ၾကက္ကင္ သံေ၀ဂ ...

ကြ်န္မတို႔အိမ္မွာ ၾကားရက္ တစ္ပတ္လံုး ဗမာစာ၊ တရုတ္စာ အစရွိသၿဖင္႔ အိမ္မွာပဲ မ်ိဳးစံု ခ်က္စားၾကတယ္။ စေနေန႔က်ရင္ေတာ႔ မီးခိုးတိတ္။ မိသားစု နားနားေနေန အၿပင္ေလးဘာေလးေလွ်ာက္သြားရင္းနဲ႔ အၿပင္မွာပဲ စားၾကေလ႔ရွိတယ္။ အဲဒီလိုက်ရင္ သားအမိ သားအဖ ၃ေယာက္မွာ ဘာစားၾကမလဲဆို ပ႗ိပကၡၿဖစ္ၾကတယ္။ အၿမဲ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ စားခ်င္တာေတြက မတူၾကဘူးကိုး။ 

ဂ်ဴဂ်ဴတို႔အေဖကေတာ႔ အမ်ားအားၿဖင္႔ တရုတ္စာ ေခါက္ဆဲြေၾကာ္လို၊ soup လိုဟာမ်ိဳး၊ ကိုရီးယားစာ၊ ဗီယက္နမ္စာေတြ အၿပင္ ကုလားစာ အစရွိသၿဖင္႔ စားခ်င္တယ္။ ဂ်ဴဂ်ဴတို႕ကေတာ႔ ခေလးပီပီ Mc Donald , KFC , Hungry Jack လို fast food ေတြ စားခ်င္တယ္။ ကြ်န္မကလဲ ဂ်ဴဂ်ဴတို႔ အေဖလို ကိုးရီးယားစာ တရုတ္စာေတြ စားခ်င္တာ မ်ားပါတယ္။ အဲလိုေတြ တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳးၿဖစ္ေနေတာ႔ food court ေတြ ဘာေတြသြားရင္ေတာ႔ အဆင္ေၿပပါရဲ႔။ ကိုယ္ၾကိဳက္တာ ကိုယ္ ေရြးစားၾကရံုေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ ကိုရီးယားစာလို ဟာမ်ိဴးက်ေတာ႔ သူတို႔သီးသန္႔ဖြင္႔တဲ႔ ရက္စ္ေတာရန္႔ေတြမွာမွ ရတာဆိုေတာ႔ အဲလိုမ်ိဳးဆို သားအဖ၂ေယာက္ တစ္ပတ္စီ အလွည္႔ေပးရတယ္။ ဒီအပတ္ ကိုးရီးယားစာဆို ေနာက္အပတ္ ဂ်ဴဂ်ဴ႔ အတြက္ စပါယ္ရွယ္ Hungry Jack မွာ ဘာဂါ သြားစားၾကတယ္။ ဒီမွာလဲ ဘာဂါဆိုတာမ်ိဳးဟာ အထူးအဆန္းမွ မဟုတ္ေလေတာ႔ အဲလိုဆိုင္ေတြမွာစားတာဟာ ေခြ်တာရာေတာင္ ေရာက္ပါေသးတယ္။ အဲလို fast food ဆိုင္ေတြမွာဆို သာမန္ ဆင္းရဲသားေတြ၊ လူလတ္တန္းစားေတြသာ စားေလ႔ရွိၾကတာကိုး၊ ကြ်န္မတို႔မွာ အထူးစပါယ္ရွယ္အေနနဲ႕ သြားစားေနရေတာ႔ ၿပံဳးေတာင္ ၿပံဳးမိေသး။ (Hungry jack က ဘာဂါကေတာ႔ ကြ်န္မလဲ ေတာ္ေတာ္ၾကိဳက္္တဲ႔ အထဲပါပါတယ္။ )

