖ်ာ္ကာ တိုက္ရာ  ႏို႔ဘူးက်မွ မယ္မင္းၾကီးမက ၀မ္းသာအားရစို႔ေလသတည္း။ 

ဤသို႔ႏွင္႔ တစ္ပတ္ခန္႔ စခန္းသြားၾကၿပီး တစ္ညတြင္ အိပ္ရာ တစ္ေရးႏိုး ခေလးကို ထႏို႔တိုက္မည္ၿပဳရာ အိပ္ရာထဲတြင္ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ထီးထီးၾကီး ၿဖစ္ေနသည္။ ၾကီးေတာ္ေရာ ခေလးေရာ မရွိၾကေတာ႔ၿပီ။ ဟိုဟိုဒီဒီ ရွာၾကည္႔ရာ ၾကီးေတာ္ၾကီးသည္ သူ႔တူမကို သူ႔အခန္းကို ေခၚသြားကာ အိပ္ရာေပၚ၀ယ္ ႏို႔ဘူးၿဖင္႔ ႏွစ္ဦးသား ေက်နပ္ေနၾကၿခင္းၿဖစ္ေလသတည္း။ ၾကီးေတာ္ၾကီးကေတာ႔ ေစတနာႏွင္႔ မေအလုပ္သူ ေကာင္းေကာင္း အိပ္ရေအာင္ ဆိုေလသည္။ ကိုယ္႔မွာသာ ႏို႔ေတြ တင္းၿပီး နာလာေတာ႔ သမီးေခၚကာ တိုက္မည္လုပ္ေတာ႔ သူကႏို႔ဘူးအၿပည္႔စို႔ထားရကား ဗိုက္၀ေန၍ အေမႏို႔ကို လွည္႔၍မွ်ပင္ မၾကည္႔ၿပီ။ သို႔ႏွင္႔ ဦးေမာင္ၿခိမ္႔ေခၚကာ စက္အကူအညီၿဖင္႔ တီတီဆြိတစ္ေယာက္ ခေလးတစ္ေယာက္ရမွ လူစင္စင္ကေန ႏြားအသြင္ နို႔ညွစ္ကာ ပုလင္းထဲ ထည္႔ရေတာ႔သည္။ 

အေမႏို႔ေလး၀င္ပါမည္႔ အေၾကာင္း အိမ္မွာ ႏိုညွစ္သံေတြ ဆူညံလွသည္မွာ တစ္လေလာက္ၾကာလာေတာ႔ ဘယ္အရာမွ သိပ္သည္းညည္းမခံတတ္သူ၊ ကြန္ပလိမ္႔ကြင္းန္ဟု ကိုကိုၿခိမ္႔မွ အမည္ေပးထားသူ တီတီဆြိကား ညည္းေလၿပီ။ တစ္ည အိပ္ရာအထတြင္ ရင္ဘတ္ေနရာမွ ႏို႔ေတြခဲေနၿပီး နာက်င္လြန္းရံုမက ႏို႔က်ိတ္ပင္ၿဖစ္ေတာ႔မလိုၿဖစ္ရာ ဒီပံုအတိုင္းေတာ႔ မၿဖစ္ေတာ႔ေခ်ဆိုကာ သမီးကို ႏို႔တိုက္ၿခင္း၊ ႏို႔ညွစ္ၿခင္း အလုပ္မွ ရပ္လိုက္ေတာ႔မည္ ဆံုးၿဖတ္သည္။ နာက်င္မွဳကို မခံစားႏိူင္ေတာ႔ပါ။ ထိုေန႔မွစ၍ ဂ်ဴဂ်ဴေလးလဲ ဘူးႏို႔ၿဖင္႔ ႏွစ္ပါးသြားကာ သူ႔အေဒၚႏွင္႔ပင္ အတူအိပ္ သူ႔အေဒၚအခန္းတြင္ပင္ အတူေနပါေတာ႔သည္။