မေန႔ကေတာ႔ တနဂၤေႏြေန႔။ မနက္မိုးလင္းကထဲက ဂ်ဴဂ်ဴတို႔ အေဖက ေလာေလာ ေလာေလာနဲ႔ ထေတာ႔ေလ။ ဟင္းခ်က္ရဦးမယ္ေလ နဲ႔ လူကို လာလာႏိွဳးေနတာ။ ကြ်န္မက အဂၤါေန႔နဲ႔ ၾကာသပေတးေန႔ေတြမွာ အလုပ္သြားရေတာ႔ သူက အဲဒီေန႔ေတြ အတြက္ကို ၾကိဳခ်က္ၿပီး ေရခဲေသတၱာထဲ ထည္႔ထားခ်င္တာ။ ကြ်န္မကလဲ ေရခဲေသတၱာ ဖရီဇာထဲ ခဲထားတဲ႔ အစားအေသာက္ စားရတာေလာက္ ဖီလင္ေအာက္တာမရွိေတာ႔ ခ်က္မထားခ်င္ဘူး။ လူကလဲ မေန႔က အၿပင္မွာ တစ္ေနကုန္သြားထားေတာ႔ ပ်င္းေနတာရယ္ ေနာက္ ဘုရားေလးဘာေလးရွိခိုး၊ တရားေလးဘာေလးထိုင္ တနဂၤေႏြမနက္ကို ေအးေအးေဆးေဆး ေနခ်င္ေသးတာနဲ႕ ေန႔လည္စာကို ၾကက္ကင္တစ္ေကာင္ပဲ ၀ယ္စားေတာ႔မယ္၊ ညေန ေနေစာင္းမွပဲ dinner အတြက္ ေအးေဆးခ်က္စားမယ္ဆို ေၿပာလိုက္တယ္။ ဒါနဲ႔ မနက္ခင္းမယ္ ခ်က္ၿပဳတ္စရာေတြ၊ လုပ္ကိုင္စရာေတြ  ေခါင္းထဲ ထည္႕ထားစရာမလိုပဲ ဘုရားေ၀ယ်ာ၀စၥလုပ္၊ တရားေအးေအးေဆးေဆး ထိုင္လိုက္ႏိူင္တယ္။ ေအးခ်မ္းလွတဲ႔ မနက္ခင္းတစ္ခုကို ၾကက္ကင္ ၁၂က်ပ္တန္နဲ႔ ၀ယ္လိုက္တဲ႔သေဘာေပါ႔ေလ။

ၾကက္ကင္ဆိုလို႔ ၾကက္ကင္ကေတာ႔ ထံုးစံ ဂ်ဴဂ်ဴတို႔ အၾကိဳက္ေပါ႔။    အိမ္မွာ ကိုယ္ေတြက တၿခားဟင္းေတြ ခ်က္စားရင္လဲ ဂ်ဴဂ်ဴ႔အတြက္ ဗိုလ္စာလို အဲလိုမ်ိဳးေတြ ထပ္စီစဥ္ေပးရတာေတာ႔ သူစားတာ ကိုယ္ပါ ၀င္စားလိုက္ေတာ႔ အထူးအေထြ ဘာခ်က္ရမလဲ စဥ္းစားစရာမလိုေတာ႔ဘူးေပါ႔။ အိမ္မွာ ၾကက္ကင္နဲ႔ တဲြစားရေအာင္ coleslaw ေလးသုတ္၊ garlic bread ေလးေတြကင္နဲ႔ ၿပင္ဆင္ရံုေပါ႔။ ေနာက္ coke ဗူး တစ္ဗူးဖြင္႔။ အေတာ္သက္သာပါတယ္။ ၾကက္ကင္ကလဲ တစ္ေကာင္မွ ၁၀ - ၁၂ ေဒၚလာေလာက္ပဲဆိုေတာ႔ အကုန္အက်ကလဲ သက္သာေသး။  တစ္ခါတစ္ရံလဲ ၾကက္ကင္ဖို႔ လုပ္ထားတဲ႔ ready made ၾကက္သားအေကာင္လိုက္ကို spices ေတြနဲ႔ နယ္ထားတာေတြ ေရာင္းတယ္။ အဲဒါကို အာဗံထဲ ထည္႔ကင္ၿပီးလဲ တစ္ခါတစ္ရံစားတယ္။ ဆိုလိုခ်င္တာက အိမ္မွာပ်င္းတဲ႔ ေန႔ေတြဆို ၾကက္ကင္၀ယ္စားတယ္။ တစ္ခါတရံ ကိုယ္တိုင္ ကင္စားတယ္ေပါ႔။

အဲလိုၾကက္ကင္အေၾကာင္းေၿပာမိေတာ႔ ကြ်န္မငယ္ငယ္က ရွားရွားပါးပါး ၾကက္ကင္စားခဲ႔ဖူးပံုေလး သတိရလို႔ ေၿပာၿပဦးမယ္။  ငယ္ငယ္ကေတာ႔ ဆင္းရဲေတာ႔ ဆိုင္ေတြဘာေတြမွာ စားဖို႔ အခြင္႔အေရးက အင္မတန္မွ ရွားပါးခဲ႔ပါတယ္။ အဲဒီၾကက္ကင္ကလဲ စားဖူးကထဲက စားေကာင္းလြန္းလို႔ ဘ၀မွာ အၿမဲအမွတ္ရေနမိတဲ႔ အစားအေသာက္တစ္ခုမိွဳ႔ တခုတ္တရ ေၿပာရတာပါ။

ကြ်န္မအေဖမွာ ညီ၂ေယာက္ရွိရာမွာ အဲဒီအခ်ိန္က ညီအၾကီးက ၿမန္မာႏိူင္ငံ အလည္ပိုင္း မံုရြာနားက ၿမိဳ႕ငယ္ေလးတစ္ၿမိဳ႔မွာ သမ၀ါယမ လူၾကီးၿဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေခတ္အခါက ဦးေလးဟာ ထံုးစံ သမလူၾကီးဆိုေတာ႔ ေငြေရးေၾကးေရး အေတာ္ကို ေပါမ်ားတဲ႔ အခ်ိန္ေပါ႔။ အဲဒီအခ်ိန္က ေတာရြာၿမိဳ႔ကေလးေတြဟာ အဲဒီသမ၀ါယမဆိုင္က ပစၥည္းေတြကိုပဲ အားထားေနရတာပါ။ သမဆိုင္ကို ဘယ္ပုဂၢလိက ဆိုင္ကမွ မယွဥ္ႏိူင္ပါဘူး။  အရင္က ဦးေလးတို႔က ဆင္းရဲပါတယ္။ လင္မယား၂ေယာက္လံုး၀န္ထမ္း၊ သားသမီး ဘုစုခရု ၅ေယာက္နဲ႔ မနဲရုန္းကန္ေနရတာပါ။ ဦးေလးက အလုပ္မွာေတာ႔ ေတာ္တယ္လို႔ နာမည္ၾကီးပါတယ္။  ကံအားေလွ်ာ္စြာ ဦးေလးသမလူၾကီးၿဖစ္တဲ႔ အခ်ိန္ကစလို႔  ဦးေလးတို႔ သံုးတာ ၿဖဳန္းတာ ေနတာ ထိုင္တာ သိပ္ကို သိသာလွပါတယ္။ အဲဒီေခတ္က ေခတ္စားတဲ႔ GQ တို႔ဘာတို႔လို စပို႔စ္ရွပ္ေတြဆို ဒါဇင္လိုက္ ၀တ္ၾကတာ။ (ဆိုင္ကပစၥည္းေတြလားေတာ႔ မသိပါ) ကြ်န္မေတာင္ ဦးေလး လက္ေဆာင္ေပးလို႔ GQ ရွပ္တစ္ထည္ ရဖူးတယ္။ အၿဖဴေရာင္ေဖ်ာ႔ေဖ်ာ႕ ၾကည္ၾကည္ေလး။ ခါးေလာက္မွာ ေထာင္႔ၿဖတ္စင္းအသားနဲ႔ တဲြခ်ဳပ္ထားတာ။ GQ နဲ႔ မိန္းခေလး ဘာဆိုင္လဲ ေမးရင္ေတာ႔ အဲဒီေခတ္က ထမီတိုတိုနဲ႔ အဲလို စပို႔စ္ရွပ္ ပြပြၾကီးေတြ တဲြ၀တ္တဲ႔ေ ခတ္ဆိုေတာ႕ ကြ်န္မ သိပ္ၾကိဳက္ခဲ႕ေတာ႔ ခုခ်ိန္ထိ မွတ္မွတ္ရရရွိေနခဲ႔တာပါ။

ဦးေလးေပးတဲ႔ GQ ေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီေခတ္က ၀တ္စားဆင္ယင္ပံုကို မ်က္ေစ႔ထဲ ၿမင္ေအာင္လို႔ပါ။