သမီး ၃-၄နွစ္ေလာက္ေရာက္ေတာ႔ အသိအစ္မတစ္ေယာက္ ဒုတိယ သမီးေလးေမြးသည္။ NUS ထဲ မွာ အလုပ္လုပ္သည္။ ေနသည္က Bukit Batok မွာ။ ရံုးကခြင္႔၂လကုန္ေတာ႔ ေန႔ခင္းဖက္ ထမင္းစားခ်ိန္ဆို  ရံုးကေန MRT စီး အိမ္ၿပန္ကာ ခေလးႏို႔တိုက္ေလသတတ္။ အစ္မရယ္ ဒုကၡခံလိုက္တာဆိုေတာ႔ ခေလးေတြဟာ တစ္ႏွစ္ေလာက္အထိ မိခင္ႏို႔ကို ေသာက္သံုးဖို႔ လိုေၾကာင္း၊ အဲဒီအခ်ိန္ဟာ ခေလးဦးေႏွာက္ဖြ႔ံၿဖိဳးဖို႔လိုတဲ႔ အတြက္ အင္မတန္ အေရးၾကီးတဲ႔ အခ်ိန္ၿဖစ္ေၾကာင္း၊  သူ႔သမီးေလးေတြကို ဥာဏ္ရည္ထက္ၿမက္တဲ႔ သမီးေလးေတြ ၿဖစ္လိုတဲ႔ အတြက္ ဤမွ်အထိ ဒုကၡ ခံရေၾကာင္းေၿပာေတာ႔ တီတီဆြိမွာ ေၿပာစရာ စကားရွာမရၿပီ။  ဂ်ဴဂ်ဴေလးကို တစ္လေက်ာ္ခန္႔သာ ႏို႔တိုက္ခဲ႔မိသည္ မဟုတ္ပါလား။ ထိုအေၾကာင္းေတြ မသိ၍မဟုတ္၊ သိသည္။ သို႔ေပမဲ႔ ကိုယ္က ထိုအခ်ိန္က ၿဖစ္သည္႔ ေ၀ဒနာကို ေတာ္ေတာ္ မခံမရပ္ႏိူင္ၿဖစ္ကာ သမီးႏို႔တိုက္တာကို ရပ္ဆဲလိုက္ၿခင္းၿဖစ္သည္။ သူတို႔ေၿပာသေလာက္ေတာ႔လည္း serious ၾကီး ၿဖစ္လိမ္႔မယ္ မထင္ထားခဲ႔သည္ကိုး။

ထိုေန႔မွစ၍ တီတီဆြိ၏ စိတ္ထဲတြင္ ထို Guilty စိတ္က အၿမဲ လႊမ္းမိုးထားရာ သမီေလးေက်ာင္းတက္၊ ဥာဏ္ရည္မွ ေကာင္းပါ႔မလား။ စိတ္ထဲမွာ အၿမဲ သံတယၾကီးႏွင္႔ၿဖစ္ေနပါသည္။ သမီးသူငယ္တန္းၿပီးခါနီးေတာ႔ အိမ္မွာပဲ သခၤ်ာေတြ အဂၤလိပ္ေတြ ကိုယ္တိုင္သင္ေပးရာ သခ်ၤာတြင္ ခေလးက အေပါင္းအနွဳတ္က ကုန္ပါၿပီ။ ရွိသမွ်ေသာ သူငယ္တန္း ေမးခြန္းေဟာင္းေတြၿပီးေတာ႔ သူ႔အေဖအၿပင္က ၀ယ္သည္႔ စာအုပ္ေတြ။ ၿပီးေတာ႔ တစ္တန္းစာကို ၾကိဳလုပ္ထားရာ ေဟာ အေၿမွာက္၊ အစားေတြ ေရာက္လာလွ်င္ သူမရေတာ႔။ အေၿမွာက္အလီေတြလဲ က်က္ခိုင္းတာမရ။ တီတီဆြိ၏စိတ္မွာ အေတာ္ပင္ စိတ္ပ်က္မိပါသည္။ သမီးေလး ဥာဏ္ရည္မမီလို႔ ဒါေတြမရတာလား။ ရွင္းၿပတာလဲ နားမလည္ေပ။ သို႔ႏွင္ P1 ေရာက္ေတာ႔ ကူမြန္မွာ စအပ္ကာ သခ်ၤာ ဥာဏ္ရည္တိုးတက္လာေအာင္ သင္ၾကားေစခဲ႔ပါသည္။ 

သမီးေလးနဲနဲၾကီးလာေတာ႔ သူ႔အရြယ္ႏွင္႔ သူ႔စာ ကြက္တိၿဖစ္လာေတာ႔ ေတာ္ေတာ္တိုးတက္လာပါသည္။ အမွန္က ခေလးေတြမွာ သိပ္ငယ္ေသးသည္႔အခိ်န္ သူ႔အရြယ္ႏွင္႔ သူ႔ဥာဏ္ရည္ သူသင္ၾကားရမည္႔စာ ကြက္တိၿဖစ္မွ ခေလးက လုပ္ႏိူင္ပါမည္။ ဒါကို ေသခ်ာနားမလည္၍ အထင္မွားေနၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။  ေနာက္ပိုင္းတြင္ ကူမြန္တြင္ ၂တန္းေက်ာသည္အထိ ၿဖစ္လာရာ ေအာ္ ငါထင္ေနတာ မွားေနပါလား။ သမီးက ေတာ္သားပဲဟု အနည္းငယ္ ေၿဖလို႔ရပါသည္။ 

အမွန္က ဂ်ဴဂ်ဴေလးက သူ႔အေဖႏွင္႔ အလြန္တူပါသည္။ ဥာဏ္ရည္မဆိုးလွပါ။ မဆြိတီတို႔လို တကုတ္ကုတ္ႏွင္႔ စာသိပ္ က်က္စရာ ဖတ္စရာမလိုေသာ အစားထဲက ၿဖစ္ပါသည္။ မဆြိတီတို႕ ငယ္စဥ္က စာေတြ spelling ေတြ အလြတ္က်က္ရတာ မွတ္မိပါသည္။ မီးနင္းေတြ spellingေတြ ေတာ္ေတာ္ ေအာ္က်က္ခဲ႔ရပါသည္။ ဂ်ဴဂ်ဴသည္ မည္သည္႔စာကိုမွ် က်က္ရသည္ မရွိဖူးပါ။ spelling ေတြဆိုလည္း ေက်ာင္းမွာ ဆရာမေပးၿပီးသည္ႏွင္႔ အိမ္မွာ သူ႕အလိုလိုရပါသည္။ မဆြိတီတို႔လို အေသအလဲ က်က္မွတ္ေနစရာမလိုပဲ သူဟာသူ ဥာဏ္ေကာင္းၿပီးသားဆိုေတာ႔ စာသိပ္လုပ္စရာမလိုသူၿဖစ္ပါသည္။ 