ဦးေလးအေၾကာင္းဆက္ရရင္ အရင္က ရန္ကုန္လာရင္ ရိုးရိုးကုတ္ကုတ္နဲ႔ အိမ္မွာပဲ တည္းေလ႔ရွိတဲ႔ ဦးေလးဟာ အဲဒီေနာက္ပိုင္းေတာ႔ ရန္ကုန္လာရင္ ဟိုတယ္မွာသာ တည္းပါတယ္။ ဆိုင္အတြက္ ပစၥည္း၀ယ္ဖို႔ ကားၾကီးတစ္စီးနဲ႔ သူ႔ေနာက္လိုက္ ေနာက္ပါ အေခြ်အရံေတြအၿပင္ ေငြထည္႔တဲ႔ အိပ္ၾကီး အၾကီးၾကီးဆဲြလို႔ အိမ္ကို ခဏသာ ေရာက္ပါေတာ႔တယ္။ အဲဒါဆို ဦးေလးက အေမ႔ကို သူ႔ ေငြအိပ္ၾကီး အပ္အပ္ထားတာ။ အစ္မတို႔လဲ ေငြအဆင္မေၿပရင္ အဲဒီထဲက ယူထားဆိုလဲ ေၿပာေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ဦးေလးလဲ အလုပ္ကၿပဳတ္ေတာ႔ ရတဲ႔ အခ်ိန္ စုစု ေဆာင္းေဆာင္းမရွိေတာ႔ အရင္အတိုင္း ဒံုရင္းဘ၀ ၿပန္ေရာက္သြားတယ္။ အေမကဆို "ဟယ္ ငါ အဲဒီအခ်ိန္က သူေၿပာသလို ယူထားမိ အေကာင္းသား။ သူတို႔ ခုလို အဆင္မေၿပခ်ိန္ ၿပန္ေပးလို႔ရတာေပါ႔ .. " ဆို တဖြဖြေၿပာရွာတယ္။ အရင္က ၿမိဳ႕နယ္က လူၾကီးေတြ တရုန္းရုန္းနဲ႔ စည္စည္ကားကား ဦးေလးအိမ္ဟာလဲ က်ီးနဲ႔ ဖုတ္ဖုတ္သာ က်န္ေတာ႔တယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ႔ ဦးေလးဟာ စိတ္နာလြန္းလို႔ သူၿမိဳ႔မွာ မေနေတာ႔ပဲ စစ္ကိုင္းေတာင္ဖက္က ဘုရားတစ္ဆူမွာ အလွဴခံ ေကာက္တဲ႔ ဘုရားလူၾကီးအၿဖစ္နဲ႔ တစ္သက္လံုး အရိုးထုတ္သြားပါတယ္။ ေလာကဓံဆိုတာ တကယ္ကို ေပၚလိုက္ ေပ်ာက္လိုက္ ၾကက္ခြပ္ပမာဆိုတာ သံေ၀ဂ ရစရာပါ။

အဲဒီလိုဦးေလး တန္ခိုးထြားေနတဲ႔အခ်ိန္ ကြ်န္မလဲ တကၠသိုလ္ေတြ ၃ႏွစ္ပိတ္တဲ႔ အခ်ိန္ ဦးေလးအငယ္ သစ္စက္မွာ သြားအလုပ္လုပ္ေနတာ။ ညီမ၀မ္းကဲြေတြ (ညီအစ္ကို ၃ေယာက္ကေမြးတဲ႔ ညီအစ္မ၀မ္းကဲြေတြ ၅ေယာက္ရွိပါတယ္) ခ်စ္ၾကေတာ႔ မိုင္ ၅၀ေလာက္ေ၀းတဲ႔ အဲဒီဦးေလးအၾကီး ေနတဲ႔ ေနရာကိုလည္း သြားလည္ၾကတယ္။ အဘြားလဲပါတယ္။ အဲလိုသြားလည္တဲ႔ေန႔ပဲ ညေနစာအတြက္ ဦးေလးက ၾကက္အေကာင္လိုက္ကင္ တစ္ေကာင္နဲ႔ တၿခားစားစရာေတြကို ရက္စေတာရန္႔ကေန ၀ယ္ေပးလိုက္တာပါ။ ဦးေလးရဲ႔ သမကားၾကီးနဲ႔ လာၾကတာဆိုေတာ႔ ကားေဆာင္႔ ဘာေဆာင္႔နဲ႔ ခရီးကလဲ ပမ္းလာေတာ႔၊ ဆာကလဲ ဆာ၊ ဦးေလးအိမ္ေရွ႔က ကြပ္ပ်စ္ေလးမွာပဲ အဲဒီ ၾကက္ကင္နဲ႔ တၿခား ရက္စ္ေတာရန္႕က အစားအေသာက္မ်ားနဲ႔ စားရတာ အလြန္မွပဲ ခံတြင္းၿမိန္လွပါတယ္။ 

အိမ္မွာပဲ အေမရံုးသြားခါနီး ကမန္းကတမ္းခ်က္ထားတဲ႔ အိမ္ဟင္းေတြနဲ႔သာ စားဖူးတဲ႔ ကြ်န္မအတြက္ေတာ႔ ရက္စေတာရန္႔က ဟင္းမ်ားရဲ႔ အရသာဟာ အင္မတန္မွ ထူးကဲလွပါတယ္။ ၾကက္ကင္ဟာ ဘာဟင္းခတ္အေမႊးအၾကိဳင္ေတြနဲ႔မ်ား လုပ္ထားလဲ မသိပါ။ အသားကလဲ ႏူးအိေနၿပီး ေမႊးေနပါတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ၾကီးက လာခဲ႔ေပမဲ႔ ေအာ္ ေငြရွိရင္  ဒီလိုရြာသာသာၿမိဳ႔ေလးမွာလဲ ဒီလို စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ေတြကို စားႏိူင္တာပဲဆိုတာလဲ အသိတစ္ခုရခဲ႔ပါတယ္။ စားေနရင္းနဲ႔လဲ ငါတို႔ေတြ ငယ္ငယ္က ထမင္းစားရင္းနဲ႔ ဟင္းမေကာင္းရင္ ေမာင္ႏွမတေတြ ဟင္းေတြကို ပါးစပ္ကေန တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳး အလွည္႔က် မ်ိဳးစံုေၿပာ စားၾကတာသတိရပါတယ္။ ငါတို႔ မစားရ၀ခမန္း ေၿပာခဲ႔ၾကတဲ႔ ၾကက္ေကာင္လံုးကင္၊ ၀က္ေကာင္လံုးကင္ ဆိုတာေတြဟာ တကယ္ကို အရသာရွိလွပါလားဆို မွတ္မွတ္ရရၿဖစ္မိပါတယ္။

ခုေတာ႔လဲ အဲလို ၾကက္ကင္မ်ိဳးကို မစားခ်င္မွ အဆံုး ဟင္းခ်က္ပ်င္းတိုင္း စားရတဲ႔ ဟင္းေတာင္ၿဖစ္ေနေပမဲ႔ ငယ္ငယ္က စားခဲ႔ဖူးသလို ခံတြင္းၿမိန္ခဲ႔တဲ႔ အရသာကိုေတာ႔ ဘယ္ေတာ႔မွ ၿပန္မရေတာ႔ပါၿပီ။ ဒီမွာလဲ နာမည္ၾကီး ဆိုင္ၾကီးေတြကဆိုေတာ႔ သူတို႔လုပ္ထားတာလဲ ငယ္ငယ္က ေတာၿမိဳ႔ေလးမွာ စားဖူးတာထက္မသာရင္ေတာင္မွ အဲသေလာက္ အရသာေတာ႔ ရွိေလာက္မွာၿဖစ္ေပမဲ႔ ပါးစပ္ေတြက စားရပါမ်ားလို႔ ထံုေနလို႔ ေတာ္ရံုအရသာ ထိုးမေဖာက္ႏိူင္တာ ၿဖစ္ေလာက္မယ္ထင္ပါရဲ႔။

ဟိုတစ္ေလာကေတာင္ ဦးေလး သမီးအငယ္ဆံုးေလး မဂၤလာေဆာင္လို႔ အေဖတု႔ိကေၿပာလို႔ လက္ဖဲြ႔ပို႔ေပးလိုက္ေသးတယ္။  ေအာ္ ခုခ်ိန္ ဦးေလးတစ္ေယာက္လဲ အသက္ ၇၀ေလာက္ရွိေရာေပါ႔။ ဘုရားလူၾကီးဘ၀နဲ႔ ဘ၀ကို ခ်ိဳ႔ခ်ိဳ႔ငဲ႔ငဲ႔ ၿဖတ္ေက်ာ္ခဲ႔တဲ႔ ဦးေလး ၾကက္ကင္ေတာင္မွ စားႏိူင္ပါဦးမလား ... ၾကက္ကင္တစ္ခု အရင္းၿပဳ ဦးေလးရဲ႔ အၿဖစ္ကို  သံေ၀ဂ ယူႏိူင္ၾကပါေစ။  ။

(ပံုမ်ားကို google မွ ယူပါသည္ ။ 

credit to original uploader.)