အေဖတူသမီးမိွဳ႕ စာပ်င္းတာေလးတစ္ခုရယ္ ရွမ္းတတ္တာေလးရယ္ေတာ႔ ေၿပာစရာရွိပါသည္။ ေမးခြန္းေဟာင္းမ်ားေၿဖခိုင္းလွ်င္လည္း တစ္ခါတစ္ေလ သူပ်င္းမွာစိုးလို႔ ေမေမနဲ႔တူတူလုပ္မယ္ေလေနာ္ ဆို သူေၿဖသည္ကို ၾကည္႔ေနရာ အလြန္ပင္ ၿမန္လွပါသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ အခ်ိဳ႔ သခၤ်ာ ပုစၥာမ်ားဆို ကိုယ္က စဥ္းစားေနတံုးရွိေသး သူက ဇက္ ... ဇက္နဲ႔ အေၿဖကို ခ်ေရးသြားရာ ဟုတ္မွ ဟုတ္ရဲ႔လား ေသခ်ာၿပန္ၾကည္႔ရပါသည္။ ၾကံဳ၍ ေၿပာရလွ်င္ ၿပီးခဲ႔သည္႔ Term က report card ေပးရာ ဂ်ဴဂ်ဴေလးက  A ေတြခ်ည္း အားလံုးရပါသည္။ ေအာ္ ... ဆရာမက အမွတ္ေပးေကာင္းလို႔ထင္တယ္ဆိုကာ လူတိုင္း A ေတြခ်ည္းရတယ္ ေအာက္ေမ႔မိတာ အမွန္က သူနဲ႔တဲြတဲ႔ (ကိုယ္က အင္မတန္  ေတာ္တယ္လို႔ထင္တဲ႔ ) စလံုးမေလးအေမက သူ႔သမီးေတာ႔  B ေတြ အမ်ားၾကီးပါတယ္ေၿပာပါသည္။ Interview ေန႕မွာ ဆရာမႏွင္႔သြားေတြ႔ေတာ႔လဲ သူ႔ကိုဆရာမက ခ်ီးမြန္းေနရာ အေမႏိူ႔ကို တစ္လတည္းတိုက္မိ၍ Guilty ၿဖစ္ေနသူ တီတီဆြိမွာ သက္ပ်င္းခ်ရပါေတာ႕သည္။

သမီးရပို႔ကတ္ရၿပီး တစ္ညေန ဦးၿခိမ္႕ႏွင္႔ တီတီဆြိတို႔ သမီးမရွိခိုက္ သမီးအေၾကာင္း စကားလက္ဆံုေၿပာေနၾကေလသည္။

တီတီဆြိ ။ ။ " ေတာ႔ ကိုကိုၿခိမ္႔ရဲ႔ .... သမီးေလးက ဆြိေလး ထင္ထားသေလာက္ ဥာဏ္က မဆိုးပါဘူး။ ဆြိေလးၿဖင္႔ သမီးကို ကိုယ္႔ႏို႔ မတိုက္လိုက္ရေတာ႔ အေမႏိူ႕သိပ္မစို႔လိုက္ရတဲ႔ ခေလး ဒုကၡပဲလို႔ ..ႏြားႏို႔က ရတဲ႔.ႏို႔မွဳန္႔ေတြ ေသာက္ရတာ ခေလး ဥာဏ္ရည္မွ ေကာင္းမွ ေကာင္းပါ႔မလား။ intelligent မွ ၿဖစ္ပါ႔မလားထင္ေနတာ။ ခုေတာ႔လဲ မဆိုးပါဘူး ...  ေတာ္ေသး ေနာ္ .... ဟင္း ... ဟင္း ..."

ကိုကိုၿခိ္မ္႔ ။ ။ ( ေၿပာင္စပ္စပ္ မ်က္နွာေပးၿဖင္႔ ...)

"ဟားဟား  ... အဲဒါ ညည္းႏိူ႔ မစို႔ခဲ႔ရလို႔ ေနမွာေပါ႕႔ဟ ...."

အန္တီဆြိသည္ ကိုကိုၿခိမ္႔အား  ... ညက္ေမွာင္ကုတ္ၿဖင္႔ တစ္ခ်က္ စိုက္ၾကည္႔လိုက္ေလသတည္း။    ။

(ခေလးအေမေတြ အဲလို Guilty မ်ိုဳး မၿဖစ္ရေအာင္၊ ခေလးေတြကို တစ္ႏွစ္အထိ အေမႏိူ႔ကို တိုက္ၾကေစလိုပါသည္။ )